เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 181
บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 182
ในชาตินี้ พวกเขายังจะกลับมาอีกหรือไม่?อันที่จริง นางยังไม่ได้เตรียมตัวพร้อมเลยว่าจะเป็นมารดาอย่างไร นางหวาดหวั่น หวาดกลัว วิตก กังวลว่าตนจะสอนลูกได้ไม่ดี เป็นมารดาที่เหมาะสมไม่ได้เซี่ยซางชอบลูกสาว มิน่าชาติก่อนเขาถึงได้รักและตามใจลูกสาวของซูถิงหว่านขนาดนั้นเขาจะเป็นบิดาที่ดีของลูกๆ นางหรือไม่กันนะ? เพราะชาติที่แล้วเขารังเกียจลูกๆ ของนางนัก ไม่เคยอบรมสั่งสอนพวกเขาอย่างใส่ใจเหมือนที่เขาสอนลูกคนอื่นมาก่อนเจียงเฟิ่งหัวเหน็ดเหนื่อยจนหลับลึกไป ในความฝัน นางเห็นเด็กน้อยที่ชักสีหน้าใส่นางอย่างโกรธเคืองสองคนนั้น“เหตุใดท่านถึงได้ไร้ประโยชน์เช่นนี้กันนะ พวกเราไม่มีมารดาอย่างท่าน เหตุใดจึงเป็นท่านที่คลอดพวกเราออกมา แต่ไม่ใช่ซูฮองเฮากัน”“พวกเราเกลียดท่าน ท่านออกไปนะ พวกเราไม่ต้องการให้ท่านมายุ่ง ไม่ต้องการให้ท่านตลอดกาล”“ไสหัวไปสิ! พวกเรารู้สึกขายหน้านักที่มีมารดาแบบท่าน”“ข้าแค้นท่าน แค้นท่านแทบตายแล้ว เหตุใดท่านถึงไม่ไปตายนะ เป็นท่านที่เป็นตัวถ่วงทำให้พวกเราเดือดร้อนไปด้วย”“ยังคงเป็นซูฮองเฮาที่ดีต่อพวกเรา ท่านทำเป็นแต่เรียกให้พวกเราเรียนหนังสืออยู่ตลอด พวกเราก็ไม่ใช่พวกสามัญชนชั้
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 183
เซี่ยซางจะไปจุดตะเกียง แต่นางรีบดึงเขาไว้แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “อย่า อย่าจุดตะเกียงเพคะ หม่อมฉันเกรงว่าหากจุดตะเกียงจะทำให้ทรงเห็นสภาพที่ไม่น่ามองของหม่อมฉันเข้า หม่อมฉันอยากรักษาภาพลักษณ์ที่งดงามที่สุดไว้ยามอยู่ต่อหน้าท่าน” คำพูดด้านหลังเป็นข้อแก้ตัวของนาง นางไม่อยากให้เขาเห็นความแข็งกร้าวในดวงตาของนางต่างหาก“เด็กโง่ มีสภาพแบบใดของเจ้าที่ข้าไม่เคยเห็นกัน ตอนเจ้าร้องไห้ไม่น่าเกลียดเลยสักนิด ยังคงงดงามอย่างมาก” เซี่ยซางพูดอย่างเป็นห่วง“หม่อมฉันฝันร้ายเพคะ หม่อมฉันกลัว อย่าทรงไปจากหม่อมฉัน กอดหม่อมฉันได้ไหมเพคะ?” เจียงเฟิ่งหัวหาข้ออ้าง นางคิดไม่ถึงว่าจะฝันถึงเรื่องในชาติก่อนเซี่ยซางกอดนางไว้ในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน “ความฝันล้วนกลับเป็นตรงข้าม เจ้าไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ข้างกายเจ้า ข้าจะปกป้องเจ้าเอง นอกจากนี้ เจ้าเป็นพระชายาของเหิงอ๋องไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใดทั้งนั้น”นางหัวเราะทั้งน้ำตา กล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “เยี่ยงนั้น ท่านอ๋องจะอยู่ข้างกายหรวนหร่วนตลอดไปไหมเพคะ จะทรงปกป้องหรวนหร่วนตลอดไปไหมเพคะ”เซี่ยซางไม่แม้แต่จะคิด “แน่นอน”เจียงเฟิ่งหัวมุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เหตุใดในชาติก่อน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 184
