“ฮ่า ๆ ๆ!”เฉาเฉียงได้ยินคำพูดของอันเจ๋อราวกับได้ฟังเรื่องตลก แล้วก็เดินรอบตัวอันเจ๋อไปสองรอบว่ากันตามตรงแล้ว ท่าทางของอันเจ๋อในเวลานี้ คาดว่าหากพระชายาผิงหนานอยู่ต่อหน้าเขาก็คงจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเช่นกันกว่าจะสามารถจำเขาได้คุณชายรูปงามในอดีต เวลานี้เสื้อผ้าขาดวิ่น ผมเผ้าก็เต็มไปด้วยดินโคลนอีกทั้งตอนอยู่ในแม่น้ำยังถูกก้อนหินกระแทกอยู่ตลอด ทำให้ใบหน้าและจมูกของอันเจ๋อบวม ที่กระดูกขากรรไกรของเขามีก้อนขนาดเท่ากำปั้นนูนขึ้นมา ทำเอาตาข้างหนึ่งของเขาหยีกลายเป็นขีดและอันเจ๋อก็ยังดูซูบผอมด้วย เมื่อดูเช่นนี้ดูเหมือนว่าเฉาเฉียงตีไหล่เขาแค่ครั้งเดียวก็ทำให้เขาทรุดไปได้ครึ่งวันแล้ว“เจ้าท้าทายข้ารึ?”เฉาเฉียงเบ้ปากพลางด่า “คนเช่นเจ้า ข้าใช้มือข้างเดียวก็สามารถเอาชนะเจ้าได้แล้ว เจ้าอย่ามาทำให้ข้าเสียเวลาจะดีกว่า ยอมรับความตายแต่โดยดีไปเสียเถอะ!”“ใครก็ได้! มาลากตัวเขาไปสังหาร!”“เดี๋ยวก่อน!”อันเจ๋อรีบเอ่ย “หัวหน้าเฉา เจ้าเองก็ถูกกลั่นแกล้งจึงต้องเข้าคุก เจ้าก็ควรรู้ถึงความสิ้นหวังที่ถูกกล่าวหาอย่างมิยุติธรรมโดยไม่มีหนทางขอความช่วยเหลือสิ!”“ข้าเองก็มีพ่อมีแม่ ในบ้านมีข้าเป็น
“อาจารย์หลิน!”เฉาเฉียงเรียกด้วยความเคารพ “ดีที่ท่านมาได้ทันเวลา มิเช่นนั้นคงจะถูกเจ้าเด็กนี่หลอกไปแล้ว!”อาจารย์หลินก้าวเข้ามาอย่างสงบอันเจ๋อรู้สึกตระหนก คนผู้นี้แค่มองก็รู้เลยว่ามิใช่คนที่จะหลอกได้ง่าย ๆ เรื่องที่ตนอยากจะออกไปอย่างปลอดภัยเกรงว่าจะมิได้แล้วอาจารย์หลินคืออาจารย์ของเฉาเฉียงหรือ?อันเจ๋อยังมิได้ข่าวว่าข้างกายเฉาเฉียงมีคนเช่นนี้อยู่ด้วยจึงมิรู้อะไรเกี่ยวกับเขา“หัวหน้าเฉา บุรุษเมื่อรับปากแล้วมีค่าดั่งทองคำ เจ้าเป็นหัวหน้า จะผิดคำพูดได้อย่างไร!”อันเจ๋อจึงแสร้งเอ่ยอย่างเข้มแข็ง “เจ้าทำเช่นนี้จะมิได้รับการนับถือนะ!”“หุบปาก!”เฉาเฉียงด่าอย่างดุร้าย “เจ้าต่างอะไรกับขุนนางโกงกินที่มีแต่คำโกหกพวกนั้น ข้าหลงกลเจ้าแล้ว! หากเจ้ามีความสามารถ ต่อสู้ชนะอาจารย์หลินได้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป!”อันเจ๋อมองอาจารย์หลิน ประเมินความแข็งแกร่งของคนผู้นี้เฉาเฉียงชื่นชมเขาเช่นนี้ ความสามารถของเขาจะต้องแข็งแกร่งมากแน่นอน!“สู้ก็สู้สิ หวังเพียงว่าหากพวกเจ้าแพ้ก็อย่าผิดคำพูดอีกแล้วกัน!”อันเจ๋อพูดแล้วทำมือเชิญอาจารย์หลินอาจารย์หลินยิ้มอย่างดูถูก ท่าทีแปลกประหลาดเช่นนี้ทำให้อันเจ๋อรู้สึ
