Se connecterShare
กลับไห่ตง
Dernière mise à jour:
2025-04-14 07:00:07บ้านหลินกลับถึงจวนแล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง หลินอ้ายกับหลินฉิงอันช่วยกันทำอาหารเพื่อเลี้ยงฉลองให้หลินฉิงเฉิงและหลินฉิงหยาง เด็กทั้งสองวิ่งไปที่จวนอาจารย์เพื่อบอกข่าวดีและเชิญมาร่วมฉลองด้วย หลินฉางหยูไปบอกข่าวดีกับเหิงอันโหวพร้อมกับเชิญมาร่วมทานอาหารในตอนเที่ยง
อาจารย์เผยกับอาจารย์คนอื่น ๆ พอรู้ว่าลูกศิษย์ที่อายุน้อยที่สุดของโรงเรียนสอบผ่านด้วยอันดับที่สูงที่สุดเท่าที่โรงเรียนเคยส่งศิษย์เข้าสอบก็ดีใจมาก พวกเขาให้คนขับรถม้าพาศิษย์คนอื่นไปดูผลการสอบทันที จากที่คิดจะให้ออกไปสายกว่านี้หน่อย
“อาจารย์ดีใจกับพวกเจ้าด้วย มื้อเที่ยงพวกเจ้าก็ฉลองกันในครอบครัวเถอะ อาจารย์ต้องรอผลสอบของพี่ ๆ พวกเจ้าทั้งหมดเสียก่อนน่ะ”
“ตกลงขอรับอาจารย์ ถ้าท่านมีสิ่งใดจะเรียกใช้ ท่านบอกพวกข้าได้นะขอรับ”
“อืม… ตกลง พวกเจ้าอย่าลืมไปรับใบรับรองที่ศาลาว่าการเมืองด้วยเล่า”
“ขอรับอาจารย์ พรุ่งนี
Related chapter
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ จดหมายจากเหิงจิ้งกั๋ว
หลินฉิงเฉิงกับหลินฉางหยูจำต้องลงจากรถม้าไปเข้าร่วมกับรุ่นพี่ที่สอบผ่านตามธรรมเนียม เพราะเมืองไห่ตงเป็นเมืองเล็ก ๆ เจ้าเมืองจึงจัดให้มีการฉลองเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเชิดชูบัณฑิตของเมืองที่สอบผ่านได้เป็นจวี่เหรินขบวนรถม้าบ้านหลินเดินทางไปยังจวนในอำเภอเพื่อนำของฝากไปให้กับบ่าวทั้งสี่คน ก่อนที่จะนำของฝากอีกส่วนหนึ่งไปให้กับหวังไห่และคนอื่น ๆ ที่ร้านค้าต่อ วันนี้ลูกค้าก็ยังคงมีจำนวนมากเหมือนเช่นทุกครั้ง พวกเขาจึงเข้าประตูด้านข้างร้านแทนที่จะเข้าด้านหน้า หลังจากส่งของฝากให้และสั่งความกับหวังไห่เสร็จ จ้าวหลงขับรถม้าไปยังจวนเพื่อรอนายน้อยทั้งสอง ส่วนเหิงอันโหวเปลี่ยนไปนั่งรถม้าที่ชุนจินขับเพื่อกลับไปรอหลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางที่หมู่บ้านต้าไห่ก่อนเข้าบ้านที่ต้าไห่ หลินฉางหยูแวะส่งข่าวดีให้ผู้ใหญ่บ้านหลี่ทราบว่าลูกชายทั้งสองของเขาสอบผ่านได้เป็นจวี่เหรินแล้ว พวกเขาจะจัดงานเลี้ยงพรุ่งนี้ช่วงเย็น เขาจึงขอให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยประกาศให้ชาวบ้านทราบเพื่อมาร่วมสนุกกันเหิงอันโหวมองดูหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่เ
Dernière mise à jour : 2025-04-14ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ความสงสัยของหลินฉิงอัน
