เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 591
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 592
“จิ่ว...” หลงหยวนเมื่อครู่เตรียมจะร้องเรียกเขายังไม่ทันจะอ้าปาก ข้างๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา บอกกับนางว่า “เจ้าคิดจะร้องไห้ไปกับเด็กคนนั้นด้วยหรือไรกัน?” จั๋วซือหรานกลอกตามองคนที่เข้ามาพอได้ยินคำพูดนี้ของเจี่ยงเทียนซิง จั๋วซือหรานก็เลิกคิ้วถาม “ฟังจากความหมายของท่าน คือเตรียมวิธีปลอบใจข้าไว้แล้วหรือ?”“เจ้ามองจากตรงไหนที่ว่าข้าเตรียมวิธีปลอบใจเจ้าไว้แล้ว...” เจี่ยงเทียนซิงเลิกคิ้วจั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น “ท่านคงไม่ได้ว่างขนาดมาดูมหรสพอะไรแบบนี้หรอกกระมัง”เจี่ยงเทียนซิงจุ๊ปาก จากนั้นก็ส่งสมุดเล่มหนึ่งในมือให้นาง “นี่ กลัวว่าเจ้าจะอารมณ์ไม่ดี เลยเตรียมไว้ให้เจ้า”จั๋วซือหรานรับไปอ่าน ปากโค้งยิ้มขึ้นมา “โห? ขนาดบัญชีของวันนั้นก็ยังเอามาให้ข้าดูหรือ?”บนสมุดคือบัญชีที่ลงการเดิมพันของนางกับเฮยหลิงในครั้งนั้น รวมถึงรายรับที่ได้จากการขายวัตถุดิบให้กับตระกูลเหยียนครั้งนี้ด้วยเจี่ยงเทียนซิงเลิกคิ้ว ในสีหน้ามีความภาคภูมิใจ “ข้าเองก็มีความซื่อสัตย์นะ”จั๋วซือหรานเปิดอ่านสมุด พลางเดินตามเจี่ยงเทียนซิงไปยังหอฟ้าดาวส่วนหลงซ่งกับหลงหยวนจากหอเฟิ่งเสวี่ยทั้งสองคน ก็มองพวกเขาเดินห่า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 593
จั๋วซือหรานปลอบเขา “ทำการค้าก็เป็นเช่นนี้นั่นล่ะ บนโลกนี้มีเส้นทางนับพันหมื่น ท่านคงไม่คิดว่าอยากจะเข้าไปเหยียบมันทุกธุรกิจหรอกกระมัง”เจี่ยงเทียนซิงแม้จะอิจฉาพีน้องตระกุลหลง แต่หลงซ่งกับหลงหยวนกว่าจะเปิดหอเฟิ่งเสวี่ยก็ไม่ใช่แค่วันสองวัน เขาอิจฉาจนตาร้อนมาแล้วช่วงหนึ่ง มันผ่านไปนานแล้วตอนนี้พอได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน กลับกลายเป็นสนใจขึ้นมาบ้างแล้วเจี่ยงเทียนซิงเลิกคิ้วถามนาง “โอ๋? ได้ยินแม่นางจิ่วพูดเช่นนี้ น่าจะมีความคิดอื่นอยู่แล้วกระมัง?”จั๋วซือหรานฟังการหยั่งเชิงนี้ของเขาไม่ออกเสียที่ไหน พอได้ยินก็หัวเราะเสียงต่ำออกมา เอ่ยขึ้นว่า “ความคิดน่ะข้าก็มีอยู่ ท่านคิดจะทำหรือ?”