ฉินอันอันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “หาคนมาดามใจอะไรล่ะ…ฉันถูกบังคับต่างหาก ก่อนหน้านี้ครอบครัวฉันขาดแคลนเงินทุน แม่เลี้ยงของฉันก็เลยให้ฉันแต่งงานเพื่อเงินสินสอด แถมตอนนี้ก็ยังไม่ได้หย่าเลย!” หลีเสี่ยวเถียน “บ้าจรง! แม่เลี้ยงของเธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? อันอัน! ทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่บอกฉัน! พวกเราไปแจ้งตำรวจกันเถิะ!” ฉินอันอันรั้งเธอเอาไว้ “เรื่องไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิดหรอก ฉันกับเขาต่างกันมาก เราหย่ากันได้ทุกเมื่อ” หลีเสี่ยวเถียนยังคงตื่นเต้นไม่หาย “เธอแอบบอกฉันได้ไหมว่าเขาเป็นใคร? สามีของเธอน่ะ…สามีของเธอเนี่ยนะ! ทำไมฉันถึงรู้สึกอึดอัดขนาดนี้!” “มันก็ค่อนข้างอึดอัดจริง ๆ นั่นแหละ รอฉันหย่ากับเขาแล้วฉันจะบอกเธอว่าเขาเป็นใครก็แล้วกัน” “ไม่ได้! เธอบอกฉันมาตอนนี้เลย! ฉันจะช่วยเธอออกหน้าเอง!” ฉินอันอันรู้จักความอารมณ์ร้อนของหลีเสี่ยวเถียนดี ถ้าบอกเธอ เธอจะต้องไปหาฟู่ซื่อถิงแน่นอน เดิมทีความสัมพันธ์ของเธอกับฟู่ซื่อถิงก็ไม่ราบรื่นอยู่แล้ว นี่จะไม่ทำให้เรื่องแย่ลงใช่ไหม? “เถียนเถียน เธอช่วยฉันตรวจสอบดูว่าเฮ่อจุนจือคือใครก่อนเถอะ! ถึงตอนนั้นฉันบอกเธอแน่ว่าสามีของฉันคือใคร” ฉิ
บอดี้การ์ด "ไม่ทราบ"ฉินอันอันหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาสีแอปริคอทของเธอหากเธอจำไม่ผิด เมื่อตอนเที่ยง หลีเสี่ยวเถียนก็ชวนเธอมาชมคอนเสิร์ตนี้!และเธอก็ปฏิเสธหล่อนไปแต่สุดท้ายแล้ว... เธอก็ได้มาอยู่ดี!เพียงแต่ว่าเเธอมากับฟู่ซื่อถิงแทนเธอจะหน้าแตกแค่ไหนหากเธอได้พบหลีเสี่ยวเถียนที่นี่!มือของเธอเริ่มมีเหงื่อออกและเธอก็แอบภาวนาในใจไม่ให้ตัวเองบังเอิญปะทะเข้ากับหลีเสี่ยวเถียนฮอลล์คอนเสิร์ตออกจะใหญ่โต คงไม่บังเอิญขนาดที่พวกเธอจะได้ที่นั่งติดกันหรอก ถูกไหม?ทว่าโจวจื่ออี้กลับจองที่นั่งทั้งแถวไว้ให้ฟู่ซื่อถิงซึ่งก็คือแถวหน้าสุดนั่นเองเมื่อฉินอันอันเดินเข้าไป เธอก็เห็นฟู่ซื่อถิงทันทีเขาเป็นคนเดียวที่นั่งอยู่ในแถวนั้นเขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเย็นชาและเย่อหยิ่ง กอปรด้วยท่าทางสูงส่งและออร่าอันสง่างามเนื่องจากคอนเสิร์ตยังไม่เริ่ม เขาจึงกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ฝีเท้าของฉินอันอันชะงักไป เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่โดยไม่ขยับ‘นี่มันสะดุดตาเกินไปแล้ว!’ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนใจชวนเธอมาดูคอนเสิร์ต?เขาลืมที่เขาวิพากษ์วิจารณ์เธอกับฟู่เย่เฉินเมื่อคืนนี้แล้วหรือ?เธอบ
