มาอยู่กับใครเนี่ย?

“ผู้หญิงแคว้นจ้าวก็เป็นอย่างนี้แหละเจ้าค่ะ หาคนกิริยามารยาทงามได้ยากยิ่ง ยิ่งพวกที่ทรยศบ้านเมืองตัวเองด้วยแล้ว ยิ่งไร้คุณสมบัติของผู้ดีไปอีกนะเจ้าคะ” ปลายเสียงหัวเราะฮึ ๆ ปู้เป่ยเอ่ย

‘ทรยศบ้านเมืองตัวเองอย่างนั้นหรือ เหตุใดกันล่ะ’ ฟู่หลินหลินคิดในใจ สับสนงงงวย กว่านางจะเข้าใจทุกเรื่องจะต้องใช้เวลาในการซักถามกับเจียงอ่าวเป็นวัน ๆ แน่นอน

“นี่เจ้า... ยังไม่รู้กาลเทศะเหมือนเดิมนะ”

เสียงรวบพัดตบเข้าหากันดังพรึบ ก่อนจะชี้มาที่ใบหน้าของฟู่หลินหลินอีก เมื่อฟู่หลินหลินได้ยินเช่นนั้นรีบตั้งสติ แล้วรีบลุกขึ้นยืน

“ฟู่หลินหลินคารวะท่านแม่” พร้อมทำท่าทางเหมือนที่เจียงอ่าวสอน และที่เห็นในจอโทรทัศน์ของที่บ้าน

รั่วฮูหยินไม่ตอบคำ เพียงแต่เบือนหน้าหนีราวกับจะไม่รับการคารวะจากนาง ฟู่หลินหลินเห็นดังนั้น ก็เข้าใจได้ในทันทีว่า รั่วฮูหยินคงไม่ชอบนางมากจริง ๆ ตอนที่ได้ยินเจียงอ่าวเล่า ยังไม่เห็นภาพ แต่ตอนนี้ชัดเจนยิ่งแล้ว

เกิดมายังไม่เคยมีใครทำอะไรให้ฟู่หลินหลินรู้สึกขุ่นเคืองได้เพียงนี้

‘แต่ที่นี่... ไม่ใช่บ้านท่านฟู่ ข้าต้องสงบใจ’ นางกำชับตัวเอง แม้ว่าตอนนี้ฟู่หลินหลินยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ก็เลยได้แต่ยืนนิ่งเฉยอยู่กับที่

เมื่อเห็นนางยืนอยู่ไม่ขยับไปไหน สักพักสาวใช้นางนั้นจึงได้หันหน้ามาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า

“อ้าว! ยังยืนเสนอหน้าให้ฮูหยินเห็นอีก นายหญิงคารวะแล้ว ก็ออกไปสิเจ้าคะ ฮูหยินไม่ชมชอบให้ท่านมายืนอยู่ต่อหน้านาน ๆ ไป ชิ้ว...” โบกมือไล่อย่างไม่ไยดี

ฟู่หลินหลินได้ยินก็ถึงกับอึ้ง นางไม่คิดว่าที่เรือนนี้แม้กระทั่งสาวใช้ยังเหยียดหยามนางได้ นางไปทำอะไรให้พวกเขาโกรธเกลียดถึงขนาดนี้กันแน่

สองมือกำหมัดขึ้นมา ‘จะจัดการเสียดีไหม’ หัวใจของฟู่หลินหลินเดือดดาล แต่ก็ต้องข่มทุกสิ่งที่ไม่พอใจเอาไว้ ฟู่หลินหลินรีบหมุนตัวกลับอย่างระมัดระวัง

ยังไม่ทันที่นางกำลังจะเดินออกประตูด้วยซ้ำไป

แม่ทัพรั่วได้เดินข้ามธรณีประตูเข้ามาพอดี

“ข้าคิดว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ก็เลยมาตามน่ะ” ใช้สายตามอง ฟู่หลินหลินเพิ่งจะได้เห็นเขาแจ่มชัดก็ในตอนนี้