นับแต่เจียงเฟิ่งหัวดูแลเรื่องในจวน หงซิ่วก็รับช่วงต่อเรื่องในวังมาจำนวนมาก นางจึงเปลี่ยนเป็นสุขุมมากขึ้นเรื่อยๆพ่อบ้านเฉิงกล่าวว่า “หงซิ่วไม่ต้องรีบร้อน”เมื่อหงซิ่วเข้าไปในห้องชั้นใน เห็นพระชายาลืมตาทว่ายังไม่ลุกจากเตียง “จวนสกุลซูส่งเทียบมา เวลานี้ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลซูกำลังรออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า พระชายาจะทรงออกไปต้อนรับไหมเพคะ?”เหลียนเย่ตามเข้ามาติดๆ “ปล่อยให้นางรอสักพักค่อยว่ากันเถอะ บ่าวได้ข่าวมานานแล้วว่า สองเดือนก่อนฮูหยินผู้เฒ่าสกุลซูก็เริ่มออกเดินทางจากชายแดนแล้ว ไม่กี่วันก่อนเพิ่งกลับถึงจวนสกุลซู คิดว่าคงเป็นเพราะได้รับข่าวที่ซูกุ้ยเฟยถูกส่งเข้าตำหนักเย็นถึงได้กลับมาเพคะ ที่มาเยือนถึงจวนในเวลานี้ ก็เกรงจะเป็นเพราะเรื่องของชายารองซูเพคะ”เจียงเฟิ่งหัวคลานขึ้นมาจากเตียง พูดเรียบๆ ว่า “แต่งตัวเถอะ แขกสำคัญมาเยือน พวกเราไม่อาจละเลยเด็ดขาด” ในที่สุด สกุลซูก็มีความเคลื่อนไหวเสียที“แล้วทางชายารองซูจะทำอย่างไรเพคะ ต้องไปแจ้งความหรือไม่เพคะ?” เหลียนเย่ถาม“เป็นท่านอ๋องที่ต้องการกักบริเวณนาง ข้าไม่มีอำนาจไปยกเลิกการกักบริเวณของนางได้ ขังต่อไปเถอะ!” จากนั้นนางก็กล่าวต่อว่า “ฮูหย
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 185
เจียงเฟิ่งหัวราวกับไม่ได้ยิน แล้วเรื่องที่หลานสาวของเจ้าทำในเมืองหลวงถูกต้องตามกฎประเพณีแล้วหรือไร? สถานะสูงต่ำนั้นไม่เกี่ยวข้องกับอายุหรอกนะ เจ้าแก่แล้วเอาความอาวุโสมาข่มผู้อื่นก็เหมาะสมแล้วหรือไร“ข้าเพิ่งกับเมืองหลวงมาก็ได้ยินว่าหลานสาวของข้าถูกขังเสียแล้ว” เมื่อเห็นนางไม่ตอบคำถาม ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าซูก็ไม่พอใจขึ้นมาเจียงเฟิ่งหัวยิ้มบางๆ ว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าอาจไม่ทราบ ชายารองซูกระทำความผิดและทำให้ท่านอ๋องทรงพิโรธหนัก ท่านอ๋องถึงได้มีบัญชาให้กักบริเวณนาง ทว่านางก็อยู่ในเรือนของนาง กินดีอยู่ดี ไม่นับว่าเป็นการถูกขังไว้ เพียงแค่ให้นางฝึกตนขัดเกลานิสัยเพิ่มเท่านั้น”เห็นนางมีท่าทางอ่อนโยนเช่นนี้ ยามกล่าววาจาก็ยังมีจังหวะจะโคนมีเหตุมีผล จุดสำคัญคือเป็นเหิงอ๋องที่ต้องการกักบริเวณชายารอง ไม่เกี่ยวอันใดกับนาง ฮูหยินผู้เฒ่าซูจึงเสมือนกลายเป็นคนใบ้ แม้แต่คำพูดก็ไม่อาจกล่าวต่อแล้ว ในดวงตาปรากฏความประหลาดใจออกมา“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ขอพระชายาโปรดให้นางออกมาพบหน้าข้าเถิด!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูกล่าว“นี่…” เจียงเฟิ่งหัวลังเล “ท่านอ๋องของข้ากล่าวว่า ในสามเดือนไม่อนุญาตให้นางออกจากเรือนถานเซียง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 186
