Share

บทที่ 1353

Author: หว่านชิงอิ๋น
“เจ้าจะไปด้วยกันหรือไม่? การเดินขึ้นภูเขามิใช่เรื่องง่ายสำหรับสตรี การมีใครสักคนไปด้วยจะปลอดภัยกว่า”

สิบกว่าคนหรือ?

คนเหล่านี้อยู่รวมกันหมดเลยหรือ?

หรือว่าทุกคนมารวมตัวกันอยู่ในหมู่บ้านนี้?

พวกโฉวสือชีจะอยู่ที่นั่นด้วยหรือไม่?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลั่วชิงยวนก็ตอบตกลง “ได้ ข้าจะไปกับเจ้า ถือโอกาสส่งเจ้ากลับด้วย”

ดูจากท้องของซูเซียงแล้ว อย่างน้อยก็เจ็ดแปดเดือน มิใช่เรื่องง่ายเลยที่นางจะขึ้นภูเขามาด้วยท้องใหญ่ถึงเพียงนี้

เดิมทีลั่วชิงยวนคิดจะเกลี้ยกล่อมว่าบนภูเขานี้มิใช่สถานที่ที่คนธรรมดาจะมาได้

แต่เมื่อคิดอีกที

เหตุผลที่เมืองแห่งภูตผีถูกเรียกว่าเมืองแห่งภูตผี ก็เพราะเมื่อขึ้นเขาแล้วจะมิสามารถบอกได้เลยว่าทุกคนที่พบนั้นเป็นมนุษย์หรือภูตผี

กอปรกับเรื่องแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้ผู้คนต่างหวาดกลัว

แต่หลายปีมานี้ ผู้คนมิรู้ว่าบนภูเขาเมืองแห่งภูตผีมีอะไร ดังนั้นยังคงมีผู้คนจำนวนมากขึ้นไปบนภูเขาแห่งนี้

บางคนก็เพื่อยา บางคนก็เพื่อทรัพย์สมบัติ

แต่ละคนต่างมีสิ่งที่ต้องการ

ลั่วชิงยวนนำสมุนไพรออกมามอบให้ซูเซียง ให้นางกลับไปต้มดื่มเพื่อช่วยบำรุงครรภ์

ซูเซียงก็รู้สึกขอบคุณมา
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1354

    ซูเซียงพูดด้วยรอยยิ้ม “มัวอึ้งอะไรอยู่ รีบกินเถิด”“ที่นี่ขาดแคลนอาหาร อย่าได้สิ้นเปลืองเลย”ลั่วชิงยวนพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “ยามนี้ข้ายังมิค่อยหิว เดี๋ยวหิวแล้วข้าค่อยกินแล้วกัน จะได้ประหยัดด้วย”ซูเซียงมิได้สังเกตเห็นความระแวดระวังของลั่วชิงยวนในยามนี้ เพียงแค่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ได้สิ เพียงแต่ยามค่ำคืนก็จงเข้านอนแต่หัววัน”“อย่าได้ออกจากหมู่บ้านในยามาราตรีเด็ดขาด!”ซูเซียงขยับเข้ามาใกล้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังลั่วชิงยวนตกตะลึง “เหตุใด?”“อย่าถามเลย อย่างไรก็ฟังข้าเถิด ยามค่ำคืนอย่าออกไปข้างนอกและอย่าออกจากหมู่บ้านเด็ดขาด! มิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น!”กล่าวจบ ซูเซียงก็มองแสงจันทร์นอกหน้าต่าง ดูเหมือนจะตระหนักได้ว่ายามนี้ค่ำแล้ว จึงรีบบอกลา แล้วลุกขึ้นเดินออกไปลั่วชิงยวนยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองซูเซียงรีบเดินกลับไปยังเรือนของตนอย่างรวดเร็วภายใต้แสงจันทร์นั้นเห็นได้ชัดว่านางมีเงาแสดงว่านางเป็นมนุษย์แล้วเหตุใดบนกระดาษแผ่นนั้นจึงบอกว่านางมิใช่มนุษย์?หรือว่าเนื้อหาบนกระดาษแผ่นนั้นมีความหมายอื่นซ่อนอยู่?นางกลับไปยังโต๊ะ แล้วตรวจสอบอาหารอีกครั้งทันใดนั้นเอง บน