เขารู้สึกเหมือนกลายเป็นตัวตลก‘ทำไมเธอถึงไม่อยากให้เพื่อนของเธอเห็นเธอ?’‘เธออายที่มากับเขาเหรอ?’หลังจากนั้นไม่นานคอนเสิร์ตก็เริ่มขึ้นฉินอันอันค่อย ๆ ผ่อนคลายลงโชคดีที่พวกเขาไม่ได้พบกับหลีเสี่ยวเถียนฉินอันอันไม่รู้ว่าหลีเสี่ยวเถียนนั่งอยู่ตรงไหนเธออยากจะหันกลับไปมองจริง ๆ แต่ความมีเหตุผลก็ควบคุมแรงกระตุ้นของเธอเอาไว้หลีเสี่ยวเถียนนั่งอยู่ที่แถวที่ห้าพร้อมกับเพื่อนอีกคน“ใครนั่งอยู่แถวแรกบ้าง มีที่นั่งตั้งมากมาย แต่นั่งกันอยู่แค่สามคน วิเศษจริง ๆ!” หลีเสี่ยวเถียนกระซิบบ่นกับเพื่อนของเธอเพื่อนของเธอลองวิเคราะห์สถานการณ์ "คงเป็นพวกเศรษฐีมั้ง! ขนาดที่นั่งของพวกเรายังราคาเป็นพันเลย แล้วแถวแรกจะแพงขนาดไหน?! ดูก็รู้แล้วว่าพวกเขาจองไว้ทั้งแถว ดูคนตรงกลางสิ มองจากด้านหลังยังรู้เลยว่าเขารวย ผู้หญิงทางซ้ายของเขาน่าจะเป็นลูกสาวหรือไม่ก็คนรักของเขา และชายร่างกำยำทางด้านขวาต้องเป็นบอดี้การ์ดของเขาแน่”หลีเสี่ยวเถียนรู้สึกว่าการวิเคราะห์ของเพื่อนเธอสมเหตุสมผลมาก“ผู้หญิงทางซ้ายคล้ายเพื่อนสนิทของฉันเลย!” หลีเสี่ยวเถียนพึมพำขณะที่จ้องแผ่นหลังของฉินอันอันเพื่อน "ดูจากด้านหลังก็รู้แล
หลังจากที่ฉินอันอันคิดอย่างรอบคอบ เธอก็หายใจเร็วขึ้นฟู่ซื่อถิงมั่นใจแล้วหรือเปล่าว่าชอบเธอ?ทำไมเขาถึงได้ยอมทำในสิ่งที่ตัวเองมองว่าไร้สาระ?จู่ ๆ เธอก็ตกใจกลัว!มือของเธอสัมผัสท้องของตัวเองโดยไม่รู้ตัวตอนนี้ลูก ๆ ของเธอก็อายุได้ 3 เดือนกว่าแล้ว เนื่องจากเธอควบคุมอาหารมาโดยตลอดเธอจึงผอมและดูไม่เหมือนคนท้องเลยสักเดือนที่ห้าหรือเดือนที่หก ฉันก็อาจยังสามารถปกปิดท้องได้โดยการควบคุมอาหารและสวมเสื้อผ้าโคร่ง ๆ ได้แต่แล้วเดือนที่เจ็ด แปด หรือเก้าล่ะ?ไม่ว่าคนท้องจะผอมแค่ไหน ในไตรมาสที่สาม ท้องก็จะออกแน่นอนหากถึงตอนนั้นเธอยังอยู่กับฟู่ซื่อถิง ความลับของเธอจะถูกเปิดโปงอย่างแน่นอนเธอเดินออกไปที่ถนนด้วยความสับสนเธอถือเสื้อคลุมไว้ในมือเหลือไว้เพียงเสื้อยืดบาง ๆ เท่านั้น ลมเย็นพัดโชยมา แต่เธอไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิดเธอมีความรู้สึกที่ซับซ้อนมากเรื่องของฟู่ซื่อถิงเหมือนคำตอบที่เธอให้เมื่อคืนนี้เธอไม่กล้าพูดว่าเธอชอบเขา เพราะเขาทั้งเผด็จการและน่าเกรงขามมากจนเธอเกลียดเขาแต่เธอก็ไม่กล้าบอกว่าไม่ชอบเขา เพราะลึก ๆ แล้วเธอก็ชอบเขาไม่มากก็น้อย!เพียงแต่ว่าเธอเขินอายเกินกว่าที่จะยอมรับ