ดวงตาของซูถิงหว่านพลันสาดประกายจริงจังออกมา “ท่านย่า เป็นเจียงเฟิ่งหัวเจ้าค่ะ เป็นนางที่ต้องการทำร้ายหวานหว่าน ล้วนเป็นนาง…สองเดือนมานี้ ข้าได้ครุ่นคิดอย่างมากมาย และก็พิจารณาจนกระจ่างยิ่ง หากมิใช่เพราะเจียงเฟิ่งหัวเจ้าเล่ห์เกินไป ข้าก็ไม่มีทางถูกนางเล่นงานได้ ท่านป้าก็ถูกนางให้ร้ายเช่นกันเจ้าค่ะ”สามปีมานี้ นางลุ่มหลงอยู่ในความอ่อนโยนและการรักใคร่ตามใจอันไร้ขีดจำกันของเซี่ยซาง นางคิดว่าเซี่ยซางจะไม่เหมือนผู้อื่น ชั่วชีวิตนี้จะชอบนางเพียงผู้เดียว เป็นเพราะนางมั่นใจในตนเองมากเกินไป จนลืมไปว่า แท้ที่จริงแล้วบุรุษในใต้หล้าล้วนแล้งน้ำใจและไร้คุณธรรมทั้งสิ้นนางยิ่งลืมฐานะของตนเองไป นางเป็นเพียงลูกสาวที่กำเนิดจากอนุของสกุลซูเท่านั้น เป็นหนึ่งในลูกสาวอนุจำนวนมากของสกุลซู นางก็แค่ถูกเลือกจากมารดาเอก จากนั้นถูกเลี้ยงอยู่ข้างกายของมารดาเอกในฐานะบุตรสาวของภริยาเอกเท่านั้นหลังกลับมาที่เมืองหลวง นางก็ทำเหมือนตนเองเป็นบุตรสาวของภริยาเอกมาโดยตลอด ท่านป้าให้นางไปใกล้ชิดเซี่ยซาง นางก็ดึงดูดความสนใจจากเขาได้สำเร็จ พวกเขาพูดคุยกันทุกเรื่องอย่างเพลิดเพลิน อิสรเสรีไร้กฎเกณฑ์ นางเล่าเรื่องธรรมเนียมประเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 187
ในเวลาเดียวกัน เซี่ยซางที่ได้รับข่าวก็ตรงกลับจวนอ๋องทันที เมื่อเห็นเจียงเฟิ่งหัวรออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า เขาก็ถามว่า “เกิดสิ่งใดขึ้นหรือ?”เจียงเฟิ่งหัวเล่าถึงที่ไปที่มา แล้วกล่าวต่อว่า “หม่อมฉันได้ให้คนนำทางฮูหยินผู้เฒ่าซูไปหาชายารองซูแล้วเพคะ พวกนางสองย่าหลานไม่ได้พบกันนาน เกรงว่าคงมีความในใจที่ต้องการสนทนากันมากอยู่เพคะ”เซี่ยซางกล่าวว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าซูอยู่ที่ชายแดนมาตลอด และก็เป็นวีรสตรีในหมู่อิสตรีอีกด้วย และยังเคยได้รับการแต่งตั้งเป็นฮูหยินบรรดาศักดิ์จากเสด็จพ่อ ยามนี้เมื่อกลับมา ตามหลักแล้วข้าก็ควรต้อนรับเป็นอย่างดี บอกให้ห้องครัวจัดเตรียมอาหารเถอะ”“หม่อมฉันให้คนไปเตรียมไว้นานแล้วเพคะ รอเพียงท่านอ๋องกลับมาเท่านั้น ขอเพียงพวกเราไม่ได้เสียมารยาทแขกคนสำคัญก็พอ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างรู้ใจในเวลานั้นเอง ฮูหยินผู้เฒ่าซูก็ออกมาจากเรือนถานเซียงพอดีเช่นกัน นางเดินไปที่เบื้องหน้าของเซี่ยซาง “หม่อมฉันขอคารวะเหิงอ๋องเพคะ”“ฮูหยินผู้เฒ่าซูรีบลุกขึ้นเถิด ตัวข้ามีงานราชการจำนวนมาก ทว่าพอได้ยินว่าฮูหยินผู้เฒ่ากลับมาเมืองหลวงจึงได้รีบเร่งมา” เซี่ยซางอธิบายฮูหยินผู้เฒ่าซูเหลือบมองเจียง
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 188