เจี่ยงเทียนเซิงหัวเราะตอบ “ใช่สิ ถึงอย่างไรตอนนี้ทั้งเมืองหลวงก็ล้วนรู้แล้วว่าข้าเป็นคนของเจ้า แล้วถ้าข้าทำอะไรขึ้นมาบ้าง ก็คงไม่ทำเจ้าขายหน้าหรอกกระมัง”คำพูดของเจี่ยงเทียนซิงมีความหมายเชิงเย้าแหย่อยู่แต่เขาเองก็พูดไม่ผิด ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงน่าจะรู้กันหมดแล้ว ว่าเบื้องหลังของจั๋วซือหรานมีหอฟ้าดาวคอยสนับสนุนจั๋วซือหรานเองตามองเขาผาดหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “เอาเถอะ ข้าว่าจะทำธุรกิจโรงเตี๊ยมเสียหน่อย”
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 594
“พวกตระกูลขุนนางก็มาท้าประลองในตลาดมืดด้วยหรือ?” สิ่งนี้ทำจั๋วซือหรานรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้างเจี่ยงเทียนซิงหมุนตามองนาง “ไม่ใช่แค่ตระกูลจั๋วที่มีคนแบบเจ้า แต่ตระกูลขุนนางเหล่านี้ก็เหมือนบึงโคลน แม้ในตระกูลจะมีคนอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังมีพวกที่จมอยู่ในนั้นอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ยังมีพวกที่ใช้ชีวิตอย่างมีสติเหมือนกับเจ้าอยู่บ้างเช่นกัน”ฟังถึงคำนี้ จั๋วซือหรานแน่นอนว่าเข้าใจความหมายง่ายดายมาก ไม่ใช่แค่ตระกูลจั๋วที่มีคนอย่างจั๋วซือหรานเช่นนาง อันที่จริงตระกูลอื่นๆก็ยังมีคนที่อยากจะกระโจนออกจากพันธนาการเช่นกัน“เข้าใจแล้ว” จั๋วซือหรานพยักหน้า อีฝ่ายก็เหมือนกับนาง คนที่ออกมาจากผังตระกูลซางจั๋วซือหรานดูแล้ว ไม่ได้รู้สึกตึงเครียดอะไรเป็นพิเศษ แต่เจี่ยงเทียนซิงกลับรักษาความผ่อนคลายไว้ไม่ได้แล้วเขาเอ่ยขึ้นขรึมๆ “แม่นางจิ่ว คนผู้นี้แตกต่างกับเฮยหลิง ยังจำเป็นต้องให้ความสำคัญอยู่ เพราะเวทีหินต้องห้ามแม้จะสามารถสะกดพลังวิญญาณได้...”เจี่ยงเทียนซิงยังคิดว่าจั๋วซือหรานไม่รู้ถึงความร้ายกาจในนี้ ดังนั้นจึงบอกกับนางอย่างละเอียดแต่เขายังไม่ทันพูดจบ จั๋วซือหรานก็พยักหน้า เอ่ยรับมาว่า “แต่สะ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 595
เจี่ยงเทียนซิงคิดในใจ ข้าเองก็ไม่เชื่อหรอก ว่าจั๋วซือหรานที่ไม่กลัวสามตระกูลใหญ่ จะมากลัวเปาบุ้นจิ้นอย่างเจ้า?!แม้เจี่ยงเทียนซิงอันที่จริงยังไม่รู้ว่า ‘เปาบุ้นจิ้น’ คืออะไร แต่ในเมื่อนางพูดออกมาแบบนี้...เจี่ยงเทียนซิงรู้จักว่าสิ่งที่นางต้องการแสดงออกมาไม่ใช่คำชมอะไรแน่นอนส่วนอีกด้าน ในหอจันทร์เงินที่อยู่ติดกับท้ายถนนของตลาดมืดอินเจ๋ออันขมวดคิ้ว และเพราะสีหน้านี้ ตราประทับจันทร์เสี้ยวบนหน้าผากเขา เปลี่ยนรูปร่างไปอินเจ๋ออันเอียงหน้าถามคนรับใช้ของตนเองคำหนึ่ง “ก่อนหน้านี้ไม่ใช่บอกว่าเจี่ยงเทียนซิงจะเข้ามาคุยกับข้าเรื่องการไกล่เกลี่ยตัดสินใจของการประลองครั้งนี้ไม่ใช่หรือ? ทำไมยังไม่มาอีก?”