LOGINShare
บทที่ 1336
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1337
นางรีบวิ่งเข้าไปซ่อนอย่างรวดเร็ว ที่นี่เป็นห้องลับจริง ๆ หลังประตูมีกลไกอยู่เมื่อหมุนกลไก ประตูหินก็ค่อย ๆ ปิดลงลั่วชิงยวนสังเกตเห็นว่า หมอกวิญญาณสามารถลอยเข้ามาได้ผ่านช่องว่างใต้ประตูหิน แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่นี่น่าจะปลอดภัยจากนั้นนางก็หันกลับมา ปรากฏว่าไฟในห้องลับสว่างไสวอยู่แล้วเมื่อนางหันไปเห็นภาพเบื้องหลัง ก็ต้องตกตะลึงเนื่องจากในห้องลับที่ว่างเปล่านี้มีเพียงพรมบนพื้นเท่านั้นนอกจากนี้ก็ไม่มีสิ่งใดทว่าบนพื้นยังมีรอยเลือดสีเข้มลั่วชิงยวนใจหายวาบ พลันรีบเข้าไปตรวจสอบดูพบว่าบนพื้นนี้มีรอยเลือดหลงเหลืออยู่ มีร่องรอยการลาก และบริเวณที่มีรอยเลือดมากที่สุดนั้นเห็นได้ชัดว่าเคยมีศพวางอยู่...ลั่วชิงยวนหายใจสะดุดนางตระหนักได้ในทันทีว่าการคาดเดาของนางนั้นถูกต้องแล้วหลังจากนางถูกสังหาร ศพก็ถูกลากเข้ามาในห้องลับ ดังนั้นเมื่อมีคนมาพบจึงไม่มีผู้ใดพบศพของนางรอจนคลื่นลมสงบ ศพของนางจึงถูกย้ายออกจากที่นี่มิรู้ว่าห้องลับของหอเทียนฉีแห่งนี้มีมาตั้งแต่เมื่อใดแต่ผู้ที่สามารถค้นพบสถานที่แห่งนี้ได้จะต้องเป็นคนของสำนักนักบวช!ก่อนหน้านี้นางมิอยากสงสัย แต่ถึงตอนนี้กลั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1338
ท่าทางของเฉินชีราวกับจะสังหารได้แม้กระทั่งท่านนักบวชระดับสูงในใจของเวินซินถงเดือดดาล แต่ก็รู้ว่ามิอาจทำให้คนบ้าคลั่งอย่างเฉินชีขุ่นเคืองได้“ลั่วชิงยวน!” เฉินชีเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว พลางเรียกชื่อของลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนในห้องลับได้ยินเสียงของเฉินชี ุจึงอดมิได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อยจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน เปิดห้องลับแล้วเดินออกไปหมอกในห้องค่อย ๆ จางหายไป เฉินชีเห็นนางออกมาจากห้องลับก็ประหลาดใจเล็กน้อย“เจ้ามาได้อย่างไร...”“ข้ามิเป็นอะไร ไปกันเถิด”ลั่วชิงยวนก้าวเดินไปยังประตูเมื่อเวินซินถงเห็นนางออกมาพร้อมกับเฉินชี สีหน้าของนางก็บึ้งตึงในดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตสายตาดุร้ายราวกับจะฉีกร่างลั่วชิงยวนออกเป็นชิ้น ๆเนื่องจากลั่วชิงยวนสูดดมหมอกวิญญาณเข้าไปมากจึงอ่อนแรง นางเดินเซจนเกือบจะล้มลงเฉินชีรีบเข้ามาประคองนางในทันทีเมื่อจับข้อมือของนาง แล้วรู้ถึงสภาพร่างกายของลั่วชิงยวนในยามนี้สายตาของเขาก็ฉายแววมุ่งสังหารในทันทีเขายกฝ่ามือตบเวินซินถงอย่างแรง เวินซินถงถูกพละกำลังนี้ตบจนเกือบจะล้มลงทว่ายังมิทันล้มลง มือของเฉินชีก็บีบคอของนางในทันที แล้วกดเวินซินถงไว้กับกำแพ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1339
