เข้าสู่ระบบแชร์
การเปลี่ยนแปลง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-25 15:29:10อาจารย์หวังยืนรออย่างใจจดใจจ่อ ฝนยังคงตกปรอย ๆ รอบตัว ความเงียบชวนให้เกิดความหวัง แต่เมื่อนานเข้าจางเหม่ยอิงก็ยังไม่ปรากฏตัว จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงของผู้แจ้งข่าวทำให้โลกทั้งใบของอาจารย์หวังถล่มลง
“อะไรนะ… เหม่ยอิง…”
เขาพึมพำด้วยเสียงสั่น ขาอ่อนแรงจนทรุดลงกับพื้น ราวกับหัวใจถูกฉีกทิ้ง น้ำตาหยดลงจากดวงตาที่เคยสงบนิ่ง เขาไม่อาจเชื่อว่าหญิงสาวผู้เปี่ยมด้วยความเข้มแข็งและมีชีวิตชีวาจะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ขณะที่อาจารย์หวังนั่งทรุดอยู่กับพื้น ความคิดต่างๆ ก็ถาโถมเข้ามาไม่หยุดยั้ง เขาพยายามประคองสติแต่ทว่าไม่อาจทำได้ หัวใจเขาเหมือนถูกขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับบทเรียนที่ชีวิตบังคับให้ต้องทบทวน
“ทำไมถึงต้องเป็นเธอ... ทำไมต้องเป็นเหม่ยอิง?”
เขาครุ่นคิดอย่างเศร้าสร้อย ความทรงจำที่พวกเขาเคยมีร่วมกันตอนเธอยังเป็นนักศึกษาไหลย้อนกลับมา เขาจำได้ทุกช่วงเวลา รอยยิ้มของเธอ ความมุ่งมั่นในสายตา เสียงหัวเราะที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น แม้ทุกครั้งเขาจะเก็บความรู้สึกไว้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขารู้ดีว่าในฐานะอาจารย์และลูกศิษย์ ความรักของพวกเขาไม่สามารถเป็นจริงได้ แต่เขาก็อดหวังไม่ได้ หวังว่าคงมีสักวันที่เขาจะได้บอกความในใจนั้น
"ถ้าเรามีโอกาสอีกสักครั้ง..." เขาคิด คำถามที่ไม่มีคำตอบวนเวียนอยู่ในจิตใจ เขาหันมองท้องฟ้า สายฝนยังคงโปรยปรายดั่งน้ำตาจากสรวงสวรรค์ เขาภาวนาขอให้ฟ้าเปิดโอกาสให้พวกเขาได้พบกันในชาติภพหน้า แม้จะรู้ดีว่าคำภาวนานี้อาจไม่มีวันเป็นจริง แต่ในห้วงลึกของหัวใจ เขายังคงยึดมั่นในความหวังที่ไม่มีวันจางหาย
ในหัวใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าและความรักที่ไม่อาจเอ่ยออก อาจารย์หวังเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าท่ามกลางฝนที่ยังโปรยปราย “หากมีชาติภพหน้าจริง… หรือชาติใดก็ตาม ขอให้เราได้มีโอกาสรักกันสักครั้ง… ได้โปรด…”
จางเหม่ยอิงค่อยๆ ลืมตาตื่นเมื่อแสงสีทองอร่ามสว่างจ้าปรากฏขึ้นตรงหน้า
“ที่นี่มันที่ไหนกันนะ…”
เธอพึมพำก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นและเริ่มเดินตามแสงนั้นไป จางเหม่ยอิงในวัย 30 ปีซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนิติวิทยาศาสตร์เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ในสถานที่แปลกๆ นี้ได้ ยิ่งเดินไปแสงก็ยิ่งสว่างเจิดจ้าเสียจนเธอเริ่มสงสัยว่ามันจะมีที่สิ้นสุดหรือเปล่า
ทันใดนั้น แสงสีทองนั้นก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นแรงดึงดูดมหาศาล จางเหม่ยอิงเบิกตากว้างเมื่อร่างของเธอถูกดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว และก่อนที่หญิงสาวนั้นจะทันได้คิดอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดลงอีกครั้ง
เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที จางเหม่ยอิงพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ทุกอย่างดูแปลกตาและเหมือนหลุดมาจากหนังจีนโบราณที่เธอเคยดูตอนสมัยที่ยังเป็นเด็ก
"เอ๊ะ! ที่นี่คือที่ไหนเนี่ย แล้ว… ฉันเป็นใคร?"
เธอพูดออกมาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง แต่ก่อนที่จะได้ขบคิดอะไรต่อ หญิงสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งก็เข้ามาอย่างเร่งรีบด้วยสีหน้าตกใจ
“คุณหนูเหม่ยอิง! ฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ?” บ่าวสาวพูดด้วยน้ำเสียงยินดีปนความโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด
จางเหม่ยอิงมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสับสน... เธอดูยังเป็นเด็กมาก ดูแล้วอายุไม่น่าจะเกิน 15 ปี
“เหม่ยอิง? คุณหนู? เดี๋ยวก่อนนะ เธอเรียกใครว่าเหม่ยอิง?” หญิงถามด้วยความประหลาดใจ จนบ่าวรับใช้สาวต้องหยุดมองหน้าเธออย่างสงสัย
“คุณหนูไม่สบายถึงขนาดจำตัวเองไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ!” จางเหม่ยอิงพูดพลางยกมือขึ้นลูบหัวตัวเอง “เธอช่วยบอกฉันที ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน แล้วเธอคือใคร?”