เซี่ยซางมิได้แสดงออก รอจนซูถิงหว่านถูกคนนำตัวมาที่ห้องโถงด้านหน้า สายตาของเขาถึงได้ตบไปอยู่บนตัวนางเช่นกันเห็นนางสวมกระโปรงผ้าไหมสีเรียบ บนมวยผมก็มิได้มีเครื่องประดับมากนัก นางประทินโฉมอย่างบางเบา ดุจดั่งสาวงามจากครอบครัวเล็กๆ ราวกับว่าความสดในเริงร่าในอดีตไม่เคยปรากฏขึ้นบนร่างนางมาก่อนเมื่อเซี่ยซางพินิจนาง ก็รู้สึกราวกับนางเปลี่ยนไปเป็นอีกคนซูถิงหว่านยอบกายคารวะไปทางเซี่ยซางและเจียงเฟิ่งหัวอย่างเคารพ “หม่อมฉันคารวะท่านอ๋องและพระชายาเพคะ”เซี่ยซางกล่าวเรียบๆ ว่า “ลุกขึ้นเถอะ”“เพคะ” ซูถิงหว่านหยัดกายขึ้นอย่างอ่อนช้อย สายตาก็มิได้ตกอยู่บนตัวเซี่ยซาง หากแต่เหลือบมองไปทางฮูหยินผู้เฒ่าซูคราหนึ่ง“พระชายานั้นเป็นบุตรสาวของราชครู มากด้วยวิชาความรู้นัก หวานหว่านยังคงต้องรู้จักศึกษาจากพระชายาให้มาก ไม่อาจทำตัวไร้กฎเกณฑ์มารยาทเหมือนเมื่อก่อนเด็ดขาด” ฮูหยินผู้เฒ่าซูย่อมมาเพื่อช่วยนาง ขอเพียงนางได้รับการยกเลิกการกักบริเวณ เรื่องในภายหลังก็จะง่ายขึ้นมากแล้วจู่ๆ ซูถิงหว่านก็คุกเข่าลงที่ด้านหน้าของเจียงเฟิ่งหัวอีกครั้ง จากนั้นก็โขกศีรษะให้นาง “เมื่อก่อนหม่อมฉันไม่รู้ระเบียบมารยาท หม่อมฉัน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 189
ซูถิงหว่านมิได้ติดตามฮูหยินผู้เฒ่าซูไป แต่กลับหอหล่านเยว่ไปพร้อมเจียงเฟิ่งหัวแทน ใช้ข้ออ้างอันไพเราะว่ามาเรียนรู้เรื่องกฎระเบียบกับธิดาของราชครูต่อหน้าเซี่ยซาง ฮูหยินผู้เฒ่าซูยกยอเจียงเฟิ่งหัวไว้สูงส่งนัก ราวกับว่าที่ชายารองไม่รู้กฎระเบียบเป็นเพราะสกุลซูของนางสั่งสอนได้ไม่ดี นางไหว้วานให้เจียงเฟิ่งหัวที่รู้เรื่องกฎเกณฑ์มารยาทเป็นผู้อบรมซูถิงหว่านแล้วเมื่อสาวใช้ทั้งสองฟังมาถึงตรงนี้ ก็โมโหจะกระทืบเท้า ทว่าเจียงเฟิ่งหัวกลับสงบอ่อนโยนเช่นเดิม หนังหน้าของคนสกุลซูช่างหนายิ่งหนัก ถึงกับใช้วิธีนี้ ซูถิงหว่านคิดว่าแล่นมาถึงหอหล่านเยว่ รั้งอยู่ไม่ยอมจากไปก็จะหาโอกาสใกล้ชิดเซี่ยซางได้หรือ?นางหัวเราะหยัน เยี่ยงนั้นก็รอดูไปเถิด!ซูถิงหว่านมองหอหล่านเยว่ที่งดงามหรูหรา โอ่อ่าและอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพรรณไม้ แล้วนึกถึงเรือนถานเซียงอันเดียวดายไร้ชีวิตชีวาที่นางพำนัก ในใจของนางก็รู้สึกย่ำแย่อย่างยิ่ง เดิมที่นี่ควรจะเป็นของนางต่างหากนางสาวเท้า ก้าวน้อยๆ ตามไปอย่างชดช้อยระมัดระวังเจียงเฟิ่งหัวให้คนอุ้มหนังสือมาให้นางกองหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ชายารองตั้งใจเรียนให้ดีเถิด! พวกนี้ล้วนเป็นธรรมเน
บทล่าสุด
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 372
เจียงเฟิ่งหัวออกจากตำหนักคุนหนิงก็ตรงไปยังตำหนักเฉินซีทันที ในตอนนั้น เห็นนางกำนัลคนหนึ่งท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ก็โพล่งเสียงตำหนิออกไป “ใคร” อ้าวเสวี่ยตั้งรับทันที ไม่รอให้นางเดินเข้าไปใกล้ อวิ๋นฟางก็เดินงก ๆ เงิ่น ๆ มาหยุดเบื้องหน้าเจียงเฟิ่งหัว “บ่าวคารวะเพคะพระชายา” เจียงเฟิ่งหัวเห็นนางชัดถนัดตาแล้วก็แอบคิดเงียบ ๆ ในใจ นางมีฝีมือไม่เบาเลยทีเดียว แอบลอบกลับวังมาได้ ทว่าด้วยสถานการณ์ของนางตอนนี้ ซูถิงหว่านไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ นางจนตรอกไม่มีทางถอยแล้ว จำต้องวิ่งเข้ามาหลบในวังถึงจะไม่ถูกคนไล่ล่า