เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 99
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 100
“อะไรกัน?” สีหน้าขององค์ชายอานเปลี่ยนไปเล็กน้อย “อาหยูต้องการมอบภาพวาดนี้ให้ข้า แต่หลิงหลงฟูเหรินซื้อมันมางั้นหรือ?” “ขอรับ เซี่ยหวายจุนคิดว่าภาพวาดนั้นคือคุณหนูใหญ่หยวนมอบให้ท่านอ๋อง ดังนั้นจึงโกรธมาก”องค์ชายอานดูมึนงง นางให้ภาพวาดแก่เขาได้ยังไง?“ภาพวาดนั้น อาหยูบอกว่าอะไร?” องค์ชายอานถามหลังจากเงียบไปนานองครักษ์ลังเล “คุณหนูใหญ่หยวนกล่าวว่า ภาพวาดนั้นมอบให้องค์ชาย โดยบอกว่านางได้พบคนที่รักแล้ว ท่านอ๋องได้โปรดลืมข้าเสียเถิด”องค์ชายอานมองตรงมาที่เขาราวกับจะเพิกเฉยต่อคำตอบของเขา แล้วถามต่อว่า “แล้วอาหยูพูดว่ากระไร?”องครักษ์ตอบแทบจะในทันทีว่า “คุณหนูใหญ่หยวนไม่เคยอธิบายเรื่องนี้เลย”องค์ชายอานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “งั้นก็แค่นั้นเถอะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะเข้าไปในวังแล้ว”เนื่องจากอาหยูไม่ได้ให้คำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจึงต้องกลับไปเอาภาพวาดกลับมาองค์ชายสวมชุดราชวงศ์สีเหลือง มีแผ่นมังกรทองสี่กรงเล็บปักบนผ้าไหม รักษารูปร่างให้แข็งแรงเพื่อหน้าที่ขุนศึกมาหลายปี ใบหน้าสีบรอนซ์ของเขาถูกย้อมด้วยแสงแดด ลมและทรายของชายแดน ใบหน้าที่หล่อเหลาและเด็ดเดี่ยวของเขาคล้ายกับมู่
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 101
ฮองเฮามองดูนางด้วยสายตาที่เฉียบแหลม “สองเดือน”นางแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นเขาอาการดีขึ้น เซี่ยจื่ออานกล่าวก่อนหน้านี้ว่าต้องใช้เวลาสามวันกว่าที่อาซินจะผ่านพ้นช่วงอันตรายไปได้ แต่ตอนนี้อาการของอาซินทรงตัวแล้วจื่ออานยิ้มอย่างขมขื่น “ฮองเฮาเพคะ การเจ็บป่วยของท่านอ๋องไม่ใช่แค่วันสองวัน มันไม่ง่ายเลยที่จะรักษากระดูกที่หักให้งอกขึ้นมาใหม่”“สามเดือนต่อจากนี้ ถ้าหากว่าพระอาการของอ๋องเหลียงยังรักษาไม่ได้เล่า เจ้าก็เป็นคนฉลาด คงจะรู้ผลที่จะตามมา” ฮองเฮากล่าวอย่างเย็นชาจื่ออานรู้ได้ในทันทีว่า ถ้ารักษาอ๋องเหลียงไม่หายขาด และนางก็ล่วงรู้ความลับของท่านอ๋อง ฮองเฮาคงจะไม่ปล่อยให้นางอยู่ในโลกนี้เป็นแน่?นางกล่าวว่า “ฮองเฮา สามเดือนถึงครึ่งปี นี่เป็นคำตอบสุดท้ายที่หม่อมฉันจะมอบให้พระองค์ได้เพคะ” ฮองเฮากล่าวอย่างเคร่งขรึม “เซี่ยจื่ออาน การรักษาต้องมีความคืบหน้า เจ้าพูดก่อนหน้านี้ว่าอ๋องเหลียงสามารถผ่านช่วงเวลาที่อันตรายได้หลังจากสามวัน และตอนนี้ก็เพิ่งจะผ่านไปแค่สองวันเท่านั้น”จื่ออานส่ายหัว “ทูลฮองเฮา ครั้งนี้มันต่างออกไป ครานี้ปอดอักเสบจากการติดเชื้อ เกิดจากอาการป่วยกะทันหัน มันง่ายที่อาการจะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 102
การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอ๋องเหลียง “ที่คนนอกพูดกัน มันจะเป็นจริงได้อย่างไร?”จื่ออานนั่งลงวัดชีพจรของท่านอ๋อง ภาวะชีพจรสงบลงมาก และเขาต้องชื่นชมรากฐานความดีของอ๋องเหลียงด้วย“ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” อ๋องเหลียงพูดแล้วมองไปรอบ ๆ “ท่านอาไปแล้วหรือ?”“เพิ่งออกไปเพคะ!”อ๋องเหลียงเอื้อมมือออกไปอย่างเกียจคร้าน พับมือลงบนผ้าห่ม จ้องมองที่จื่ออานและถามว่า “เจ้ากำลังจะอภิเษกกับท่านอาแล้ว เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”จื่ออานส่ายหัว “มิทราบเพคะ หม่อมฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น”อ๋องเหลียงเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็พูดว่า “อภิเษกกับเขาเถิด”จื่ออานแปลกใจเล็กน้อย “หือ?”“เขาคู่ควร” อ๋องเหลียงกล่าวโดยไม่เริ่มต้นและสิ้นสุดก่อนจะหลับตาลงจื่ออานอยากบอกว่านี่ไม่ใช่คำถามว่าคู่ควรหรือเปล่า ถ้าคนสองคนอยากจะอภิเษกกันตลอดชีวิต นอกจากจะดูสภาพภายนอกแล้ว ยังต้องดูว่ามีความรู้สึกต่อกันหรือไม่แน่นอนว่านางรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องบอกอ๋องเหลียงเกี่ยวกับความรัก เขาคงไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงต้องอภิเษกกับเขา?อภิเษกกับตระกูลผู้สูงศักดิ์ มันเป็นลำดับศักดิ์ในวงศ์ตระกูล แต่ก็ไม่ใช่กับคนนี้จื่ออานมึนงง อ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 103
องค์ชายอันพึงพอใจในคำตอบเป็นอย่างมาก จึงหยุดถาม และเดินไปชำเลืองมองที่อ๋องเหลียงเมื่อเขาเดินผ่านจื่ออาน จื่ออานยังคงรู้สึกถึงลมหายใจที่ทรงพลังและน่าดึงดูด ซึ่งคล้ายกับลมหายใจของมู่หรงเจี๋ยมาก แต่ทว่าเขาจะถูกควบคุมมากกว่ามู่หรงเจี๋ยมู่หรงเจี๋ยเป็นคนประเภทที่เปล่งประกายราวกับแสง แม้ในขณะที่นั่งเงียบ ๆ ก็เหมือนถูกครอบงำและน่าเกรงขาม ทำให้ผู้คนไม่อยากเข้าใกล้จื่ออานส่ายหัว ทำไมนางถึงคิดถึงมู่หรงเจี๋ยตลอด?เธอมีความรู้สึกกระสับกระส่ายในหัวใจ จื่ออานพยายามที่จะกำจัดมัน เดินไปและพูดว่า “องค์ชาย ท่านอ๋องมีพระอาการดีขึ้นมากแล้ว”“ข้าดูจากพระพักตร์แล้ว ดีขึ้นมาก” องค์ชายอันตรัสจื่ออานนำภาพวาดจากด้านข้างไปมอบให้กับองค์ชายอัน “ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ ขอให้หม่อมฉันมอบให้พระองค์เพคะ”องค์ชายอันยื่นพระหัตถ์ไปรับโดยไม่แสดงสีหน้าใด พระองค์เพียงตรัสอย่างแผ่วเบาว่า “อืม”จื่ออานไม่ได้เปิดมัน เมื่อเขาเห็น และไม่ได้มอบมันให้องครักษ์ที่อยู่ข้างหลังเขา เขาแค่ถือมันไว้ในมือของเขาและถามว่า “พระองค์ไม่ดูหรือเพคะ?”แสงที่ส่องลงมาบนใบหน้าของเขา ฉายแววไม่แน่ใจ และเสียงของเขาก็ต่ำลง “ดูแล้ว”
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 104
จื่ออานตอบว่า “ขอบพระทัยที่เตือน จื่ออานทราบแล้วเพคะ”พระสนมเหมยพูดว่า “ได้ เช่นนั้นก็ไปเถิด อีกอย่าง ก่อนออกจากวังเจ้าควรจะไปอำลาหวงไท่โฮ่ว ไปอีกสักครั้งเถอะ ถือโอกาสนี้ไปในช่วงที่หวงไท่โฮ่วยังไม่บรรทม”จื่ออานกล่าวว่า “ขอบพระทัยที่เตือนเพคะ”พระสนมเหมยเหลือบมองเธอด้วยรอยยิ้ม และจากไปพร้อมกับนางในจื่ออานมองไปที่ด้านหลังของนาง นางหันกลับมาเงียบ ๆ และเข้าไปในห้องโถงเธอพูดกับแม่นมหยางว่า “แม่นมหยาง ท่านเก็บข้าวของของท่านก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าจะไปบอกลาหวงไท่โฮ่วก่อน”แม่นมหยางกล่าวว่า “เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่ไปเถอะ นี่คือสิ่งที่ควรทำ ยังจำทางนั้นได้หรือไม่? หรือว่าต้องการให้ทาสรับใช้ไปส่งท่านหรือไม่?”