‘อะไรของเขา หล่อบ้าเบอร์นี้’ หัวใจของนางเต้นรัว

แม่ทัพรั่วกล่าวโดยที่ไม่แม้แต่จะมองใบหน้าของนางด้วยซ้ำไป แต่ฟู่หลินหลินอ้าปากตาค้าง จะได้สามีหน้าเหมือนกับออกมาจากจอโทรทัศน์ไม่ได้

“รั่วเฉิน เจ้ามีเรื่องอันใดหรือ” รั่วฮูหยินรีบเอ่ยถามลูกชายของตนในทันที

“เปล่าขอรับท่านแม่ ลูกแค่จะมารับนาง เกรงจะทำให้ท่านแม่ขุ่นเคืองใจ อีกอย่างคือลูกมีเรื่องจะคุยกับนางสักหน่อยขอรับ” แม่ทัพรั่วตอบเสียงราบเรียบ

“ก็พานางไปสิ อ้อ... รั่วเฉิน เจ้าต้องสั่งสอนนางด้วยนะ เป็นลูกสะใภ้สกุลรั่วตื่นสายแบบนี้ น่าขายหน้ายิ่ง รู้ไปถึงไหน ๆ อายไปถึงนั่นแน่” มองด้วยดวงตาชิงชัง

“ขอรับท่านแม่” รั่วเฉินรีบโค้งก้มหัวให้กับมารดา

จากนั้นแม่ทัพรั่วก็เดินนำหน้าออกไป โดยมีฟู่หลินหลินเดินตามหลังเขาออกไปจากตรงนั้น

เจียงอ่าวเมื่อเห็นนายหญิงเดินตามหลังท่านแม่ทัพมา ก็รีบเข้าไปประกบเจ้านายของตน ส่งมือดันหลังให้นางเดินเร็ว เพื่อตามท่านรั่วที่เดินนำไปยังห้องเขียนหนังสือ แต่ยังไม่ถึงประตูด้วยซ้ำ ท่านแม่ทัพก็หันมาสั่ง

“เจียงอ่าวรออยู่ข้างนอก แล้วก็ปิดประตูด้วย”

“เจ้าค่ะ” เสียงเจียงอ่าวขานรับ พร้อมกับหยุดอยู่กับที่ ฟู่หลินหลินหันมามอง

“ไปเจ้าค่ะ” ก้มงอตัว สายตามองหน้าของนายหญิง แล้วพยักพเยิด

อยู่ ๆ ฟู่หลินหลินก็ใจสั่นขึ้นมา เพราะเมื่อคืนนางได้มองหน้าเขาไม่ถนัดถนี่ แต่รู้ถึงการเคลื่อนไหวของเขาบนเนื้อตัวของนางทั้งทารุณและโหดร้ายในความรู้สึก

แล้วตอนนี้เขายังทำหน้าทำตาไม่หันมอง

‘แหม... ทำเข้มยิ่งกว่าตัวร้ายในละครเสียอีก’

ในเมื่อห้องนี้ มีเพียงแค่เขากับนางสองคนเท่านั้น ฟู่หลินหลินจึงเงยหน้ามองบุรุษท่านนี้ตัวใหญ่มาก ๆ

เมื่อคืนจินตนาการเอาไว้แค่สูงไม่เท่าไร แต่พอยืนใกล้ๆ ฟู่หลินหลินเหลือตัวเล็กนิดเดียว

ดวงหน้าน้อย ๆ ของนางแดงระเรื่อขึ้น ก็ในหัวสมองเต็มไปด้วยภาพจินตนาการในยามที่ท่านแม่ทัพขับเคลื่อนโยกขยับอยู่บนตัวของนางเท่านั้น

แม่ทัพรั่วหมุนตัวกลับมาหา หัวใจของฟู่หลินหลินตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใจหายและหวั่นไหว คิดไปหมด บางทีเขาอาจจะคิดทำอะไรที่มันไม่สมควรกับนางอยู่ในห้องอ่านหนังสือนี้ก็เป็นได้

นางจึงก้มหน้า และหลบสายตาเขา ฟู่หลินหลินไม่กล้าที่จะสบตาท่านแม่ทัพเลย ทั้งที่ในใจในขณะนี้ นางอยากจะวิ่งหนีออกไปจากที่นี่

แต่ทว่าสองขากลับไม่ขยับ เหมือนถูกค้อนทุบเหล็กให้ตรึงสองเท้าของนางเอาไว้ ลมหายใจของฟู่หลินหลินขาดช่วง ‘หวั่นกลัว’ จนตัวเองไม่กล้าวิ่งออกไปแต่อย่างใด ไม่เคยเลยที่คุณหนูฟู่จะยืนกุมมือสงบนิ่งอยู่ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

“เจียงอ่าว เจ้าอย่าให้ใครย่างก้าวเข้ามาในนี้ล่ะ เฝ้าระวังเอาไว้อย่าให้ใครเข้าใกล้ได้” แม่ทัพรั่วเขาตะโกนออกคำสั่ง เพราะเขาเหมือนจะรู้ว่าเจียงอ่าวขยับเอาตัวและหูมาแนบอยู่ที่บานประตู

“เจ้าค่ะ” เจียงอ่าวรับคำ แล้วถอยหลังกรูด ไปยืนห่างหลายวา ใบหน้าออกสีแดงเพราะถูกท่านแม่ทัพจับได้

ฟู่หลินหลินได้ยินเสียงของเขาชัดเจน และใกล้จนดังลั่นหู แถมดุดันเข้มอย่างไม่เกรงใจใคร นางก็รู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก

‘กรรมหรือเวรของข้ากันแน่’ ฟู่หลินหลินที่นึกถึง ก็คือความรุนแรงจากการกระทำของเขาเมื่อคืนเท่านั้น นางไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับตัวบุรุษท่านนี้เลย ความทรงจำเดียวที่มีต่อเขา ก็คือการกระทำย่ำยีบนเตียงกับตนเอง

ฟู่หลินหลินนางยืนหลับตาปี๋

“แล้วเจ้าได้ยินไหมที่ท่านแม่บอกนั่น เจ้าอย่านอนตื่นสายอีก จนทำให้ข้าถูกท่านแม่ตำหนิ” เขาบอกเสียงราบเรียบ

ทั้งที่รู้เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่เขาได้มอบความเป็นสามี แล้วด้วยความประทับจิตประทับใจในรสสวาทที่หวานหยาดเยิ้มที่ได้จากร่างกายของนาง

เขาก็เลยเล่นงานนางเนิ่นนานและรุนแรงไปหน่อย ฟู่หลินหลินยังไม่ตอบหรือรับน้ำคำ ยืนนิ่ง และอดไม่ได้ที่จะงัดใบหน้าขึ้น แล้วมองค้อนเขาเล็ก ๆ

“นี่เจ้าเป็นอะไรของเจ้าฮึ ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ ทำบ้าใบ้ไม่ตอบสักคำ” เขาตวาดเสียงดังอีก

“อะ ขะ ก็... คือ ขะ...ข้า...” ฟู่หลินหลินเกิดติดอ่าง และตะกุกตะกัก

ยังมิทันได้ตอบคำก็มีเสียงคำสั่งพูดออกมาอีกว่า

“นั่งลง เจ้ามานั่งลงตรงนี้” ชี้ไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง

“เจ้าคะ” ฟู่หลินหลินลั่นปากเสียงเบา ขยับตัวลงไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ไกลจากเขาที่สุด ทั้งที่เขาชี้ให้นางนั้นเข้ามานั่งใกล้ ๆ

ทว่าฟู่หลินหลินไม่ได้ไยดีจะไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้น  ใจหวั่นประหม่า

‘ขอข้านั่งห่างท่านจะปลอดภัยที่สุด’ นางได้แต่คิดในใจ