พระชายาผิงหนานจมอยู่ในความสับสนอย่างเงียบ ๆฝ่ายหนึ่งก็ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน อีกฝ่ายก็เป็นเสาหลักของครอบครัว นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจ“ฝ่าบาท ในเมื่อท่านอ๋องของหม่อมฉันร้องขอ หม่อมฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดเพคะ ตามแต่ใจของเขาเถิด!”พระชายาผิงหนานได้สติกับคำพูดของท่านอ๋องผิงหนานหากองค์จักรพรรดิส่งขุนนางคนอื่นไป หากอันเจ๋อยังมีชีวิตอยู่แต่คนคนนั้นมิพยายามอย่างเต็มที่ เช่นนั้นจะมิเป็นการตัดหนทางการรอดชีวิตของอันเจ๋อหรือ?หากสามีตนไป แม้ว่าจะเสี่ยง แต่เขาจะต้องพยายามอย่างเต็มที่ในการตามหาอันเจ๋อ!เซียวหลินเทียนเห็นว่าพระชายาผิงหนานเห็นด้วย จึงออกคำสั่งให้ท่านอ๋องผิงหนานเป็นผู้แทนพระองค์และให้รีบออกจากวังไปเตรียมตัวมุ่งหน้าไปยังเจิ้งโจวทันทีกระทั่งจ้าวฮุยรู้ข่าว ท่านอ๋องผิงหนานก็อยู่ระหว่างเดินทางแล้วจ้าวฮุยโกรธมาก เขาคิดว่าอันเจ๋อหายตัวไปแล้ว คราวนี้เซียวหลินเทียนจะต้องใช้คนที่ตนแนะนำให้อย่างแน่นอนไหนเลยจะคิดว่าเซียวหลินเทียนจะรวดเร็วเช่นนี้ ยังมิทันได้ขึ้นว่าราชกิจก็สั่งการท่านอ๋องผิงหนานไปแล้ว“หึ เสียอันเจ๋อไปคนหนึ่งแล้วเจ้าก็ยังจะดื้อดึงอยู่อีก เช่นนั้นข้าจะดูว่าเจ้าจ
ในขณะที่แม่ทัพฟางออกเดินทาง ข่าวลือเกี่ยวกับโจรที่เจิ้งโจวก็แพร่กระจายไปทั่วและในเมืองหลวงก็มีข่าวลือบางส่วนที่แพร่ออกไปอย่างเงียบ ๆ ซึ่งมุ่งเป้าไปที่เซียวหลินเทียนข่าวลือเหล่านี้บอกว่า จักรพรรดิองค์ใหม่ไร้คุณธรรมไร้ความสามารถ จึงทำให้เกิดหิมะตกหนักติดต่อกันหลายวัน เป็นการลงโทษจากสวรรค์ ราษฎรผู้บริสุทธิ์ต้องหนาวตาย และโจรก็ออกอาละวาดเซียวหลินเทียนได้ยินศฤคาลเงินเล่าถึงข่าวลือเหล่านี้ก็หัวเราะเยาะออกมาเซียวหลินเทียนจะเดาเจตนาของคนที่ปล่อยข่าวลือมิออกเชียวหรือ?นี่เป็นการอาศัยโจรมาทำให้ตนเสียชื่อเสียง ยั่วให้ตนโมโหทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตไปจับตัวผู้แพร่ข่าวลือ กระตุ้นความขุ่นเคืองของราษฎรแล้วยุยงให้ราษฎรโค่นล้มอำนาจทางการเมืองของตนมาตรการตอบโต้ต่อเรื่องนี้ของเซียวหลินเทียนมิใช่การจับกุมตัว แต่เป็นการนำเหล่าขุนนางไปช่วยเหลือเมืองที่อยู่ใกล้ ๆ เมืองหลวงที่ได้รับภัยพิบัติด้วยตนเองเมื่อฝ่าหิมะที่ตกหนักออกมา จักรพรรดิผู้สูงส่งที่ในอดีตจะเห็นได้ที่ตำหนักกระดิ่งทองเท่านั้น กลับมิสนใจความหนาวเหน็บแล้วมาบรรเทาภัยพิบัติถึงบ้านเรือน ทำให้ราษฎรเหล่านั้นหลั่งน้ำตาแห่งความซาบซึ้งออกมาเซียว