“นางบอกว่าเจ้ากับนักบวชระดับสูงเข้าไปในหอเทียนฉี ดูมิค่อยปกติ จึงได้มาบอกข้า”ลั่วชิงยวนพยักหน้าเป็นเช่นนั้นเองคราวนี้ต้องขอบคุณอวี๋โหรว“เจ้ากลับไปเถิด ข้าต้องการพักผ่อน”ลั่วชิงยวนปิดประตูห้องเฉินชียังมีเรื่องอยากพูด แต่ก็ติดอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นประตูที่ปิดลง ในใจก็รู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อยไฟในห้องดับลงในมิช้าเฉินชีมิได้จากไป เกรงว่าเวินซินถงจะมาหาเรื่องนางอีกนางสูดดมหมอกวิญญาณเข้าไปมาก คืนนี้จะต้องหลับใหลไปหลายชั่วยามเฉินชีมิวางใจ จึงเหาะขึ้นไปนั่งบนหลังคาเขานั่งเฝ้าอยู่ตลอดทั้งคืน......เมื่อลั่วชิงยวนล้มตัวลงนอนก็จมดิ่งสู่ห้วงนิทราแม้แต่ยามหลับก็ยังคงมิสบาย นางขดตัวอยู่ในมุมหนึ่งพลางกอดเข็มทิศอาณัติสวรรค์ไว้แน่นลั่วชิงยวนมิตื่นจนกระทั่งเกือบเที่ยงของวันรุ่งขึ้นยามราตรี เข็มทิศอาณัติสวรรค์ดูดซับพลังจากสุริยันจันทรา หมอกวิญญาณในร่างของลั่วชิงยวนจึงถูกเข็มทิศอาณัติสวรรค์ขับไล่จนค่อย ๆ สลายไปเมื่อตื่นขึ้นมา อวี๋โหรวก็มาหาพอดีทั้งยังถือยามาให้ด้วย“เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง? ข้าต้มยามาให้แล้ว รีบกินเสียสิ”ลั่วชิงยวนรับชามยามากินไปหนึ่งอึก พลันตกตะลึงเล็กน้อย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1340
ทันใดนั้น ลั่วชิงยวนใจหายวาบ“มู่หยวนหยวน?!” โฉวสือชีร้องออกมาเขาจำได้ในทันทีทั้งสามรีบไปยังริมแม่น้ำ โฉวสือชีรีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อนำศพขึ้นมามีบาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าอก แทงทะลุร่างศพดูเหมือนเกิดจากกระบี่ยาว แต่ก็มิสามารถบอกได้ว่าเป็นกระบี่ชนิดใด ดูเหมือนจะเป็นกระบี่ธรรมดาทั่วไป“เหมือนว่าเพิ่งตายไปเมื่อมิกี่ชั่วยาม” โฉวสือชีสีหน้าเคร่งขรึม“หากรู้เช่นนี้ ข้าก็ควรจะรีบมาหานาง บางทีอาจจะช่วยเหลือนางได้”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วมุ่น อดมิได้ที่จะนึกถึงตอนที่ออกจากเมืองแล้วพบเวินซินถงที่กำลังกลับมาเวินซินถงก็ออกจากวังเมื่อคืน หรือว่าจะเป็นนางที่สังหารมู่หยวนหยวน?เมื่อนึกถึงตรงนี้ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกอึดอัดใจรีบวาดยันต์รวมวิญญาณ ทว่ากลับมิสามารถรวมวิญญาณของมู่หยวนหยวนได้ เพราะวิญญาณของนางมิอยู่แล้ว!สีหน้าของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไปจากนั้นก็รีบนำเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมาคำนวณเส้นทางปรากฏขึ้นบนกระจกสุริยันจันทราลั่วชิงยวนเตรียมตัวออกเดินทางในทันที“โฉวสือชี เจ้าจัดการฝังศพของมู่หยวนหยวนเสีย ข้าจะไปตามหาวิญญาณของมู่หยวนหยวนก่อน”โฉวสือชีพยักหน้า “ระวังตัวด้วย”จากนั้นลั่วชิงยวนก็ขี
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1341
ขณะที่นางกำลังจะลงมือ อวี๋โหรวก็ดึงแขนเสื้อของนางไว้ ส่งสัญญาณให้นางหันกลับไปมองลั่วชิงยวนหันกลับไป จึงเห็นว่าบนหลังคาและด้านหลังวิหารมีศีรษะคนโผล่ออกมากำลังจ้องมองพวกนางอย่างดุร้ายลั่วชิงยวนประหลาดใจ ตอนนี้คนของหุบเขามังกรดำมารวมตัวกันแล้วหรือ?นางจึงข่มโทสะไว้ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “เจ้าทำให้สหายของข้ากลายเป็นธูปวิญญาณ!”อวี๋เซียจื่อได้ฟังก็ประหลาดใจเล็กน้อย “สหายของเจ้ารึ? ข้ามิรู้จัก”“ข้า อวี๋เซียจื่อ มิเคยนำคนที่เพิ่งตายมาทำธูปวิญญาณ แต่ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น มิคาดคิดว่าจะจับสหายของเจ้ามา”“ขออภัยด้วย”ลั่วชิงยวนกำมือแน่น “ข้าอยากรู้ว่าผู้ใดสังหารนาง! เหตุใดวิญญาณของนางจึงมาอยู่ที่นี่”“ผู้ใดต้องการธูปวิญญาณเหล่านี้?”ลั่วชิงยวนมองธูปวิญญาณที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยอารมณ์ซับซ้อนเมื่อคืนนางได้เห็นสิ่งนี้ อวี๋เซียจื่อก็เกรงว่าตนจะเดือดร้อน จึงบอกตามความจริง “มีคนมาสั่งธูปวิญญาณจำนวนมากกับข้า แต่ข้าเป็นคนตาบอด ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นผู้ใด”“บุรุษหรือสตรีก็ต้องแยกแยะได้!”อวี๋เซียจื่อจึงกล่าว “เป็นสตรี”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว สตรี!นางนึกถึงเวินซินถงในทันที!“เมื่อคืนส
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1342
“ลั่วชิงยวน!” อวี๋โหรวร้องเรียกนางรีบพุ่งเข้าไปประคองลั่วชิงยวนที่ล้มลงไอสีดำสายหนึ่งก่อตัวขึ้นที่หว่างคิ้วของลั่วชิงยวน อวี๋โหรวตื่นตระหนก พลิกตัวขึ้นหลังม้าพาลั่วชิงยวนกลับไปยังเมืองหลวงด้วยกันอย่างรวดเร็วยังมิทันถึงเมืองหลวง ลั่วชิงยวนก็ตัวร้อนจัดอวี๋โหรวคาดมิถึงว่าในธูปวิญญาณจะยังมีกับดักลอบทำร้ายลั่วชิงยวนอวี๋โหรวไม่มีเวลากลับวัง จึงได้แต่พาลั่วชิงยวนไปยังจวนของเฉินชีคนในจวนพาลั่วชิงยวนเข้าไปในห้อง ขณะเดียวกันก็มีคนออกไปตามเฉินชีอวี๋โหรวเฝ้าอยู่ข้างเตียง เปิดเปลือกตาของลั่วชิงยวนเพื่อตรวจสอบว่าดวงตาขุ่นมัวหรือไม่ ทั้งจับชีพจร ทั้งสัมผัสลำคอตอนนี้เฉินชีกระโจนเข้ามาในห้องด้วยความร้อนใจ“เกิดเรื่องอันใดขึ้น? ลั่วชิงยวนเป็นกระไร?”อวี๋โหรวมีสีหน้าเคร่งขรึม “พวกเราไปตามหามู่หยวนหยวน ผลปรากฏว่ามู่หยวนหยวนถูกทำให้กลายเป็นธูปวิญญาณ ในธูปวิญญาณนี้กลับซ่อนกลิ่นอายชั่วร้ายไว้ มันลอบทำร้ายลั่วชิงยวน”“คาดมิถึงว่ากลิ่นอายนี้จะแข็งแกร่งจนร่างกายของลั่วชิงยวนทนมิไหว นางตัวร้อนมาก”“หากมิสามารถขับไล่พลังชั่วร้ายนี้ออกไปได้โดยเร็ว เกรงว่าจะต้องนอนซมอยู่บนเตียงหลายเดือน”“ข้าจะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1343
นางรินเพิ่มอีกหนึ่งถ้วยแล้วดื่มรวดเดียวก็ยังเหมือนเดิมมิรู้สึกเปลี่ยนแปลงอะไรเมื่อดื่มชาไปถึงสี่ถ้วยติดต่อกัน นางก็เริ่มร้อนใจเมื่อดื่มถ้วยสุดท้ายไปครึ่งถ้วยจึงยกขึ้นมาดู ปรากฏว่าในถ้วยมิใช่ชา แต่เป็นโลหิต...โลหิตสีแดงสดลั่วชิงยวนตัวสั่นสะท้าน ถ้วยในมือร่วงหล่นในทันทีทันใดนั้นเอง ลมก็พัดเปิดประตูห้องอย่างแรงร่างที่กระบี่ปักคาอยู่ตรงหน้าอกปรากฏขึ้นหน้าประตูลมยามราตรีพัดผมสีดำขลับของนาง ใบหน้าที่ซีดเผือดนั้นเปื้อนโลหิตมู่หยวนหยวน!ลั่วชิงยวนใจหายวาบครู่ต่อมา มู่หยวนหยวนก็จับกระบี่ที่ปักอยู่ตรงหน้าอก แล้วค่อย ๆ ดึงออกเลือดสีแดงฉานพรั่งพรูออกมานางดึงกระบี่ออกแล้วกระโจนเข้ามาแทงลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนรีบหลบหลีก แต่มิรู้เหตุใดร่างกายกลับอ่อนแอ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะตอบโต้นางพยายามหลบด้วยความตื่นตระหนก รีบวิ่งไปยังประตูห้องแต่ทั่วทั้งหล้ากลับมืดมิด มิว่านางจะวิ่งไปที่ใดก็ล้วนมีแต่ความมืด มีเพียงร่างที่ถือกระบี่ไล่ตามนางด้านหลังเท่านั้นที่ยังคงอยู่......แสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ขับไล่กลิ่นอายชั่วร้ายที่หว่างคิ้วของลั่วชิงยวนลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่นขึ้นในทันท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1344
“แน่นอนว่า... ไม่” ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว มิลังเลแม้แต่น้อยเฉินชีก็มิประหลาดใจ เพียงแค่พยักหน้าแล้วกล่าวด้วยรอบยิ้ม “มิสำคัญหรอก ข้าจริงใจต่อเจ้าก็เพียงพอแล้ว”“หากเจ้าจริงใจต่อข้าก็ไม่มีความหมาย”“ข้าชอบสิ่งที่มีความท้าทาย”รอยยิ้มของเฉินชีเย็นชาจนทำให้คนเห็นรู้สึกหนาวสันหลัง“เจ้าออกไปเถิด ข้าอยากพักผ่อน” ลั่วชิงยวนเริ่มเวียนหัวขึ้นมาอีกแล้ว มิต้องการเสียเวลาพูดคุยกับเขาเฉินชีจึงออกจากห้องไปครู่ต่อมา ประตูก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงมิสบอารมณ์ “ข้าบอกว่าต้องการพักผ่อนมิใช่หรือ?”“ข้าเอง” หลานจียืนอยู่ที่หน้าประตู สีหน้าหม่นหมองเล็กน้อยลั่วชิงยวนหันกลับไปมอง “เข้ามาเถิด”หลานจีถือยาเข้ามา แล้วกล่าวว่า “นี่คือยาที่แม่นางอวี๋ให้ข้านำมาให้”ลั่วชิงยวนรับชามยามา เมื่อตรวจสอบแล้วว่ายาไม่มีปัญหาจึงยกขึ้นกินหลังจากกินเสร็จ หลานจีก็รับชามเปล่ามาแล้วหันหลังเดินออกไปโดยมิเอ่ยคำใดลั่วชิงยวนกินยาเสร็จก็หลับสนิทอีกครั้งขณะที่ยังรู้สึกมึนงง ดูเหมือนว่าระหว่างนั้นจะมีคนเข้ามาในห้องแต่ลั่วชิงยวนไม่มีแรงที่จะลืมตาจนกระทั่งฟ้ามืด จู่ ๆ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกร้อนรุ
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1413
คนของถูหมิงตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงฉีเสวี่ยเวยเท่านั้นในขณะที่พวกเขาเดินทางไปยังถ้ำแห่งที่หกในคืนนั้นผลลัพธ์ที่ได้กลับน่าผิดหวังเพราะในถ้ำว่างเปล่า“ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง”ถูหมิงขมวดคิ้ว “เหลืออีกหนึ่งชิ้น ทำอย่างไรดี? หรือว่าความพยายามทั้งหมดของเราจะสูญเปล่า?”พวกเขาวุ่นวายมาหลายวัน เดินทางไปเกือบทั่วทั้งภูเขาแล้วหากสมบัติหายไปเช่นนี้ เขาคงต้องฆ่าสตรีผู้นี้เป็นแน่!ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า “เหลืออีกหนึ่งชิ้นก็เหลืออีกหนึ่งชิ้น”“หาที่ปลอดภัยก่อน”จากนั้นพวกเขาก็มายังป่าที่ค่อนข้างสะอาด ไม่มีพุ่มไม้หรือวัชพืชหนาแน่นบนพื้นมากนัก ค่อนข้างโปร่งโล่งหีบทั้งห้าใบวางอยู่บนพื้นลั่วชิงยวนกล่าวว่า “เปิดหีบกันเถิด”ทันใดนั้นดวงตาของถูหมิงก็เป็นประกาย “เปิดได้หรือ?”เขาเห็นว่าบนหีบมีแต่อักขระสีเลือดปกคลุมอยู่ จึงยั้งมือไว้หลายครั้งแม้จะอยากเปิดก็ตามเมื่อได้ยินเช่นนี้จึงรีบเปิดหีบทันทีแต่เมื่อเปิดออกแล้ว ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อไปศพ?!ทั้งยังเป็นศพที่ถูกชำแหละอีกด้วย?ฉีเสวี่ยเวยก็ตกใจกลัวลั่วชิงยวนกลับสงบสติอารมณ์ สั่งให้โฉวสือชีและคนใบ้ช่วย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1412
“ใครกัน?!”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านางหากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนเพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”“เพียงเท่านั้น”มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1411
“แม้จะต้องยอมตายไปพร้อมกับถูหมิง ข้าก็ยินดี!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่บ้าง“แต่เจ้าสนิทสนมกับถูหมิงถึงเพียงนั้น น่าจะมีโอกาสฆ่าเขาได้นับครั้งมิถ้วน”ฉีเสวี่ยเวยขมวดคิ้วแน่น ดวงตาแดงก่ำ “แท้จริงแล้วคนผู้นั้นระแวดระวังตัวมาก หากมิใช่เพราะต้องการลดความระแวดระวังของเขา ข้ากับชายมากหน้าหลายตาก็คงมิ...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉีเสวี่ยเวยก็เม้มริมฝีปากแน่นหลังจากกล้ำกลืนความรู้สึกแล้ว จึงกล่าวต่อ “ในป่าครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดข้า เดิมทีตอนนั้นข้ามีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้!”“แต่เจ้าปีศาจฝูเหมิ่งนั่นบังเอิญมาขวาง!”“หากมิใช่เพราะเขา ข้าคงทำสำเร็จไปแล้ว!”ฉีเสวี่ยเวยกัดฟันพูด เต็มไปด้วยความเคียดแค้นลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นสีหน้าของฉีเสวี่ยเวย ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้น ดูมิเหมือนคนโกหกทำให้นางเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อฉีเสวี่ยเวยไปบ้างขณะที่ลั่วชิงยวนยังคงครุ่นคิด ฉีเสวี่ยเวยก็มองมาที่นาง “เจ้ายังมิเชื่อข้าหรือ?”“ขอเพียงเจ้าฆ่าถูหมิงได้ ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า! ข้าจะบอกสิ่งที่เจ้าอยากรู้ทุกอย่าง!”ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1410
ลั่วชิงยวนนอนนิ่งอยู่บนเตียง มิกล้าขยับกายทว่างูตัวนั้นกลับกัดข้อเท้านางอย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นก็รีบเลื้อยหนีไปรออยู่ครู่หนึ่ง ฉีเสวี่ยเวยเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จึงเปิดประตูเข้ามานางมิอาจมั่นใจได้ว่าพวกคนใบ้จะกลับมาเมื่อใด จึงมิกล้าเสียเวลานานหลังจากปิดประตูอย่างระแวดระวังแล้ว นางก็มายังปลายเตียง จ้องมองข้อเท้าของลั่วชิงยวนอย่างละเอียด ปรากฏว่าถูกงูกัดจริง ๆ นางต้องตายเพราะพิษนี้แน่นอน!ทันใดนั้นเอง ฉีเสวี่ยเวยก็ชักกริชออกมาแล้วเดินไปยังหัวเตียง ค่อย ๆ จรดใบมีดลงบนใบหน้าของลั่วชิงยวนแต่ในพริบตานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็ลืมตาขึ้นมาจ้องมองนางด้วยสายตาอาฆาตแค้นฉีเสวี่ยเวยพลันตกใจ แต่ก็มิได้หนีในทันที เพราะนางคิดว่าลั่วชิงยวนโดนพิษงูเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ต้องตายอยู่ดีลั่วชิงยวนรีบคว้าข้อมือของฉีเสวี่ยเวยไว้เพื่อแย่งชิงกริชมาจากนางฉีเสวี่ยเวยก็ลงมือโจมตีเช่นกัน เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสตรีผู้นี้ที่ถูกพิษแล้วจะยังมีพละกำลังมากมายถึงเพียงนี้หลังจากทั้งสองต่อสู้กันครู่หนึ่งในห้อง ฉีเสวี่ยเวยก็พ่ายแพ้ ถูกลั่วชิงยวนจับกดไว้บนโต๊ะฉีเสวี่ยเวยตกใจมาก “เจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1409
