Chapter3 เลี้ยงสายรหัสเจอรัก

หลังจากกิจกรรมรับน้องเสร็จก็คือการเปิดสายรหัส ไม่รู้ว่าพี่รหัสฉันจะเป็นใครแล้วเขาจะใจดีไหม

“ฟองจันทร์ แกว่าใครจะเป็นพี่รหัสแกวะ” ไอ้แสตมป์ถามฉันอย่างคนกำลังตื่นเต้น ตอนนี้พวกเรานั่งรวมกันที่ลานเกียร์ รอเวลาที่พี่รหัสจะมาเปิดสาย

“ไม่รู้โว้ยใครก็ได้แต่ไม่เอาอิพี่คิงหน้าโจรป่านะน่ากลัวเกิน”

“พี่เขาเรียนอยู่ปี 3 จะเป็นพี่รหัสแกได้ไงไอ้ฟองจันทร์” ติวเตอร์เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์มาคุยกับฉันและแสตมป์ที่นั่งคุยกันอยู่อย่างออกรส

“เอ้าก็เผื่อเป็นสายรหัสอะไรแบบเนี้ย ก็คนมันไม่อยากเจอหน้าตาอย่างกับโจรป่า” ฉันทำท่าขนลุกขนพองอย่างคนกำลังเจอสิ่งที่เรากลัวมากๆ

“แกก็ไปว่าพี่เขา!” ติวเตอร์มันปกป้องพี่คิงโดยการผลักหัวฉันเกือบหงายหลัง เห็นมันตัวเตี้ยๆ แบบนี่แรงเยอะซิบ ฉันยกมือขึ้นกำลังจะเอาคืนไอ้ติวเตอร์

“น้องๆ ครับจัดแถวตามสาขาและรหัสนักศึกษาเลยนะครับ!”

พี่หัวหน้าสันทนาการชื่อพี่บีม ไม่ต้องแปลกใจที่มีแต่ผู้ชายทำกิจกรรมของวิศวะเพราะคณะวิศวะผู้ชายเยอะกว่าผู้หญิงรุ่นพี่ผู้หญิงส่วนใหญ่จะเป็นพยาบาลค่อยช่วยอยู่ข้างๆ ไม่ค่อยออกมาสั่งอะไรน้องๆ ปีหนึ่งกันหรอก

พวกเราสามคนเรียนสาขาเครื่องกลเหมือนกันแต่พวกเราทั้งสามคน รหัสนักศึกษาไม่ได้อยู่ใกล้กันเลยไอ้ติวเตอร์รหัสอยู่คนแรกของสาขาเครื่องกล ฉันอยู่คนที่ 35 ส่วนแสตมป์ อยู่คนที่ 48 เกือบคนสุดท้าย ปีนี้สาขาเครื่องกลมีทั้งหมด 50 คน โดยที่มีผู้ชาย 43 คน ผู้หญิง 7 คน

“นั่งลงได้ครับ!” พี่บีมสั่งให้พวกเรานั่งลง

“หวัดดีจ๊ะฟองจันทร์!” ผู้ชายไม่แท้ที่นั่งข้างหน้าฉันหันมาคุยด้วย

“หวัดดีจ๊ะรู้จักชื่อเราด้วยเหรอ” ถามไปด้วยสีหน้างงๆ ยิ้มเขินให้กับเพื่อนใหม่ที่ยังไม่รู้จักชื่อของเขาเลย

“คือเรารู้จักกับนิดหน่อยอ่ะ นางก็เรียนเครื่องกลนรหัสที่ 50 อยู่หลังสุดนู่น”

“อ้าวจริงเหรอหลังจากถูกลงโทษก็ไม่ได้เจอกับนิดหน่อยเลย ฟองนึกว่านิดหน่อยเรียนสาขาเคมีชะอีก” ก็อย่างที่บอกนิดหน่อยเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผอมบาง หน้าตาหมวยดูบอบบางไม่น่าจะเรียนเครื่องกล

“พอดีเรากับนิดหน่อยเรียนจบม.ปลายห้องเดียวกันเลยบังคับนางลองสอบวิศวะเครื่องกลด้วยกัน พอสอบติดนางก็เลยมาเรียน” เพื่อนใหม่อธิบายให้ฉันฟัง

