LOGINShare
บทที่ 72
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 73
เหยียนชางดูเหมือนยังปกติอยู่ สีผิวแดงกว่าเดิม คางของเขายกขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของเขาดูเหมือนจะมีความภาคภูมิใจเล็กน้อยซึ่งทำให้ทุกคนประหลาดใจแต่เนื่องจากฮั่วชิงหยวนยืนอยู่ข้างกายจั๋วซือหราน เขาจึงเป็นคนแรกที่เห็นสีหน้าของจั๋วซือหรานได้ในระยะใกล้มากเขาเห็น...อัจฉริยะที่หายากจากของตระกูลจั๋วมีใบหน้าอันงดงาม เดิมทีนางสีหน้าเย็นชาตลอด เมื่อนางเห็นเหยียนชางเดินออกจาก หน่วยสืบสวนพิเศษ ทันใดนั้นนาง...ยิ้ม ๆมันเป็นรอยยิ้มที่สังเกตได้ยาก ไม่ชัดเจน ร้อยยิ้มนั้นตกไปที่มุมตาและคิ้ว แวววาวในดวงตาที่สดใสอย่างที่คนอื่นพูดกัน ฮั่วชิงหยวนฉลาดมาก เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาเห็นรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่ในสีหน้าของจั๋วซือหราน เขาก็ตระหนักว่า เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแต่คนอื่นไม่ได้สังเกตร้อนยิ้มนี้แม้แต่คนของตระกูลเหยียน ก่อนหน้านี้ พวกเขาพากันหน้าซีดอยู่เลยในขณะนี้ เมื่อพวกเขาเห็นเหยียนชางเดินออกมาอย่างปลอดภัย พวกเขาอดไม่ได้ที่ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอกเหยียนชางยืนอยู่ที่ประตูของหน่วยสืบสวนพิเศษ เขามองจั๋วซือหรานจากระยะไกล และเยาะเย้ยด้วยความเย่อหยิ่งเล็กน้อย“ จั๋วจิ่ว ข้ายังคิดอยู่ว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 74
เส้นเลือดที่คอของเขาปูดขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำ ตาขาวของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือด และดวงตาของเขาดูเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้าตาดูเหมือนเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาส่งเสียงไม่ได้ เขาส่งเสียงคำรามอย่างน่าสะพรึงกลัว แต่เขาพูดไม่ได้ตามอาการเช่นนี้ รูปร่างหน้าตานี้ค่อนข้างน่ากลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อก่อนเหยียนชางเคยเป็นหัวหน้าสถาบันแพทย์หลวง เป็นคนที่มีกิริยาสง่างามตลอดเวลา แต่ตอนนี้เขาอยู่บนพื้น คุกเข่าต่อหน้าจั๋วซือหราน ดิ้นรนทุรนทุรายมันน่าตกใจจริง ๆ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็เงียบลงทันทีคนของตระกูลเหยียนรู้ตัวก่อน“อาสาม”“อาสาม เป็นอะไรขอรับ”คนของตระกูลเหยียนรวมตัวกันอยู่รอบ ๆเหยียนชาง ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลเหยียนเป็นครอบครัวแพทย์ และโดยพื้นฐานแล้วสมาชิกทุกคนในครอบครัวก็เก่งเรื่องการแพทย์ ในไม่ช้า พวกเขาก็เริ่มวินิจฉัยและรักษาเหยียนชางแต่ไม่นานพวกเขาก็พบว่า มันไม่ได้ประโยชน์!ไม่ว่าพวกเขาจะใช้วิธีรักษาแบบใด ยาแก้ปวดชนิดใด การฝังเข็มยาแก้ปวดชนิดใด ล้วนแก้ปัญหาไม่ได้อาการไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยเหยียนชางยังคงเจ็บเหมือนเดิม เขาพยายามดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดบนพื้นโดยสูญเสียหน้าท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 75
หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าของจั๋วซือหรานดูบริสุทธิ์และอ่อนโยน นางแต่งกายด้วยชุดสีขาวและดูสง่างาม อีกทั้งเป็นเพราะนางสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งทำให้นางดูสวยงามมาก และทำให้ตราแพทย์ที่ทำจากไม้ตะโกบนเอวของนางเด่นชัดยิ่งขึ้นแม่นางผู้นี้คือคุณหนูเจ็ดของตระกูลเหยียน เหยียนหยี่หลิงนางยืนอยู่ตรงข้ามกับจั๋วซือหราน คนหนึ่งสวมเสื้อสีแดง อีกคนหนึ่งสวมกระโปรงสีขาว ความแตกต่างนั้นชัดเจนมากเมื่อเผชิญหน้ากับสีหน้าที่น่าสงสารของเหยียนหยี่หลิง จั๋วซือหรานหรี่ตาลงเล็กน้อย นางมีท่าทีที่ไร้ระเบียบวินัย เมื่อคู่กับชุดสีแดง ทำให้นางดูมีเสน่ห์พิเศษ“ คุณหนูจั๋วจิ่วใช่ไหม” เหยียนหยี่หลิงเห็นจั๋วซือหรานไม่ตอบนาง ก็ขมวดคิ้วและเรียกนางอีกครั้งในที่สุดจั๋วซือหรานยิ้ม“คุณหนูเจ็ดเหยียน เจ้าไม่เป็นอะไรหรอกนะ”เหยียนหยี่หลิงไม่เข้าใจคำพูดนี้ นางขมวดคิ้ว "ข้าสบายดี คนที่เดือดร้อนตอนนี้คืออายามของข้า คุณหนูจั๋วจิ่ว หวังว่าเจ้าเอายาแก้พิษให้เราเดี๋ยวนี้ ครอบครัวของเราจะไม่หาเรื่องเจ้า”จั๋วซือหรานยืนตรงกอดอกและมองเหยียนหยี่หลิง นางรู้สึกตลก"เจ้าหมายถึง เหยียนชางเป็นเช่นนี้เพราะข้าวางยาพิษเขาหรือ"เหยียนหยี่หลิงขมวด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 76
เหยียนหยี่หลิงยิ่งเห็นจั๋วซือหรานมีท่าทีเช่นนี้ นางไม่พอใจมากขึ้น นางฉวยโอกาสพูดทันที "ดูสิ เจ้าอธิบายไม่ได้ ถึงอย่างไร เจ้าก็เป็นหญิงสูงศักดิ์ในเมืองหลวงเช่นกัน และเจ้ามีชื่อเสียงอย่างมาก เจ้าจะเลวทรามขนาดนี้ได้อย่างไร ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลังจากตระกูลเฟิงเลิกหมั้นกับเจ้าแล้ว พวกเขาไม่อยากติดต่อกับเจ้าเลย…”คำพูดของเหยียนหยี่หลิง ซึ่งฟังแล้วค่อนข้างสมเหตุสมผลเมื่อฟังแรก ๆ ทำให้หลายคนเริ่มเชื่อคำพูดของนาง และมีบางคนเริ่มพยักหน้าเห็นด้วยแล้ว"ใช่ ๆ ตระกูลเหยียนไม่แย่งอะไรกับคนอื่นมาตลอด จั๋วจิ่วนี่มันจริง ๆ เลย มาหาเรื่องกับคนดี ๆ อย่างคนของตระกูลเหยียน เสมอ"“แถมยังทำให้เหยียนชางเป็นเช่นนี้ เหยียนชางซวยจริง ๆ ต้องเสียชื่อเสียงที่เขารักษามานาน…”“นี่ แม่นางจั๋วจิ่ว อะไรที่ให้อภัยได้ ให้อภัยเถิด เจ้ารีบเอายาถอนพิษออกมาสิ อย่าทำให้สองตระกูลต้องโกรธกัน”แต่ก็ยังมีบางคนที่ยังคงรู้เรื่องอยู่และไม่ถูกคำพูดนั้นปิดบังสายตา ตัวอย่างเช่น คุณชายห้าของตระกูลฮั่ว ฮั่วชิงหยวน เขาขมวดคิ้วและพึมพำว่า "ไม่ใช่สิ ทั้ง ๆ ที่จั๋วจิ่วเป็นผู้ที่ได้รับความอยุติธรรมอย่างเห็นได้ชัด มันจะเป็นความผิดของนางได้อ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 77