เดิมทีเขาก็คิดจะคุยกับเจี่ยงเทียนซิงเสียหน่อย จากนั้นก็ทำให้ความได้เปรียบกับผลกำไรของตนเองขยายขึ้นมาอีกหน่อยจากเรื่องนี้แต่ใครจะรู้ว่าเขาที่รอให้เจี่ยงเทียนซิงเข้ามาหา ทว่าเจี่ยงเทียนซิงก็ไม่ยอมมาแล้ว?คนรับใช้ตอบว่า “นายท่าน ได้ยินคนที่คอยเฝ้าอยู่ที่หอฟ้าดาวทางนั้น บอกว่าคุณหนูจั๋วจิ่วพอเข้ามาแล้วออกไป เจ้าสำนักเทียนซิงก็เหมือนจะไม่เข้ามาหารือแล้ว”คิ้วของอินเจ๋ออันยิ่งขมวดแน่นขึ้นจั๋วจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 596
จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น “แน่นอนว่าข้าจะไปทำอาหาร”ขณะที่นางพูด มองปลาในโอ่งอย่างตั้งใจ เกล็ดปลาพญาหงส์หรือ ชื่อเพราะดีใช้ได้ จั๋วซือหรานถามขึ้น “เจ้าปลานี่อร่อยไหม?”ตอนที่ชิ่งหมิงพูดประโยคต่อมา จั๋วซือหรานก็รู้สึกว่าตนเองไม่ต้องรอคำตอบจากปากชิ่งหมิงก็น่าจะพิจารณาได้แล้วนางแทบจะได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของชิ่งหมิง!“อร่อย! อร่อยมาก!” ดวงตาชิ่งหมิงเป็นประกาย “นี่เป็นปลาจากแดนใต้ เมืองหลวงมีไม่มากนัก ดังนั้น เจ้าน่าจะไม่ค่อยได้เห็น แต่ว่าอร่อยมาก”“อร่อยก็พอแล้ว” จั๋วซือหรานพยักหน้า ม้วนแขนเสื้อจากนั้นก็ไปหาเฟิงเหยียน และเห็นฉุนจวินนั่งเฝ้าอยู่ที่ประตูห้องของเฟิงเหยียน จากสภาพของหน้าต่างก็มองออกได้ไม่ยาก เนื่องจากสภาพร่างกายที่พิเศษของเฟิงเหยียน ดังนั้นประตูหน้าต่างจึงทำการกั้นแสงเอาไว้ทุกบานพอเห็นจั๋วซือหรานเข้ามา ฉุนจวินก็ทักทายอย่างนอบน้อม “แม่นางจิ่ว”“อืม ท่านอ๋องยังพักผ่อนอยู่หรือ?” จั๋วซือหรานถาม“ขอรับ” ฉุนจวินพยักหน้า เขาคิดๆ แล้วก็เอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ “นายท่านเนื่องจากความพิเศษของพลังวิญญาณและร่างกาย ตอนกลางวันจึงต้องพักผ่อนมากหน่อย ต้องขอบคุณท่าน ที่ทำให้นายท่านตอนกลาง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 597