“อ่อๆ ว่าแต่แกชื่อไร” ฟองจันทร์ถามชื่อเพื่อนใหม่

“ฉันชื่อป๋องแป้งค่ะ ที่เรียนเครื่องกลไม่ใช้ชอบอะไรหรอกนะเธอ แต่เป็นลูกชายคนเดียวเตี่ยเปิดอู่ซ่อมรถแถวปทุม เรียนเพื่อสืบทอดกิจการและผู้ชายเยอะดีเลยยอมเรียนเผื่อจะได้สารมีไปฝากเตี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เอ่อ!!! ไอเดียดี” ฉันที่กำลังคุยเม้าท์มอยกับป๋องแป้งอย่างสนุก จนลืมไปว่าวันนี้มาเปิดสายรหัสไม่ใช้มานั่งคุยกับเพื่อน อยู่ๆ ก็รู้สึกว่ามีคนมาสะกิดด้านหลัง

“น้องฟองจันทร์” เสียงตะโกนอันเป็นเอกลักษณ์อยู่ข้างหลังเป็นใครไปไม่ได้...ถ้าไม่ใช่พี่คิงหน้าโจรป่า เฮดว้ากของพวกเราปี1ไงละ

“เฮ้ยพี่อย่าบอกนะว่า…” ตอนนี้ฟองจันทร์นั่งหน้าเหวอ อ้าปากค้างพูดไม่ออก

“ใช่พี่เป็นพี่รหัสปี 3ของเราเอง ยินดีที่ได้รู้จักไอ้ตัวแสบอย่างคิดว่าพี่ลืมที่เราแลบลิ้นใส่พี่นะ”

“จะตะโกนทำไมเนี่ยพูดเบาๆ ก็ได้ยินคะพี่คิง” ฉันรีบยกมือปิดปากพี่คิงทันที แต่พี่คิงดึงมือเธอออกแล้วหันไปพูดกับเพื่อนๆ ปี 1

“มองอะไรครับ!” แค่นั้นแหละทุกคนหันหน้าไปสนใจพี่รหัสตัวเองหมดทันทีโดยไม่ต้องพูดซ้ำ

“พี่คิงหวัดดีค่ะ” ป๋องแป้งพูดเสียงเล็กเสียงน้อย พร้อมกับอาการของคนกำลังตัวสั่น

“อืมหวัดดี..น้องป๋องแป้ง เดี่ยวพี่รหัสน้องก็มามันไปซื้อพิซซ่ามาให้น้อยอยู่ใจเย็นนะ มันชื่อโอมเพื่อนพี่เอง” พี่คิงหันไปพูดกับป๋องแป้งที่นั่งอยู่ข้างหน้าฟองจันทร์

“ค่ะ ครับ” แล้วป๋องแป้งก็หันหน้าไปตามเดิม

“พี่คิงแล้วพี่รหัสปี2 หนูละพี่เขาไปไหนทำไมยังไม่มา” ฉันถามอย่างสงสัย ก็คนอื่นเขามีพี่รหัสปี2กันหมดแต่ไอ้ฟองจันทร์มีแค่พี่คิงที่เป็นพี่ปี3คนเดียว

“อ่อคือว่า...พี่รหัสปีสองของเราเป็นแฟนของพี่เองแหละชื่อน้ำผึ้ง ตอนนี้ซิ่วไปเรียนพยาบาลที่มอเอกชนแถวซานเมือง วันนี้ไม่ว่างมาไม่ได้”

“อ้าวแฟนพี่คิงซิ่ว” ฉันมองหน้าพี่คิงที่พี่เขามีสีหน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อยเมื่อฉันถามว่าแฟนเขาซิ่วแต่เพียงไม่กี่วินาทีเขาก็กลับมาทำหน้าโหดตามแบบฉบับพี่ว้ากเหมือนเดิม...