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1355

    ถึงแม้จะมีปัญหาก็ตาม นางก็อยากจะดูว่าซูเซียงต้องการทำอะไรแท้จริงแล้วหมู่บ้านนี้คืออะไรกันแน่เมื่อเทียบกับการกินอาหารเหล่านี้ การออกจากหมู่บ้านโดยพลการอาจจะมีอันตรายมากกว่าหลังจากกินอาหารเสร็จ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อยนางฟุบหน้าลงบนโต๊ะ แล้วหลับไปแต่เพราะฤทธิ์ยาไม่มีผลต่อนางมากนักจึงมิได้หมดสติไปราว ๆ ยามจื่อ เสียงอุทานตกใจจากด้านนอกดังขึ้น ปลุกให้ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่นนางรีบลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างแล้วแง้มออกเพียงเล็กน้อยเพื่อมองออกไปหมู่บ้านที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด แม้แต่เสียงลมยังฟังดูเหมือนเสียงหัวเราะที่ลานด้านหน้ามีชายเตี้ยรูปร่างผอมคนหนึ่ง ดวงตาโบ๋ลึกราวกับโครงกระดูก ขอบตาดำคล้ำ ทำให้ดวงตาคู่นั้นดูใหญ่เป็นพิเศษบนใบหน้าที่ซูบผอมนั้นดูประหลาดคนที่ล้มลงบนพื้นตรงหน้าเขาคือซูเซียงชายผู้นั้นเพิ่งตบหน้าซูเซียงซูเซียงรีบเอ่ยปาก “ท่านมีฉีเสวี่ยเวยแล้วมิใช่หรือ”ชายผอมเตี้ยคนนั้นมองซูเซียงด้วยสายตาหื่นกระหาย “วันนี้ข้าอยากจะลิ้มลองของใหม่”เขากล่าวพลางเลียริมฝีปาก แล้วคว้าตัวซูเซียง ฉีกคอเสื้อของนางอย่างแรงซูเซียงตื่นตระหนก “อย่า

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1356

    ลั่วชิงยวนกำมือแน่นด้วยความวิตกกังวลในขณะที่นางกำลังจะลงมือโจมตีอย่างรุนแรงทันใดนั้น เงาร่างสีดำก็เหาะลงมากระชากตัวฝูเหมิ่งออกไปแล้วยืนขวางอยู่ตรงหน้าลั่วชิงยวนใต้แสงจันทร์ แสงที่สะท้อนจากหน้ากากนั้นทำให้ลั่วชิงยวนใจหายวาบเขานั่นเอง!เขาถึงกับมาเมืองแห่งภูตผี!การต่อสู้ของลั่วชิงยวนและฝูเหมิ่งดึงดูดให้ผู้คนออกมาดูมากมายยามนี้ผู้คนที่มามุงดูก็ยิ่งมากขึ้นในดวงตาของฝูเหมิ่งเต็มไปด้วยเจตนามุ่งสังหาร “กำลังคิดว่าคนมามากขึ้นเรื่อย ๆ อาหารน้อยลงทุกที ในเมื่อเจ้าเอาชีวิตมาส่งถึงที่ ข้าก็จะสนองให้!”ยามนี้ฉีเสวี่ยเวยเอนตัวพิงขอบประตู กอดอกแล้วตะโกนว่า “คนใบ้ผู้นั้น อย่าได้ยุ่งเรื่องชาวบ้าน”“ถึงแม้แม่นางผู้นั้นจะงดงาม แต่ก็ต้องผลัดเปลี่ยนกันมิใช่หรือ?”สายตาเย็นชาของฉีเสวี่ยเวยมองลั่วชิงยวน ในดวงตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว เหตุใดฉีเสวี่ยเวยจึงมีความเป็นศัตรูกับนางมากมายถึงเพียงนี้ชายสวมหน้ากากตรงหน้ากลับมิถอยหนีแม้แต่ก้าวเดียวร่างของเขาผอมบาง ดูมิค่อยแข็งแรง แต่ในบัดนี้เขากลับดูน่าเกรงขามนัก และมิยอมถอยแม้แต่น้อยลั่วชิงยวนรู้สึกสงสัยว่าชายผู้นี้เป็นใคร

