LOGINShare
บทที่ 48
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 49
"ท่านอ๋อง เรื่องนี้..." ซูโหยวไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นในตำหนัก "ตรวจสอบให้ถี่ถ้วนและอย่าให้เรื่องแพร่งพรายออกไปได้" "พ่ะย่ะค่ะ" ในยามบ่าย ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง นางเจ็บแผ่นหลังมากเสียจนอยากจะหันหน้าไปดูว่าอาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง แต่นางกลับไม่สามารถเอี้ยวตัวได้เลย "พระชายา อย่าขยับตัวเจ้าค่ะ พอดีบ่าวเพิ่งจะใส่ยาให้ ตอนนี้คงจะไม่เจ็บมากแล้วกระมัง?" จือเฉาเดินเข้ามาพร้อมน้ำสะอาดอ่างหนึ่งพลางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดใบหน้าและมือของนาง ลั่วชิงยวนส่ายหน้า "ไม่เจ็บมากหรอก เพียงแต่หิวอยู่บ้างก็เท่านั้นเอง" ทันทีที่พูดจบ แม่นมเติ้งก็ยกอาหารที่เป็นแค่โจ๊กกับหมั่นโถวเข้ามาในห้อง "เสวยแค่นี้หรือเจ้าคะ? หรือว่า..." จือเฉาขมวดคิ้ว ในเมื่อพระชายาบาดเจ็บก็ควรจะกินของบำรุงดี ๆ สักหน่อย แม่นมเติ้งสีหน้าอับจนหนทาง "พระชายา เสวยอะไรรองท้องก่อนเถิดเจ้าค่ะ คนที่อยู่ก้นครัวเป็นคนของแม่บ้านเมิ่ง พวกนางไม่เหลืออาหารไว้เลย แต่เกรงว่าถ้าจะต้องทำอาหารตอนนี้ พระชายาจะหิว ฉะนั้นบ่าวจึงได้ยกอาหารมาก่อนเจ้าค่ะ" "ยกมาเถอะ" ลั่วชิงยวนหยัดตัวขึ้น นั่นคืออาหารอันแสนน้อยนิดที่แม่นมเต
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 50
ข้างนอกมีเสียงดังขรม ลั่วชิงยวนรู้สึกสงสัยยิ่งนัก "ไปดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น" นางขยับตัวไม่ได้จึงได้แต่สั่งจือเฉากับแม่นมเติ้ง ทั้งสองคนก็รีบวิ่งออกไปนอกเรือนและพบว่าองครักษ์ในตำหนักกำลังจับกุมคนอยู่ ลั่วชิงยวนฟังเสียงความเคลื่อนไหวทางด้านนอก แต่กลับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงได้แต่รอแล้วรอเล่าจนกระทั่งข้างนอกไม่มีความเคลื่อนไหว จากนั้นแม่นมเติ้งกับจือเฉาก็รีบกลับมา ทั้งสองคนผุดรอยยิ้มที่ไม่อาจปกปิดเอาไว้ได้ "เกิดอะไรขึ้นรึ?" แม่นมเติ้งก้าวมาข้างหน้าแล้วนั่งลง "พวกแม่บ้านก้นครัวถูกจับแล้วเจ้าค่ะ! บ่าวเองไต่ถามเรื่องนั้นดูแล้ว แม่บ้านเมิ่งที่กำลังพักฟื้นอยู่บนเตียงก็ถูกจับไปด้วย! ยายเฒ่าผู้นั้นไม่ยอมมอบตัวแต่โดยดี มิหนำซ้ำยังเอะอะโวยวายอีกต่างหากเจ้าค่ะ" "แต่ก็หาใช่เรื่องใหญ่เพราะองครักษ์จับตัวพวกมันเอาไว้หมดแล้วเจ้าค่ะ เป็นซูโหยวที่พาคนมาจับตัวพวกมันและดูเหมือนว่าพวกมันจะล่วงเกินท่านอ๋องเข้าเจ้าค่ะ" จือเฉาเองก็เอ่ยขึ้นด้วยความยินดีปรีดาว่า "ท่านอ๋องคงจะกริ้วแทนพระชายาเป็นแน่! ท่านอ๋องทรงเป็นคนดียิ่งนักนะเจ้าคะ!" ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างอับจนหนทาง "เด็กน้อย เจ้าจำเรื่องที่ถูกโบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 51