จื่ออานกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ข้าจำทางได้”แม่นมหยางพูดด้วยความประหลาดใจ “คุณหนูใหญ่เคยไปแค่ครั้งเดียว จำได้หรือ?”จื่ออานมีความทรงจำที่ดีเสมอมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทีมหน่วยสืบราชการลับพิเศษที่อ่อนไหวต่อเส้นทางใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีในการเดินจากวังฉางเชิงไปยังวังโช่วอันของหวงไท่โฮ่วเดินทะลุผ่านทางระเบียง และผ่านแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ของประตูวังซีเหวยวังซีเหวยเป็นสถานที่ที่จักรพรรดิกำลังพัก
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 105
เธอมั่นใจได้เลยว่าต้องมีบางสิ่งในห้องโถงที่คนนอกไม่รู้ องครักษ์บอกว่ากำลังดักฟังอยู่นอกประตู และพระสนมอี๋ก็โกรธมากจื่ออานไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในวัง ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปองครักษ์มาถึง มีคนหลายคนจับเธอลง ผลักเธอเข้าไปในห้องโถงด้านข้าง และปิดประตูขังไว้ในห้องโถงจื่ออานสามารถมองเห็นผ่านรอยแตกที่ประตู ทหารในวังกำลังเฝ้าอยู่ด้านนอก มีร่างหนึ่งจากไปอย่างรวดเร็ว บุคคลนี้ไม่ได้พานางรับใช้มาด้วยจื่ออานจำด้านหลังนี้ได้ดี คือองค์ชายมู่หรงเฉียวหัวใจของจื่ออานจมลง เป็นไปได้ไหมที่มีบางสิ่งที่ไม่อาจบรรยายได้ระหว่างพระสนมอี๋และองค์ชาย?ถ้าเป็นเช่นนั้น พระสนมอี๋จะไม่ยอมให้เธอเดินออกจากประตูนี้แม้เพียงครึ่งก้าวไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออกการแสดงออกของจื่ออานเปลี่ยนไป ถอยกลับไปด้านข้างและตั้งเนื้อตั้งตัวห้อยมือลงมีหญิงสาวในชุดหรูเดินเข้ามา ผมของเธอถูกม้วนขึ้นตามอำเภอใจ แล้วก็หวีเป็นมวยผมที่เรียบง่ายแต่อ่อนล้า ปิ่นปักผมเอียงและจอนผมของเธอก็หลวมเล็กน้อยเธอมีผิวแดง หน้าแดง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรือเหตุผลอื่น เธอจึงก้าวไปข้างหน้า นั่งบนเก้าอี้ มองดูจื่ออานด้วยดวงตา
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 106
จื่ออานแสร้งทำเป็นตื่นตระหนกรีบก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หมุนแหวนแห่งจิตวิญญาณปลดปล่อยพลังจากแหวนเพื่อให้ไปรบกวนคลื่นสมองของพระสนมอี๋ ทำให้พระสนมเดินไปตามความคิดของนางการรบกวนแบบนี้ไม่ใช่การสะกดจิต แต่ผลที่ได้ก็คล้ายกับการสะกดจิต ด้วยระยะห่างที่ใกล้กันแบบนี้ จื่ออานน่าจะสะกดจิตพระนางได้ ทว่าในพระตำหนักยังมีคนอื่นอยู่อีก หากพระสนมถูกสะกด คนอื่นจะมองเห็นได้ง่าย ทำได้เพียงรบกวนคลื่นสมองเพื่อควบคุมการเดินเท่านั้นเพียงแต่ผลจากการรบกวนคลื่นสมองอยู่ได้มากสุดก็แค่สิบห้านาที หลังจากสิบห้านาทีผ่านไปแล้ว