“บ่าวชื่อหงเอ๋อร์เจ้าค่ะ..” บ่าวสาวคนนั้นตอบเสียงสั่น พลางนึกในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูของตน
“ที่นี่คือบ้านสกุลจาง และท่านก็คือคุณหนูจางเหม่ยอิง บุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีกรมยุติธรรม จางซวนหลง กับฮูหยิน หวงเจียซิน”
จางเหม่ยอิงพยักหน้าหงึกหงักด้วยความงงงวย เธอเริ่มประมวลข้อมูลอันน้อยนิดที่อยู่ในหัว
“เดี๋ยวนะ... ฉันเป็นบุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีกรมยุติธรรม? หงเอ๋อร์ นี่เธอล้อฉันเล่นหรือเปล่า?”
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ ข้าคือคุณหนูสาม
“คุณหนู ข้ามิได้ล้อเล่นนะเจ้าคะ ร่างกายท่านเพิ่งจะฟื้นจากอาการอ่อนแอ แถมท่านก็สลบไปเพราะหายใจไม่สะดวกอีก อาจจะเป็นเพราะท่านเหนื่อยมากเกินไปหรือไม่ก็คิดถึงเรื่องราวต่างๆ มากเกินไป”หงเอ๋อร์ยิ้มแหยๆ ก่อนจะเริ่มปรนนิบัติคุณหนูจางเหม่ยอิงด้วยการช่วยจัดหมอนให้เข้าที่ และยกน้ำชามาวางไว้ข้างเตียง“คุณหนู ดื่มชานี่เถอะเจ้าค่ะ เผื่อจะช่วยให้ท่านรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง”จางเหม่ยอิงรับถ้วยชามาดื่มอย่างเอื่อยเฉื่อย แต่เธอก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้“นี่ฉันกลายเป็นคุณหนูโบราณยุคจริงๆ ไปแล้วสินะ มันก็ดูไม่เลวเลยนะ”หงเอ๋อร์ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินคุณหนูจางเหม่ยอิงพูดจาแปลกๆ หลุดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย"เอ่อ... คุณหนูเจ้าคะ ท่านพูดถึงอะไรที่ว่าเป็นคุณหนูในยุคโบราณนี่มันหมายความว่ายังไงกันเจ้าคะ?"“ก็ฉัน ข้าหมายถึงแบบ… เอ่อ ข้าก็แค่รู้สึกว่าทุกอย่างมันแปลกตาไปหมดน่ะ เหมือนตัวเองหลุดมาจากโลกอื่นอย่างนั้นเลย”หงเอ๋อร์กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะถือวิสาสะยกมือขึ้นแตะหน้าผากของจางเหม่ยอิงด้วยความกังวล“คุณหนู หรือว่าท่านจะยังไม่หายดีจริงๆ? ทำไมถึงพูดแปลกๆ เช่นนี้? บ่าวกลัวว่าท่านอาจจะเพ้อเพราะพิษไข้เสียแล้ว”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ ปรับตัว
วันต่อมาภายใต้การดูแลของหงเอ๋อร์และหลิวกงหยวน ชีวิตของจางเหม่ยอิงได้เริ่มเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ที่ทำให้เธอหลุดขำในใจได้อยู่บ่อยๆ หงเอ๋อร์ที่สอนการเย็บผ้า ก็ถึงกับทำหน้าตกใจเมื่อจางเหม่ยอิงทำเข็มหลุดมือจนปักนิ้วตัวเอง“โอ๊ย! เจ็บ!” จางเหม่ยอิงรีบโวยวายขึ้น ขณะที่หงเอ๋อร์วิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ“คุณหนูระวังหน่อยเจ้าค่ะ!” หงเอ๋อร์รีบหยิบผ้าพันแผลมาอย่างรวดเร็ว “ท่านเคยเย็บปักถักร้อยเก่งกว่า นี้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”จางเหม่ยอิงหัวเราะเบา ๆ “ข้าแค่... ข้าจำไม่ได้ว่าน่ะต้องเย็บมันอย่างไร”พลางแอบคิดในใจว่า ‘ฉันน่ะมือใหม่จริงๆ ก็เพราะไม่เคยเย็บผ้ามาก่อนเลยต่างหากล่ะ!’ส่วนหลิวกงหยวนก็แนะนำประวัติครอบครัวและขนบธรรมเนียมในบ้านให้เธอฟัง แต่จางเหม่ยอิงกลับนั่งฟังด้วยสีหน้างุนงง ทำเอาพ่อบ้านถึงกับกลอกตา“คุณหนู… อย่าได้ลืมเป็นอันขาดว่าท่านเป็นบุตรสาวคนที่สามของเสนาบดีจางซวนหลงนะขอรับ เวลาอยู่ต่อหน้าคนท่านต้องรักษากิริยาให้เหมาะกับชนชั้นขุนนาง”จางเหม่ยอิงพยักหน้ารับ “โอเคๆ เอ่อ ได้ ข้าจะฟัง…แต่ว่ามันก็เยอะจังนะกฎเกณฑ์ของที่นี่”เธอทำท่ากุมขมับแกล้งทำเป็นเหนื่อย หงเอ๋อร์ที่เห็นเข้าก็อดยิ้มขำไม่ได้ คุณหนูข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ องค์ชายสาม
