บทที่ 6

ระยะปลอดเพื่อน

ตอนที่ 6

วันต่อมา

หลังจากนอนคิดมาแล้วทั้งคืนว่าถึงยังไงก็คงจะต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้ จะให้ย้ายออกก็เปลืองเงินโดยใช่เหตุ แม้จะอยู่ห้องเดียวกัน แต่ก็แยกห้องนอนอยู่ดี ฉันเลยพยายามจะไม่คิดมากเรื่องที่ต้องอาศัยอยู่ร่วมชายคากับสอง

แค่พยายามไม่ใกล้ชิดมากไปก็คงพอ…

แต่มันก็ได้แค่คิด เพราะดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้คิดแบบเดียวกัน…

แค่เดินออกมาจากห้องก็เห็นว่าสองนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่วันนี้เจ้าตัวแต่งตัวเตรียมออกไปทำงานเรียบร้อย ในมือถือมาม่าคัพรสเย็นตาโฟเหมือนเคย

ฉันละสายตากลับมา พยายามดึงสติไม่ให้คิดถึงภาพในอดีตตอนที่เราอยู่หอรวมกับเพื่อนคนอื่น สองมักจะเป็นคนที่ตื่นก่อนทุกคนเสมอ และทุกเช้าก็จะต้องกินไอ้ถ้วยสีชมพูนั่นราวกับเป็นกิจวัตรประจำวัน

หลายปีผ่านไปก็ยังชอบอะไรเหมือนเดิม…

ฉันรีบใส่รองเท้าเพื่อที่จะเลี่ยงการสนทนา แล้วรีบเดินออกจากห้องโดยไม่คิดจะเอ่ยปากทักทายใด ๆ

แต่ระหว่างที่ยืนรอลิฟต์อยู่นั่นเอง อีกคนก็เดินตามออกมา ทั้งปากก็ยังคงเคี้ยวอยู่ ยกถ้วยมาม่าขึ้นกินด้วยท่าทีชิลล์ ๆ ก่อนจะเดินมาหยุดยืนที่ข้าง ๆ

“ติดรถไปด้วยได้ปะ?”

“ไม่เอา” ฉันปฏิเสธทันที

“เอา เดี๋ยวนี้น้ำมันแพง”

“แพงมากก็โบกวินมอเตอร์ไซค์ไปสิ”

“แค่ขอติดรถไปเอง แล้งน้ำใจโคตร”

“ไม่เอา เราอยากไปคนเดียว”

“ไปก็ไปที่เดียวกัน จะไปทำไมสองคันให้เปลืองน้ำมัน”

“…”

สุดท้ายก็ได้แต่กลอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ ขี้เกียจจะเถียงต่อ เพราะดูท่าอีกคนจะไปด้วยให้ได้อยู่ดี เรื่องเปลืองเงินอะไรนั่นไม่ใช่ปัญหากับลูกคนมีกะตังค์อย่างสองหรอก คงแค่อยากจะกวนกันมากกว่า

ถึงสองจะไม่ได้รวยเหมือนโซ่ซึ่งที่บ้านทำธุรกิจอสังหาฯ แต่เจ้าตัวก็รวยในระดับที่มีเบนซ์ขับเพราะฉันเห็นกุญแจรถวางส่งเดชทิ้งไว้ไม่เป็นที่เป็นทาง แม้เราจะทำงานที่เดียวกัน แถมสองยังมีสถานะเป็นลูกทีม แต่ฉันก็รู้ดีว่าบ้านเพื่อนเป็นคนมีฐานะพอสมควร

และใช่… ไม่กี่นาทีถัดมาก็ได้เห็นคนตัวโตนั่งอยู่ข้าง ๆ กันบนรถ มือจับนู่นจับนี่ไปเรื่อย ฉันได้แต่นั่งเงียบอย่างจำใจ แม้จะยอมให้มาด้วยกันเพราะก็เห็นด้วยกับที่สองอ้างเรื่องไปที่เดียวกันก็ควรไปคันเดียวกัน

กระนั้นอีกฝ่ายชวนคุยอะไร ฉันก็แกล้งทำเป็นเมิน ตั้งหน้าตั้งตาขับรถท่าเดียว

ถามว่าอีกคนหยุดพล่ามไหม?