ผลนั้นก็จะหายไปดังนั้นก่อนที่พระสนมจะหลุดจากภวังค์ นางจะต้องออกจากพระตำหนักอี๋หลานให้ได้ซะก่อนก่อนหน้านี้ที่พระสนมอี๋กำลังดุด่า นางก็หยุดเดิน หน้ามืดหายใจหอบ "นึกไม่ถึงเลยว่าพระสนมจะรับรู้เรื่องอื้อฉาวพวกนี้แล้ว หม่อมฉันชอบเขาจะมีประโยชน์อันใด? หากเขาไม่ได้ชอบหม่อมเลยสักนิดเดียว ในใจของเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่มีวันจะมาชายตามองหม่อมฉันหรอกเพคะ"พระสนมอี๋ที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ รูม่านตาก็หดตัวลง รูจมูกก็ขยายออกเล็กน้อย ยกมุมปากขึ้น "ฝ่าบาทมีนางในดวงใจแล้ว? ใครกัน? ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ"จื่ออาน
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 107
จื่ออานต้องการที่จะออกไปให้เร็วที่สุด เมื่อออกจากพระตำหนักอี๋หลานได้ นางก็จะปลอดภัยแล้วอย่างไรก็ตามนางยังต้องแน่ใจว่าตนเองจะสามารถออกจากเขตพระหนักอี๋หลานได้อย่างปลอดภัย เพราะเมื่อนางจากไป แหวนแห่งจิตวิญญาณปล่อยพลังงานไฟฟ้าออกมาก็จะไม่สามารถรบกวนคลื่นสมองของพระสนมอี๋ได้อีกต่อไป พระนางจะต้องรู้สึกตัวขึ้นมาแน่ และจะส่งคนมาดักฆ่านางพระตำหนักเยว่ชิงประตูพระตำหนักปิดอยู่ พระสนมเหมยนั่งอยู่ในพระตำหนัก เซี่ยหลินก็นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งในนั้น ชายสวมชุดดำคนหนึ่งที่ใบหน้าปกคลุมไปด้วยหนวดเคราเขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพระสนมเหมยบนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าพวกเขาต่างมีถ้วยชาวางไว้หนึ่งใบ มันยังกรุ่น ๆอยู่ แสดงให้รู้ว่าคนที่มาเพิ่งจะนั่งลงไปได้ไม่นาน"ข้าไม่รู้จะทำยังไงแล้วก็เลยให้นางไปพระตำหนักอี๋หลาน ตามนิสัยของพระสนมอี๋แล้วจะต้องไม่ให้นางออกมาจากพระหนักอย่างปลอดภัยโดยเด็ดขาด" พระสนมเหมยกล่าวอย่างจริงจัง"พระนางมีความมั่นใจหรือ?" ชายที่มีเคราถามพระสนมเหมยยิ้มเย้ยหยัน "น้องชาย พระตำหนักคือที่ของข้า หากเพียงคน ๆ เดียวข้ายังไม่สามารถฆ่าได้ แล้วจะรักษาตำแหน่งพระสนมเหมยมาได้ตั้งหลายปีได้อย่างไร?""กระหม่
บทล่าสุด
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1168
ร่างกายของแม่ทัพเฒ่าฉินสั่นสะท้านด้วยความโกรธ “เจ้าสาปแช่งปู่รึ เจ้าเคยคำนึงถึงญาติพี่น้องหรือไม่?”เมื่อหมอหลวงมาถึง กลับไม่มีคนในตระกูลฉินคอยเฝ้าเขาอยู่ในห้อง ดังนั้นจึงมีเพียงแต่บ่าวรับใช้หลังจากตรวจสอบอาการเสร็จ หมอหลวงก็กล่าวด้วยสีหน้าตกตะลึง “ท่านแม่ทัพเฒ่า เมื่อไม่กี่วันมานี้ท่านได้ไปที่ใดมา? แล้วท่านเคยเข้าไปในพื้นที่โรคระบาดหรือไม่?” “ไม่เคย ข้าไม่เคยไปที่นั่น” สีหน้าของแม่ทัพเฒ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหมอหลวง “ท่านกำลังสงสัยว่าข้าติดเชื้อโรคระบาดใช่หรือไม่?”“อาการช่างคล้ายคลึงกันยิ่งนัก” หมอกลวงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“เป็นไปไม่ได้!” แม่ทัพเฒ่าฉินรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก “ท่านวินิจฉัยผิดหรือไม่?”