กระทั่งดึกดื่นเที่ยงคืน เรือนชั้นในจึงเงียบสงัด ตอนกลางดึกแม่นมเติ้งวิ่งออกไปดูด้วยความกระวนกระวายใจแล้วกลับมาเล่าให้นางฟังว่า "บ่าวเห็นศพมากมายถูกหามออกมาจากเรือน พวกมันคงจะกระทำผิดจนต้องโทษประหารเป็นแน่เจ้าค่ะ!" ลั่วชิงยวนไม่รู้สึกแปลกใจสักนิด "น่าจะมีร่างของแม่บ้านเมิ่งอยู่ในนั้นด้วย" "เจ้าคนพวกนี้ช่างใจกล้าเสียจริงเชียว ท่านอ๋องของเราเป็นใครกัน ท่านเป็นถึงผู้กุมอำนาจเป็นตายในราชสำนัก คนพวกนี้กล้าดีอย่างไรถึงได้มาก่อความวุ่นวายภายใต้จมูกของท่านอ๋อง" ลั่วชิงยวนจึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระว่า "บางทีใกล้ตัวไปก็อาจมองไม่เห็น คราวนี้ถ้ามิใช่เพราะนางรับใช้นามชุนเยวี่ยมาร้องทุกข์ก็คงจะขุดรากถอนโคนแม่บ้านเมิ่งมิได้เร็วถึงเพียงนั้นหรอก” "นางรับใช้ผู้นั้นเล่า? ยังอยู่ในห้องหรือไม่? แม่นมเติ้งผงกศีรษะ "อยู่ในห้องเจ้าค่ะ ถึงจะช่วยเหลืออีกสองคนมาได้ แต่พวกนางก็อารมณ์แปรปรวนยิ่งนัก" "เจ้าไปบอกให้ดูแลคนให้ดี ๆ เมื่อประสบพบเจอเรื่องแบบนี้เข้า เกรงว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องคิดจะปลิดชีพตนเป็นแน่" เมื่อแม่นมเติ้งได้ยินเช่นนี้ก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันที "พระชายาคิดได้ถึงเพียงนี้ ช่างมีใจเมตตาจริง ๆ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 52
คราวนี้แม่นมเติ้งนำอาหารไปส่ง และหมายจะพูดคุยกับพวกนางอีกสักครั้ง แต่ผู้ใดจะรู้ว่า เมื่อมาถึงห้องจะเห็นคนกำลังแขวนคอด้วยผ้าไหมสีขาว โชคดีที่ช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา จากนั้นอีกสองคนก็ฟื้นขึ้นมา ส่วนปี้อวิ๋นกลอกตาซึ่งแลดูน่ากลัวยิ่งโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ดูเหมือนจะมีอาการชักด้วย แม่นมเติ้งรีบกลับไปที่เรือน "พระชายา พระชายาเจ้าคะ! เกิดเรื่องแล้ว!" ลั่วชิงยวนหยัดร่างกายท่อนบนขึ้นมา "มีเรื่องอันใดรึ?" "เมื่อคืนนางรับใช้สามคนนั้นปลิดชีพตนเองเจ้าค่ะ! ปี้อวิ๋นเอาแต่กลอกตาและชักกระตุก บ่าวสงสัยว่า จะโดนวิญญาณร้ายเข้าสิงหรือไม่? ่ทานไปดูเองไหมเจ้าคะ?" แม่นมเติ้งรู้ว่าพระชายามีความเชี่ยวชาญในเรื่องนี้มาก เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว "เมื่อคืนเจ้าบอกว่า เกลี้ยกล่อมได้แล้วมิใช่รึ?" "เจ้าค่ะ บ่าวเกลี้ยกล่อมได้แล้วเห็น ๆ แต่พวกนางกลับปลิดชีพตนเองอีกครั้ง!" แม่นมเติ้งสีหน้าขรึมเคร่ง "พาข้าไปดูที" ลั่วชิงยวนค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง โดยมีจือเฉากับแม่นมเติ้งคอยโอบซ้ายประคองขวาแล้วเดินไปยังเรือนหลังเล็ก ๆ ที่นางรับใช้ทั้งสามคนอาศัยอยู่ ปี้อวิ๋นอยู่คนเดียวในห้อง ตอนที่นางเดินเข้าไปในห้อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 53