ก็ไม่…

ไอ้ที่ตั้งใจว่าจะอยู่ห่าง ๆ คงจะไม่ได้ง่ายอย่างที่ใจคิด บอกไปหรือยังว่าเพื่อนที่หน้าด้านหน้าทนที่สุดเท่าที่ฉันเคยมี ก็สองนี่ไง…

13.00 น.

“คุณแยมรู้ถึงสาเหตุที่ต้องย้ายมาช่วยที่นี่แล้วใช่ไหม?”

“แยมทราบมาแค่คร่าว ๆ ค่ะพี่อ้อย”

เอกสารปึกใหญ่ถูกเลื่อนมาตรงหน้าฉัน ในห้องทำงานของพี่อ้อยมีแค่เราสองคนเท่านั้นที่กำลังคุยกันอยู่คนละฝั่งของโต๊ะทำงานตัวใหญ่

เจ้าของห้องยกยิ้มเล็กน้อย ถึงอย่างนั้นนัยน์ตาก็มีแววเคร่งเครียดจริงจัง ในขณะที่ฉันเปิดเอกสารดูทีละหน้า อีกฝ่ายก็พูดต่อ

“ยอดขายของบริษัทเราตกอย่างต่อเนื่องมาสองสามปีแล้ว”

“ค่ะ”

“เห็นว่าตอนคุณแยมอยู่ที่นู่นช่วยงานคุณกานต์ได้เยอะเลย”

“แยมทำเท่าที่ทำได้ค่ะ”

“แต่เท่าที่พี่ฟังมา คุณกานต์บอกว่าคุณแยมมีความสามารถ และเป็นคนทำงานเก่ง นี่คือสาเหตุที่ทางนู้นส่งคุณแยมมาช่วยดึงยอดของบริษัทเราไง”

“แยมจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ”

ฉันยิ้มให้พี่อ้อย พลางก็เลื่อนสายตาดูกราฟยอดขายของปีที่แล้วในแผ่นกระดาษที่ดิ่งลงทุกไตรมาส อันที่จริงก็รู้อยู่ก่อนแล้ว แต่พอมาเห็นของจริงก็แอบหนักใจไม่น้อย

“มันไม่ใช่แค่เรื่องวัดผลที่เราจะต้องมาดูกันทีหลัง พี่มีอีกเรื่องต้องบอกคุณแยมไว้ด้วย”

น้ำเสียงเป็นจริงเป็นจัง ประกอบกับการขยับตัวนั่งหลังตรงของพี่อ้อยทำให้ฉันต้องปิดเอกสารลงเงยหน้าขึ้นมอง

“ทีมบริหารคุยกันเรื่องนี้เมื่อเดือนก่อนเพราะยอดขายมันย่ำแย่อย่างที่ได้เห็น…”

“…”

“เราคิดว่าอาจจะต้องยุบทีมนี้ลง หากว่ายอดขายยังไม่เป็นไปตามเป้าที่วางไว้”

“พี่อ้อยหมายถึง…”

“ไม่เกี่ยวกับคุณแยมหรอก ที่ดึงเอาคุณแยมมาเพราะเราต้องการคนเก่งมาช่วยงาน แต่พี่กำลังหมายถึงคนอื่น ๆ”

“ในทีมเหรอคะ?”

“ทุกคน”

“…”

“จริง ๆ ทางบริษัทจะเชิญออกโดยให้เงินชดเชยเลยก็ย่อมทำได้ แต่เพราะหลายคนก็อยู่กันมานานตั้งแต่ก่อตั้งบริษัท เลยอยากจะให้โอกาสเป็นครั้งสุดท้าย”

“…”

“พี่ต้องบอกคุณแยมเพราะอย่างน้อยคุณก็เป็นหัวหน้าโปรเจกต์นี้ แต่เรื่องที่พี่จะขอก็คือรบกวนคุณแยมอย่าบอกเรื่องนี้ให้คนในทีมรู้”

“ทำไมล่ะคะ?”