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1357

    “ขอบคุณ”มือของชายสวมหน้ากากค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ลดมือลงซูเซียงรีบเข้ามาดึงลั่วชิงยวนเข้าไปในเรือนลั่วชิงยวนหันกลับไปมองบุรุษผู้นั้นบุรุษผู้นั้นทำท่าทางชี้ไปยังพื้นดินใต้ฝ่าเท้า เป็นเชิงบอกว่าเช้าวันพรุ่งจะมารอที่นี่ลั่วชิงยวนพยักหน้าเมื่อกลับเข้าเรือนแล้วซูเซียงก็รีบปิดประตูทันทีที่นั่งลง นางก็ยกมือกุมท้องด้วยสีหน้าเจ็บปวดลั่วชิงยวนรีบจับชีพจรให้นาง “เป็นกระไร?”ซูเซียงส่ายหน้า “มิเป็นอะไร เพียงแต่ตื่นตระหนกเกินไปจึงเจ็บเล็กน้อย มิเป็นอะไรร้ายแรง”ลั่วชิงยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ “เจ้าตั้งครรภ์ มิควรขึ้นเขามาเลย ที่นี่อันตรายเกินไป”ซูเซียงกลับยังมีรอยยิ้ม “แล้วเจ้าเล่า สตรีที่อ่อนแอเช่นเจ้าขึ้นเขามาทำกระไร?”ลั่วชิงยวนนิ่งเงียบอันที่จริงนางมีสหายอีกแปดคน แต่ยามนี้มิรู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ใด“เราทุกคนต่างมีจุดมุ่งหมายของตัวเอง และผู้คนในที่นี้ก็เช่นกัน”“ไม่มีผู้ใดยอมแพ้ง่าย ๆ แต่พวกเราถูกกักขังอยู่ที่นี่ มิสามารถขึ้นเขาไปได้อีก อาหารก็เหลือน้อยลงทุกที”ลั่วชิงยวนได้รู้ว่าอาหารของพวกเขานั้นนอกจากผักป่าแล้วส่วนใหญ่ได้มาจากการล่าสัตว์แต่พวกเขาถูกกักขัง

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1358

    จากนั้นฉีเสวี่ยเวยก็ออกจากห้องไปลั่วชิงยวนนั่งลงบนเตียงและดึงอาภรณ์ออกเผยให้เห็นบาดแผลที่หัวไหล่ นางหยิบสมุนไพรที่เก็บมาทาลงบนบาดแผลเพื่อห้ามเลือดอย่างง่าย ๆ โชคดีที่บาดแผลมิลึกทันใดนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็รู้สึกได้ถึงสายตาเย็นชานางเงยหน้าขึ้นมองในทันทีจึงเห็นว่าหน้าต่างถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อใดมิรู้ และมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองนางผ่านรอยแยกของหน้าต่างลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว รีบดึงคอเสื้อขึ้นแล้วมองไปที่หน้าต่างด้วยความระแวดระวังคนผู้นั้นคือฝูเหมิ่ง!เมื่อเป้าหมายรู้ตัวแล้ว ฝูเหมิ่งก็มิได้หลบ กลับเปิดหน้าต่างออกอย่างมิเกรงกลัวเขาอมยิ้มอย่างหยาบคาย ใช้สายตาลามกจ้องมองนางสายตาดุดันของลั่วชิงยวนจ้องมองเขาฝูเหมิ่งจ้องมองนางเช่นนี้อยู่ครู่หนึ่ง มิได้เอ่ยคำใด แต่สายตาและรอยยิ้มนั้นก็บ่งบอกทุกสิ่งเขาจะต้องทำให้ลั่วชิงยวนเป็นเหยื่อของเขาให้ได้!หลังจากฝูเหมิ่งจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็รีบเดินไปปิดหน้าต่างให้สนิทลั่วชิงยวนนอนลงบนเตียงก็มิอาจหลับลงได้ มักจะอดมิได้ที่จะมองไปยังประตูและหน้าต่างเมื่อนึกถึงฝูเหมิ่งที่แอบจ้องมองนางก็รู้สึกขยะแขยงนางจึงลุกขึ้นจัดเตรียมสมุนไพรที่เก็บม

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1359

    เรื่องนี้ทำให้ลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกสับสน รอจนฟ้ามืด แล้วเขากับนางจะยังมีเวลากลับไปหรือ?เพียงแต่ในเมื่อคนใบ้ผู้นี้กล้ารับปากตั้งแต่เมื่อคืน ก็แสดงว่าเขาคงจะมีแผนอยู่ในใจแล้วนางมอบยาให้เขา แล้วพูดว่า “ข้าก็มิรู้หรอกว่าเจ้าต้องการหรือไม่”คนใบ้อึ้งไปครู่หนึ่ง รับขวดยาไป แล้วพยักหน้าเล็กน้อยแสดงความขอบคุณลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยช่วยข้ามาแล้วสองครั้งใช่หรือไม่?”“ครั้งหนึ่งที่คฤหาสน์ตระกูลมู่ อีกครั้งหนึ่งที่จวนแม่ทัพ”“เมื่อคืนแค่เห็นเจ้า ข้าก็จำได้แล้ว”ภายใต้หน้ากาก ฟู่เฉินหวนพยายามควบคุมการเปลี่ยนแปลงของสายตา แต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงเป็นจังหวะแล้วนางจำได้จริง ๆนางได้พบเจอเขาเพียงสองครั้งหลังจากสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงพยักหน้าลั่วชิงยวนเห็นเขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาก็อดมิได้ที่จะดีใจ พลางถามด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงช่วยข้าเล่า?”“เจ้าเป็นผู้ใด?”“พวกเรารู้จักกันมาก่อนหรือไม่?”ถึงแม้ว่าลั่วชิงยวนบางครั้งจะรู้สึกว่าคนผู้นี้คุ้นเคย แต่รูปร่างของเขาต่างจากคนผู้นั้นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่เฉินหวนก็ตายไปแล้ว...ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องน

