แชร์

บทที่ 988

ผู้เขียน: หว่านชิงอิ๋น
"เสด็จพ่อ!"

หล่างมู่ก็ตกใจเช่นกันเมื่อเห็นราชาเผ่านอกด่านนอนอยู่บนเตียง เขารีบวิ่งไปข้างหน้าและเห็นว่าร่างของราชาเผ่านอกด่านถูกปกคลุมไปด้วยเข็ม ทำให้เขาถึงกับทำอะไรมิถูกไปชั่วขณะหนึ่ง

“เสด็จพ่อ! ใครเป็นคนทำสิ่งนี้! เป็นหล่างชิ่นหรือไม่! นางทำเช่นนี้ได้อย่างไร!”

หากมิใช่เพราะว่าหล่างมู่กำลังพูดถึงพ่อของเขาอยู่ในขณะนี้ ลั่วชิงยวนก็เกือบจะคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขามิใช่พ่อของหล่างมู่ แต่เป็นพ่อของนางเอง!

ใบหน้านั้นช่างเหมือนกับลั่วไห่ผิงไม่มีผิด!

“ท่านพ่อ อดทนหน่อยนะ ข้าจะดึงเข็มพวกนี้ออกให้ท่าน!” หล่างมู่พูดทั้งยังพร้อมจะลงมือ

ลั่วชิงยวนสะดุ้งและรีบหยุดเขา "หยุดนะ!"

“เข็มพวกนี้อยู่บนจุดฝังเข็ม จะดึงออกสุ่มสี่สุ่มห้ามิได้”

นางย่อตัวลงตรวจดู และพบว่าราชาเผ่านอกด่านถูกวางยาพิษ และเข็มเงินที่ปักอยู่ทั่วร่างกายของเขากำลังเร่งการแพร่กระจายของพิษ

“เราควรทำอย่างไรดี?” หล่างมู่ใจร้อนดั่งไฟลน

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วแน่น "ต้องเจาะเลือดระบายพิษก่อน จึงจะดึงเข็มออกได้"

หล่างมู่ขมวดคิ้ว “เจาะเลือดหรือ?”

ลั่วชิงยวนเห็นว่าหล่างมู่กังวล นางจึงพูดอย่างใจเย็น "ราชาเผ่านอกด่านถูกวางยาพิษ และเข็
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อที่ GoodNovel
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 989

    การต่อสู้กำลังจะปะทุขึ้นเดี๋ยวนั้นแต่ในตอนนั้นเอง ราชาเผ่านอกด่านผู้ทรงอ่อนแอก็เอ่ยปากขึ้น"หยุด..."ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา คนในกระโจมก็หยุดมือกันทันทีหล่างชิ่นขมวดคิ้ว ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาพันรอบฝ่ามือที่มีเลือดออกของราชาเผ่านอกด่านแล้วพูดด้วยความเป็นห่วงว่า“เสด็จพ่อ ข้ารู้ว่าท่านห่วงใยหล่างมู่มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้เขากลับพาลั่วชิงยวนมาที่นี่ และคิดประทุษร้ายท่าน เรื่องนี้มิอาจยกโทษให้ได้!”ราชาเผ่านอกด่านขมวดคิ้ว "ลั่วชิงยวน?"หล่างชิ่นตอบว่า "ใช่แล้ว นางมิเพียงแต่เป็นคนของแคว้นเทียนเชวียเท่านั้น แต่ยังเป็นแม่ทัพผู้ปกป้องเมืองผิงหนิงในครั้งนี้ หากไม่มีนาง พวกเราคงตีเมืองผิงหนิงแตกไปนานแล้ว"“สมาชิกของเผ่าเรานับมิถ้วนต้องตายไปด้วยน้ำมือของนาง!”“แม้แต่เฉียนคุนก็ยังถูกนางฆ่า!”หล่างชิ่นกล่าวและมองลั่วชิงยวนด้วยความเกลียดชังในดวงตาลั่วชิงยวนเห็นว่า คำพูดของราชาเผ่านอกด่านยังคงมีอำนาจอยู่ อย่างน้อยทหารที่นี่ก็ยังเชื่อฟังคำสั่งของราชาเผ่านอกด่านแม้แต่หล่างชิ่นก็ต้องแสร้งทำตัวเป็นลูกสาวผู้กตัญญูที่ห่วงใยราชาเผ่านอกด่าน“ราชาเผ่านอกด่าน ข้ามิใ

