เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 514
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 515
เมื่อท่านอาฉินได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของนางก็ฉายแววตื่นตระหนกและมีเม็ดเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผาก ใต้เท้าเหอเหลือบมองท่านอาฉินด้วยท่าทีจนใจ เมื่อมีองค์ชายเจ็ดอยู่ที่นี่ เขาก็ทำอันใดมิได้นัก “มา! จับตัวท่านอาฉินเข้าคุก! รอจนกว่าคดีจะกระจ่างแล้วค่อยจัดการตามกฎหมาย” คนของทางการเข้ามาจับกุมตัวท่านอาฉินเอาไว้ทันที จากนั้นก็พาตัวนางไป บรรดาแม่นางที่ติดตามท่านอาฉินต่างรู้สึกตื่นตระหนก พวกนางพูดไม่ออกไปสักพัก หลีเถายิ่งรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นเรื่อย ๆ “ท่านอาฉิน! ท่านอาฉิน!” ทว่านางร้องตะโกนไปก็เปล่าประโยชน์ ใต้เท้าเหอเหลือบมองหลีเถาที่ถูกลั่วชิงยวนตตรึงเอาไว้ “แม่นางฝูเสวี่ย” ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “ข้าขอจัดการเรื่องนี้เองเจ้าค่ะ” ใต้เท้าเหอเข้าใจสิ่งที่นางต้องการจะสื่อแล้วเอ่ยเตือนขึ้นมาว่า “อย่าถึงขนาดให้เลือดตกยางออกเล่า” หลังจากเขาพูดจบก็เดินจากไป คนของทางการทุกคนเองก็จากไปด้วย เมื่อเห็นว่าผู้คนที่อยู่นอกประตูยังคงชมดูเรื่องสนุก ลั่วชิงยวนก็ขยิบตาแล้วสั่งให้พวกเขาปิดประตู “แม่นางฝูเสวี่ย เจ้าคิดทำอันใดรึ?” ฟู่จิ่งหลีเหลือบมองหลีเถาด้วยท่าทีฉงนสงสัย “ฉากนองเลือดเพคะ เชิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 516
“เงินรึ? ข้ามีเยอะแล้ว” “หากพวกเจ้าอยากให้ข้าไว้ชีวิต หาใช่เพียงแค่เงินไม่ มอบสัญญาขายตัวของพวกเจ้าเพื่อแสดงความจริงใจเป็นอย่างไรเล่า?” เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงแล้วมองหน้ากัน ฝูเสวี่ยรู้ว่าพวกนางมีสัญญาขายตัวของตนได้อย่างไรกัน? หลังจากลังเลอยู่สักพัก พวกนางต่างก็หยิบสัญญาขายตัวของตนออกมาจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้ ซิ่งอวี่ก้าวเข้ามารับสัญญาขายตัวเอาไว้ ฟู่จิ่งหลีที่อยู่บนชั้นสองพิงราวบันไดพร้อมด้วยท่าทีสงสัยเป็นอันมากแล้วถามว่า “สัญญาขายตัวพวกนี้มิน่าเป็นของหอเจาเซียงกระมัง?” แม่เล้าเฉินครุ่นคิดอยู่สักครู่พลางกล่าวว่า “หม่อมฉันทุ่มเงินมหาศาลเพื่อล่อแม่นางพวกนี้ออกมา ยามนั้นพวกนางคงได้สัญญาขายตัวมาและเป็นอิสระแล้วเพคะ” “แต่หม่อมฉันคิดว่าแม่นางคงมิเก็บพวกนางไว้ แต่มิคาดคิดว่าแม่นางจักยอมปล่อยพวกนางไป” ยามนี้หอเจาเซียงล่มสลายไปแล้ว หอฝูเสวี่ยจึงมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในเมืองหลวง ณ เวลานี้ หากแม่นางเหล่านี้มิได้อยู่ที่หอฝูเสวี่ย พวกนางย่อมต้องไปที่อื่น ในยามนี้เอง ลั่วชิงยวนมองดูสัญญาขายตัวแล้วเอ่ยด้วยท่าทีมิรีบร้อนว่า “ข้าให้พวกเจ้าอยู่ที่หอฝูเสวี่ยก็ได้ แต่พวกเจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 517
“เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะยอมแพ้เช่นกัน เจ้าหนีมิพ้นหรอก" หลังจากลั่วชิงยวนกล่าวจบ นางก็หันหลังเดินจากไป ท่านอาฉินรู้สึกตื่นตกใจแล้วมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีร้อนรนกังวลใจ นางขมวดคิ้วหมายจะเอ่ยวาจา แต่ก็เห็นเงาร่างของหายลับตาไปเสียแล้ว หมายความว่าอันใดกัน? ฝูเสวี่ยหมายความว่าอันใดกัน? นางมั่นใจกล่าวเรื่องนั้นออกมาได้อย่างไรกัน? เพราะเหตุใดกัน? หลังจากลั่วชิงยวนออกมา นางก็ไปพบใต้เท้าเหอที่ท้ายเรือน ใต้เท้าเหอไล่คนรับใช้ออกไปแล้ว ทั้งเรือนจึงเหลือเพียงพวกเขาสองคน “ฝูจ้าวสงสัยในตัวท่านหรือไม่เจ้าคะ?” ลั่วชิงยวนเอ่ยถาม ใต้เท้าเหอส่ายหน้า “เรื่องนี้เกิดขึ้นในหอฝูเสวี่ย กอปรกับมีหลายคนกำลังมองอยู่ เรียกได้ว่าข้ามิอาจเล่นพรรคเล่นพวกให้โจ่งแจ้งนัก มิหนำซ้ำองค์ชายเจ็ดก็อยู่ด้วย ดังนั้นข้าจึงช่วยท่านอาฉินมิได้” ลั่วชิงยวนพยักหน้า “เช่นนั้นก็ดี เขาได้ขอให้ท่านช่วยท่านอาฉินหรือไม่?” ใต้เท้าเหอตอบว่า “บัดนี้ยังหรอก เขาแค่มาไต่ถามรายละเอียดเท่านั้น” “เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” หลังจากลั่วชิงยวนพูดจบ นางก็เตรียมจะจากไป แต่จู่ ๆ นางก็พลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงหยุดเดินแล้วถามใต้เท้าเหอว่า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 518
แววตาของลั่วชิงยวนผุดประกายเยียบเย็น ทว่านางกลับเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าสับสน “คุณชายฝู เป็นกระไรหรือเจ้าคะ?” ฝูจ้าวขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าข้าจดจำรูปพรรณสัณฐานของหัวขโมยผู้นั้นได้! ข้าจักวาดให้เจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!” “ได้เจ้าค่ะ” นางรีบวางถ้วยชาแล้วเดินตามฝูจ้าวไป เมื่อพวกเขาเดินออกมานอกห้อง ฝูจ้าวก็เหลียวกลับไปมองถ้วยชาที่ยังมิได้ดื่มแล้วให้รู้สึกโล่งอก ที่แท้ฝูเสวี่ยก็มิได้สงสัยในตัวเขา ระหว่างทางไปห้องตำรา ฝูจ้าวก็อดมิได้ที่จะลองหยั่งเชิงว่า “แม่นางฝูเสวี่ยเพิ่งบอกว่าเมื่อคืนตั้งใจวางกับดักใช่หรือไม่?” ลั่วชิงยวนพยักหน้าแล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “ใช่เจ้าค่ะ” “ข้ารู้ว่าท่านอาฉินเกลียดชังข้า ดังนั้นข้าจักไปงานเลี้ยงโดยมิได้ระวังตัวได้อย่างไรกัน นับประสากระไรกับเรื่องที่นางคิดจัดการข้าด้วยเล่า” “ข้าก็เลยสับเปลี่ยนตราประทับกับของจริงกับของปลอม เพราะเจตนาให้เขาขโมยไป แต่เมื่อคืนยาก็แรงเกินไปจริง ๆ ข้าต้านทานมิไหว ดังนั้นจึงได้แต่หลอกใช้คุณชายฝูแล้ว" “ข้ามิได้บอกความจริงกับคุณชายฝู จนทำให้คุณชายฝูต้องได้รับบาดเจ็บ ข้ารู้สึกเสียใจจริง ๆ เจ้าค่ะ” ที่จริงเมื่อคืนนางเตรียม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 519
ใต้เท้าเหอพยักหน้า “ข้าเพียงแต่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของแม่นาง อย่างไรเสียอิทธิพลด้านการเมืองในราชสำนักก็สลับซับซ้อน ฝูจ้าวเป็นบุตรชายของเจ้ากรมกลาโหม นอกเหนือไปจากบิดาของเขาแล้ว คงมีผู้อื่นอยู่เบื้องหลังเป็นแน่” “แม่นางฝูเสวี่ยตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลม เช่นนั้นโปรดระวังตัวด้วย!” ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง นางคาดมิถึงว่าใต้เท้าเหอจะเป็นห่วงเป็นใยนาง “ขอบคุณใต้เท้าเหอที่เตือนข้านะเจ้าคะ" …… ตอนที่นางกลับมาถึงหอฝูเสวี่ยในยามบ่าย ฝูจ้าวก็มาที่หอฝูเสวี่ยอีกครั้ง คราวนี้เขานำเอาของกำนัลมากมายมาด้วยพร้อมประโคมข่าวใหญ่โต สิ่งนี้ทำให้ทั้งหอฝูเสวี่ยเกิดเสียงฮือฮาด้วยความประหลาดใจ ฟู่จิ่งหลีที่บังเอิญนั่งดื่มสุราอยู่ในหอฝูเสวี่ย เห็นฝูจ้าวสั่งให้คนแบกหีบหนักอึ้งหลายใบเข้ามา เขาเงยหน้ามองขึ้นมาที่ชั้นสองพลางร้องอุทานเสียงดังว่า “ความงามของแม่นางฝูเสวี่ยยากจักหาใดเปรียบ แม้แต่ท่วงท่าการร่ายรำของนางก็ยากจักพานพบได้ในพิภพ ชวนให้ข้าชื่นชมยิ่งนัก!” “วันนี้ข้าเตรียมของกำนัลเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเชื้อเชิญให้แม่นางฝูเสวี่ยออกมาร่ายรำ!” กล่าววาจาเหล่านี้สร้างความตกตะลึงให้แก่ทุ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 520
สายตาของลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นแล้วนางก็ค่อย ๆ ติดตามไป หลังจากเห็นลั่วเยวี่ยอิงออกไปจากตำหนักอ๋องแล้ว อีกฝ่ายก็เดินเข้าไปในตรอกด้วยเส้นทางอันคดเคี้ยวท่ามกลางถนนหนทางที่แสนเงียบสงัด ยามดึกสงัด เสียงฝีเท้าในตรอกช่างเบายิ่งนัก ลั่วชิงยวนลดเสียงแล้วตามไปโดยที่ลั่วเยวี่ยอิงมิทันสังเกตเห็น นางมิคาดคิดเลยว่าลั่วเยวี่ยอิงจะใจกล้าถึงขนาดอาจหาญเดินไปตามลำพังบนถนนเส้นเล็ก ๆ ยามกลางดึก แต่หากมองอีกมุมหนึ่ง นี่อาจจะมิใช่ครั้งแรกที่นางเดินผ่านถนนสายนี้ เพราะนางแลดูคุ้นเคยจึงมิได้หวาดกลัวเลยสักนิด ในที่สุดลั่วเยวี่ยอิงมาถึงประตูหลังของเรือนแห่งหนึ่งแล้วเคาะประตู ไม่นานนักประตูก็เปิดออกแล้วลั่วเยวี่ยอิงก็เดินเข้าไป จากมุมที่ลั่วชิงยวนกำลังยืนอยู่ ทำให้นางมองไม่เห็นว่าผู้ใดเปิดประตู ดังนั้นหลังจากได้ยินเสียงประตูปิดลง นางจึงได้แต่ปีนป่ายขึ้นไปบนกำแพง ตรงมุมกำแพงคือชั้นวางกระถางต้นไม้ที่ลั่วชิงยวนใช้กำบังเพื่อแอบมองเข้าไปในเรือน ณ ตำแหน่งที่ลั่วเยวี่ยอิงกำลังทุ่มเถียงกับบุรุษผู้หนึ่งอยู่ นางถึงกับโผเข้ามาในอ้อมแขนของอีกฝ่าย นางร้องไห้พลางกล่าวว่า “ยามนี้เขามีคนอื่นแล้วจริง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 521
ลั่วชิงยวนครุ่นคิดเรื่องนี้มาตลอดทาง นางหยุดคิดเรื่องที่เพิ่งจะประสบพบเจอมิได้เลย ยิ่งคิดนางก็ยิ่งแค้นใจ ในเมื่อมีโอกาสดีเช่นนั้น ไยนายมิให้ฟู่เฉินหวนรู้ความจริงโดยชัดแจ้งเสียเลยเล่า ให้เขาได้รู้ว่าตนเองผิดพลาดอย่างน่าขันเพียงใด! เมื่อนึกได้เช่นนี้ นางก็รีบกลับตำหนักอ๋องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หลังจากถามแม่นมเติ้ง อีกฝ่ายก็บอกว่าฟู่เฉินหวนอยู่ในห้องตำรา ดังนั้นนางจึงรีบเดินไปทันที ในตำหนักอ๋องจุดตะเกียงสว่างไสว ยังคงมีแสงสว่างในห้องตำรา บางทีนางอาจจะคุ้นเคยกับการลดเสียงฝีเท้าท่ามกลางค่ำคืนมืดมิดก็เป็นได้ ฉะนั้นยามที่นางนอกห้องตำรา คนในห้องจึงไม่ทันสังเกตเห็นนาง “ท่านอ๋อง กระหม่อมพบเงื่อนงำบางอย่างพ่ะย่ะค่ะ หัวหน้าโจรที่ขโมยเงินบรรเทาทุกข์มีรอยสักรูปนกอินทรีอยู่บนหลังมือ หลังจากกระหม่อมสืบดู เขาน่าจะเป็นมือสังหารของสำนักเทียนอิง กระหม่อมติดตามเขามาตลอดทาง ยามนี้คนผู้นี้อาจอยู่ในเมืองหลวง” เซียวชูเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง “เมืองหลวงกว้างใหญ่เสียขนาดนั้น มิใช่ว่าจะหาเจอได้ง่าย ๆ เลย” น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนฟังดูเย็นชา “เหล่ามือสังหารแต่ละคนของสำนักเทียนอิงมีอาจารย์ค
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 522
ลั่วชิงยวนกระทืบเท้าเขาอย่างแรงแล้วยกมือขึ้นซัดฝ่ามือใส่เขา “ฟู่เฉินหวน ท่านมันบ้าไปแล้ว!” ฟู่เฉินหวนกลับยิ่งเดือดดาลขึ้นเรื่อย ๆ แล้วรีบยกมือขึ้นต่อสู้กับนาง เขารู้สึกตกตะลึงที่ลั่วชิงยวนมีวรยุทธยอดเยี่ยมถึงเพียงนั้น ถึงแม้ว่าพลังจะมิแข็งแกร่งพอ ทว่าน้อยคนนักที่จะสามารถไล่ทันความเร็วในการตอบโต้ของนางได้! นางไปเรียนรู้วรยุทธตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? สตรีผู้นี้มีเรื่องปิดบังเขามากมายเพียงใดกันแน่? หลังจากต่อสู้กันมาสักพัก ฟู่เฉินหวนถึงจับมือของลั่วชิงยวนแล้วกักตัวนางเอาไว้ข้างหน้าได้ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เขาให้เจ้ามากเท่าใด? ข้าจักให้เจ้าสิบเท่า ห้ามเจ้าไปที่หอฝูเสวี่ยอีก!” เมื่อเขานึกว่ายามที่นางร่ายรำอยู่ในหอฝูเสวี่ย มีบุรุษมากมายถึงเพียงนั้นจ้องมองนางด้วยท่าทีหื่นกระหาย เขาก็รู้สึกรังเกียจเสียจนโทสะลุกโชน ลั่วชิงยวนยิ้มเยาะ “ขออภัย หม่อมฉันมิทำการค้ากับท่านอ๋อง!” การค้า? นางเห็นว่าเรื่องนี้เป็นการค้าจริง ๆ ฟู่เฉินหวนโกรธจัด “เจ้าร่วงหล่นสู่สภาพเสื่อมทราม เกินกว่าจะเยียวยาได้แล้ว!” ดวงตาแดงก่ำของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ ลั่วชิงยวนใช้ฝ่ามือเพียงข้างเดียวออ
บทล่าสุด
