เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 67
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 68
มุมปากของซูเชียนหลิงกระตุก ความขับข้องใจทำให้นางหายใจไม่ออกและการถูกดูหมิ่นเหยียดหยามทำให้น้ำตาของนางรินไหลมากยิ่งขึ้นเย่อวิ๋นถูตบหลังนางเบา ๆ ด้วยความห่วงใยจากนั้นเขาจึงจ้องมองไปที่เย่เสวียนถิงและพูดว่า "องค์ชายรอง เหมาะสมแล้วหรือที่เจ้าจะกล่าวกับสตรีเช่นนี้?"เย่เสวียนถิงเชิดคางขึ้นอย่างไม่แยแส "หากสตรีนางนั้นเป็นคนร้าย ต้องฆ่านางทิ้งเสีย!"ซูเชียนหลิงตัวสั่นเมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ทุกคนรวมตัวกันอยู่ด้านหลังเย่อวิ๋นถูเย่อวิ๋นถูคิดไม่ถึงว่าเย่เสวียนถิงจะพูดเช่นนั้น เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "แม่นางซูทำให้ชายาเสวียนขุ่นเคืองเมื่อใด? หากนางไม่สามารถบอกต้นสายปลายเหตุได้ นางก็ควรก้มหัวขอโทษและยอมรับผิด ที่ดูหมิ่นและเหยียดหยามเชียนหลิง!”ซูชิงอู่มองไปยังร่างของซูเชียนหลิงที่เกือบจะแนบชิดกับร่างของเย่อวิ๋นถู มุมปากของนางก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยทุกคนจ้องมองไปยังพวกเขา ไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงความขัดแย้งระหว่างองค์ชายทั้งสอง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาจากข้างหลังพวกเขาทุกคนหันไปมอง เห็นร่าง ๆ หนึ่งสวมชุดอภิเษกสีแดงปรากฏขึ้นตรงหน้าผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวของโจวหรุ่ย
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 69
ราชเลขาโจวซึ่งเดิมกำลังต้อนรับแขกอย่างอบอุ่น แสดงสีหน้าตกตะลึงเช่นกันเขาเหลือบมองเย่อวิ๋นถูด้วยความไม่เชื่อ จากนั้นจึงมองบุตรีของตัวเอง แข้งขาไร้เรี่ยวแรงในทันที ดูคล้ายจะเวียนศีรษะญาติฝั่งตระกูลโจวรีบเข้ามาพยุงเขาทันที ฮูหยินโจวถึงกับหลั่งน้ำตา“ใต้เท้า โปรดสงบสติอารมณ์ลงก่อน...”มุมปากของราชเลขาโจวสั่นเล็กน้อย ขณะชี้ไปยังโจวหรุ่ยลูกสาวของเขา แล้วพูดว่า "เจ้าเห็นไหม? เจ้าเห็นหรือไม่? ลูกสาวของข้าถูกสามีตบหน้าในวันอภิเษกของนางต่อหน้าแขกเหรื่อทุกคน จะให้ข้าเอาหน้าไปไว้ที่ใด?!”ร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม และดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ "ข้าจะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เดี๋ยวนี้ ข้าจะบอกพระองค์ว่าข้าจะลาออกจากตำแหน่ง ข้าไม่อาจแบกหน้าอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ได้ต่อไปแม้แต่วันเดียว การตบขององค์ชายสามครั้งนี้ไม่ใช่การตบหน้าลูกสาวข้าเลย แต่เป็นที่ใบหน้าของข้าแทน!”โจวหรุ่ยตกอยู่ในอาการมึนงง มีสาวใช้ที่คอยปกปิดใบหน้านางที่กำลังร้องไห้อยู่เย่อวิ๋นถูทำให้เรื่องใหญ่ขึ้นไปอีกขั้น เขาเองยังนึกตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไปไม่น้อยเขาขาดสติไปชั่วขณะเพราะโทสะที่ก่อตัวขึ้นอย่างฉับพลัน จึงได้ลงไม้ลงมือกับโจวหรุ่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 70
