เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 515
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 516
“เงินรึ? ข้ามีเยอะแล้ว” “หากพวกเจ้าอยากให้ข้าไว้ชีวิต หาใช่เพียงแค่เงินไม่ มอบสัญญาขายตัวของพวกเจ้าเพื่อแสดงความจริงใจเป็นอย่างไรเล่า?” เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงแล้วมองหน้ากัน ฝูเสวี่ยรู้ว่าพวกนางมีสัญญาขายตัวของตนได้อย่างไรกัน? หลังจากลังเลอยู่สักพัก พวกนางต่างก็หยิบสัญญาขายตัวของตนออกมาจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้ ซิ่งอวี่ก้าวเข้ามารับสัญญาขายตัวเอาไว้ ฟู่จิ่งหลีที่อยู่บนชั้นสองพิงราวบันไดพร้อมด้วยท่าทีสงสัยเป็นอันมากแล้วถามว่า “สัญญาขายตัวพวกนี้มิน่าเป็นของหอเจาเซียงกระมัง?” แม่เล้าเฉินครุ่นคิดอยู่สักครู่พลางกล่าวว่า “หม่อมฉันทุ่มเงินมหาศาลเพื่อล่อแม่นางพวกนี้ออกมา ยามนั้นพวกนางคงได้สัญญาขายตัวมาและเป็นอิสระแล้วเพคะ” “แต่หม่อมฉันคิดว่าแม่นางคงมิเก็บพวกนางไว้ แต่มิคาดคิดว่าแม่นางจักยอมปล่อยพวกนางไป” ยามนี้หอเจาเซียงล่มสลายไปแล้ว หอฝูเสวี่ยจึงมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในเมืองหลวง ณ เวลานี้ หากแม่นางเหล่านี้มิได้อยู่ที่หอฝูเสวี่ย พวกนางย่อมต้องไปที่อื่น ในยามนี้เอง ลั่วชิงยวนมองดูสัญญาขายตัวแล้วเอ่ยด้วยท่าทีมิรีบร้อนว่า “ข้าให้พวกเจ้าอยู่ที่หอฝูเสวี่ยก็ได้ แต่พวกเจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 517
“เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะยอมแพ้เช่นกัน เจ้าหนีมิพ้นหรอก" หลังจากลั่วชิงยวนกล่าวจบ นางก็หันหลังเดินจากไป ท่านอาฉินรู้สึกตื่นตกใจแล้วมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีร้อนรนกังวลใจ นางขมวดคิ้วหมายจะเอ่ยวาจา แต่ก็เห็นเงาร่างของหายลับตาไปเสียแล้ว หมายความว่าอันใดกัน? ฝูเสวี่ยหมายความว่าอันใดกัน? นางมั่นใจกล่าวเรื่องนั้นออกมาได้อย่างไรกัน? เพราะเหตุใดกัน? หลังจากลั่วชิงยวนออกมา นางก็ไปพบใต้เท้าเหอที่ท้ายเรือน ใต้เท้าเหอไล่คนรับใช้ออกไปแล้ว ทั้งเรือนจึงเหลือเพียงพวกเขาสองคน “ฝูจ้าวสงสัยในตัวท่านหรือไม่เจ้าคะ?” ลั่วชิงยวนเอ่ยถาม ใต้เท้าเหอส่ายหน้า “เรื่องนี้เกิดขึ้นในหอฝูเสวี่ย กอปรกับมีหลายคนกำลังมองอยู่ เรียกได้ว่าข้ามิอาจเล่นพรรคเล่นพวกให้โจ่งแจ้งนัก มิหนำซ้ำองค์ชายเจ็ดก็อยู่ด้วย ดังนั้นข้าจึงช่วยท่านอาฉินมิได้” ลั่วชิงยวนพยักหน้า “เช่นนั้นก็ดี เขาได้ขอให้ท่านช่วยท่านอาฉินหรือไม่?” ใต้เท้าเหอตอบว่า “บัดนี้ยังหรอก เขาแค่มาไต่ถามรายละเอียดเท่านั้น” “เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” หลังจากลั่วชิงยวนพูดจบ นางก็เตรียมจะจากไป แต่จู่ ๆ นางก็พลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงหยุดเดินแล้วถามใต้เท้าเหอว่า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 518
