로그인공유
บทที่ 921
관련 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 922
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็พลันตกลงมาจากท้องฟ้าเมื่อร่างนั้นแตะพื้นก็แผ่กระจายกลิ่นอายชั่วร้ายออกมาทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาก็เต็มไปด้วยความกระหายเลือดและดุร้าย เขาพุ่งตัวไปที่เตียงทันทีดวงตาของลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา สะบัดแส้ยาวที่ร่ายอักขระไว้พันรอบข้อเท้าของศัตรูแล้วดึงเขาอย่างแรงแต่ชายคนนั้นดึงดาบสั้นออกจากมือแล้วโยนมันไปทางเตียงจิตสังหารฟุ้งกระจายไปทั่วคนบนเตียงพลิกตัวไปด้านใน หลบคมดาบสั้นที่ปักลงบนเตียงได้ทันหวุดหวิดแส้ยาวในมือของลั่วชิงยวนลากเขาลงไปที่พื้น อักขระเวทนั้นร้อนมากจนอีกฝ่ายร้องครวญครางซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาคว้าแส้ยาวแล้วพยายามจะดึงออกเขาทนต่อความเจ็บปวดจากการถูกแผดเผา แล้วบังคับแส้ยาวจนหัก อีกฝ่ายกลับดึงแส้จนขาด แล้วกระโดดขึ้นมาโจมตีที่ใบหน้าของลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนขมวดคิ้วแน่น และเห็นได้อย่างชัดเจนว่า บุคคลนั้นคือขันทีหนุ่มเมื่อวาน รอยแผลที่คอยังอยู่เขาเป็นศพไปแล้วแต่ในตอนนี้ ภายในร่างกายของเขามีพลังบางอย่างที่แข็งแกร่งสิงอยู่พลังวิญญาณชั่วร้ายเช่นนี้ เป็นวิญญาณชั่วร้ายที่ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างน้อยยี่สิบถึงสามสิบปีเห็นจะได้นี่น่าจะเป็นสิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 923
ลั่วชิงยวนติดตามกลิ่นไปจนสุดทางจนมาถึงด้านนอกพระตำหนักโช่วสี่แล้วนางเดินผ่านพระตำหนักโช่วสี่อย่างเงียบ ๆ และพบกับบรรยากาศอันมืดมนในสวนอันเงียบสงบด้านหลังพระตำหนักโช่วสี่ไฟของเรือนกลางสวนส่องสว่างอยู่ และลั่วชิงยวนก็เตะประตูให้เปิดออกใบหน้าของร่างที่นั่งบนเก้าอี้ซีดด้วยความตกใจ จ้องมองนางอย่างตะลึง“บังอาจ!” อีกฝ่ายตะโกนขึ้นลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว ปรากฏว่าเป็นสตรีในวัยสี่สิบคนหนึ่งลั่วชิงยวนคิดอย่างรอบคอบ นางเคยเห็นสตรีนางนี้มาก่อน แต่มิเคยสังเกตอะไรมากนัก“นี่คือพระตำหนักโช่วสี่ กล้าบุกเข้ามาได้อย่างไร!”อีกฝ่ายตะโกนด้วยความโกรธแล้วรีบจะหนีทันทีดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางพุ่งเข้าไปขวางและเข้าปะทะกับอีกฝ่าย“ข้ามิสนว่าจะเป็นพระตำหนักโช่วสี่หรือไม่ ข้ามาที่นี่ในคืนนี้เพื่อจัดการกับเจ้าเท่านั้น! เจ้าหนีมิพ้นแล้ว!”เสียงของการต่อสู้ของทั้งสองดังชัดเจนเป็นพิเศษในคืนอันเงียบสงบเช่นนี้มินานก็มีคนได้ยินเสียงจึงเข้ามา“บังอาจ! ใครกล้าบุกตำหนักข้า!” เสียงอันสง่างามของไทเฮาดังมาจากด้านนอกประตูมีเสียงฝีเท้ามากมาย และมีองครักษ์หลายคนมาเมื่อไทเฮารีบเข้ามา ลั่วชิงยว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 924