“เพราะเราอยากจะทดสอบความสามารถของทุกคนเป็นครั้งสุดท้าย หากบอกไปบางคนอาจจะตั้งใจทำงานขึ้นมาก็จริง แต่ก็ไม่รับรองผลการทำงานในอนาคต แต่บางคนอาจไม่มีแก่จิตแก่ใจทำงาน และอาจจะลาออกกลางคันเลยก็เป็นไปได้”

“ค่ะ”

“ยังไงทุกคนก็อยู่กันมานาน พี่ก็อยากให้รอดไปด้วยกัน ถึงแม้จะเพิ่งมาร่วมงานกัน แต่พี่ก็หวังว่าคุณแยม…”

“พี่อ้อยไม่ต้องห่วงค่ะ แยมจะพยายามเต็มที่”

ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าที่มีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ปากจะยิ้มแต่ใจฉันเองก็ตระหนกกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินไม่น้อยเหมือนกัน

การมารับงานในตำแหน่งนี้คงจะไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เสียแล้ว เพราะมีเรื่องของตำแหน่งหน้าที่การงานของคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย อีกนัยหนึ่งก็หมายรวมไปถึงต้องการพิสูจน์ความสามารถของฉันไปในตัว

เจองานช้างเข้าแล้วสินะแยม…

ตอนค่ำ

ตอนแรกฉันก็กะว่าจะไม่ไป…

แต่เพราะเพื่อนทุกคนเอาแต่เร่งเร้าให้ไปเจอหน้ากันหลังจากที่ไม่ได้นัดครบทีมกันมานาน สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นมาแต่งตัวตอนเกือบจะหนึ่งทุ่ม

และสองก็นั่งรออยู่ก่อนแล้วที่โซฟา แค่เห็นว่าฉันเดินออกมา เจ้าตัวก็ดีดตัวลุกขึ้นยืนหันไปคว้าเอาหมวกมาสวมทันที

เรือนร่างสูงโปร่งของเพื่อนต่างไปจากตอนกลางวันซึ่งแต่งตัวไปทำงานด้วยเชิ้ตกับสแล็กส์เรียบร้อย สองอยู่ในชุดหล่อที่เห็นแล้วก็ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าดูดีมาก

ดวงหน้าขาวสะอาดยกยิ้มมุมปากเลื่อนสายตามองกันไม่ต่างจากที่ฉันมอง แม้จะไม่ได้เอ่ยปากแซวใด ๆ แต่ฉันก็ขัดเขินกับสายตาแบบนั้นอยู่ดี

นอกเวลาทำงานฉันมักจะเลือกใส่เสื้อผ้าสไตล์เซ็กซี่อยู่เสมอเพราะความชอบส่วนตัว แต่เพราะสายตาของสองทำให้อยากจะเข้าไปเปลี่ยนเอาเสื้อยืดกับกางเกงขายาวมาใส่แทนเดรสสั้นสีเลือดนกแหวกกลางอกที่กำลังใส่อยู่ให้รู้แล้วรู้รอด

ก็ยังดี… ที่อีกคนไม่มาปากมากอะไรเอาเวลานี้ ไม่งั้นคงได้เปลี่ยนเข้าให้จริง ๆ สองก็แค่มอง…

“ไปรถเราก็ได้” คนที่เดินนำออกจากห้องไปก่อนเอ่ยขึ้น “ตอนไปทำงานก็ไปรถแยม เวลาไปข้างนอกก็ไปรถเราแบบนี้ดีปะ?”

“ต่างคนต่างไปก็ได้” ฉันตอบส่ง ๆ แต่ก็ขี้คร้านจะขัด

“ตามนี้แหละ” ก็เพราะสุดท้ายแล้วสองก็เอาแต่ใจตัวเหมือนเคย

ไม่นานเรามาถึงสถานที่ซึ่งนัดกันกับคนอื่นไว้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลงจากรถ คนขับก็หันมาคว้าแขนฉันเอาไว้เสียก่อน พอหันไปมอง เจ้าตัวก็ทำหน้าแปลกไปกว่าทุกที

“มีอะไร?”

“จริง ๆ เราไม่อยากจะก้าวก่าย”

“งั้นลง”

“เฮ้ย เดี๋ยวดิ”

“มีอะไรก็พูดมาสิ”

“…”

คนข้าง ๆ ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพยักพเยิดมาทางฉัน สายตามองต่ำลงที่ช่องว่างระหว่างทรวงอกซึ่งมองเห็นร่องนมที่ก็อาจจะมากเกินพอดีไปหน่อย

“ตอนแรกก็ว่าสวยดี…”

“ทะลึ่งอีกแล้ว!”