หนึ่งชั่วยามต่อมา จ้าวหลงพาหลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางกลับมาจากอำเภอ พวกเขารีบเข้าไปกินข้าวเที่ยงที่เลยเวลามามากแล้ว เหิงอันโหวที่ไม่รู้จะทำสิ่งใดพอเห็นลูกศิษย์ตัวน้อยทั้งสองมาถึงก็ดีใจนัก หลังอาหารเขาจึงชวนเด็ก ๆ ขึ้นเขาไปหาของป่าเพื่อผ่อนคลายหลังการสอบหลินฉิงอันเป็นห่วงน้อง ๆ นางจึงชวนจ้าวหลงขึ้นเขาไปด้วยกัน หลินอ้ายเห็นว่ามีผู้ใหญ่ไปด้วยนางจึงไม่คิดมากอันใด ส่วนหลินฉางหยูก็ไปช่วยงานภรรยาทำผลไม้แช่อิ่มกับเหล่าบ่าวไพร่ที่เหลือระหว่างทางขึ้นเขา เหิงอันโหวยังสอนวิธีดูสมุนไพรมีค่าต่าง ๆ ให้กับลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาไม่ได้เดินทางเร็วนักแต่คอยมองหาของป่าและสมุนไพรไปพลาง ๆ หลินฉิงอันมองเหิงอันโหวอย่างสงสัยในใจ นางพอจะรู้ว่าเฒ่าชราคนนี้มีความรู้ในตำราและวรยุทธ์สูงส่ง แต่คราวนี้เขากลับยังมีความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและของป่าไม่น้อยด้วย หลินฉิงอันได้แต่คิดว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เหตุใดจึงรอบรู้ยิ่งกว่าใครที่นางเคยรู้จักมาก่อนในภพนี้เสียอีกทั้งห้าคนเดินไปจนกระทั่งถึงป่าผลไม้ซึ
Dernière mise à jour : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ หาผลไม้เพิ่ม
เมื่อกลับไปถึงบ้าน หลินฉิงอันไปปรึกษากับหลินฉางหยูว่านางจะหาผลไม้เพิ่มได้จากที่ใดก่อนจะถึงหน้าหนาว เพราะอย่างน้อยหากหาได้ทัน นางก็สามารถเตรียมผลไม้แช่อิ่มเป็นเสบียงหน้าหนาวได้จำนวนมาก เหิงอันโหวที่ได้ยินเข้าก็ไปนั่งฟังว่าหลินฉางหยูจะแก้ปัญหานี้อย่างไร“ลูกต้องการผลไม้แบบใดบ้างเล่า อันเออร์”“อืม… ข้าอยากได้ผลไม้รสเปรี้ยวที่ชาวบ้านไม่กินกันเหมือนที่เราเก็บมาได้เจ้าค่ะ เพราะหากนำผลไม้รสหวานมาทำก็คงได้ไม่คุ้มเสียเป็นแน่”“เช่นนั้นเราคงต้องไปสอบถามตามหมู่บ้านอื่นกระมังลูก พ่อไม่แน่ใจว่าจะมีชาวบ้านคนไหนเคยพบผลไม้แบบนี้บ้างหรือเปล่า”“เหตุใดพวกเจ้าไม่ลองเดินทางไปทางใต้สักหน่อยเล่า แถวนั้นข้าคิดว่าน่าจะมีผลไม้พวกนี้อยู่เป็นจำนวนมาก”“ท่านปู่รู้หรือเจ้าคะ ว่าผลไม้พวกนี้มีมากแถบใด”“ก็พอรู้อยู่บ้างล่ะนะ เพียงแต่ว่าจะมีคนเก็บมาขายพวกเจ้
Dernière mise à jour : 2025-04-15ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ หาผลไม้เพิ่ม(ต่อ)
หมู่บ้านทางตะวันออกนั้นอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านก่อนหน้ามากนัก พวกเขาไปถึงก่อนเวลาอาหารเที่ยงเกือบครึ่งชั่วยาม หลินฉางหยูถามทางไปบ้านผู้ใหญ่เช่นก่อนหน้านี้ เมื่อไปถึงแล้วจึงได้เข้าไปสอบถามจนได้ความว่าที่หมู่บ้านนี้มีผลไม้บางชนิดในสี่ชนิดที่พวกเขานำมาเท่านั้น แต่ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลนัก ทั้งสองจึงทำสัญญาซื้อขายและจ่ายเงินมัดจำ 3 ตำลึงเช่นเดียวกับหมู่บ้านเย่หยา โดยพวกเขานัดรับสินค้าในอีก 4 วันถัดไป เนื่องจากกลัวว่าหากผลไม้จากหมู่บ้านเย่หยามีจำนวนมากเกินไป พวกเขาคงขนกลับไม่ไหวเป็นแน่หลินฉางหยูเห็นว่าตอนนี้เลยเวลาเที่ยงไปนิดหน่อยแล้ว เขาจึงชวนลูกสาวกลับไปยังหมู่บ้านต้าไห่ก่อน เพราะวันนี้พวกเขาลืมนำเสบียงอาหารขึ้นรถม้ามาด้วย พรุ่งนี้พวกเขายังสามารถเดินทางไปยังหมู่บ้านอื่นได้อีกหลินฉิงอันไม่คัดค้านความคิดพ่อของนาง ทั้งที่จริงแล้วนางยังไม่รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่อย่างไรพวกเขาก็รับซื้อผลไม้ได้สองหมู่บ้านแล้ว หลินฉิงอันจึงไม่กังวลเรื่องผลไม้มากนักเมื่อกลับถึงหมู่บ้านต้าไห่ในเวลาปลายย
Dernière mise à jour : 2025-04-16ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เพิ่มกำลังการผลิต
หลังอาหารเช้าวันต่อมา หลินฉิงอันเรียกเฉินกังมาคุยเรื่องการสร้างอุปกรณ์สำหรับเคี่ยวผลไม้แช่อิ่มแทนการใช้แรงงานคน เพราะการเคี่ยวนั้นต้องใช้เวลาและเสียแรงกายไปมาก นางต้องการให้เครื่องมือนี้ช่วยผ่อนแรงเพื่อให้คนทำสามารถใช้กำลังของตนเองน้อยที่สุด“คุณหนูต้องการให้ข้าสร้างเป็นถังขนาดใหญ่พร้อมไม้พายลดแรงในการเคี่ยวหรือไม่ขอรับ”“อ่า… เจ้าสามารถทำเช่นนั้นได้หรือ?”“ได้ขอรับ เพียงแต่ข้าน้อยไม่มีฝีมือในการตีเหล็ก เรื่องนี้คุณหนูไม่ลองคุยกับพี่ชายเฉียนซื่อดูเล่าขอรับ เขาเก่งทางด้านการตีเหล็กมากเลยนะขอรับ”“โอ้ ข้าลืมนึกถึงเขาไปเลย เช่นนั้นเจ้าไปเรียกเขามาสักหน่อยเถอะ เราจะได้สรุปกันว่าการสร้างเครื่องเช่นนี้จะต้องใช้เงินมากเพียงใด”“คุณหนูรอสักครู่ ข้าน้อยจะไปตามเขามาให้ขอรับ”ระหว่างที่รอทั้งสองคนกลับมา หลินฉิงอันก็นึกถึงเครื่องกวนในภพก่อนขึ้น
Dernière mise à jour : 2025-04-16ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ หนึ่งเดือนผ่านไป
หลังจากได้ที่ดินมารวมถึงทำรั้วและปรับพื้นที่แล้ว หลินฉางหยูยังจ้างนายช่างหวังมาควบคุมการก่อสร้างที่พักสองชั้นเพิ่มอีกสองหลังโดยเกณฑ์คนในหมู่บ้านมารับจ้างทำงานครั้งนี้แทบจะหมดทั้งหมู่บ้าน ทำให้การสร้างที่พักทั้งสองหลังรวมถึงห้องน้ำอีกนับสิบห้องสร้างเสร็จในเวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งเดือนเมื่อที่พักเสร็จเรียบร้อย หลินฉิงอันกับหลินฉางหยูก็ไปซื้อทาสพร้อมกับโจวซานในอำเภอมาเพิ่มอีก 20 คน เป็นชาย 10 คนและหญิง 10 คน พวกเขามีหน้าที่ดูแลโกดังเก็บผลไม้ใหม่ที่สร้างขึ้นมาหลังจากที่พักเสร็จสิ้น โรงงานของหลินฉิงอันก็สร้างเสร็จแล้วเช่นเดียวกัน ต้องขอบคุณชาวบ้านจำนวนมากที่มาร่วมแรงร่วมใจกันสร้างในครั้งนี้ ทำให้ทุกอย่างเสร็จสิ้นในเวลาอันรวดเร็วกลางเดือนก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จ หลินฉิงอันก็ได้รับจดหมายและตั๋วแลกเงินหนึ่งพันตำลึงจากทหารส่งสาร นางจึงต้องเร่งทำทุกอย่างเพื่อจะส่งผลไม้แช่อิ่มจำนวนมากไปยังชายแดนให้กับเหิงจิ้งกั๋ว ด้านเหิงอันโหวที่ได้รับจดหมายตอบรับจากหลานชายก็ยิ่งเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เขาหมายมั่นปั้นมือว
Dernière mise à jour : 2025-04-17ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ เดินทางค้าขาย
ก่อนออกเดินทางไปค้าขายยังต่างเมืองหนึ่งวัน หลินฉิงอันบอกแผนการเดินทางของนางให้ทุกคนทราบ แต่เหิงอันโหวกลับแนะนำเส้นทางใหม่ให้นางแทน“ปู่ว่าเจ้าควรเดินทางไปเมืองเจิ้นเป่ย เมืองอันหรงและเมืองสงหยา เพียงแค่สามเมืองนี้ก็เพียงพอจะทำกำไรให้กับเจ้าได้แล้วนะฉิงอัน”“เหตุใดท่านปู่จึงคิดว่าเมืองเหล่านี้จะทำให้ข้าได้กำไรเล่าเจ้าคะ”“เพราะสามเมืองนี้เป็นหัวเมืองใหญ่กว่าเมืองไห่ตงของเจ้าถึงสามเท่าอย่างไรเล่า เมืองพวกนี้เล็กกว่าเทศมณฑลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”“เมืองเหล่านี้ระยะทางห่างไกลจากที่นี่มากไหมเจ้าคะท่านปู่”“หากเจ้าออกจากไห่ตงไปทางตะวันออกเฉียงใต้สัก 10 วัน เจ้าก็จะไปถึงเมืองเจิ้นเป่ย จากเมืองเจิ้นเป่ยเดินทางไปยังตะวันตกอีก 15 วัน เจ้าจะไปถึงเมืองอันหรง และจากเมืองอันหรงไปยังเมืองสงหยาทางเหนือ ใช้เวลาเพียง 10 วันเท่านั้น”“เหตุใดระยะทางระหว่
Dernière mise à jour : 2025-04-17ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ปัญหาในร้านค้า
หวังไห่รู้ข่าวเรื่องการออกไปทำการค้าต่างเมืองของหลินฉิงอัน เขาจึงไม่ได้บอกปัญหาที่เกิดในร้านค้าระหว่างที่นางไม่อยู่ให้ใครฟัง หวังไห่ทำได้เพียงประคับประคองร้านค้าให้เปิดต่อไปได้เท่านั้น แต่น่าเสียดายที่ชาวบ้านต่างหวาดกลัวอันธพาลที่มาคอยรังควานอยู่หน้าร้านขายผลไม้แช่อิ่ม การค้าของหวังไห่จึงซบเซาลงไปเป็นอย่างมาก อีกทั้งเค้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนบงการเรื่องนี้ด้วย เขาจึงไม่กล้าแจ้งทางการเพราะกลัวว่าจะไปเตะเหล็กร้อนได้วันนี้อันธพาลเหล่านั้นยังคงรบกวนชาวบ้านที่จะเข้าร้านของเขาเช่นเคย พอเห็นว่าเริ่มไม่มีใครกล้ามาแถวนี้แล้ว พวกมันกลับเข้ามาทำลายข้าวของในร้าน ทั้งที่ปกติพวกมันไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน“หยุดนะ!!! หากพวกเจ้ายังไม่ยอมหยุด ข้าจะแจ้งทางการให้มาจัดการพวกเจ้า”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้ากล้าก็ไปแจ้งเลยสิ เจ้ามัวรออะไรอยู่ เฮอะ แค่ร้านค้าของชาวบ้านธรรมดา ๆ เจ้าหน้าที่คนไหนจะกล้ามายุ่งเรื่องของนายท่านของข้ากัน”“ได้ ข้าจะดูสิว่านายของพวกเจ้าใ