ฟู่เฉินหวนมาพร้อมกับทหารองครักษ์จำนวนมากในลักษณะก้าวร้าวเมื่อไทเฮาหันเห็นเหตุการณ์นี้ ใบหน้าของนางก็ซีดเผือดนางพูดด้วยความโกรธ “อ๋องผู้สำเร็จราชการ เจ้าคิดจะก่อกบฏหรือ?”“เจ้ากล้านำคนบุกเข้ามาในพระตำหนักโช่วสี่ได้อย่างไร เจ้ามิเห็นแก่หน้าข้าแล้วรึ?”ฟู่เฉินหวนมีใบหน้าที่เย็นชา สั่งการอย่างมิไว้หน้า “ล้อมพระตำหนักโช่วสี่ไว้ จากนี้ไปแม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็มิอนุญาตให้บินออกไป!”ไทเฮาโกรธมาก เมื่อเห็นว่าฟู่เฉินหวนสั่งให้ล้อมพระตำหนักโช่วสี่ของนาง ใบหน้าของนางก็เขียวคล้ำ “ฟู่เฉินหวน!”ฟู่เฉินหวนมิสนใจสิ่งที่ไทเฮาจะเอ่ย และตรงไปหาลั่วชิงยวนแทน “เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?”ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างสงสัย “เหตุใดท่านถึงมาด้วยตนเอง? แล้วองค์จักรพรรดิสูงสุดเล่า?"ฟู่เฉินหวนตอบว่า “ฟู่จิ่งหลีกำลังดูแลอยู่”ฟู่เฉินหวนพูด แล้วมองไปยังคนที่ลั่วชิงยวนจับเอาไว้ แล้วถามว่า “ใช่นางหรือ?”ลั่วชิงยวนพยักหน้า หันมองกลับไปมองในเรือน “สิ่งที่อยู่ข้างในก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้”ฟู่เฉินหวนส่งคนไปตรวจค้นเรือนดังกล่าวทันทีมีการรวบรวมขวด ไห กระถางธูป และเครื่องรางของขลังจำนวนมากถูกนำออกมาเรียงบนพื้นสิ่งสำคัญ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 925
ลั่วชิงยวนเข้าไปในห้อง และค้นหาอย่างระมัดระวังแต่ทุกสิ่งที่ควรตรวจค้นในห้องก็พบแล้วและนำออกไปแล้วลั่วชิงยวนมิพบสิ่งใดเลย และมิพบที่ซ่อนลับใด ๆ ในห้องเช่นกันตอนที่กำลังจะออกไป จู่ ๆ ก็พบว่ามีห้องเล็ก ๆ สองห้องตรงมุมสวน ซึ่งดูเหมือนครัวเล็ก ๆ หรือห้องเก็บฟืนลั่วชิงยวนเดินไปโดยมิคาดหวังอะไร และผลักประตูให้เปิดออกแต่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในห้อง นางก็ได้แต่ตกใจนี่ก็เป็นห้องที่มีคนอาศัยอยู่และการจัดห้องนั้นประณีตมาก มิเหมือนห้องที่คนรับใช้อยู่ แม้แต่ห้องของต่งชูก็มิดีเท่านี้นางค้นหาทั่วห้อง และเมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าก็ต้องตกใจจริง ๆ แล้วมีเสื้อผ้ามากมายในตู้ มันเป็นแค่ชุดชั้นใน มีทั้งสำหรับชายและหญิงมิใช่ของคนคนเดียวกัน!เป็นไปได้หรือไม่ว่า ต่งชูลอบติดต่อกับใครบางคนในวังอีก?นางยังค้นต่อไปในตู้และกล่องต่าง ๆ แล้วพบยาทา ยาหอม และยาเม็ดหลังจากตรวจสอบทีละอย่างแล้ว ก็พบว่าล้วนเป็นของที่ใช้ในการสมสู่ระหว่างชายหญิงลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว ต่งชูกำลังมีความสัมพันธ์กับใครบางคนจริง ๆ!นางหยิบรองเท้าผู้ชายคู่หนึ่งขึ้นมาแล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็วต่งชูอาจมีผู้สมรู้ร่วมคิด หากต่งชูปฏิเสธที