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 990

    เลือดเต็มชามหนึ่งใบแล้วใบหน้าของราชาเผ่านอกด่านซีดมากแล้วแต่ลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นชามเปล่า แล้วปล่อยเลือดออกมาอย่างต่อเนื่องทุกคนมองดูด้วยความตึงเครียด แม้แต่หล่างมู่ก็ยังอดระทึกใจมิได้ลั่วชิงยวนคงมิได้แกล้งพวกเขาหรอกกระมัง ยังมิเคยได้ยินวิธีรักษาด้วยการเจาะเลือดทิ้งมาก่อนเลย“ลั่วชิงยวน เจ้ารักษาคนอย่างไรกัน เสด็จพ่ออ่อนแอลงชัด ๆ!” หล่างชิ่นโกรธจัดนางชักดาบพุ่งเข้าหาหลั่วชิงยวนทันทีลั่วชิงยวนเพิกเฉยต่ออีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าเลือดพิษเกือบจะถูกขับออกมาจนหมดสิ้นแล้ว นางจึงดึงเข็มบนร่างของราชาเผ่านอกด่านออกทันใดนั้น ราชาเผ่านอกด่านก็กดหน้าอกของตนทันทีทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก“เสด็จพ่อ!” หล่างมู่ร้องอุทานหล่างชิ่นฉวยประโยชน์จากสถานการณ์ยกดาบขึ้นแทง "ลั่วชิงยวน! ตายซะเถอะ!"แต่ทว่าเมื่อดาบยาวพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย กลับมีเสียงหนึ่งหยุดหล่างชิ่นเอาไว้"หยุด!"เป็นราชาเผ่านอกด่านที่เอ่ยปรามเขากุมหน้าอกแล้วพยุงตัวเองขึ้นหล่างมู่รีบไปช่วยประคองเขาด้วยความตกใจอย่างยิ่ง "เสด็จพ่อ ท่านขยับตัวได้แล้ว"ราชาเผ่านอกด่านหอบหายใจ ค่อย ๆ พูดว่า "ข้ารู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นมาก หล่างชิ่น ปล่อ

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 991

    แต่เขาบอกหล่างมู่ว่าเป็นอาของเขางั้นหรือ?หล่างมู่ถาม “อา? ข้าเคยมีอาตั้งแต่เมื่อใดกัน? เสด็จพ่อ ท่านมิเคยพูดถึงเลยนี่”ราชาเผ่านอกด่านพูดอย่างจริงจัง "ตอนที่ข้าพบนาง นางยังเป็นเด็กสาว ย้อนกลับไปยามนั้น นางมาฝึกฝนตัวเองที่เผ่านอกด่านและบังเอิญติดกับดักล่าสัตว์ของข้า นางคิดว่าข้าจะจับนาง เราเลยประมือกันไปหนึ่งกระบวนท่า”“ด้วยเหตุนี้ การประมือกันครั้งนั้นทำให้เราได้รู้จักกัน จนได้กลายเป็นสหายสนิทกันตั้งแต่ครั้นเยาว์วัย”“ในเวลานั้น เผ่านอกด่านยังคงวุ่นวายมาก แต่ละเผ่าต่อสู้แย่งชิงอาหารกัน ชนเผ่าที่โหดร้ายถึงกับกินเนื้อคนของพวกเขาเองด้วยซ้ำ”“ข้าหัวเดียวกระเทียบลีบและยังต้องดูแลน้องชาย ข้ามีชีวิตที่ยากลำบากมากท่ามกลางเผ่านอกด่าน ข้าถูกขายให้เป็นทาสและเกือบเอาชีวิตมิรอด ต้องขอบใจลั่วอิง นางช่วยข้าไว้เสมอ”“นางยังช่วยให้ข้าก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำของเผ่าปีกอินทรี ทำให้เรามีชีวิตที่ค่อนข้างมั่นคงขึ้นมาบ้าง”“ต่อมา เพื่อขยายอาณาเขตและเพิ่มความแข็งแกร่งของเผ่า ข้าจึงแต่งงานกับแม่ของเจ้าซึ่งเป็นหัวหน้าของเผ่างูทะยานในเวลานั้น”"หากไม่มีลั่วอิง ข้าคงมิเป็นข้าอย่างในยามนี้"เมื่อได้ยินสิ่งนี้

