เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 351
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 352
ฟู่เฉินหวนพาลั่วเยวี่ยอิงเดินจากไป เขาปกป้องอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความใส่ใจ คนทั้งสองช่างสมกันจริง ๆ ลั่วชิงยวนหันหลังกลับมาพิงต้นไม้ จากนั้นนางก็กำปกคอเสื้อเอาไว้แน่น ไฉนนางถึงได้รู้สึกอึดอัดใจถึงเพียงนั้น? หลังจากผ่านมาเนิ่นนานขนาดนั้นแล้ว ร่างของลั่วชิงยวนก็ยังคงมีความรู้สึกให้ฟู่เฉินหวนอีกกระนั้นหรือ? ทว่าความรู้สึกเช่นนี้ก็เหมือนจริงมากเสียจนนางก็บอกไม่ถูกไปชั่วขณะว่า เป็นจิตใจหรือร่างกายของนางกันแน่ที่รู้สึกอึดอัด ฟู่เฉินหวนพาลั่วเยวี่ยอิงไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ บุรุษขี้เมาถูกส่งตัวออกไปจากจวนมหาราชครูอย่างเงียบ ๆ ในทันที ท่านอาลั่วหรงก็ทราบเรื่องนี้ แต่วันนี้เป็นวันมงคลของลั่วหลางหลางและไม่สมควรจะเกิดเรื่องฉาวโฉ่เช่นนั้น ดังนั้นนางจึงออกคำสั่งกับทุกคนมิให้แพร่ข่าวออกไปเป็นอันขาด แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก็ทำให้ลั่วเยวี่ยอิงอับอายขายหน้ายิ่งนัก! ตรงหน้าลาน ฟ่านซานเหอกำลังดื่มกับบรรดาผู้มาเยือน ขณะที่ลั่วชิงยวนลอบเข้าไปในเรือนหลังใหม่ นางเห็นลั่วหลางหลางสวมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงสดอยู่ในห้อง "ผู้ใดกัน?" เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ลั่วหลางหลางก็ตะโกนขึ้นเพื่อป้องก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 353
หลายปีก่อน สิ่งที่มารดาของลั่วชิงยวนจัดแจงเอาไว้ ทำให้ความรุ่งเรืองของลั่วไห่ผิงเสื่อมถอยลง สรรพสิ่งเกิดจากน้ำมือมนุษย์ สิ่งที่ได้มาจากแรงผลักดันภายนอกจะเป็นของเขาไปตลอดกาลได้อย่างไรกัน? เมื่อกลับมาถึงตำหนักอ๋อง ลั่วชิงยวนก็คิดว่า ครั้นเมื่อฟู่เฉินหวนกลับมา นางก็จะเชิญตัวเองไปอยู่เรือนแยกเพื่อจะได้ไม่ขวางหูขวางตาเขา นางเองก็อยากจะกลับไปเปิดกิจการต่อแล้ว พอตกเย็นก็มีคนรับใช้เข้ามาบอกว่า "พระชายา ท่านอ๋องเชิญท่านไปที่ห้องตำราขอรับ" ยอดเยี่ยมไปเลย! "จือเฉา เก็บข้าวของแล้วออกไปก่อนจะมืดค่ำ" ลั่วชิงยวนมาที่ห้องตำรา แต่กลับหามีผู้ใดอยู่ในห้องตำราและลานเรือนสักคนเดียว ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องบางอย่างทำให้ฟู่เฉินหวนต้องล่าช้า นางจึงคิดจะหันหลังจากไป แต่จู่ ๆ นางก็หยุดฝีเท้าลง ถุงหอมถูกฟู่เฉินหวนเอาไป เขาจะเอาไว้ในห้องตำราหรือไม่? เมื่อเห็นว่าหามีผู้ใดอยู่แถวนี้ นางก็เริ่มรื้อค้นตามกล่องบนชั้นวางของและตู้มีลิ้นชัก เวลาจวนจะหมดลงแล้ว จากนั้นนางก็ลงมือด้วยความว่องไวพลางเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวนอกประตูไปด้วย ในที่สุดนางก็เจอกล่องผ้าปักดอกในตู้ใบเตี้ยที่อยู่ข้างตัว เมื่อน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 354