ในที่สุดความโกรธในดวงตาของใต้เท้าโจวก็สงบลง เขาพูดขึ้นว่า "เพื่อเห็นแก่หน้าอัครเสนาบดี ข้าไม่จะติดใจเอาความเรื่องพฤติกรรมของซูเชียนหลิงในวันนี้ เช่นนั้นแล้วก็ขอให้อัครเสนาบดีสั่งสอนบุตรสาวของท่านให้ดีขึ้นด้วย”อัครเสนาบดีซูมีสีหน้าตึงเครียด นิ้วของเขากดลงบนฝ่ามือเขาโกรธอยู่ในใจ แต่ภายนอกเขายังคงแสดงออกอย่างเรียบเฉย เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ใช่ ใช่ สิ่งที่ใต้เท้าโจวพูดถูกต้องแล้ว"เรื่องนี้ก็จะร้ายแรงเสียยิ่งกว่านี้ หากซูเชียนหลิงทำให้ตระกูลโจวและองค์ชายสามต้องแตกแยกและขัดขวางการอภิเษกในที่สุด เย่อวิ๋นถูยังรีบเอ่ยขึ้นด้วยว่า "ทั้งหมดเป็นเพราะลูกเขยยังเยาว์และควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดี ข้าจะกลับไปเกลี้ยกล่อมหรุ่ยเอ๋อร์ และจะพยายามเพื่อให้ได้รับการอภัยจากนางอภัยอย่างเต็มที่แน่นอน"ราชเลขาโจวมีสีหน้าอ่อนลงเมื่อเขามองเย่อวิ๋นถูเขาโบกแขนเสื้อแล้วพูดว่า "หรุ่ยเอ๋อร์ มานี่สิ!"โจวหรุ่ยถูกประคองมาตรงหน้าของราชเลขาโจว แก้มของนางยังคงบวมและดูน่าสงสาร“ท่านพ่อ ข้าเจ็บใบหน้ามาก แต่ในใจของข้าเจ็บเสียยิ่งกว่า...ฮือ...ฮือ..”เย่อวิ๋นถูก้าวไปข้างหน้าทันที เขาผลักคนรับใช้ทั้งหลายออกไปจากนั้นเ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 71
นางเคยเห็นคนผู้นี้ในความทรงจำอันเลือนรางของนางองครักษ์เงาลำดับสิบเจ็ดที่เสียชีวิตเพราะปกป้องเย่เสวียนถิงจากลูกธนูลอบสังหารเมื่อนานมาแล้วเขาเป็นหนึ่งในหน่วยองครักษ์ที่ภักดีต่อเย่เสวียนถิงตลอดมาซูชิงอู่ครุ่นคิดอย่างรอบคอบ ม่านหมอกแห่งความทรงจำเจ็ดปีก็สูญสลายหายไป ทันใดนั้นดวงตาของนางก็เฉียบคมทันทีเนื่องจากการลอบสังหารครั้งนั้นจะเกิดขึ้นในสามวันต่อจากนี้ ระหว่างการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงของวันที่ ยี่สิบเจ็ดเดือนสิบนางไม่ได้ติดตามเขาไปในชีวิตครั้งก่อน แต่เพียงได้รู้เรื่องราวเหล่านี้จากขุนนางบางคน เมื่อเย่เสวียนถิงกลับมาหลังจากที่เย่เสวียนถิงกลับมาจากการล่าสัตว์ เขาก็ขังตัวเองอยู่ในห้องเป็นเวลาถึงครึ่งเดือนในเวลานั้น ซูชิงอู่ต้องการให้เย่เสวียนถิงจากไปไกล ๆ จึงไม่ได้แยแสความรู้สึกของเขาในขณะนั้นเลย ไม่นานหลังจากนั้นนางจึงได้รู้เรื่องการตายขององครักษ์เงาลำดับที่สิบเจ็ดเมื่อมองย้อนกลับไปจากตอนนี้แล้ว ก็รู้สึกใจสั่นในทันทีทันใดนั้น ซูชิงอู่ก็มองไปที่เย่เสวียนถิง "อีกสามวันข้างหน้า ฮ่องเต้จะออกล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงใช่หรือไม่?"เย่เสวียนถิงผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นหรี่ตาลงแล้วพ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 72
จู่ ๆ เย่เสวียนถิงก็รู้สึกถึงกระแสอันอบอุ่นที่พลุ่งพล่านภายในใจของเขาทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าทุกสิ่งที่เขาทำมาตลอด ตอนนี้คุ้มค่าแล้วเขาลดสายตาลง "โชคดีที่ข้าจับพวกมันได้ทั้งหมด"องครักษ์เงาดึงผ้าคลุมศีรษะของหัวหน้าโจรออกจากนั้นเขาก็กดดาบยาวในมือไว้ที่ลำคอของชายผู้นั้น“บอกข้ามาตามตรง ใครสั่งให้เจ้าทำร้ายบุตรสาวของอัครเสนาบดีซู?”ชายผู้นั้นตกใจกลัว น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ "ข้า... ข้าไม่รู้ มีคนมอบถุงเงินให้ข้า แล้วบอกว่าให้รอที่สี่แยกแล้วจับสตรีผู้งดงามนางนั้นไป ข้าไม่รู้อะไรเลย และก็ไม่ได้ทำอะไรนางด้วย นางวิ่งหนีหายไปเอง...”“คนที่ให้เงินเจ้าเป็นบุรุษหรือสตรี แก่หรืออายุน้อย? มีรอยตำหนิบนร่างกายเป็นพิเศษหรือไม่?”หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดด้วยความตื่นตระหนกว่า "น่าจะเป็น... เสียงของหญิงสาว นางสวมหมวกคลุมใบหน้าและไม่สูงเท่าไรนัก หากท่านพาสตรีนางนั้นเข้ามา แล้วข้าได้ยินเสียงนาง ข้าอาจบอกท่านได้ว่าเป็นนางหรือไม่!”เขาพยายามทำให้ตัวมีประโยชน์มากที่สุดองค์รักษ์เงาลำดับที่สิบเจ็ดเหลือบมองไปข้างหลัง ก่อนมองไปยังผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ คนเหล่านั้นจัดการกลุ่มโจรที่เห
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 73
ซูชิงอู่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย อย่างมีแผนอยู่ในใจแล้วทันใดนั้นนางก็เลิกม่านขึ้นอีก ส่งยิ้มให้เย่เสวียนถิงซึ่งอยู่ข้างนอกรถม้าได้หยุดลงแล้ว ทุกคนลงจากรถอย่างเป็นระเบียบและเข้าสู่พื้นที่ล่าสัตว์ประจำฤดูใบไม้ร่วงทันทีซูชิงอู่กระดิกนิ้วเรียกให้เย่เสวียนถิงเข้าใกล้นางมากยิ่งขึ้น“ท่านอ๋อง ข้าเองก็อยากล่าสัตว์เหมือนกัน ท่านช่วยพาข้าไปสำรวจป่าแห่งนี้สักพักได้หรือไม่?”เย่เสวียนถิงไม่คาดคิดว่าซูชิงอู่จะร้องขอเช่นนี้เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าความสามารถของเขานั้นมากพอที่จะปกป้องซูชิงอู่ได้ยิ่งไปกว่านั้น สัตว์ดุร้ายขนาดใหญ่ในภูเขาอวิ๋นหลานก็ถูกไล่ออกไปนานแล้ว ตราบใดที่พวกเขาไม่เข้าไปในส่วนลึกของป่าจนเกินไป ก็จะไม่มีอันตรายใดเกิดขึ้น"ตกลง"ซูชิงอู่ยื่นมือออกมาตรง ๆ แล้วพูดว่า "ข้าอยากขี่ม้า”เมื่อมองดูฝ่ามือที่อ่อนนุ่มขาวสะอาดของนาง ผิวบาง ๆ ด้านนอกก็ถูกห่อหุ้มไปด้วยเส้นเลือดสีฟ้า และปลายนิ้วของนางเจือไปด้วยผงแป้งบาง ๆนางคือซูชิงอู่ สตรีผู้เพียบพร้อมจากตระกูลร่ำรวย เรียวนิ้วของนางไม่เคยได้สัมผัสกับความลำบากนิ้วมือแสนงดงาม ปราศจากผิวหนังที่ด้านหนา เป็นความงามอันเปราะบางที่
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 74
ด้วยวัยเพียงยี่สิบสองปี เขากลับเป็นผู้ใหญ่และสุขุมมาก ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาแต่จริงจัง รวมทั้งคำพูดและรอยยิ้ม อีกทั้งรูปร่างหน้าตายังคล้ายคลึงกับฮ่องเต้มากเสียด้วย ขุนนางหลายคนบอกว่าเขาเป็นแบบจำลองของฮ่องเต้เมื่อครั้นยังทรงพระเยาว์ ชวนให้นึกถึงรูปลักษณ์ในอดีตของเขาและแม้แต่ความชอบบางอย่างของเขาก็ยังคล้ายกันกับฮ่องเต้ เช่นนั้นเขาจึงได้รับความโปรดปรานและชื่นชอบจากฮ่องเต้เป็นพิเศษเขายังเป็นคู่แข่งที่ทรงพลังที่สุดของเย่อวิ๋นถูในการเข้าครอบครองบัลลังก์อีกด้วยฮ่องเต้มองไปทางซ้ายและขวา และอดไม่ได้ที่จะถามว่า "เย่เสวียนถิงอยู่ที่ไหน?"ในที่สุด เย่อวิ๋นถูก็คว้าโอกาสนี้ไว้ เขาจงใจสร้างเรื่องยุ่งยากให้กับเย่เสวียนถิงเขาเย้ยหยัน และพูดด้วยความเคารพว่า "เมื่อครู่ ลูกเห็นพี่รองกำลังพาพระชายาเสวียนไปจับผีเสื้อที่เดียวกัน เขาหลงสตรีจนลืมแวะมาทักทายเสด็จพ่อ ช่างอกตัญญูจริง ๆ!"ซูเฟยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าเมื่อได้ยินคำพูดถากถางของเย่อวิ๋นถู ใบหน้าของนางซีดลง ก่อนจะอธิบายถึงเย่เสวียนถิงในแง่ดีทันที "ฮ่องเต้ โปรดอย่ากริ้วไปเลย อาจเป็นได้ว่าชายาเสวียนอยากเที่ยวชมดอกไม้ เช่นนั้นในฐานะสามีเขา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 75
ท่าทีของฮ่องเต้ที่มีต่อซูชิงอูอ่อนลงมาก“เจ้าปากหวานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ถึงกระนั้น เจ้าก็ไม่ควรทำอะไรที่อาจส่งผลกระทบต่อหน้าที่ของอ๋องเสวียน” ซูชิงอู่ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า "หน้าที่ของท่านอ๋องในครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อปกป้องเสด็จพ่อหรือเพคะ? ชิงอู่รู้ทักษะทางการแพทย์และบังเอิญไปเห็นสิ่งดี ๆ บนภูเขาลูกนี้ หม่อมฉันจึงขอให้ท่านอ๋องไปกับหม่อมฉันเพื่อเก็บรวบรวมสิ่งเหล่านี้มาถวายให้แก่เสด็จพ่อเพคะ”ฮ่องเต้หัวเราะเบา ๆ "เจ้ามีทักษะทางการแพทย์ด้วยหรือ?"เขาปิดริมฝีปากและไอ พยายามทำให้สีหน้าของตนดูเป็นธรรมชาติ เพื่อไม่ให้ทำร้ายจิตใจของซูชิงอู่มากเกินไปใครบ้างจะไม่รู้ว่าฟางอี๋ซิน แม่ของซูชิงอู่เป็นหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ และมีผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ได้รับผลประโยชน์จากนาง แต่ซูชิงอู่ไม่ได้ศึกษาตำราแพทย์เหล่านั้นมาหลายปีแล้วซูชิงอู่ไม่พอใจเล็กน้อย นางพูดขึ้นว่า "เสด็จพ่อ ดูดอกไม้นี้สิเพคะ มันมีชื่อว่าจื่อชุนหลาน กลิ่นของมันสามารถไล่ยุงได้ ตราบใดที่เสด็จพ่อวางมันไว้ข้างกาย ฝ่าบาทและเหล่าพระชายาจะไม่ถูกยุงและแมลงชนิดอื่น ๆ รบกวน"คำพูดเหล่านี้กระตุ้นความสนใจของฮ่อง
บทล่าสุด
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 805
เย่เสวียนถิงตัวแข็งทื่อทันทีม้าของเขาเดินหมุนเป็นวงกลม สีหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความลังเลอย่างชัดเจนซูชิงอู่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และพูดว่า "ข้าสัญญากับท่านว่าจะไม่ไปสถานที่อันตราย"เย่เสวียนถิงถอนหายใจ "ค่ายทหารไม่มีกฎให้สตรีเข้าร่วม"ซูชิงอู่ยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้น "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะปลอมตัวเป็นบุรุษ"เย่เสวียนถิง "..."เมื่อนึกถึงทักษะการปลอมตัวอันยอดเยี่ยมของซูชิงอู่ เย่เสวียนถิงก็ลังเลขึ้นมาอีกครั้งด้วยความสามารถของนาง คงไม่มีใครสามารถจับได้ว่านางปลอมตัวเป็นบุรุษ ไม่ว่าจะเป็นการปลอมตัวหรือเปลี่ยนเสียง นางก็ทำได้อย่างสมบูรณ์แบบเย่เสวียนถิงเห็นความกระตือรือร้นในดวงตาของซูชิงอู่ พลางถอนหายใจเล็กน้อย จากนั้นก็มองนางอย่างจนใจและพูดว่า "ก็ได้ แต่เจ้ารับปากข้ามาก่อนว่าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บ"ทันใดนั้นดวงตาของซูชิงอู่ก็ส่องประกาย "ท่านอ๋อง ไปกันเถอะ"นี่เป็นครั้งแรกที่ซูชิงอู่ไปที่ชายแดนชาติก่อนนางวางตัวเป็นกุลสตรี จึงแทบไม่ได้ออกจากเมืองหลวงเลยผู้คนนับหมื่นในเมืองฉี ก่อนหน้านี้ถูกพวกเขาพาไปอยู่เมืองอื่น และเมื่อเย่เสวียนถิงจากมาก็พาพวกเขามาด้วยอย่างน้อยผู้คนมา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 804
นางออกมาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ พ่อแม่ของนางเสียชีวิตด้วยน้ำมือของคนเหล่านั้น และนางต้องการแก้แค้นเย่เสวียนถิงเหลือบมองนาง จากนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ“อาอู่ อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวคนเดียว ไว้รอข้ากลับมาก่อน”ตราบใดที่เขายังอยู่ใกล้ แคว้นอู๋ตะวันตกก็จะพ่ายแพ้อย่างแน่นอนเพียงแต่ยังไม่ทราบว่าสงครามนี้จะกินเวลานานเท่าใดเย่เสวียนถิงได้ปรากฏตัวต่อหน้าฝ่าบาท ข่าวการกลับมาของเขาต้องแพร่กระจายออกไปแน่ สิ่งที่เขาต้องทำคือเคลื่อนไหวให้เร็วกว่าคนส่งข่าวเหล่านั้นซูชิงอู่ที่เห็นว่าเขาเปิดเผยใบหน้า นางก็รู้ได้ว่าเขากำลังจะจากไปตอนนี้ปัญหาของตระกูลเจียวได้รับการแก้ไขแล้ว ไม่มีอุปสรรคในราชสำนัก และนางไม่ต้องกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่ชายของนางและคนอื่น ๆ อีกต่อไปเย่ชิวหมิงจะนำกองทหารที่เหลืออยู่ในเมืองหลวงตามล่าตระกูลเจียวที่เหลือ และนางก็ไม่จำเป็นต้องเข้าไปแทรกแซงแล้ว“เสวียนถิง ท่านจะออกเดินทางวันนี้ใช่หรือไม่?”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเขาเหลือบมองลูกชายอีกสองคนแล้วเดินไป แม้เขาจะไม่ได้กอดพวกเขา แต่อย่างน้อยก็ลูบหัวพวกเขาลูกชายคนโตเหมือนเขามากกว่าใบหน้าเล็ก ๆ ที่อ้วนท้วนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 803
เย่เสวียนถิงออกบ้านมานานถึงเพียงนี้ ทำได้แค่คอยไปแอบมองเด็ก ๆ ลับหลังเท่านั้น และไม่เคยแม้แต่จะเข้าไปอยู่ใกล้เด็ก ๆ เลยคราวนี้เขาถอดหน้ากากออกเพื่อเปิดเผยตัวตน ซึ่งทำให้หลายคนในห้องตกใจอวิ๋นจื่อและอวิ๋นชิงก้าวไปมองเย่เสวียนถิงด้วยสีหน้าตกใจซูชิงอู่เห็นเขายืนอยู่ข้างเตียงด้วยความระมัดระวัง และเห็นสายตาท่าทางของเขาที่กำลังจับจ้องไปเด็ก ๆ นางจึงยื่นตัวเจ้าหนูคนเล็กส่งให้อีกฝ่าย“มาสิ อุ้มลูกสาวท่านหน่อย”เด็กหญิงตัวเล็กผู้มีพี่ชายสองคนที่เกิดในเดือนเดียวกันหลังจากการเปลี่ยนแปลงภายในไม่กี่เดือน จากรูปร่างที่เล็กและบอบบางในตอนแรก นางก็กลายเป็นตุ๊กตากระเบื้องที่แกะสลักด้วยหยกสีชมพูลักษณะหน้าตาของนางเหมือนซูชิงอู่มากกว่าอย่างเห็นได้ชัดดวงตาที่คล้ายองุ่นสีดำคู่นั้นงดงามราวกับอัญมณีที่บริสุทธิ์ที่สุดในใต้หล้าเย่เสวียนถิงรู้ดีอยู่แล้วเกี่ยวกับสถานการณ์ของเจ้าหนูคนเล็ก และใจของเขาก็ห่อเหี่ยวทันทีเมื่อเขานึกถึงการที่ซูชิงอู่เกือบจะประสบเหตุตอนที่นางให้กำเนิดเด็กคนนี้เขาแตะปลายจมูกของเจ้าหนูคนเล็กอย่างระมัดระวังสัมผัสที่นุ่มนวลและละเอียดอ่อนทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่น“ฮัดชิ่ว
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 802
เย่เสวียนถิงไม่ได้อธิบายอะไรมาก แต่ยังไว้ซึ่งท่าทีเคารพนอบน้อม “เสด็จแม่ทรงไม่ต้องกังวลพ่ะย่ะค่ะ”“แม่จะไม่กังวลได้อย่างไร”ซูไทเฮาตอบกลับ แต่นางก็รู้เช่นกันว่านางทำอะไรไม่ได้ “ตอนนี้เจ้ากลับมาเช่นนี้ หลายคนก็น่าจะเห็นแล้ว เจ้าไม่กลัวว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นหากทางชายแดนได้รับข่าวหรือ?”เย่เสวียนถิงพยักหน้าเบา ๆ "กลับมาคราวนี้ ประการแรกก็เพื่อความปลอดภัยของอาอู่ และประการที่สอง เพื่อล่องูออกจากรูและจู่โจมโดยไม่ให้ตั้งตัว ไม่สำคัญว่ากระหม่อมจะอยู่ที่ชายแดนหรือไม่ ขอเพียงกระหม่อมปรากฏตัวในเวลาที่เหมาะสมก็พอพ่ะย่ะค่ะ”ซูไทเฮาตกตะลึง “ช่างเถอะ ข้าก็ค่อยไม่เข้าใจกลยุทธ์ในสนามรบของพวกเจ้านัก ขอเพียงพวกเจ้าทุกคนปลอดภัย ก็ดียิ่งกว่าสิ่งอื่นใดแล้ว"ซูไทเฮายังไม่รู้ว่าเจียวกุ้ยเฟยทำอะไรลงไป เมื่อซูชิงอู่ตามเข้าไปข้างใน นางก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนและหลังให้ซูไทเฮาฟังเมื่อซูไทเฮาได้ยินว่าเจียวกุ้ยเฟยแอบพาสตรีนางหนึ่งที่กำลังตั้งครรภ์ออกจากพระราชวัง และซ่อนนางไว้ในสำนักสงฆ์ฮุ่ยชิง ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด“หรือที่ตระกูลเจียวทำเช่นนี้เพราะต้องการก่อกบฏ?”ซู
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 801
ทหารม้าของตระกูลหลิ่วและเมืองฉีต่างหิวโหย พวกเขาเร่งฝีเท้าตามมาทันที เพื่อเตรียมหาสถานที่พักฟื้นเมื่อเย่ชิวหมิงเห็นภาพนี้ นิ้วมือของเขาที่ปล่อยอยู่ข้างลำตัวก็กระชับขึ้นเล็กน้อยเขามองลงไปที่พื้น “ศพทั้งหมดในสำนักสงฆ์ฮุ่ยชิงถูกกำจัดไปแล้วหรือยัง?"“ทูลฝ่าบาท จัดการเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทุกศพถูกรวมไว้ด้วยกันและให้คนนำไปฝังแล้วพ่ะย่ะค่ะ”คนที่ส่งข่าวหยุดชะงักและถามว่า “มีอยู่หนึ่งศพที่กระหม่อมและคนอื่น ๆ ไม่สามารถตัดสินใจได้ ขอฝ่าบาทโปรดทรงช่วยตัดสินใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ”ศพหนึ่งถูกลากมาศพมีเลือดออกจากทุกช่องทวาร และมีคราบเลือดทั่วร่างกายขุนนางชันสูตรศพผู้หนึ่งก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบศพแล้วจึงรายงานด้วยเสียงแผ่วเบา “ฝ่าบาท สตรีนางนี้ตั้งครรภ์ได้เกือบสามเดือนแล้ว และนางก็สวมหน้ากากหนังมนุษย์ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”ขณะที่ขุนนางชันสูตรพูด เขาก็ถอดหน้ากากหนังมนุษย์บนใบหน้าของอีกฝ่ายออกอย่างระมัดระวัง และเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางนางเป็นสตรีที่มีรูปร่างหน้าตาค่อนข้างงดงามเพียงแต่ว่าสภาพการตายของนางในเวลานี้ช่างน่าสังเวชอย่างยิ่ง สีหน้าของนางบิดเบี้ยว ริมฝีปากสีแดงของนางกลายเป็นสีดำ แ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 800
ความรู้สึกนี้ว่างเปล่าเล็กน้อย และซูชิงอู่ก็รีบเดินออกจากประตูบ้านทันทีและมองออกไปข้างนอกเมื่อมองที่นี่ในเวลากลางวัน ทิวทัศน์ก็งดงามเป็นพิเศษไม่ง่ายเลยที่จะหาสถานที่เช่นนี้ในเขตชานเมืองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงได้นางรีบวิ่งออกไป ไม่ไกลนัก นางเห็นเย่เสวียนถิงนำม้ามาที่นี่ เขาเร่งฝีเท้าเข้ามาหานาง พลางยื่นมืออุ้มนางขึ้นหลังม้า“เสวียนถิง ไปเอาม้ามาจากไหน?”เย่เสวียนถิงพูดข้างหูของนาง “เย่ชิวหมิงให้คนส่งมาให้”เมื่อได้ยินชื่อนี้ ซูชิงอู่ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เขาน่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับสำนักชีฮุ่ยชิงอันแล้ว ไปหาเขากันเถอะ"เย่เสวียนถิงไม่ได้สวมหน้ากาก และใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างยิ่งของเขาก็ถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคนอย่างน่าประทับใจกองทัพเมืองฉีรู้ตัวตนของท่านอ๋องมานานแล้ว ดังนั้นสีหน้าท่าทางของพวกเขาจึงเป็นธรรมชาติมาก ทว่าเหล่าแม่ทัพและรองแม่ทัพที่ยืนอยู่ด้านหลังเย่ชิวหมิงต่างก็เบิกตากว้าง“ทะ...ท่านอ๋องเสวียน!”“เหตุใดเขาถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?”"หากอ๋องเสวียนอยู่ในเมืองหลวง แล้วที่ชาย..."ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อมีเพียงเย่ชิวหมิงเท่านั้นที่พอจะคาดเดาความจริงได้แล้
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 799
ซูชิงอู่คว้าเสื้อคลุมที่เขาสวมบนตัวนางแล้วถามอย่างไม่สบายใจว่า “แล้วท่านล่ะ?"เย่เสวียนถิงหลุบสายตาลงเล็กน้อย มีแสงจันทร์สะท้อนในดวงตาของเขา "บนภูเขาไม่ปลอดภัย ข้าจะเฝ้าอยู่ข้างนอก"ซูชิงอู่ไม่ถามอะไรอีก นางเดินไปที่บ่อน้ำและถอดเสื้อผ้าของนางออกหากเย่เสวียนถิงไม่อยู่ที่นี่ นางคงไม่สามารถอาบน้ำในป่าได้ง่าย ๆเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ ๆ ซูชิงอู่จึงรู้สึกค่อนข้างปลอดภัยหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เห็นเสื้อผ้าวางอยู่บนฝั่งขนาดกำลังพอดีสำหรับนาง ราวกับมันถูกเตรียมไว้เพื่อนางโดยเฉพาะหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ตั้งอยู่บนไหล่เขาขนาดไม่ใหญ่นัก นอกจากบ่อน้ำพุร้อนที่อยู่ในบริเวณบ้านพักแล้ว ก็มีบ้านเพียงห้าหลังเท่านั้นบ้านที่อยู่ตรงกลางคือหลังที่ใหญ่ที่สุด ซูชิงอู่เดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็พบว่าข้างในบ้านตกแต่งเรียบง่ายและสะอาดสะอ้านเดินเข้าไปข้างในก็คือบ้านที่ใช้อยู่อาศัย มีเตียงขนาดใหญ่วางอยู่ตรงกลาง นอกจากตรงจุดนี้ที่ได้รับการทำความสะอาดแล้ว ส่วนอื่น ๆ ก็ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเป็นชั้น เห็นได้ชัดว่าเย่เสวียนถิงเข้ามาทำความสะอาดให้เมื่อครู่ซูชิงอู่รู้สึกอบอุ่นใจทว่านางไม่ได้ออกปาก