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 992

    "เป็นแม่ของข้า"ทันทีที่เขาได้ยินสิ่งนี้ ราชาเผ่านอกด่านก็ตกใจ เซถอยหลังไปหนึ่งก้าว“แม่ของเจ้ารึ? นางได้… แต่งงานกับน้องชายของข้ารึ?”ราชาเผ่านอกด่านละล่ำละลักด้วยเสียงสะอื้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่บอกมิถูกท่ามกลางความตกตะลึง ยังแฝงไปด้วยความรู้สึกสูญเสียเล็กน้อยแต่หลังจากที่สงบสติลงแล้ว ราชาเผ่านอกด่านก็เงยหน้าขึ้นและมองนางด้วยความตกใจอีกครั้ง "มิ! เจ้ามิใช่ลูกสาวของน้องชายข้า แต่เจ้าเป็นลูกสาวของข้า!"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ตัวแข็งทื่ออีกครั้ง“ว่ากระไรนะ ลูกสาวของท่าน? แม่ของข้ากับท่าน…” ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นปมแต่ทว่าความตกใจมิได้หายไปราชาเผ่านอกด่านคว้าแขนของนางไว้อย่างตื่นเต้นและกล่าวว่า "เจ้าคือลูกสาวของข้า! เจ้าคือลูกสาวคนโตของข้า!"“เจ้าคือหยวนหนิง!”"ดี มิต้องทำเงื่อนไขสองข้อที่ข้าเพิ่งพูดถึงก่อนหน้านี้แล้ว!""ข้าจะส่งต่อตำแหน่งราชาแห่งเผ่านอกด่านให้กับเจ้ายามนี้เลย!"“ข้าขอเพียงให้เจ้าสืบทอดตำแหน่งราชาเผ่านอกด่าน สิ่งอื่นใดข้ามิสน! มิว่าเจ้าอยากจะโจมตีเมืองผิงหนิงต่อไปหรือยุติสงคราม เจ้าตัดสินใจเอาเถอะ เจ้าเป็นผู้ชี้ชะตา!”ร

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 993

    “นี่เป็นเหตุผลว่าเหตุใดข้าจึงโจมตีเมืองผิงหนิง ข้าอยากไปยังแคว้นเทียนเชวียเพื่อตามหานาง และข้าอยากรู้ข่าวคราวสุดท้ายก่อนที่ข้าจะตาย”“แม้ว่าหยวนหนิงจะมิอาจฟื้นคืนชีพได้ ข้าก็จะยอมรับชะตากรรมนี้ แต่ข้าอยากรู้ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไร”หลังจากพูดอย่างนั้น ราชาเผ่านอกด่านก็หัวเราะและมองไปยังลั่วชิงยวน“วันนี้ข้ามาตระหนักได้ว่า นางสามารถคำนวณเจตจำนงของสวรรค์ได้จริง ๆ และจัดการทั้งหมดนี้อย่างชัดเจนเพื่อให้เจ้ามาหาข้าในวันนี้”“เพื่อให้ข้าได้เจอเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”ลั่วชิงยวนตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ฟื้นคืนชีพ?นางฟื้นคืนชีพแล้ว แต่นางมิใช่หยวนหนิงแต่เป็นลั่วเหรา!นางเคยได้ยินเกี่ยวกับกระบี่งูวิญญาณ มีตำนานเล่าลือกันว่ากระบี่งูวิญญาณมีงูวิญญาณแฝงอยู่ มันเป็นสิ่งที่มีพลังหยินเย็นสุดขั้ว ดังนั้นจึงสามารถดูดซับวิญญาณและกักเก็บให้วิญญาณอาศัยอยู่ในนั้นได้นอกจากนี้ยังเป็นสมบัติที่ชาวแคว้นหลีมากมายต้องการท้ายที่สุดแล้ว สำหรับปรมาจารย์ฮวงจุ้ยในแคว้นหลี กระบี่งูวิญญาณนี้สามารถกักเก็บวิญญาณได้หลายพันดวง ซึ่งเป็นสิ่งที่ทรงพลังมากทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าอาจารย์ดูเหมือนจะกำลังเดินหมากกระดานใหญ่อ