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1360

    ฝูเหมิ่ง!ชายร่างเตี้ยกำยำผู้นั้นกำลังเดินผ่านความมืดมิดมาเมื่อลั่วชิงยวนหันไปเห็นเขา แล้วสบเข้ากับดวงตาเป็นประกายของเขาก็พลันใจหายวาบฝูเหมิ่งจ้องมองลั่วชิงยวน แล้วกลืนน้ำลาย“ฟ้ามืดแล้ว หมดเวลาหนึ่งวัน พวกเจ้ากลับมามือเปล่า”“เช่นนั้นหญิงงามผู้นี้ก็เป็นของข้า”กล่าวจบฝูเหมิ่งก็กระโจนเข้าหาลั่วชิงยวนในทันทีลั่วชิงยวนตื่นตระหนก รีบถอยหลังไปสองก้าวทว่าในขณะที่ฝูเหมิ่งเข้าใกล้นาง กลับเปลี่ยนทิศทางกระโจนไปยังคนใบ้ที่อยู่ข้าง ๆลั่วชิงยวนยังมิทันได้ชกหมัดที่กำแน่น ฝูเหมิ่งก็หายไปจากตรงหน้าของนางในทันทีจากนั้นก็เห็นฝูเหมิ่งต่อสู้กับคนใบ้ผู้นั้นคนใบ้สู้ฝูเหมิ่งมิได้ ประมือกันมิกี่กระบวนท่าก็ถูกเหวี่ยงออกไปจากนั้นภาพที่ปรากฏต่อหน้าก็ทำให้ลั่วชิงยวนตกตะลึงคนใบ้กุมหน้าอก ลุกขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งหนีไปเขาวิ่งหนีมิคิดชีวิตเข้าไปในความมืดหลบหนีด้วยความตื่นตระหนกฝูเหมิ่งมิประหลาดใจ เพียงแค่หัวเราะเยาะจากนั้นก็หันกลับมามองลั่วชิงยวน“เจ้าค่อนข้างเชื่อใจเขามากเลยสินะ รู้หรือไม่ว่าเจ้าเด็กนั่นหลอกลวงเจ้าตั้งแต่แรก”“เขาเพียงต้องการหาข้ออ้างเพื่อหนีออกจากหมู่บ้าน มิได้สนใจควา

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1361

    ฝูเหมิ่งกล่าวอย่างเย็นชา พลางจับคมกระบี่ที่คมกริบ พลันหมุนกายหมายจะตัดโซ่เหล็กถึงแม้ว่ากระบี่ห้วงสวรรค์จะยังมิคมกริบถึงขั้นตัดเหล็กได้ แต่ความเหี้ยมโหดของฝูเหมิ่งก็ทำให้โซ่เหล็กมิอาจควบคุมเขาได้ในเวลานี้เอง ลั่วชิงยวนก็ฉวยโอกาสนำเข็มทิศออกมาแล้วใช้โลหิตปลุกวงเวทอัญเชิญวิญญาณ ในป่ามีภูตผีวิญญาณมากมายพุ่งเข้ามาจนเกิดลมกระโชกแรงพัดในป่าลั่วชิงยวนรู้ว่าหากฝูเหมิ่งได้กระบี่ห้วงสวรรค์คืนแล้ว วันนี้นางและคนใบ้อาจจะมิรอดชีวิตในเวลาสำคัญนี้จำต้องใช้กำลังทั้งหมดขัดขวาง!ถึงแม้ว่าจำนวนวิญญาณบนภูเขาเมืองแห่งภูตผีจะมีมากมายและกลิ่นอายชั่วร้ายก็รุนแรง แต่ลั่วชิงยวนก็มิรู้ว่าตนเองจะสามารถควบคุมพวกมันได้หรือไม่วิญญาณชั่วร้ายออกมากันเป็นฝูงฝูเหมิ่งก็อดมิได้ที่จะยกแขนขึ้นมาป้องกันจากนั้นก็ตระหนักถึงอันตราย เขามิสนใจอาการบาดเจ็บที่ฝ่ามือ บังคับตัวเองให้ใช้กระบี่ห้วงสวรรค์ดึงคนใบ้ลงมาจากต้นไม้อย่างแรงด้วยพละกำลังมหาศาล คนใบ้ล้มลง ยกมือขึ้นพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นได้ทันเวลา จึงหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บได้จากนั้นก็เหาะขึ้นถีบเข้าที่หน้าอกของฝูเหมิ่งถึงกระนั้น ฝูเหมิ่งก็ยังมิยอมปล่อยกระบี่ห้วง

