เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 305
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 306
ชายสวมหน้ากากผีมีสีหน้าเย็นชาและน่าสะพรึงกลัว ใบหน้าภายใต้หน้ากากไร้ร่องรอยของอารมณ์เย่เสวียนถิงไม่รู้ว่าทำไม แต่เขากลับลังเลเมื่อมองดูภิกษุน้อยผู้นี้หากเป็นยามปกติ เขาจะฆ่าลูกน้องของศัตรูโดยไม่ลังเลเลยอารมณ์อันไม่อาจอธิบายได้ที่ปะทุขึ้นในใจทำให้ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย และดวงตาที่เย็นชาเหล่านั้นก็มองที่ซูชิงอู่ผ่านหน้ากากซูชิงอู่รู้สึกได้ถึงเจตนาสังหารอันรุนแรงที่เล็ดลอดออกมาจากอีกฝ่าย นางเลิกคิ้วและเอ่ยอย่างรวดเร็ว"ท่านจอมยุทธ์ ท่านปรมาจารย์ อย่าฆ่าข้าเลย ข้ารู้ว่าราชครูเฒ่าอยู่ที่ใดและสามารถช่วยนำทางให้ท่านได้!"นางไม่กล้าถอดหน้ากากออกง่าย ๆ ถึงยังไงอีกฝ่ายก็มีชื่อเสียงน่าสะพรึงกลัว และคงจะไม่ดีถ้าอีกฝ่ายมีเจตนาชั่วร้ายหลังจากรู้ตัวตนของนางแล้วเมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูด เย่เสวียนถิงก็ค่อย ๆ เก็บดาบของเขาเข้าฝักเสียงแหบแห้งและทุ้มต่ำซึ่งจงใจปลอมตัวเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงทุ้มดั้งเดิมดังมาจากลำคอของเขา"นำทางไป"ซูชิงอู่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว นางหันหลังกลับและเดินไปข้างหน้าด้วยทักษะศิลปะการต่อสู้ของอีกฝ่าย เขาสามารถฆ่านางได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นนางจึงไม่ได้คิดจะตลบหลังเขา
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 307
ทางเดินยาวลึกเข้าไปในความมืดปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาทั้งสอง มีโถงหินที่ถูกขุดเข้าไปทั้งสองด้าน มีเตียงหินจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ในห้องหินเหล่านั้นบนเตียงหินเหล่านั้น มีคนถูกมัดอยู่และจับจ้องมา พวกเขาล้วนเป็นชายหนุ่มและหญิงสาวอายุระหว่างสิบถึงยี่สิบปีคนเหล่านั้นสวมอาภรณ์ขาดวิ่น และผิวหนังที่ถูกเปิดเผยล้วนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นต่าง ๆ บนร่างกายแทบไม่มีบริเวณเว้นว่างเลยเปลือกตาของซูชิงอู่กระตุกอย่างรวดเร็วเมื่อนางเห็นฉากที่คุ้นเคยนี้ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกคลื่นไส้เกิดขึ้นเองอย่างห้ามไม่ได้ ทำให้นางต้องปิดปากและตัวสั่นเทิ้มเย่เสวียนถิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นฉากนี้ ใครจะคิดว่ามีเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ซุกซ่อนอยู่ในวัดพุทธอันเป็นที่พึ่งพิงของแคว้นทันใดนั้นเขาก็ขยับก้าวไปข้างหน้า และใช้ดาบยาวที่คมราวกับเหล็กกล้า ตัดเชือกและโซ่ของทุกคนที่ถูกผูกไว้กับเตียงหินออกอย่างไรก็ตามคนเหล่านั้นยังคงนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น หากหน้าอกของพวกเขาไม่สั่นไหว พวกเขาก็ดูไม่ต่างไปไปจากซากศพจุดประสงค์เดิมของเย่เสวียนถิงคือการฆ่าราชครูเฒ่าเท่านั้น แต่เมื่อเห็นฉากนี้ เขาไม่คิดจะให้ภิกษุหนุ่มนำทางอี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 308