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 994

    คำพูดนี้เจือด้วยการข่มขู่เล็กน้อย ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ สมแล้วที่เป็นราชาเผ่านอกด่าน ยังมิดีใจจนหน้ามืดเพียงเพราะได้เจอลูกสาวใช่แล้ว นางยังต้องการช่วยฉินเชียนหลี่!"ตกลง ข้ารับปากกับท่าน""ตามแผนของท่าน ข้าจะขึ้นเป็นราชาเผ่านอกด่าน และจะยุติสงครามระหว่างเผ่านอกด่านและแคว้นเทียนเชวียโดยสิ้นเชิง!"“แต่ท่านต้องปล่อยฉินเชียนหลี่ไป”ราชาเผ่านอกด่านยิ้มด้วยความพึงพอใจ "เป็นอันตกลง"เมื่อพูดเช่นนั้น ราชาเผ่านอกด่านก็นอนลงบนเตียงอีกครั้งและพูดว่า "เจ้าคงรู้ทักษะทางการแพทย์ ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว เจ้าช่วยรักษาข้าต่อเถอะ" “ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้าเพื่อฝังเข็มและเขียนใบเทียบยาให้เขาก่อนยื่นให้หล่างมู่ไปนำยามาหลังจากปรุงยาให้ราชาเผ่านอกด่าน อาการของราชาเผ่านอกด่านก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดคืนนั้น ราชาเผ่านอกด่านสั่งให้เรียกหัวหน้าเผ่าทั้งหลายให้มารวมตัวกันเมื่อเห็นราชาเผ่านอกด่านนั่งอยู่อย่างสง่าผ่าเผยบนเก้าอี้ทุกคนต่างก็ตกใจ “ฝ่าบาท ร่างกายของท่าน…”หล่างชิ่นก็ตกใจเช่นกัน สุขภาพของเสด็จพ่อของเขาดูดีขึ้นมาก ก่อนหน้านี้เขาไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาด้วยซ้ำ!ลั่วชิงยวนคนนี้ ทักษะการแพทย

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 995

    ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็เริ่มสงสัยหล่างชิ่นอย่างที่คาดไว้องค์หญิงชิงหวยถามเสียงเย็นชา "หล่างชิ่น ท่านเป็นคนติดต่อและให้ความร่วมมือกับตระกูลเหยียน เหตุใดป่านนี้จึงยังไม่มีข่าวจากตระกูลเหยียนเลยเล่า?"“หรือท่านปิดบังอะไรจากพวกเราไว้?”“ใช่ ท่านกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้หรือไม่? ในเมื่อร่วมมือกัน เหตุใดตระกูลเหยียนมิยื่นมือมาช่วยเราเล่า?”“ถูกต้อง กองทัพของอู่จิ้นมิใช่ว่าเชื่อฟังคำสั่งของตระกูลเหยียนหรอกหรือ เหตุใดพวกเขามิช่วยเราตีเมือง?”คำถามเหล่านี้ทำให้แววตาของหล่างชิ่นเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง นางมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาเฉียบคม“ไม่มีข่าวอะไรจากตระกูลเหยียนเลย ข้ามิได้ปกปิดอะไรทั้งนั้น!”“เสด็จพ่อ ท่านอย่าได้เชื่อคำพูดเหลวไหลของลั่วชิงยวน!”ในที่สุดราชาเผ่านอกด่านก็พูดว่า "หยุดเถียงได้แล้ว" “วันนี้ข้าเรียกพวกเจ้ามาที่นี่ เพียงแค่อยากบอกว่าข้าจะให้ลั่วชิงยวนอยู่ที่นี่”“จนกว่าข้าจะหายดี ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้โจมตีเมืองอีก”“จงสงวนกำลังเอาไว้ และอย่าตกหลุมอุบายของผู้อื่น”ประโยคสุดท้ายนี้ทำให้หล่างชิ่นตะลึงลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจเช่นกันเหตุใดคำเหล่านี้ดู

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 996

    ลั่วชิงยวนมิได้หลบเลยแม้แต่น้อย กลับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคมกริบ“คนที่ฆ่าพี่ชายเจ้าคือหล่างชิ่นต่างหาก!”“เจ้าคิดว่านางเพียงส่งพวกเจ้าไปโจมตีเมืองจริง ๆ หรือ? นางกำลังใช้การโจมตีเมืองเพื่อกำจัดพวกเจ้าต่างหาก!”กริชหยุดที่หน้าอกของลั่วชิงยวน โดยมิแทงลงไปชิงหวยสบตากับนาง "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"ลั่วชิงยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงมิรีบร้อน "หล่างมู่เกือบตายเพราะหล่างชิ่น หลอกให้เขาบุกโจมตีจนตกหลุมพรางในเมือง"“หลังจากที่หล่างมู่ติดกับดัก นางรีบถอนตัวออกไปทันที ปล่อยโอกาสที่ดีที่สุดในการช่วยชีวิตหล่างมู่ไป”ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว “หากนางต้องการฆ่าหล่างมู่ นางย่อมต้องการฆ่าพวกเจ้าด้วยเช่นกัน มิเช่นนั้นนางจะทำข้อตกลงกับตระกูลเหยียนได้อย่างไร”ชิงหวยตกใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "ว่ากระไรนะ? เจ้าว่าอะไรกับตระกูลเหยียนนะ? เจ้ารู้อะไรบางอย่างใช่หรือไม่?"“พูดมาเร็ว!”ลั่วชิงยวนมิรีบร้อนที่จะพูด นางขยับตัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ปล่อยข้าก่อนสิ"ชิงหวยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นลุกขึ้นและขยิบตาให้ผู้คนรอบตัวมีคนเข้ามาปลดโซ่ให้ลั่วชิงยวนทันทีลั่วชิงยวนลูบข้อมือเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นนางพูดอย่างใจ