“ใช่ก็แบบเทคแคร์แบบพี่น้องไปๆ มาๆ เลยได้เป็นแฟนแต่ไม่ต้องห่วงวันเสาร์นี้พี่นัดเราเลยนะไปกินเหล้าที่ผับกับพวกพี่ เดี๋ยวถ้าไม่รู้ทางพี่กับน้ำผึ้งจะไปรับ เป็นการเลี้ยงสายรหัสโอเคนะ” พี่หน้าโจรป่าของฉันเขินหูแดงหมดแล้ว ท่าทางจะอาการหนักเหมือนคนละคนกับที่ว้ากฉันวันแรกลิบลับ

วันเสาร์>>>

“ฮัลโหลพี่คิงถึงไหนแล้วคะ หนูรออยู่ที่หน้าคอนโดนะ” วันนี้มีเลี้ยงสายรหัสอย่างที่บอกไป ทีแรกว่าจะให้แสตมป์กับติวเตอร์ไปเป็นเพื่อนแต่มันสองคนดันมีนัดไปนั่งชิวกับเพื่อนในสาขาทำให้ไปด้วยไม่ได้

“โอเคพี่กับน้ำผึ้งกำลังจะไปคอนโดฟองจันทร์นะ”

“แค่นี้นะคะ”

“ครับๆ” วันนี้ฉันแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีขาวโชว์ไหล่โชว์หน้าท้องนิดพอเซ็กซี่นิดหน่อย แนววัยรุ่นทั่วไปปล่อยผมโดยไม่ดัดใส่รองเท้าส้นสูงสีดำประมาณ4นิ้วมีรถพอร์ชสีขาวสี่ประตู ขับมาจอดตรงหน้าฉันที่ยืนรอพี่คิงอยู่ แล้วก็ลดกระจกลงมาพร้อมโผล่หน้าออกมา

“ขึ้นรถเลยน้องฟองจันทร์” พี่คิงนั้นเองที่เป็นเจ้าของรถหรู เบาะข้างคนขับมีผู้หญิงหน้าตาสวยหวานแต่แต่งหน้าแนวสาวสายฟอดูเซ็กซี่

“สวัสดีค่ะ พี่น้ำผึ้งคนสวยของหนู” พอเข้ามานั่งภายในรถฉันก็โผล่หน้าไปทักทายพี่รหัสคนสวย ตั้งแต่วันเปิดสายพี่น้ำผึ้งก็วีดีโอคอลมาหาฉันพวกเราสองคนคุยกันแบบถูกคอทีเดียวประมาณผู้หญิงนิสัยคล้ายๆ กันเลยไปกันได้

“สวัสดีค่ะ น้องฟองจันทร์ของพี่ตัวจริงสวยเชียวนะเนี้ย!” แล้วเราสองคนก็เมาท์ตลอดทางโดยที่พี่คิงไม่มีปากเสียงทำหน้าที่เป็นผู้ฟังเงียบๆ และเป็นคนขับรถไปตลอดทาง

ผับแถวทองหล่อ

“ว้าว!ทำไมคนเยอะจังคะพี่คิง” ภายในผับหรูตกแต่งสไตล์ยุโรปแนวดาร์กๆ ที่ฉันเข้ามาได้ทั้งที่อายุไม่ถึง 20 นั้นเหรอเพราะเพื่อนสนิทพี่คิงเป็นเจ้าของผับและที่หน้าตะลึงกว่านั้นก็คือพี่เขาเรียนหมออยู่ปี 3 เรียนที่มหาลัยเดียวกันกับฉัน

“ว้าวๆ ทำไมน้องรหัสมึงปีนี่สวยจังวะไอ้คิง ขอได้ไหมเดี๋ยวพี่เปย์เองนะครับ” พี่ผู้ชายหน้าตาหล่อตี๋ ท่าทางทะเล้นพูดขึ้น ขนาดที่ในอ้อมแขนของพี่เขาก็มีสาวสวยอยู่ เธอคนนั้นมองมาที่ฉันด้วยสายตาจิกกัด

“หยุดๆ เลยนะนี่น้องรหัสน้ำผึ้ง พี่เจมส์” พี่น้ำผึ้งที่นั่งข้างฉัน เอาตัวของเธอที่ไม่ได้ใหญ่อะไรมาบังฉันไว้อย่างปกป้อง สุดยอดพี่รหัสเลยค่าหนูรักพี่มาก

“อะไรวะ พี่แค่ใจดีจะเปย์ช่วย ไม่ได้จะทำอะไรชะหน่อย” พี่เจมส์กำลังเถียงกับพี่น้ำผึ้งเหมือนจะเป็นสงครามขนาดย่อมๆ

“ไปเปย์น้องรหัสหมอนู่น ได้ข่าวว่าเป็นผู้ชายอีกแล้วนิปีนี่”