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 926
ทุกคนมองดูลั่วชิงยวนด้วยความสังสัย มิรู้ว่านางพูดอะไรกับต่งชูแต่แล้ว ก็ได้ยินเสียงต่งชูกัดฟันพูดว่า “ข้ายอมพูดแล้ว!”ทุกคนต่างตกตะลึงลั่วชิงยวนพูดอะไร ถึงสามารถงัดปากของต่งชูให้เปิดได้ในประโยคเดียว?ทั้งไทเฮาและมหาราชาจารย์เหยียนเริ่มกังวลทั้งสองมองหน้ากัน และทำได้เพียงพยายามสงบสติอารมณ์เท่านั้นทุกคนจับจ้องมองต่งชูอย่างคาดหวัง และรอคำพูดต่อไปของนางฟู่จิ่งหานตั้งตารออย่างคาดหวัง โดยรอให้ต่งชูเปิดโปงไทเฮาในเวลานั้น แม้ว่าไทเฮาจะแก้ต่าง เพื่อรักษาชีวิตคนตระกูลเหยียนทั้งหมดได้ แต่มหาราชาจารย์เหยียนจะต้องมอบอำนาจทางทหารคืนให้เขาจากนี้ไป เขาจะเป็นจักรพรรดิที่แท้จริงไม่มีใครสามารถแทรกแซงหรือควบคุมเขาได้อีก“ข้าคือคนจากแคว้นหลี ข้าเป็นคนที่ทำร้ายองค์จักรพรรดิสูงสุด ข้าเป็นคนที่หว่านเมล็ดปีกพญามัจจุราชในสวนเอง”“ข้าทำทั้งหมดนี้เพียงเพื่อแก้แค้น”ฟู่จิ่งหานถามเสียงเฉียบขาด “แก้แค้นให้ใคร?”ต่งชูเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างหนักแน่น "พระชายาหลี!"ทันทีที่คำพูดดังกล่าวหลุดออกมา การแสดงออกของลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนก็เปลี่ยนไปอย่างมากหัวใจของฟู่เฉินหวนตึงเครียด และทันใดนั้นเขาก็รู้
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 927
“เมื่อครู่ต่งชูปฏิเสธที่จะพูด เป็นลั่วชิงยวนที่พูดอะไรบางอย่างกับนาง จนทำให้นางตัดสินใจสารภาพ”“ว่าไปแล้ว เรื่องนี้ก็น่าสงสัย ข้าอยากรู้ว่าลั่วชิงยวนพูดอะไรกับต่งชู ถึงทำให้นางสารภาพออกมาจนหมดเปลือก”“ความสามารถเช่นนี้ การเป็นเพียงชายาของอ๋องผู้สำเร็จราชการดูจะเป็นการใช้คนมิคุ้มค่า น่าจะมอบตำแหน่งทางราชการให้นางจะดีกว่า”คำพูดของมหาราชาจารย์เหยียนพยายามหว่านความมิลงรอยกันระหว่างลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนอย่างมิต้องสงสัยฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว และมองดูลั่วชิงยวนด้วยสายตาที่ซับซ้อน สายตาเต็มไปด้วยความสงสัยหัวใจของลั่วชิงยวนถูกแทงอย่างแรงในขณะนั้นนางต้องการอธิบาย แต่นางก็มิรู้ว่าต้องอธิบายอย่างไรนางประมาท ยังมิทันที่นางจะได้สอบสวนต่งชูให้ถ้วนถี่ กลับไปขู่ว่าจะเปิดเผยบุคคลที่อยู่เบื้องหลังนางเสียก่อนมิคาดคิดต่งชูจะแว้งกัดพระชายาหลีที่ถูกเผาทั้งเป็นไปแล้วเช่นนี้และต่งชูก็ยอมรับว่า นางมาจากแคว้นหลี พระชายาหลีถูกประหารชีวิตเพราะกลียุคในวังที่ทำให้มีผู้เสียชีวิตนับมิถ้วน ต่งชูอ้างว่านางล้างแค้นให้พระชายาหลีและเป็นคนลงมือทำร้ายจักรพรรดิสูงสุดฟังดูมีเหตุผลทีเดียวมิพบสิ่งที่น่าสงสัยเลย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 928