ตอนนี้นางมีอีกตัวตนหนึ่ง หลังจากสังหารลั่วเยวี่ยอิงแล้ว นางก็จะละทิ้งตัวตนของลั่วชิงยวนไปเสีย อย่างไรเสียการที่นางแต่งงานกับฟู่เฉินหวนโดยที่เขาไม่ยอมมอบหนังสือหย่าให้แก่นาง เช่นนั้นนางก็คงต้องถูกกักขังไปชั่วชีวิต มิสู้ให้ลั่วชิงยวนตายไปเสียน่าจะดีกว่า จากนั้นก็อาศัยฐานะของฉู่ลั่วล้างแค้นที่ยังมิได้ชำระ! ลั่วเยวี่ยอิงที่ดวงตากลัดเลือดขีดข่วนมือของนางอย่างสุดกำลัง เพราะใกล้จะสิ้นใจอยู่รอมร่อ ทว่าในยามนี้เอง ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากข้างนอก ชั่วครู่ต่อมาประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก "หยุดนะ!" เมื่อเสียงตวาดอันเฉียบขาดดังขึ้น นางก็ถูกเตะเข้าที่แผ่นหลังอย่างแรงจนลอยไปกระแทกพื้น ตอนที่นางพยายามจะลุกขึ้น กลิ่นคาวเลือดก็พลุ่งขึ้นมาในลำคอแล้วกระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง บังเกิดอาการปวดแปลบปลาบในอกขึ้นมา "เยวี่ยอิง!" ฟู่เฉินหวนรีบเข้าไปประคองลั่วเยวี่ยอิง ลั่วเยวี่ยอิงหล่นสู่อ้อมแขนของฟู่เฉินหวนด้วยความอ่อนแรง จากนั้นก็รีบสูดหายใจแล้วกุมลำคอเอาไว้ ทันทีที่นางเงยหน้าไปเห็นฟู่เฉินหวน น้ำตาก็ไหลอาบหน้า "ท่านอ๋อง..." ลั่วเยวี่ยอิงร่ำไห้แล้วมองลั่วชิงยวนพลางกล่าวว่า "ข้าจับได้ว่าท่า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 355
โลงศพมารดาของนางว่างเปล่า! หามีอันใดไม่! แต่วาจาอันจริงจังของลั่วไห่ผิงกลับสร้างความตื่นตกใจให้แก่ฟู่เฉินหวน ถึงแม้จะลังเลใจ แต่เขาก็ยังมอบถุงหอมให้แก่ลั่วเยวี่ยอิงกับลั่วไห่ผิงด้วยท่าทีกังขา เขาจึงฉวยโอกาสจากสถานการณ์ดังกล่าวแล้วถามว่า "ท่านอัครเสนาบดี ท่านช่วยตอบคำถามก่อนหน้านี้ของตัวข้าทีได้หรือไม่?" ลั่วไห่ผิงรู้สึกตื่นตกใจอยู่บ้าง ดูเหมือนว่านี่จะเป็นการเล่นแง่เสียแล้ว ลั่วไห่ผิงมีสีหน้ากระอักกระอ่วน ทว่าเขาก็ยังเอ่ยขึ้นมาว่า "พ่ะย่ะค่ะ พระมารดาของท่านอ๋องสนิทสนมกับมารดาของเยวี่ยอิง ราวกับพี่น้องกันก็มิปาน!" ทันทีที่กล่าววาจาเหล่านี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ต่างก็รู้สึกตื่นตะลึง ลั่วชิงยวนพลันขมวดขึ้นมาทันที พระมารดาของฟู่เฉินหวนกับมารดาของลั่วเยวี่ยอิงกระนั้นหรือ? ฟู่เฉินหวนรู้สึกตื่นตะลึงเป็นที่สุด เขาเหลือบมองถุงหอมในมือของลั่วเยวี่ยอิงแล้วอดมิได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น หรือว่านี่จะเป็นสิ่งที่ท่านแม่หลงเหลือเอาไว้ให้? เขามิเคยคิดว่าเหตุใดลั่วชิงยวนจึงต้องการถุงหอมใบนี้ เพราะเขาคิดว่ามันเป็นสิ่งของของมารดาตนจริง ๆ ทว่ายามนี้คำตอบของลั่วไห่ผิงกลับทำให้เข
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 356