อ้าวเสวี่ยและเหลียนเย่เองก็ชะงักงันไปแล้วเช่นกัน อวิ๋นฟางช่างกล้าหาญยิ่งนัก กล้ากลับเข้ามาในวังหลวงอีก พวกนางคิดว่าหลังจากอวิ๋นฟางหนีไปทางประตูหลังของเขตเมืองหลวงแล้ว นางจะหนีออกไปจากเมืองเซิ่งจิง อย่างน้อยก็ต้องหนีให้ห่างไกลจากเรื่องวุ่นวาย ปกป้องชีวิตไว้เป็นสำคัญ “เข้ามาเถิด!” เจียงเฟิ่งหัวกล่าว อวิ๋นฟางตามเข้าไปในตำหนักเฉินซี นางกำนัลได้ต้มน้ำร้อนเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ภายในห้องอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง ภายใต้แสงตะเกียงสว่างรุบรู่ อวิ๋นฟางก็เริ่มขะมักเขม้นทำงานสารพัดทั้งยกน้ำเทน้ำ นางยังกระตือ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 371
เฉิงฮองเฮาเปิดเปลือกตา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบว่า “มาแล้ว จัดการเรื่องข้างนอกวังเรียบร้อยดีแล้วหรือยัง? ออกจากวังไปครึ่งเดือนแล้วมิใช่หรือ!” เจียงเฟิ่งหัวท่าทางมิได้หยิ่งยโสเกินควรแต่ก็มิได้ถ่อมตัวจนเกินเหตุ “ทูลเสด็จแม่ จัดการเหมาะสมเรียบร้อยดีแล้วเพคะ” “ข้าได้ยินว่าเมื่อสิบวันก่อนสินค้าและวัตถุดิบถูกส่งไปหมดแล้ว” แม่สามีของนางก็ดูจะวางมาดขึ้นเช่นกัน ราวกับต้องการให้นางยอมเชื่อฟังคำสั่งสอน เหมือนกับเมื่อชาติก่อนไม่มีผิด “เพคะ เพียงแต่ของที่ส่งออกไปเมื่อสิบวันก่อนเป็นแค่ชุดแรกเพคะ เพราะมีจำนวนมากเกินไป ชุดต่อไปจะต้องทยอยลำเลียงออกไปเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าวอย่างละเอียด มองแล้วอ่อนโยนนอบน้อม สงบเสงี่ยมเรียบร้อยมารยาทเพียบพร้อมไร้ที่ติ แม้แต่เฉิงฮองเฮายังมิอาจหาจุดใส่ไฟได้เลย “ลุกขึ้นมานั่งเถิด” น้ำเสียงของเฉิงฮองเฮาฟังดูดีขึ้นเล็กน้อย “ซางเอ๋อร์มีสกุลซูคอยจุนเจือ บัดนี้เด็กในครรภ์ของเจ้าสำคัญเหนือสิ่งใด อย่ามัวเพ่นพ่านด้านนอกมากนัก อย่าไปข้องเกี่ยวกับสตรีในหมู่ขุนนางราชสำนักมากเกินไป ที่สำคัญจงอย่าได้มัวละโมบใฝ่หาความดีความชอบจนลำดับความสำคัญผิดไป” เจียงเฟิ่งหัวคิดในใจ ตอนอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 370
“เพคะ สะใภ้รับบัญชา”จากนั้น เจียงเฟิ่งหัวก็วางหมากลงไปตัวหนึ่ง “เสด็จพ่อ ทรงแพ้แล้วเพคะ”ฮ่องเต้เหลือบมองกระดานหมากคราหนึ่ง เริ่มจากความตกตะลึง ตามด้วยสีหน้ามืดครึ้มที่มองไม่ออก จากนั้นก็ทรงหัวเราะออกมาว่า “ดูเหมือนเราไม่อาจไม่ตกรางวัลนี้แล้ว มาเล่นอีกตา หากเจ้าชนะเราอีก เราก็จะมอบรางวัลให้อีกครั้ง”เจียงเฟิ่งหัวเก็บหมากบนกระดานขึ้นมาอย่างเยือกเย็น ไร้ความลนลาน “ลูกก็ชนะมาได้อย่างหวุดหวิดเพคะ ต้องเป็นเพราะเมื่อครู่เสด็จพ่อทรงฟังลูกพูดเพลิน จึงได้ออมมือให้ลูกแน่เลยเพคะ”“เจ้าคงไม่รู้สินะ หลายวันมานี้เรามีราชโองการเรียกตัวบิดาของเจ้าเข้าวังมาเดินหมากเป็นเพื่อนเราทุกวัน เขากลับไม่เคยชนะเราเลยสักตา ช่างน่าเบื่อนัก แต่เขาบอกว่าบุตรสาวของเขาเป็นยอดฝีมือในการเดินหมาก