บทล่าสุด

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1215

    และสองคือช่วยจือเฉาขนของสิ่งที่ทำให้จือเฉาตกใจคือ เดิมทีนางคิดว่าจะไปที่หอฝูเสวี่ยเพื่อเบิกเงิน แต่กลับพบว่าองครักษ์ช่วยจ่ายเงินให้นางจือเฉางุนงงตลอดทาง มิเข้าใจว่าท่านอ๋องต้องการทำอะไรกันแน่ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน ร้านค้าที่เปิดมีมิมาก ดังนั้นจือเฉาจึงต้องวิ่งไปหลายที่โดยเฉพาะการหาสมุนไพร นางแทบจะต้องเคาะประตูโรงหมอและร้านขายยาทั่วเมืองหลวง......ในคืนนั้นลั่วชิงยวนนอนซมอยู่บนเตียง ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออกลมหนาวพัดโชยเข้ามา ทำให้ลั่วชิงยวนไอออกมา“แค่กแค่กแค่ก... จือเฉา ดูสิว่าหน้าต่างถูกลมพัดเปิดออกหรือไม่... แค่กแค่กแค่กแค่กแค่ก...”ลั่วชิงยวนไอมิหยุด ได้แต่มุดเข้าไปในผ้าห่มแต่ทันใดนั้น ผ้าห่มก็ถูกกระชากออกลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่น เงยหน้าขึ้นจึงเห็นฟู่เฉินหวนนางพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง “ท่านจะทำอะไร?”นางอ่อนแอจนแม้แต่การถามในตอนนี้ก็ยังไร้เรี่ยวแรงแต่ฟู่เฉินหวนกลับมิพูดอะไรสักคำจากนั้นองครักษ์ก็กรูกันเข้ามาในห้อง จับแขนของลั่วชิงยวนและลากนางออกจากห้องความหนาวเหน็บถาโถมเข้ามา ลั่วชิงยวนอ้าปากจะพูด แต่กลับถูกองครักษ์ปิดปากไว้แน่นลั่วชิงยวนที่บาด

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1214

    “หากต้องการแก้ไข มีเพียงการที่หม่อมฉันต้องไปซีหลิงด้วยตัวเอง”ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างหนักแน่นนี่เป็นหนทางรอดเดียวของนางเมื่อฟู่เฉินหวนได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขามองนางด้วยความสงสัย “นี่เป็นผลลัพธ์เดียวหรือ?”“เพคะ”แต่ฟู่เฉินหวนกลับมิค่อยเชื่อ มองนางด้วยแววตาดุดัน “ไม่มีเข็มทิศอาณัติสวรรค์ จะทำนายได้แม่นยำหรือ?”“แม่นยำเพคะ”“เข็มทิศอาณัติสวรรค์เป็นเพียงตัวช่วย มิใช่สิ่งจำเป็น”“ทิศทางหลักจะมิผิดพลาด”แท้จริงแล้วนางทำนายหนทางรอดของตัวเองการทำนายโชคชะตาบ้านเมือง มีเพียงเข็มทิศอาณัติสวรรค์เท่านั้นที่ทำนายได้กองทัพแคว้นหลีบุกประชิด เป็นนางเองที่บอกให้เฉินชีทำ สิ่งที่นางต้องการทำนายคือเส้นทางของตัวเองหลังจากที่ฟู่เฉินหวนฟังแล้วก็มิได้ตอบ เพียงแค่หันหลังเดินจากไป......ลั่วฉิงกำลังรอข่าวจากฟู่เฉินหวนอย่างกระวนกระวาย เดินวนไปมาด้วยความร้อนใจเมื่อเห็นฟู่เฉินหวนมาแล้ว จึงรีบเข้าไปถาม “เป็นอย่างไรบ้าง? ผลลัพธ์คืออะไร?”ฟู่เฉินหวนตอบ “เป็นภัยพิบัติของซีหลิง”ได้ยินดังนั้น ลั่วฉิงก็ตกใจเล็กน้อย “ภัยพิบัติของซีหลิงหรือ? หมายความว่าอย่างไร? แคว้นหลีต้องการยึดครองซีหลิงงั้นหรื