Dernière mise à jour : 2025-04-18
Latest chapter
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สอนการทำผลไม้แช่อิ่ม
กว่าที่คนทั้งหมดจะลงจากเขา ก็เป็นเวลาก่อนอาหารเย็นเกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว หลินฉิงอันขอตัวไปเข้าครัวตามที่นางตั้งใจ โดยมีจ้าวหลงสะพายตะกร้าปลาที่จับมาได้จนเต็มตามหลังไปติด ๆ ส่วนเสนาบดีเซี่ยกับคนอื่น ๆ แยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุดที่เลอะเทอะออกก่อนจะมานั่งสนทนากับเหิงอันโหวที่ลานหน้าบ้านรอทานอาหารเย็นที่หลินฉิงอันกับบ่าวกำลังทำกันอยู่“พวกเจ้าขึ้นเขาไปเป็นอย่างไรบ้างเล่า”“เรียนท่านโหว วันนี้พวกเราได้ทดลองทำเตาเผาถ่านด้วยตัวเองขอรับ นับว่าการมาครั้งนี้พวกเราได้รับความรู้เพิ่มขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว”“นั่นก็ดีแล้ว แม่หนูฉิงอันของข้ามีความสามารถมากใช่ไหมเล่า พวกเข้าก็เรียนรู้จากนางให้มาก ๆ ต่อไปจะได้นำไปพัฒนาบ้านเมืองช่วยฝ่าบาท”“ขอรับ ท่านโหว” ทั้งห้าตอบรับเสียงดังจนเหิงอันโหวได้แต่ทำตาเขียวใส่“พวกเจ้าจะเสียงดังให้คนอื่นได้ยินหรืออย่างไร ฮึ่ย!”&ldqu
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สอนการเผาถ่าน
เย็นวันนั้นหลินฉิงอันร่วมโต๊ะกับเสนาบดีเซี่ยและขุนนางทั้งสี่พร้อมกับคนในครอบครัวเช่นเคย ส่วนทหารทั้งหมดที่กำลังสร้างที่พักอยู่ก็ได้รับการดูแลจากบ่าวในเรือนพักฝั่งตรงข้าม ตอนนี้การก่อสร้างคืบหน้าไปอย่างรวดเร็วจนสามารถสร้างเรือนพักไปได้ถึงห้าหลังแล้ว เหลือเรือนพักอีกหนึ่งหลังก็สามารถให้ทุกคนที่มาพักผ่อนกันได้โดยไม่แออัด เพราะเรือนพักหลังหนึ่งสามารถเข้าพักได้ถึงยี่สิบคน ห้องน้ำต่าง ๆ ก็ถูกสร้างขึ้นมาประจำเรือนพักทั้งห้าหลังด้วยเช่นกัน นางต้องขอบคุณการควบคุมการก่อสร้างของนายช่างหวังจึงทำให้การก่อสร้างเป็นไปอย่างรวดเร็ว อีกทั้งทหารที่มายังมีวรยุทธ์สูงส่ง การทำงานที่ชาวบ้านธรรมดาต้องใช้เวลานานจึงแตกต่างจากทหารเหล่านี้ที่สามารถลดเวลาการทำงานได้มากกว่าครึ่งหลังอาหารเย็นสองชั่วยาม เสนาบดีเซี่ยกับขุนนางทั้งสี่ที่ยังคุยกันอยู่ที่ห้องโถงรับแขกเรือนหลักก็ขอตัวลาไปพักผ่อนยังเรือนพักของที่ดินอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งเครื่องนอนต่าง ๆ ทหารที่มาจำนวนหนึ่งนำเกวียนลาของบ้านหลินไปซื้อมาจากในเมืองไห่ตงก่อนเวลาอาหารเย็นแล้ว อีกทั้งทางร้านยังจัดส่งตามมาให้จนครบจำนวน
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ สวนผลไม้