ทุกประโยคกำลังตบหน้าเหยียนหยี่หลิงและสมาชิกของตระกูลเหยียนเหยียนหยี่หลิงอ้าปาก เหมือนอยากพูดอะไรอีกแต่ชายหนุ่มของตระกูลเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ พูดด้วยน้ำเสียงเข้มว "หยี่หลิง ไปกันเถิด อาการของอาสามไม่ดี เรากลับไปก่อน"ว่าเขาอาการไม่ดี แต่จริง ๆ แล้ว หากต้องพูดตามความจริง มันก็เหมือนครร้ายอย่างจั๋วจิ่วพูดในก่อนหน้านี้เหยียนชางเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ จนเขาเกือบหมดสติ... ไม่ อาจไม่สามารถพูดได้ว่าเขาหมดสติต้องยอมรับว่า ฝีมือของซือหลี่ตันติ่งโหดร้ายจริง ๆ ไม่รู้เขาใช้ยาชนิดใด เหยียนชางเจ็บปวดมากจนเกือบจะสูญเสียร่างมนุษย์ แต่เขายังคงตื่นตัวอยู่มาก มีสติอย่างมากเขายังได้ยินคำพูดของพวกเขาเขาไม่อาจเป็นลมได้ เขาทำได้เพียงตื่นตัวและทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดแสนสาหัสเขาจะรู้สึกอย่างไรหลังจากการทรมานนี้จบลง เขาจะโกรธหรือจะเกลียดชัง หรือกลัวจนตัวสั่น ยากที่จะพูดแต่ในขณะนี้ อารมณ์ในใจของเหยียนชางคือความเสียใจ เขาเสียใจจริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงยุ่งกับผู้หญิงคนนี้จากตระกูลจั๋ว ทำไมเขาถึงยุ่งกับคนบ้าคนนี้ของตระกูลจั๋วผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริง ๆ เมื่อก่อนนางยอมถอนหมั้นกับตระกูลเฟิง และต่อต้านกับตระก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 78
ตอนนี้เขาทำได้เพียงไปจากที่นี่ต่อหน้าทุกคนเท่านั้น ถึงแม้มันจะดูน่าอายนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว แม้ว่ามันจะน่าอายหรือต้องเสียหน้า แต่อย่างน้อยก็ยังมีตระกูลเหยียน ที่น่าอายกว่านี้อีก ตระกูลเหยียนและเหยียนชางที่กลั้นขับถ่ายไม่อยู่เสียหน้าหนักกว่าเขาเพียงแต่คุณท่านจั๋วลิ่วยังไม่ทันกัดฝันไปจากที่นี่มีคนฝูงหนึ่งรีบมาที่นี่แล้วผู้คนจำนวนมากในปัจจุบันต่างมาจากครอบครัวชนชั้นสูง ดังนั้นพวกเขาจึงจำคนฝูงนี้ได้โดยดูจากเสื้อผ้าของพวกเขา“นั่นเป็นเหล่าผู้อาวุโสของตระกูลจั๋ว …ไม่ใช่หรือ”“ดูท่าทาง ข่าวจะแพร่กระจายเร็วพอเนี่ยนะ”แน่นอนว่า พวกคนที่กำลังมานั้นไม่ใช่ผู้อาวุโสของสำนักงานใหญ่ของตระกูลจั๋ว แต่เป็นคนรับใช้ของผู้อาวุโสแต่ละคน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงคนรับใช้ แต่ฐานะของพวกเขาในตระกูลจั๋ว ก็ไม่ได้ต่ำเกินไปการที่พวกเขามาที่นี่ โดยพื้นฐานแล้วแสดงถึงเจตจำนงของผู้เฒ่าแต่ละท่านแล้วคนรับใช้สองคนเดินไปหาคุณท่านจั๋วลิ่ว ส่วนคนรับใช้อีกสองคนเดินไปหาจั๋วซือหรานคนรับใช้สองคนกำลังเดินไปหาคุณท่านจั๋วลิ่วด้วยใบหน้าบูดบึ้งและกระซิบว่า " คุณท่านลิ่ขอรับ เหล่าผู้อาวุโสอยากให้ท่านกลับไปประเดี๋
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 79
