บทที่ 308

ดวงตาของนางเป็นสีเทาและมืดมนลงอย่างมาก หลังจากปิดตาของชายคนนั้น นางก็เอ่ยปากเบา ๆ

"ข้าจะล้างแค้นให้กับเจ้าเอง"

เสียงของซูชิงอู่เบามาก

แต่ห้องหินทั้งหมดไร้ช่องลม และเย่เสวียนถิงมีหูที่ไม่ธรรมดาจึงสามารถได้ยินทุกอย่างชัดเจน

เมื่อเขาเห็นภิกษุฆ่าคน ดวงตาของเขาก็แสดงท่าทีสงบทันที

อย่างไรเสีย ก็ไม่มีทางที่ภิกษุจะก่อเหตุสังหารคนโดยไม่ลังเลเช่นนี้ ดังนั้นตัวตนของบุคคลนี้จึงต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่

เขาหรี่ตา "ท่านฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ?"

ซูชิงอู่มองไปยังชายสวมหน้ากากผี เสียงของนางสงบอีกทั้งยังโค้งคำนับ "อามิตตาพุทธ พระพุทธเจ้าเคยกล่าวไว้ว่า หากพระองค์ไม่ตกนรก ไฉนจะมีใครตกนรกอีก"

เย่เสวียนถิงถึงกับพูดไม่ออก"..."

ถึงกระนั้นเขาก็เลิกกังวล เพราะขี้เกียจเกินกว่าจะติดใจเอาความ "ท่านไปรายงานเรื่องนี้และพาคนมาจัดการเรื่องนี้เสีย ทีนี้ก็บอกทิศทางของราชครูเฒ่ามาให้ข้าได้แล้ว"

เมื่อซูชิงอู่เห็นชายสวมหน้ากากผีพูดเช่นนี้ นางรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจว่าคนที่มาจากโหลวชาต้องเป็นคนดีอย่างแน่นอน

เพราะหากเขาเป็นนักฆ่าเลือดเย็นจริง ๆ จะสนใจว่ามีใครตายไปทำไม?

อย่างไรก็ตาม……

"ไม่"

เย่เสวียนถิงเลิกคิ้วเล็