ภายในจวนเมฆาหิมะ แสงแดดส่องผ่านรั้วสูงที่ปกคลุมด้วยเงาหิมะ หวังกู้หย่งขมวดคิ้วขณะตั้งสมาธิจดจ่อกับเป้าหมายข้างหน้าองค์ชายสาม หวังกู้หย่ง เป็นชายหนุ่มที่งามสง่าราวกับเทพเซียน รูปร่างสูงโปร่งและสง่างาม ผิวพรรณขาวกระจ่างตัดกับดวงตาคมเข้มลึกซึ้งซึ่งมักแฝงความเย็นชา สันจมูกโด่งเป็นเส้นตรงรับกับใบหน้าได้รูปที่เฉียบคม ทุกครั้งที่เขายิ้มหรือแม้แต่สบตาเพียงชั่วครู่ มักสะกดสายตาของผู้คนรอบข้างให้หยุดนิ่งด้วยความน่าเกรงขามและเสน่ห์อันทรงพลังเขาดึงสายธนูให้ตึง มองไปยังเป้าที่อยู่ไกล ทันใดนั้น เสียงของเหว่ยเฟิง องครักษ์ประจำตัวดังขึ้นอย่างนอบน้อม“องค์ชาย…ว่ากันว่าคุณหนูจางฟื้นขึ้นมาแล้ว ทุกคนคิดว่านางจะต้องตาย แต่นางกลับฟื้นขึ้นมาอย่างไม่มีใครคาดคิด เราจะทำอย่างไรต่อดีพ่ะย่ะค่ะ?”หวังกู้หย่งลดธนูลง แววตาคมกริบของเขาสะท้อนความเย็นชาที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ฟื้นมางั้นหรือ? หากเสด็จพ่อบอกให้ข้าแต่งกับนาง ข้าก็ต้องแต่ง… จะให้ทำอย่างไร ยกเลิกการแต่งงานให้ถูกเนรเทศหรือถูกสั่งประหารงั้นหรือ”เขายักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่สนใจ “ถ้าต้องแต่งงานกันก็แต่งนางเข้ามาก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ พานพบ
หลังจากนั้นจางเหม่ยอิงได้เดินผ่านสวนหย่อมกลางจวนและบังเอิญได้ยินสาวใช้กลุ่มหนึ่งพูดคุยกันอย่างออกอรรถรสเกี่ยวกับตนแอง“ครั้งล่าสุดที่แม่นางผิงชิงเสียมาหาคุณหนู นางนำของขวัญวันแต่งงานมาให้ เห็นว่าเป็นผ้าแพรผืนหนึ่ง ทันทีที่คุณหนูรับไว้ ท่าทีของนางก็เปลี่ยนไปทันที”“ข้าเองก็อดสงสารคุณหนูจางของพวกเราไม่ได้ นางเคยสนิทกับแม่นางผิงชิงเสียมาก่อนแต่กลับต้องมาแตกหักกันเพราะองค์ชายสามคนเดียว”“ข้าเองก็ได้ยินมาว่าองค์ชายสามรักแม่นางผิงชิงเสียมากแต่เพราะถูกบังคับให้แต่งกับคุณหนูของเรา จึงไม่พอใจคุณหนูของเราเป็นอย่างมาก”“คุณหนูของพวกเราช่างน่าสงสารเสียจริง ข้าเองก็ไม่ชอบแม่นางผิงชิงเสียเอาเสียเลย ถ้าสังเกตดีๆ นางไม่ได้เป็นมิตรกับคุณหนูของเราเลยสักนิด มีแต่คุณหนูของพวกเราที่มองว่านางยังเป็นสหาย”จางเหม่ยอิงหยุดชะงักทันที คำพูดเหล่านั้นจุดประกายความสงสัยในใจเธอ“ผิงชิงเสีย…ผ้าแพร?”จากนั้นด้วยความสงสัยจางเหม่ยอิงรีบไปหาหงเอ๋อร์และสอบถามข้อมูลทันที“ไม่นานมานี้ ผิงชิงเสียเคยมาเยี่ยมข้าจริงหรือ?”หงเอ๋อร์ถอนหายใจ “ใช่เจ้าค่ะ แต่ท่านไม่ควรใส่ใจนางมากนัก นางไม่เคยจริงใจกับท่านเลยสักนิด มาทีไรก็มักจะพูด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ ลุกขึ้นสู้
ไม่กี่วันหลังจากนั้น เสนาบดีจางซวนหลงตัดสินใจส่งจางเหม่ยอิงกลับไปเรียนที่สำนักศึกษาในวังหลวงตามเดิม“อิงเอ๋อร์ พ่อเห็นว่าเจ้าหายดีแล้ว ควรกลับไปที่สำนักศึกษาเถอะ หากขาดเรียนนานเกินไป เกรงว่าผู้อื่นจะมองเจ้าไม่ดี พ่อไม่อยากให้ใครว่าร้ายลูกของพ่ออย่างนั้นเลย”“นั่นสิ ข้าเองก็เห็นด้วยกับพ่อของเจ้า เกรงว่าหนูชิงเอ๋อร์และสหายคนอื่นๆ คงคิดถึงเจ้าเต็มที” มารดาของนางเสริมจางเหม่ยอิงยิ้มเล็กน้อยในใจ ‘ผิงชิงเสีย...ดีแล้ว ข้าจะใช้โอกาสนี้สืบเรื่องยาพิษให้ได้’“หากท่านพ่อและท่านแม่เห็นสมควร พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปเรียนเจ้าค่ะ”ในสำนักศึกษาแห่งนั้น เป็นที่รวมตัวของบุตรสาวบุตรชายขุนนาง รวมถึงองค์หญิงและองค์ชายที่ต้องมาเข้าร่วมเรียนเช่นกัน งั้นก็เป็นได้ว่าวันพรุ่งนี้นางอาจจะต้องพบคู่หมั้นแสนหยาบคายผู้นั้นวันรุ่งขึ้น ระหว่างที่จางเหม่ยอิงกำลังเดินผ่านทางเดินใหญ่เพื่อจะเข้าสู่ห้องเรียนนั่นเอง“เหม่ยอิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เห็นว่าอาการของเจ้าไม่ค่อยสู้ดีนัก?”ผิงชิงเสียเดินเขามาทักมายพร้อมกับสหายของนางสองคน แม้คำถามจะดูเหมือนว่าพวกนางห่วงใย แต่หน้าตาท่าทางของพวกนางกลับบ่งบอกได้ว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น“น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ ดอกบัวขาว