จั๋วซือหรานเห็นสีหน้าชิ่งหมิงดูน่ารักแปลกๆ หน้ากากเองก็เปลี่ยนเป็นแบบครึ่งหน้า เผยปากและคางออกมาปากเม้ม มองแล้วเหมือนสีหน้ากำลังพยายามไม่ให้น้ำลายไหลหยดลงมาดังนั้นหลังจากจั๋วซือหรานคลุกไก่ฉีกเสร็จ จึงถือโอกาสป้อนชิ่งหมิงไปคำหนึ่ง แล้วยังหวังว่าจะอุดรอยรั่วความอยากอาหารของเขาได้ ให้เขาไม่ต้องมาล้อมหน้าล้อมหลังอยู่รอบๆ เตาแต่พอยัดคำนี้ลงไปเท่านั้น โอ้โห!ชิ่งหมิงไม่ใช่แค่ล้อมหน้าล้อมหลังเตาสนุกกว่าเดิม แต่จั๋วซือหรานยังรู้สึกว่าตนเองเห็นภาพลวงตาว่าด้านหลังของชิ่งหมิงมีหางงอกกระดิกโบกไปมาเสียอย่างนั้น!และขณะที่ซือหลี่ฝานเทียนกำลังล้อมหน้าล้อมหลังสะบัดหาง จั๋วซือหรานก็จัดการวัตถุดิบทำอาหารเรียบร้อยเกล็ดหางพญาหงส์อวบอ้วนสองตัวนั้น นางจัดการเป็นพิเศษ และพบว่าไม่ใช่แค่เนื้อปลานุ่ม ก้างน้อย กระทั่งเกล็ดก็ยังสวยงามสมบูรณ์แบบอีกด้วยดังนั้นจึงนำเนื้อส่วนท้องที่อวบอ้วนที่สุดของปลาตัวหนึ่งมาทำเป็นปลาดิบเนื้อปลาส่วนอื่นเฉือนเป็นชิ้นๆ ทำเป็นปลาหั่นบางต้ม เพราะไม่มีถั่วงอก จั๋วซือหรานจึงโยนถั่วสองกำเข้าไปในมิติแล้วใช้นำพุวิเศษรด เพียงไม่นานก็ได้ถั่วงอกออกมาใช้และหลังจากเอาก้างออก จั๋ว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 598
“ไม่เป็นไร” จั๋วซือหรานไม่ได้ติดใจอะไรกับเวินป๋อยวนหลักการที่ว่ากังวลจนสนสับนางเองก็เข้าใจดี ยิ่งไปกว่านั้นอันที่จริงก็ยังรู้สึกขอบคุณเวินป๋อยวนมาตลอดที่ลงมือสั่งสอนเหยียนชางให้แม้จะบอกว่านางในตอนนั้น ตนเองก็สามารถสั่งสอนเหยียนชางได้อยู่ แต่พอมีซือหลี่ตันติ่งลงมือ ความหมายมันก็แตกต่างกันแล้ว“แต่ไม่เป็นไรก็ส่วนไม่เป็นไร ข้าวมื้อนี้เจ้าก็ไปกินกับลุงของเจ้าเถอะ ข้ามีที่อื่นต้องไปน่ะ” จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นชิ่งหมิงตอนนี้จึงออกไปอย่างวางใจ ไปที่ตำหนักตันติ่งเวินป๋อยวนพอเห็นเขาหยิบกล่องข้าวมาอย่างดีอกดีใจ กระทั่งเดินเหินก็ยังมีลมพัดตามอย่างไรอย่างนั้น จึงเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยถามเสียงขรึม“มีอะไรน่ะ?”“ท่านลุง พวกเรามากินข้าวกันเถอะ” ชิ่งหมิงยื่นกล่องข้าวออกมาอย่างดีอกดีใจราวกับยื่นกล่องสมบัติ“ไม่โกรธแล้วหรือ?” เวินป๋อยวนมองชิ่งหมิง ก่อนหน้านี้ชิ่งหมิงไม่ค่อยจะเบิกบานนักที่เขามีท่าทีไม่เป็นมิตรกับจั๋วซือหราน แม้จะไม่ค่อยแสดงออกเท่าไร แต่เวินป๋อยวนเองก็เห็นเขามาแล้วตั้งกี่ปี พอคาดเดาอารมณ์ของเขาได้อยู่ ยิ่งไปกว่านั้นเพราะนิสัยของชิ่งหมิงที่ใสซื่อบริสุทธิ์ อารมณ์จึงมักแสดงออกมาให้เห็นอ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 599