"มันคืออันใดกันพ่ะย่ะค่ะ?" ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่นบนโต๊ะอีกครั้ง "น่าจะเป็นถุงหอมนั้นแล" "ทีแรกข้าก็คิดว่ามันเป็นแค่ถุงหอมธรรมดา ทว่ายามนี้ลองนึกดูแล้ว ลั่วเยวี่ยอิงกับลั่วชิงยวนกลับมีปากเสียงกันอยู่หลายครั้งหลายคราเพราะถุงหอมใบนี้" "คราที่ลั่วชิงยวนเข้ามาในห้องตำราก็พยายามที่จะขโมยถุงหอม จนถึงขั้นคิดจักสังหารลั่วเยวี่ยอิงปิดปาก นี่แสดงให้เห็นว่าถุงหอมมีความสำคัญต่อนางมากเพียงใด!" "ชะรอยจักมีผู้บงการให้นางเอาถุงหอมใบนั้นมาให้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว!" เมื่อซูโหยวได้ยินเช่นนี้ก็ให้รู้สึกตื่นตะลึง "ท่านอ๋องสงสัยว่า เป็นตระกูลเหยียนที่คอยยุยงปลุกปั่นกระนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ? ตระกูลเหยียนจับตามองพระชายาหลีมานานแล้ว!" "เช่นนั้นท่านอ๋องก็มิควรคืนถุงหอมให้แก่ลั่วเยวี่ยอิง! หากตระกูลเหยียนลงมืออีกครั้งล่ะก็..." ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว "ข้ามิอาจฝืนแย่งชิงเอาถุงหอมมาได้" เมื่อซูโหยวได้ยินเช่นนี้เข้าก็รู้สึกตื่นตะลึง "นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านอ๋องยอมให้ท่านอัครเสนาบดีพาตัวพระชายาไปใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?" หลังจากเข้าใจเรื่องนี้แล้ว สีหน้าของซูโหยวก็ออกจะขรึมเคร่งขึ้นมาบ้าง จากนั้นเขาก็อดมิได้ที
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 357
ทว่าลั่วไห่ผิงเพียงแค่นเสียงแล้วหันกลับไป "เจ้าคิดเอาเองเถอะ!" หลังจากเขาพูดจบก็ขึ้นรถม้าไปทันที ลั่วชิงยวนกำหมัดแน่นด้วยความโกรธจัด ถึงแม้ว่าแม่นมกู้จะคอยรับใช้มารดาของนาง แต่นางเองก็เป็นแม่นมของลั่วไห่ผิงเช่นกัน! เขาเอ่ยวาจาไร้มนุษยธรรมเช่นนั้นออกมาได้อย่างไรกัน? ลั่วชิงยวนตระหนักได้ถึงความต่ำช้าไร้ยางอายของบิดาตนอีกครั้ง! รถม้าจอดนิ่งอยู่ตรงนั้นมิได้ขยับเขยื้อน ราวกับคาดว่านางจะต้องกลับมาจึงรอคอยนางอยู่ตรงนั้น ลั่วชิงยวนสะกดกลั้นโทสะแล้วเดินกลับไป เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของจือเฉา ลั่วชิงยวนก็เอ่ยปากพูดสองสามคำ ถึงจะไม่มีเสียงดังขึ้นมา แต่นางก็หวังว่าจือเฉาจะเข้าใจ หลังจากกลับมาที่รถม้าก็นั่งลง ลั่วเยวี่ยอิงจึงยิ้มเยาะขึ้นมา "นับว่าเจ้ายังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง จึงมิได้ลากผู้บริสุทธิ์เข้ามาพัวพัน!" ลั่วชิงยวนเหลือบมองลั่วเยวี่ยอิงกับลั่วไห่ผิงด้วยสายตาเย็นชา "ข้ามีมโนธรรมอยู่แล้ว แต่พวกเจ้าสองพ่อลูกกลับหาได้เป็นเช่นนั้นไม่" "เจ้ายังปากดีอยู่อีกรึ? ข้าหวังว่าเจ้าจักปากดีต่อไปได้อีกก็แล้วกัน!" ลั่วเยวี่ยอิงโมโหเสียจนกัดฟันกรอด ๆ หากตอนนี้นางมิได้อยู่บนรถม้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 358
เสียงแส้ดังบาดหูก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องมืด เมื่อลั่วเยวี่ยอิงที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงนี้เข้า นางก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกโล่งใจได้ในที่สุด! คราวนี้ตีลั่วชิงยวนให้ถึงตายเป็นดีที่สุด! นางก้มมองถุงหอมที่อยู่ในมือด้วยสีหน้าขรึมเคร่ง วันนี้ท่านพ่อของนางเป็นพยานยืนยันว่าเจ้าสิ่งนี้เป็นของดูต่างหน้าของมารดานาง ดังนั้นนางย่อมมิอาจทิ้งขว้างได้ตามใจอีกแล้ว