เซียวหลินเทียนเคยชินกับการนำทัพออกรบและมุ่งตรงไปแก้ไขปัญหาหลิงอวี๋จึงอยากเปลี่ยนแนวคิดนี้ของเขา มิฉะนั้นหากมีสงครามแล้วเซียวหลินเทียนนำทัพออกรบเอง เช่นนี้จะมิยุ่งยากและเหนื่อยแย่หรือ!หลี่ว์เซียงก็มิเห็นด้วยเช่นกัน ตอนนี้เซียวหลินเทียนเพิ่งจะขึ้นครองบัลลังก์ พวกขององค์ชายคังต่างกำลังจับตามองอยู่หากเซียวหลินเทียนออกไป เมืองหลวงจะต้องยุ่งวุ่นวายเป็นแน่จากการโน้มน้าวของทั้งสองคน สุดท้ายเซียวหลินเทียนก็ละทิ้งความคิดนี้ไปส่วนอันเจ๋อที่อยู่ไกลออกไปพันลี้นั้น หลังจากที่เขาตกจากที่สูงลงแม่น้ำไปกับม้า ลอยไปได้มิไกลก็ไปชนเข้ากับก้อนหินจึงสลบไปกระทั่งอันเจ๋อฟื้นขึ้นมา เพิ่งจะลืมตาก็เห็นมีดและหน้าไม้หลายอันเล็งมาที่ตนแล้ว และตนก็ถูกมัดแขนมัดขาอยู่อันเจ๋อชะงักไปสักพักหนึ่ง และจ้องมองชาวบ้านเหล่านั้นโดยมิกล้าขยับตัวกระทั่งอันเจ๋อถูกพาตัวมาที่ว่าการอำเภอเขตสิงหยางในฐานะสายลับของราชสำนัก เขาถึงได้รู้ว่าตนถูกน้ำพัดมาที่สิงหยางซึ่งเป็นเขตที่เฉาเฉียงยึดครองอยู่ผู้ที่สอบสวนอันเจ๋อก็คือตัวเฉาเฉียงเอง เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ และดวงตาที่ถูกศัตรูทำร้ายจนบอดนั้นดูน่ากลัวแต่อันเจ๋อมิได้มีความ
“ฮ่า ๆ ๆ!”เฉาเฉียงได้ยินคำพูดของอันเจ๋อราวกับได้ฟังเรื่องตลก แล้วก็เดินรอบตัวอันเจ๋อไปสองรอบว่ากันตามตรงแล้ว ท่าทางของอันเจ๋อในเวลานี้ คาดว่าหากพระชายาผิงหนานอยู่ต่อหน้าเขาก็คงจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเช่นกันกว่าจะสามารถจำเขาได้คุณชายรูปงามในอดีต เวลานี้เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้าก็เต็มไปด้วยดินโคลนอีกทั้งตอนอยู่ในแม่น้ำยังถูกก้อนหินกระแทกอยู่ตลอด ทำให้ใบหน้าและจมูกของอันเจ๋อบวม ที่กระดูกขากรรไกรของเขามีก้อนขนาดเท่ากำปั้นนูนขึ้นมา ทำเอาตาข้างหนึ่งของเขาหยีกลายเป็นขีดและอันเจ๋อก็ยังดูซูบผอมด้วย เมื่อดูเช่นนี้ดูเหมือนว่าเฉาเฉียงตีไหล่เขาแค่ครั้งเดียวก็ทำให้เขาทรุดไปได้ครึ่งวันแล้ว“เจ้าท้าทายข้ารึ?”เฉาเฉียงเบ้ปากพลางด่า “คนเช่นเจ้า ข้าใช้มือข้างเดียวก็สามารถเอาชนะเจ้าได้แล้ว เจ้าอย่ามาทำให้ข้าเสียเวลาจะดีกว่า ยอมรับความตายแต่โดยดีไปเสียเถอะ!”“ใครก็ได้! มาลากตัวเขาไปสังหาร!”“เดี๋ยวก่อน!”อันเจ๋อรีบเอ่ย “หัวหน้าเฉา เจ้าเองก็ถูกกลั่นแกล้งจึงต้องเข้าคุก เจ้าก็ควรรู้ถึงความสิ้นหวังที่ถูกกล่าวหาอย่างมิยุติธรรมโดยไม่มีหนทางขอความช่วยเหลือสิ!”“ข้าเองก็มีพ่อมีแม่ ในบ้านมีข้าเป็น