แววตาของลั่วชิงยวนผุดประกายเยียบเย็น ทว่านางกลับเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าสับสน “คุณชายฝู เป็นกระไรหรือเจ้าคะ?” ฝูจ้าวขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าข้าจดจำรูปพรรณสัณฐานของหัวขโมยผู้นั้นได้! ข้าจักวาดให้เจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!” “ได้เจ้าค่ะ” นางรีบวางถ้วยชาแล้วเดินตามฝูจ้าวไป เมื่อพวกเขาเดินออกมานอกห้อง ฝูจ้าวก็เหลียวกลับไปมองถ้วยชาที่ยังมิได้ดื่มแล้วให้รู้สึกโล่งอก ที่แท้ฝูเสวี่ยก็มิได้สงสัยในตัวเขา ระหว่างทางไปห้องตำรา ฝูจ้าวก็อดมิได้ที่จะลองหยั่งเชิงว่า “แม่นางฝูเสวี่ยเพิ่งบอกว่าเมื่อคืนตั้งใจวางกับดักใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนพยักหน้าแล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “ใช่เจ้าค่ะ” “ข้ารู้ว่าท่านอาฉินเกลียดชังข้า ดังนั้นข้าจักไปงานเลี้ยงโดยมิได้ระวังตัวได้อย่างไรกัน นับประสากระไรกับเรื่องที่นางคิดจัดการข้าด้วยเล่า” “ข้าก็เลยสับเปลี่ยนตราประทับกับของจริงกับของปลอม เพราะเจตนาให้เขาขโมยไป แต่เมื่อคืนยาก็แรงเกินไปจริง ๆ ข้าต้านทานมิไหว ดังนั้นจึงได้แต่หลอกใช้คุณชายฝูแล้ว" “ข้ามิได้บอกความจริงกับคุณชายฝู จนทำให้คุณชายฝูต้องได้รับบาดเจ็บ ข้ารู้สึกเสียใจจริง ๆ เจ้าค่ะ” ที่จริงเมื่อคืนนางเตรียม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 519
ใต้เท้าเหอพยักหน้า “ข้าเพียงแต่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของแม่นาง อย่างไรเสียอิทธิพลด้านการเมืองในราชสำนักก็สลับซับซ้อน ฝูจ้าวเป็นบุตรชายของเจ้ากรมกลาโหม นอกเหนือไปจากบิดาของเขาแล้ว คงมีผู้อื่นอยู่เบื้องหลังเป็นแน่” “แม่นางฝูเสวี่ยตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลม เช่นนั้นโปรดระวังตัวด้วย!” ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง นางคาดมิถึงว่าใต้เท้าเหอจะเป็นห่วงเป็นใยนาง “ขอบคุณใต้เท้าเหอที่เตือนข้านะเจ้าคะ" …… ตอนที่นางกลับมาถึงหอฝูเสวี่ยในยามบ่าย ฝูจ้าวก็มาที่หอฝูเสวี่ยอีกครั้ง คราวนี้เขานำเอาของกำนัลมากมายมาด้วยพร้อมประโคมข่าวใหญ่โต สิ่งนี้ทำให้ทั้งหอฝูเสวี่ยเกิดเสียงฮือฮาด้วยความประหลาดใจ ฟู่จิ่งหลีที่บังเอิญนั่งดื่มสุราอยู่ในหอฝูเสวี่ย เห็นฝูจ้าวสั่งให้คนแบกหีบหนักอึ้งหลายใบเข้ามา เขาเงยหน้ามองขึ้นมาที่ชั้นสองพลางร้องอุทานเสียงดังว่า “ความงามของแม่นางฝูเสวี่ยยากจักหาใดเปรียบ แม้แต่ท่วงท่าการร่ายรำของนางก็ยากจักพานพบได้ในพิภพ ชวนให้ข้าชื่นชมยิ่งนัก!” “วันนี้ข้าเตรียมของกำนัลเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเชื้อเชิญให้แม่นางฝูเสวี่ยออกมาร่ายรำ!” กล่าววาจาเหล่านี้สร้างความตกตะลึงให้แก่ทุ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 520
สายตาของลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นแล้วนางก็ค่อย ๆ ติดตามไป หลังจากเห็นลั่วเยวี่ยอิงออกไปจากตำหนักอ๋องแล้ว อีกฝ่ายก็เดินเข้าไปในตรอกด้วยเส้นทางอันคดเคี้ยวท่ามกลางถนนหนทางที่แสนเงียบสงัด ยามดึกสงัด เสียงฝีเท้าในตรอกช่างเบายิ่งนัก ลั่วชิงยวนลดเสียงแล้วตามไปโดยที่ลั่วเยวี่ยอิงมิทันสังเกตเห็น นางมิคาดคิดเลยว่าลั่วเยวี่ยอิงจะใจกล้าถึงขนาดอาจหาญเดินไปตามลำพังบนถนนเส้นเล็ก ๆ ยามกลางดึก แต่หากมองอีกมุมหนึ่ง นี่อาจจะมิใช่ครั้งแรกที่นางเดินผ่านถนนสายนี้ เพราะนางแลดูคุ้นเคยจึงมิได้หวาดกลัวเลยสักนิด ในที่สุดลั่วเยวี่ยอิงมาถึงประตูหลังของเรือนแห่งหนึ่งแล้วเคาะประตู ไม่นานนักประตูก็เปิดออกแล้วลั่วเยวี่ยอิงก็เดินเข้าไป จากมุมที่ลั่วชิงยวนกำลังยืนอยู่ ทำให้นางมองไม่เห็นว่าผู้ใดเปิดประตู ดังนั้นหลังจากได้ยินเสียงประตูปิดลง นางจึงได้แต่ปีนป่ายขึ้นไปบนกำแพง ตรงมุมกำแพงคือชั้นวางกระถางต้นไม้ที่ลั่วชิงยวนใช้กำบังเพื่อแอบมองเข้าไปในเรือน ณ ตำแหน่งที่ลั่วเยวี่ยอิงกำลังทุ่มเถียงกับบุรุษผู้หนึ่งอยู่ นางถึงกับโผเข้ามาในอ้อมแขนของอีกฝ่าย นางร้องไห้พลางกล่าวว่า “ยามนี้เขามีคนอื่นแล้วจริง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 521
ลั่วชิงยวนครุ่นคิดเรื่องนี้มาตลอดทาง นางหยุดคิดเรื่องที่เพิ่งจะประสบพบเจอมิได้เลย ยิ่งคิดนางก็ยิ่งแค้นใจ ในเมื่อมีโอกาสดีเช่นนั้น ไยนายมิให้ฟู่เฉินหวนรู้ความจริงโดยชัดแจ้งเสียเลยเล่า ให้เขาได้รู้ว่าตนเองผิดพลาดอย่างน่าขันเพียงใด! เมื่อนึกได้เช่นนี้ นางก็รีบกลับตำหนักอ๋องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หลังจากถามแม่นมเติ้ง อีกฝ่ายก็บอกว่าฟู่เฉินหวนอยู่ในห้องตำรา ดังนั้นนางจึงรีบเดินไปทันที ในตำหนักอ๋องจุดตะเกียงสว่างไสว ยังคงมีแสงสว่างในห้องตำรา บางทีนางอาจจะคุ้นเคยกับการลดเสียงฝีเท้าท่ามกลางค่ำคืนมืดมิดก็เป็นได้ ฉะนั้นยามที่นางนอกห้องตำรา คนในห้องจึงไม่ทันสังเกตเห็นนาง “ท่านอ๋อง กระหม่อมพบเงื่อนงำบางอย่างพ่ะย่ะค่ะ หัวหน้าโจรที่ขโมยเงินบรรเทาทุกข์มีรอยสักรูปนกอินทรีอยู่บนหลังมือ หลังจากกระหม่อมสืบดู เขาน่าจะเป็นมือสังหารของสำนักเทียนอิง กระหม่อมติดตามเขามาตลอดทาง ยามนี้คนผู้นี้อาจอยู่ในเมืองหลวง” เซียวชูเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง “เมืองหลวงกว้างใหญ่เสียขนาดนั้น มิใช่ว่าจะหาเจอได้ง่าย ๆ เลย” น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนฟังดูเย็นชา “เหล่ามือสังหารแต่ละคนของสำนักเทียนอิงมีอาจารย์ค
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 522