“ใครกันที่ทำเสียงเอะอะโวยวายในเขตพระราชวัง” เสียงทุ้มลึกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ทุกคนตรงนั้นเงียบสงบทันทีองค์ชายใหญ่ “หวังหลิวหย่ง” ก้าวเท้าเข้ามากลางวงสนทนาอย่างองอาจ เขามีร่างกายสูงโปร่ง บุคลิกสุขุมและสงบเสงี่ยมบ่งบอกถึงการเป็นผู้ใหญ่ เสื้อคลุมยาวสีทองแซมดำปักลวดลายมังกรสามเล็บอันประณีต บ่งบอกถึงฐานะอันสูงส่งขององค์ชายรัชทายาทเขาเดินมาหยุดตรงหน้าหวังกู้หย่งอย่างสง่างาม ก่อนจะพูดกับน้องชายโดยที่สายตาจับจ้องไปที่จางเหม่ยอิง ความอ่อนไหวบางอย่างสะท้อนออกมาจากสายตาคู่นั้น...“กู้หย่ง เหตุใดจึงเอาแต่กล่าวโทษคู่หมั้นของเจ้าเช่นนี้ ไม่คิดบ้างหรือว่าเจ้าต้องให้เกียรติกับสตรีอย่างเท่าเทียมกันไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม”หวังกู้หย่งหรี่ตา มองพี่ชายอย่างไม่พอใจ“เสด็จพี่ เกรงว่านี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับคู่หมั้นของข้า ข้าเห็นว่าไม่จำเป็นต้องให้ท่านมาแทรกแซงแต่อย่างใด”หวังหลิวหย่งยิ้มบางๆ ราวกับไม่ใส่ใจคำพูดของน้องชายแต่อย่างใด“ข้าเพียงเห็นว่าการกระทำเช่นนี้ไม่สมกับการเป็นเชื้อพระวงศ์เลยสักนิด และข้าก็เห็นว่าจางเหม่ยอิงยังไม่ได้ทำสิ่งใดผิด เจ้าควรจะให้เกียรตินางซึ่งเป็นคู่หมั้นมากกว่านี้”จางเหม่ย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ เมล็ดผิงกั่ว
วันต่อมาที่สำนักศึกษาในวังหลวง สหายกลุ่มเดิมของผิงชิงเสียซึ่งเคยชินกับการแกล้งจางเหม่ยอิงยังคงเดินเข้ามาล้อเลียนและพูดจาดูหมิ่นนางต่อหน้าผู้อื่นอย่างไม่ไว้หน้า ด้วยแค้นเคืองเรื่องเมือวานที่พวกนางถูกจางเหม่ยอิงต่อว่าท่ามกลางคนหมู่มากผิงชิงเสียแสร้งถอนหายใจและยิ้มเยาะให้จางเหม่ยอิง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาราวกับว่าอยากให้ได้ยินเพียงแค่ไม่กี่คน“เห็นทีองค์ชายสามจะเห็นข้าเป็นคนสำคัญมากกว่าคู่หมั้นเสียอีกนะ วันก่อนข้าแค่เป็นลมเล็กน้อย เขาก็รีบร้อนตามหมอหลวงให้มาดูอาการข้าโดยทันที ไม่เหมือนบางคนที่เขาไม่แม้แต่จะชายตาแล”เพื่อนอีกคนของผิงชิงเสียเสริมด้วยรอยยิ้มเหยียด “ก็จริงนะ เจ้าอาจจะได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น แต่ดูเหมือนจะไม่มีความสำคัญใดๆ ในสายตาองค์ชายเลย วันนั้นเขาทำทุกอย่างเพื่อชิงเอ๋อร์สหายรักของพวกเรา”ผิงชิงเสียยิ้มบางๆ แสร้งทำทีเป็นโศกเศร้า “ข้าเองก็อดสงสารเจ้าไม่ได้หรอกนะ จางเหม่ยอิง แต่นี่เป็นเรื่องที่เจ้าคงต้องยอมรับว่าความสำคัญของเจ้าในสายตาองค์ชายนั้น…ไม่มีค่าอะไรเลย”จางเหม่ยอิงยิ้มเย็นชา “ชิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้ามั่นใจนักว่าองค์ชายสามเกลียดข้า ข้าก็ยังยืนยันคำเดิมว่าให้เขายกเลิกการแต่งงานเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-25ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ เข้าวัง