“ข้าจะจัดยาให้ท่านสองชนิดก่อน หากดื่มยาเหล่านี้แล้วไม่ได้ผล เช่นนั้นไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วขอรับ” หมอหลวงกล่าวแม่ทัพเฒ่าฉินกล่าวด้วยความลนลาน “ฉินโจวบังคับให้ท่านพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?”หมอหลวงรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพเฒ่า ท่านหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดแม่ทัพฉินถึงต้องบังคับให้ข้าพูดเช่นนี้?”หมอหลวงชะงักไปชั่วครู่หนึ่งแล้วโพล่งถาม “ท่านเคยพูดคุยกับองค์ชายเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1167
นางสามารถเสียสละได้ แต่จะไม่มีทางทรยศต่อประชาชนเป่ยโม่เด็ดขาดสำหรับความจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิและประเทศชาติ นางจะต้องรักประชาชนก่อน จึงจะสามารถภักดีต่อองค์จักรพรรดิได้ฉินโจวกล่าวคำเบา “ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงแล้ว ท่านปู่พักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นรับลมสักหน่อย”ดวงตาของแม่ทัพเฒ่าฉินอัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็พยายามอย่างหนักเพื่อระงับมันฉินโจวเดินออกจากห้อง และเห็นว่าฉินเป้าน้องชายของตนนั่งอยู่ที่สวน เมื่อเห็นนางเดินออกมา เขาก็ถามว่า “ท่านปู่เป็นอย่างไรบ้าง?”ฉินโจวจำคำพูดของท่านปู่ได้อย่างแม่นยำ จึงเมินเฉยต่อเขาและตอบอย่างใจเย็น “เข้าไปดูด้วยตนเองสิ”ฉินเป้าคลี่ยิ้ม แต่มันกลับดูอ้างว้างอย่างยิ่ง “ข้าได้ยินสิ่งที่ท่านปู่พูดกับท่านแล้ว ข้าไม่อยากเข้าไป”ฉินโจวตกตะลึง “เพราะเหตุใด เขาทุ่มเทความพยายามทั้งหมดไปกับหารวางแผนเพื่อเจ้า เจ้าควรขอบคุณท่านปู่สิ”ฉินเป้าหัวเราะเยาะ “จริงรึ? หากเขาทอดทิ้งท่านเพื่อตระกูลได้ ในอนาคตเขาจะไม่ทอดทิ้งข้าหรือ? ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงหรือความดีงามใด ๆ พวกมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการเลย”ฉินโจวดูถูกน้องชายมาโดยตลอด เพราะเขาไม่ได
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1166
ทั้งสองคนเดินออกไปและหยุดอยู่บนทางเดิน หมอมองฉินโจวพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ท่านแม่ทัพ ข้ากำลังสงสัยว่าท่านแม่ทัพเฒ่าจะป่วยด้วยโรคระบาดขอรับ”ฉินโจวตกตะลึง “โรคระบาด? เป็นไปได้อย่างไร? ปู่ของข้าไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่เคยติดต่อกับผู้ป่วยโรคนี้เลย แล้วเขาจะติดเชื้อโรคระบาดได้อย่างไร?”“ข้าเคยรักษาผู้ป่วยโรคระบาดมาก่อน ซึ่งอาการคล้ายคลึงกันอย่างมาก ผู้ป่วยจะมีไข้สูง ไอ ตาแดง หายใจเร็วขึ้น เมื่อเกิดอาการเหล่านี้พร้อมกันจะอันตรายอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นโรคนี้ยังไม่มีวิธีรักษาให้หายขาดขอรับ” หมอกล่าว“เป็นไปไม่ได้ หากจะติดเชื้อโรคระบาดก็ต้องสัมผัสกับผู้ป่วยที่มีเชื้ออยู่แล้ว แต่ท่านปู่ของข้าไม่เคยใกล้ชิดคนเหล่านั้นเลย แล้วเขาจะติดเชื้อได้อย่างไร?” ฉินโจวยังคงไม่เชื่อหมอประสานหมัด “ทั้งหมดนี้คือคำวินิจฉัยของข้า หากท่านแม่ทัพไม่เชื่อ ก็สามารถขอให้หมอคนอื่นมาตรวจดูได้ หรือท่านจะพาเขาไปที่พระราชวัง และขอให้หมอหลวงช่วยตรวจอาการ ข้าไร้ความสามารถ จึงอาจวินิจฉัยผิดพลาดได้ ลาก่อนขอรับ ๆ!”สิ้นคำ หมอก็หยิบกล่องยาแล้วออกไปโดยไม่เขียนใบสั่งยาด้วยซ้ำฉินโจวสับสนไม่น้อย ท่านปู่ติดเชื้อโร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1165