“พูดให้เจ็บซ้ำน้ำใจทำไมเนี่ยยย” พี่เจมส์โอดโอยอย่างเกินจริง

“หยุดๆ ทะเลาะเลยคะที่รัก มึงด้วยไอ้เจมส์!” พี่คิงเบรกศึกระหว่างพี่น้ำผึ้งของฉันกับพี่เจมส์จอมกะล่อน

“หึ!สองมาตรฐานวะทีกับเมียนี่พูดคะขากับเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่ประถมตะโกนใส่หน้าเพื่อนไอ้เพื่อนเลว!” พี่เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงกระแทกแล้วสะบัดหน้าไปคุยกับสาวในอ้อมกอดแทน

“ไม่ต้องงอนเป็นตุ๊ดเลยไอ้เจมส์ ว่าแต่ไอ้พะนายไปไหนวันนี้มันเข้ามาดูผับแทนเฮียพะนานิ”

“มันตรวจบัญชีอยู่บนห้องทำงานเดี่ยวก็ลงมา” พี่เจมส์หันมาคุยกับพี่คิง

“น้องฟองจันทร์ จะดื่มเหล้าหรือน้ำอัดลมครับ” พี่คิงหันมาคุยกับฉันขนาดที่ยื่นแก้วให้พี่น้ำผึ้ง

“เหล้าก็ได้ค่ะ ฟองจันทร์ดื่มได้” แล้วพี่คิงก็ยื่นแก้วเหล้าให้ฉันจากนั่งฉันก็หันไปคุยกับพี่น้ำผึ้งตามประสาคนเป็นแฟนกัน แต่อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงหน้าตาน่ารักดูแบ๊วๆ เดินเข้ามาหาพี่คิง

“คิงคะ ไม่ได้เจอกันตั้ง3ปี น้ำอิงคิดถึงจัง” อยู่ๆ เธอคนนั้นก็เข้าไปกอดพี่คิงที่นั่งเอ่อนิ่ง...ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากพี่คิงแต่พี่คิงกับปล่อยให้ยัยนั้นกอดตัวเองโดยไม่ผลักไส ส่วนพี่น้ำผึ้งของฉันเหมือนจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครเพราะมองด้วยสายตาโกรธน้ำตาคลอ งานเข้าพี่หน้าโจรป่าของฉันแล้วแน่เลยและท่าจะเป็นงานช้างมากชะด้วย

“พี่น้ำผึ้งจะไปไหนคะ!?” ฉันพูดขึ้นขณะที่พี่รหัสของฉัน เธอกำลังจะลุกออกจากโต๊ะโดยที่มีพี่คิงมองด้วยสายตาเหมือนคนอยากจะพูดอะไรชักอย่าง...แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา มือก็พยายามแกะมือผู้หญิงชื่อน้ำอิงที่ดูท่าจะเหนียวยิ่งกว่าปลาหมึกนั้นออกจากแขนตัวเอง

“เราไปเต้นข้างล่างกันเถอะฟองจันทร์ ไม่ต้องตามไปนะพี่คิง ผึ้งอยากไปกันตามปะสาสาวๆ” พี่น้ำผึ้งชวนฉันแล้วหันไปพูดกับพี่คิงด้วยน้ำเสียงกระแทกตรงคำว่าสาวๆ เรื่องยาวแน่ๆ คะงานนี้

“ครับๆ” พี่ว้ากหน้าโจรป่ากลายเป็นหมาหงอยชิงานนี้...

โซนหน้าเวที…

“ขอชนแก้วด้วยคนได้ไหมครับสาวๆ” ผู้ชายหน้าตาหล่อแต่ดูจะร้ายกาจไม่เบามาขอฉันกับเจ้น้ำผึ้งชนแก้ว ตอนนี้เราสนิทกันจากพี่จึงเป็นเจ้

“ได้ค่ะ!” จากนั้นพวกเราก็เต้นโดยที่ผู้ชายคนนั้นเหมือนพยายามจีบเจ้น้ำผึ้ง พอใกล้เวลาผับจะปิดไม่ต้องพูดถึงสภาพฉันกับเจ้บอกเลยเละสุดๆ