ลั่วชิงยวนกระทืบเท้าเขาอย่างแรงแล้วยกมือขึ้นซัดฝ่ามือใส่เขา “ฟู่เฉินหวน ท่านมันบ้าไปแล้ว!” ฟู่เฉินหวนกลับยิ่งเดือดดาลขึ้นเรื่อย ๆ แล้วรีบยกมือขึ้นต่อสู้กับนาง เขารู้สึกตกตะลึงที่ลั่วชิงยวนมีวรยุทธยอดเยี่ยมถึงเพียงนั้น ถึงแม้ว่าพลังจะมิแข็งแกร่งพอ ทว่าน้อยคนนักที่จะสามารถไล่ทันความเร็วในการตอบโต้ของนางได้! นางไปเรียนรู้วรยุทธตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? สตรีผู้นี้มีเรื่องปิดบังเขามากมายเพียงใดกันแน่? หลังจากต่อสู้กันมาสักพัก ฟู่เฉินหวนถึงจับมือของลั่วชิงยวนแล้วกักตัวนางเอาไว้ข้างหน้าได้ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เขาให้เจ้ามากเท่าใด? ข้าจักให้เจ้าสิบเท่า ห้ามเจ้าไปที่หอฝูเสวี่ยอีก!” เมื่อเขานึกว่ายามที่นางร่ายรำอยู่ในหอฝูเสวี่ย มีบุรุษมากมายถึงเพียงนั้นจ้องมองนางด้วยท่าทีหื่นกระหาย เขาก็รู้สึกรังเกียจเสียจนโทสะลุกโชน ลั่วชิงยวนยิ้มเยาะ “ขออภัย หม่อมฉันมิทำการค้ากับท่านอ๋อง!” การค้า? นางเห็นว่าเรื่องนี้เป็นการค้าจริง ๆ ฟู่เฉินหวนโกรธจัด “เจ้าร่วงหล่นสู่สภาพเสื่อมทราม เกินกว่าจะเยียวยาได้แล้ว!” ดวงตาแดงก่ำของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ ลั่วชิงยวนใช้ฝ่ามือเพียงข้างเดียวออ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 523
ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว เช่นนั้นคืนนั้นฟู่เฉินหวนก็เห็นฟู่อวิ๋นโจวเช่นกัน ทว่าเขามิได้รู้สึกประหลาดใจสักนิด เขารู้ว่าฟู่อวิ๋นโจวเองก็ล่วงรู้ตัวตนของนาง แต่เขากลับมิได้เอ่ยสิ่งใด “ขอบพระทัยเพคะ” ลั่วชิงยวนตอบด้วยท่าทีซาบซึ้งใจ “อย่าได้เอ่ยเช่นนั้น ขอเพียงเจ้าปลอดภัย ข้าจักมิไปหาฝูเสวี่ยหรือเผยความลับใด เจ้าวางใจเถิด” นี่เป็นเรื่องที่แม้แต่หมอกู้ ฟู่อวิ๋นโจวก็ยังมิยอมบอก มันเป็นเพียงเรื่องเดียวที่เขารู้ ถือว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจของลั่วชิงยวน เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะสามารถทำได้ “ขอบพระทัยเพคะ” ฟู่อวิ๋นโจวกำลังจะเอ่ยวาจาบางอย่าง ทว่ารอยยิ้มของเขาพลันแข็งทื่อขึ้นมาทันที เมื่อลั่วชิงยวนมองตามสายตาของอีกฝ่ายไปก็เห็นฟู่เฉินหวนยืนห่างออกไปมิไกล กลิ่นอายเยียบเย็นของเขาชวนให้คนรู้สึกสันหลังเย็นวาบ “ดึกดื่นค่ำคืนแล้ว ท่านควรเสด็จกลับไปพักผ่อนเพคะ” ลั่วชิงยวนมองฟู่อวิ๋นโจว ฟู่อวิ๋นโจวพยักหน้า “ได้สิ” จากนั้นเมื่อลั่วชิงยวนจากไป ฟู่อวิ๋นโจวก็จากไปเช่นกัน ลั่วชิงยวนที่กลับมาถึงเรือนเดินผ่านฟู่เฉินหวนไป นางมิได้หยุดฝีเท้าหรือเหลือบมองเขาเลย ราวกับว่านางมองไม่เห็นเขาเลยสักนิด
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1238
เซียวชูได้ยินดังนั้นก็ตกใจ รีบกล่าวด้วยความร้อนใจ “เห็ดหลินจือน้ำแข็งอยู่ที่ใด ข้าจะไปตามหา!”เซียวชูพูดจบก็จะวิ่งออกจากห้องไปแต่ในตอนนั้นเอง พลันมีเสียงดังมาจากด้านนอก“ข้ามีเห็ดหลินจือน้ำแข็ง!”ในวินาทีต่อมา ซ่งเชียนฉู่ก็วิ่งเข้ามาด้วยความร้อนใจ“เชียนฉู่?” ซ่งอวี่ตกใจซ่งเชียนฉู่รีบหยิบเห็ดหลินจือน้ำแข็งส่งให้ซ่งอวี่ “ท่านพ่อ รีบช่วยชีวิตคนเถิดเจ้าค่ะ”ซ่งอวี่ตาเป็นประกาย รีบลงมือทันใดเซียวชูซาบซึ้งใจ “คุณหนูซ่ง ขอบคุณมาก!”ซ่งเชียนฉู่ยังคงหอบหายใจขณะถามว่า “ชิงยวนเล่า? นางพักอยู่ที่ใด?”