มิฉะนั้นท่านอ๋องอาจสงสัยเอาได้ แต่หากมีวิญญาณร้ายในถุงหอมใบนี้จะทำเช่นใดเล่า? ลั่วชิงยวนมิอาจทนความเจ็บปวดแสนสาหัสทั่วร่างได้ ถึงแม้ว่านางจะสวมอาภรณ์หนาชั้น แต่เรี่ยวแรงของลั่วไห่ผิงหาได้ธรรมดาสามัญเลยสักนิด นางจึงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดผ่านฝ้ายหนา ๆ นางมิทราบว่าโดนเฆี่ยนตีมากี่ครั้งกี่หนแล้ว แต่ท่าทางแบบนั้นของลั่วไห่ผิงคงคิดจะตีนางให้ตายเป็นแน่ ในที่สุดก็มีเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบดังขึ้นข้างนอก จากนั้นก็มีน้ำเสียงแฝงแววโทสะดังขึ้น "เปิดประตูให้ข้าเข้าไปเดี๋ยวนี้!" เมื่อลั่วไห่ผิงได้ยินเสียงก็รู้สึกตื่นตกใจ พอเปิดประตูออกมา เขาก็เห็นแม่ทัพใหญ่ฉินเดินเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด "แม่ทัพใหญ่ฉิน..." ลั่วไห่ผิงขมวดคิ้วพ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 359
หากมิใช่เพราะใบหน้าเสียโฉมจนมิอาจพบปะผู้ใด ไฉนเลยจะต้องสวมผ้าคลุมหน้าด้วยเล่า? "ครั้นเมื่อบิดาของเจ้ามาขอให้ข้าช่วยเหลือ ข้าสั่งให้เขาไปพาตัวเจ้าออกมาจากตำหนักอ๋อง ผู้ใดเลยจะล่วงรู้ว่าบิดาของเจ้าจักใจคอโหดเหี้ยมยิ่งกว่า!" "เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าได้รับความอยุติธรรมอักโข หากเจ้าแต่งเข้ามาในตระกูลของข้าได้ก็คงดีมิน้อย!" แม่ทัพใหญ่ฉินรู้สึกเสียดายที่สตรีดี ๆ เช่นนั้นกลับแต่งงานแล้วเสียได้ ต่อให้นางเป็นบุตรีของเขามิได้ ก็น่าจะเป็นสะใภ้ของเขาได้! ลั่วชิงยวนยิ้มให้ "แม่ทัพใหญ่ฉินล้อเล่นแล้วเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าดวงตาของฉินไป๋หลี่น่าจะดีขึ้นแล้วกระมัง?" แม่ทัพใหญ่ฉินส่ายหน้า "ดีขึ้นบ้างแล้วล่ะ บางครั้งก็เห็นแสงสีขาวได้บ้างแล้ว แต่บางทีก็ยังมองไม่เห็นสิ่งใดเลย" "แต่หลังจากเขาตาบอดก็หาได้รู้สึกสิ้นหวังอย่างแต่ก่อนอีกแล้ว แต่เขากลับบังเกิดจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ และฝึกฝนวรยุทธในลานอยู่ทุกวันเชียวแล! ถึงแม้ว่าเขายังชอบวาดภาพอยู่ แต่กลับมิดื่มสุราอีกแล้ว บางครั้งเขาก็จะออกไปเดินเพื่อฝึกการฟังเสียงของตัวเอง" "ทำให้ข้าคลายกังวลไปได้มากเลยเชียว!" ลั่วชิงยวนนึกกับตัวเองว่าเป็นเพราะคนรักที่เขาเสียไ
บทล่าสุด
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1292
ลั่วชิงยวนมองอวี๋โหรวด้วยความประหลาดใจ อวี๋โหรวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คราวก่อนเจ้ามิได้ถามข้าหรอกหรือว่ามีสิ่งนี้หรือไม่ นี่เป็นดอกสุดท้ายที่ข้าเหลืออยู่”“คราวนี้เจ้าถูกฮองเฮาทำร้ายบาดเจ็บสาหัส ข้าคิดว่าเจ้าย่อมต้องการสิ่งนี้เป็นแน่ จึงได้นำมาให้”ลั่วชิงยวนได้ฟังก็รู้สึกตื้นตันใจยิ่งนัก นางมิคาดคิดว่าอวี๋โหรวจะมอบสิ่งนี้แก่นางด้วยว่ายามนี้ ต่อให้หาทั่วทั้งเมืองหลวงก็หาสิ่งนี้มิได้แล้ว“ขอบคุณ” ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างซาบซึ้งใจยามนี้นางต้องการสิ่งนี้ยิ่งนัก“มิต้องเกรงใจ” อวี๋โหรวแย้มยิ้มจากนั้นทั้งสองก็เข้าวังไปด้วยกัน กลับไปยังที่พำนักของสำนักนักบวชของพวกนางการใช้บัวถวายนั้นจำต้องใช้สมุนไพรอื่นร่วมด้วย อวี๋โหรวจึงไปยังคลังโอสถเพื่อนำสมุนไพรมามากมายลั่วชิงยวนจึงก่อไฟต้มยาในลานหลังจากกินยาเข้าไป ลั่วชิงยวนก็รู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างสิ่งนี้มีสรรพคุณหลักในการรักษาบาดแผลภายในและฟื้นฟูลมปราณ แต่เมื่อบาดแผลภายในหายดีแล้วย่อมส่งผลดีต่อบาดแผลภายนอกด้วยเช่นกันอวี๋โหรวเห็นว่าหลังจากนางกินยาแล้วสีหน้าของนางก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ดูเหมือนว่ายานี้จะได้ผลดีกับเจ้าย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1291
นางจ้องมองไปยังเฉินชีพลางเอ่ยว่า “โอสถนี้ก็แค่บำรุงรักษาร่างกายทั่วไป มิได้มีผลอะไรต่อข้าในยามนี้”เฉินชีกลับกล่าวตอบ “ร่างกายของเจ้าในยามนี้มิอาจกินยาแรงได้ ตำรับยานี้สามารถรักษาบาดแผลภายนอกของเจ้าได้”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วมุ่นมองเขา “แต่ยามนี้ข้าต้องการโอสถรักษาบาดแผลภายใน”“โอสถของเจ้าเพียงรักษาที่ปลายเหตุ มิได้รักษาที่ต้นเหตุ!” เฉินชียังคงยืนกรานในความคิดของตน “วางใจเถิดอาเหลา โอสถที่ข้าให้เจ้ากินนั้นย่อมเหมาะสมแก่เจ้าที่สุด”“เจ้าพักผ่อนให้ดี ข้ายังต้องเข้าวังไปอีกครั้ง”“เรื่องของเกาเหมียวเหมี่ยวยังมิได้สะสาง”“เจ้าพักอยู่ที่นี่ให้สบายใจ ไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายเจ้าหรอก”กล่าวจบ เฉินชีก็จากไปอีกทั้งยังจัดแจงให้คนมาส่งโอสถแก่ลั่วชิงยวนด้วยลั่วชิงยวนพักรักษาตัวอยู่ที่เรือนของเฉินชีสองวันแล้ว ทุกวันจะมีนางรับใช้มาเปลี่ยนผ้าพันแผลและเสื้อผ้าให้ตรงเวลาโอสถที่นำมาให้ก็ล้วนเป็นไปตามตำรับของเฉินชีทว่าลั่วชิงยวนรู้ซึ้งถึงอาการของตนดีว่า ร่างกายของตนนั้นจำต้องได้รับการรักษาด้วยโอสถใดตำรับยาของเฉินชีนั้นเป็นเพียงยาบำรุงร่างกายและให้สารอาหารแก่ร่างกายนี้ แต่การบำรุงเพียงอย่างเดีย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1290
ขณะพูด เฉินชีก็รีบหยิบขวดโอสถขวดหนึ่งออกมา พลางเทโอสถลูกกลอนหนึ่งเม็ดส่งให้ลั่วชิงยวนกินมันสามารถปกป้องหัวใจของนางได้รถม้าโคลงเคลงไปตลอดทาง เร่งมุ่งหน้าไปยังจวนของเฉินซีอย่างรวดเร็วหลานจีได้ยินเสียงจึงเดินมาที่ลาน นางสงสัยมากว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้ท่านแม่ทัพต้องรีบร้อนออกไปอย่างกะทันหันทว่านางกลับเห็นเฉินชีลงจากรถม้าพร้อมกับอุ้มลั่วชิงยวนที่ได้รับบาดเจ็บ“ท่านแม่ทัพ… นางคือ...” หลานจีรีบสาวเท้าเข้ามาแต่นางกลับถูกเฉินชีผลักออกไปอย่างไร้ความเมตตา “อย่ามาขวางข้า!”หลานจีต้องถอยหลังไปสองก้าวถึงจะทรงตัวไว้ได้เมื่อได้สติ เฉินชีก็เดินไปไกลพร้อมกับสตรีในอ้อมแขนแล้วหลานจีตกตะลึงเหตุใดท่านแม่ทัพถึงต้องเป็นห่วงสตรีนางนั้นถึงเพียงนี้?นางเป็นใครกัน?หลานจีเกิดอาการตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างกะทันหันนางตามไปดูด้วยความมิพอใจเฉินชีอุ้มลั่วชิงยวนเข้ามาที่ห้องของตน เขาวางนางลงบนเตียงแล้วเรียกนางรับใช้มาเปลี่ยนอาภรณ์ให้ลั่วชิงยวนนางรับใช้พากันสาละวนเข้า ๆ ออก ๆ เรือนกันยกใหญ่ยามนี้หลั่วชิงยวนหลับไปแล้วจากนั้นเฉินชีก็ออกจากห้องไป และมิรู้ว่าเขาไปที่ใดหลังจากที่นางรับใช้เปลี่ยนอา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1289
"ตอนนี้มิว่าท่านจะตรัสอะไรไปก็ไร้ประโยชน์”“ไม่มีใครสนใจหรอกเพคะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สีหน้าของฉินอี้และฮองเฮาเกาก็เปลี่ยนไปฮองเฮาเกาจ้องนางด้วยสายตาดุร้ายนางยิ้มเยาะ “ในที่สุดก็ยอมเอ่ยปากแล้วรึ? อย่าลืมที่ข้าพูดไว้สิว่า หากเจ้าพูดข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้งเสีย!”จากนั้นนางก็ส่งสายตาเป็นนัยให้องครักษ์องครักษ์สองคนก้าวไปข้างหน้า คนหนึ่งจับไหล่ของลั่วชิงยวน อีกคนหยิบมีดขึ้นมาเตรียมตัวพร้อมลงมือฉินอี้ตกใจและครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าจะทำอย่างไรดีลั่วชิงยวนยังมิยอมแพ้ รอยยิ้มเย็นชาผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง “องค์ชายใหญ่ทรงเคยคิดหรือไม่เพคะว่าเหตุใดวรยุทธ์ของท่านถึงหยุดนิ่งมิพัฒนาไปไหน?”“เหตุใดถึงเรียนรู้ได้ช้า แม้จะทุ่มเทความพยายามมากกว่าคนทั่วไปหลายสิบเท่า แต่ก็ยังมิสามารถเรียนรู้ได้เท่ากับที่คนอื่นทำได้”“นั่นมีเหตุผลอยู่เพคะ”“ที่จริงแล้ว ทั้งหมดมิใช่เป็นเพราะพรสวรรค์ที่ธรรมดาเพคะ”“แต่มีพิษชนิดหนึ่งที่ชื่อว่า…”เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น ฉินอี้ก็ตกใจเป็นอย่างมากฮองเฮาเการีบกระชับเสื้อของนางด้วยความกังวล สีหน้าของนางเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงและขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังจะพูดออกมาน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1288
ทันทีที่คำกล่าวเหล่านี้หลุดออกมาร่างกายของฟู่เฉินหวนก็แข็งทื่อดวงตาของฉินอี้เต็มไปด้วยความคาดหวังอันร้อนแรงตั้งแต่เล็กจนโต แม้เขาจะเป็นองค์ชาย แต่ก็มีเพียงมิกี่คนที่ให้ความเคารพเขาแม้กระทั่งน้องสาวของเขาเองก็มักจะลงมือทำร้ายเขาบ่อย ๆ โดยมิไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อยส่วนคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคืออ๋องผู้เป็นเทพสงครามเทพแห่งแคว้นเทียนเชวียและผู้สำเร็จราชการผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้าเขาจึงตั้งตารอที่จะได้เห็นฟู่เฉินหวนคุกเข่าด้วยความเคารพฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่จริงเขาสามารถเจรจากับฉินอี้ได้ และมีเงื่อนไขต่าง ๆ มากมายที่เขาสามารถพูดคุยกับอีกฝ่ายได้ทว่าการเจรจาต้องอาศัยยุทธวิธีและที่สำคัญกว่านั้นคือ ต้องมีจิตใจที่สงบมั่นคงแต่ในเวลานี้ ฟู่เฉินหวนมิสามารถทำเช่นนั้นได้เขาแทบจะรอมิไหวแล้วดวงตาของเขาขรึมลง พลางยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลงเสียงดังตึงเมื่อเข่ากระทบพื้นนั้นเจือไปด้วยความอึดอัดกลัดกลุ้ม แต่เป็นเสียงที่ฉินอี้ฟังแล้วรู้สึกสบายหูเป็นอย่างยิ่งมิอาจปฏิเสธได้ว่าตอนนี้เขาพอใจอย่างถึงที่สุดนี่เป็นความรู้สึกที่เขาพยายามเสาะหามาตลอดหลายปีแต่ก็มิเคยได้มันมาโดยเฉพา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1287