ทั้งคุกนี้มีอันเจ๋อเป็นนักโทษอยู่ผู้เดียว เด็กผู้นั้นคิดว่าคงจะว่างไม่มีอะไรคำทำ อีกทั้งเห็นว่าอันเจ๋อถูกล่ามโซ่ไว้ มิน่าจะหนีได้ จึงคุยกับอันเจ๋อจากการพูดคุยกัน อันเจ๋อรู้ว่าเด็กผู้นี้ชื่อว่าเฉาหง เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉาเฉียงอาจารย์หลินผู้นั้น ว่ากันว่าเมื่อก่อนเป็นขอทาน ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขามาจากที่ใด เถ้าแก้เนี้ยที่ขายผ้าอยู่ในเขตเห็นว่าเขาแข็งแรงดีจึงรับเขาไว้ทำงานทั่วไปอาจารย์หลินเก็บกวาดได้สะอาด ทั้งยังเป็นคนดี พูดจาก็มีเหตุมีผลเพียงแต่ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำไป มิรู้เรื่องในอดีตของตนเองเลยสักนิดแม้ว่าใบหน้าของเขาจะเสียโฉม แต่ก็ตั้งใจทำงานเถ้าแก่เนี้ยเป็นหญิงหม้าย เหลืออยู่เพียงลูกชายอายุแปดขวบ นางเป็นคนหน้าตางดงาม ปกติจึงถูกพวกอันธพาลมาก่อกวนอยู่มิน้อยแต่เถ้าแก่เนี้ยดุมาก และมีวิธีการต่าง ๆ มิสิ้นสุด จึงมิปล่อยให้อันธพาลเหล่านั้นมาเอาเปรียบนับตั้งแต่อาจารย์หลินมา เถ้าแก่เนี้ยก็สนิทสนมกับเขาอยู่นาน แล้วก็ตกลงปลงใจกับเขาและภายใต้การจับคู่กับคนที่นางหามา เถ้าแก่เนี้ยจึงกลายเป็นฮูหยินหลินครานี้ที่เฉาเฉียงโจมตีสิงหยาง เดิมทีฮูหยินหลินเก็บของมีค่าไว้แล้ว คิดว
อันเจ๋อกับเฉาหงกำลังพูดคุยกันอยู่ มิได้สังเกตอาจารย์หลินที่มิรู้ว่ามาที่คุกเมื่อใด เขายืนฟังบทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ในเงามืดเมืองหลวง?องค์จักรพรรดิ?ในแววตาของอาจารย์หลินที่ก่อนหน้านี้เย็นชาไร้ความปรานีค่อย ๆ ปรากฏความสับสนขึ้นมาสิ่งที่อันเจ๋อพูดมาเหล่านี้ เหตุใดจึงฟังดูคุ้นเคยเช่นนี้?ตรงหน้าปรากฏภาพบางส่วนขึ้นมา...สวมเสื้อเกราะ กองทัพนับล้านที่เป็นระเบียบ!กองทัพทั้งสองต่อสู้กัน เขาควบม้าไปอย่างดุเดือดและเหวี่ยงดาบต่อสู้...แววตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นมองเขาอย่างลึกซึ้ง “สามี ไปครานี้ต้องดูแลตนเองนะ ข้าจะดูแลท่านอดีตเสนาบดีแทนท่านเอง...”“ท่านพ่อ...พวกเราเชื่อท่าน...”ภาพปรากฏขึ้นมาในหัวของอาจารย์หลินตามการพูดของอันเจ๋อ จากนั้นเขาก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรงตอนแรกอาจารย์หลินยังสามารถทนได้ แต่มันค่อย ๆ ปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ ปวดจนเขากุมหัวทรุดลงไปคุกเข่าอยู่ที่พื้นเสียงนั้นดังจนเรียกให้เฉาหงวิ่งมาดู แล้วก็เห็นอาจารย์หลินกุมหัวคุกเข่าอยู่ เหงื่อเม็ดโตก็หยดลงที่พื้น“อาจารย์หลิน ท่านเป็นอะไรไป? โรคเก่ากำเริบอีกแล้วใช่หรือไม่!”เฉาหงคุกเข่าลงไปตรวจดูเขาอย่างตกใจพลางตะโกนเสียง
อันเจ๋อยังมิทันได้ชักนิ้วกลับมาก็ถูกอาจารย์หลินกัดเข้าไปอย่างแรง เขาส่งเสียงร้องออกมาอย่างอึดอัด อยากจะดึงนิ้วออกแต่ก็ดึงมิออกอันเจ๋อหมดคำพูดไปเลยทีเดียว นี่อาจารย์หลินคิดว่านิ้วตนเป็นไม้หรือไร?เขาลองเอานิ้วออกอยู่หลายครั้งแต่สุดท้ายแล้วก็มิสำเร็จแรงกัดเช่นนี้ หากเป็นลิ้นของอาจารย์หลินเองก็คงจะถูกเขากัดขาดกระมัง!อันเจ๋อเห็นว่าอาจารย์หลินชักเกร็งพร้อมกับเหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว จึงทำได้เพียงอดกลั้นความเจ็บเอาไว้แล้วปล่อยให้เขากัดต่อไปเฉาเฉียงเห็นว่าเหงื่อของอันเจ๋อไหลลงมาจากบนหัวแต่อันเจ๋อก็มิได้โกรธเกรี้ยวเฉาเฉียงจึงมองอันเจ๋อเปลี่ยนแปลงไป รู้สึกได้ว่ามิใช่ว่าขุนนางทุกคนจะน่ารังเกียจดังเช่นผู้ว่าการหวาง!ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น อาจารย์หลินคงจะกินยาของอันเจ๋อลงไปแล้วมิได้เจ็บปวดมากแล้ว จึงผ่อนคลายแล้วเลิกกัดนิ้วของอันเจ๋ออันเจ๋อดึงนิ้วออกมา ทั้งนิ้วนั้นเต็มไปด้วยเลือดอย่างน่าเวทนาเขาทรุดตัวลงกับพื้น มองอาจารย์หลินที่มิได้ชักแล้วพลางถอนหายใจโล่งอก“ดีขึ้นแล้ว ยาของข้าออกฤทธิ์แล้ว แต่ยังมิได้ตรวจสาเหตุของอาการป่วยให้แน่ชัด ยานี้ทำได้เพียงให้เขาผ่านพ้นครั้งนี้ไปได้เท่านั้น!
เซียวหลินเทียนคาดเดาไว้แล้วว่า พวกเขาจะต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้ จึงหย่อนเหยื่อที่ใหญ่กว่าออกไปอย่างช้า ๆ“เหล่าขุนนางทั้งหลาย เพื่อเป็นการกระตุ้นพวกเจ้า ตัวข้าสามารถรับปากได้ว่า หากผู้ใดสามารถเสนอความคิดเห็นดี ๆ ที่แก้ไขเรื่องที่ดินรกร้างได้จริง ๆ จะได้เลื่อนขั้นหนึ่งขั้นและได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นสองเท่า”จ้าวฮุยกับหลี่ว์เซียงเป็นขุนนางในระดับสูงอยู่แล้ว ทั้งสองจึงมิสามารถเลื่อนขั้นได้อีก แต่เซียวหลินเทียนก็เอ่ยกับทั้งสองอย่างชัดเจนเพื่อมิให้จ้าวฮุยสร้างปัญหา“อัครเสนาบดีจ้าวกับหลี่ว์เซียงเป็นอัครเสนาบดีอยู่แล้ว พวกท่านทั้งสองมิสามารถเลื่อนขั้นได้!”“แต่เพื่อเป็นรางวัลในความก้าวหน้าของพวกท่าน ตัวข้ารับปาก… ขอเพียงพวกท่านทั้งสองหากผู้ใดสามารถแก้ไขปัญหาเรื่องที่ดินรกร้างได้ ข้าจะแต่งตั้งคนผู้นั้นเป็นอ๋อง!”ทันทีที่คำนี้ออกมา อัครเสนาบดีจ้าวกับหลี่ว์เซียงต่างก็เบิกตาโตอย่างงุนงงหลี่ว์เซียงมิได้สนใจในเรื่องการเป็นอ๋องใด ๆ ทั้งสิ้นแต่อัครเสนาบดีจ้าวนั้นแตกต่างออกไป เขาเป็นอัครเสนาบดีแล้ว ในชีวิตนี้ก็ทำได้เพียงอยู่ในตำแหน่งนี้ไปถึงกว่าจะถึงคราวเกษียณหากสามารถเป็นอ๋องได้ แม้ว่าจะเป็นอ๋
การว่าราชกิจในยามเช้านี้เป็นไปอย่างครึกครื้น ทุกคนต่างแสดงความคิดเห็นของตนและมีจำนวนมิน้อยที่ได้รับรางวัลจากเซียวหลินเทียน พวกขุนนางเช่นใต้เท้าหลี่ก็ได้เลื่อนขั้นและได้รับเงินในทันทีใต้เท้าหลี่ตื่นใจมากจนหลังจบการเข้าราชสำนักแล้วก็ยังคงตื่นเต้นอยู่ เขารู้สึกว่าการเลื่อนขั้นช่างง่ายดาย แค่พูดเรื่องดี ๆ ออกไปก็ข้ามผ่านความพยายามหลายปีของตนแล้วเพลานี้จ้าวฮุยยังคงมิได้ระแวดระวัง คิดว่าเซียวหลินเทียนเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่เพิ่งได้ขึ้นครองบัลลังก์มินานก็เจอเหตุจลาจลแล้ว เขาคงใช้ความสามารถที่มีอยู่จนหมดไปแล้วจึงได้คิดจะทำบางสิ่งเอาใจมวลชนเมื่อคนของตนได้เลื่อนขั้น เขาเองก็ยินดีด้วยในใจของจ้าวฮุยยังคงเต็มไปด้วยความดูถูกที่มีต่อเซียวหลินเทียน เขารู้สึกว่า เซียวหลินเทียนยังเป็นมือใหม่ในเรื่องการบ้านการเมือง ยังมิเข้าใจว่าจะจัดการบ้านเมืองอย่างไรจึงได้ใช้วิธีระดมความคิดเช่นนี้หลังจากจบเรื่องหลิงอวี๋ได้ฟังเรื่องในราชสำนักจากปากของเซียวหลินเทียน นางก็มิได้มิพอใจแต่อย่างใดที่เซียวหลินเทียนนำข้อเสนอแนะของตนไปแปลงเป็นความดีความชอบของผู้อื่นเซียวหลินเทียนเข้าใจใช้วิธีอ้อม ๆ เช่นนี้ไปผลักดันนโย
อันเจ๋อยังเอ่ยถึงท่านอดีตเสนาบดีอีกด้วย เขารู้ว่าคนที่เคยเป็นทหารเช่นเฉาเฉียง พวกเขาอาจจะมิรู้จักองค์จักรพรรดิ แต่ไม่มีทางมิรู้จักท่านอดีตเสนาบดีที่อยู่ในกองทัพมาหลายสิบปีเป็นแน่“รู้จักท่านอดีตเสนาบดีอ๋องเจิ้นหนานที่เมืองหลวงหรือไม่? ก่อนหน้านี้เขาได้นำทัพแล้วตกม้าจนทำให้ขาหัก ตอนที่ถูกส่งตัวกลับเมืองหลวงก็หมดสติและหายใจรวยรินไปแล้ว!”“หมอหลวงในวังล้วนบอกว่า ท่านอดีตเสนาบดีจะมีชีวิตอยู่ได้อีกมินาน แต่ฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ของพวกเราก็ใช้วิชาการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมช่วยเหลือท่านอดีตเสนาบดีไว้ได้!”“ตอนนี้ท่านอดีตเสนาบดีมิเพียงแต่ร่างกายแข็งแรงดีเท่านั้น แต่ยังสามารถขี่ม้าได้ด้วย!”เฉาเฉียงฟังแล้วก็เบิกตาโตอย่างประหลาดใจพวกเขาคือคนที่มาจากการออกรบ มีหรือจะมิรู้ว่าเมื่อขาหักแล้วหากโชคดีก็จะมีชีวิตอยู่ต่อได้ แต่หากโชคร้ายก็มีแต่ตายเท่านั้นท่านอดีตเสนาบดีได้รับการรักษาจนหายดีทั้งยังสามารถขี่ม้าได้อีก… นี่เป็นหมอขั้นเซียนจริง ๆ!“ข้ามิได้พูดคุยโวเกินจริงกับพวกเจ้า ทักษะการแพทย์ของฮองเฮายอดเยี่ยมจริง ๆ ตัวอย่างเช่นนี้ยังมีอีกมาก พวกเจ้าไปสืบที่เมืองหลวงดูก็จะรู้!”อันเจ๋อพูดจนปากแห้งคอแห้งจ