แชร์

บทที่ 522

“พระชายาอ๋องอี้ จื้อเอ๋อร์เขายังมีทางรอดหรือไม่เจ้าคะ?”

เมื่อหมิ่นกูพบสีหน้าหลิงอวี๋ไม่สู้ดีนัก พลันถามวุ่นใจทันที

หลิงอวี๋ขบคิดแล้วกล่าวว่า “โรคของเหรินจื้อข้ารักษาได้ มืคร่าถึงชีวิตเขาแน่นอน! เพียงแค่การฟื้นตัวให้เป็นดังเดิม… อาจค่อนข้างยาก! ข้าพยายามได้แค่ทำให้รอยแผลของเขามือัปลักษณ์เกินงามได้เท่านั้น!”

เมื่อหมิ่นกูได้ยินว่ามีทางรอดก็พลันคุกเข่ากับพื้นตุ้บ

“ได้โปรดพระชายาช่วยจื้อเอ๋อร์ด้วยเจ้าค่ะ! ข้ามิขอสิ่งอื่นใด ขอเพียงรักษาชีวิตเขาได้เจ้าค่ะ ข้ายินดีเป็นวัวเป็นม้าให้พระชายาไปชั่วชีวิตเลยเจ้าค่ะ!”

“หมิ่นกูขอความกรุณาด้วยเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋พยุงหมิ่นกูลุกขึ้น พลางให้นางเก็บข้าวของพกติดตัวและพาเหรินจื้อตามตนกลับตำหนัก

หลิงซวนหารถม้ามาเรียบร้อย ทั้งสามแบกเหรินจื้อขึ้นรถม้ากลับตำหนักทันที

เมื่อมาถึงตำหนักอ๋องอี้ หลิงอวี๋ก็ไปอธิบายความคิดของตนกับท่านจินต้า

เมื่อท่านจินต้าเห็นท่าทางหมิ่นกูคล่องแคล่วไม่เบาก็คิดเช่นกันว่าตำหนักอ๋องอี้ต้องการสตรีมากฝีมือมาช่วยจัดการเรื่องหยุมหยิมเหล่านี้ เขาจึงจัดเตรียมเรือนให้สองแม่ลูกหมิ่นกูทันใด

หลิงอวี๋กับหลิงซวนกำลังช่วยกันทำความสะอาดบาดแผลขอ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status