“แน่นอน”“อีกอย่าง เมื่อหาของเหล่านี้ครบแล้วเมืองแห่งภูตผีทั้งเมืองก็จะเป็นของพวกเรา แล้วยังต้องขึ้นเขาไปเอาของเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นหาปะไร”คำพูดนี้กระตุ้นความโลภในใจของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างมิต้องสงสัยพวกเขาจึงมิลังเลอีกต่อไป รีบติดตามลั่วชิงยวนไปยังเส้นทางเดิมตลอดทางยังมีงูมากมาย ลั่วชิงยวนก็หาสมุนไพรบางชนิดตลอดทางแล้วมอบให้ทุกคนผูกติดไว้บนตัวและทาตามเท้า เพื่อให้กลิ่นของสมุนไพรนั้นช่วยไล่งูดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงราบรื่นดี เมื่อยามค่ำคืนมาเยือนพวกเขาก็ออกมาจากบ่อน้ำพุร้อนนั้นอีกครั้งพวกเขากลับมายังหมู่บ้านเดิมในช่วงกลางดึกสงัดในหมู่บ้านยังมีอาหารหลงเหลืออยู่ ดังนั้นทุกคนจึงหยุดพักกินอาหารกันก่อนเมื่อฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วคนทั้งหมดก็ออกเดินทางต่อมาถึงสุสานเดิม ยามนี้วิญญาณอาฆาตเต็มไปทั่วทั้งภูเขา พลังหยินแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อลั่วชิงยวนมาถึงที่แห่งนั้นก็พบว่าปากถ้ำเปิดออกแล้วมีคนกล่าวขึ้นว่า “วันนั้นฝูเหมิ่งก็มาที่นี่!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในถ้ำแล้ว ภาพที่ปรากฏด้านในนั้นมิเปลี่ยนแปลงมากนัก สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวคือโลงศพที่ถูกล่ามโซ่นั้นระเบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1408
เมื่อได้ยินดังนั้น ความโลภก็ปรากฏในดวงตาของถูหมิง ใครเล่าจะมิปรารถนาสมบัติของเมืองแห่งภูตผี เขาตอบตกลงในทันที “ได้”ลั่วชิงยวนกล่าวต่อว่า “แต่การนำของสิ่งนี้มาจะต้องเผชิญกับอันตรายบ้าง ดังนั้นอาจจะต้องมีคนของเจ้าสละชีวิต”“แต่คนมากก็แบ่งกันได้น้อย คนตายไปบ้างก็มิจำเป็นต้องสนใจความเป็นความตายของพวกเขา”“ความลับนี้ข้าบอกเพียงเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่าได้แพร่งพรายให้ผู้ใดรู้เชียว”“โดยเฉพาะฉีเสวี่ยเวย”เมื่อได้ยินดังนั้นถูหมิงก็หันกลับไปมอง แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็มิเคยสนใจความเป็นความตายของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว“หาได้มีปัญหาไม่!”ถูหมิงรับปากอย่างง่ายดาย แต่ลั่วชิงยวนกลับยังคงระแวดระวัง “ยังมีเรื่องที่ต้องบอกเจ้าอีกอย่าง กองทัพของเมืองแห่งภูตผีถูกพวกข้าปลุกปั่นแล้ว คาดว่าอีกมินานคงไล่ตามมา”“ก่อนที่จะหาของทั้งหกชิ้นพบ อย่าได้คิดที่จะทำสิ่งใดนอกเหนือจากนี้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราต้องร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรู หากถูกพวกมันจับได้คงไม่มีใครมีจุดจบที่ดี”สีหน้าของถูหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มิคาดคิดว่าสตรีผู้นี้จะเก่งกาจมากถึงเพียงนี้ กระทั่งปลุกกองทัพของเมืองแห่งภูตผีขึ้นมาได้ดูเหมือนว่าสิ่งที่นางต้
