ระยะปลอดเพื่อน ตอนที่ 4

ระยะปลอดเพื่อน

ตอนที่ 4

         ครึ่งชั่วโมงต่อมา

         สายตาทุกคู่จับจ้องมองมาในขณะที่พี่อ้อยดีเอ็มดี (รองกรรมการผู้จัดการ)กำลังแนะนำฉันให้เพื่อนร่วมงานรู้จัก รวมถึงแนะนำคนอื่นให้ฉันรู้จักด้วย

ทว่าสมองฉันในตอนนี้ราวกับจะดับไปเสียแล้ว หูอื้อฟังอะไรแทบไม่รู้เรื่อง แม้สายตาพยายามจะเบนมองไปทางอื่น แต่ก็เห็นสองได้จากทางหางตาอยู่ดี

         และแม้พยายามจะยิ้มให้ทุกคน แต่ตอนนี้คงจะเป็นยิ้มที่แข็งทื่อน่าดู หลังจากพี่อ้อยแนะนำเพื่อนร่วมงานคนสุดท้ายให้รู้จักเรียบร้อย ก็หันมามองหน้ากันอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าด้วยความรู้สึกยินดี

         “คุณแยมจะมาเป็นพีเอ็ม (ผู้จัดการโปรเจกต์) คนใหม่ของเรา ยังไงก็ฝากทุกคนให้การต้อนรับผู้จัดการคนใหม่ด้วย”

         “สวัสดีค่ะ แยมค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

         ฉันก้มหัวเล็กน้อย พยายามยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เพราะโปรเจกต์ที่ว่านี้หากทำสำเร็จอาจส่งผลให้ตัวฉันได้เลื่อนขั้นเร็วขึ้น และการถูกโยกย้ายตำแหน่งงานมาที่นี่ หนึ่งในผลประโยชน์ที่ฉันจะได้รับหากทำสำเร็จก็คือการพิจารณาเลื่อนขั้นที่ว่านี้เอง

         แต่ก็อาจจะไม่ได้ง่ายอย่างที่ใจคิด…

         สายตานับสิบคู่จ้องมองมา แม้ริมฝีปากทุกคนจะยิ้ม แต่สายตาของเพื่อนร่วมงานใหม่ต่างหันมองหน้ากันเอง ราวกับกำลังสื่อสารกันผ่านทางโทรจิตยังไงยังงั้น ถึงขั้นที่ว่าเลื่อนสายตาสำรวจการแต่งกายของฉันกันคนละทีสองที

         แม้วันนี้ฉันจะแต่งตัวสุภาพเรียบร้อยด้วยชุดสูทเป็นการเป็นงาน แต่ก็อย่างที่บอกว่าสีสันของมันอาจจะจัดจ้านเกินไปไม่มากก็น้อย ตอนนี้เลยดูเหมือนตัวเองกำลังเรืองแสงอยู่ตรงกลางห้องท่ามกลางสายตาคนอื่น ๆ ที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าโทนสีเรียบเป็นไปในทิศทางเดียวกัน

         หากแต่สายตาแปลก ๆ ของทุกคนรวมกันยังไม่เท่ากับสายตาของคนคนหนึ่งที่กำลังนั่งเท้าคางมองมาจากมุมหนึ่งทางด้านขวา

         และฉันก็สาบานเลยว่าไม่รู้มาก่อนจริง ๆ ว่าสองทำงานอยู่ที่นี่

         ก็ถ้าหากรู้… หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่มา!