“อาจารย์หลิน!”เฉาเฉียงเรียกด้วยความเคารพ “ดีที่ท่านมาได้ทันเวลา มิเช่นนั้นคงจะถูกเจ้าเด็กนี่หลอกไปแล้ว!”อาจารย์หลินก้าวเข้ามาอย่างสงบอันเจ๋อรู้สึกตระหนก คนผู้นี้แค่มองก็รู้เลยว่ามิใช่คนที่จะหลอกได้ง่าย ๆ เรื่องที่ตนอยากจะออกไปอย่างปลอดภัยเกรงว่าจะมิได้แล้วอาจารย์หลินคืออาจารย์ของเฉาเฉียงหรือ?อันเจ๋อยังมิได้ข่าวว่าข้างกายเฉาเฉียงมีคนเช่นนี้อยู่ด้วยจึงมิรู้อะไรเกี่ยวกับเขา“หัวหน้าเฉา บุรุษเมื่อรับปากแล้วมีค่าดั่งทองคำ เจ้าเป็นหัวหน้า จะผิดคำพูดได้อย่างไร!”อันเจ๋อจึงแสร้งเอ่ยอย่างเข้มแข็ง “เจ้าทำเช่นนี้จะมิได้รับการนับถือนะ!”“หุบปาก!”เฉาเฉียงด่าอย่างดุร้าย “เจ้าต่างอะไรกับขุนนางโกงกินที่มีแต่คำโกหกพวกนั้น ข้าหลงกลเจ้าแล้ว! หากเจ้ามีความสามารถ ต่อสู้ชนะอาจารย์หลินได้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป!”อันเจ๋อมองอาจารย์หลิน ประเมินความแข็งแกร่งของคนผู้นี้เฉาเฉียงชื่นชมเขาเช่นนี้ ความสามารถของเขาจะต้องแข็งแกร่งมากแน่นอน!“สู้ก็สู้สิ หวังเพียงว่าหากพวกเจ้าแพ้ก็อย่าผิดคำพูดอีกแล้วกัน!”อันเจ๋อพูดแล้วทำมือเชิญอาจารย์หลินอาจารย์หลินยิ้มอย่างดูถูก ท่าทีแปลกประหลาดเช่นนี้ทำให้อันเจ๋อรู้สึ
ทั้งคุกนี้มีอันเจ๋อเป็นนักโทษอยู่ผู้เดียว เด็กผู้นั้นคิดว่าคงจะว่างไม่มีอะไรคำทำ อีกทั้งเห็นว่าอันเจ๋อถูกล่ามโซ่ไว้ มิน่าจะหนีได้ จึงคุยกับอันเจ๋อจากการพูดคุยกัน อันเจ๋อรู้ว่าเด็กผู้นี้ชื่อว่าเฉาหง เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉาเฉียงอาจารย์หลินผู้นั้น ว่ากันว่าเมื่อก่อนเป็นขอทาน ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขามาจากที่ใด เถ้าแก้เนี้ยที่ขายผ้าอยู่ในเขตเห็นว่าเขาแข็งแรงดีจึงรับเขาไว้ทำงานทั่วไปอาจารย์หลินเก็บกวาดได้สะอาด ทั้งยังเป็นคนดี พูดจาก็มีเหตุมีผลเพียงแต่ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำไป มิรู้เรื่องในอดีตของตนเองเลยสักนิดแม้ว่าใบหน้าของเขาจะเสียโฉม แต่ก็ตั้งใจทำงานเถ้าแก่เนี้ยเป็นหญิงหม้าย เหลืออยู่เพียงลูกชายอายุแปดขวบ นางเป็นคนหน้าตางดงาม ปกติจึงถูกพวกอันธพาลมาก่อกวนอยู่มิน้อยแต่เถ้าแก่เนี้ยดุมาก และมีวิธีการต่าง ๆ มิสิ้นสุด จึงมิปล่อยให้อันธพาลเหล่านั้นมาเอาเปรียบนับตั้งแต่อาจารย์หลินมา เถ้าแก่เนี้ยก็สนิทสนมกับเขาอยู่นาน แล้วก็ตกลงปลงใจกับเขาและภายใต้การจับคู่กับคนที่นางหามา เถ้าแก่เนี้ยจึงกลายเป็นฮูหยินหลินครานี้ที่เฉาเฉียงโจมตีสิงหยาง เดิมทีฮูหยินหลินเก็บของมีค่าไว้แล้ว คิดว