ถังหยวนมีนิสัยเช่นเดียวกันกับผู้อาวุโสใหญ่ เป็นคนที่พูดไม่มาก หลังจากได้เขายินคำพูดของจั๋วซือหราน เขาก็เงียบไปสองสามวินาทีแล้วพยักหน้า“ข้าน้อยเข้าใจขอรับ ข้าจะถ่ายทอดคำพูดของคุณหนูแก่ผู้อาวุโสใหญ่ขอรับ ”ถังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามอีก"ข้าน้อยอยากจะถามคุณหนูอีกครั้ง พลังแห่งสายเลือดของตระกูลจั๋วตื่นตัวจริง ๆ หรือขอรับ"จั๋วซือหรานยิ้มอย่างเดียว แต่นางไม่ได้ตอบคำถามนี้ นางเพียงแค่พูดว่า " ท่านลุงถัง สรุปข้าต้องให้พลังแห่งสายเลือดของตระกูลจั๋วตื่นตัวก่อน ถึงจะได้รับความยุติธรรม หรือความยุติธรรมจะมีอยู่เสมอเจ้าคะ"ถังหยวนได้ยินคำพูดนี้ เขาไม่พูดอะไร ในที่สุดก็หันหลังกลับไปกับคนรับใช้อีกคนความตื่นเต้นเกือบจะสิ้นสุดลงแล้ว จั๋วซือหรานไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป นางมองไปที่ผู้คนรอบตัวนางที่กำลังรอดูเรื่องตลกของนางนางพูดเสียงดัง"วันนี้ทุกคนมาที่นี่เพื่อดูเรื่องตลกของข้า ข้าขอโทษที่ข้าทำให้ทุกคนดูเรื่องตลกไม่ได้ แต่วันนี้มีการแสดงที่ดีให้ทุกคนชม ดังนั้นทุกคนไม่ได้มาเสียเปล่า ๆ ""การแข่งขันที่ตระกูลเหยียนประกาศในอีกไม่กี่วัน ราวกับว่าชัยชนะอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 80
“ใช่ คุณหนูจิ่ว บ้าของข้าจะจัดงานเลี้ยงน้ำชาในอีกสองวันข้างหน้า มิทราบว่าคุณหนูจิ่วโปรดให้เกียรติข้าไหม”ไม่น่าแปลกทำไมคนเหล่านี้จึงเปลี่ยนทัศนคติต่อจั๋วซือหรานทันที เพราะแพทย์กลั่นยาในเมืองหลวงไม่ได้มีฐานะสูงส่งสักเท่าไร ก็เพียงพอที่จะให้เหล่าตระกูลที่พอมีฐานะไปตีสนิทยิ่งไปกว่านั้น แพทย์กลั่นยาคนนี้เป็นลูกหลานของตระกูลจั๋ว ซึ่งเป็นหนึ่งในห้าตระกูลชนชั้นสูงขุนนางธรรมดา ๆ อย่างพวกเขาสามารถส้างโอกาสกับผู้ที่มีพรสวรรค์อย่างจั๋วซือหราน และไม่ต้องสงสัยเลยว่า พวกเขาจะมีชื่อเสียงที่ดีโดยไม่มีวันเสียหน้าแต่จั๋วซือหรานไม่สนใจการพยายามสร้างความสัมพันธ์ของคนเหล่านี้ ดังนั้นนางจึงจากไปและกลับไปที่จวนของนางโดยตรงฝูซูเห็นคุณหนูของเขาสอบติดแพทย์กลั่นยาอย่างราบรื่น เขาดีใจอย่างมากเขาตื่นเต้นจนนั่งไม่ลงและวนเวียนอยู่ในสนามต่อไป เพื่อแสดงความดีใจของเขา“คุณหนู คุณหนูเก่งมากจริง ๆ เราควรไปบอกเรื่องนี้กับฮูหยิน ฮูหยินจะได้มีความสุขดีไหมขอรับ” ฝูซูเสนอความคิดเห็นจั๋วซือหรานส่ายหัว "ไม่จำเป็นต้องบอกแม่อย่างจงใจ จวนจั๋วต้องรู้เรื่องของวันแล้วแน่ ๆ และแน่นอนว่าเรื่องนี้จะแพร่กระจายไปสู่หูของแม่"
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 990
"แต่พวกของลุงเจ้าบอกว่า ตระกูลของแม่นางทางนั้น เหมือนจะค่อนข้างกระตือรือร้นกับเรื่องนี้ บอกว่าถึงอย่างไรก็เป็นคุณหนูจากสำนัก เรื่องนี้ถ้ากำหนดแล้ว จะเป็นประโยชน์กับเสี่ยวหวาย ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นประโยชน์กับเจ้าด้วย เจ้าเองก็รู้ ว่าน้องชายเจ้า..."เซี่ยอวิ๋นเหนียงส่ายหัวเอ่ยต่อว่า "ถ้าบอกว่าเพื่อตัวเขาเอง เขาก็จะไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่ถ้าบอกว่าเป็นประโยชน์กับเจ้า เขาก็จะไม่มีความเห็นอื่นอีก"พอฟังถึงตรงนี้ จั๋วซือหรานก็เม้มปาก นิ้วมือกำแน่นขึ้นมา กดเสียงต่ำลงถามว่า "จากนั้นล่ะ?""จากนั้นเด็กคนนี้เดิมทีคิดจะกลับมา เพื่อถามการตัดสินใจจากเจ้าด้วยตัวเอง เขาบอกว่าจะฟังเจ้า เขาไม่มีความเห็นอะไร" เซี่ยอวิ๋นเหนียงคิดๆ แล้วก็พูดคำพูดของจั๋วหวายตอนนั้นออกมาคำพูดเดิมของจั๋วหวายตอนนั้นคือ: 'ข้าเองไม่ใช่ว่าจะตัดสินใจหรือเลือกเองไม่ได้ แต่พี่สาวข้าฉลาดกว่าข้า สายตากว้างไกลกว่าข้า ดังนั้นต่อให้นางบอกว่าได้ก็ไม่แน่ว่าอาจจะเหมาะกับข้า แต่ถ้านางบอกว่าไม่ เช่นนั้นก็คือไม่ ข้าจะฟังท่านพี่'จั๋วซือหรานสูดหายใจลึก ถามต่อว่า "ท่านแม่ เสี่ยวหวายเริ่มไม่สบายตั้งแต่ตอนไหน?"เซี่ยอวิ๋นเหนียงคิดอย่างละเอียด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 989
จั๋วซือหรานเองก็พาแม่ไปนั่งบนรถม้าคันหนึ่งระหว่างทางที่รถม้าแล่นตรงไปยังจวน เซี่ยอวิ๋นเหนียงก็รีบถามขึ้นว่า "หรานหราน นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เสี่ยวหวายมีตรงไหนแย่ไหม?"เสียงของนางมีความร้อนรน "แม่ไม่ดีเอง แม่คิดไม่ถึงว่าบ้านตายายเจ้าจะแอบทำแบบนี้ เสี่ยวหวายมีอะไรไม่ดีกันแน่? แม่ได้ยินความหมายเจ้าก่อนหน้านี้ อาการป่วยของเสี่ยวหวาย มันไม่ถูกต้องใช่ไหม?"จั๋วซือหรานครุ่นคิดพักหนึ่ง นางเดิมทีไม่อยากให้แม่ตกใจแต่ก็เข้าใจดี ยิ่งตอนนี้พูดไม่ชัดเจน แม่ก็จะยิ่งถูกทำให้ตกใจง่ายขึ้นดังนั้นจั๋วซือหรนพอคิดไปครู่หนึ่ง จึงกลั่นกรองคำพูดแล้วเอ่ยว่า "ท่านแม่ยังไม่ต้องร้อนใจกังวล เป็นแค่การคาดการณ์ของข้าเท่านั้น ท่านตอบคำถามส่วนหนึ่งข้ามาก่อน ข้าจึงจะพิจารณาได้ว่าตอนนี้คือสถานการณ์แบบไหน"เซี่ยอวิ๋นเหนียงรู้ว่าลูกสาวเป็นคนฉลาด เรื่องทุกเรื่องอยู่ในการควบคุมหมด จึงรีบพยักหน้ารับ "เจ้าแค่ถามมา ถ้าแม่รู้ แม้จะบอกเจ้าให้หมด!""ตอนนี้ตระกูลเซี่ย...ยังเป็นท่านตาที่ดูแลหรือเปล่า?" จั๋วซือหรานถามขึ้นมาเซี่ยอวิ๋นเหนียงถอนหายใจเบาๆ "ข้าเองกลับไปถึงเพิ่งรู้ ว่าสุขภาพตาของเจ้าแย่ลงทุกปี ไม่กี่ปีน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 988
เซี่ยหมิงอี้คิดๆ ยังเอ่ยขึ้นเสียงต่ำว่า "เดิมทีเรื่องงานแต่งงานของลูกต้องมีพ่อแม่เป็นคนตัดสินใจ ไม่ใช่พี่สายมาตัดสินนะ เจ้ากับเสี่ยวหวายถูกตระกูลจั๋วขับไล่ออกมา ไม่มีตระกูลจั๋วมาจัดการให้พวกเจ้า พวกเราในฐานะผู้อาวุโส จัดการเรื่องนี้ให้เสี่ยวหวายมันก็สมเหตุสมผลดี เจ้าทำไมถึงต้องโมโหเพราะเรื่องนี้..."จั๋วซือหรานหัวเราะเย็นชา "ความหมายก็คือ พวกท่านแค่จัดการให้เสี่ยวหวายยังไม่พอ แต่หลังจากนี้ยังคิดจะวางท่าทางเป็นผู้อาวุโสในตระกูล แล้วมาจัดแจงให้ข้าด้วยว่างั้น"เซี่ยหมิงอี้หน้าแข็งไปจั๋วซือหรานเอ่ยต่อ "ยิ่งไปกว่านั้นข้าเป็นพี่สาวคนโต ข้าตัดสินใจได้อยู่แล้ว ข้าตอนนี้ไม่ใช่แค่พี่สาวของจั๋วหวาย ลูกสาวของเซี่ยอวิ๋นซี ข้ายังเป็นผู้อาวุโสของตระกูลจั๋วอีกด้วย สามข้อนี้ ข้าจัดการงานแต่งงานที่ดีให้กับน้องชายข้าในอนาคตได้เหลือๆ ไม่ต้องลำบากพวกท่านแล้ว!"มือของจั๋วซือหรานออกแรงเพิ่มขึ้น!ดวงตาของเซี่ยหมิงอี้เบิกกว้างขึ้น ในสายตามีความตกตะลึงขึ้นมา!เพราะ...เขาพบว่า นางหยวนแม้จะถูกบีบคอไว้แต่ตอนที่จั๋วซือหรานออกแรงเพิ่ม คอของเขาก็ถูกรัดแน่นขึ้น เจ็บปวดตามขึ้นมาแล้ว!เซี่ยหมิงอี้กระทั่งในดวงต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 987
การก่อเรื่องกะทันหันของจั๋วซือหราน บวกกับท่าทางของคนของหน่วยคุ้มกันกับองครักษ์เงาที่พุ่งเข้าไปควบคุมขบวนรถอย่างรวดเร็วแน่นอนว่าทำให้คนอื่นๆ ในรถม้าตกใจลุงใหญ่ของจั๋วซือหราน หรือก็คือเซี่ยหมิงอี้พี่ชายคนโตของเซี่ยอวิ๋นเหนียง เดินลงมาจากรถม้าหน้าขรึม"อวิ๋นซี นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เซี่ยหมิงอี้มองไปทางเซี่ยอวิ๋นเหนียง ถามเสียงขรึมจากนั้นสายตาก็เหลือบไปทางจั๋วซือหรานผาดหนึ่ง ถามขึ้นว่า "เข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า?"คอของนางหยวนยังคงถูกบีบอยู่ในมือจั๋วซือหราน ท่าทางนั้น เหมือนหิ้วไก่ตัวหนึ่งอยู่ไม่ผิดเพี้ยนเพียงแต่ว่า ยังพอส่งเสียงอะไรออกมาได้ เสียงของนางหยวนกับสายตานั้นพรั่นพรึงเหมือนกัน "พี่ พี่ใหญ่! ช่วยข้าด้วย!"เซี่ยหมิงอี้เอ่ยกับจั๋วซือหรานเสียงขรึม "หรานหราน นี่ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ เจ้าปล่อยป้ารองเจ้าลงก่อนเถอะ ครอบครัวเดียวกันอย่าทำร้ายกันให้ชาวเมืองเขาหัวเราะเยาะเลย"คำพูดนี้พูดไว้ถูกต้อง ถ้าหากเป็นเรื่องสำคัญของภาพรวม จั๋วซือหรานจะทำตามที่เซี่ยหมิงอี้ว่าแน่นอนแต่ว่านางไม่ใช่คนที่จะต้องเห็นภาพรวมเป็นเรื่องสำคัญเสียทุกเรื่องคนที่นางใส่ใจเดิมทีก็มีไม่เยอะอยู่แล้ว แม่แ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 986
นางหยวนแน่นอนไม่คิดจะผิดใจกับหลานสาวคนนี้ แม้จะบอกว่าไม่รู้ว่าที่ลือกันเป็นจริงอยู่กี่ส่วน แต่คนผู้นี้ เป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แล้วยังเป็นโหวหญิงอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีตำแหน่งขุนนางในตัวแน่นอนต้องให้ความสำคัญเป็นพิเศษนางหยวนหยุดไปครู่หนึ่ง จึงพูดว่า "หรานหราน เจ้าเข้าใจบ้านพวกเราผิดแล้ว เสี่ยวหวายไม่ได้ถูกขังไว้ในอวิ๋นหลิวไม่ให้กลับเมืองหลวง แต่หลังจากเขาไปที่อวิ๋นหลิว อาจจะเพราะการกินอยู่ไม่สบายหรืออะไรสักอย่าง ร่างกายก็ไม่ค่อยดีมาโดยตลอด เส้นทางกลับมาก็ไกลแล้วยังขรุขระด้วย ดังนั้นจึงให้เขาอยู่ที่อวิ๋นหลิว รอให้ร่างกายดีแล้วค่อยกลับมาเมืองหลวง"เดิมทีขณะที่พวกนางพูดกันก็กำลังเดินไปด้านในเมืองหลวงแต่พอนางหยวนพูดคำนี้ เท้าของจั๋วซือหรานก็หยุดลงทันทีนางหันมามองนางหยวนนิ่งๆนางหยวนถูกสายตาของนางมองจนลนลาน "หรานหราน เจ้า เจ้า...ทำไมมองข้าแบบนั้น?"จากนั้นนางจึงเห็นรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจบนใบหน้าจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานก็ถามนางเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้มมาคำหนึ่ง "ท่านป้า ไม่รู้ว่าครั้งนี้มีแค่ท่านป้าที่มากับท่านแม่ใช่ไหม?"นางหยวนแม้จะถูกนางจ้องจนรู้สึกลนลาน แต่พอได้ยินคำถามท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 985
จั๋วซือหรานอันที่จริงก็สังเกตเห็นตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว ว่าครั้งนี้ท่านแม่ไม่ได้กลับมาคนเดียวแต่นางเองก็ไม่ได้รู้สึกเกินคาดนัก เพราะครั้งนี้ที่ให้ท่านแม่กลับไปบ้านตายาย หนึ่งก็คือกลับไปเยี่ยมญาติ สองคือคิดจะให้บ้านของตายายเข้าไปอยู่ในตลาดวัตถุดิบยาของเมืองหลวงดังนั้น ถ้าหากบ้านตายายจะให้คนกลับมาเมืองหลวงด้วยกัน มาหารือเรื่องการค้า จั๋วซือหรานก็ไม่รู้สึกมีปัญหาอะไรตอนนี้พอเห็นหญิงสาวคนนี้เดินมา แล้วยังตัดบทสนทนาของนางกับท่านแม่ด้วย จั๋วซือหรานจึงถามว่า "คนผู้นี้คือ?"เซี่ยอวิ๋นเหนียงเอ่ยขึ้นข้างๆ "นี่คือป้ารองของเจ้า"จั๋วซือหรานพยักหน้าเล็กน้อย "ท่านป้ารอง"นางหยวนเองก็พยักหน้าให้จั๋วซือหราน"ป้ารองเมื่อครู่พูดถึงน้องชายข้า" เสียงของจั๋วซือหรานมั่นคงมาก "เสี่ยวหวายเขาทำไมหรือ?"นางหยวนเดิมทีรู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้น่าจะจัดการได้ไม่ยาก ถึงอย่างไรก็เป็นแค่หญิงสาวเท่านั้นแต่พอได้เห็นกับตา แล้วยังเห็นหัวหน้าหน่วยคุ้มกันของค่ายป้องกันลาดตระเวน มีท่าทีเกรงอกเกรงใจกับจั๋วซือหรานนางหยวนจึงไม่กล้าเล่นใหญ๋ แค่รู้สึกว่าหลานสาวคนนี้ ไม่ใช่แค่คนธรรมดาง่ายๆ อย่างที่พวกเขาคิดเสียแล้วน่าจะเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 984
หานกวงฟังฟังไม่ออกถึงอารมณ์ใดจากในน้ำเสียงเขา แต่ฟังออกว่า นายท่านไม่ค่อยเบิกบานนัก......จั๋วซือหรานให้ความสำคัญกับแม่และน้องชายมาโดยตลอด ดังนั้นตอนที่เซี่ยอวิ๋นเหนียงกลับเมืองหลวง จั๋วซือหรานจึงออกไปรับที่ประตูเมืองด้วยตนเองคนคุ้มกันที่เฝ้าประตูเมืองก็ล้วนเปลี่ยนผลัดกันมาจากค่ายป้องกันลาดตระเวน พอเห็นจั๋วซือหรานเข้ามา จึงกระตือรือร้นกันอย่างกับอะไรดีถ้าไม่ใช่จั๋วซือหรานปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก พวกเขาคงจะเอาเก้าอี้มาให้นางนั่งที่ประตูเมืองแล้ว...มานั่งเหมือนคนแก่ที่ประตูเมือง มันคงไม่ค่อยน่าดูนักแต่พวกเขากังวลว่าจั๋วซือหรานจะเหนื่อย ถึงแม้ในใจพวกเขาไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่านี่คือจอมโฉดรับมือกับพวกโจรพรมแดนใต้มานะจอมโฉดอะไร? จอมโฉดก็ยังเป็นหญิงสาวนะ แล้วสองวันนี้อากาศก็เป็นช่วงที่อากาศเย็นลงด้วย ประตูเมืองเองก็มีลมผ่านรอบด้าน คนมารอที่นั่นนานๆ คงได้ถูกลมพัดจนตัวชาดังนั้นหัวหน้าหน่วยคุมกันประตูเมือง จึงมาเตือนอย่างหวังดี ให้จั๋วซือหรานไปนั่งรอที่แผงน้ำชาข้างทางดีกว่า"ถ้ารถม้าของฮูหยินมาถึง ข้าจะมาแจ้งแม่นางทันทีเลย ไม่ต้องกังวล คอยหลบลมอยู่ตรงนี้เถิด วันนี้ลมแรงมากจริงๆ"อีกฝ่า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 983