ยังมีอีกหลายคนที่คิดว่าเจ้าสิ่งนี้เป็นผีน้ำจริง ๆ ไป๋ถังถูกวางยาพิษจริง ๆมันไม่ใช่ยาพิษที่ทำให้เสียชีวิตได้ในทันที แต่มันทำให้คนเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด ตามมาด้วยผิวหนังที่เน่าเปื่อย เหยื่อจะตายโดยไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนัก เจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด ทว่ากลับต้องตายอนาถ วิธีการของนางรับใช้ทั้งสามคนต่างกันก็จริง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ การตายของพวกนางจะดูน่าขนลุกอย่างยิ่ง และเมื่อพรุ่งนี้พบศพของพวกนางทั้งสามคนก็จะให้ความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัวว่า พวกเขาเสียชีวิตด้วยคำสาป หรือถูกวิญญาณอาฆาตพยาบาท ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการวางยาพิษมีจุดประสงค์มากกว่านั้น ไม่ใช่เพียงนางรับใช้สามคนนี้เท่านั้น ตำหนักอ๋องแห่งนี้ช่างคึกคักดีเสียจริง ขณะที่นางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น แม่นมเติ้งก็เดินเข้ามาในห้อง "พระชายาเจ้าคะ บ่าวลองถามพวกนางทั้งสามคนดูแล้ว พวกนางบอกว่า หลังจากถูกช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อคืนก็มิได้คิดปลิดชีพตนเอง แต่บ่าวไม่ทราบว่าเหตุไฉนเมื่อคืนถึงเกิดเรื่องร้ายพวกนั้นจนกระตุ้นให้ปลิดชีพตนเอง พวกนางจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ไม่มากเท่าไหร่ นี่มันแปลกประหลาดเจ้าค่ะ” ลั่วชิงยวนแววตาม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 54
เมื่อคืนนางนอนดึก อาหารบาดเจ็บก็ยังไม่หายดี ทำได้แต่นอนคว่ำ นางจึงหลับไม่สนิทสักเท่าไหร่นัก ดังนั้นแม่นมเติ้งกับจือเฉาจึงไม่เข้ามารบกวนนาง ปัง…ลั่วชิงยวนที่ยังนอนหลับอยู่ถูกเสียงถีบประตูปลุกให้ตื่นขึ้นมา "เกิดอะไรขึ้น?" ทันทีที่นางลืมตาก็เห็นร่างที่ก้าวเข้ามาด้วยความโกรธแค้น สีหน้าอึมครึมและสายตาอันตรายทำให้ลั่วชิงยวนพลันสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที จากนั้นนางก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง "ท่านอ๋อง... เกิดเรื่องอะไรขึ้นเพคะ?" เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์เช่นเดียวกับในวันที่นางเป็นเจ้าสาว ก็ให้รู้สึกรังเกียจอยู่ในใจ สตรีผู้นี้ช่างเสแสร้งเก่งเสียจริง ๆ ! ลั่วชิงยวนไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่นางเห็นสายตารังเกียจเดียดฉันท์ของฟู่เฉินหวนซึ่งเย็นชาราวกับกริชได้อย่างเด่นชัด จากนั้นนางก็ถูกฟู่เฉินหวนลากขึ้นมาจากเตียง ลั่วชิงยวนล้มลงกับพื้นแล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ฟู่เฉินหวนที่แข็งแกร่งมากกลับไม่สนใจว่านางจะเจ็บตัวเลยสักนิดแล้วเดินก้าวยาว ๆ ออกไป ลั่วชิงยวนได้แต่กัดฟันลุกขึ้นและรีบเดินตามไป แต่นางก็ไม่อาจเลี่ยงอาการปวดแปลบจากการถูกกระชากลากถูไปได้ "เยวี่ยอิงกลับ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 55