อันเจ๋อกับเฉาหงกำลังพูดคุยกันอยู่ มิได้สังเกตอาจารย์หลินที่มิรู้ว่ามาที่คุกเมื่อใด เขายืนฟังบทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ในเงามืดเมืองหลวง?องค์จักรพรรดิ?ในแววตาของอาจารย์หลินที่ก่อนหน้านี้เย็นชาไร้ความปรานีค่อย ๆ ปรากฏความสับสนขึ้นมาสิ่งที่อันเจ๋อพูดมาเหล่านี้ เหตุใดจึงฟังดูคุ้นเคยเช่นนี้?ตรงหน้าปรากฏภาพบางส่วนขึ้นมา...สวมเสื้อเกราะ กองทัพนับล้านที่เป็นระเบียบ!กองทัพทั้งสองต่อสู้กัน เขาควบม้าไปอย่างดุเดือดและเหวี่ยงดาบต่อสู้...แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นมองเขาอย่างลึกซึ้ง “สามี ไปครานี้ต้องดูแลตนเองนะ ข้าจะดูแลท่านอดีตเสนาบดีแทนท่านเอง...”“ท่านพ่อ...พวกเราเชื่อท่าน...”ภาพปรากฏขึ้นมาในหัวของอาจารย์หลินตามการพูดของอันเจ๋อ จากนั้นเขาก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรงตอนแรกอาจารย์หลินยังสามารถทนได้ แต่มันค่อย ๆ ปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ ปวดจนเขากุมหัวทรุดลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้นเสียงนั้นดังจนเรียกให้เฉาหงวิ่งมาดู แล้วก็เห็นอาจารย์หลินกุมหัวคุกเข่าอยู่ เหงื่อเม็ดโตก็หยดลงที่พื้น“อาจารย์หลิน ท่านเป็นอะไรไป? โรคเก่ากำเริบอีกแล้วใช่หรือไม่!”เฉาหงคุกเข่าลงไปตรวจดูเขาอย่างตกใจพลางตะโกนเสียง
อันเจ๋อยังมิทันได้ชักนิ้วกลับมาก็ถูกอาจารย์หลินกัดเข้าไปอย่างแรง เขาส่งเสียงร้องออกมาอย่างอึดอัด อยากจะดึงนิ้วออกแต่ก็ดึงมิออกอันเจ๋อหมดคำพูดไปเลยทีเดียว นี่อาจารย์หลินคิดว่านิ้วตนเป็นไม้หรือไร?เขาลองเอานิ้วออกอยู่หลายครั้งแต่สุดท้ายแล้วก็มิสำเร็จแรงกัดเช่นนี้ หากเป็นลิ้นของอาจารย์หลินเองก็คงจะถูกเขากัดขาดกระมัง!อันเจ๋อเห็นว่าอาจารย์หลินชักเกร็งพร้อมกับเหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว จึงทำได้เพียงอดกลั้นความเจ็บเอาไว้แล้วปล่อยให้เขากัดต่อไปเฉาเฉียงเห็นว่าเหงื่อของอันเจ๋อไหลลงมาจากบนหัวแต่อันเจ๋อก็มิได้โกรธเกรี้ยวเฉาเฉียงจึงมองอันเจ๋อเปลี่ยนแปลงไป รู้สึกได้ว่ามิใช่ว่าขุนนางทุกคนจะน่ารังเกียจดังเช่นผู้ว่าการหวาง!ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น อาจารย์หลินคงจะกินยาของอันเจ๋อลงไปแล้วมิได้เจ็บปวดมากแล้ว จึงผ่อนคลายแล้วเลิกกัดนิ้วของอันเจ๋ออันเจ๋อดึงนิ้วออกมา ทั้งนิ้วนั้นเต็มไปด้วยเลือดอย่างน่าเวทนาเขาทรุดตัวลงกับพื้น มองอาจารย์หลินที่มิได้ชักแล้วพลางถอนหายใจโล่งอก“ดีขึ้นแล้ว ยาของข้าออกฤทธิ์แล้ว แต่ยังมิได้ตรวจสาเหตุของอาการป่วยให้แน่ชัด ยานี้ทำได้เพียงให้เขาผ่านพ้นครั้งนี้ไปได้เท่านั้น!