Latest chapter

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1374

    ลั่วชิงยวนหยิบผงไล่งูขวดหนึ่งออกมาทาตัวนางและคนใบ้จากนั้นก็ออกเดินทางต่อเส้นทางขึ้นเขาลำบากมาก พวกเขาจึงมิได้รีบร้อนขึ้นไป หากมีอันตรายใดก็ให้คนของถูหมิงไปสำรวจเสียก่อนหลังจากเดินมาไกลพอสมควร เมื่อเดินผ่านดงหญ้าหนาทึบในป่า ทันใดนั้นก็มีมือซีดขาวยื่นออกมาจากดงหญ้าลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย แต่ก็เดินไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบในดงหญ้ามีชายผู้หนึ่งที่ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด บาดแผลทั้งหมดเกิดจากการถูกงูกัด แทบไม่มีส่วนใดดีเหลืออยู่เลยเมื่อเห็นว่ายังมีลมหายใจแผ่วเบา ทั้งสองก็ช่วยกันลากชายคนนั้นออกมาจากดงหญ้าแต่เมื่อพลิกร่างมาด้านหน้าเมื่อเห็นใบหน้าของชายคนนั้น ลั่วชิงยวนก็ใจหายวาบ“จวี้ซาน!”แต่ชายคนนั้นหมดสติไปแล้ว ลมหายใจรวยรินเต็มที ริมฝีปากดำคล้ำ มีเลือดไหลซึมออกมาจากปากจมูกและหูประสาทสัมผัสทั้งห้าแตกดับหมดแล้วลั่วชิงยวนร้อนใจ รีบหยิบขวดยาออกมา “เจ้าอดทนไว้ก่อน!”ในขณะที่นางยัดยาถอนพิษเข้าไปในปากของจวี้ซานในชั่วขณะนั้น จวี้ซานก็หยุดหายใจลั่วชิงยวนชะงักนี่คือหนึ่งในสิบวายร้าย จวี้ซานเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ดูเหมือนว่าจะมาถึงสถานที่ที่มีแต่งูเร็วกว่าพวกนางนั่

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1373

    ฉีเสวี่ยเวยกล่าวอย่างขมขื่น “ข้าเองก็มิรู้ว่านางกล่าวเช่นนั้นหมายถึงอะไรกันแน่”ถูหมิงขมวดคิ้ว คิดว่าคนที่เข้าไปข้างในต้องตายเป็นแน่จากนั้นก็มองไปยังฉีเสวี่ยเวยด้วยสายตาเย็นชา “เมื่อถึงยามโพล้เพล้ เจ้าต้องเข้าไปเป็นคนแรก!”ฉีเสวี่ยเวยตกใจจนเบิกตากว้างในป่าที่อยู่มิไกล ลั่วชิงยวนมองดูอย่างเงียบเชียบ ฉีเสวี่ยเวยคงมิคาดคิดว่าตนจะกลายเป็นผู้ที่ต้องเข้าไปสำรวจเส้นทางเป็นรายต่อไปเหตุผลที่นางปล่อยให้ฉีเสวี่ยเวยบอกเรื่องนี้แก่ถูหมิง เพราะเมื่อถึงยามโพล้เพล้ เส้นทางนี้ก็มิใช่ว่าจะเดินได้ง่ายด้านหลังดงหนามอาจยังมีอันตรายรออยู่อีกก็เป็นได้ให้ฉีเสวี่ยเวยและคนอื่น ๆ ไปสำรวจเส้นทางเสียก็ดีกลุ่มคนเฝ้ารออยู่ที่เดิม รอคอยให้ยามโพล้เพล้มาเยือนส่วนลั่วชิงยวนและคนใบ้ที่อยู่ในดงหนามก็ค่อนข้างลำบาก พวกเขาเองก็มิสามารถเคลื่อนไหวได้และรู้สึกมิสบายตัวมากในที่สุด ตะวันก็ตกดินริ้วแสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้วาดเป็นเส้นโค้งอีกครั้งดังที่คาดไว้“บัดนี้ถึงเวลาหรือยัง?” ถูหมิงถามฉีเสวี่ยเวยพยักหน้า “น่าจะถึงแล้ว”“เช่นนั้นเจ้าเดินไปข้างหน้า หากปลอดภัยก็ส่งเสียงออกมา!” ถูหมิงคว้าตัวฉีเสวี่ยเวย แล้วผล

