แชร์

บทที่ 929

ฟู่สือถิงขมวดคิ้วแน่น เสียงของฉินอันอันทำให้สติของเขากลับคืนมา

มือเขาคลายออก เสี่ยวหานรีบวิ่งขึ้นบันไดไป!

แต่ฉินอันอันไม่กล้าปล่อยแขนฟู่สือถิง “ฟู่สือถิง ทำอะไรของคุณ! คุณบอกว่าจะไม่บังคับลูก! แต่สิ่งที่คุณทำเมื่อกี้มันต่างอะไรกับการบังคับกัน?!”

ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงกลอกขึ้นลง เสียงแหบพร่า พูดทีละคำ “ผมแค่... แค่อยากจะขอโทษเขา”

“แต่วิธีที่คุณใช้มันผิด เขาเป็นเด็ก ไม่ใช่ผู้ใหญ่ พฤติกรรมเมื่อกี้ของคุณมันหยาบคายเกินไป” ฉินอันอันลากเขาออกมา บังคับให้นั่งลงบนโซฟา “ฟู่สือถิง ตัวคุณเองก็ถูกครอบครัวทำร้ายจิตใจจนมีปมมาจนถึงทุกวันนี้ แล้วทำไมคุณคิดว่าเสี่ยวหานจะสามารถคืนดีกับคุณได้เร็วขนาดนั้น?”

ฟู่สือถิงเงยหน้าขึ้น มองหน้าเธอนิ่ง ๆ

“ฉันไม่ได้ตำหนิคุณนะ” ฉินอันอันถอนหายใจอย่างหมดแรง “ต่อไปอย่าใจร้อนแบบนี้อีก คุณทำให้จื่อชิวตกใจ รุ่ยลาก็คงตกใจเหมือนกัน”

“ผมขอโทษ” เขาตำหนิตัวเอง ก่อนมองไปทางเด็ก ๆ

ป้าจางอุ้มจื่อชิว จื่อชิวไม่ร้องไห้แล้ว รุ่ยลายืนอยู่ข้างหลังป้าจาง มือเล็ก ๆ กอดสมุดการบ้านไว้ ดวงตากลมโตสีดำสนิทมองมาทางห้องนั่งเล่น ไม่กล้าเดินเข้ามาหา

“อันอัน ผมซื้อของขวัญมาให้เด็ก ๆ เดี๋
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status