เพื่อการมีตัวตน

“อืม... ถ้าเช่นนั้นข้าคิดว่า ข้าก็เหมาะที่จะเป็นชาวจ้าวมากกว่าชาวฉินนะสิ จริงไหม? เพราะข้าไม่อยากจะอยู่ในพิธีรีตอง เอาแบบนี้เจียงอ่าว เราสองคนกลับไปเป็นชาวจ้าว และก็จะได้ทำอะไร ๆ แบบชาวจ้าว”

“พูดอย่างนั้นได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ นายหญิงเหมือนลืมอะไรไป ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนท่านถูกท่านแม่ทัพจัดการจนสมองจะเพี้ยนไป ในเมื่อนายหญิงแต่งมาอยู่ในครอบครัวของท่านแม่ทัพแล้ว นายหญิงก็นับเป็นชาวฉินไปแล้วเจ้าค่ะ แล้วสถานะตอนนี้ไม่ได้เป็นภรรยาเฉย ๆ แต่ยังถือว่าเป็นเชลยของท่านแม่ทัพด้วย” เจียงอ่าวเล่าความจริง ทำให้ฟู่หลินหลินกระจ่างในหัวใจ

‘เชลย’

‘โอ้! เหมือนเป็นทาสเป็นเชลยที่จะถูกจับมาทรมาน แล้วเมื่อคืนเขาก็ทรมานข้า’ ฟู่หลินหลินทำตาโตเท่าไข่หงส์

เจียงอ่าวที่ไม่ได้สนใจนายหญิง พูดจบแล้วก็เดินไปหยิบอาภรณ์ชุดสีชมพูอ่อนมา แล้วกางออกให้นายหญิงของตนดู

“ใส่อาภรณ์ชุดนี้นะเจ้าคะ มันทำมาจากผ้าไหมทออย่างละเอียด และมีปักลายดอกโบตั๋นที่สาบเสื้อตรงนี้ด้วย นายหญิงเคยโปรดปราน”

“ชุดนี้น่ะเหรอ” ถามกลับ เพราะดูโดยรวมแล้วเป็นชุดที่เรียบร้อยและอ่อนหวานหยดยิ่งนัก ฟู่หลินหลินรีบส่ายหัว ความชอบของนางคือสีมืดและทึม ๆ

“เอ๊ะ! ต้องใส่สิเจ้าคะ วันนี้นายหญิงต้องใส่ชุดนี้นะ เพราะเมื่อวันก่อนท่านแม่ทัพชมชอบนายหญิงว่าอยู่ในชุดอ่อนหวานช่างงดงามยิ่งนัก” เจียงอ่าวอยากให้นายหญิงของตนเป็นที่ต้องตาต้องใจและมัดใจสามีได้

“แต่ว่าข้าไม่ชอบสีชมพูนี่นา”

นางทำหน้าทำตาเป็นคุณหนูฟู่ผู้เอาแต่ใจ และพูดออกมาอย่างไม่สนใจ “ข้าอยากใส่สีม่วงไม่ได้หรือ เขาจะชมหรือไม่ จะชอบหรือเปล่า ก็ช่างเขาปะไร อีกอย่างคนอย่างตานั่นจะชมข้าว่าสวยหรือ ไม่เชื่อเด็ดขาด” นางนึกถึงหน้าตาของสามีที่จะชมภรรยาไม่ได้

เจียงอ่าวถอนหายใจเป็นครั้งที่สาม ก่อนจะเข้าไปจับตัวนายหญิงของตน

“ไม่เอาน่า อย่าดื้อเลย ประเดี๋ยวจะเจ็บตัวเจ็บใจอีก นายหญิงมาอยู่ที่นี่ ก็ต้องเอาใจคนที่นี่ไว้ให้มาก ถึงแม้ว่าท่านรั่วฮูหยินจะไม่ชอบนายหญิง แต่ว่าการทำตัวให้เป็นที่โปรดปรานของท่านแม่ทัพนั้น จะทำให้นายหญิงมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายในจวนนี้เจ้าค่ะ”

“อยู่สุขสบายเสียที่ไหนกันเล่า เมื่อคืนยังปฏิบัติกับข้าราวกับสัตว์ป่าอยู่เลย” ฟู่หลินหลินบ่นพึมพำ

นึกถึงการกระทำหยาบโลนของเขาแล้วก็หน้าตาแดงระเรื่อร้อนขึ้นมาผ่าว ๆ

“เป็นเรื่องธรรมดาของผัวๆ เมียๆ เจ้าค่ะ นายหญิงก็ต้องอดทน” เจียงอ่าวรีบแต่งตัวให้นายหญิงของตน เสร็จก็เลือกเครื่องประดับเป็นปิ่นทองรูปดอกโบตั๋นเข้ากันกับชุดที่นางใส่สวม เจียงอ่าวบังคับให้ฟู่หลินหลินนั่งลง เมื่อจัดแต่งทรงผมเสร็จก็ได้ปักปิ่นนั่นลงบนผมของนาง

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ” เจียงอ่าวรีบพากันเดินออกจากเรือน ตรงมุ่งหน้าสู่เรือนบูรพาของท่านรั่วฮูหยิน

“เจียงอ่าว ข้าต้องพูดว่าอย่างไรต่อหน้าท่านแม่ของเขา” ฟู่หลินหลินถามกระซิบกระซาบ นึกเกรงกลัว จู่ ๆ ก็คิดตื่นเต้นขึ้นมาดื้อ ๆ เพราะบรรยากาศอย่างกับวังโบราณ

คนที่ไม่เคยอยู่ในกฎระเบียบ ทั้งบ้านของท่านฟู่ หรือที่ใด ๆ

ทุกคนต่างยกตำแหน่งให้กับฟู่หลินหลิน ว่าเป็นหญิงที่ดื้อด้านกว่าคนอื่น ๆ

“เจ้าบอกมาเร็ว ๆ”

“พูดชื่อนายหญิง แล้วก็ต่อด้วยคำว่า คารวะท่านแม่” เจียงอ่าวก็ตอบอย่างกระซิบกระซาบเช่นกัน

“แล้วข้าชื่อว่าอะไร” ฟู่หลินหลินถามอีก แม้ตัวตนของตนเองยังไม่รู้เลย เมื่อกี้ว่าจะขอเจียงอ่าวดูหน้าดูตาของตนในตอนที่หวีผม เจียงอ่าวก็ไม่ยอม บอกแต่ว่าเร่งรีบ

เจียงอ่าวถึงกับงุนงงกับคำถามนั้น

“นายหญิงได้รับการกระทบกระเทือนจากการเอาหัวโขกกำแพง หรือว่าท่านแม่ทัพได้เอาหัวของนายหญิงโขกกับเตียงเจ้าคะถึงได้จำชื่อของตนเองไม่ได้น่ะ หื้อ... ท่านชื่อฟู่หลินหลินเจ้าค่ะ ฟู่หลินหลิน” นางย้ำชื่อของนายหญิงดัง ๆ

“ฮึ... ข้าก็ชื่อฟู่หลินหลินอย่างนั้นหรือ แฮ่... บางทีข้าอาจจะตื่นเต้นจนเกินไปน่ะ” ฟู่หลินหลินกล่าว ฉงนกับเรื่องนี้ ยังคิดวนเวียนว่า ‘ทำไมเป็นชื่อเดิม หรือข้าจะฝันซ้อนฝัน’ นางหยิกตัวเอง

“อูย... แต่ข้าหยิกตนเอง ทำไมข้าถึงเจ็บ” ขยับปากบอกว่าเจ็บ เล็บที่จิกลงไปเนื้อหนังของตนก็รู้สึกเจ็บปวดมาก ๆ ก้มดูยังเห็นเป็นรอยเล็บ

ที่จริงแล้ว ก่อนที่ฟู่หลินหลินจะมาเข้าร่างของแม่นางฟู่คนนี้ ในคืนวันที่แม่นางฟู่เข้าเรือนหอกับแม่ทัพรั่วนั้น แม่นางฟู่ตัดสินใจวิ่งเอาหัวโขกกำแพงเพื่อฆ่าตัวตาย

เนื่องจากนางถูกบังคับให้มาแต่งงาน เหมือนเป็นเชลย แม่นางฟู่ไม่อยากตกเป็นภริยาของแม่ทัพแคว้นศัตรู เมื่อนางเอาหัวโขกกำแพงแล้วก็สลบไป

ทว่าพอฟื้นขึ้นมาอีกที ก็กลายเป็นฟู่หลินหลินที่กำลังโดนแม่ทัพรั่วจัดการมอบความเป็นสามีให้นางอยู่ คล้ายลักหลับนั่นแหละ เขาก็อยากจะทำให้นางเป็นของตน แม้จะสมยอมหรือไม่ ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมีย

บุรุษอกสามศอกเฉกเช่นเขาจะให้นางผู้ที่ได้ชื่อว่าแต่งเข้ามาเป็นภรรยาหยามน้ำใจหรืออย่างไร เขาไม่มีวันยอมหรอก

เมื่อฟู่หลินหลินกับเจียงอ่าวมาถึงที่หน้าประตูเรือนบูรพา เจียงอ่าวก็สะกิดให้นายหญิงของตนเดินเข้าไปเพียงผู้เดียว

“ทำไมเจ้าไม่เข้าไปกับข้าเล่า” บรรยากาศไม่น่าไว้วางใจ ฟู่หลินหลินก็นึกหวาดกลัว ทุกอย่างรอบตัวแปลกประหลาด แม้กระทั่งความวังเวงที่น่าขนลุกเช่นนี้ ก็ทำให้ขนแขนของฟู่หลินหลินตั้งชันลุกเกรียว

ฟู่หลินหลินที่ตื่นเต้นมากจนเดินสะดุดธรณีประตู

นางล้มหน้าคะมำลงกับพื้น ดีว่าไม่แรงมาก ไม่เช่นนั้นศีรษะกับใบหน้าก็คงจะโขกลงไปกับพื้น

“ซุ่มซ่าม ไม่มีกิริยาผู้ดีเอาเสียเลย” เสียงสตรีดังขึ้น

‘ท่านแม่ของเขาอย่างนั้นหรือ’ ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียง รั่วฮูหยินนั่งจิบน้ำชาอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่แกะสลักตัวใหญ่ ท่านฟาดสายตามองอย่างหยามเหยียด

ลูกสะใภ้ไร้ศักดินา ลูกศัตรู แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะขัดราชโองการของฮ่องเต้ไม่ได้ ก็ต้องน้อมรับ และแต่งงานให้เข้ามาอยู่ในครอบครัว

“จริงเจ้าค่ะ” สาวรับใช้ด้านข้างเอ่ยสอพลอ และกำลังรินน้ำชาให้รั่วฮูหยิน ฮูหยินสูงศักดิ์แสยะมุมปากเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าลูกสะใภ้ที่ไม่ต้องการพยายามลุกยืน

ฟู่หลินหลินที่สะดุดล้มพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่ก็ลุกไม่ได้ แล้วก็คะมำทั้งตัวถลามาอยู่ที่ใกล้ปลายเท้าของแม่สามี รั่วฮูหยินชักขยับเท้ากลับ ก่อนที่จะยกปลายเท้าชี้ไปที่หน้าของฟู่หลินหลิน

สาวใช้นางนั้นก้มโน้มลงมอง นางมีนามปู้เป่ยก็แสยะปากยิ้มร้าย ๆ ตามเจ้านายของมัน