เป็นฉู่จิ้งที่ไปรับนางบนเขา แล้วจึงพานางกลับมาซีหลิงได้อย่างรวดเร็วมิเช่นนั้นหากนางเดินทางเองคงต้องใช้เวลาอีกสองวันกว่าจะถึงเซียวชูได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าลำบากใจ รีบพาซ่งเชียนฉู่ออกไปข้างนอกแล้วกล่าวอย่างลังเล “พระชายาไปกับเฉินชีแล้ว”“ไปแคว้นหลี”ซ่งเชียนฉู่ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ “ว่ากระะไรนะ? นางไปแคว้นหลีแล้วหรือ?”“เหตุใดกัน?”เซียวชูจึงเล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ซ่งเชียนฉู่ฟังเรื่องราวตอนนั้นเกิดขึ้นกะทันหัน เซียวชูจึงมิรู้ว่าเหตุใดพระชายาจึงไปกับเฉินชีหลังจากที่ซ่งเชียนฉู่ฟั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1237
แต่ในตอนนี้จู่ ๆ ก็กลับนึกขึ้นได้ราวกับย้ำเตือนนางว่า ความหวังดีชั่วคราวของเฉินชีอาจจะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงชายคนนี้โหดเหี้ยมไร้ยางอายมาตั้งแต่เด็กเป็นคนไร้หัวใจ“อาเหลา มานี่สิ กินยาก่อนเถิด” ทันใดนั้นก็มีเสียงของเฉินชีดังขึ้นลั่วชิงยวนจึงได้สติกลับมานางรับชามยามาแต่วางไว้บนโต๊ะ “ร้อน”“เช่นนั้นข้าเป่าให้”แต่ลั่วชิงยวนยกมือห้ามเขา “มิต้อง”เฉินชีหยิบขวดยาอีกสองขวดวางไว้บนโต๊ะ“ยานี้รักษาอาการบาดเจ็บภายใน อย่าลืมกินด้วย”กล่าวจบเฉินชีก็เดินออกไป เขาวุ่นวายอยู่ในกระท่อมบนเขา ทั้งปูที่นอน เตรียมอาหารและอาภรณ์ให้นางลั่วชิงยวนนอนอยู่บนเก้าอี้ตลอด มิอยากขยับตัวหลังจากกินยาแล้วก็หลับไปเฉินชีเติมฟืนในเตาผิงเสร็จจึงจากไปในเมื่อนางให้เขาฆ่าลั่วฉิง เขาก็ต้องทำให้สำเร็จ......ซีหลิงฟู่เฉินหวนบาดเจ็บสาหัสนอนอยู่บนเตียง เซียวชูแบกซ่งอวี่ขึ้นหลังวิ่งมาเมื่อถูกวางลงบนพื้น ซ่งอวี่ก็ตกใจ พลันรีบเข้าไปตรวจชีพจรและตรวจดูบาดแผลให้ฟู่เฉินหวนก่อนจะกล่าวด้วยความตกใจมาก “เหตุใดจึงมีบาดแผลมากมายเช่นนี้”“ท่านหมอซ่ง ตอนนี้มีเพียงท่านเท่านั้นที่ช่วยท่านอ๋องได้ ได้โปรดช่วยรักษาช
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1236
เฉินชีตกตะลึง หลังจากครุ่นคิดสักพักจึงพยักหน้า “ได้!”ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยแววตาลึกล้ำ “จริงหรือ? เจ้าตัดใจได้หรือ?”เฉินชีนั่งลงรินชาใส่ถ้วย แล้วยื่นให้นาง “มีเพียงอาเหลาเท่านั้นที่ทำให้ข้าตัดใจมิได้”“รอให้ร่างกายของเจ้าดีขึ้น ข้าค่อยไปฆ่าลั่วฉิงได้หรือไม่?”“บนเขานี้ไม่มีใครดูแลเจ้า ข้ามิวางใจ”ลั่วชิงยวนก้มหน้า นัยน์ตาฉายแววเย็นชาขณะกล่าวเสียงแผ่วเบา “กลัวข้าหนีหรือ”“เจ้าสบายใจได้ ในเมื่อข้าเต็มใจไปกับเจ้าแล้วก็จะมิกลับไปอีก”เมื่อก้าวออกจากซีหลิง นางก็ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับแคว้นเทียนเชวียอีกต่อไปนางตายครั้งแล้วครั้งเล่า ควรจะตัดใจได้แล้วเวลาที่เหลือ นางจะทำสิ่งที่อาจารย์ยังทำมิเสร็จให้สำเร็จ“เช่นนั้นรอข้าไปหาสมุนไพรมาให้เจ้าก่อน”ตอนนี้เฉินชีอ่อนโยนราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนแต่ลั่วชิงยวนก็หาได้แปลกใจไม่เอาแน่เอานอนมิได้ นิสัยเปลี่ยนแปลงง่าย นี่คือที่มาของฉายาเฉินชีจอมบ้าคลั่งลั่วชิงยวนหลับตาลง อยากจะหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า มิอยากตื่นขึ้นมาอีกเลยเฉินชีออกจากห้อง ปิดประตูแล้วเดินออกไปหลังจากรีบไปเก็บสมุนไพรแล้วเขาก็วิ่งขึ้นเขาด้วยความเหนื่อยหอบ เมื่อผลักปร
