บทที่ 13

เซี่ยฟูเหรินพูดอย่างเฉยเมย “ฝากขอบคุณเหล่าฟูเหรินแทนข้าที”

จากนั้น ก็พบกับเจ้าของร้านโจว “ขอรับ!”

เจ้าของร้านโจวยิ้มและพูดว่า “ฟูเหรินขออภัยนะขอรับ”

เขาแสดงท่าทางให้ช่างตัดเสื้อมาข้างหน้า เพื่อวัดตัวของเซี่ยฟูเหริน แล้วพูดว่า “คราวนี้เอาผ้าไหมและเอามาสองสามผืน หลังวัดเสร็จ ฟูเหรินก็เลือกลายทิ้งชอบเอาไว้ ส่วนอันที่ไม่ชอบข้าน้อยจะนำกลับไป”

“เรียบง่ายหน่อยก็จะดี” เซี่ยฟูเหรินกล่าว

จื่ออานออกจากประตูไปอย่างเงียบ ๆ ส่วนเซี่ยฉวนตามนางไปเมื่อเห็นการเคลื่อนไหว

เขามองไปรอบ ๆ สักครู่แล้วพูดกับจื่ออานว่า “คุณหนูจะต้องกลับไปรับใช้ที่บ้านของเหล่าฟูเหรินไม่ใช่หรือ ขอรับ? ทำไมยังไม่ไปอีก”

จื่ออานพิงราวจับด้วยท่าทางเซไปมา “ข้าจะกลับไปทีหลัง ข้าอยากให้เจ้าของร้านโจวตัดเสื้อผ้าให้ข้าด้วยเช่นกัน”

เซี่ยฉวนมองหน้าเธอ รู้สึกว่าคุณหนูแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก สมัยก่อนคุณหนูมักจะหลบตา ไม่กล้าพูดเสียงดังเมื่อเจอผู้คน แต่ตอนนี้มีตาของนางดุดัน ร่างกายเหมือนมีหนามปกคลุม นางจึงไม่อนุญาตให้เข้าถึงได้ง่าย ๆ

เซี่ยฉวนเดินผ่านเธอไป และสั่งคนที่เฝ้าประตูหน้าสองสามคน “พวกเจ้าไปค้นดูรอบ ๆ ให้ทั่วทุกที เพื่อดูว่ามีแมวป่าหรือไม่”

“รับทราบขอรับ” ข้ารับใช้ตอบ แล้วกระจายกันไปเพื่อค้นหา

เซี่ยฉวนมั่นใจว่ายังมีคนอยู่ในเซี่ยจื่อหยวน เพราะทางเข้าด้านหน้ามีการรักษาเฝ้าระวังอย่างดี ส่วนประตูหลังก็ไม่ได้อยู่ในเซี่ยจื่อหยวน ยกเว้นทางเข้าด้านหน้าที่สามารถกระโดดข้ามกำแพงเข้ามาได้เท่านั้น

เฉินเอ้อร์ที่ถูกทำให้หมดสติไปคนนั้น ในเซี่ยจือหยวนไม่มีใครแข็งแรงและมีพละกำลังมาก เขาถูกนำตัวออกไปได้อย่างไรกัน?

แปลกมากทีเดียว ทำไมคุณหนูจึงกลับมา? แม้ว่าเธอจะเข้าใจแผนการของเหล่าฟูเหริน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยปลุกฟูเหรินให้ตื่นขึ้นได้ แต่ฟูเหรินกลับยังมึน ๆ งง ๆ จากกลิ่นหอมของการวางยา

ตอนที่พาเฉินเอ้อร์มาที่นี่ ฟูเหรินก็ถูกวางยาไปแล้ว เขาสำรวจด้วยตัวเอง เขาตื่นได้อย่างไร ธูปหอมยังไม่ทันหมดเลย?

ยิ่งไปกว่านั้น ก็มีคนเฝ้าประตูอยู่ คุณหนูเข้ามาได้ยังไง?

เขาเองพาคนเดินไปสำรวจทั่ว พบว่าหญ้าตรงมุมกำแพงมีรอยถูกเหยียบ เป็นไปได้ไหมว่าคุณหนูเข้ามาทางกำแพง?

เซี่ยฉวนครุ่นคิด แต่รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะกำแพงสูง ขนาดผู้ชายยังกระโดดโดยไร้รอยเท้าไม่ได้ นับประสาอะไรกับผู้หญิงที่อ่อนแอ?