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 798
ทันใดนั้นก็มีเสื้อคลุมอีกตัวหนึ่งคลุมตัวของนางไว้ความหนาวเย็นบนร่างกายของนางถูกขจัดออกไปในทันที และจู่ ๆ เย่เสวียนถิง ก็โน้มตัวลงมาและดึงนางให้ลุกขึ้นยืน“อาอู่ มากับข้าสิ”ซูชิงอู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงยืนขึ้นต่อหน้าทุกคน กองไฟตรงหน้านางยังคงปะทุอยู่ และผู้คนที่นั่งรอกันอย่างเบื่อหน่ายก็มองตรงไปยังทิศทางที่พวกเขาทั้งสองจากไปทุกคนยังคงหิวอยู่ ตอนนี้ดึกมากแล้ว แม้กระทั่งการกินข้าวจึงกลายเป็นปัญหา หลินอิงย่างกระต่ายป่าที่นางเพิ่งจับได้และมอบให้นายน้อยของนางอย่างระมัดระวัง“นายน้อย ทานสิเจ้าคะ”หลิ่วจ้งอิ๋นเหลือบมองหลินอิง เดิมทีเขาต้องการทิ้งเด็กคนนี้ไว้ที่บ้านเพื่อดูแลคนชรา แต่นางไม่ยอม จึงกลายเป็นว่ามีสตรีติดตามเขาไปทุกที่เขารับกระต่ายขึ้นมาแล้วมองสายตาของเด็กน้อยที่แอบมองเขา แต่ก็ลังเลที่จะพูด จากนั้นเขาก็ยื่นขากระต่ายทั้งสองข้างให้นางแม้หลินอิงจะไม่ได้พูดตลอดการเดินทาง แต่ในระหว่างการต่อสู้ไม่นานมานี้ นางซึ่งเป็นสตรีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมดาบในมือ สิ่งนี้ทำให้เขาดูเป็นคนใจร้าย และนั่นก็ค่อนข้างน่าสะเทือนใจในฐานะนายน้อยตระกูลหลิ่ว เขามีชีวิตที่ราบรื่นและได
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 797
“เสวียนถิง ท่านมองข้าสิ”ม่านตาของเย่เสวียนถิงสั่นไหวเล็กน้อย เขาคว้าข้อมือของซูชิงอู่ไว้ดาบในมือของเขาหล่นลงกับพื้นทั้งที่ยังคงเปื้อนเลือด“ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทิ้งท่านไปไหนอีก”ซูชิงอู่ตอบอย่างจริงจัง น้ำเสียงของนางมั่นคงหนักแน่นนางจะไม่ทำให้ตัวเองต้องเสียใจทีหลังอีก“ดูสิ ตอนนี้ข้าสามารถปกป้องตัวเองได้แล้ว ท่านกลับจากชายแดนเมื่อไร ช่วยสอนวรยุทธให้ข้าได้หรือไม่?”นางปลอบประโลมอารมณ์ในดวงตาของเย่เสวียนถิงได้เขาใช้นิ้วลูบหลังมือของนางเบา ๆ“เอาล่ะ อาอู่ หนอนกู่พวกนั้นก็อันตรายมากเช่นกัน จากนี้เจ้าไม่…”ซูชิงอู่หัวเราะเบา ๆ พลางก้มหน้า “กู่เหล่านั้นเป็นวิธีที่ข้าใช้ปกป้องตัวเอง อีกทั้งท่านอ๋องก็ไม่สามารถอยู่เคียงข้างข้าได้ตลอด หากข้าไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ ท่านจะเป็นห่วงข้ามากกว่าเดิมหรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่เสวียนถิงก็เลิกคิ้วและพยักหน้าเขารู้สึกไม่ชอบใจที่ตัวเขาไร้ประโยชน์ทั้งยังทำให้อาอู่ตกอยู่ในอันตรายหากเขาอยู่เคียงข้างนาง เขายังสามารถจับตาดูนางได้ แต่เมื่อเขาต้องจากที่นี่ไปยังสนามรบชายแดน ถึงตอนนั้น…เย่เสวียนถิงไม่กล้านึกถึงความฝันที่เขาพูดถึงเหตุผลท