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1235
“เฉินชี ข้าจะกลับไปกับเจ้า ถอยทัพเดี๋ยวนี้” ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาเฉินชีรีบยกมือขึ้นกองทัพแคว้นหลีหยุดรุกคืบเฉินชียื่นมือไปหานาง “เจ้าจะกลับไปกับข้าจริง ๆ ใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนมิหันกลับมามอง แต่ยื่นมือออกไปอย่างเด็ดเดี่ยวเฉินชียกยิ้มอย่างผู้มีชัย แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นขณะดึงลั่วชิงยวนขึ้นหลังม้าด้วยกัน แล้วควบม้าหันหลังกลับไปอย่างองอาจส่วนกองทัพแคว้นหลีก็ถอยทัพทันทีเซียวชูเห็นดังนั้นก็พึมพำ “แคว้นหลีถอยทัพแล้ว เป็นพระชายาที่หยุดสงครามครั้งนี้...”ฟู่เฉินหวนกำมือแน่น เห็นร่างที่พร่ามัวค่อย ๆ หายไป เขาร้อนใจจนอยากจะลุกขึ้น แต่เลือดกลับไหลทะลักออกมาสุดท้ายทุกอย่างก็มืดลง“ท่านอ๋อง!”......เฉินชีมีความสุขมาก เขาควบม้าอย่างรวดเร็วข้างหูของลั่วชิงยวนมีเพียงเสียงลมและเสียงพูดด้วยความตื่นเต้นของเฉินชี “อาเหลา นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเต็มใจขี่ม้ากับข้า”ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยแววตาเย็นชา “ช้าลงหน่อย ข้าปวดหู”เฉินชีก็ชะลอความเร็วลงลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนมาที่นี่ นางกินโอสถจตุรธาตุ ดูเหมือนว่าจะได้ผลกับเฉินชีจริง ๆ“ข้ายังมิอยากกลับแคว้นหลี ข้าต้องร
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1234
เสียงกลองศึกดังขึ้นกองทัพแคว้นหลีบุกมาถึงชายแดนอีกครั้งและครั้งนี้ ฟู่เฉินหวนนำทัพออกรบด้วยตัวเองเฉินชีควบม้าอยู่หน้ากองทัพแคว้นหลีเมื่อเห็นฟู่เฉินหวน เขาก็ยกยิ้มเย็นชา “ในที่สุดเจ้าก็มิเป็นเต่าหัวหดแล้ว! ช่างหาได้ยากนัก!”ฟู่เฉินหวนมองเขาด้วยแววตาเย็นชา “นางอยู่ที่ไหน?”เฉินชีหรี่ตาลง ยกยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย “ฆ่าตายไปแล้ว”แววตาของฟู่เฉินหวนเต็มไปด้วยจิตสังหาร“เป็นอย่างไร? จะสู้กับข้าจนตายไปข้างหนึ่งหรือไม่?” ดวงตาของเฉินชีลุกโชน อยากจะลงมือเต็มทีแล้วฟู่เฉินหวนชักกระบี่กระโจนเข้าใส่ในชั่วขณะนั้น เซียวชูก็ใจกระตุกวูบเฉินชียกยิ้มอย่างผู้มีชัย รีบชักกระบี่กระโดดขึ้น วันนี้เขาจะฆ่าฟู่เฉินหวนด้วยมือของเขาเอง!กระบี่ยาวในมือของทั้งสองฟาดฟันกันจนเกิดเสียงดังสนั่นจิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่วขณะต่อสู้ ฟู่เฉินหวนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เฉินชี เจ้าคิดว่าใครจะเป็นผู้ชนะ”“ไร้สาระ แน่นอนว่าต้องเป็นข้า! เฉินชีคนนี้มิเคยพ่ายแพ้!” เฉินชีหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงโอหังฟู่เฉินหวนใช้พลังทั้งหมดต้านทานการโจมตีของเฉินชี พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ต่อหน้ากองทัพ หาก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1233