         ตอนค่ำ

         การเริ่มงานใหม่ในวันแรกเป็นไปอย่างเหม่อลอย ตั้งแต่เที่ยงวันลากยาวกระทั่งกลับมาถึงห้อง ตลอดทั้งวันฉันแทบไม่มีแก่จิตแก่ใจในการทำงาน แม้จะมีห้องส่วนตัวแยกจากคนอื่น ๆ ทว่าห้องนั้นกลับเป็นกระจกใสมองเห็นทุกคนได้ถนัดชัดตา

         แม้จะเป็นคนที่ถูกคนอื่นจับตามองเสมอตั้งแต่ยังอยู่ที่เก่า เนื่องจากการทำงานแบบก้าวกระโดดเร็วกว่าชาวบ้าน แต่ที่นั่นก็ไม่เหมือนกันกับที่นี่เลยสักนิด

ที่นี่ดูเหมือนทุกคนจะแบ่งฝักแบ่งฝ่ายอย่างชัดเจน และแน่นอนว่าคนมาใหม่แบบฉันหัวเดียวกระเทียมลีบสุด ๆ

         แต่ที่แย่ยิ่งกว่าสายตาประหลาดพวกนั้นที่วันหนึ่งคงทำใจให้ชินได้ คงไม่พ้นเรื่องที่สองเอาแต่ชำเลืองมองกันแทบจะทุก ๆ ห้านาทีตลอดทั้งวัน

         และทันทีที่กลับมาถึงห้อง ฉันก็ต้องทำทุกอย่างแข่งกับเวลา ไหนจะต้องรีบเอารองเท้าออกมาเรียงเข้าชั้น ไหนจะต้องเก็บของ ไหนจะต้องทิ้งขยะ กว่าจะได้อาบน้ำก็ปาไปเกือบสองทุ่ม และห้องน้ำก็ดันต้องใช้ร่วมกัน

         อาบไปก็กระวนกระวายไปว่าอีกคนจะกลับเข้ามาเมื่อไร เอาเป็นว่าหัวสมองตอนนี้มันหวาดระแวงไปหมด

         จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้กลัวสอง

แต่ฉันกลัว… กลัวว่าระหว่างเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม และเพราะรู้นิสัยตัวเองดีว่าแพ้ให้กับความสัมพันธ์ใกล้ชิดแบบที่เคยผ่านมาแล้ว ทำให้การอยู่กันอย่างห่าง ๆ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

         ไม่งั้นหากกลับไปลงอีหรอบเดิม คนที่จะนั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าคงจะเป็นฉันเหมือนเดิม เอาเป็นว่าไม่เสี่ยงดีกว่า

         แกร๊ก!

         “…”

         “…”

         มันคงจะเป็นคราวซวยของฉันเองที่ไม่รีบอาบน้ำก่อนที่จะทำกิจกรรมอย่างอื่น ตอนนี้เลยต้องมาเผชิญกับสายตาคมที่ชำเลืองมองมา สองเตะรองเท้าไปทางหนึ่งส่งเดช โยนกุญแจรถไว้บนชั้นวางรองเท้า บ่งชัดว่าเพิ่งจะกลับมา

         สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือกอดผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มเรือนร่างอยู่เอาไว้แน่น แล้วรีบสาวเท้าเร็ว ๆ เพื่อที่จะเข้าห้อง แต่อีกฝ่ายก็ราวกับจะรู้ทัน รีบเดินมาขวางหน้าประตูเอาไว้

         “หลบไป เราจะเข้าห้อง”

ฉันช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงกว่า พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ แม้ว่าจะแอบร้อน ๆ หนาว ๆ ไปทั้งตัวกับสายตาของคนตรงหน้าก็ตามที

แต่สองก็ไม่ยอมหลีกทางให้ ทั้งยังทิ้งแผ่นหลังพิงประตูอีกต่างหาก จนต้องร้องบอกอีกครั้งอย่างหงุดหงิด

“หลบ”

         “ถ้าเราให้แยมเข้าห้องก็คงไม่ได้คุย”

         “มีเรื่องอะไรให้คุย เราจะไปนอนแล้ว”

         “นี่เพิ่งจะสองทุ่ม”

         “เรานอนไว”

         “เมื่อก่อนเห็นตีสองตีสามยังคุยกับเราได้ตลอด”

         “นั่น… มันเมื่อก่อน”