"ใจร้ายเกินไปแล้ว!" เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเสียงเหล่านี้ นางก็ยิ้มเยาะนิด ๆ พลางมองฟู่เฉินหวนด้วยสายตาเย็นชา "ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอถามเป็นประโยคสุดท้าย ท่านทรงคิดจะขับไล่หม่อมฉันไปจริง ๆ ใช่หรือไม่เพคะ?" การจ้องมองที่เย็นชาของนางมีทั้งความขุ่นเคืองและการคุกคาม ฟู่เฉินหวนนึกถึงอาคมชุมนุมปีศาจในตำหนักอยู่ชั่วอึดใจ แต่หลังจากนึกถึงเรื่องนั้นแล้ว อาคมชุมนุมปีศาจนี้ก็เป็นแค่เรื่องที่ลั่วชิงยวนเอ่ยขึ้นมาเท่านั้น ไม่ว่ามันจะมีอยู่จริงหรือไม่ ร้ายกาจสักแค่ไหน ผู้ใดจะล่วงรู้กันเล่า สตรีผู้นี้มีเจตนาไม่ดี ใครจะรู้ว่า นางซ่อนกลอุบาย หรือแผนการร้ายกาจแบบไหนเอาไว้ เพื่อความสงบสุขแล้ว ควรขับไล่นางออกไปเสีย! สำหรับจวนอัครเสนาบดีแล้ว เมื่อเห็นท่าทีที่ลั่วไห่ผิงมีต่อลั่วชิงยวน เขาไม่รักใคร่บุตรสาวผู้นี้เลยสักนิด ถ้าหากเขาหย่ากับนาง ลั่วไห่ผิงก็คงจะไม่ว่าอะไรหรอก เขาคิดจะเอ่ยปากพูดออกไป… ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้ส่งเสียงออกไป จู่ ๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาจากท้องถนนแล้วมุ่งหน้ามาที่ประตูตำหนักอ๋อง "ตำหนักอ๋องทำลายชีวิตบุตรสาวของข้า ขอตำหนักอ๋องได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่พวกเราด้วย!" กลุ่มชาวบ้านท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 56
ลั่วชิงยวนตะโกนขึ้นมาทันทีว่า "จือเฉา ไปกันเถอะ!" เมื่อจือเฉาได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็ตอบรับพลางรีบวิ่งกลับไปในตำหนัก แทบจะพุ่งตัวไปยังเรือนหลังเล็ก ๆ ที่พวกชุนเยวี่ยและคนอื่น ๆ อาศัยอยู่ ปลุกทั้งสามคนที่ยังคงแสร้งตายให้ตื่น แล้วทั้งสามก็รีบล้างหน้าล้างตา นอกประตูยังมีกลุ่มคนกำลังร้องตะโกนอยู่ เพราะยิ่งมาก็ยิ่งมีผู้ชมดูเหตุการณ์มากขึ้นเรื่อย ๆ และแรงกดดันของพวกเขาก็ชักจะมากขึ้นทุกที ๆ แล้ว ฟู่เฉินหวนมองลั่วชิงยวนพลางขมวดคิ้ว ตนไม่เข้าใจว่า สตรีผู้นี้กำลังทำเรื่องบ้าบออันใดอยู่กันแน่ หากขวางนางเอาไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้จะสายเกินไปหรือไม่? องครักษ์ที่ซูโหยวเรียกมาก็ยืนอยู่ทั้งสองด้านของประตูหลัก ยังมิได้ลงมืออันใด เป้าหมายหลักของพวกเขาคือ ป้องกันมิให้เกิดอันตรายกับท่านอ๋อง! ไม่นานจือเฉาก็ออกมา แต่สิ่งที่น่าตกตะลึงก็คือ นางวิ่งออกมาพร้อมนางรับใช้ทั้งสามคน เป็นชุนเยวี่ย ปี้อวิ๋นและไป๋ถังจริง ๆ ซูโหยวรู้สึกตื่นตกใจ ตนเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าทั้งสามคนนี้ตายอย่างน่าอนาถ! จู่ ๆ... ก็มีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน? ฟู่เฉินหวนเองก็รู้สึกตื่นตระหนกพลางขมวดคิ้วขึ้นมาทันที "ท่านพ่อ! ท่านแม่!” ชุน
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1278