ห้องของจื่ออานก็ถูกค้นเช่นกัน ดังนั้นจื่ออานจึงเข้าไปอ่านหนังสือ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาแตะต้องหนังสืออย่างไม่ได้รับอนุญาต

การกระทำของข้ารับใช้ป่าเถื่อนมาก พวกเขาค้นหาจากห้องด้านนอกไปยังห้องด้านใน สำรวจทุกมุมแล้วก็ยังไม่พบ

“นี่ อย่ามายุ่งกับของของฉันข้า” จื่ออานหงุดหงิดทันที เมื่อข้ารับใช้เปิดตู้ของหล่อน และโยนเสื้อผ้าของหล่อน

ข้ารับใช้คนนี้ไม่เข้าตาจื่ออานเอาเสียเลย เขาพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ขอภัย คุณหนู ข้าได้รับคำสั่งให้ค้นหา”

“จะค้นหาอะไร” จื่ออานพูดอย่างเย็นชา

“จริง ๆ แล้วให้ค้นหาแมวป่า เกรงว่าแมวป่าจะมาข่วนคุณหนู เซียงแหยจึงให้พวกเรามาจัดการ” คนรับใช้คนนั้นพูดอย่างเย็นชา

พวกเขาไม่สนใจจื่ออานสักนิด ในความคิดของพวกเขา แม้ว่าเซี่ยจื่ออานจะเป็นลูกสาวคนโตของเซียงแหย แต่ก็ไม่มีความแตกต่างทางสถานะระหว่างสถานะนางกับข้ารับใช้

โดยเฉพาะวันนี้ พวกเขารู้เรื่องราวภายในมากขึ้น หยวนซื่อ และเซี่ยจื่ออานไม่มีวันหนีพ้น จะต้องรักษาหน้านางไปเพื่ออะไรกัน?”

จื่ออานพูดอย่างเย็นชา “รู้ว่ากำลังค้นหาแมวป่า แต่ที่ไม่รู้ว่าคือนึกว่ากำลังค้นหาของล้ำค่าอะไร ตู้ของข้าใหญ่มาก เป็นไปได้อย่างนั้นรึ ว่าแมวป่าจะซ่อนตัวอยู่ในเสื้อผ้าของข้า?”

“พูดมาก!” คนรับใช้ถอนหายใจ เหยียบเสื้อผ้าของจื่ออาน และเดินอย่างกับเป็นคนใหญ่โต

จื่ออานยิ้มเยาะด้วยริมฝีปากของเธอ เธอก้าวไปข้างหน้าและเอาแขนดึงเขาไว้ให้หันหลังกลับ หลังจากสลับมือแล้ว เธอก็ตบหน้าเขา น้ำเสียงพูดอย่างเฉียบขาด “หยิบขึ้นมา!”

ข้ารับใช้ผงะไปครู่หนึ่ง จู่ ๆ เขาก็ทำหน้าบูดบึ้ง “เจ้าตีข้ารึ”

“ใช่ ข้าเป็นคนตี หยิบของของข้าขึ้นมา!” จื่ออานกล่าวด้วยสายตาที่เย็นชา

ข้ารับใช้คนนั้นกัดฟัน “คุณหนู อย่าอายเลย!”

จื่ออานไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันเลย เธอเหวี่ยงเก้าอี้ขึ้นแล้วทุบทิ้ง เธอพูดอย่างโกรธเคือง “ได้ ข้าไม่อยากเห็นใบหน้าเจ้า เจ้าดูสิว่าเจ้าทำไรกับข้า”

ถึงแม้ว่าแรงของจื่ออานจะมีไม่ค่อยเยอะนัก แต่การทุบศีรษะของข้ารับใช้ ทำให้เขานั้นเจ็บปวด เขาเตะจื่ออานด้วยครั้งเดียว

จื่ออานหมุนวงแหวน เพื่อจะได้ยิน “หวด” พละกำลังทะลุจากปลายเท้าของคนนั้นไปถึงบนศีรษะ ความเจ็บปวดกระทบเขาทันที จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นทันที

เซี่ยฉวนรีบวิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงดัง เมื่อเห็นเขาล้มลงกับพื้นและกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เกิดอะไรขึ้นรึ?”

