แชร์
บทที่ 562
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 563
เดิมทีนางคิดจะเดินเลี่ยงห้องของมารดาตน แต่นางพบว่าวันนี้ดูเหมือนทั้งจวนจะดูผิดปกติไป เพราะไม่เห็นคนรับใช้เดินไปมาแม้สักคนเดียว ช่างเงียบอย่างน่าประหลาด ยามที่นางผ่านเรือนของมารดาแล้วเดินเข้าไป ก็พบว่าช่างเงียบสงัดจนน่ากลัว แต่นางกลับเห็นสวีซงหย่วนที่เพิ่งจะเปิดประตูเดินออกมา “ท่านพี่สวี… ท่าน...” ลั่วอวิ๋นสี่ขมวดคิ้วพลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดูเหมือนว่าสวีซงหย่วนจะฟาดนางจนสลบไป สวีซงหย่วนตื่นตกใจไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มพลางถามว่า “อวิ๋นสี่ เจ้ายังปวดศีรษะอยู่หรือไม่?” เขาเดินเข้ามาหมายจะแตะหน้าผากของลั่วอวิ๋นสี่ ลั่วอวิ๋นสี่ก้าวถอยหลังด้วยท่าทีตั้งรับ “ไฉนเมื่อคืนท่านต้องฟาดข้าให้สลบไปด้วย? เหตุใดยามนี้ท่านจึงเดินออกมาจากห้องมารดาของข้าอีก?” “คนในจวนแห่งนี้ไปอยู่ที่ไหนกันหมด? ไยจึงเงียบถึงเพียงนี้เล่า?” ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกสับสนอย่างถึงที่สุด สวีซงหย่วนยิ้มพลางกล่าวว่า “อวิ๋นสี่ มารดาของเจ้าตอบตกลงให้พวกเราอยู่ด้วยกันแล้ว เจ้าดีใจหรือไม่?” เมื่อลั่วอวิ๋นสี่ได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกตกตะลึง “ตอบตกลง? เรื่องนั้นเป็นไปได้อย่างไรกัน!” นางรู้นิสัยของมารดาตนดี อีกฝ่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 564
โลหิตสด ๆ อาบย้อมหน้าอกและอาภรณ์ของลั่วหรง ร่างกายของนางชุ่มโชกไปด้วยโลหิตและลมหายใจหลุดลอย ลั่วอวิ๋นสี่ทรุดตัวร้องไห้กระทั่งเสียงแหบแห้งจนเปล่งเสียงไม่ออก นางรู้สึกสำนึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง เป็นนางที่ทำร้ายมารดาตนเอง! ดวงตาอันแดงก่ำของนางกลับเต็มไปด้วยน้ำตาและความชิงชัง จากนั้นนางก็พุ่งเข้าใส่สวีซงหย่วนหมายจะสังหารเขา! สวีซงหย่วนสายตาเย็นชาแล้วกำดาบในมือเอาไว้แน่น “เห็นแก่ที่ระยะนี้เจ้าดูแลข้าดีมิน้อย ข้าจักมิสังหารเจ้าก็ได้ ทว่าก็มิอาจเก็บมือไม้ของเจ้าเอาไว้ได้” สวีซงหย่วนเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาพลางตวัดดาบ ลั่วชิงยวนที่รีบรุดมาเห็นภาพนี้เข้าพอดี ลั่วชิงยวนชักมีดสั้นออกมาขว้างใส่อย่างสุดแรงเกิด เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหาร สวีซงหย่วนก็ยกดาบขึ้นต้านทานพลังจู่โจมเพื่อสกัดขัดขวางมีดสั้นเอาไว้ ชั่วครู่ต่อมา ลั่วชิงยวนกระโดดเตะสวีซงหย่วนอย่างรุนแรง จากนั้นก็ฉุดลั่วอวิ๋นสี่ออกห่าง ลั่วอวิ๋นสี่คุกเข่าลงกับพื้นอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง จากนั้นก็ร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ต่อหน้าลั่วหรง เมื่อเห็นร่างอาบโลหิตของท่านอาลั่วหรง ลั่วชิงยวนก็ให้รู้สึกปวดใจและบังเกิดโทสะ นางกำหมัดแน่น สายตาค