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1372

    เมื่อฟังจากเสียงฝีเท้าแล้ว ดูเหมือนจะเป็นสตรีแต่ก็มิใช่ซูเซียงซูเซียงกำลังตั้งครรภ์ ส่วนคนผู้นี้มีฝีเท้าเบากว่าลั่วชิงยวนใจเต้นระรัวฉีเสวี่ยเวย!ในขณะที่คิดอยู่นั้น กลิ่นอายสังหารพลันแผ่ซ่านเข้ามาลั่วชิงยวนลืมตาโพลงก็เห็นกริชพุ่งตรงมาที่คอนางแต่ในขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังจะลงมือ กลับมีมือหนึ่งจับมือนางไว้เสียก่อนฉีเสวี่ยเวยตกตะลึงเพราะพวกเขาอีกครั้ง“พวกเจ้าเสแสร้งอีกแล้ว!”มิได้สลบ!ทั้งยังมิได้ถูกมัดด้วยฉีเสวี่ยเวยตระหนักได้ว่าต้องเป็นฝีมือของซูเซียง ในใจนางแอบด่าซูเซียงว่าเป็นคนสารเลวที่ทำลายแผนการของนางฉีเสวี่ยเวยมิกล้าลงมือต่อ รีบทิ้งกริชแล้ววิ่งตรงไปยังนอกห้องคนใบ้พลิกตัวลุกขึ้น รีบไล่ตามไปลั่วชิงยวนก็รีบตามไปเช่นกันแต่คาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะมีวรยุทธ์มิเลว นางหลบหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอยทันทีเมื่อลั่วชิงยวนตามไปก็มิเห็นแม้แต่เงาของฉีเสวี่ยเวยแล้วแม้แต่คนใบ้ก็หยุดฝีเท้าลงลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “หากนางไปฟ้องถูหมิง ซูเซียงอาจเป็นอันตราย”“ไปเถิด พวกเราก็ไปที่นั่นด้วย”จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังบ่อน้ำพุร้อนเมื่อไปถึง ฉีเสวี่ยเวย

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1371

    ด้วยเชื่อมั่นในการตัดสินใจของนาง คนใบ้จึงมิได้ถามอะไรอีกเมื่อพักผ่อนเพียงพอแล้วทั้งสองก็ออกเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านจนยามดึกสงัดจึงได้กลับมาถึงหมู่บ้านชาวบ้านยังคงระแวดระวังเช่นเดียวกับเมื่อวาน เมื่อรู้ว่าเป็นพวกนางจึงคลายความระมัดระวังลงถูหมิงมองทั้งสองด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนหันหลังเดินกลับห้องไปสายตาของทุกคนที่มองพวกเขาเริ่มแปลกประหลาดในคืนนี้ลั่วชิงยวนยังคงให้คนใบ้นอนพักที่ห้องของนางยามดึกสงัด ซูเซียงนำอาหารมาให้“วันนี้พวกเจ้ากลับมาช้า คงจะหิวแล้วกระมัง”“ข้าอุ่นอาหารให้แล้ว พวกเจ้ารีบกินเถิด”กล่าวจบ ซูเซียงก็นำอาหารวางบนโต๊ะทีละจานแต่เมื่อลั่วชิงยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหาร ซูเซียงกลับห้ามไว้มองนางด้วยสีหน้าจริงจัง “กินอาหารเสร็จแล้ว พวกเจ้าต้องช่วยข้าสักเรื่อง”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ได้สิ”นางตอบรับโดยมิได้ถามว่าเป็นเรื่องอะไรซูเซียงลังเลแต่ตัดสินใจรอให้พวกเขากินอาหารให้อิ่มเสียก่อนเมื่อกินอาหารเสร็จ ลั่วชิงยวนก็เช็ดปาก แล้วถามว่า “เรื่องอะไร กล่าวมาเถิด”ซูเซียงกล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ “ข้าใส่ยาลงในอาหาร”เมื่อนางกล่าวจบ คนใบ้ก็ชะงักทั้งสองนิ่งค้างไป

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1370

    “มิใช่ว่าข้าจงใจดับฝันเจ้า แต่เพราะบนเขาลูกนี้ นอกเหนือจากหมู่บ้านนี้แล้วล้วนอันตรายทั้งสิ้น”“เจ้าคงนึกมิถึงว่า เมื่อคนกลุ่มนี้ขึ้นภูเขาครั้งแรกรวมกันแล้วมีถึงร้อยกว่าคน”“แต่ในยามนี้เหลือรอดเพียงสิบกว่าคน”“บางทีบนภูเขาอาจยังมีผู้คนรอดชีวิตอยู่บ้าง แต่ก็คงมีน้อยนิด”“แทนที่เจ้าจะไปเสี่ยงภัย อยู่ที่หมู่บ้านนี้จะดีเสียกว่า”เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจได้แต่หวังว่าโฉวสือชีและคนอื่น ๆ จะยังมีชีวิตอยู่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งต้องออกตามหาพวกเขา“ข้าตัดสินใจแล้ว คนใบ้จะไปกับข้า จะต้องไม่มีกระไรเกิดขึ้น”ซูเซียงตกใจเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็มิอาจขวางได้ พวกเจ้าต้องระวังตัวด้วย”เมื่อกินอาหารเสร็จ ลั่วชิงยวนและคนใบ้ก็ออกเดินทางเนื่องจากมิรู้ว่าถูหมิงและคนอื่น ๆ ไปที่ใด ลั่วชิงยวนจึงมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ยังมิเคยไปเมื่อวานบนเขาลูกนี้มีอันตรายมากมาย มีกลลวงมากหลาย หากประมาทอาจติดกับดักและออกไปมิได้ตลอดทาง ลั่วชิงยวนพบเห็นศพมากมายมีทั้งศพที่ตายมาได้มิกี่วันและศพที่เหลือเพียงกระดูกยิ่งเดินลึกเข้าไปก็ยิ่งพบศพมากขึ้นส่วนใหญ่ถูกสั