หัวใจของฉินโจวเย็นเยียบราวกับน้ำ “ใช่ ตราบใดที่ข้าตายในสนามรบ ตระกูลฉินก็ยังจะเป็นผู้กล้า และเป็นขุนนางผู้มีเกียรติ”แม่ทัพเฒ่าฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นกล่าวคำเบา “ในฐานะหลานสาวตระกูลฉิน มันเป็นหน้าที่ของเจ้าที่ต้องเสียสละเพื่อชื่อเสียง และรากฐานของตระกูล”ฉินโจวกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ “หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้ายังทำไม่พออีกหรือ? ตอนนี้มีใครในตระกูลฉินบ้างที่ไม่เกาะกินเลือดนี้ของข้า?”แม่ทัพเฒ่าฉินลุกยืนขึ้นพลางกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว คราวนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าจะต้องเข้าไปในพระราชวัง ข้าให้คำมั่นกับฮองเฮาเฉาแล้ว ว่าวันนี้เจ้าจะไปที่นั่นเพื่อทูลขอรับคำสั่ง หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะรับคำสั่งและออกรบด้วยตนเอง”“ท่าน...” ฉินโจวมองเขาด้วยสายตาโศกเศร้า “ท่านปู่ ข้าก็เป็นหลานสาวของท่านเหมือนกัน ท่านไม่สงสารข้าบ้างหรือ?”“ปู่สงสารเจ้าสิ แต่ภารกิจหน้าที่ของตระกูลฉินจะต้องถูกส่งต่อ ตอนนี้น้องชายของเจ้าโตพอแล้ว เจ้าจะต้องพาเขาไปสร้างความสำเร็จทางการทหารด้วย และเจ้าจะได้รับส่วนแบ่งของน้องเจ้า เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลฉินก็จะได้ผู้สืบทอดคนใหม่”ฉินโจวผงะไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1164
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินโจว แม่ทัพเฒ่าฉินก็โมโหมากจนเคราสั่นสะท้าน “อาโจว อะไรจะสำคัญไปกว่าการบรรลุเป้าหมายอันยิ่งใหญ่? องค์จักรพรรดิเพียงต้องการขยายอาณาเขตของแคว้น เจ้าควรรู้เอาไว้ว่าเมื่อเรายึดครองต้าโจวสำเร็จ เป่ยโม่จะมีพื้นที่เพิ่มมากกว่าครึ่งหนึ่ง และมันจะเป็นความดีความชอบของตระกูลฉิน ทำให้ตระกูลของเราถูกจดจำไปหลายชั่วอายุคน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอดรึ? เจ้าไม่ต้องการบอกคนทั้งโลก ว่าแม้ฉินโจวจะเป็นสตรี แต่นางก็สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างผ่าเผยหรือ?”ฉินโจวมองดูใบหน้าที่ฉายแววตื่นเต้นปนโกรธเกรี้ยวของปู่ ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติถูกต้อง มันคือความต้องการของนาง แต่ความสำเร็จของนางจะต้องไม่แลกกับการเหยียบย่ำกระดูกของประชาชนชาวเป่ยโม่นางรักเป่ยโม่และหวังที่จะขยายอาณาเขตของแคว้น นอกจากนี้นางยังต้องการเสาะหาดินแดนอุดมสมบูรณ์เพื่อประชาชน เพราะหวังว่าพวกเขาจะสามารถอยู่อาศัยและทำกินอย่างสงบสุข และพึงพอใจโดยไม่ต้องทนทุกข์จากการพลัดถิ่นอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หากต้องการบรรลุอำนาจ นางจำต้องสละชีวิตประชาชนจำนวนมาก และนำเงินภาษีของทุกคนมาใช้ในการทำสงคราม ทำให้โรคร