เรายังคิดว่าเขาพูดเกินจริงเสียอีก แต่วันนี้ หลังได้เดินหมากไปกระดานหนึ่งเราก็เชื่อแล้ว”“ท่านพ่อก็เหมือนยายหวังขายแตง ที่ชอบขายเองชมเองเพคะ ต่อให้บุตรสาวของท่านจะทำสิ่งใดไม่เป็นเลย ท่านก็รู้สึกว่าดีอยู่ดีเพคะ”“ยังถ่อมตัวเข้าเสียแล้ว เมื่อมาเป็นลูกสะใภ้ของราชวงศ์เรา แค่การถ่อมตนอย่างเดียวไม่พอหรอกนะ ในอนาคตยังต้องช่วยซางเอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 369
เมื่อเจียงเฟิ่งหัวกลับวังก็ถูกฮ่องเต้เรียนตัวไปที่ห้องทรงอักษร หลังนางรายงานเรื่องภารกิจที่ฮ่องเต้มอบหมายให้นาง ก็วางแผนจะกลับตำหนักคุนหนิงไปคารวะฮองเฮาแต่จู่ๆ ฮ่องเต้ก็ตรัสขึ้นมาว่า “ได้ยินว่าพระชายาของเหิงอ๋องชำนาญการวางหมาก เราอยากหาคนมาเล่นด้วยสักตาพอดี ว่าอย่างไร จะอยู่เล่นเป็นเพื่อนเราสักตาหรือไม่”เจียงเฟิ่งหัวคารวะลงรอบหนึ่งด้วยมารยาที่พอเหมาะ ไม่ถ่อมตัวไม่เย่อหยิ่ง แล้วกล่าวอย่างเคารพว่า “เคารพมิสู้เชื่อฟัง สะใภ้ย่อมทำตามพระบัญชาของเสด็จพ่อเพคะ แต่หากเสด็จพ่อทรงเป็นฝ่ายปราชัย ลูกจะขอรางวัลจากเสด็จพ่อสักอย่างได้ไหมเพคะ”ฮ่องเต้ตรัสว่า “อยากได้อะไรก็พูดมาได้เลย หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ก็ถือเป็นรางวัลที่เจ้ามีผลงานใดการทำคดี แต่หากพ่ายแพ้ รางวัลก็จะไม่มีแล้วนะ”เจียงเฟิ่งหัวแอบคิดว่า “ฮ่องเต้ยังคงเป็นพวกที่ไม่ยอมเสียเปรียบ ถึงกับเอารางวัลของนางมาใช้เดิมพันหมาก หากนางชนะหมากควรนับเป็นรางวัลพิเศษไม่ใช่หรือ!”“เพคะ” นางตอบอย่างว่าง่ายเพราะในท้องของเจียงเฟิ่งหัวมีเด็กอยู่ เพื่อดูแลเด็กในท้องของนาง จึงให้หัวหน้าขันทีเฉายกโต๊ะที่สูงขึ้นเล็กน้อยเข้ามาตัวหนึ่งมาใช้แก้ขัด และยังเตรียม
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 368
คนทั้งสองเท้าสะเอวหัวเราะขึ้นมา “คนที่คิดจะช่วยคุณหนูหลินของเราไถ่ตัวมีเต็มไปหมด ท่านต่อแถวไม่ทันหรอก อีกอย่าง ท่านก็ไม่มีคุณสมบัตินั้นด้วย อย่าได้เพ้อฝันอีกเลย” คุณหนูหลินไม่ขาดแคลนเงินทอง ทั่วทั้งหออี๋ชุนล้วนอยู่ใต้การตัดสินใจของนาง ไม่จำเป็นต้องไถ่ตัวเพราะนางไม่มีสัญญาขายตัว“ข้าจะต้องแต่งนางเป็นภรรยาให้ได้ พวกเจ้ารอก่อนเถอะ” กัวเซี่ยวตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะแต่งกับหลินอวี่ให้ได้ในบรรดาเหล่าคุณชายตระกูลใหญ่ กัวเซี่ยวก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง เขาหน้าตาไม่เลว ชาติตระกูลก็ไม่เลว เขาจึงคิดว่าหลินอวี่ไม่มีทางปฏิเสธแน่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น จื่อฮุ่ยจึงเอ่ยบ้างว่า “หากคิดจะแต่งกับคุณหนูของข้า นอกเสียจากว่าท่านจะเป็นจอหงวน นั่นอาจพอมีโอกาสบ้าง ไม่เช่นนั้นก็อย่าได้เสียเวลาอีกเลย”กัวเซี่ยวตะลึงงันไปแล้ว ที่เขาไม่ชอบที่สุดก็คือการอ่านตำรานี่แหละเห็นเขายังคงไม่ยอมจากไปอีก พวกนางก็ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับเขาแล้ว จึงตีกัวเซี่ยวจนสลบแล้วโยนเขาออกไปนอกหออี๋ชุนเสียเลย “ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน คนที่อยากแต่งงานกับคุณหนูของข้าตอนนี้ต่อแถวไปถึงนอกประตูเมืองนู่นแล้ว ค่อยๆ ไปต่อแถวเถอะ” พวกนางย่อมไม่เห็น