         สองคงจะหมายถึงเมื่อก่อนที่ไม่ว่าจะกี่โมงกี่ยามฉันผู้เป็นเพื่อนสนิทก็จะสแตนด์บายรออยู่เสมอไม่ว่ามันจะไปทำอะไรมาก็ตาม แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วไง

         “ขอเบอร์”

         “อะไร…”

         โทรศัพท์มือถือของคู่สนทนาถูกยื่นมาตรงหน้า เจ้าตัวไหวไหล่เล็กน้อยก่อนจะตอบ

         “ก็เป็นทั้งเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมงาน แถมยังเคยเป็นเพื่อนสนิท ขอเบอร์ไว้หน่อยจะเสียหายอะไร”

         “เรา…”

         “เอามาเหอะ แยมไม่ให้เดี๋ยวเราก็ไปหามาได้อยู่ดี”

         “…”

อีกฝ่ายยกยิ้มอย่างเป็นต่อ และมันก็คงจริงตามนั้นหากจะหาจริง ๆ ก็คงไม่ยากอะไรนัก ยังไงเพื่อนของสองก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน สุดท้ายเลยจำใจคว้าโทรศัพท์มากดเบอร์ติดต่อเอาไว้ให้

         แต่พอเงยหน้ามองอีกทีก็ต้องรู้สึกอุณหภูมิข้างแก้มร้อนผ่าวขึ้นมา นัยน์ตานิ่งสนิทของสองจับจ้องอยู่บริเวณเนินอกที่โผล่พ้นขอบผ้าเช็ดตัวของฉันอย่างไม่คิดจะปิดบัง และฉันก็อายจนต้องยกมือปกปิดของสงวนของตัวเองเอาไว้ จนอีกคนบิดยิ้มขบขัน

         “ไม่เห็นจะต้องเขิน”

         “ไม่ได้เขิน”

         “หน้าแดงขนาดนั้นไม่เขินแล้วเรียกว่าอะไร?”

         “หลบไปได้แล้ว เราจะเข้าห้อง”

         “ยังคุยไม่เสร็จ”

         “จะเอาอะไรอีก?” ฉันแหวออกมาอย่างหมดความอดทน ก่อนจะลืมตัวผลักข้างแก้มของคนตรงหน้าให้หันมองไปทางอื่น “ถ้าจะคุย ต้องเลิกจ้องนมเราก่อน”

         “ก็มันใหญ่…”

         “ทุเรศ!”

         อดไม่ได้จริง ๆ ที่จะแว้ดใส่เสียงดัง แต่คนโดนด่ากลับหัวเราะออกมาได้เมื่อกวนประสาทกันสำเร็จ ถึงอย่างนั้นก็ยอมเลื่อนสายตากลับมามองหน้าแทนที่จะจ้องนมเหมือนเดิม

         “ทีเมื่อก่อนแยมเรียกไอ้ยักษ์เราว่าน้องหนอนเรายังไม่เคยว่า เวลาแยมมองน้องหนอนของเรา เราก็ไม่เคยหวง…”

         “สอง!”

         ฉันตะโกนตัดบทเสียงดังเมื่อคนบ้ายกเรื่องพวกนั้นขึ้นมาพูดหน้าตาเฉย ริมฝีปากยิ้มกว้างกว่าเดิมตอนที่โดนฟาดเข้าให้ที่ข้อแขน

ฉันไม่ได้มองไอ้น้องหนอนอะไรนั่นสักหน่อย ก็มันเห็นเอง!

         เลิกเอาเรื่องเก่ามาพูดสักทีโว้ย! อาย!

         “ทีงี้ทำมาเป็นหวงเนื้อหวงตัว”

         “กับคนหน้าหนาแบบนี้ก็ต้องหวงหน่อย”

         “เห็นมาเป็นพันเต้า แค่นี้ไม่ทำให้รู้สึกอะไรหรอก”

         “หน้าไม่อาย ถ้าผ่านผู้หญิงมาขนาดนั้นไปตรวจเอดส์บ้างเหอะ”

         “กินข้าวยัง?”