“เฮ้ย อย่าเพิ่งตี”

“ก็เอาแต่ลามก!”

“เออ ไม่ปฏิเสธหรอก ผู้ชายก็ลามกงี้ทั้งนั้น”

“ทุเรศ!”

“เฮ้ย! เจ็บ ๆ เล็บยาวขนาดนี้ เนื้อเราหลุดขึ้นมาทำไง?”

“เจ็บสิดี!”

“ก็นมเท่าหัวเด็ก ใครมันจะไม่มอง!”

“สอง!”

ฉันตั้งท่าจะทึ้งหัวเพื่อนสักที แต่สองกลับคว้ามือเอาไว้ได้ทัน หัวเราะเสียงดัง ไม่ได้สำนึกอะไรทั้งนั้น นัยน์ตาเป็นประกายมองกันอยู่ครู่ก็เอี้ยวตัวไปที่เบาะหลัง คว้าเอาอะไรสักอย่างมาโยนให้

“นี่อะไร?”

“ใส่คลุมหน่อยเหอะ นี่ขนาดเราไม่ได้ตั้งใจจะมองยังเห็นไปถึงไหนต่อไหน เมื่อกี้นี่แทบไม่มีสมาธิขับรถเลยนะ”

“นี่แอบมองนมเราตลอดทางเลย?”

“นิดหน่อยเอง”

“…” ใกล้จะบ้าแล้วนะเอาจริง ๆ

“เราแค่เป็นห่วง ถึงไอ้พวกนั้นจะเป็นเพื่อนเรา แต่ยังไงก็มีแต่ผู้ชาย” น้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อยเอ่ยต่อ แต่ย้ำว่าแค่เล็กน้อยเท่านั้น

ฉันส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

“เราต้องห่วงตัวเองที่อยู่กับสองมากกว่า”

“โห! แล้วจะแรงเพื่อ?” ถึงจะร้องบอกแบบนั้น แต่สีหน้าสองก็ไม่ได้สลดลงแม้แต่น้อย ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเหมือนเดิม

“เราไม่ใส่ เราอยากแต่งตัวสวย ๆ ถ่ายรูป” ฉันปฏิเสธด้วยการโยนเสื้อคืนไป

“ไม่เอา”

“อย่างอแงดิ๊” ประโยคนี้ฉันพูดเอง และนั่นทำให้คนที่โตแต่ตัวเริ่มจะกลอกตามองบนส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ

ใช่ว่าไม่เคยเห็นไอ้อาการแบบนี้… บอกเลยว่าเห็นมาจนชิน…

ก็แค่ไม่ได้เห็นมานานแล้วเท่านั้น…

สุดท้ายเราก็เดินลงมาจากรถ โดยที่ฉันก็ยังยืนยันที่จะไม่คลุมอะไรทั้งนั้น ถึงอีกคนก็เลิกโน้มน้าว กลับเดินมาทิ้งแขนคล้องคอกันแบบที่เล่นเอาฉันสะดุ้งสุดตัว

“สอง”

ฉันพยายามจะสะบัดเอาแขนคนข้าง ๆ ออก เพราะไม่ได้เจอกับการกระทำแบบนี้มานานมากแล้ว แต่คนสูงกว่ากลับโน้มใบหน้าลงมาจนใกล้

“เราคิดถึง”

“…”

“ไม่ได้กอดคอแยมแบบนี้ตั้งนาน”

“…”

สองยังคงยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น เป็นฉันเองที่แทบจะเสียอาการกับน้ำเสียงแหบห้าว กับนัยน์ตาเป็นประกายที่จดจ้องกันในระยะประชิด

ก็โชคยังดีที่ดึงสติตัวเองกลับมาได้ทัน รีบสะบัดแขนสองออก ก่อนจะสับเท้าหนี แบบที่เกือบจะเรียกได้ว่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งเลยทีเดียว

เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจของอีกคนยังคงดังไล่หลังตามมา…

รู้หรือยัง…

ว่าทำไมฉันในตอนนั้นถึงได้หลงรักเพื่อนสนิทตัวเองเข้าเต็มเปา…