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 367
“แม่นางหลิน เจ้าดื่มช้าๆ หน่อย” กัวเซี่ยวไม่เหลือท่าทางเสเพลไร้ความสำรวมในอดีตอีก เขาเอ่ยห้ามปรามว่า “แม่นางหลิน เจ้าอารมณ์ไม่ดีหรือ!”“ผู้ใดบอกว่าข้าอารมณ์ไม่ดีกัน” หลินอวี่กล่าวต่อว่า “สุรานี้เจ้าเป็นคนออกเงินซื้อ ท่านจะดื่มไม่ดื่ม?” กัวเซี่ยวรีบเทเหล้าออกมาอีกจอกแล้วดื่มลงไปจนหมดในอึกเดียว “ข้าดื่ม” ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะได้ดื่มสุรากับนาง แน่นอนว่าต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้มั่นสุราผ่านไปสามรอบ กัวเซี่ยวก็ดื่มจนหน้าแดงก่ำแล้ว แม้แต่นั่งก็นั่งไม่มั่น “ดื่มอีก ข้ายังดื่มได้…ดื่ม…แม่นาง…แม่นางหลิน เจ้าช่างงามนัก”สีหน้าของหลินอวี่ยิ่งเปล่งปลั่งแดงระเรื่อ จู่ๆ นิ้วเรียวงามทั้งสิบของนางก็สัมผัสลงบนแก้มของเขา คนที่อยู่เบื้องหน้าราวกับได้กลายเป็นผู้ที่อยู่ในใจนางไปแล้ว นางพึมพำว่า “คุณชายน้อย ดื่มสุราสิ”กัวเซี่ยวถูกอารมณ์รักทำให้เลอะเลือนไปแล้ว เขาคว้ามือนางไว้แล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด “แม่นางหลิน ข้าชอบเจ้า”หลินอวี่หัวเราะอย่างหยาดเยิ้ม ตั้งแต่เด็กนางก็เรียนรู้ทักษะการล่อลวงบุรุษพวกนั้นกับเจียงเฟิ่งหัว ยามนี้นำมาใช้กับกัวเซี่ยวก็เกินจะพอ อาศัยเพียงยิ้มเดียวของนางก็ทำให้กัวเซี่ยวมัวเมาลุ่มห
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 366
ไม่รอให้ชายฉกรรจ์ตอบสนอง หลินอวี่ก็เอ่ยเสียงหนักว่า “นำสุรามา คืนนี้พี่ชายจะออกเงินครั้งละร้อยตำลึงได้มากเท่าใด ข้าก็จะดื่มเป็นเพื่อนท่านมากเท่านั้น ว่าอย่างไร?”ม่านตาของชายฉกรรจ์หดแคบลง สุราเช่นนี้พวกเขาดื่มไม่ไหวดอก ทันใดนั้น คนทั้งสองก็ห่อเหี่ยวลงทันทีหลินอวี่ลุกขึ้นมา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าว่าสองท่านคงไม่ได้คิดมาดื่มสุราหาความสำราญ แต่เหมือนจะมาก่อเรื่องในหออี๋ชุนของข้ามากกว่า”“ผู้ใดบอกว่าไม่ได้มาดื่มสุรากัน” บุรุษหนึ่งในนั้นลุกขึ้นมา ชี้จมูกหลินอวี่ได้ก็ด่าออกมาทันทีว่า “หอสุราเน่าๆ อะไรของพวกเจ้ากัน เหล้าจอกละร้อยตำลึง ทำไมพวกเจ้าไม่ไปปล้นเสียเลยล่ะ”พูดจบเขาก็คิดจะเริ่มทำลายข้าวของ สุราอาหารกับจอกสุราถูกเขาพลิกโต๊ะจนล้มคว่ำหลินอวี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป แต่ไม่ทันที่นางจะลงมือ ในเวลานั้นเอง ที่หน้าประตูก็มีบุรุษผู้หนึ่งบุกเข้ามาปกป้องอยู่เบื้องหน้าของนางอย่างสง่างามน่าเกรงขาม “ข้ามาแล้ว เป็นไอ้ลูกเต่าลูกตะพาบตัวไหนกล้ามาก่อเรื่องที่หออี๋ชุนกัน”“แม่นางหลินวางใจเถอะ มีข้าอยู่ไม่มีใครกล้ามาสร้างความวุ่นวายที่นี่แน่” ใบหน้ากัวเซี่ยวเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นหลินอวี่ถอ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 365