ในห้องขังอันเงียบงัน เสียงเฆี่ยนตีดังชัดเจนจนเหมือนได้ยินเสียงผิวหนังฉีกออกเป็นชิ้น ๆทำเอาคนที่ได้ยินรู้สึกใจสั่นที่มุมตรงทางเดิน บุรุษสวมหน้ากากที่อยู่ข้างหลังฉินอี้กำหมัดแน่นในทันทีฝ่ามือถูกจิกจนเกือบจะเลือดออกฟู่เฉินหวนที่ได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงและอดมิได้ที่จะพุ่งไปหาแต่ฉินอี้คว้าข้อมือของเขาเอาไว้“เฉินชีจะมาช่วยนางเอง”“หากตอนนี้เจ้าถูกจับได้ก็ช่วยนางออกไปมิได้ แล้วพวกเจ้าก็จะต้องตายอยู่ที่นี่”“ด้วยตัวตนของเจ้า มีแต่จะต้องเผชิญกับจุดจบที่น่าอนาถยิ่งกว่าเดิม”ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่น เขาก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าวและอดทนต่อไปฝ่ามือของเขาเหงื่อออกเมื่อได้ยินเสียงเฆี่ยนตีอย่างต่อเนื่องแต่ไม่มีเสียงร้องของความเจ็บปวด ก็สามารถบอกได้ว่า ลั่วชิงยวนกำลังทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดมากเพียงใดนั่นทำให้ฟู่เฉินหวนรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมากทว่าเขาทำได้เพียงเฝ้ามองจากที่ไกล ๆ มิสามารถเข้าไปใกล้หรือช่วยนางได้เสียงแส้ดังขึ้นอย่างมิหยุดหย่อน และเสียงแส้ในแต่ละครั้งนั้นดูเหมือนจะฟาดลงไปที่หัวใจของฟู่เฉินหวนจนเลือดสด ๆ ไหลออกมาเป็นทางเวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า และเสียงแส้น
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1286
ภายในห้องบรรทมอันโอ่อ่าฉินอี้เดินมาที่ข้างเตียงด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลยามนี้เกาเหมียวเหมี่ยวได้ทำแผลและกินโอสถเรียบร้อยแล้ว แต่ใบหน้าของนางยังคงซีดอยู่เล็กน้อยเมื่อเห็นฉินอี้เดินมาหาด้วยใบหน้าฟกช้ำและเปื้อนเลือด เกาเหมียวเหมี่ยวจึงมองเขาด้วยความมิอยากเชื่อ“ท่านแพ้ลั่วชิงยวนรึ?”ฉินอี้ขมวดคิ้วเป็นปม พลางมองบาดแผลของเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยความกังวลและพูดว่า “เหมียวเหมี่ยว บาดแผลเจ้าสาหัสมาก ช่วงสองวันนี้เจ้าควรพักผ่อนให้ดีก่อน อย่าเพิ่งเดินไปไหนมาไหนเลย”ทว่าเกาเหมียวเหมี่ยวกลับมิได้สนใจในความห่วงใยของฉินอี้นางจ้องมองฉินอี้ด้วยความโมโหแล้วยกฝ่ามือฟาดไปหนึ่งฉาดฉินอี้มิประหลาดใจแม้แต่น้อย แต่กลับมองเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยสีหน้าจริงจังและเป็นห่วง“เหมียวเหมี่ยว...”เกาเหมียวเหมี่ยวโมโหมากจนเอามือฟาดเขาสองครั้งติดต่อกันและแสดงความเกรี้ยวกราดออกมา “ขยะไร้ค่า! ขยะไร้ค่า!”“ท่านเป็นถึงองค์ชายผู้สูงส่ง แต่กลับถูกลั่วชิงยวนจัดการจนมีสภาพเช่นนี้ อับอายจนมิรู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด!”เกาเหมียวเหมี่ยวโกรธจนแทบอยากจะฉีกลั่วชิงยวนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยดวงตาของฉินอี้หรี่ลง แต่กลับมิได
