บทที่ 872

ไมค์ตกใจจนแทบสิ้นสติ

“บ้าเอ๊ย มาแย่งโทรศัพท์ผมไปทำไม!” ไมค์ตะโกนด้วยความโกรธแล้วแย่งโทรศัพท์คืนมา

ที่ปลายสาย ฉินอันอันอึ้งไป

ใครแย่งโทรศัพท์ไมค์? ใครกล้าแย่งโทรศัพท์ของไมค์?

ในหัวของเธอ ใบหน้าของฟู่สือถิงปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติ

“เปิดลำโพง!” ดวงตาของฟู่สือถิงแดงก่ำ เขาสั่งไมค์

จื่อชิวเป็นไข้ เขาต้องรู้ว่าตอนนี้จื่อชิวอาการเป็นยังไงบ้าง

ฉินอันอันได้ยินเสียงของฟู่สือถิง เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ

ฟู่สือถิงมาอยู่กับไมค์ได้อย่างไร

ตอนนี้ในประเทศจีนเป็นเวลาประมาณเจ็ดโมง ฟู่สือถิงมาปรากฏตัวที่บ้านของเธอได้ยังไง?

“สั่งให้ผมเปิดเหรอ คิดว่าผมเป็นลูกน้องของคุณหรือไง?!” ไมค์ไม่ยอมตามใจเขา

สีหน้าของฟู่สือถิงมืดลงทันที ดวงตาเย็นชาของเขาแฝงไปด้วยความโกรธ

แต่ไมค์ไม่กลัวเขาเลย

รุ่ยลามายืนข้าง ๆ ไมค์ เฝ้าดูพวกเขาสองคนทะเลาะกันด้วยสีหน้าบึ้งตึง ราวกับว่าวินาทีต่อไปพวกเขาจะลงไม้ลงมือกันแล้ว ทันใดนั้นก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมา “ฮือ”

“...หนูจะไปสายแล้ว ฮือ ๆ!” รุ่ยลาไม่ใช่เด็กขี้แย

พอเธอเริ่มร้องไห้ ไมค์และฟู่สือถิงก็เก็บท่าทีแข็งกร้าวทั้งหมดไว้ แล้วมองเธอด้วยความกังวล

“รุ่ยลา ไม่ร้องนะคนเก่ง ลุงจะพาเธอ