“ได้ยินมาว่านางจะประลองกับจั๋วฉ่างตงที่หอรักษ์ดาราในวันพรุ่ง”แม้หลายปีมานี้จั๋วฉ่างตงจะมิได้ดำรงตำแหน่งขุนนางใด ๆ แต่กำลังความสามารถของนางก็ถือว่าโดดเด่นที่สุดในบรรดาคนรุ่นเดียวกันอย่างแน่นอน“แล้วเจ้ามิช่วยนางเล่า? เหตุใดจึงปล่อยให้นางขโมยโอสถทะลวงปราณไป?”ขณะนี้ เฉินชีที่อยู่ในห้องเดินออกมาอย่างช้า ๆ พร้อมมองไปยังทิศทางที่ลั่วชิงยวนหนีไปด้วยดวงตาที่เป็นประกายริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา“ข้าชอบที่เห็นนางอยู่ในสภาพบาดเจ็บเลือดตกยางออก”“ยิ่งนางจนมุมข้าก็ยิ่งปรีดา”เฒ่าโอสถขมวดคิ้วและส่ายหัวด้วยอารมณ์ซับซ้อน “สตรีบ้านไหนได้เจอเจ้า ถือว่าโชคร้ายที่สุดจริง ๆ”……หลังจากกลับมาถึงห้องอย่างปลอดภัยแล้ว ลั่วชิงยวนก็รีบเปลี่ยนอาภรณ์และนั่งขัดสมาธิบนตั่งนุ่มข้างหน้าต่างนางหยิบโอสถทะลวงปราณ และนำเข็มทิศอาณัติแห่งสวรรค์ออกมาทำการบำเพ็ญตนแค่คืนเดียวก็เพียงพอที่จะนำเอาประสิทธิภาพสูงสุดของโอสถทะลวงปราณออกมาได้แม้จะมิสามารถฟื้นฟูพลังยุทธได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็สามารถฟื้นคืนมาได้อย่างน้อยเจ็ดถึงแปดในสิบส่วนเพียงแค่จัดการกับจั๋วฉ่างตงได้ก็พอแล้ว……วันต่อมาเวลารุ่งสางบริเวณร
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1277
เกาเหมียวเหมี่ยวกำหมัดแน่น รู้สึกโมโหมากจนแทบจะปรี๊ดแตกออกมาความรู้สึกอับอายถาโถมเข้ามาหานางเหมือนกับคลื่นยักษ์“เฉินชี คอยดูเถอะ!” เกาเหมียวเหมี่ยวจ้องมองเขาด้วยความโกรธเกรี้ยวนางสวมอาภรณ์แล้วหนีไปทันที……คืนก่อนวันประลองที่หอรักษ์ดาราทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบหลังจากลั่วชิงยวนพักผ่อนได้หนึ่งวัน นางก็เปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดท่องราตรีนางแอบเปิดประตูห้องแล้วอาศัยจังหวะที่บริเวณรอบ ๆ ไม่มีคน มุ่งหน้าไปยังหอปรุงโอสถทั้งยังปล่อยเตี่ยฉุยออกมาเพื่อช่วยนางดูคนที่ผ่านไปมาให้อีกแรงหอปรุงโอสถเป็นสถานที่สำคัญของสำนักนักบวช บุคคลทั่วไปมิได้รับอนุญาตให้เข้าไปตามใจชอบ หากนางถูกจับได้ จะต้องตายสถานเดียวทว่าหากมิขโมยโอสถ วันพรุ่งก็ต้องตายในการประลองที่หอรักษ์ดาราอยู่ดีดังนั้นนางจึงทำได้เพียงยอมเสี่ยงดูสักครั้งลั่วชิงยวนอาศัยความที่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ได้อย่างรวดเร็ว ทำการหลบเลี่ยงจุดที่อาจจะมีคนและมาถึงด้านนอกของหอปรุงโอสถขณะนี้ หอปรุงโอสถเงียบสงบและไม่มีใครเฝ้ายามลั่วชิงยวนเดินเข้ามาในลานจนถึงประตูที่ลงกลอนเอาไว้นางดึงปิ่นปักผมออกมาปลดกลอนประตูอย่างชำนาญจากนั้นก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1276
“ใครให้เจ้าใช้กลิ่นกล้วยไม้? คิดว่าตัวเองคู่ควรกับมันรึ?”แววตาอันชั่วร้ายและกลิ่นอายสังหารทั่วร่างที่แผ่ออกมาทำให้หลานจีหวาดกลัวจนต้องดิ้นรนอย่างสุดชีวิต“ท่าน… ท่านแม่ทัพ ท่านเป็นให้ข้าใช้มันเองนะเจ้าคะ”ดวงตาของเฉินชีเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น เขาโยนหลานจีออกจากห้องอย่างโหดร้าย“นับตั้งแต่วันนี้ห้ามใช้น้ำหอมกลิ่นกล้วยไม้อีก ไสหัวไป!”