บทที่ 298

“อาตมาจะปิดประตูให้ ไม่ต้องสนใจอะไร พวกท่านสองคนป้อนยาให้นางเถอะ ท่านเจ้าอาวาสให้สิ่งนี้มาเพื่อขจัดสิ่งสกปรก”

“ขอรับศิษย์พี่”

พระรูปหนึ่งปิดประตู และอีกรูปหนึ่งคว้าข้อมือของซูเฟย แล้วกดนางลงกับพื้น

สีหน้าของซูเฟยเกรี้ยวกราด “พวกเจ้ารีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับข้า ท่านอ่องเสวียนไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”

ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ คนที่ซูเฟยพอจะนึกถึงได้ก็คือเย่เสวียนถิง

เขาคือคนเดียวที่นางสามารถพึ่งพาได้

นางเป็นเพียงสตรีผู้หนึ่งที่เติบโตมาอย่างเก็บเนื้อเก็บตัว แล้วนางจะยืนหยัดต่อสู้กับคนเลวทรามเหล่านี้ได้อย่างไร

พระทั้งสองมีสีหน้าไร้อารมณ์ ทันทีที่ประตูปิดเสียงดังปัง พระที่ปิดประตูก็เดินกะโผลกกะเผลกและล้มลงกับพื้น

พระจิตใจหยาบช้าที่จับข้อมือซูเฟยเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัวและมองมา “เจ้าไปดูทีว่าศิษย์พี่เป็นอะไร?”

ซูชิงอู่เลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้าวิตกกังวล “อาตมาไม่รู้ ศิษย์พี่ล้มลงไปกะทันหัน เขาตายรึยังก็ไม่รู้ ท่านรีบมาดูทีสิ!”

เขาเหลือบมองซูเฟย เมื่อเขาแน่ใจว่านางหนีไม่พ้นก็เดินไปที่ประตู เขายื่นมือไปอังดูลมหายใจของพระที่นอนอยู่บนพื้น

ชั่วครู่ต่อมาเขาก็ล้มลงกับพื้นเช่นก