น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเย็นชา “หากต่งชูมีความสัมพันธ์กับลั่วชิงยวน นางคงมิวางกับดักจนสามารถจับต่งชูได้หรอก”“หากนางต้องการฆ่าปิดปากอีกฝ่าย นางก็สามารถทำได้อย่างไร้ร่องรอย จะมิปล่อยให้เรื่องลุกลามถึงขั้นนี้”“พวกท่านเพียงอยากกล่าวหาว่าข้ามิใช่หรือ? เช่นนั้นข้าจะเข้าคุกเอง!”“แต่ลั่วชิงยวน มิว่าผู้ใดก็ห้ามแตะต้องนาง!”“นางยังต้องการรักษาเสด็จพ่อต่อไป!”หลังจากพูดอย่างนั้น ฟู่เฉินหวนโบกแขนเสื้อแล้วจากไปมหาราชาจารย์เหยียนและไทเฮาเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วพวกเขาก็มองหน้ากันและรู้สึกสบายใจมากขึ้นลั่วชิงยวนตกตะลึงเป็นฟู่เฉินหวนที่ริเริ่มจะเข้าคุกเองเพื่อมิให้นางต้องพัวพันด้วยเมื่อฟู่เฉินหวนอยู่ในคุกแล้ว มหาราชาจารย์เหยียนจะได้มิจ้องจับผิดลั่วชิงยวนอีก คืนนี้ก็ถือว่าพวกเขารอดจากเคราะห์ร้ายมาได้แล้วฟู่จิ่งหานขมวดคิ้ว พยายามจะปกป้องฟู่เฉินหวน “หากพี่สามรู้จักต่งชูจริง ๆ ไม่มีทางที่เขาจะจับต่งชูให้ข้าเช่นนี้!”มหาราชาจารย์เหยียนมิได้ร้อนรนแม้แต่น้อย ทั้งยังยิ้มเบา ๆ และกล่าวว่า “มิว่าอย่างไร อ๋องผู้สำเร็จราชการก็เป็นฝ่ายเลือกเข้าคุกเอง เช่นนั้นก็แสดงว่า เรื่องนี้เขามิอาจห
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 929
“หงเฉิน มือของท่านเขียนหนังสือได้แล้วมิใช่หรือ? เหตุใดถึงไร้เรี่ยวแรงเพียงนี้? แม้แต่จะกำหมัดท่านยังทำมิได้เลย”ไทเฮากล่าวอย่างเสียใจแต่ภายใต้แสงจันทร์ แสงสีเงินวาบบนข้อมือของจักรพรรดิสูงสุด และเห็นได้ชัดว่ามีเข็มปักอยู่ที่มือนั้น!ฟู่จิงหลี่ก็เห็นเช่นกัน เขาตกใจมาก “พระนาง…”ลั่วชิงยวนปิดปากของเขาทันที และทำท่าทางให้เขาเงียบตอนนี้ฟู่เฉินหวนถูกขังอยู่ในคุก องค์จักรพรรดิมิอาจปราบปรามไทเฮาเหยียนได้เลย หากไทเฮาเหยียนรู้ว่าพวกเขากำลังดักฟังอยู่ มิว่าอย่างไรนางก็จะฆ่าพวกเขาแน่ไทเฮาถอนหายใจ “หม่อมฉันรู้ว่าตอนนี้ในใจท่านมิได้คิดถึงหม่อมฉันเลย”“แต่เป็นบุตรชายท่าน อ๋องผู้สำเร็จราชการ ฟู่เฉินหวนคนนั้น”“ตอนนั้นท่านมอบตำแหน่งอ๋องผู้สำเร็จราชการให้เขา โดยมิสนคำค้านของหม่อมฉัน เพียงเพื่อจะฝึกฝนเขาให้มาต่อต้านตระกูลเหยียนของเรา”“ท่านคาดหวังในตัวเขาอย่างมาก หากมิใช่เพราะแม่ของเขาเป็นชายาปีศาจแห่งแคว้นหลี บัลลังก์นี้คงตกมิถึงมือของลูกชายหม่อมฉัน”“เมื่อเขามิอาจเป็นจักรพรรดิได้ ท่านทำให้เขาเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการเพื่อกระจายอำนาจ ท่านคำนวณได้กว้างไกลนัก”“น่าเสียดาย ที่สุดท้ายเขาก็ยังพ่า
최신 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