ดวงตาของนางเป็นสีเทาและมืดมนลงอย่างมาก หลังจากปิดตาของชายคนนั้น นางก็เอ่ยปากเบา ๆ "ข้าจะล้างแค้นให้กับเจ้าเอง"เสียงของซูชิงอู่เบามากแต่ห้องหินทั้งหมดไร้ช่องลม และเย่เสวียนถิงมีหูที่ไม่ธรรมดาจึงสามารถได้ยินทุกอย่างชัดเจนเมื่อเขาเห็นภิกษุฆ่าคน ดวงตาของเขาก็แสดงท่าทีสงบทันทีอย่างไรเสีย ก็ไม่มีทางที่ภิกษุจะก่อเหตุสังหารคนโดยไม่ลังเลเช่นนี้ ดังนั้นตัวตนของบุคคลนี้จึงต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ เขาหรี่ตา "ท่านฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ?"ซูชิงอู่มองไปยังชายสวมหน้ากากผี เสียงของนางสงบอีกทั้งยังโค้งคำนับ "อามิตตาพุทธ พระพุทธเจ้าเคยกล่าวไว้ว่า หากพระองค์ไม่ตกนรก ไฉนจะมีใครตกนรกอีก"เย่เสวียนถิงถึงกับพูดไม่ออก"..."ถึงกระนั้นเขาก็เลิกกังวล เพราะขี้เกียจเกินกว่าจะติดใจเอาความ "ท่านไปรายงานเรื่องนี้และพาคนมาจัดการเรื่องนี้เสีย ทีนี้ก็บอกทิศทางของราชครูเฒ่ามาให้ข้าได้แล้ว"เมื่อซูชิงอู่เห็นชายสวมหน้ากากผีพูดเช่นนี้ นางรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจว่าคนที่มาจากโหลวชาต้องเป็นคนดีอย่างแน่นอนเพราะหากเขาเป็นนักฆ่าเลือดเย็นจริง ๆ จะสนใจว่ามีใครตายไปทำไม?อย่างไรก็ตาม……"ไม่"เย่เสวียนถิงเลิกคิ้วเล็
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 309
แสงเย็นเยือกพุ่งตรงผ่านด้านข้างของใบหน้าของซูชิงอู่และพุ่งชนเข้ากับผนังอย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ซูชิงอู่ดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่านางกำลังตกอยู่ในอันตราย และนางก็ลืมเกี่ยวกับอาวุธลับที่เกือบจะโจมตีนางตอนนี้ด้วย ตอนนี้นางคิดถึงเพียงการสัมผัสมือของอีกฝ่ายเท่านั้นนางคุ้นเคยกับร่างกายของเย่เสวียนถิงเป็นอย่างมากในสองชั่วชีวิตของนาง ทั้งอดีตและปัจจุบัน นางรู้จักคน ๆ นี้เป็นอย่างดีนางสามารถจดจำทุกส่วนในร่างกายของเขาได้อย่างชัดเจน นางยังรู้ด้วยว่านิ้วของเขายาวเพียงใดและผิวของเขาสัมผัสเป็นเช่นไรก่อนหน้านี้มีเลือดของคู่ต่อสู้บนนิ้ว อีกทั้งเขาถือดาบ สวมเสื้อคลุมสีดำหลวม ๆ ที่ปกคลุมร่างของเขา และเสียงของเขาจงใจเปลี่ยนไป ดังนั้นนางจึงไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติเลยส่วนใหญ่เป็นเพราะนางไม่ได้คิดสงสัยเหนือสิ่งอื่นใด ก่อนหน้านี้เย่เสวียนถิงอยู่ในเมืองหลวง จู่ ๆ เขาจะมายังที่วัดเหลียงซานนอกเมืองเพื่อลอบสังหารราชครูเฒ่าได้อย่างไรแต่ตอนนี้ นางไม่เชื่อว่าจะมีใครอื่นที่มีลักษณะแบบเดียวกับมือของเย่เสวียนถิงโดยบังเอิญนางอยากจะตะครุบเขาทันทีและดึงหน้ากากผีที่น่ากลัวบนใบหน้าของอีกฝ่ายออก แต่นางได้เพียงแค