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1213

    สายลมหนาวพัดผ่านมา ปอยผมของลั่วชิงยวนปลิวไสวตัดกับผ้าคลุมสีขาว ทำให้ร่างบางของนางดูราวกับจะปลิวหายไปกับสายลมในตอนนั้นก็มีขบวนคนเดินมาเมื่อเห็นบุคคลที่อยู่ข้างหน้าในชั่วขณะที่สบตากันก็เกิดอารมณ์ที่ซับซ้อนเมื่อเฉินชีเห็นฟู่เฉินหวน เขายกยิ้มอย่างเย็นชา โอบนางไว้แน่นขึ้นลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน“เฉินชี! เจ้ายังกล้ามาอีกรึ!” ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าบึ้งตึง โทสะปะทุในใจองครักษ์รีบเข้ามาล้อมเฉินชีและลั่วชิงยวนไว้เฉินชีจำใจปล่อยลั่วชิงยวนแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาเหลา ข้าจะรอเจ้า”กล่าวจบ เขาก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดหนีไปองครักษ์รีบไล่ตามส่วนลั่วชิงยวนยืนนิ่งอยู่กับที่ มองฟู่เฉินหวนที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาฟู่เฉินหวนมีสีหน้าบึ้งตึง แววตาซับซ้อนนั้นแฝงไปด้วยความโกรธ“บทเรียนเมื่อวานคงยังมิเพียงพอ เจ้ายังกล้าแอบออกจากตำหนักมาพบเฉินชีอีกรึ?!”ลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะอธิบาย ได้แต่ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย “หากท่านคิดเช่นนั้น หม่อมฉันก็มิมีทางเลือก”“เหตุใดหม่อมฉันจึงมาอยู่ที่นี่ ในใจของท่านน่าจะรู้ดีกว่าหม่อมฉัน”เมื่อคืนฟู่เฉินหวนมิสามารถเค้นวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์จากนางได้ จึงส่งนา

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1212

    ทั้งสองหันไปมองจึงเห็นเฉินชีที่แผ่รังสีอำมหิตเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้าเฉินชีมองลั่วฉิงด้วยสายตาเย็นชา “เจ้ากำลังทำอะไร?”ลั่วฉิงถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก “ข้าสิต้องถามเจ้า เหตุใดจึงส่งกองทัพมากะทันหัน? นี่มิได้อยู่ในแผนของเรา และเจ้าก็มิได้บอกข้าล่วงหน้า”เฉินชีหรี่ตาลง “ข้าจะทำอะไรต้องรายงานเจ้าด้วยรึ? เจ้าเป็นใคร? กล้าดีอย่างไรมาขัดขวางข้า?”ลั่วฉิงรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย นางรีบคว้าเข็มทิศอาณัติสวรรค์มาถือไว้ เพราะกลัวว่าของล้ำค่าที่ได้มาจะหายไป“เฉินชี! ข้าแค่ต้องการสิ่งที่เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก!”เฉินชีมองลั่วชิงยวน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ก่อนจะพุ่งเข้าไปบีบคอของลั่วฉิงแล้วต่อยเข้าที่หน้าอกของลั่วฉิงลั่วฉิงกระอักเลือด ร่างกระเด็นออกไปนอกหน้าต่างลั่วชิงยวนได้ยินเสียงร่างตกกระทบพื้นจากที่สูง จึงรู้ว่าที่นี่คือชั้นสองน่าจะเป็นโรงเตี๊ยมเฉินชีเดินไปที่หน้าต่าง มองลงไป เห็นเพียงร่างของลั่วฉิงวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนหายไปในฝูงชนเดิมทีเฉินชีอยากจะตามไป แต่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็มิได้ตามไปหากลั่วฉิงตาย ลั่วชิงยวนก็จะไม่มีภัยคุกคาม นางอาจจะมิยอมไปแคว้นหลีกับเขาเช่นนั

