บทที่ 221

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซูเฟยจึงรู้สึกว่ามีเพียงซูชิงอู่เท่านั้นที่อยู่เคียงข้างนาง พร้อมทั้งทำให้นางรู้สึกสบายใจด้วย

"ทว่า……"

ทันทีที่ซูชิงอู่พูดสองคำนี้ หัวใจของซูเฟยก็เต้นแรงอีกครั้ง

เมื่อเห็นดวงตาของซูเฟยซึ่งคาดหวังให้นางอยู่เคียงข้างด้วยอย่างกระตือรือร้นนั้น ซูชิงอู่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "หากหม่อมฉันยังต้องมีสิ่งใดทำในระหว่างวัน หม่อมฉันก็จะออกจากวังและกลับเข้ามาในเวลากลางคืน ในระหว่างนี้ซูเฟยควรอยู่แต่ในตำหนักของตนเองจะดีกว่า อย่าได้พบเจอใครเลย หากมีอันตรายใดที่พระนางไม่อาจแก้ไขได้ เช่นนั้นพระนางก็ส่งคนมายังจวนอ๋องเพื่อบอกข่าวให้หม่อมฉันทราบ”

ซูเฟยรู้สึกว่าด้วยวิธีนี้ก็เป็นการดีเช่นกัน เพราะนางไม่อาจผูกมัดซูชิงอู่ไว้กับนางได้ตลอดและไม่อาจยอมปล่อยนางให้ไปไหนได้

นางกระแอมไอออกมา แก้มของนางจึงแดงขึ้นเล็กน้อย นางไม่กล้ามองซูชิงอู่เนื่องจากความละอายใจที่นางมีอายุมากแล้วแต่ยังต้องการใครสักคนมาคอยติดตามนางอยู่ตลอด

ซูชิงอู่ไม่ได้คิดมากนัก ทว่ากลอุบายแมลงกู่ที่ราชครูใช้นั้นไม่มีวันสิ้นสุด ในฐานะสตรีที่อ่อนแอแล้วนั้น เป็นเรื่องปกติที่ซูเฟยจะต้องหวาดกลัว

เย่เสวียนถิงขมวดคิ