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1285
แต่ขณะที่ทั้งสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างสูสีวิชาฝ่ามือที่จู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลันของลั่วชิงยวนทำให้ฉินอี้มิทันตั้งตัว เขาถูกรัวหมัดใส่อย่างต่อเนื่องจนลอยกระเด็นออกไป และกระอักเลือดออกมาการต่อสู้สิ้นจบลงในพริบตาเดียวหลายคนที่อยู่รอบด้านล้วนเห็นมิชัด“เมื่อครู่เกิดกระไรขึ้น?”“ต่อสู้กันอยู่มิใช่หรือ? เหตุใดจู่ ๆ ฉินอี้ถึงแพ้ได้เล่า?”ลั่วชิงยวนมองฉินอี้ด้วยสายตาเย็นชา “ดูเหมือนวรยุทธ์ขององค์ชายใหญ่จะเป็นอย่างที่คนเขาลือกันนะเพคะ”เทียบกับคนทั่วไปแล้ว วรยุทธ์ของฉินอี้ก็ถือว่ามิได้อ่อนด้อยเลยแต่สำหรับคนที่เป็นถึงองค์ชายนั้นช่างดูอ่อนแอนักเมื่อครู่ที่ลั่วชิงยวนลองทดสอบ ดูเหมือนว่าเขายังคงมีทักษะวรยุทธ์แบบเดียวกับที่เคยเรียนมาเมื่อก่อน และมิได้มีความก้าวหน้ามากนักเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรหากฉินอี้เพียรพยายามมากกว่านี้ ผลลัพธ์ก็คงมิเป็นเช่นนี้ฉินอีจ้องนางด้วยโทสะ ดูเหมือนจะเจ็บใจที่วรยุทธ์ของตนอ่อนด้อยเกินไป ทำให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์รอบข้างยิ่งบาดหูมากขึ้นไปอีกเขากัดฟันพลางกำหมัดแน่น และพุ่งเข้าหาลั่วชิงยวนอย่างดุร้ายเขามิยอมพ่ายแพ้เช่นนี้หรอกแต่เขากลับมิสามารถเอาชนะลั่วชิงย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1284
ลั่วชิงยวนตกตะลึง อารมณ์ความรู้สึกของนางดำดิ่งเป็นไปตามที่นางคาดเดาเอาไว้ว่ามิเหลือแม้แต่ศพอย่างนั้นหรือ?“มิพบศพด้วยซ้ำ” อวี๋โหรวกล่าวเสียงขรึมดวงตาของลั่วชิงยวนหม่นลง ดูเหมือนว่าร่างนั้นจะถูกกำจัดไปแล้วจริง ๆ ส่วนจะกำจัดอย่างไรและทิ้งไว้ที่ไหน บางทีอาจมีเพียงฆาตกรเท่านั้นที่รู้“น่าเสียดายจริง ๆ” ลั่วชิงยวนทอดถอนใจด้วยความเสียดายอวี๋โหรวจ้องนางด้วยสายตาจริงจังและพูดอย่างหนักแน่น “มิน่าเสียดายหรอก ข้าเชื่อว่าเจ้าจะกลายเป็นนางคนต่อไป!”ทันใดนั้น สายตาที่จริงจังของอวี๋โหรวก็ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลังและยังสงสัยด้วยว่าอวี๋โหรวจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือไม่ทว่าแม้แต่ศิษย์น้องหญิงก็จำนางมิได้ อีกทั้งอวี๋โหรวก็มิได้สนิทสนมกับนาง แล้วจะจำนางได้อย่างไรลั่วชิงยวนยิ้มและกล่าวว่า “ข้าจะถือว่านั่นคือคำปลอบใจก็แล้วกัน”อวี๋โหรวพูดอย่างจริงจัง “ข้ามิได้ปลอบใจเจ้า ข้าพูดจริง”หลังจากนั้น อวี๋โหรวก็ยิ้มอีกครั้งและพูดว่า “ทางข้ายังพอมียาอยู่บ้าง หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย”ลั่วชิงยวนมิค่อยเข้าใจว่า เหตุใดอวี๋โหรวถึงทำดีกับนางนางมิค่อยรู้จักอวี๋โหรวมากนัก ในภาพจ