จั๋วซือหรานหลังได้ยินคำนี้ ก็เพียงแค่ยิ้มบางๆ "ทุกคนไม่ใช่เด็กกันแล้ว ใครทำเรื่องอะไรไม่มีสาเหตุกันบ้าง""เพียงแต่สาเหตุของท่าน ผลของมันข้ากลับต้องมาแบกรับ ตอนนี้ใครเมืองหลวงใครไม่รู้บ้าง ว่าจั๋วซือหรานอย่างข้าถูกท่านอ๋องทอดทิ้งไปแล้ว" เนื้อหาในคำพูดของจั๋วซือหรานแม้จะเป็นเช่นนี้แต่ในน้ำเสียงอันที่จริงก็ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไร นางเหมือนจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล แข็งแกร่งเหมือนต้นกก"ข้าโดนบังคับให้รับผิดชอบเรื่องนี้โดยไม่รู้สาเหตุ แล้วยังไม่ยอมให้ข้าได้คิดหาวิธีเองเลยหรือ?"ตอนที่นางพูดกับเฟิงเหยียน ใบหน้ายังมีรอยยิ้มจางๆ อยู่ด้วย ราวกับว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยนางเอ่ยต่อ "นี่มันเหตุผลอะไรกัน?"เฟิงเหยียนนิ่งงัน ไม่พูดอะไรไปพักหนึ่งจั๋วซือหรานเลิกคิ้วขึ้น ไม่คิดจะรอให้เขาเอ่ยปากด้วยเช่นกัน ถึงอย่างไรสมองก็ไปหมดแล้วนี่ ในปากเองก็คงไม่มีคำพูดอะไรดีดีนักพอหมุนตัวจะเดินไป ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของชายหนุ่ม ดังลอดเข้ามาด้านหลัง "ปันอวิ๋นเป็นคนรู้จักเก่าของข้า"จั๋วซือหรานพยักหน้า "ก็เดาได้อยู่"เฟิงเหยียนเม้มปาก คิ้วขมวด "ข้ากับเขามีบุญคุณความแค้นกัน ถ้าเขามาหาเรื่องเจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 982
จั๋วซือหรานคาดไว้แล้ว จึงไม่ได้ห้ามแสดงชัดเจนว่าไม่กลัวว่าเฟิงเหยียนจะรู้ กระทั่งพูดได้ว่า ตั้งใจให้เฟิงเหยียนรู้ด้วยซ้ำแล้วก็เป็นไปตามคาด นี่ก็ไม่ใช่เข้ามาแล้วหรือชายหนุ่มนิ่งงันไปครู่หนึ่ง จึงรู้ว่า "ทำไมต้องเป็นปันอวิ๋น"จั๋วซือหรานฟังออก ว่าระหว่างชายหนุ่มกับปันอวิ๋น น่าจะมีอะไรกันอยู่ไม่เช่นนั้นปันอวิ๋นเองก็คงไม่ดื้อแพ่งคิดแต่จะบรรลุความร่วมมือหมั้นหมายกับนางแล้ว"แล้วทำไมถึงเป็นปันอวิ๋นไม่ได้" จั๋วซือหรานยิ้มเรียบๆ สายตามองเขา "เขาก็หน้าตาดีอยู่นี่""แค่เพราะเรื่องนี้หรือ?" ในดวงตาคิ้วที่เฉียมคมลึกซึ้งของชายหนุ่ม มีอารมณ์อื่นแทรกเข้ามา"ไม่อย่างนั้นจะเพราะอะไรล่ะ?" จั๋วซือหรานตอบ "เพียงแต่ ท่านอ๋องเอาฐานะอะไรเข้ามาถามข้ากัน?"จั๋วซือหรานมองสีหน้าเขา ในที่สุดก็ไม่เหลือรอยยิ้มใดอีก แม้แต่รอยยิ้มบางๆ ที่ไม่ได้อยู่ในดวงตาก่อนหน้า ก็หายไปจากใบหน้างามของนางหมดแล้ว"จะยุ่งมากไปหน่อยหรือเปล่า?" จั๋วซือหรานมองเขาสายตาเย็นชาชายหนุ่มถูกนางจ้องเย็นชาเช่นนี้ ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนในใจอะไรบางอย่างขาดหายไป เหมือนมุมไหนสักมุมกำลังถูกทิ่มแทงราวกับว่า...ไม่ควรเป็นเช่นนี้ ไม่ควรจะ