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 310
ท่ามกลางทางเดินยาว ขณะที่ซูชิงอู่เดินเข้าไป ลูกธนูนับไม่ถ้วนก็ถาโถมเข้ามาซูชิงอู่หลบเลี่ยงอย่างไม่รีบร้อน นางอาจไม่ได้เร็วมาก แต่นางก็สามารถหลีกเลี่ยงลูกธนูได้อย่างแม่นยำทุกครั้ง ราวกับว่านางคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วราชครูเฒ่าที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องมืด ซึ่งกำลังควบคุมกลไก รู้สึกได้ถึงเจตนาร้ายของผู้มาเยือน ผู้มาเยือนปริศนาที่คอยกระตุ้นกลไกรับกำลังเข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ และบุคคลนั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะตายเขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายสามารถหลบเลี่ยงฝูงธนูที่แน่นหนาของเขามาได้อย่างไรนั่นก็เพราะเขาไม่รู้เลยว่าสำหรับซูชิงอู่แล้ว ทั้งหมดนี้ไม่ต่างจากสิ่งที่นางเคยประสบมาในชีวิตครั้งก่อน นางไม่เคยลืมมันได้เลย มุมและตำแหน่งของคันธนูและลูกธนูเหล่านั้นไม่ได้แตกต่างกันมากนัก หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ตระหนักได้ว่าสามารถหลีกเลี่ยงระยะการโจมตีของธนูและลูกธนูทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์แบบนี่ถือได้ว่าเป็นข้อได้เปรียบที่ติดตัวนางมาตั้งแต่ชีวิตครั้งที่แล้วในทางเดินด้านขวามีกลไกหนาแน่นมากกว่าและอันตรายกว่า ซูชิงอู่ก้าวเดินอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งนางมาถึงหน้าโถงหินที่ราชครูเฒ่าใช้ซ่อนตัวอยู่อย่า
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 311
ด้วยเสียง "ตูม!" ไฟขนาดใหญ่ลุกลามไปทั่ว และซูชิงอู่รู้สึกได้ถึงคลื่นความร้อนที่ปะทะเข้าหาใบหน้าของนาง แม้ว่านางจะถอยกลับไปยังตำแหน่งที่ปลอดภัยแล้วก็ตาม"ตูม!"หินบางส่วนบนผนังรอบ ๆ ทางเดินสั่นสะเทือนจากแรงระเบิด และร่วงลงพื้นฝุ่นและควันฟุ้งตลบซูชิงอู่กำลังจะขยับ ขณะที่อิฐบริเวณเหนือศีรษะของนางแตกและพุ่งพร้อมกระแทกเข้าที่ศีรษะของนางนางได้ยินเสียงรอยแตกและเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นผนังอิฐ ขณะที่นางกำลังจะลงมือเคลื่อนไหว นางก็เห็นแสงเย็น ๆ ส่องผ่านมา และหินที่อยู่เหนือหัวของนางก็ถูกตัดออกเป็นสองส่วนร่างมืดทะมึนยืนอยู่ตรงหน้านาง เย่เสวียนถิงกลับมาแล้ว!ร่างเพรียวของเขาถือดาบอยู่ในมือและเสียงของเขาทั้งเย็นชาและน่ารื่นรมย์ "อยู่เฉย ๆ อย่าเดินไปทั่ว”หลังจากที่เขาทิ้งคำพูดเหล่านี้ ร่างของเขาก็เข้าไปในห้องมืดในพริบตาซูชิงอู่ยืนตะลึงเมื่อฟังน้ำเสียงของเย่เสวียนถิงที่พูดกับนางตอนนี้ ดูเหมือนจะอ่อนโยนและเตือนสติเล็กน้อยนางขมวดคิ้ว แม้ผ่านไปสักพักนางก็เดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายค้นพบตัวตนของนางแล้วหรือไม่เป็นไปไม่ได้หรอก…นางมั่นใจในทักษะการปลอมตัวมาโดยตลอด แม้ว่าจะใช้เวลาเตรียมตัวนาน แต
