บทที่ 790

รุ่ยลาพูดจบแล้วก็ร้องไห้เสียใจยิ่งขึ้น

ฟู่สือถิงไม่แปลกใจเลย

ถ้าหากรุ่ยลาเอากล่องของเขาไป มันอธิบายได้ว่าทำไมหลังจากกล่องถูกขโมยไป กลับไม่สามารถตรวจสอบได้ว่าใครขโมย

เพราะไม่มีใครสงสัยเด็กอายุสี่ขวบหรอก

ตอนนั้นรุ่ยลาต้องพึ่งพาคนอื่นมากว่าตอนนี้

ใครจะสงสัยเด็กที่ดูแลตัวเองไม่ได้ ?

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ยังสามารถอธิบายได้ว่าทำไมหลังจากที่กล่องถูกนำออกไปแล้ว ของที่อยู่ในกล่องไม่เคยถูกเปิดเผยและไม่เคยถูกเอามาข่มขู่เขาด้วย

“รุ่ยลา คุณป้าคนนั้นสวมเสื้อผ้าแบบไหน ?” ฟู่สือถิงวางเธอลงบนเก้าอี้แล้วนั่งลง เขาเช็ดใบหน้าเธอด้วยกระดาษทิชชู่รอจนเธอร้องไห้น้อยลงแล้วก็พูดว่า “เธอใส่เสื้อโค้ตสีน้ำตาลใช่ไหม ?”

“คุณรู้ได้ยังไงคะ ?” ดวงตาสีแดงของรุ่ยลามองเขา “คุณได้กล่องใบนั้นแล้วใช่ไหมคะ ?”

ฟู่สือถิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจบอกความจริงกับเธอ “ยังจ้ะ คุณป้าที่โกหกหนูเกิดอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิตแล้ว ของในกล่องถูกคนเอาไป แต่หนูไม่ต้องเสียใจ ของหายแล้วก็แล้วไป”

“แต่พี่ชายของหนูบอกว่าของในกล่องสำคัญมาก…” รุ่ยลาสูดจมูก ขนตายาวของเธอตกลงเล็กน้อย “ขอโทษนะคะ หนูไม่ควรหยิบของคุณมา”

ฟังคำข