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1163
มือสังหารเหล่านั้นแต่งกายคล้ายกับชาวต้าโจวและสวมหน้ากากผ้าสีดำ กลุ่มคนนิรนามราวเจ็ดถึงแปดคนกระโดดลงมาจากท้องฟ้ากลางวันแสก ๆ ทันทีที่เท้าของคนเหล่านั้นแตะพื้น พวกมันก็เริ่มโจมตีอย่างดุดันฉินโจวเห็นมือสังหารคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ยาว จากนั้นร่ายรำอยู่หลายกระบวนท่าราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้ ขณะแสงแดดตกกระทบกระบี่ส่องกระจายไปทั่วเหล่าทหารที่เพิ่งมาถึงกระโจนเข้าไปร่วมวงต่อสู้อย่างรวดเร็วหลังจากประดาบกันไปกว่าร้อยครั้ง มือสังหารก็ถูกบีบบังคับให้ล่าถอย ฉินโจวจ่อกระบี่ไปที่คอของหนึ่งในมือสังหาร พลางถามเสียงเข้ม “ตอบข้า ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?”มือสังหารตอบอย่างเย็นชา “ฆ่าไอ้หมารับใช้เป่ยโม่ให้หมด!”“หมารับใช้เป่ยโม่? เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนเป่ยโม่ พวกเจ้ามาจากต้าโจวใช่หรือไม่?” ฉินโจวโมโหอย่างมาก ขณะชี้ดาบไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย “ไอ้เลวมู่หรงเจี๋ยส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่?”“หญิงเลวอย่าเจ้ากล้าเอ่ยชื่อของท่านอ๋อง ทำให้พระองค์มัวหมองได้อย่างไร?” มือสังหารตะโกนฉินโจวชักดาบกลับพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “กลับไปซะ!”มือสังหารตกตะลึง ราวกับไม่คาดคิดว่าฉินโจวจะปล่อยตัวเขาไป”เ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1162
ฉินโจวกล่าวด้วยความโมโห “ข้าหลอกลวงเจ้าเมื่อไร?”“ไม่งั้นรึ? เจ้าและอ๋องฉีเอ่ยปากว่า หากจื่ออันตกลงเดินทางมาที่เป่ยโม่ พวกเจ้าจะส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ต้าโจวเป็นองค์ประกัน แล้วพวกเจ้าทำตามที่พูดแล้วหรือไม่?”“องค์ชายรัชทายาทเดินทางไปยังต้าโจวแล้ว!”“ผู้ที่เดินทางไปยังต้าโจวคือองค์ชายเจ็ด ไม่ใช่องค์ชายรัชทายาท องค์ชายเจ็ดไม่ได้เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจักรพรรดิเป่ยโม่จะส่งเขาไปสังเวยเมื่อใดก็ได้”“เป็นไปไม่ได้!” ฉินโจวประหลาดใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เดินทางไปคือองค์ชายรัชทายาท เพราะองค์จักรพรรดิทรงตรัสด้วยตนเองว่าจะส่งเขาไปที่ต้าโจว“เจ้าอย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย ก่อนหน้านี้ทั้งสองแคว้นตกลงทำสนธิสัญญาสงบศึก หลังจากการแพร่ระบาดสิ้นสุดลง แต่เจ้ากลับวางแผนโจมตีพวกเราในขณะที่ข้ายังอยู่ที่เป่ยโม่ เจ้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างเคร่งเครียดฉินโจวตอบ “ผิดแล้ว เป็นเพราะต้าโจวที่เคลื่อนทัพโจมตีทหารฝั่งขวาของเราก่อน และสังหารทหารของเราไปกว่าร้อยคน ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเคลื่อนทัพเข้าไปใกล้ เพื่อบีบบังคับให้พวกเจ้าถอยกลับ”“ไร้สาระ กองทัพของเราหยุดเคลื่อนท