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 565
สวีซงหย่วนกัดฟันแน่น ราวกับว่าเขาไม่คิดจะเอ่ยสิ่งใด “ให้ข้าเดาเถอะ เป็นลั่วเยวี่ยอิงใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนค่อย ๆ โน้มตัวมาข้างหน้า น้ำเสียงของนางฟังดูเยียบเย็น สวีซงหย่วนโต้ตอบด้วยท่าทีแค้นเคือง “หากเจ้าอยากฆ่าก็ฆ่าเลยสิ! เลิกเอ่ยวาจาเลื่อนเปื้อนสักที!” “ดูเหมือนจะมิใช่นะ” ลั่วชิงยวนออกแรงมือเพียงเล็กน้อย ก็หักนิ้วข้อเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายได้แล้ว “อ๊าก…" สวีซงหย่วนเจ็บปวดเสียจนเหงื่อกาฬชุ่มโชก “ลั่วไห่ผิงเช่นนั้นหรือ?” ลั่วชิงยวนแววตาเย็นชา สวีซงหย่วนยังคงกัดฟันมิยอมตอบ “ดูเหมือนจะมิใช่เช่นกัน” ลั่วชิงยวนใช้ดาบจู่โจมลงมาอีกครั้ง ข้อนิ้วก็ขาดกระเด็นไปอีกข้อหนึ่ง โลหิตสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนชายกระโปรงของนาง ลั่วอวิ๋นสี่ที่เฝ้ามองดูจากด้านข้างก็ตะลึงงันไปเสียแล้ว ช่างเป็นวิธีการอันโหดเหี้ยมนัก ฝูเสวี่ยผู้นี้หน้ามิเปลี่ยนสีเสียด้วยซ้ำไป นางเป็นผู้ใดกันแน่? นางทนดูภาพเช่นนั้นมิไหวแล้ว แต่เมื่อนางได้ยินเสียงแผดร้องของสวีซงหย่วน นางก็อดมิได้ที่จะรู้สึกเบิกบานใจ ลั่วอวิ๋นสี่กุมดาบเอาไว้แน่นพร้อมน้ำตาอาบหน้า สายตาของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและชิงชัง “เช่นนั้น… ก็เป็นตระกูลฝ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 566
ลั่วชิงยวนรีบวิ่งเข้ามาสุดกำลังโดยหาได้ใส่ใจสิ่งใดไม่ เพียงแค่หมายจะผลักฟู่เฉินหวนออกไป แต่ทันทีที่นางวิ่งเข้ามา จู่ ๆ มือสังหารที่มีรอยสักรูปนกอินทรีก็หันกลับมาใช้มีดสั้นคมกริบหมายแทงใส่หน้าท้องของลั่วชิงยวน มือสังหารสวมหมวกเพื่ออำพรางใบหน้า ทว่าสายตาอำมหิตและกระหายเลือดของอีกฝ่ายก็ชวนให้ลั่วชิงยวนกระดูกสันหลังเย็นวาบ เมื่ออยู่ต่อหน้านาง นางแลเห็นวิญญาณที่มีแค้นหนักหน่วงอยู่บนแผ่นหลังและหัวไหล่ของมือสังหาร พวกมันเต็มไปด้วยความแค้นใจ แต่กลับถูกพลังชั่วร้ายทั่วทั้งร่างขับไล่ออกไปจนวิญญาณร้ายมิอาจรบกวนได้ ลั่วชิงยวนมิเคยเห็นผู้ใดที่มีพลังชั่วร้ายแกร่งกล้าถึงเพียงนั้นมาก่อน ยามที่นางเห็นสายตาของคนผู้นั้น นางจึงรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวที่คืบคลานเข้าสู่จิตใจ ทันทีที่มีดสั้นพุ่งเข้าหานาง ก็ช่างรวดเร็วเสียจนลั่วชิงยวนมิอาจหลบเลี่ยงได้ ดังนั้นนางจึงได้แต่พยายามมิให้ทำร้ายจุดสำคัญของตนอย่างสุดกำลัง แต่ขณะที่นางหลบหลีก กลับมิได้ถูกมีดสั้นแทงอย่างที่คาดคิดเอาไว้ เมื่อนางลืมตาขึ้นก็เห็นมือที่กำลังกำคมมีดสั้นเอาไว้แน่นเพื่อสกัดขัดขวางฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ มือของเขาชุ่มโลหิตเสียแล้ว ลั่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 567
ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยวาจา เซียวซูก็พรวดพราดเข้ามาทันที “ท่านอ๋อง บาดแผลของพระองค์...” ฟู่เฉินหวนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คนอยู่ที่ใดเล่า? เจ้าจับตัวได้หรือไม่?” เซียวซูก้มหน้า “มิได้พ่ะย่ะค่ะ” “คนผู้นี้วิ่งเข้าไปในตลาดอันยุ่งวุ่นวาย มีผู้คนมากมายเหลือเกินจึงมิอาจจับตัวได้พ่ะย่ะค่ะ!” ฟู่เฉินหวนสายตาเย็นชาเล็กน้อยแล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำขึ้นมาว่า “มันคงเป็นมือสังหารของสำนักเทียนอิงที่พวกเรากำลังตามหาอยู่” เขาเห็นรอยสักบนหลังมือของมือสังหาร เซียวซูรู้สึกตื่นตกใจ “เช่นนั้นกระหม่อมจะส่งกำลังคนออกตามหามันอีก! หากคราวนี้มันหลบหนีไปได้ คราวหน้าก็คงมิเจอตัวแล้ว!” ลั่วชิงยวนครุ่นคิด คราวหน้าพวกเขาคงได้แต่ไปตามหามือสังหารของสำนักเทียนอิงที่จวนตระกูลฝูแล้ว วันนั้นนางพบมือสังหารของสำนักเทียนอิงที่จวนตระกูลฝู นางควรจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟู่เฉินหวนฟังหรือไม่? “ที่จริงแล้ว...” ก่อนที่นางจะทันได้พูดให้จบประโยค ลั่วอวิ๋นสี่ก็พลันเดินเข้ามา “ฝูเสวี่ย ข้ามีเรื่องขอถามเจ้า” ลั่วอวิ๋นสี่ยังคงดวงตาบวมแดง แต่ยามนี้แววตาของนางกลับเฉียบคมเป็นพิเศษ แม้น้ำเสียงจะแหบแห่งยิ่งกว่าเดิมก็ตามที ฟู่เฉิน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 568
บนพื้นมีศพถูกจัดวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย คนของทางการยังคงหามศพแล้ววางลงไปทีละศพ พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนรับใช้ของจวนมหาราชครู เมื่อลั่วอวิ๋นสี่เดินออกมาเห็นภาพนี้เข้า นางก็พลันยกมือปิดปากพลางพิงกับกรอบประตูแล้วทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง น้ำตาไหลอาบหน้าด้วยความเศร้าโศก นักการในศาลาว่าการรายงานต่อใต้เท้าเหอ หลังจากฟังเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ใต้เท้าเหอก็เดินเข้ามาบอกพวกนางทั้งสองคนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “มิพบผู้รอดชีวิตในจวนมหาราชครู” แม้แต่ลั่วหรงก็ถูกสังหาร เรียกได้ว่าเป็นการสังหารล้างตระกูลก็ว่าได้ “ศพที่อยู่ข้างนอกเป็นศพของมือสังหารใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนพยักหน้า “เจ้าค่ะ” “ทุกคนในจวนมหาราชครูล้วนตายตกด้วยน้ำมือของมัน” เมื่อใต้เท้าเหอได้ยินเช่นนี้ สายตาของเขาก็ทอดมองลั่วอวิ๋นสี่ที่อยู่ข้างกายนาง “วันนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้นในจวนมหาราชครูกันแน่? แม่นางลั่ว เจ้าตามข้าไปที่ศาลาว่าการแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังได้หรือไม่?” อย่างไรเสียจวนมหาราชครูก็เกือบที่จะถูกสังหารล้างตระกูล เกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนั้นขึ้นในเมืองหลวง หากเขามิทราบว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ก็คงมิสาม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 569