         “…”

         ฉันที่ตั้งท่าจะโวยวายอะไรต่อกลับต้องชะงักค้างไปกับประโยคที่สองขัดขึ้นกลางลำ ถึงเจ้าตัวเองก็ดูจะกระอักกระอ่วนพอกันที่เอ่ยออกมา กระนั้นสายตาก็ไม่ได้ละไปจากการจ้องสบตา

         คงเป็นเพราะไม่ได้ยินคำเอ่ยชวนแบบนี้จากคนตรงหน้ามานาน ทำให้ฉันเผลอเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะต้องตื่นจากภวังค์เพราะเสียงเปิดประตูห้องที่ดังขึ้นกะทันหัน

         บานประตูห้องเปิดออกโดยไม่ทันตั้งตัวด้วยบุคคลที่สามจากด้านนอก และในขณะที่ฉันอยู่ในอารามตกใจ สองก็รีบขยับกายมายืนบังกันเอาไว้ทันที

         ผู้ชายสองคนหน้าห้องกำลังจะเดินเข้ามากลับต้องชะงักนิ่งอยู่ตรงนั้นเมื่อคงจะเห็นว่าตอนนี้มีผู้หญิงในสภาพห่อผ้าเช็ดตัวยืนอยู่ด้วย

และสองก็เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น

         “วันนี้พวกมึงห้ามเข้า”

         “อะไร?” หนึ่งในสองคนเอ่ย กระนั้นคนที่ว่าก็ยอมก้าวถอยหลังออกไปอย่างพอจะรู้สถานการณ์

         “เดี๋ยวกูไปหาที่ห้อง เพื่อนกูมาอยู่ด้วย”

         “โอเค”

         การสนทนาเป็นไปอย่างรวดเร็ว และประตูก็ปิดลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน คงมีแค่ฉันคนเดียวที่คิดช้ากว่าใครเพื่อน แต่ทันทีที่สบโอกาสจะหนีเข้าห้องก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อสองหันกลับมาคว้าแขนไว้ได้ทัน

         ระหว่างเรามันใกล้เกินพอดีไปหน่อย ตัวฉันที่กำลังพยายามจะเปิดประตู มีสองยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง แค่เหลียวสายตาขึ้นมองก็ต้องร้อนผ่าวไปทั้งตัว

เพราะคนที่ยืนซ้อนกันอยู่กำลังก้มหน้าลงมาจนใกล้ อีกทั้งสายตาก็จับจ้องบริเวณเนินเนื้อในมุมที่ถนัดชัดเจนยิ่งกว่าเมื่อครู่เสียอีก

         “สะ… สอง”

         “ยังเหมือนเดิม” เสียงแหบห้าวเอ่ยขัด สายตาเลื่อนกลับมาสบตา

         “สองปล่อยก่อน”

         “ตัวแยม…”

         “…”

“ยังเป็นกลิ่นที่เราชอบเหมือนเดิม”

         “…”

         คงไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ตกอยู่ในภาวะนิ่งงันกับสายตาและคำพูดของสอง ถึงเจ้าตัวเองก็คงจะเพิ่งรู้ตัวว่ามันใกล้มากไป

สองขยับตัวถอยห่าง พร้อมทั้งปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

         “แต่งตัวเสร็จ ไปหาข้าวกินกัน”

         “ไม่ไป”

         “ให้เวลาสิบนาที”

         “สอง”

         “ถ้าไม่อยากคุยเรื่องของคนอื่น ๆ ที่ทำงานก็ตามใจ”

         “…”

         ดูเหมือนว่าคนเสนอจะตัดสินคำตอบได้เป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยไม่ต้องรอฟัง เป็นฉันเองที่หลับตาถอนหายใจก่อนจะรีบเดินเข้าห้องไปแต่งตัวตามคำสั่งอย่างจำใจ

         โอเค… จะยอมให้รอบนึงก็แล้วกัน