บทที่ 783

ฟู่สือถิงรู้ได้ยังไงว่าเธอเอากล่องไป

รุ่ยลารู้สึกไม่สบายใจ แต่ตอนนี้ไม่มีคนให้เธอพึ่งพา เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง

“หนู…หนูไม่รู้ค่ะ…คุณป้าคะ หนูอยากกลับบ้านแล้ว” รุ่ยลาหลุบตาลงอยากออกจากห้องน้ำ

ผู้หญิงคนนั้นขวางอยู่ที่หน้าประตู ไม่ยอมให้เธอออกไป

“รุ่ยลา ป้ารู้ว่าตอนนี้หนูอาจจะรู้สึกกลัว ป้าก็เหมือนกันจ้ะ” ผู้หญิงคนนั้นลดเสียงเบาลง “ถ้าหนูไม่บอกว่ากล่องใบนั้นอยู่ที่ไหน ไม่เพียงแต่ฟู่สือถิงจะฆ่าฉัน บอดี้การ์ดที่มาส่งหนูก็จะถูกเขาฆ่าเช่นกัน ฟู่สือถิงเป็นคนยังไง หนูคงเคยได้ยินแล้วใช่ไหมจ๊ะ ?”

รุ่ยลายส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง โดยไม่แม้แต่จะคิด “ถ้าหนูไม่บอก เขาก็จะฆ่าหนูด้วยใช่ไหมคะ ?! ไม่มีทาง ! เขาไม่ทำแน่นอน !”

“เขาไม่มีทางฆ่าหนูแน่นอนจ้ะ ไม่ว่ายังไงหนูก็เป็นลูกสาวของเขา แต่หนูอยากเห็นคุณลุงบอดี้การ์ดที่มาส่งหนูถูกฆ่าเหรอจ๊ะ ?” ถึงแม้น้ำเสียงของหญิงสาวจะเบา แต่คำพูดของเธอเต็มไปด้วยการข่มขู่

ทันใดนั้นดวงตาของรุ่ยลาก็แดงแล้วร้องไห้คร่ำครวญ “ไม่เอาค่ะ…หนูไม่อยากให้คุณลุงบอดี้การ์ดตาย…”

“รุ่ยลา กล่องใบนั้นเป็นของฟู่สือถิง แค่หนูส่งกล่องใบนั้นคืนมาเดี๋ยวนี้เลย มันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแ