แชร์

บทที่ 415

องครักษ์ต่างพากันมองไปยังที่ฮ่องเต้เฒ่าและไม่กล้าขยับตัว

เหตุผลที่พวกเขาไม่ได้พุ่งไปหาเย่เสวียนถิงในตอนแรก ประการแรกคือพวกเขาไม่สามารถเอาชนะ

เย่เสวียนถิงได้

ประการที่สองก็เป็นเพราะพวกเขาไม่สามารถเอาชนะเย่เสวียนถิงได้อีกนั่นแหละ

พวกเขาไม่ได้โง่ และพวกเขารู้ดีว่าหากใครพุ่งเข้าไปก่อนก็คงได้ตายเป็นคนแรก

ฮ่องเต้เฒ่าทอดพระเนตรเห็นความจริงตรงหน้า จึงทรงโบกมือเบา ๆ เพื่อสั่งให้เหล่าองครักษ์ล่าถอย

ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและวิ่งออกไปเร็วกว่าตอนที่รีบเข้ามา

“เจ้ารู้มานานแล้วหรือ?”

ฮ่องเต้เฒ่ารู้สึกถึงเพียงอารมณ์ที่โกรธเกรี้ยวของตน และรู้สึกว่าที่ผ่านมาตนได้ถูกขังไว้ในถ้ำอันมืดมิด ทว่าในขณะนี้มันได้กลายเป็นเรื่องขำขันไปแล้ว

เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เสียงของเขาเย็นชาและเรียบนิ่ง

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าช่างเป็นลูกที่ดีของข้าจริง ๆ !”

ฮ่องเต้เฒ่ากัดฟันในขณะที่พูดประโยคดังกล่าว

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขารับปากไว้ก่อนหน้านี้ได้ถูกกล่าวออกไปแล้ว และตอนนี้ข้อเท็จจริงก็อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าราชครูผู้นั้นจะเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม เขาก็ตายไปแล้ว

“เสด็จพ่อก็ทรงชมเกินไปพ่ะย่ะค่ะ”

เย่เสวียนถิงตอบกลับ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status