ที่จวนของผิงชิงเสีย เสียงถ้วยชาที่แตกกระจายดังลั่นออกมาจากห้องนอน หญิงสาวกำลังคลุ้มคลั่ง ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธที่ยากจะเก็บซ่อน"เป็นไปได้อย่างไร! ไหนองค์ชายบอกข้าว่าเกลียดมันมาก แต่ทำไมถึงมีข่าวว่าองค์ชายเร่งรัดการแต่งงานให้เร็วขึ้นกว่าเดิม!""คุณหนูใจเย็นลงก่อนเถอะเจ้าค่ะ องค์ชายสามคงจะมีเหตุผลอื่นแน่นอน ใครๆ ก็รู้ว่าองค์ชายสามเอ็นดูคุณหนูของบ่าวมากกว่าใครอยู่แล้ว" บ่าวรับใช้รีบกล่าวปลอบนายของตน พยายามทำให้นางสงบลง"เอ็นดูกับรักมันไม่เหมือนกัน!" ผิงชิงเสียตะโกนออกมาอย่างขมขื่น"องค์ชายสามดีกับข้าก็เพราะเห็นข้าเป็นเหมือนน้องสาว ไม่ได้เห็นข้าเป็นคนรัก หากไม่ใช่เพราะบุญคุณของท่านพ่อที่เสียไปคิดหรือว่าเขาจะชายตามองคนเช่นข้า!"นับตั้งแต่แม่ทัพผู้เกรียงไกรจากไปในช่วงที่นางยังเยาว์วัย และพี่ชายคนเดียวของนางต้องเดินทางไปรับหน้าที่ประจำการที่ชายแดนอันห่างไกล องค์ชายสามหวังกู้หย่งผู้มีจิตใจเมตตาและอ่อนโยน ได้ยื่นมือเข้ามาดูแลและปกป้องนางด้วยความเอ็นดูเสมอมา ความอบอุ่นและความห่วงใยของเขาเป็นดังร่มเงาที่ช่วยพยุงนางให้ก้าวผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากในวัยเด็ก...สำหรับเขาแล้วนางคงเป็นเพียงน้องสาว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28
บทล่าสุด
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ ข้าอยากบอกรักเจ้า
จางเหม่ยอิงหัวเราะเบาๆ “ท่านพี่ ข้าเพียงทำหน้าที่ของข้า ประชาชนเหล่านี้คือรากฐานของบ้านเมือง หากพวกเขาสุขสงบ บ้านเมืองของเราก็จะมั่นคงนะเจ้าคะ”หวังกู้หย่งยิ้ม พลางเอื้อมมือจับมือนาง “เจ้าเป็นดั่งเพชรน้ำงามในชีวิตข้า อิงเอ๋อร์ ข้าภูมิใจในตัวเจ้ามาก”ยามเช้าของฤดูใบไม้ผลิ ดอกเหมยแดงเบ่งบานสะพรั่งรอบลานพระราชวัง แสงแดดอ่อนสาดส่องลงมาทำให้หยดน้ำค้างที่เกาะตามกลีบดอกดูระยิบระยับ หวังกู้หย่งกำลังนั่งอยู่ที่ศาลาริมบ่อน้ำในสวนหลวง เขาแต่งกายเรียบง่าย แต่ท่าทางที่สุขุมและแววตาแน่วแน่ยังคงแสดงถึงความสง่างามขององค์ชายผู้มีบทบาทสำคัญในราชสำนักจางเหม่ยอิงเดินเข้ามาพร้อมกับถาดชาที่ถือไว้ในมือ นางสวมชุดสีฟ้าอ่อนปักลายดอกเหมยที่สะท้อนความเรียบง่ายแต่สง่างาม นางวางถาดชาไว้บนโต๊ะไม้ก่อนจะนั่งลงข้างเขา“ท่านพี่ เหตุใดจึงมานั่งตรงนี้แต่เช้าเจ้าคะ?” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางยื่นถ้วยชาที่เพิ่งชงให้เขาหวังกู้หย่งรับถ้วยชามา ก่อนจะยิ้มบางๆ “ข้ามาผ่อนคลายความคิด เจ้าไม่ต้องห่วงไป ข้าเพียงอยากชมดอกไม้บาน” เขาหันมามองนาง สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “แต่เจ้าล่ะ มีธุระสิ่งใดหรือถึงมาหาข้าแต่เช้า?”“ข้า
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ เวลาผ่านไป
ความทรงจำในวันนั้นยังคงชัดเจนในใจของอาจารย์หวัง แม้เวลาจะผ่านไปนาน แต่ภาพของจางเหม่ยอิงในห้องเรียนวิทยาศาสตร์นิติวิทยาศาสตร์ยังคงตราตรึง รอยยิ้มของเธอที่มุมปากขณะตั้งใจฟัง หรือแววตาที่เป็นประกายทุกครั้งที่เธอเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ คือภาพที่ไม่มีวันเลือนหายจากใจเขา...ในมโนภาพของเขา ภาพของหญิงสาวที่เคยเป็นลูกศิษย์คนโปรดและเป็นรักเดียวในหัวใจปรากฏขึ้น เธอยืนยิ้มอยู่ใต้ต้นซากุระในวันที่ดอกไม้เบ่งบานเต็มที่ ในชุดฮั่นฝูสีฟ้าอ่อนปักลายดอกเหมยของเธอพลิ้วไหวไปตามสายลม ใบหน้าของจางเหม่ยอิงเปล่งประกายด้วยรอยยิ้มที่งดงามจนทำให้หัวใจเขาสั่นไหว ข้างๆ เธอนั้นมีชายคนหนึ่งสวมชุดจีนยุคโบราณสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่ คนๆ นั้นมีหน้าตาที่เหมือนเขามากจนอดคิดไม่ได้ว่าบางที่เราอาจจะได้เจอกันแล้วในชาติภพใดชาติภพหนึ่ง"เหม่ยอิง… หากชาติหน้าหรือมีสักชาติภพที่เรามีโอกาส ผมขอให้ได้รักและอยู่เคียงข้างเธอ…"เสียงเครื่องวัดหัวใจในห้องดังเป็นเสียงยาว ทันทีที่ดวงตาของอาจารย์หวังปิดลงอย่างสงบ ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มบางๆ ราวกับว่าเขาได้พบกับจางเหม่ยอิงในฝันสุดท้าย ความทรงจำและความปรารถนาอันแรงกล้าของเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของห้วงน
