แชร์

บทที่ 925

เขาคงดีใจมากแน่ ๆ ใช่ไหม?

แต่ครอบครัวของเขาอาจจะไม่ต้อนรับเธอเท่าไหร่

ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็เป็นคนมีหน้ามีตา คงไม่ถึงกับไล่ตะเพิดเธอไปหรอก

รถแล่นผ่านร้านขายดอกไม้ เธอจอดรถข้างทาง เลือกซื้อช่อคาร์เนชั่นสดหนึ่งช่อ จ่ายเงินแล้วก็ถือดอกไม้ขึ้นรถ

รถแล่นต่อไปอีกสองสามแยกไฟแดง ตรงไปอีกประมาณสองกิโลเมตรก็ถึงบ้านตระกูลอวิ๋นแล้ว

เธอร้องเพลงคลอเบา ๆ ไฟเขียวผ่านฉลุยตลอดทาง ไปถึงบ้านตระกูลอวิ๋นได้อย่างราบรื่น

รถจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน เธอลงจากรถ มองประตูรั้วที่ถูกล็อกจากด้านนอก แล้วก็มองประตูบ้านที่ปิดสนิท… ดูเหมือนไม่มีคนอยู่

เธอมุ่นคิ้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หาเบอร์ของพ่อของอวิ๋นโม่แล้วกดโทรออก เตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะถูกบล็อกเบอร์

แต่อีกฝ่ายกลับกดรับสาย

“คุณอวิ๋นคะ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านคุณ เห็นประตูบ้านปิดอยู่ คุณไม่อยู่บ้านเหรอคะ?” ฉินอันอันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกังวล

“คุณฉิน ขอโทษด้วย! ตอนนี้ครอบครัวผมออกไปเที่ยวกันอยู่ คงต้อนรับคุณไม่ได้!” เสียงของพ่ออวิ๋นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและห่างเหิน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายนะ อ้อ ลูกชายผมสบายดี คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

“รอเดี๋ยวค่ะ!” ฉินอันอันตะโกนเส
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status