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1211

    นางเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง “ได้”ลั่วฉิงพยุงนางขึ้น แล้วโยนนางลงบนเก้าอี้ลั่วชิงยวนไร้เรี่ยวแรงจะพูด “ข้าต้องการสมุนไพร”มือทั้งสองข้างของนางวางอยู่บนที่วางแขน แท่งเหล็กยังคงปักอยู่ เลือดไหลอาบมิหยุด ขยับร่างกายมิได้เลยลั่วฉิงมองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะกดมือของนางไว้แล้วดึงแท่งเหล็กออกอย่างรวดเร็ว“กรี๊ด”ลั่วชิงยวนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดลั่วฉิงโน้มตัวลงมองนางด้วยสายตาเย็นชา “ก่อนหน้านี้เจ้ามิเคยกลัวความเจ็บปวดเช่นนี้ ลั่วเหลา”ลั่วชิงยวนตัวสั่น มองนางด้วยความตกใจ“นี่ก็เป็นสิ่งที่ฟู่เฉินหวนบอกเจ้าเช่นนั้นหรือ?” ลั่วชิงยวนรู้สึกทั้งโกรธและสิ้นหวังในใจลั่วฉิงนำยามาทำแผลให้พลางหัวเราะอย่างดูถูก “มินึกเลยว่านักบวชระดับสูงลั่วเหลาผู้มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เด็ก ถูกอาจารย์เอ็นดูทะนุถนอมมาโดยตลอด สุดท้ายกลับพ่ายแพ้ให้กับบุรุษ”ในน้ำเสียงของลั่วฉิงแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยาลั่วชิงยวนมองนางด้วยแววตาเย็นชา “ข้ากับเจ้ามิเคยมีเรื่องบาดหมางกันมิใช่หรือ”แววตาของลั่วฉิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มองนางอย่างเย็นชา “ในสายตาของเจ้า อาจจะไม่มีเรื่องบาดหมาง”“แต่สำหรับข้า เรื่องบาดหมางนั้นใหญ่หลวงนัก

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1210

    “กรี๊ด” ลั่วชิงยวนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ได้แต่ขดตัวอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า แท่งเหล็กถูกแทงลึกลงไปอีก ความรู้สึกที่กระดูกถูกแยกออกจากกันนั้นทำให้เจ็บปวดจนอยากตาย“ดี ยังมิยอมบอกอีกใช่หรือไม่”ลั่วฉิงหยิบแท่งเหล็กอีกอันแทงเข้าไปในมืออีกข้างของลั่วชิงยวนอย่างแรงตลอดทั้งคืน ลั่วชิงยวนถูกทรมานจนเหมือนตายแล้วเกิดขึ้นใหม่ หลายครั้งที่สลบไปเพราะความเจ็บปวด แล้วก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดจนในที่สุด คอของนางก็แหบแห้งจนส่งเสียงร้องมิได้ด้วยซ้ำฟ้าสางแล้ว แสงแดดสาดส่องเข้ามา ลั่วชิงยวนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นราวกับแอ่งโคลนเปียก มิขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อยเลือดเปรอะเปื้อนอาภรณ์ของนางจนเป็นสีแดงฉาน แสงแดดส่องกระทบกองเลือดจนเป็นประกาย......ตำหนักอ๋องมีเสียงคำรามด้วยความโกรธดังมาจากห้องตำรา“ยังไม่มีใครมารายงานข้าสักคน! รีบไปหา! ออกไปหาให้หมด!”ฟู่เฉินหวนโกรธจัด มึนหัวจนต้องเอามือยันโต๊ะไว้ถึงแม้จะนั่งลงเพื่อจัดการเรื่องต่าง ๆ แต่ก็ยังมิสามารถสงบสติอารมณ์ได้ ร้อนรุ่มใจยิ่งนักได้แต่หวังว่านางจะออกจากตำหนักไปเองจือเฉายังคงอยู่ที่หน้าประ

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1209

    ในชั่วขณะนั้น นางเกือบจะคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป เหตุใดนางจึงเห็นลั่วฉิงแต่คำพูดของลั่วฉิงในวินาทีต่อมา ทำให้นางรู้สึกราวกับตกอยู่ในหุบเหวลึก“แม้แต่ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการก็ยังจัดการคนดื้อรั้นเช่นเจ้ามิได้ ต้องให้ข้ามาเองเลยหรือ”ร่างของลั่วชิงยวนสั่นเทามิหยุด หนาวเหน็บจนแทบจะไร้ความรู้สึกน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าซีดเซียวหยดลงบนพื้นทีละหยดลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ แล้วพบว่าที่นี่คือห้องห้องหนึ่งแต่มิใช่ในตำหนักอ๋อง“เหตุใดข้าจึงมาอยู่ที่นี่” นางจำได้ว่าหลังจากที่จือเฉาทายาให้แล้วนางก็หลับไปลั่วฉิงหัวเราะเบา ๆ “แน่นอนว่าฟู่เฉินหวนส่งเจ้ามาให้ข้า”“เขาเค้นคำตอบจากเจ้ามิได้ จึงต้องให้ข้ามาจัดการเอง”ได้ยินดังนั้น หัวใจของลั่วชิงยวนก็แตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ อีกครั้งเขายังคิดว่าตัวเองยังโหดร้ายมิพออีกหรือ จึงส่งนางให้ลั่วฉิงเช่นนี้นี่ต้องการทรมานนางจนตายจึงจะหายแค้นหรืออย่างไรลั่วฉิงหยิบกล่องใบหนึ่งมาเปิดออก ข้างในเต็มไปด้วยแท่งเหล็กขนาดเท่าหัวแม่มือแล้วกล่าวอย่างแผ่วเบา “เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าต้องการอะไร”“หากตอนนี้เจ้าบอกวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”“หากพลาดโอกาสนี้