หลังจากทานอาหารเที่ยงกันเสร็จแล้ว เสนาบดีเซี่ยที่อยากพักที่หมู่บ้านแห่งนี้มากกว่าจะกลับไปพักในเมืองไห่ตง เขาจึงลองสอบถามหลินฉิงอันที่เป็นผู้ตัดสินใจแทนครอบครัวหลินจากที่เขาสังเกตมาตลอดก่อนหน้านี้“หากพวกข้าอยากพักที่นี่ เจ้าจะรังเกียจหรือไม่คุณหนูหลิน”“ท่านเสนาบดีแน่ใจหรือเจ้าคะ บ้านข้าคับแคบ อาจไม่สามารถรองรับคนจำนวนมากที่มาในครั้งนี้ได้น่ะเจ้าค่ะ”“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะให้ทหารไปตัดไม้บนเขามาสร้างที่พักชั่วคราวเพิ่มเติม เพียงแต่ว่าเจ้าพอจะมีที่ว่างให้พวกเขาสร้างที่พักหรือไม่”“ที่ว่างมีอยู่เจ้าค่ะ หากท่านต้องการเช่นนี้จริง ๆ ก็สามารถสร้างที่พักชั่วคราวในที่ดินฝั่งตรงข้ามซึ่งเป็นโรงงานผลิตผลไม้แช่อิ่มได้เจ้าค่ะ ที่นั่นยังมีพี่ว่าอยู่อีกมาก”“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ เรื่องอาหารการกิน เดี๋ยวข้าจะให้ทหารไปซื้อวัตถุดิบมาให้พวกเจ้าเอง อย่างไรฝ่าบาทก็มอบเงินจำนวนหนึ่ง
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ครอบครัวนี้น่าสนใจ
ขบวนของเสนาบดีเซี่ยหยุดลงที่หน้าบ้านตระกูลหลิน เขาลงมาพร้อมกับราชโองการในมือ ส่วนขุนนางอีกสี่คนก็ถือถาดสิ่งของต่าง ๆ สำหรับรับตำแหน่งที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้หลินฉิงอันเป็นพิเศษเจ้าเมืองเติ้งเห็นดังนั้นก็รีบประกาศเสียงดังให้ทุกคนคุกเข่าเตรียมรับราชโองการที่เสนาบดีเซี่ยกำลังจะประกาศเสนาบดีเซี่ยเดินมายังด้านหน้าขบวนที่ตอนนี้คนในตระกูลหลินกำลังคุกเข่าอยู่พร้อมกับขุนนางทั้งสี่ที่เดินตามหลังมาพร้อมรอยยิ้มบาง“หลินฉิงอัน รับราชโองการ ด้วยพรจากสวรรค์ทำให้แคว้นหมิงได้รับผู้มีความสามารถในการทำผลไม้แช่อิ่มดั่งเจ้า เพื่อให้เจ้าสามารถทำงานช่วยเหลือแคว้นและราษฎรได้อย่างราบรื่น ข้าหมิงอู่ ฮ่องเต้ในรัชกาลปัจจุบัน ขอแต่งตั้งให้หลินฉิงอันเป็นที่ปรึกษาพิเศษกรมเกษตร รั้งตำแหน่งขุนนางขั้นสี่ มีหน้าที่ให้ความรู้เกี่ยวกับการทำผลไม้แช่อิ่มและความรู้อื่น ๆ เพื่อพัฒนาแคว้นสืบไป จบราชโองการ”หลินฉิงอันไม่คิดว่าตนเองจู่ ๆ จะได้รับเกียรติเช่นนี้ นางรีบขานรับราชโองการแ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ คนจากเมืองหลวง
ขบวนเดินทางของเสนาบดีเซี่ยเดินทางถึงเมืองไห่ตงในหนึ่งเดือนต่อมา เจ้าเมืองเติ้งที่ทราบข่าวจากม้าเร็วของขบวนรีบออกมารอต้อนรับยังหน้าประตูเมือง ชาวบ้านทั่วไปไม่เคยเห็นขบวนขุนนางใหญ่มาก่อน พวกเขาต่างมามุงดูกันว่าเป็นคนใหญ่คนโตมาจากที่ใด ยิ่งเห็นเจ้าเมืองเติ้งพินอบพิเทาตั้งแต่คนบนรถม้ายังไม่ลงมาเสียด้วยซ้ำ ชาวบ้านก็ยิ่งให้ความสนใจเสนาบดีเซี่ยไม่ได้ลงจากรถม้าจนกระทั่งเข้าไปถึงจวนเจ้าเมืองที่เตรียมห้องพักสำหรับขบวนคนที่มาจำนวนมากในครั้งนี้“เชิญท่านเสนาบดีและขุนนางทั้งหลายเข้าพักที่จวนซอมซ่อของข้าน้อยก่อนขอรับ”“เจ้านำทางไปเถอะ ตอนนี้เวลาไม่เช้าแล้ว พรุ่งนี้เจ้านำทางพวกข้าไปยังหมู่บ้านต้าไห่ด้วยก็แล้วกัน พวกข้ายังมีงานต้องทำอีกมาก”“ขอรับ ๆ เชิญทางนี้เลยขอรับ”องครักษ์ทั้ง 100 คนที่เดินทางมากับขบวนเสนาบดีต่างแยกกันไปพักยังอีกจวนหนึ่งที่ว่างอยู่ในเมือง โดยมีพ่อบ้านในจวนเจ้าเมืองเป็นผู้ต้อนรับ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ฮ่องเต้เผยความจริง
ฮองเฮาที่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ยิ่งกังวลมากขึ้น พระนางรู้ดีว่าพระสนมกุ้ยเฟยมีอิทธิพลมากแค่ไหน ยิ่งฝ่าบาทไม่โอนอ่อนผ่อนตาม พระนางก็หวาดเกรงว่าพระสนมกุ้ยเฟยจะสร้างเรื่องจนทำให้วังหลังปั่นป่วนฮ่องเต้เห็นฮองเฮาสีหน้าผิดปกติไป พระองค์จึงโอบฮองเฮาเข้ามากอดเอาไว้อย่างต้องการปกป้อง พร้อมกับกระซิบบอกพระนางให้อย่าคิดมาก“เสด็จพี่จะไม่ให้น้องคิดมาได้อย่างไรเพคะ หากกุ้ยเฟยก่อเรื่องหนักกว่านี้จนวังหลังระส่ำระสาย น้องจะทำเช่นไร? เสด็จพี่ก็ทรงทราบว่านางเป็นเช่นไร”“หากนางสร้างเรื่องทำให้เจ้าหนักใจ เจ้าก็เพียงแค่ลงโทษนางตามกฎของวังหลังเสีย เรื่องอื่นหลังจากนั้นเจ้าอย่าได้กังวล พี่จะให้คนของพี่มาคอยปกป้องพวกเจ้าอย่างลับ ๆ”“เสด็จพี่ก็ทราบว่าพ่อของนางมีหรือจะยอมจบเรื่องง่าย ๆ หากข้าลงโทษนาง”“เฮ้อ น้องหญิง เจ้าเชื่อใจพี่ได้หรือไม่ ถึงแม้เสนาบดีควนจะมีอิทธิพลมากก็ตาม แต่เจ้าก็อย่าลืมว่าสามีของเจ้าเป็นถ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ความกังวลของฮองเฮา
เซี่ยเซี่ยวมิ่ง ฮองเฮาแคว้นหมิง พระนางเป็นพระชายาเอกตั้งแต่สมัยที่ฮ่องเต้หมิงอู่ยังเป็นรัชทายาท ไม่กี่วันที่ผ่านมา มีข่าวองค์ชายใหญ่ หมิงเทียน ซึ่งทำให้ชื่อเสียงของบุตรชายคนโตของพระนางเสื่อมเสีย ตอนนี้นางยิ่งเป็นห่วงบุตรชายคนรอง หมิงเฉิงและบุตรสาว หมิงจู มากขึ้น นางกลัวว่าศัตรูจะใช้แผนการสกปรกทำลายชื่อเสียงของพวกเขาอีกองค์ชายใหญ่หมิงเทียนได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้หยุดงานสอนและอยู่ในวังไปก่อนเพื่อความปลอดภัย พระองค์กำลังสืบเรื่องราวทั้งหมดและหาผู้บงการ วันนี้พระองค์จึงมาอยู่เป็นเพื่อนฮองเฮา แต่พอเห็นหน้าตาอมทุกข์ของเสด็จแม่ตนเองเช่นนี้ พระองค์ก็ได้แต่กล่าวปลอบพระนางเท่านั้น“เสด็จแม่อย่ากังวลเรื่องชื่อเสียงของลูกเลยพะย่ะค่ะ ลูกมั่นใจว่าเสด็จพ่อจะต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกได้”“เจ้าจะไม่ให้แม่เป็นห่วงพวกเจ้าได้อย่างไร กว่าแม่จะประคับประคองพวกเจ้าให้ยังมีชีวิตรอดจากศัตรูในที่มืดมาตลอดหลายปีได้ แต่จู่ ๆ เจ้ากลับถูกทำลายชื่อเสียงเช่นนี้ แม่ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นจะทำลายชื่อ