ข้ารับใช้ชี้ไปที่จื่ออานและพูดว่า “ท่าน หล่อนทุบตีข้า”

จื่อฉวนตกใจและมองไปที่จื่ออาน จื่ออานยิ้มอย่างเคร่งขรึม “เขากล้าลงมือกับข้า ข้าไม่ควรทุบตีเขารึ?

“ครอบครัวของข้า รู้สึกว่าข้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะสั่งสอนคนถ่อยเช่นนี้หรือ?”

เซี่ยฉวนประหลาดใจเมื่อเห็นว่าจมูกและปากของเจ้าคนถ่อยคนนั้นมีเลือดออก ทั้งยังไม่ต้องพูดถึงว่าวันนี้คุณหนูทุบตีเขา แม้แต่การทุบตีไม่ได้มีความรุนแรงขนาดนั้น แต่เหตุใดจึงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้?

“ข้ารับใช้เหล่านี้ไม่รู้เรื่องรู้ราว การถูกสั่งสอนก็สมควรแล้ว” เซี่ยฉวนมองไปยังห้อง ก็ไม่มีใคร เขาเห็นบนพื้นข้าวของกระจัดกระจาย จึงแอบด่าในใจ ห้องสะอาดกลับถูกทำลาย

เขาสั่งให้คนคนหนึ่งมาข้างหน้า เพื่อจับข้ารับใช้คนนั้น จมูกและปากของชายคนนั้นยังคงมีเลือดออกไม่หยุด ราวกับว่าเขาได้รับบาดเจ็บภายใน

"เหตุใดจึงได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้" เซี่ยฉวนถามอย่างแปลกใจ

ชายคนนั้นรู้สึกว่าหน้าอกของเขาหายใจไม่ออก และเขาเองก็แอบแปลกใจ เขาเพิ่งเตะคุณหนูไปเอง แต่ก่อนเตะ ดูเหมือนจะโดนอะไรบางอย่าง และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็น คุณหนูทำสำเร็จ และถึงแม้คุณหนูจะเป็นคนทำ ก็ไม่น่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแบบนี้

หรือว่ามีผู้วิเศษอยู่ที่นี่?

​​​“เจ้ากลับไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ” เซี่ยฉวนบอกให้เขาลงไป แล้วมองไปยังจื่ออานเล็กน้อย

“มีที่ใดอีกไหมที่ยังไม่ได้ค้นหาอีกหรือไม่” เซี่ยฉวนถาม จื่ออานโกรธมากแล้ว ถ้ามีการต่อสู้ ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น ถึงอย่างไรก็ยังมีคนอยู่ข้างนอกอีกสามคน หากทิ้งไว้ ก็เป็นขี้ปากคน ปล่อยไว้คงแย่

ข้ารับใช้เข้ามาแล้วพูดว่า “ท่าน พวกข้าค้นหาทุกแห่งแล้ว ไม่พบแมวป่าด้วย”

แปลกจริงเชียว มีการค้นลานกว้างแล้ว และห้องทั้งหมดแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าเฉินเอ้อร์จะเติบโตร่างกายไร้ความสามารถ?

เขาไม่เต็มใจจะพาคนออกไปเห็นห้องส้วมตรงหัวมุม แล้วชี้ไปที่ห้องส้วมแล้วถามว่า “เจ้าค้นตรงห้องส้วมแล้วยัง แมวป่าชอบซ่อนตัวอยู่ในที่มืด ๆ แบบนี้”

ข้ารับใช้ทุกคนส่ายหัว “ยังเลยขอรับ!”

เซี่ยฉวนมองย้อนกลับไปที่จื่ออาน จื่ออานยืนอยู่ที่ประตูอย่างไร้ความรู้สึก แต่หัวใจของเธอกลับห้อยอยู่ในลำคอ เซี่ยฉวนเห็นพิรุธบางอย่างจากสีหน้าออกของจื่ออานที่รู้สึกตื่นเต้นราวกับแมวได้กลิ่นคาว ใช่แล้วล่ะ ต้องมีคนอยู่ในห้องส้วมเป็นแน่

เขาชี้ไปที่ข้ารับใช้ “เจ้าไปดูที่ห้องส้วมสิ!”

ข้ารับใช้ตอบและเดินไปที่ห้องส้วมทีละก้าว ๆ

จื่ออานบีบแหวน เตรียมตัวอย่างดี เพียงแค่รอให้คนเปิดประตูห้องส้วมออกมา