หลานจีล้มออกมานอกห้องอย่างแรงจนกลิ้งตกขั้นบันไดและกระอักเลือดออกมา ทำให้ตกอยู่ในสภาพที่ดูมิได้อย่างยิ่งนางเงยหน้าขึ้นด้วยความมิอยากเชื่อ มิเข้าใจว่าเหตุใดอารมณ์ของท่านแม่ทัพถึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเมื่อก่อนเขาชอบดูนางร่ายรำเป็นที่สุด และชอบกลิ่นหอมของกล้วยไม้บนตัวของนางด้วยเช่นกันเหตุใดจู่ ๆ ถึง…หลานจีพยายามลุกขึ้นจากพื้นพลางมองไปที่เฉินชีที่ยังคงดื่มอยู่ในห้อง “ท่านแม่ทัพมีเรื่องอันใดมิสบายใจใช่หรือไม่เจ้าคะ หลานจียินดีช่วยแบ่งเบาความกังวลให้ท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ!”ทันใดนั้นก็มีบุคคลหนึ่งก้าวออกมาจากด้านหลัง ร่างนั้นเดินผ่านหน้านาง และได้ตบนางอย่างแรงทำให้หลานจีล้มลงกับพื้นอีกครั้ง“ไล่ให้เจ้าไสหัวไปแต่กลับมิทำ จะรอข้ามาถลกหนังรึไร?” ดวงตาของเก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1275
ฟู่เฉินหวนหาได้แปลกใจไม่ คนที่ปรากฏตัวที่นี่ได้ย่อมมิใช่คนธรรมดาเขามิได้ตอบ เพราะกำลังครุ่นคิดฉินอี้พูดต่อ “คนของเฉินชีล้อมภูเขาทั้งลูกไว้แล้ว เจ้าบาดเจ็บสาหัส ออกไปเองมิได้หรอก”“มีเพียงการไปกับข้าเท่านั้น ข้าจึงจะพาเจ้าออกจากที่นี่ได้”“อีกอย่าง เจ้าก็น่าจะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเฉินชี ถึงแม้ว่าเจ้าจะรอดชีวิตออกจากภูเขาลูกนี้ก็เข้าเมืองหลวงมิได้อยู่ดี และไม่มีทางได้พบลั่วชิงยวน”“ทั่วแผ่นดินแคว้นหลี มีเพียงข้าเท่านั้นที่ช่วยเจ้าได้”ฟู่เฉินหวนหรี่ตาลง “เงื่อนไขคืออะไร?”“เจ้าอุตส่าห์มาช่วยข้า คงต้องมีเงื่อนไขกระมัง”ฉินอี้ยกยิ้ม “ข้าชอบคบหากับคนฉลาด!”“สิ่งเดียวที่ข้าอยากทำ ก็คือฆ่าเฉินชี!”แววตาของฉินอี้เต็มไปด้วยจิตสังหารเฉินชีควบคุมกองทัพ มักทำอะไรตามใจชอบถึงแม้ว่าภายนอกจะเชื่อฟังราชวงศ์ แต่ความจริงแล้วเขาแทบมิยอมรับข้อบังคับของราชวงศ์ มิเคยเห็นใครอยู่ในสายตายิ่งไปกว่านั้น เขามิเคยนับถือองค์ชายผู้นี้เลย คอยแต่จะเยาะเย้ยเสมอเมื่อมีโอกาสสิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดในชีวิตคือ ฆ่าเฉินชี!ฟู่เฉินหวนดูออก ฉินอี้มิได้โกหกเรื่องนี้ ความเกลียดชังในดวงตาของเขาแทบจะพวยพุ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1274
นางลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อหลบ ทว่าหาได้มีทางหลบได้ไม่ เงาดำหลายร่างจับร่างจองนางเหวี่ยงไปมาร่างของนางราวกับใบไม้ที่ถูกลมพัดปลิวไปมา ชนกำแพง ชนประตู ชนต้นไม้จนเลือดไหลออกมาดูน่าเวทนายิ่งนักมีคนหลายคนยืนดูความเคลื่อนไหวในเรือนจากในที่มืดระยะไกล แล้วต่างหัวเราะอย่างพึงพอใจ“คิดว่าจะเก่งแค่ไหนกันเชียว กล้ามาท้าทายจั๋วฉ่างตงที่หอรักษ์ดารา สุดท้ายก็ได้แค่นี้”“ความจริงนางก็มิได้เก่งหรอก มิรู้ว่าปราบสิบวายร้ายได้อย่างไร”“ส่งไปอีกสองตัว! ทรมานอีกสักรอบ อีกสองวันข้างหน้าเมื่อไปหอรักษ์ดารา นางอาจจะยอมแพ้ไป!”พูดจบ พวกเขาก็เปิดกล่องที่ผนึกด้วยยันต์แปดทิศ และกระดาษยันต์หนึ่งแผ่นก็เริ่มควบคุมสิ่งของในกล่องให้บินออกมาทันใดนั้นก็มีเท้าข้างหนึ่งยื่นออกมาเตะกล่องคว่ำสิ่งที่พุ่งออกมาทันทีนั้นส่งเสียงคำรามอันน่าสยดสยอง ทำให้หลายคนตกใจพลันรีบถอยหลังหลบกันไป“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึไร!” หลายคนรีบลุกขึ้นตะโกนใส่อวี๋โหรวที่เตะกล่องคว่ำพวกเขาลุกขึ้นยืน ทุกคนตัวสูงกว่าอวี๋โหรวยิ่งทำให้อวี๋โหรวดูตัวเล็กดูน่ารังแกแต่อวี๋โหรวกลับมองพวกเขาด้วยแววตาเย็นชา “พอได้แล้ว!”“หากทำให้นางตาย ข้าจะดูว่าเ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1273
เวินซินถงเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา เซี่ยหลิงรีบตามหลังไป“ซินถง เจ้าโกรธหรือ?” เซี่ยหลิงรีบแก้ตัวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าก็มินึกว่าจะเป็นเช่นนี้”ในที่สุดเวินซินถงก็ทนมิไหว พลันหยุดเดิน“เจ้ามาพูดกับข้าจะมีประโยชน์อันใด? จะแก้ไขอย่างไร เจ้าก็ไปคิดเอง” เวินซินถงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชากล่าวจบก็หันหลังเดินจากไปเซี่ยหลิงร้อนใจ รีบตามไปด้วยความกังวล “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องโกรธ เจ้าสบายใจได้ ข้าจะมิยอมให้นางคุกคามตำแหน่งของเจ้า!”“ข้าเคยบอกแล้วว่าจะช่วยให้เจ้าได้ครองตำแหน่งนักบวชระดับสูง คำสัญญานี้จะคงอยู่จนกว่าชีวิตจะหาไม่”เซี่ยหลิงแสดงท่าทีจริงจังแต่เวินซินถงกลับขมวดคิ้ว “นั่นเป็นเรื่องของเจ้า ข้ามิสนใจ”“อย่าคิดว่าช่วยข้าแล้ว ข้าจะสำนึกบุญคุณ เจ้าอย่าหวังจะได้อะไรจากข้า นี่คือสิ่งที่เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก”“ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าก็ให้มิได้”เวินซินถงแวบมองเซี่ยหลิงด้วยแววตาลึกซึ้ง“อย่าตามข้ามา ข้ามิชอบ” กล่าวจบ เวินซินถงก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็วเซี่ยหลิงมิได้ตามไป ได้แต่มองแผ่นหลังของเวินซินถงด้วยความเศร้าใจ......ลั่วชิงยวนพักผ่อนในห้องหนึ่งวันถึ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1272
แม้แต่นักทำนายก็มิสามารถทำนายเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ได้เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกลั่วชิงยวนท้าทาย จั๋วฉ่างตงจึงทำอะไรมิถูกไปชั่วขณะ แรงกดดันหายไปหมด“เจ้ารอได้เลย!” จั๋วฉ่างตงจ้องมองนางอย่างดุดัน แล้วหันหลังเดินจากไปคนอื่น ๆ ก็เดินออกไปด้วยทุกคนต่างรู้สึกสับสน“ช่างแปลกประหลาด เหตุใดนางจึงรู้ทุกอย่าง? บนใต้หล้านี้คงไม่มีผู้ใดเก่งกาจปานนั้นกระมัง? มิต้องทำนายก็รู้แล้วน่ะหรือ?”“ใครจะรู้ ดูท่าทางอ่อนแอของนาง มิรู้ว่าสามวันหลังจะเป็นเช่นไร รอดูเรื่องสนุกกันดีกว่า”หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็พยายามพยุงตัวเองเดินเข้าไปในเรือนเมื่อเข้าไปในเรือน ลั่วชิงยวนก็ทนมิไหว พลันทรุดตัวลงกับพื้นนางเป็นฝ่ายท้าทาย กำหนดวันประลองคืออีกสามวัน นางจึงมีเวลาพักสามวันหากให้ประลองตอนนี้ ร่างกายของนางคงทนมิไหวเมื่อนางพักผ่อนได้สักพักแล้ว ก็พยายามลุกขึ้นไปปิดประตูทันใดนั้นมีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าประตู ขวางนางไว้เมื่อเห็นผู้มาเยือน ลั่วชิงยวนก็ตกใจเล็กน้อยอวี๋โหรวถือขวดยามายื่นให้นางอวี๋โหรวเตี้ยกว่านาง ตัวเล็ก หน้าตาน่ารักอ่อนโยน“รับไปเถิด ข้าจะมิทำร้ายเจ้า”“ข้ารู้” ลั่วชิง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1271
ลั่วชิงยวนมองทุกคนด้วยแววตาเย็นชา ถึงแม้ภายนอกจะดูอ่อนแอ แต่แววตากลับดุร้ายราวกับสัตว์ป่าทำให้ทุกคนใจกระตุกเริ่มรู้สึกหวาดกลัวจั๋วฉ่างตงจ้องมองนาง “เจ้าเก่งนักก็ฆ่าข้าสิ ข้ามิเชื่อหรอกว่าเจ้าจะกล้าฆ่าคนที่นี่!”“เจ้าอยากลองดูรึ?” ลั่วชิงยวนออกแรงบีบ บีบจนจั๋วฉ่างตงหายใจมิออก ดิ้นรนสุดกำลังอย่างสิ้นหวังตอนนี้ลั่วชิงยวนใช้พลังทั้งหมดที่มี ร่างกายอ่อนแอ แต่ยังพยายามฝืนไว้บุรุษที่สั่งให้ตีนางเอ่ยขึ้น “ลั่วชิงยวน อย่าคิดว่าเจ้าถูกเลือกเข้ามาเป็นกรณีพิเศษแล้วจะมีอภิสิทธิ์”“หากเจ้ากล้าทำร้ายนาง ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างไร้ที่ฝัง”ลั่วชิงยวนหันไปมองคนพูดแล้วยกยิ้มเย้ยหยัน “แน่นอนว่าข้ามีอภิสิทธิ์มากกว่าคนไร้ค่าเช่นเจ้า”รอยยิ้มและแววตาที่ดูถูกเหยียดหยามนั้น ทำให้เซี่ยหลิงรู้สึกกระทบอย่างแรง เขาจ้องมองลั่วชิงยวนด้วยความโกรธ“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?!”ลั่วชิงยวนมิกลัวการข่มขู่ ยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้ม“อายุยี่สิบแปดแล้ว ยังเป็นแค่นักบวชชั้นผู้น้อย”“หากเจ้ามิใช่คนไร้ค่าแล้วคืออะไรเล่า?”สิ้นคำนั้น คนรอบข้างก็กลืนน้ำลายด้วยความประหม่าพูดเช่นนี้ได้หรือ?อายุเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับสำนักนั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1270
โฉวสือชีเป็นห่วง จึงรีบขึ้นหลังม้าไปหาสมุนไพรเมื่อตื่นขึ้นมา ลั่วชิงยวนอยู่บนรถม้าที่กำลังมุ่งหน้าเข้าวังหลวงบนรถม้ามีเพียงนางผู้เดียวหน้าอกยังคงเจ็บปวด นางพยายามพยุงตัวเองขึ้นนั่งแล้วเปิดม่านถามสารถี “ใครสั่ง?”“แม่ทัพเฉินชีขอรับ”เดิมทีลั่วชิงยวนอยากให้สารถีหยุดรถม้า แต่มินานก็เข้าวังหลวงแล้วจึงมิทันนางนั่งสมาธิปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง ความเจ็บปวดจึงบรรเทาลงบ้างนางมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่สลบไปเหตุใดเฉินชีจึงส่งนางเข้าวังที่อยู่ของสำนักนักบวชก็อยู่ในวัง เพียงแต่ที่ตั้งค่อนข้างห่างไกลและพื้นที่กว้างขวาง ปกติแล้วคนในวังจะมิไปที่นั่นหลังจากที่สารถีส่งนางเข้าวังแล้ว นางก็ลงจากรถม้าแล้วเดินต่อไปอีกไกลร่างกายและจิตใจอ่อนล้า อยากจะพักผ่อนให้เพียงพอเมื่อผลักประตูเข้าไป แล้วเห็นภาพตรงหน้าก็ตกใจประตูห้องเปิดกว้างข้าวของเครื่องใช้ของนางถูกโยนออกมากองระเกะระกะเต็มลานไปหมดหลังจากที่เลือกเรือนนี้ในวันนั้น นางก็ออกจากวังและมิได้มาหลายวัน และกลับกลายเป็นเช่นนี้ทันใดนั้น ก็มีจิตสังหารพุ่งมาจากด้านหลังลั่วชิงยวนรีบหันกลับไป เห็นตาข่ายขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาคลุมตัวนางไ