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1208

    ในวินาทีต่อมา องครักษ์ก็กรูกันเข้ามาลากลั่วชิงยวนออกไปที่ลานหลังจากกดนางลงกับพื้นก็ใช้หวายฟาดลงบนร่างของนางอย่างมิปรานีความเจ็บปวดแล่นริ้ว ลั่วชิงยวนจิกเล็บลงบนพื้นหิมะจนเป็นรอยลึกจือเฉากระโจนเข้ามาจากนอกลาน “หยุด! หยุด!”“ท่านอ๋อง เหตุใดจึงทำกับพระชายาเช่นนี้ พระชายาทำผิดอันใดหรือเพคะ!”“ท่านอ๋อง ขอได้โปรดปล่อยพระชายาเถิดเพคะ! ตั้งแต่เข้าเหมันตฤดู แผลบนร่างของพระชายาก็ยังมิหาย! หากโบยเช่นนี้ต่อไปคงจะสิ้นใจเป็นแน่เพคะ!”“ท่านอ๋องทรงพระกรุณาด้วยเพคะ!” จือเฉาโผเข้ากอดลั่วชิงยวนเพื่อรับหวายแทนแต่กลับถูกองครักษ์ดึงตัวออกไปจือเฉาร้องขอความเมตตาสุดเสียง แต่บุรุษที่ยืนอยู่ใต้ชายคากลับมีสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาฉายแววเย็นชาไร้ซึ่งความอบอุ่น“พระชายา...” จือเฉาร้อนใจ แทบจะเป็นลมเพราะร้องไห้หนักลั่วชิงยวนเจ็บปวดจนแทบมิได้ยินเสียงของจือเฉา มีเพียงความเจ็บปวดมิรู้จบ ยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุดหลังจากที่ลั่วชิงยวนสลบไป ฟู่เฉินหวนจึงสั่งให้หยุดแล้วจากไปด้วยความโกรธจือเฉาโผเข้าหาลั่วชิงยวน เมื่อเอื้อมมือไปสัมผัสก็พบว่ามือเปื้อนไปด้วยเลือด นางรีบชักมือกลับมองเลือดที่ไหลนองเต็มพื

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1207

    ฟู่เฉินหวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาที่น่ารังเกียจนั้นทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงลั่วชิงยวนกัดฟันพลางกลั้นน้ำตาไว้ “ท่านมิได้บอกว่าจะเชื่อหม่อมฉันหรอกหรือเพคะ?”“หากหม่อมฉันบอกท่านทั้งหมด ท่านก็จะเชื่อหม่อมฉันมิใช่หรือเพคะ!”ฟู่เฉินหวนมีแววตาเย็นชา มองนางอย่างเฉยเมย “แต่เจ้าบอกข้าทั้งหมดแล้วหรือยังเล่า? เจ้ายังคงปิดบัง ยังคงหลอกลวง!”เสียงตำหนินั้นเต็มไปด้วยความโกรธทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนแทบแตกสลาย“ฟู่เฉินหวน วันนี้ท่านมาก็เพื่อหลอกลวงหม่อมฉันอีกแล้วใช่หรือไม่”“จุดประสงค์สุดท้ายของท่านคือ หลอกล่อให้หม่อมฉันบอกวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ เพราะลั่วฉิงใช้มันมิได้ ใช่หรือไม่!”ลั่วชิงยวนตะโกนด้วยความโกรธ“หม่อมฉันช่างโง่เขลาที่เชื่อใจท่าน บอกความลับทั้งหมดให้ท่านฟัง แต่ท่านก็หลอกลวงหม่อมฉันอีกครั้ง...”พูดไปน้ำตาของลั่วชิงยวนก็ไหลรินในเวลานี้ หัวใจของลั่วชิงยวนราวกับถูกควักออกมาผ่าเป็นสองซีกเจ็บปวดเจียนตายแต่ฟู่เฉินหวนกลับมิเปลี่ยนสีหน้า แววตายิ่งเย็นชาขึ้นเขาบีบคอของนางด้วยความโกรธ“ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ข้าก็ขี้เกียจเสแสร้งกับเจ้าแล้ว”“เข็มท

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status