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1369

    ดวงตาของนางเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความหวาดกลัวลั่วชิงยวนเห็นปฏิกิริยาของฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจเล็กน้อย พลันรับรู้ถึงพลังชั่วร้ายที่คืบคลานเข้ามาใกล้จากด้านหลังเสียงเตี่ยฉุยดังขึ้นเบา ๆ “ท่านแม่ ปีศาจนั่นมาอีกแล้ว”“ข้าจะจับมันไว้!”ลั่วชิงยวนยังมิทันได้ห้าม เตี่ยฉุยก็กระโจนออกไปอย่างรวดเร็วใครเล่าจะรู้ว่าทั้งสองปะทะกันเพียงมิทันถึงสามกระบวนท่า มือซีดขาวคู่หนึ่งก็คว้าจับเตี่ยฉุย แล้วพุ่งออกไปนอกห้องลมเย็นยะเยือกพัดมาพร้อมเสียงหัวเราะเยาะเย้ยลั่วชิงยวนใจกระตุก รีบกระโจนออกจากห้องไปช่วยเตี่ยฉุยคนใบ้ก็วิ่งตามออกจากห้องไปฉีเสวี่ยเวยยังคงตกอยู่ในความหวาดกลัว เงาร่างชุดแดงในความมืดที่เห็นเมื่อครู่ทำให้นางขนลุกขนพองเมื่อได้สติ นางก็รีบลุกขึ้นจากพื้นวิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างทุลักทุเลนางรีบไปยังห้องของถูหมิงในขณะที่ลั่วชิงยวนวิ่งตามออกไป ก็เห็นสตรีชุดแดงคว้าเตี่ยฉุยและกำลังจะกินเขาวิญญาณอาฆาตอันทรงพลังนั้นทำให้เข็มทิศของลั่วชิงยวนสั่นสะเทือนมิหยุดลั่วชิงยวนรีบลงมือผลักสตรีชุดแดงให้ล่าถอยไปช่วยชีวิตเตี่ยฉุยไว้ได้อย่างหวุดหวิดแต่เมื่อได้สติ เงาร่างชุดแดงก็หายไปอีกแล้วลั่วชิง

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1368

    ในชั่วขณะนั้น ฟู่เฉินหวนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง และยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความตกใจเมื่อเห็นเขามิขยับ ฉีเสวี่ยเวยก็หัวเราะอย่างจนปัญญา “เช่นนั้นข้าทำเองก็แล้วกัน”“ท่านพี่ใบ้ไปรอข้าข้างนอกได้หรือไม่?”ในยามนี้ เสียงของฉีเสวี่ยเวยหวานหยดย้อย แตกต่างจากปกติอย่างสิ้นเชิงแต่คำพูดนั้นกลับแฝงความอาฆาตมาดร้ายคนใบ้มองลั่วชิงยวนที่ถูกมัดอยู่บนพื้นด้วยแววตาซับซ้อน ก่อนหันหลังเดินออกจากห้องไปเมื่อประตูห้องปิดลงลั่วชิงยวนก็ถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัวฉีเสวี่ยเวยก้มตัวลงมาอย่างมิใส่ใจ ใช้นิ้วมือเชยคางนางขึ้น “ช่างงดงามเสียจริงเชียว”“ดูเหมือนว่าการมีรูปโฉมงดงามเกินไปก็มิใช่เรื่องดี”ลั่วชิงยวนเบือนหน้าหนี มองนางอย่างเย็นชา “ข้าไปทำกระไรให้เจ้าขุ่นเคือง เหตุใดเจ้าจึงโหดร้ายเยี่ยงนี้?”ฉีเสวี่ยเวยหัวเราะ “เจ้ามิได้ทำอะไรให้ข้าขุ่นเคือง เจ้าเพียงแค่… เป็นภัยต่อข้า”“เดิมทีในกลุ่มคนเหล่านี้ยังมีสตรีอื่นอยู่ด้วย แต่พวกนางตายหมดแล้ว”“เมื่อขึ้นเขามาแล้วก็ออกไปมิได้ มีเพียงการพึ่งพาชายที่แข็งแกร่งกว่าเท่านั้นจึงจะมีหนทางรอด”“นี่คือกลอุบายของข้า เป็นกลอุบายของข้าแต่เพียงผู้เดียว”เมื่อได้ยินด