“หัวหน้า วันนี้คุณไม่ได้ใช้รถเข็นเลย ขาของคุณเจ็บหรือเปล่า?” โจวจื่ออี้ถามด้วยความห่วงใยเขารู้ว่าวันนี้เจ้านายของเขาไม่ได้ใช้รถเข็นเพื่ออำนวยความสะดวกในการเดทกับฉินอันอันมิฉะนั้น การออกเดทกับฉินอันอันบนรถเข็นจะต้องเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายสำหรับฉินอันอันแน่นอนช่างเป็นเจ้านายที่ละเอียดอ่อนจริง ๆ น่าเสียดายที่ฉินอันอันไม่รู้จักดูแลเขาฟู่ซื่อถิงสะบัดแขนของโจวจื่ออี้และเซิ่งเป่ยออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา เขาตอบนิ่ง ๆ ว่า "ฉันไม่เป็นไร"“ซื่อถิง ไปดื่มกันเถอะ!” เซิงเป่ยจับแขนของเขาอีกครั้ง “ถังเฉียวเซินยังอยู่ที่นี่ ผมจะไปชวนเขาออกไปดื่มด้วยกัน”เมื่อเห็นสีหน้าที่เศร้าหมองของฟู่ซื่อถิง เซิ่งเป่ยก็กังวลเล็กน้อยถังเฉียวเซินเป็นพี่ชายของถังเฉียนหลังจากที่ถังเฉียนทำให้ฟู่ซื่อถิงโกรธ เซิ่งเป่ยก็ได้โทรหาถังเฉียวเซินทรัพย์สินของตระกูลถังอยู่ในหรงเฉิงและถังเฉียวเซินก็เป็นทายาทของตระกูลถัง ดังนั้นถังเฉียวเซินจึงมักจะอยู่ที่หรงเฉิงหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง ฟู่ซื่อถิงก็ตอบว่า "ฉันไม่ไป"เขาเดินตรงไปยังลิฟต์ ถึงจะไม่เร็วนักแต่ค่อนข้างมั่นคงแม้ว่าเขาจะผิดหวังกับความรัก แต่ขาของเขาก็ดูเ
เหงื่อเย็นเริ่มไหลลงบนหลังของเธอเธอปิดสมุดบันทึกกะทันหันราวกับว่ามันเป็นปฏิกิริยาตอบรับจากจิตใต้สำนึก!ถ้าเธอไม่ได้เขียนบันทึกอยู่ เธอคงไม่เป็นแบบนี้แน่นอนตอนนี้จิตใจของเธอสับสนเกินไป เธอจึงเปิดเอกสารขึ้นใหม่ละลงมือเขียนบันทึกนี้เป็นแผนการหย่าร้างภายในสามเดือนเธอหวังที่จะหย่ากับฟู่ซื่อถิงก่อนที่เด็กในท้องจะอายุได้เจ็ดเดือนด้วยวิธีนี้เธอจึงสามารถอยู่รอดได้ในไตรมาสที่สามของการตั้งครรภ์และจะได้ต้อนรับการมาถึงของทารกทั้งสองอย่างปลอดภัยหากการหย่าร้างไม่สามารถดำเนินไปได้อย่างราบรื่น เธอก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องใช้กลยุทธ์ที่สามสิบหกการหายตัวไปเฉย ๆนี่เป็นสถานการณ์ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดบ้านของเธออยู่ในประเทศเอ เธอต้องการอาศัยและทำงานในประเทศเอ และเธอยังหวังว่าลูก ๆ ของเธอจะเกิดและเติบโตที่นี่พฤติกรรมหวาดระแวงของเธอเมื่อสักครู่นี้กระตุ้นความไม่พอใจของฟู่ซื่อถิง‘เธอคิดว่าฉันจะสนใจกระดาษของเธอเหรอ?’‘หรือเธอไม่ได้เขียนวิทยานิพนธ์ แต่กำลังทำอย่างอื่นอยู่?’เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของเขา เธอก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตูทันที“คุณไม่ชอบหนังสือที่ฉันให้คุณขนาดนั้นเลยเ
