บทที่ 299

เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วสวมให้เธอทันที

“นายกลับไปเถอะ!” ดวงตาของฉินอันอันเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เสียงของเธอกลับเย็นชา “นายกล้าดียังไงถึงปล่อยลูกให้อยู่กับคนนอก?!”

แม่จากไปแล้ว

เธอจะปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับลูกทั้งสองคนไม่ได้

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกอีก เธอคงอยู่ไม่ได้

ไมค์มองดูท่าทางเศร้าและโกรธของเธอแล้วก็สับสน

“ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ อย่าร้องไห้นะ!” ไมค์เอื้อมมือไปปาดน้ำตาบนใบหน้า “ฉันจะไม่พาเขามาที่บ้านอีก! อย่าร้องไห้!”

ไมค์พูดจบก็จากไปอย่างรวดเร็ว

ขณะเดียวกันที่โรงพยาบาลอีกแห่งหนึ่ง

ฟู่สือถิงเปิดประตูห้องผู้ป่วย

เมื่อเสิ่นอวี๋ที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเห็นหน้าของเขา เธอก็รีบบีบน้ำตาออกมาทันที

แม่เฒ่าฟู่เดินไปที่ประตูแล้วลากเขาเข้าไป

“สือถิง ทำไมพวกเธอสองคนถึงได้ประมาทขนาดนี้? เด็กโตขนาดนี้แล้ว เธอสองคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำ” แม้ว่าน้ำเสียงของแม่เฒ่าฟู่จะตำหนิ แต่ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสุข “หมอเพิ่งตรวจเสินอวี๋ แม่และเด็กปลอดภัยดี”

‘แม่และเด็กปลอดภัย?’

เสิ่นอวี๋กำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา?

‘ไร้สาระจริง ๆ!’

“สือถิง ฉันขอโทษ! ฉันไม่รู้ว่าฉันท้อง...มดลูกของฉันเย็น ปร