บทที่ 385

ไท่เป่ากล่าวต่อไป "จุดที่สี่ ตอนที่คณะเชิดมังกรไฟเดินแห่ขบวนมา ก็มีคนร่วมเดินขบวนจำนวนมาก ตอนที่เฉินหลิวหลิ่วเกือบจะโดนไฟเผา เจ้าบอกว่าตอนนั้นมีบ่าวรับใช้มากมายอยู่ด้วย ในเมื่อมีบ่าวรับใช้ ก็ต้องรู้ว่ามีคนอยู่ในเรือนด้านข้าง ทำไมถึงไม่รีบเข้าไปแจ้งให้พวกเขารีบหนีออกมา?"

มหาเสนาบดีเซี่ยจึงออกมาพูด "ไท่เป่า ในเวลานั้น บ่าวรับใช้หลายคนก็หารู้ไม่ว่าในเรือนด้านข้างมีคนอยู่ อีกทั้งเกิดไฟไหม้อย่างฉับพลัน ทำให้ทุกคนวิ่งกันอย่างวุ่นวาย ไหนจะต้องช่วยอพยพคนที่เดินร่วมขบวนมาด้วยอีก ทำให้ลืมเรื่องอื่นไปชั่วขณะก็เป็นได้"

ไท่เป่าขึ้นเสียงดัง "ดี ถือว่าบ่าวรับใช้ไปร่วมขบวนไม่รู้เรื่อง แต่ว่าในเวลานั้นก็มีคนของเจ้าคอยสังเกตการณ์มาโดยตลอด เหตุใดคนผู้นี้ถึงไม่ไปแจ้งเรื่องเล่า?"

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง "สถานการณ์ในตอนนั้นวุ่นวายมาก มันไม่ได้ง่ายดายดั่งที่ท่านไท่เป่าคิด ท่านจำเป็นต้องเคืองโกรธด้วยหรือ?"

ไท่เป่ามองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่า "ใช่ มันอาจจะไม่ง่ายดายอย่างที่ข้าคิดไว้ บางทีมันอาจจะมีอะไรที่ค่อนข้างจะซับซ้อนกว่านั้น ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านว่าจริงหรือไม่?"

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้พูดอะไร