คนที่เขาต้องการฆ่าคือฟู่เฉินหวน!......ในห้องใต้ดินแห่งหนึ่งมีแผนที่แขวนอยู่บนผนัง บนโต๊ะมีแบบจำลองขนาดใหญ่ ที่นี่คือสถานที่สำหรับวางกลยุทธ์ฟู่เฉินหวนที่ใบหน้าซีดเซียวกำลังดื่มชา “แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก...”เซียวชูรีบลูบหลังให้ท่านอ๋อง “ท่านอ๋อง ร่างกายของท่านแย่ลงเรื่อย ๆ อยู่ที่ห้องใต้ดินมิได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้างล่างนี้หนาวเย็นเกินไป”หลังจากที่ฟู่เฉินหวนหยุดไอก็โบกมือ “หากออกไปจะถูกเฉินชีหาเจอ”“เขาเป็นชาวแคว้นหลี มีวิธีมากมายในการตามหาข้า”“มีเพียงที่นี่เท่านั้นที่อยู่ได้ พลังหยินปกปิดพลังหยางจึงหามิพบ”เซียวชูกล่าวอย่างจนใจ “มีเพียงท่านอ๋องเท่านั้นที่คิดวิธีนี้ออก”ที่นี่คือห้องใต้ดินของสัปเหร่อในสุสานเดิมทีห้องใต้ดินนี้ใช้สำหรับเก็บอาหารของสัปเหร่อ ตอนนี้ด้านบนเต็มไปด้วยหลุมศพในห้องใต้ดินนั้นหนาวเย็นมาก อาภรณ์หนาแค่ไหนก็มิสามารถต้านทานความหนาวเย็นได้หนึ่งถึงสองเดือนมานี้ ท่านอ๋องอาศัยอยู่ที่นี่ เพราะต้องหลบหนีการตามล่าของเฉินชีคอยวางแผนในซีหลิงอย่างลับ ๆ และควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดจนถึงตอนนี้ยังมิเคยแพ้ มิเพียงแต่มิให้กองทัพแคว้นหลีบุกเข้าซีหลิงได้เท่านั้น แต่ยั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1232
“จะได้มิต้องกังวล”ลั่วอวิ๋นสี่ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกใจหายดวงตาใต้หน้ากากของนางแดงก่ำ อยากจะพูดบางอย่างออกมาแต่ก็พูดมิออกนางจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบเมื่ออยู่คนเดียวแล้วก็พิงกำแพงร้องไห้ออกมาเหตุใดญาติพี่น้องของนางจึงต้องจากไปทีละคนลั่วชิงยวนเอนหลังพิงเตียงพลางครุ่นคิด นางรู้ว่าคำพูดนั้นโหดร้าย ทว่าเจ็บแต่จบดีกว่าเจ็บเรื้อรังบางทีในภายภาคหน้านางอาจจะหาวิธีรักษาชีวิตได้ ถึงตอนนั้นค่อยบอกข่าวนี้กับพวกนาง อาจจะเป็นเรื่องน่ายินดีก็เป็นได้หลังจากกินยาแล้วลั่วชิงยวนก็พักผ่อนครึ่งวัน จากนั้นจึงออกเดินทางไปซีหลิงต้องเดินทางอย่างช้า ๆ ร่างกายของลั่วชิงยวนมิสามารถทนต่อการเดินทางไกลได้อีกแล้วจึงต้องหยุดพักบ่อยครั้งในคืนที่แสงจันทร์กระจ่าง ลั่วชิงยวนจะใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ ซึ่งพลังที่ดูดซับมาจะทำให้ความเหนื่อยล้าหายไปใช้เวลาประมาณครึ่งเดือนจึงถึงซีหลิงส่วนเฉินชีนั้นเดินทางไปกลับหนึ่งรอบแล้วในวันที่เดินทางถึงซีหลิง ลั่วชิงยวนพักอยู่ที่โรงเตี๊ยม ส่วนฉู่จิ้งรีบไปหาซ่งเชียนฉู่เขาจึงแยกทางกับพวกนางลั่วชิงยวนคิดว่าควรจะให้ลั่วอวิ๋นสี่กลับไปได้แล้ว จึงให้จือเฉ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1231
บัดนี้การต่อสู้ระหว่างทั้งสองกองทัพหยุดลงแล้ว แต่ยังคงอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดต่อไปถึงแม้ว่าเฉินชีอยากจะฆ่าฟู่เฉินหวน แต่ก็มิยอมให้คนของตัวเองตายอย่างสูญเปล่าหากพูดถึงกลยุทธ์ แม้แต่เฉินชียังต้องยอมรับว่าฟู่เฉินหวนเก่งกาจมาก ถือเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งการจะฆ่าเขานั้นมิใช่เรื่องง่ายดังนั้นจึงหยุดรบก่อนแล้วค่อยหาโอกาสหลายวันมานี้ เขาปลอมตัวเข้าไปในซีหลิงเพื่อสืบข่าวและสังเกตการณ์การป้องกันของซีหลิงแต่การป้องกันของซีหลิงนั้นแปลกประหลาด เพราะมิเห็นเลยว่าคนอยู่ที่ไหน มิรู้ว่าที่ใดมีกำลังพลมาก ที่ใดมีกำลังพลน้อยแม้แต่ร่องรอยของฟู่เฉินหวนก็ยังมิแน่นอนเขาคิดว่าตัวเองสามารถเข้าไปในซีหลิงได้โดยไม่มีใครรู้ บนใต้หล้านี้มีน้อยคนนักที่จะมีวรยุทธ์สูงส่งเทียบเท่าเขาแต่กลับหามิพบแม้กระทั่งที่ซ่อนของฟู่เฉินหวนมีค่ายประจำการอยู่มิน้อย แต่เฉินชีก็ดูออกว่าทั้งหมดล้วนเป็นภาพลวงตาที่ใช้หลอกล่อเขาวันนี้เฉินชียังคงเดินไปมาในซีหลิงเพื่อสำรวจไปรอบ ๆ และทันใดนั้นก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งเมื่อเห็นเนื้อความในจดหมาย สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปก่อนจะรีบควบม้าออกไปทันที......อากาศกลับมาหนาวเย็น ล
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1230
“ท่านแม่... ท่านอย่าทิ้งข้าไปอีกเลย ท่านไปที่ใด ข้าก็จะไปที่นั่น!”เมื่อจือเฉาได้ยินดังนั้นก็ตกใจฉู่จิ้งเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ“เจ้ามีลูกชายโตถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”เสียงนี้ฟังดูแล้วน่าจะอายุมากกว่าลั่วชิงยวนเสียอีกลั่วชิงยวนกล่าวอย่างจนใจ “ก็... อยู่ ๆ ก็มี...”หลังจากกล่าวจบ นางก็มองไปที่ลั่วอวิ๋นสี่ “ตอนนี้วรยุทธ์ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? มิต้องการเขาแล้วใช่หรือไม่?”ลั่วอวิ๋นสี่พยักหน้า “แข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว น่าจะปกป้องพี่หญิงได้แล้ว”“ส่วนเตี่ยฉุย ให้เขาตามเจ้าไปเถิด”ลั่วชิงยวนตอบรับ “ได้ เมื่อไปถึงซีหลิงแล้วข้าจะหาวิธีพาเขาออกมา”......ลั่วฉิงถูกขังอยู่ในวงเวท พยายามดิ้นรนออกไป แต่ก็ออกไปมิได้วงเวทนี้ขังนางไว้อย่างแน่นหนาเมื่อเห็นเลือดถูกดูดออกไปจากร่าง ลั่วฉิงก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมากนางจะตายที่นี่มิได้!นางรอแล้วรอเล่า ในที่สุดเมื่อฟ้าเริ่มสางก็มีคนเดินผ่านมาลั่วฉิงราวกับพบเจอผู้ช่วยชีวิต นางนอนคว่ำอยู่บนพื้น แล้วยื่นมือออกไป “ช่วยข้าด้วย...”ชายที่แบกจอบตกใจ รีบนั่งยอง ๆ และกล่าวถาม “แม่นาง เจ้าเป็นอะไร? จะไปหาหมอหรือไม่?”ลั่วฉิงเห็นเขาเข้ามาในเ