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ สำนึกผิด
ไม่กี่วันต่อมา ผิงชิงเสียเองก็ขอเข้าพบจางเหม่ยอิงเป็นครั้งสุดท้าย นางดูเหนื่อยล้าและเศร้าหมองเป็นอย่างมาก น้ำเสียงที่เคยเปี่ยมไปด้วยความเย่อหยิ่งกลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ“เหม่ยอิง... ข้า... ข้าขอโทษ” นางเริ่มพูด ดวงตาของนางหลุบต่ำ “สิ่งที่ข้าทำ มันไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมให้อภัย”จางเหม่ยอิงมองนางด้วยความนิ่งสงบ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ข้าให้อภัยเจ้า ผิงชิงเสีย... เพราะข้าเชื่อว่าในตัวเจ้ายังน่าจะมีความดีเหลืออยู่บ้าง อย่าง้นอยเจ้าก็หวังดีและไม่เคยคิดร้ายต่อองค์ชาย”ดวงตาของผิงชิงเสียเริ่มมีน้ำตา “ขอบคุณ... ขอบคุณมาก แต่ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะไปถือศีลที่อารามหลวง เพื่อไถ่บาปทั้งหมดที่ข้าได้ทำไว้” จากนั้นไม่นานผิงชิงเสียก็เดินทางไปยังอารามแห่งหนึ่งเพื่อไถ่บาปโดยไม่มีกำหนดกลับเมืองหลวงในห้องพักผู้ป่วยที่เงียบสงัด อาจารย์หวังเซินเจี๋ยในวัย 80 ปีนอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด ดวงตาของเขาปิดสนิท ร่างกายซูบผอม ผิวซีดเซียวจากโรคที่กัดกร่อนพละกำลังของเขามานานหลายปี ใบหน้าที่เคยดูสง่างามบัดนี้เต็มไปด้วยรอยลึกแห่งกาลเวลาท่ามกลางเสียงเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ ปรับความเข้าใจ
ในห้องนอนอันแสนสงบภายในตำหนักที่กว้างใหญ่ จางเหม่ยอิงกำลังบรรจงใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นบิดหมาดเช็ดตัวให้กับคนรักของนางอย่างอ่อนโยน“หวังกู้หย่ง...ท่านพี่” นางเอ่ยเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและแผ่วเบาสักสักจางเหม่ยอิงได้ยินถึงเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ดวงตาคู่งามเหลือบมองไปยังประตูด้วยความสงสัยไม่นานนัก ประตูเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงของตวนเฟิงที่ยืนอยู่“กระหม่อมต้องขออภัยที่มารบกวน แต่กระหม่อมมีเรื่องสำคัญที่อยากเรียนให้พระชายาทราบพ่ะย่ะค่ะ” “พูดมาเถอะ ตวนเฟิง” “เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น กระหม่อมคิดว่าพระชายาควรทราบความจริง... เรื่องที่องค์ชายปกป้องแม่นางผิงชิงเสีย... แท้จริงแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ”ดวงตาของจางเหม่ยอิงเบิกกว้างเล็กน้อย แต่ยังคงนั่งนิ่งสงวนท่าที “หากไม่ใช่ แล้วเหตุใดเขาจึงต้องปกป้องนาง แทนที่จะเป็นข้า?”“องค์ชายไม่ได้ปกป้องผิงชิงเสีย แต่เพราะองค์ชายเองทรงทราบตั้งแต่ต้นว่าผิงชิงเสียไม่ได้เป็นคนร้ายตัวจริง”ตวนเฟิงพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง หมายอยากจะช่วยให้นายของตนได้ปรับความเข้าใจซึ่งกันและกัน“คนที่อยู่เบื้องหลังการลอบว
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ แสงสุดท้าย