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 312
นางอดไม่ได้ที่จะเผยเสียงดั้งเดิมของนาง แต่เย่เสวียนถิงกลับไม่ได้แสดงความประหลาดใจใด ๆ เขายังมองหน้านางด้วยความสนใจเมื่อสัมผัสผิวหนังปลอมที่นางใช้พรางตัวด้วยปลายนิ้วของเขา เสียงของเย่เสวียนถิงก็แหบห้าว ราวกับว่าเขากำลังระงับบางสิ่งเสียงของเขาแผ่วเบา "อาอู่ชอบอะไรแบบนี้หรือ?"ใบหน้าของซูชิงอู่ภายใต้ผิวหนังปลอมเปลี่ยนเป็นสีแดงหูของนางก็กลายเป็นสีแดงทันทีนางรีบส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ไม่... ข้าแค่..."นางต้องการอธิบาย แต่นางไม่รู้ว่าจะปกป้องตัวเองอย่างไร ท้ายที่สุดนางก็รู้สึกผิดเช่นกันแต่เมื่อนางหันกลับมานางก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ อีกฝ่ายกลับลงมือก่อนและยึดความเป็นต่อได้สำเร็จ!เย่เสวียนถิงไม่ได้มีรสนิยมประหลาด ดังนั้นเขาจึงออกแรงที่ปลายนิ้ว เปิดเผยใบหน้าปลอมของนางออก ซึ่งเผยให้เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ข้างใต้ อันทำให้เขายิ่งควบคุมตัวเองได้ยากขึ้นเขารู้สึกเหมือนมีมดนับพันกัดแทะบนร่างกายของเขา และคลื่นความร้อนก็แผ่กระจายไปทั่วร่างกาย ทำให้ดวงตาของเย่เสวียนถิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพของเขา ซูชิงอู่ก็ยื่นมือออกไปสัมผัสชีพจรของเขาทันที จากนั้นจึงถอนหายใจด้วยความโล่ง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 313
แม้ว่านางจะไม่ทราบสถานการณ์ปัจจุบันของเย่เสวียนถิง แต่นางก็เข้าใจดีว่าจะปล่อยให้ทหารรักษาพระองค์ค้นพบตัวตนของบุรุษตรงหน้าไม่ได้ชื่อเสียงของสำนักโหลวชาไม่ค่อยดีนัก ตราบใดที่มีเงิน ไม่ว่าจะบุรุษ สตรี หรือเด็กพวกเขาก็ฆ่าได้ทั้งนั้นแม้ว่าสำนักนี้จะลึกลับแต่ก็เป็นที่ต้องการของหลายแคว้น หากถูกจับได้ ชะตากรรมของเย่เสวียนถิงจะไม่ง่ายอย่างแน่นอน"ตามข้ามา"ซูชิงอู่ไม่ให้โอกาสเย่เสวียนถิงได้โต้ตอบ และให้เขาวิ่งตามนางมาแม้ว่าพื้นที่ใต้ดินนี้จะขยายไปทุกทิศทุกทาง แต่ก็ไม่มีที่ใดจะซุกซ่อนผู้คนได้ดีนักซูชิงอู่มองไปทางซ้ายและขวา และในที่สุดก็เห็นช่องว่างบริเวณทางเดินนางนำเย่เสวียนถิงตรงเข้าไป ความมืดเข้ามาปกคลุมร่างของคนทั้งคู่ ภายในช่องว่างแคบ ๆ นี้ พวกเขาทั้งสองร่างกายแนบชิด ชนิดที่สามารถได้ยินเสียงหายใจของทั้งสองฝ่ายได้สถานที่นี้แคบมากจนเย่เสวียนถิงคิดว่าเขาได้กลิ่นหอมจาง ๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของซูชิงอู่หน้ากากผีบนใบหน้าของเขาถูกโยนทิ้งไปนานแล้ว แต่ดวงตารูปหงส์ของเขาดูเหมือนจะเรืองแสงเจิดจ้าในความมืดเขากัดฟัน เกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกาย และยื่นมือออกไปจับสตรีตัวเล็กที่อย
บทล่าสุด