ปากของฉินอันอันถูกแววตาที่ร้อนผ่าวและเคร่งขรึมของเขาจ้องเขม็งจนเธอรู้สึกปากแห้งไปหมด“คุณหมายถึงเรื่องที่ฉันออกไปก่อนจบโชว์เหรอ?” เธอคิดครู่หนึ่งแล้วจึงอธิบายให้เขาฟัง “ตอนนั้นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยฉันส่งข้อความมาว่าหลังจากแสดงเสร็จเธออยากจะมาถ่ายรูปกับคุณ ฉันคิดว่าคุณจะต้องไม่ยอมถ่ายรูปกับคนแปลกหน้าแน่ ๆ และฉันก็ไม่อยากจะอธิบายกับเพื่อนด้วยว่าทำไมฉันถึงมาอยู่กับคุณได้”“ทำไม?” สองคำที่เอ่ยออกมาปนความกระด้างและเยือกเย็น“ถ้าให้อธิบายสั้น ๆ มันก็ไม่ชัดเจนหรอก…อีกอย่าง ความต่างของพวกเรากับคุณก็มากเกินด้วย นอกจากความต่าเรื่องตัวตนแล้ว ยังมี…เรื่องของอายุอีก คุณจะยอมคุยกับเพื่อนฉันไหมล่ะ? พวกเรายังอ่อนต่อโลกมาก…ถ้าเกิดว่าเพื่อนฉันมาหาคุณบ่อย ๆ เพราะความสัมพันธ์ของพวกเรา คุณจะรำคาญหรือเปล่า? ต้องกันไว้ดีกว่าแก้สิ ถูกไหม?”อันที่จริงประเด็นสำคัญของเรื่องคือพวกเขาสองคนสามารถหย่ากันได้ทุกเมื่อ และไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะอยู่ด้วยกันไปนานแค่ไหนถ้าวันนี้เธอบอกเพื่อนเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนแล้วพรุ่งนี้พวกเขาดันมาหย่ากัน…นั่นคงเป็นเรื่องน่าอายมากจะว่าไปสู้รอให้ทุกอย่างมันจบลงไปก่อนดีกว่า
เนื้อหาด้านล่างหัวข้อนั้นเป็นอะไรที่สั้นมากเพราะเธอคิดเรื่องนี้มานานมากแล้วแต่ยังคิดไม่ออกว่าต้องทำยังไงดังนั้นเนื้อหาก็เลยยังเขียนแค่ประโยคเดียวคือ ต้องหย่ากับฟู่ซื่อถิงให้ได้ก่อนสิ้นปีใบหน้าของเขามืดหม่นลงอย่างหนักทันทีเขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองและผ่อนหนักให้เป็นเบาแล้ว แต่เธอกลับยังคิดหาทุกวิถีทางที่จะจากเขาไปอยู่ดี‘แล้วไฟล์ ‘แผนการ’ บ้านี้ก็เพิ่งถูกสร้างขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วย’‘ช่างเป็นผู้หญิงที่ปลอมเปลือกอะไรขนาดนี้!’‘ขณะที่เธอแสร้งทำเป็นมอบของขวัญเพื่อขอบคุณเขา เธอกลับวางแผนจะหย่ากับเขาอยู่ในห้องเนี่ยนะ!’เขาคิดว่าเธอเป็นคนที่แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ไม่คิดว่าความแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ใหญ่ที่สุดของเธอคือ เป็นคนสองหน้าแบบนี้!เขาปิดโน้ตบุ๊กของเธออย่างแรง ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกจากห้องด้วยความโมโห……ที่เอสทีกรุ๊ปในการประชุมผู้บริหารระดับสูงเห็นได้ชัดว่าวันนี้ฟู่ซื่อถิงดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนักนับตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้าห้องประชุมมา หัวคิ้วของเขาก็ขมวดเล็กน้อยอยู่ตลอดเวลา รวมถึงสีหน้าของเขาที่ดูเยือกเย็นที่สุดด้วยสัญญาณที่เขียนหราบนหน้าของเขาทำเอาคนในบริษัทพากันร