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ ความโกรธทวีคูณ
กว่าที่ควนจุ้ยจือจะรู้เรื่องราชโองการของสำนักศึกษาหลวง เขาก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้แล้ว ยิ่งคิดควนจุ้ยจือยิ่งโกรธแค้นฮ่องเต้ที่ขัดขวางแผนการสร้างความเสื่อมเสียให้กับองค์ชายใหญ่ ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดราชโองการจึงออกมาในช่วงก่อนหน้าที่เขาจะปล่อยข่าวลือเสียหายให้องค์ชายใหญ่ควนจุ้ยจือเชื่อว่าต้องมีหนอนบ่อนไส้อยู่ในตำหนักลูกสาวของเขาแน่ เพียงแต่เขาไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใครเท่านั้น เขารู้ดีว่าหูตาของฮ่องเต้ในวังหลังมีไม่น้อย แต่การจะกำจัดคนพวกนั้นก็ไม่ง่ายเลยจริง ๆช่วง 7 วันที่ผ่านมา ชาวเมืองต่างเห็นถึงความสามารถขององค์ชายใหญ่ที่ได้เป็นถึงอาจารย์ในสำนักศึกษาหลวงตั้งแต่อายุยังน้อย ทั้งนักเรียนในสำนักศึกษาต่างชื่นชมพระองค์เป็นอย่างมากว่าใส่ใจสั่งสอนพวกเขาเป็นอย่างดี และให้คำแนะนำที่พวกเขาไม่เข้าใจในตำราอยู่บ่อย ๆ ชื่อเสียงที่ดีขององค์ชายใหญ่ทำให้ควนจุ้ยจือกับกุ้ยเฟยได้แต่เค่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโมโห“ท่านพ่อจะปล่อยให้องค์ชายใหญ่เป็นที่ชื่นชอบของชาวเมืองไม่ได้นะเจ้าคะ”
ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้ แผนการของควนจุ้ยจือ
หลังจากขบวนเดินทางของเสนาบดีฝ่ายซ้ายจากไป ควนจุ้ยจือก็ส่งจดหมายขอเข้าเฝ้ากุ้ยเฟยทันที ตอนนี้ขุนนางฝ่ายที่อยู่ข้างเขาเริ่มระส่ำระสายจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ไม่น้อย หากสถานการณ์ของเขายังคงไม่มั่นคง การสนับสนุนให้หลานชายเขาขึ้นเป็นรัชทายาทคงเป็นเรื่องยากแล้วกุ้ยเฟยพอได้รับจดหมายแล้วก็อนุญาตให้ท่านพ่อของนางเข้าเฝ้าได้ โดยนางไม่รู้ว่าเหตุใดท่านพ่อจึงได้รีบร้อนขอเข้าเฝ้าเช่นนี้ กระทั่งควนจุ้ยจือมาถึงห้องโถงรับแขกในตำหนักของนาง เขาทำความเคารพตามธรรมเนียม ก่อนที่กุ้ยเฟยจะสั่งให้คนอื่น ๆ ออกไปให้หมด นางรู้ดีว่าท่านพ่อคงไม่ต้องการให้ใครได้ยินการพูดคุยกันในครั้งนี้“ท่านพ่อ เหตุใดจึงได้รีบร้อนขอพบข้าเล่าเจ้าคะ”“เฮ้อ เมื่อวานนี้ฮ่องเต้ไม่ยอมฟังเรื่องที่พ่อคัดค้านเลยน่ะสิ พ่อคิดว่าเราต้องเร่งมือทำให้องค์ชายสามขึ้นเป็นรัชทายาทเร็วกว่านี้แล้วล่ะ”“เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ เหตุใดพระองค์จึงไม่ไว้หน้าท่านพ่อเล่า”