เมาจนแทบยืนกันไม่ไหวทั้งคู่สนุกสุดเหวี่ยงเลย พี่คิงก็ไม่รู้หายไปไหนขนาดที่ผู้ชายหน้าหล่อแต่นิสัยดูร้ายกาจคนนี้กำลังโอบเอวเจ้น้ำผึ้งและกำลังจะก้มลงจูบ! แต่ตัวเขากับโดนกระชากออกไปอย่างแรง

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

“ว้าย! หยุดบ้านะพี่คิง” เจ้น้ำผึ้งดึงพี่คิงที่กำลังสติแตกออกจากผู้ชายคนนั้น แต่โดนพี่คิงกระชากแขนจนเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดพี่แก

“มึงอย่ามายุ่งกับเมียกูอีกถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี่” ผู้คนที่เต้นอยู่ต่างหยุดเต้นแล้วหันมามองทางเรากันใหญ่อยู่ๆ ก็มีผู้ชายหน้าตาหล่อมาก สูง ท่าทางโหดๆ เดินมาพร้อมการ์ดอีกห้าคนมาหยุดตรงที่เกิดเรื่อง

“มีเรื่องไรกันไอ้คิง!?” ผู้ชายคนนั้นถามพี่คิง แต่เหมือนเขาจะรู้สถานการอยูแล้วถึงได้มีการ์ดมาด้วยหลายคนขนาดนั้น

“มึงมาก็ดีไอ้พะนาย! มึงเคลียร์กับไอ้นั้นให้กูที เรื่องค่ารักษาพยาบาลเดี่ยวเอามาให้ กูจะรีบไปเคลียร์กับเมีย” พี่คิงหันไปคุยกับเพื่อนของเขา แล้วกำข้อมือของเจ้น้ำผึ้งเอาไว้แน่นดูจากสีหน้าพี่หน้าโจรป่าน่ากลัวกว่าวันว้ากน้องปีหนึ่งคูณสิบเท่าได้เลย

“ได้ๆ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวทางนี่กูจัดการให้” ผู้ชายที่ชื่อพะนายพูดกับพี่คิงด้วยท่าทางสบายๆ

“เออเกือบลืมกูฝากมึงไปส่งน้องรหัสกูให้หน่อยดิ ชื่อฟองจันทร์อยู่คอนโดโครงการของที่บ้านไอ้เจมส์แถวหน้ามอเรา”

“เอ่อๆ ได้ คนนี้ใช่ป่ะ” พี่หน้าหล่อมากชี้นิ้วมาทางฉันที่สติเริ่มจะเบลอ เหมือนพื้นในผับลอยได้ยังไงไม่รู้ เหมือนพี่คิงจะคุยอะไรชักอย่างกับพี่หน้าหล่อแล้วก็กระชากแขนเจ้น้ำผึ้งที่โวยวายออกไปแล้วเหลือแต่ฉันที่ไม่รู้จะไปไหนดีจนอยู่ๆ ก็เหมือนลอยอยู่บนอากาศไม่ใช่ละพี่หน้าหล่อต่างหากที่อุ้มฉันเดินไปที่ไหนชักที่แต่ตอนนี้ฟองจันทร์รู้สึกเหมือนจะท้องไส้ปั่นป้วนเหมือนมีมวลคลื่นมหาสารกำลังจะชัดออกมาจากในท้องแล้วสุดท้ายมันก็ พุ่งออกไปเต็มๆ เสื้อพี่หน้าหล่อที่อุ้มฉันเดินอยู่

“อ๊วก! อ๊วก! แหวะ ฮึก!”

“เฮ้ย!ยัยขี้เมา มาอ้วกใสเสื้อฉันได้ยังไงวะเนี้ย คนอุตส่าห์อุ้มมาเห็นว่าเดินไม่ไหวทำบุญบูชาโทษชัดๆ” เสียงใครมาโวยวายเนี้ยคนจะหลับจะนอนไม่มีมารยาทเลย เดี่ยวตบคว่ำเลย

“เงี๊ยบหน่อยดิ๊ คนจ่าหลาบ จ่านอนอย่ารบกวนนนน” เสียงคนเมาพูดออกมาอย่างฟังไม่รู้เรื่อง

“อ้าวอย่าพึ่งหลับ ฉันยังไม่รู้เลยว่าห้องเธออยู่ชั้นไหนตื่นมาก่อนยัยขี้เมา โว้ยมันอะไรกันวะเนี้ยหน้าตาก็สวยแต่เมาเละ”