บทที่ 10

[ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองลาสเวกัสห้อง 701]

“พ่อบ้านที่นั่นเขาดูอันตรายมั้ยแก”

ศลิษาโทรกลับหาเพื่อน หลังจากที่แอบแชทคุยกันและเห็นว่าปลอดภัยแล้ว เธอเลยโทรหาเพื่อน เพื่อที่จะได้คุยอย่างสะดวกขึ้น

“ไม่นะ เขาเป็นผู้ชายมีอายุ น่าจะราวๆ 50-60ปีนี่แหละแก แต่ว่าที่นี่ ไม่น่าจะใช่บ้านหรอกแก มันคือคฤหาสน์หรือปราสาทอะไรสักอย่างแน่เลยแก มันใหญ่มาก คือฉันเข้ามายังตกใจเลยแก”

“แล้วมีใครอยู่บ้านหลังนั้นบ้างล่ะ”

“เห็นพ่อบ้านบอกว่า ก็คุณหนูทั้งสามคน ไม่รู้ใครบ้างนะ แต่คนที่อยู่ประจำก็คือ อีตามาเฟียนั่นแหละแก”

“ห๊ะ! แล้วแกจะปลอดภัยมั้ยมด อีตามาเฟียนั่น ท่าทางไม่น่าไว้ใจนะ แกเห็นเมื่อตอนที่คุยกับพวกเรามั้ย สายตาของมันดูแบบน่ากลัวมากอ่ะแก”

“คงไม่มีอะไรหรอก เห็นตาลุงอดัมนี่บอกฉันว่า พวกคุณๆ ทั้งหลายแทบจะไม่ได้เจอหน้ากับพวกคนใช้หรอก ฉันมีหน้าที่ช่วยพ่อบ้านเตรียมอาหารแค่นั้นเองแก ส่วนห้องนอนก็อยู่ด้านล่างตรงมุมของบ้าน อืม ใช่สิคฤหาสน์น่ะ มันหลังใหญ่มาก เดิน 10 วันจะครบทุกพื้นที่หรือเปล่าก็ไม่รู้นะแก”

“โล่งอกไปที ฉันก็คิดว่าแกจะเสี่ยงอันตรายกว่าฉันเสียอีก”

“แล้วแกล่ะตอง เป็นยังไงบ้าง เพนท์เฮ้าส์ที่แกอยู่เป็นยังไง น่ากลัวหรือเปล่า”

“หรูหรามากเลยแก มันกว้างมาก มีห้องครัว ห้องนอน และด้านนอกมีสระว่ายน้ำในตัวด้วยนะแก ฉันว่าอีตามาเฟียนั่นต้องรวยมากๆ เลยนะ ฉันว่าราคาต่อห้องมันคงหลายสิบล้านแน่นอนเลยแก”

“แปลกนะตอง ทำไมพวกมาเฟียนั่นถึงส่งเรามาอยู่ในที่แบบสะดวกสบายนะ ห้องนอนที่ฉันอยู่นี่ ก็เหมือนกับห้องนอนคุณหนูเลย แกเคยเห็นในหนังมั้ย ผ้าม่านเตียงนอนใช้ของแบรนด์เรียบหรูดูแพงมากเลยแหละแก นี่ขนาดแค่ห้องเดียวนะ กว้างพอๆ กับบ้านทั้งหลังเลยนะ”

“นั่นสิ ทำไมพวกมาเฟียถึงดูแลเราดีนะ ตอนแรกฉันยังคิดว่าเราจะต้องถูกกักขังไว้ในห้อง และทุกเช้าก็จะมีคนคอยคุมเรา พาเราออกไปทำงานซะอีก ฉันก็ว่ามันแปลกจริงๆนะ”

“หรือว่าพวกมันจะหลอกให้เราตายใจ แล้วแอบจัดการเราทีหลังวะแก”

“ก็น่าคิดเหมือนกันนะมด มันผิดปกติสุดๆ”

“ใช่ แล้วน้าก้องติดต่อแกมาบ้างมั้ยตอง หลังจากที่พวกมันบอกว่าจะไปส่งน้าก้องที่สนามบินน่ะ”

“พ่อขึ้นเครื่องไปแล้ว พ่อฉันเปิดมือถือเครื่องเดิมที่เคยติดต่อกับครอบครัวประจำ แชทของพ่อมันเด้งที่มือถือฉันอีกเครื่องน่ะ ฉันก็เลยถามกลับพ่อไป และพ่อก็ตอบ ฉันก็เลยรู้ว่าพ่อเดินทางแล้ว”