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1161
อย่างไรก็ตาม การจัดหาเสบียงอาหารสำหรับพื้นที่ภัยพิบัติยังไม่เพียงพอ และยังขาดแคลนเสื้อผ้าอาภรณ์ นอกจากนี้หลังจากที่พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาถึงเป่ยโม่ ก็ยังไม่ได้รับใบสั่งยาแม้แต่ฉบับเดียว ดังนั้นความอดทนของประชาชนจึงค่อย ๆ หมดลง แต่ความโกรธและความขุ่นเคืองกลับยิ่งมากขึ้นทันทีที่ข่าวลือแพร่สะพัด ก็เป็นเสมือนเป็นการขว้างเปลวไฟใส่ ‘ระเบิด’ หนึ่งหมื่นตุน ทำให้มันระเบิดออกอย่างรวดเร็วผู้ประสบภัยนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฉินโจวลงจากภูเขา นางก็พบว่าองค์จักรพรรดิทำอะไรกับทหารม้า และทหารเจ็ดหมื่นนายที่ประจำการที่เมืองหลวง ซึ่งเขาออกคำสั่งให้ทหารเหล่านั้นขับไล่เหล่าผู้ประสบภัยออกไปนางเห็นด้วยตาตนเองว่าทหารใต้บังคับบัญชาของนางสร้างกำแพงมนุษย์อันแน่นหนา เมื่อผู้ประสภัยเดินทางเข้ามา พวกเขาก็จะโบกหอกเพื่อขับไล่คนเหล่านั้นออกไปผู้ประสบภัยมากกว่าสิบรายได้รับบาดเจ็บจากหอกทหารเหล่านั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของนาง แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้ฆ่าผู้ใด แต่เมื่อสถานการณ์รุนแรงขึ้นจะต้องมีการฆ่าแกงกันอย่างแน่นอนฉินโจวโกรธจัดจึงขี่ม้าเข้าไปขวางเอาไว้ “หยุด หยุดเ
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 1160
ฉินโจวกวาดสายตามองพลางเยาะเย้ยจื่ออันไม่สนใจนาง และพาหลินตานไปยังเขตตะวันตกภายในสองวันนี้มีผู้เสียชีวิตถึงสามคน ซึ่งทั้งหมดถูกหามออกไปหลังจากที่หลินตามเดินเข้ามาเขาหลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตาขณะมองดูการเผาศพจื่ออันไม่คิดว่าเขาจะมีความอ่อนไหวมากเพียงนี้ “ท่านหมอหลิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่?”หลินตานปาดน้ำตา “ข้าขอโทษ ข้าเพียง... คิดถึงครอบครัวขอรับ”“ครอบครัวของท่าน? แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ใดหรือ?” จื่ออันถาม“ตายหมดแล้วขอรับ ภรรยาและลูกสะใภ้ของข้าตายเพราะเหตุแผ่นดินไหวทั้งคู่ ส่วนลูกชายและหลานชายติดเชื้อโรคระบาดก่อนตายไปเช่นกัน ข้าจึงเป็นคนเดียวที่เหลือรอด” หลินตานสูดหายใจเข้าลึก ใบหน้าที่อยู่ภายใต้ผมสีขาวฉายแววความเศร้าโศกและหดหู่จื่ออันไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจากพื้นที่โรคระบาดเช่นกัน เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อย จื่ออันก็ไม่รู้จะปลอบใจเขาเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบและอยู่เคียงข้างไม่นานหลินตานก็ถามว่า “ท่านหมอเซี่ย โรคระบาดนี้สามารถรักษาหายได้จริงหรือขอรับ?”ตอนนั้นเองจื่ออันก็นึกได้ว่าเขาเป็นหมอเท้าเปล่า และหลังจากเดินทางพเนจรไปที่ต่าง ๆ เขาอาจรู้จักจินเย่าฉือก็เป็นได้ ดังนั้นจึงรีบถามว