หิมะตกแล้ว หิมะที่ตกหนักและปลิวไสวดุจขนห่าน ทำให้เมืองหลวงอันเรืองรองประดุจปกคลุมไปด้วยอาภรณ์สีเงิน ทัศนียภาพที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะนี้ก็ดูงดงามมีเอกลักษณ์ไปอีกแบบไม่ว่าสงครามที่ชายแดนจะรบกันหนักหน่วงเพียงใด ล้วนไม่อาจส่งผลกระทบต่อเมืองหลวง ที่ยังคงคึกคักและรุ่งเรืองเช่นเดิมเจียงเฟิ่งหัวสวมเสื้อคลุมอันหรูหราที่มีหมวกคลุมศีรษะยืนอยู่ข้างหน้าต่างพลางทอดสายตาออกไปไกล ความคิดของนางล่องลอยออกไปไกลแสนไกล แววตาที่ลึกล้ำดุจบึงน้ำอันหนาวเหน็บสาดประกายเย็นเยียบออกมาคิดไม่ถึงว่าจะจัดการกับจีเฉินได้รวดเร็วเช่นนี้ ในชาติก่อน จีเฉินเป็นแรงหนุนคนสำคัญของซูถิงหว่าน พวกเขาคนหนึ่งอยู่ในวังคนหนึ่งอยู่นอกวัง ในนอกเสริมประสาน การกำจัดเขาทิ้งในเวลานี้จึงถือเป็นการกำจัดศัตรูคู่แค้นที่สำคัญไปได้คนหนึ่ง“เจ้าต้องกลับวังอีกแล้วสินะ! ข้าจะไม่ได้เห็นเจ้าอีกหลายเดือนอีกแล้วใช่หรือไม่ หวังจริงว่า ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตอนเจ้าคลอดลูกได้ คนอื่นล้วนบอกว่า การคลอดลูกเป็นด่านความเป็นตายของผู้หญิงที่เท้าข้างหนึ่งก้าวไปอยู่ในตำหนักมัจจุราช” หลินอวี่ยืนอยู่ข้างนาย มองตามสายตาของนางไปยังควันที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ไกลออกไป
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 364
เนื่องจากสายสัมพันธ์กับซูฮองเฮา บัดนี้ อำนาจของซูไทเฮาจึงเหนือล้ำเฉิงฮองเฮาไปแล้วดังนั้น ฝูลู่จึงไม่กล้าล่วงเกินฮองเฮาเช่นกัน เพราะไม่ว่าอย่างไรยามอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ ตำแหน่งแห่งที่ของเขาก็ยังไม่มั่นคงนัก ขันทีผู้หนึ่งแบบเขาจะไปช่วยใครได้ เขาช่วยผู้ใดไม่ได้ทั้งนั้นยังคงยุ่งเรื่องผู้อื่นให้น้อยลงจะดีกว่า!“คืนนี้ ฝ่าบาทจะทรงพลิกป้ายของพระสนมท่านใดพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้กล่าวว่า “ไม่พลิกป้ายแล้ว ช่วงนี้ข้างานราชกิจรัดตัว ไม่ต้องจัดนางสนมมาปรนนิบัติแล้ว ตรงไปที่ห้องทรงอักษรเลยเถอะ!”“พ่ะย่ะค่ะ” ฝูลู่กล่าว นับตั้งแต่ฮ่องเต้กลายเป็นองค์รัชทายาท มีวันใดที่ทรงไม่ยุ่งบ้าง เหล่าพระสนมในวังล้วนได้ไทเฮาดูแลทั้งนั้น ก็น่าจะทรงไปทำความรู้จักบ้างเฮ้อ! สถานที่ที่ฮ่องเต้ไปมากที่สุดยังคงเป็นตำหนักคุนหนิงของฮองเฮา ดูท่าเสียนเฟยคงไม่มีโอกาสแล้ว ยังดีที่นางมีลูกสองคนจึงยังรักษาตำแหน่งเสียนเฟยไว้ได้เมื่อจีเฉินที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าเห็นฉากนี้ ในใจก็ยิ่งตื่นเต้น อย่างนั้นก็แปลว่าในอนาคตเจียงเฟิ่งหัวจะไม่ได้เป็นฮองเฮา และเซี่ยซางก็ไม่ได้ชอบนางด้วยแต่ไม่ถูกสิ!ลูกก็คลอดออกมาแล้ว เหตุใดพวกเขาสองคนจึงยังดู