ลั่วชิงยวนรู้สึกตื่นตกใจอยู่บ้าง ลั่วอวิ๋นสี่กล่าวว่า “ลำพังด้วยน้ำเสียงของข้าในยามนี้ หากข้าสวมหน้ากาก ก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าข้าเป็นใครแล้ว” “ข้าต้องแน่ใจว่าตัวข้าเองจะปลอดภัยเพื่อแก้แค้นให้ตระกูลของตัวข้าเองได้!” “พี่สาวข้าทำเรื่องพวกนี้มิได้หรอก” เมื่อนึกถึงลั่วหลางหลาง ลั่วชิงยวนเองก็รู้สึกเป็นกังวล หากลั่วหลางหลางรู้เรื่องนี้เข้า มิทราบว่านางจะเสียใจสักเพียงใด “ได้” นางตอบรับคำขอร้องของลั่วอวิ๋นสี่ จากนั้นนางก็ลอบออกไปจากจวนมหาราชครูพร้อมกับลั่วอวิ๋นสี่ ลั่วอวิ๋นสี่พกเงินเหรียญติดตัวมาเพียงจำนวนหนึ่งเท่านั้น มิได้นำสิ่งใดไปอีก ลั่วชิงยวนพาอีกฝ่ายไปที่หอฝูเสวี่ย หลังจากชำระร่างกายและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้ว อีกฝ่ายก็สวมหน้ากาก ลั่วอวิ๋นสี่สวมชุดผ้าไหมสีเรียบอันสะอาดสะอ้าน ผมเกล้าเป็นทรงสูงและสวมหน้ากากเอาไว้ เพียงแค่ราตรีเดียว ท่าทางของอีกฝ่ายก็แปรเปลี่ยนไปชนิดสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ยามนี้อีกฝ่ายดูเหมือนบุรุษหนุ่มผู้มีท่าทีสุขุมมากกว่า… เมื่อยืนอยู่หน้ากระจกสำริด ลั่วอวิ๋นสี่ก็ได้ยินเสียงแหบแห้งของตนเองค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า “นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ไม่มีลั่วอวิ๋นสี่อีกแล้ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 570
ลั่วชิงยวนตอบแม่เล้าเฉินว่า “บอกว่าข้ากำลังพักผ่อนอยู่ ให้คุณชายฝูกลับมาวันหน้าเถอะ” “เจ้าค่ะ” แม่เล้าเฉินเดินออกไป ลั่วอวิ๋นสี่มองนางด้วยสีหน้าตกตะลึงสุดขีด “ข้าได้ยินว่าคุณชายฝูลุ่มหลงในตัวเจ้าถึงขั้นทุ่มเงินมหาศาลให้แก่เจ้า ตัวเจ้ารู้ว่าตระกูลฝูมีอันใดน่าสงสัยมานานแล้ว ถึงได้เจตนาเข้าหาเขาใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนตอบว่า “เดิมทีเรื่องพวกนี้หาได้เกี่ยวข้องกันไม่ ทว่ายามนี้พบว่าล้วนเชื่อมโยงกับขุมกำลังเดียวกัน” “เรื่องมันยาวนัก ข้าจะค่อย ๆ เล่าให้เจ้าฟังก็แล้วกัน” ลั่วชิงยวนครุ่นคิดแล้วเริ่มต้นจากหอสมุทรมรกต ทั้งสองคนนั่งอยู่ในห้อง ส่วนลั่วอวิ๋นสี่ก็ตั้งใจฟังอยู่ตลอดทั้งคืน หลังจากลั่วอวิ๋นสี่ได้ยินเช่นนี้เข้า ก็ให้รู้สึกตกตะลึง “เจ้าสามารถหาเงื่อนงำได้ตั้งมากมายถึงเพียงนั้น ถึงเจ้าจะอยู่ในหอนางโลม แต่กลับลงมือกระทำเรื่องราวได้มากปานนั้นเชียว” “ส่วนข้ากลับเหมือนคนโง่งมที่ถูกหลอกใช้ครั้งแล้วครั้งเล่า...” ตอนนี้นางตระหนักแล้วว่าเมื่อก่อนได้กระทำเรื่องไร้ประโยชน์เอาไว้มากมายเพียงใด เมื่อก่อนมีท่านตากับมารดาของนางคอยปกป้องคุ้มครอง นางจึงสามารถกระทำเรื่องอันใดก็ได้ตามที่ต้
บทล่าสุด