“เฮ้ย! ฉันว่าพวกมาเฟียนี่มันแปลกกว่าในหนังอีกนะแก ทำไมมันต้องรักษาสัญญาด้วย ความจริงมันจะฆ่าน้าก้องก็ได้ มันมีโอกาสนะแกว่ามั้ย”

“พวกมันคงอยากได้เงินคืนแหละฉันว่า”

“ไม่น่าจะใช่หรอกแก เงิน 1 ล้านเหรียญสำหรับพวกมันฉันว่ามันแค่เศษเงินเท่านั้นแหละแก แกดูบ้านมันสิ ดูเพนท์เฮ้าที่แกอยู่สิ มันบ่งบอกได้เลยนะว่า ไอ่พวกมาเฟียพวกนี้มันร่ำรวยมหาศาลมากขนาดไหน”

“ก็แล้วมันคือเหตุผลอะไร ที่พวกมันไม่ฆ่าพ่อฉันเล่า”

“น่าจะเป็นเพราะศักดิ์ศรีความเป็นมาเฟียหรือเปล่าวะ ฉันเคยได้ยินนะ ว่าพวกนี้เป็นพวกเสียเงินไม่ว่า แต่เสียหน้าไม่ได้นะ”

“อืม จะเหตุผลไหนก็ช่าง เอาเป็นว่าแกกับฉัน จะต้องเป็นตัวประกัน และทำงานในระหว่างที่รอพ่อฉัน แต่แกกับฉันก็ต้องระวังตัวเองเป็นพิเศษด้วยนะ ที่นี่ไว้ใจใครหน้าไหนไม่ได้เลยสักคน”

“อืม ใช่ ป่านนี้พี่เติ้ลของฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เอ่อ แล้วแกโทรบอกแม่ของแกหรือยังล่ะ”

“เรียบร้อย ฉันแชทไปบอกแล้ว และบอกเรื่องของพ่อด้วย แม่ก็คือแม่แหละนะ เป็นห่วงฉันกับแกอีก อืม แล้วก็พี่เติ้ลอีก ฉันไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรพี่เติ้ลถึงขาดการติดต่อไปแบบนี้นะ”

“นั่นสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ฉันห่วงพี่เติ้ลมากๆเลยนะตอง ถึงแม้พี่เติ้ลจะมีร่างกายที่แข็งแรงก็เถอะ แต่มาแบบนี้ก็อาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดได้เหมือนกันนะ เพราะเมืองที่นี่สวยหรูก็จริง แต่มีอันตรายซ่อนอยู่เพียบเลยแหละแก”

“อืม ฉันก็หวังว่าพี่เติ้ลจะปลอดภัยนะแก ภาวนาขออย่าได้เป็นอะไรเลย ถ้าพี่เติ้ลเป็นอะไรไปล่ะก็ แม่ฉันคงอยู่ไม่ได้แน่เลยแก”

“ฉันก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันนะตอง ฉันต้องอยู่เหมือนคนหัวใจแตกสลาย ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตอยู่ได้แน่เลยแก”

“ดูแกจะรักพี่เติ้ลมากเลยนะมด”

“ใช่สิ พี่เติ้ลคือรักแรกของฉันเลยนะตอง ตั้งแต่ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านของแกวันแรก พี่เติ้ลก็คอยดูแลฉันมาตลอดเลยนะ”

“นั่นเป็นเพราะพี่เติ้ลสงสารแกหรอกมด ฉันบอกแกไปหลายครั้งแล้ว ว่าพี่เติ้ลไม่ได้รักแก”

“ฉันรู้มาตลอดแหละตอง แต่ฉันก็เชื่อในความรักอันบริสุทธิ์ของฉันนะ ว่าสักวันความรักอันงดงามนี้จะเบ่งบานสักวันแหละแก”

“เออ ก็แล้วแต่แกเถอะ ฉันก็แค่กลัวแกเสียใจน่ะมด พี่เติ้ลเขาเป็นคนที่ไม่ได้สนใจใครเลยนะ สาวๆ มาจีบเขาเยอะแยะ เขายังไม่สนใจใครเป็นพิเศษเลย บางครั้งฉันยังแอบคิดว่าพี่เติ้ลเป็นเกย์ด้วยซ้ำ”

“บ้าสิ จะเป็นได้ไง พี่เติ้ลน่ะหุ่นล่ำบึกขนาดนั้น ตัวสูงหุ่นนายแบบดาราเลยนะแก หน้าตาก็หล่อเข้มขนาดนั้น ไม่ใช่หรอก แกอย่ามาปั่นนะ”

“ปั่นอะไรแก ฉันแค่เตือนสติแกก็เท่านั้นเอง อืม ฉันว่า เราคุยกันนานแล้ว พรุ่งนี้สายๆ พวกนั้นจะมารับฉันไปทำงานที่คลับน่ะ พวกมันเอาเสื้อผ้าชุดที่ทำงานในคลับมาให้ฉันแล้ว แกเอ้ย...มันโป๊ะมากเลยแก”

“อุ้ยตาย จริงเหรอแก อันตรายนะขืนใส่แบบนั้นทำงาน ไอ้พวกบ้ากามมันไม่ฉกแกไปเหรอตอง แกยิ่งหุ่นน่าฟัดอยู่ด้วย”

“ไม่รู้สิ ฉันถามว่าไม่มีชุดดีๆ กว่านี้เหรอ มันบอกว่านี่ยังน้อยไป ในคลับมีโชว์เปลื้องผ้าด้วยนะแก มันบอกว่าดีแล้วที่นายของมันไม่ได้ให้ฉันไปทำงานนั่นน่ะ”

“แต่อีตามาเฟียนั่นก็มองแกตามันเป็นวาวเลยนะตอง ฉันว่าแกต้องระวังตัวด้วยนะ อย่าเผลอกินอะไรที่เขาให้มาล่ะ ห้ามเด็ดขาด แม้แต่ชิมเหล้าหรืออะไร แกก็ห้ามนะตอง”

“อีตามาเฟียนั่นก็มองแกเหมือนกันนะมด แกยิ่งอยู่บ้านเดียวกับมันด้วย เดินเข้าไปไหนแกต้องระวังรู้มั้ย เผลอๆ มันคว้าตัวแกเข้าห้องแล้วทำมิดีมิร้ายกับแกอีก”

“เออว่ะ นี่ก็น่ากลัวไปอีกแก ทำไงดีวะแก”

“ก็ต้องระวังตัวให้มากไง เอาล่ะฉันจะพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า เตรียมข้อมูลต่างๆในระหว่างที่รอคนมารับ เราต้องเตรียมพร้อมรับมือเสมอเลยนะ”

“อืม ใช่แก ฉันก็จะนอนแล้วเหมือนกันนะ”

“โอเค งั้นฝันดีนะแก”

“จะหลับตาลงมั้ยก่อน”

“น่า…นอนไปเถอะ อย่าคิดมาก พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว”

“โอเค”

[อีกด้านหนึ่ง ณ คลับหรูตระกูลเฮมสวอร์ธ]

“เรียบร้อยครับนาย ผู้หญิงสองคนนั่นผมจัดการให้ไปอยู่ตามที่นายสั่งแล้วครับ คนหนึ่งอยู่ที่บ้านของนาย พ่อบ้านอดัมเป็นคนดูแลครับนาย ส่วนอีกคนอยู่ในเพนท์เฮ้าส์ห้องเดิมของนายเบนครับนาย”

“แล้วนายได้บอกกับน้องชายฉันไว้หรือยัง ว่าห้องนั้นมีคนมาอยู่แล้ว”

“ไม่ได้บอกครับนาย ห้อง 701 นั่นนายเบนไม่ได้ไปนานแล้วครับ ตอนนี้ส่วนใหญ่นายเบนจะอยู่เพนท์เฮ้าส์ที่อยู่ติดกับคาสิโนของเราครับนาย”

“โอเค”

“แล้วนายจะให้แจ้งเรื่องนี้กับนายเบนจามินหรือเปล่าครับ เผื่อว่านายเบนจามินจะเจอเธอในคลับ หรือเจออีกคนอยู่ในบ้านครับ”

“ก็บอกไปเลย ฉันไม่เคยมีความลับกับน้องชายฉันอยู่แล้ว”

ลูคัสรักน้องชายมากๆ สิ่งไหนที่เบนจามินอยากได้ เขามักตามใจน้องเสมอ แม้กระทั่งเรื่องผู้หญิง ถ้าน้องชายเขาถูกใจผู้หญิงของเขาก็ตาม เขาก็พร้อมที่จะหลีกทางให้กับน้องชายด้วยเหมือนกัน

.......................