แสงยามเช้าค่อยๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างห้องพัก กระทบกับผิวซีดของหวังกู้หย่งที่นอนแน่นิ่งบนเตียง ร่างสูงใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยเปี่ยมไปด้วยพลังบัดนี้ดูอ่อนแอและเปราะบาง ผ้าพันแผลสีขาวที่ซึมไปด้วยเลือดสีดำประปรายบ่งบอกถึงการต่อสู้อันดุเดือดที่เขาได้เผชิญเพื่อปกป้องจางเหม่ยอิงจางเหม่ยอิงนั่งเฝ้าไข้อยู่ข้างเตียงอย่างใกล้ชิดหลังจากที่ได้รู้ว่ามีดสั้นของหลิวกงหยวนเล่มนั้นอาบยาพิษ จ้องมองใบหน้าที่ไร้สีเลือดของหวังกู้หย่ง น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นเอ่อล้นอีกครั้ง ราวกับหัวใจของนางถูกบีบรัดจนแทบแตกสลาย“เหตุใดท่านถึงโง่เขลาถึงเพียงนี้...ท่านรู้หรือไม่ว่าแท้จริงแล้วข้านั้นไม่ได้ต้องการสิ่งใด นอกจากให้ท่านมีชีวิตอยู่ต่อไป...”นางเอื้อมมือเรียวบางไปจับมือหนาที่บัดนี้ไร้เรี่ยวแรงของเขา หวังกู้หย่งไม่ตอบสนอง ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจหนักหน่วงของคนที่กำลังทุกข์ทรมาน เขานิ่งราวกับไม่มีชีวิต ดวงตาของเขาปิดสนิท ราวกับจมดิ่งอยู่ในห้วงนิทราที่ไม่มีจุดจบหงเอ๋อร์ที่มีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะนั้นทนไม่ไหวอีกต่อไป นางก้าวเข้ามาพร้อมจับไหล่ของจางเหม่ยอิงเบาๆ“พระชายาเพคะ...ท่านต้องพักผ่อนบ้าง ท่านอยู่ตรงนี้ทั้งคืนแล้ว เดี๋ย
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ ปกป้องนาง
“ออกมาเดี๋ยวนี้ จางเหม่ยอิง! ข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนอยู่แถวนี้!”เสียงของหลิวกงหยวนดังก้องกังวานไปทั่ว พร้อมกับมีดสั้นที่สะท้อนแสงจันทร์วูบวาบอยู่ในมือของเขา ไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่อ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิดอย่างจางเหม่ยอิงจะวิ่งหนีเขาได้รวดเร็วขนาดนี้ทางด้านของจางเหม่ยอิงนั้นกำลังปรับลมหายใจให้เบาลงแม้ว่าร่างกายจะสั่นสะท้านไปด้วยความกังวล พลางคิดหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่สิ้นหวังนี้ในวินาทีนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้น ร่างสูงสง่าร่างหนึ่งก้าวออกมาจากความมืดจางเหม่ยอิงหันขวับไปตามเสียง ใจของนางที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังเริ่มสั่นคลอน ดวงตาของนางเบิกกว้าง เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงที่นางรู้จักดี... เสียงที่เป็นทั้งความสิ้นหวังและแสงสว่างในเวลาเดียวกัน“หลิวกงหยวน! หยุดเดี๋ยวนี้!”หลิวกงหยวนชะงัก ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นองค์ชาย “องค์ชายสาม...”หวังกู้หย่งพุ่งตัวทะยานเข้าไปขวางหลิวกงหยวน ดวงตาของเขาวาวโรจน์ราวกับเปลวไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง“เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงคิดทำร้ายพระชายาของข้า!”เขายกแขนขึ้นคว้าข้อมือของหลิวกงหยวนที่ถือมีดไว้แน่น แรงกดที่เพิ่มขึ้นจากมือของหวังกู้หย่งทำให้ห
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ คนร้ายตัวจริง
ในยามค่ำคืนที่มืดมิด มีเพียงแค่แสงจากดวงจันทร์ที่สาดกระทบลงบนพื้นหญ้าของป่าลึก สถานที่แห่งนี้หากมองด้วยตาเปล่าจะสังเกตุได้ว่ามันดูห่างไกลจากเมืองหลวงพอสมควรจางเหม่ยอิงก้าวลงจากรถม้า สายตาของนางกวาดมองไปรอบๆ ด้วยความระแวดระวัง ขณะที่หงเอ๋อร์อาสาที่จะเดินดูลาดเลาให้“คุณหนู โปรดรอสักประเดี๋ยว บ่าวจะขอเดินไปดูลาดเลาให้ก่อนนะเจ้าคะ”จางเหม่ยอิงพยักหน้าเล็กน้อย แต่ดวงตาคู่งามก็ไม่วายจับจ้องไปทั่วทุกทิศทางด้วยความระมัดระวัง“ที่นี่คือที่ใดกัน?” จางเหม่ยอิงเอ่ยถาม ถึงแม้ว่าจางเหม่ยออิงนั้นจะไม่เคยได้มีโอกาสออกมานอกเมือง