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1367

    เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินดังนั้น ก็หรี่ตาลงเล็กน้อยประกายแสงล้ำลึกแวบผ่านดวงตา“ทางลัดอะไร?”เมื่อเห็นว่าเขาสนใจ ฉีเสวี่ยเวยก็ยิ้มอย่างพึงพอใจนางค่อย ๆ โน้มกายเข้าไปใกล้ “พวกเราต้องแลกเปลี่ยนกันและเชื่อใจกันก่อน ข้าจึงจะบอกท่านได้”กล่าวจบ ฉีเสวี่ยเวยก็ยกยิ้มมีเลศนัย คว้ามือของฟู่เฉินหวนไว้ฟู่เฉินหวนมองมือนางด้วยแววตาเย็นชาแล้วดึงมือกลับมาอย่างเย็นชาท่าทีเย็นชาบ่งบอกทุกสิ่งฉีเสวี่ยเวยยิ้มอีกครา แล้วกล่าวว่า “หากมิใช่เช่นนั้นก็ยังมีอีกวิธีหนึ่ง”“นั่นคือ… ท่านต้องช่วยข้าสังหารสตรีผู้นั้น”“แล้วข้าจะบอกทางลัดที่นำไปสู่ยอดเขาแก่ท่าน”ฟู่เฉินหวนเหลือบมองนางด้วยแววตาเย็นขา “บอกทางลัดแก่ข้า แล้วเจ้ามิอยากขึ้นเขาแล้วรึ?”ฉีเสวี่ยเวยกล่าวอย่างเสียดาย “แน่นอนว่าอยาก แต่ข้ารู้ความสามารถของตนดี การขึ้นเขาด้วยตัวคนเดียวเป็นเรื่องยากนัก”“ขอเพียงแค่เมื่อท่านขึ้นเขาไปแล้ว อย่าได้ลืมข้า พาข้าไปด้วยและพาข้าลงจากเขา ข้าเพียงต้องการมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่!”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว “เจ้าลงจากเขาบัดนี้เลยก็ได้”ฉีเสวี่ยเวยหัวเราะเบา ๆ “ท่านพี่ใบ้ ท่านยังมิรู้หรือ? เมื่อเข้ามาในภูเขาลูกนี้แล้

  • ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย   บทที่ 1366

    ลั่วชิงยวนมิได้สังเกตเห็นความตึงเครียดของเขา ยังคงกล่าวต่อไปว่า“อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเจ้านายของเจ้ามากนัก”คนใบ้มิได้ตอบลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “ซูเซียงกล่าวว่าวันพรุ่งพวกเขาคงมีแผนการบางอย่าง และวันพรุ่งข้าก็อยากจะออกไปข้างนอกด้วย”“เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่?”คนใบ้เขียนตอบว่า ไปทำอะไร? เจ้าควรพักผ่อนเพราะอาการบาดเจ็บลั่วชิงยวนกล่าวด้วยความเป็นกังวล “พูดตามตรงว่าข้ามาคราวนี้ ยังมีสหายร่วมเดินทางมาด้วยกันอีกแปดคน”“แต่พวกเขาหายไปหมดแล้ว”“พวกเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งข้า ต้องเกิดเรื่องราวอันใดขึ้นเป็นแน่ ข้าอยากจะออกตามหาพวกเขาให้เจอ”เพียงหวังว่ายามนี้พวกเขาจะยังปลอดภัยคนใบ้พยักหน้ารับคำจากนั้นเขียนคำว่า รีบพักผ่อนเถิด ก่อนลุกจากห้องไปเมื่อเขาออกไป ลั่วชิงยวนก็ปิดประตูห้องลงกลอนประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย แล้วจึงถอดอาภรณ์เพื่อทำแผลโชคดีที่บาดแผลมิลึก เป็นเพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้นหลังจากทำแผลเสร็จก็ล่วงเลยเข้ายามดึกแล้ว ลั่วชิงยวนจึงรีบล้มตัวลงนอนพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูพลัง......ขณะนี้หมู่บ้านมีแสงสลัว บ้านเรือนหลายหลังต่างดับไฟลงห้องของฟู่เฉินหวนก็มิได้จุดตะเกียงเช่นกันในขณะ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status