แต่ด้วยสัญชาตญาณของนิติเวชสาวที่ได้สัมผัสคดีฆาตกรรมมากมายนั้นหญิงนั้นไม่สามารถละทิ้งสมมติฐานนี้ได้เลย“สถานที่ที่ความจริงจะถูกเปิดเผยอย่างไรเล่า”จางเหม่ยอิงหันไปตามเสียงของหลิวกงหยวน ด้วยน้ำเสียงของเขาจะดูเรียบไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ แต่มันกลับอัดแน่นไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่ปะทุอยู่ภายในหลิวกงหยวนที่อาสาว่าจะไปดูลาดเลาด้วยกันกับหงเอ๋อร์ กลับเดินย้อนกลับมา ท่อนไม้ท่อนหนึ่งในมือขวาของเขาเปื้อนโลหิตสีแดงฉาน“หลิวกู้หย่ง...” จางเหม่ยอิงนางจ้องมองท่อนไม้ในมือของเขา ซึ่งหยดโลหิตยัง
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ หลบหนี
ในค่ำคืนนี้จวนองค์ชายสามที่ควรจะเงียบสงบนั้นกลับเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าของเหล่าคนคุ้มกันที่เดินตรวจตราอย่างเคร่งครัด ทั้งด้านในจวนและบริเวณโดยรอบจวนถูกคุ้มกันแน่นหนาเพื่อป้องกันไม่ให้พระชายาหนีไป"นี่คือชาสำหรับทุกท่าน ข้าน้อยนำมาให้ดื่มเพื่อผ่อนคลายหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันเจ้าค่ะ"หงเอ๋อร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวา ขณะที่นางยกถาดน้ำชาเดินเข้าไปในห้องพักของเหล่าทหารทหารหลายคนที่เหนื่อยล้าจากการปฏิบัติหน้าที่รับถ้วยชามาดื่มอย่างไม่ลังเล ท่าทางของหงเอ๋อร์ดูไม่มีพิษภัยจนไม่มีใครสงสัยแม้แต่น้อย"หงเอ๋อร์เจ้านี่ช่างรู้ใจพวกเราเสียจริง" ทหารคนหนึ่งเอ่ยพร้อมรอยยิ้มขณะยกถ้วยชาขึ้นดื่มใช้เวลาไม่นานนักยานอนหลับก็เริ่มออกฤทธิ์ เหล่าทหารเวรยามทั้งหมดต่างหลับไหลโดยถ้วนหน้า ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าพวกตนนั้นได้ถูกวางยานอนหลับหงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ในมุมห้องเฝ้าดูพวกเขาจนมั่นใจว่ายานอนหลับได้ผล จึงรีบวิ่งไปหาพระชายาของตนที่ถูกพระสวามีใจร้ายกักขังให้อยู่ในห้อง"คุณหนู... ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ" หงเอ๋อร์กล่าวด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบแต่แฝงไปด้วยความตื่นเต้น ขณะที่นางก้าวเข้าไปหาผู้เป็นนา
ย้อนชะตาเพื่อรักนิรันดร์ หย่าร้าง
จางเหม่ยอิงนั่งอยู่ในห้องรับรองของเรือนส่วนตัว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ในเวลานี้หวังกู้หย่งยืนอยู่เบื้องหน้านาง ใบหน้าของเขาฉายชัดถึงความกังวลอย่างปิดไม่ได้"ข้าตัดสินใจแล้ว" จางเหม่ยอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้าขอหย่าจากท่าน ท่านจะได้ไม่ต้องลำบากใจอีกต่อไป เพราะข้าคงไม่อยู่ขวางทางท่านกับผิงชิงเสียได้อีกแล้ว""อิงเอ๋อร์ เจ้าพูดอะไรออกมา? ข้าไม่มีวันยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น! เจ้าจะเรียกร้องสิ่งใดจากข้าก็ได้ทั้งนั้น แต่การให้เจ้าไปจากข้า...ไม่มีทาง ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป!""ข้าจะตัดสินใจอย่างไร มันไม่ใช่เรื่องของท่านอีกแล้ว" นางตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงเย็นชา"ข้ารู้แล้ว...ว่าข้าไม่มีความสำคัญสำหรับท่าน ข้าเหนื่อยเกินกว่าจะต่อสู้เพื่อแย่งที่ยืนในหัวใจของท่านอีกต่อไป"หวังกู้หย่งก้าวเข้าไปใกล้นาง ยื่นมือออกมาหมายจะจับมือเรียวบางไว้ ให้จางเหม่ยอิงไปงั้นหรือ เขาจะยอมให้มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน"อิงเอ๋อร์ ได้โปรดรับฟังข้าก่อน""หากท่านรักข้าจริง ท่านคงไม่ทำให้ข้ารู้สึกโดดเดี่ยวถึงเพียงนี้ ข้าขอโทษ แต่ข้าไม่อาจทนต่อไปได้อีกแล้ว"เมื่อเห็นว่าการพูดคุยไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้ หวั