ฉุนจวินไม่มีความเห็นใดต่อการกำชับของจั๋วซือหรานแม้แต่น้อย “ได้เลย ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”“ไม่รีบๆ ยังมีอีกชุดหนึ่ง นำไปให้อ๋องเซี่ยนด้วย” จั๋วซือหรานหยิบกล่องข้าวอีกชุดหนึ่งส่งให้ฉุนจวิน“รับทราบ” ฉุนจวินรับไปจั๋วซือหรานยิ้มจางๆ บอกกับเขาว่า “รอให้เจ้ายุ่งเรื่องพวกนี้เสร็จ ในครัวข้ายังเหลือไว้ให้เจ้าชุดหนึ่งด้วย อย่าลืมไปกินเสียล่ะ”ฉุนจวินตกตะลึง คนที่เดิมทีตัดสินใจรับคำสั่งอย่างแน่วแน่ ตอนนี้พูดจาก็ไม่คล่องขึ้นมาเสียแล้ว “ข้า ให้ข้าด้วยหรือ?”“ใช่แล้ว เจ้าซื้อวัตถุดิบทำอาหารมาเยอะขนาดนั้นคงเหนื่อยแย่ ถึงอย่างไรวางไว้ก็จะไม่สดเสียดายของ ข้าเลยทำมันทั้งหมดเลย” จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้น “ในห้องครัว อาหารร้อนข้าอุ่นไว้ในหม้อแล้ว ส่วนอาหารเย็นก็เอาตะกร้าสานคลุมไว้แล้ว”ฉุนจวินพยักหน้าเบาๆ อ้าปากพะงาบ ชั่วขณะหนึ่งเหมือนคิดจะพูดอะไร แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีนายท่านของเขาเฟิงเหยียนไม่ใช่นายท่านที่ปฏิบัติต่อคนใช้อย่างโหดร้าย แต่ก็ไม่เคยทำเรื่องอย่างที่ลงมือทำอาหารด้วยตนเองแล้วส่งให้กับลูกน้องได้กินดังนั้นสถานการณ์เช่นนี้ตรงหน้า ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และไม่เคยประสบพบเห็นมาก่อนเขา
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 942
แต่หลังจากที่พวกเขาออกไป จั๋วซือหรานกลับไม่ได้ลงมาจากบนกำแพงล้อมแต่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปครู่หนึ่ง นางจึงเอ่ยขึ้นว่า "พวกเจ้ายังมีเรื่องอะไรอีก"นางปวดหัว เรื่องนึงสงบลงอีกเรื่องก็ผุดขึ้นมา นางสัมผัสได้นานแล้ว ต่อให้จะเป็นตอนที่คุมเชิงกับคนตระกูลเฟิงที่ไล่ตามเฟิงหร่านมา นางก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้องแอบมองอยู่จากมุมหนึ่งมาโดยตลอดแล้วพอคนจากไป นางก็รออยู่อีกพักหนึ่ง สายตาที่แอบมองอยู่นั่นก็ยังอยู่นางเองก็ขี้เกียจมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้แล้ว จึงส่งเสียงขึ้นมาตรงๆตอนนี้เอง ในมุมลับตา ก็มีเงาสองร่างเดินออกมาจั๋วซือหรานรู้จักหนึ่งในนี้ นางเลิกคิ้ว "วันนี้คึกคักเสียจริง"พอได้ยินคำนี้ เหยียนฉีก็รู้สึกเขินหน่อยๆ เขาประสานมือให้ "แม่นางจิ่ว ไม่เจอกันเสียนาน"จั๋วซือหรานพยักหน้า มองไปยังคนข้างๆ ผาดหนึ่งเหยียนฉีเอ่ยแนะนำว่า "นี่ นี่คือพ่อของข้าเหยียนเจิน"จั๋วซือหรานคิดอยู่ครู่หนึ่ง "เข้ามาสิ"นางไม่ได้กระโจนกลับจากกำแพงล้อมหรือกระโจนออกไป แต่ยืนขึ้นย้ำไปตามสันกำแพง เดินตรงไปยังประตูหน้าพร้อมพวกเขาตอนที่พวกเขาเดินมาถึงประตูเรือนหลัก จึงมีเงาแดงร่างหนึ่งร่อนลงมาตรงหน้าพวกเขา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 941
พอได้ยินคำนี้ของจั๋วซือหราน หานกวงก็พยักหน้า "ใช่แล้ว"จั๋วซือหรานมุมปากกระตุก "ไม่จบไม่สิ้นเสียที"หานกวงฟังออก ถึงความเย็นชาและขุ่นเคืองในน้ำเสียงของแม่นางจิ่วจั๋วซือหรานผลักประตูออก เดินไปที่ห้องตะวันออกเฟิงหร่านพยุงร่างขึ้นมานั่งบนเตียง นางอยู่ในชุดดำ มีบาดแผลอยู่ไม่น้อย มีเลือดซึมออกมาข้างนอกด้วยจั๋วซือหรานแค่เหลือบมอง ก็รู้ว่าปัญหาไม่ใหญ่นักนางเดินเข้าไป ใช้มือหนึ่งจับชีพจรของเฟิงหร่าน อีกมือหนึ่งโยนขวดใบหนึ่งให้นางเฟิงหร่านก็รับไปแบบมือไม้พัลวัน "พี่จั๋ว นี่คือ...""เจ็บไม่หนักมาก กินยาเอาเองเลย" จั๋วซือหรานตอบมาเฟิงหร่านเดาว่าด้านในน่าจะเป็ยารักษาอะไรบางอย่าง นางพยักหน้า "ได้เลย ขอบคุณพี่จั๋วมาก"นางเดิมทียังคิดจะเอ่ยปาก บอกเรื่องในตระกูลเฟิงกับจั๋วซือหรานแต่ก็เห็นว่าว่าหลังที่จั๋วซือหรานส่งยาให้นางแล้ว ก็หมุนตัวเดินไปนอกประตูทันทีเฟิงหร่านรีบถามขึ้น "พี่จั๋ว ท่านจะไปไหน?"จั๋วซือหรานมุถมปากกระตุก "คนตระกูลเฟิงที่ไล่สังหารเจ้ามาพวกนั้น มาล้อมอยู่นอกบ้านข้าแล้ว พอดีเลย คืนนี้ข้าจะได้ไม่ต้องไปหาพวกเขา"พูดจบ นางก็เดินออกจาห้องไปเฟิงหร่านนั่งลงบนเตียงงงๆ แล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 940
แพงไม่ว่า แต่บางทีมีเงินก็หาซื้อไม่ได้พวกเขาตอนนี้เพิ่งจะรู้สึกขึ้นได้ว่าตัวตนนักกลั่นยาของจั๋วซือหรานนั้นมีประโยชน์มากจริงๆถ้าหากเดิมทียังรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง ตอนนี้ก็แทบจะไม่เหลืออยู่แล้วสายตาของพวกเขาเปล่งประกายจับจ้องจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานพอได้ยินก็ยิ้มๆ นางมองสายตาเปล่งประกายรอบๆ จากนั้นจึงมองไปทางผู้อาวุโสใหญ่"ถ้าหากให้ข้าตัดสินใจได้ล่ะก็ เงื่อนไขนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน"เสียงของจั๋วซือหรานสงบนิ่งมาก "จะทำเช่นที่มอบให้กับตระกูลฮั่ว มอบยาลูกกลอนให้ตระกูลจั๋ว กระทั่งถ้าอารมณ์ดี จะมอบที่ขั้นสูงกว่าให้ด้วย แต่เงื่อนไขก็คือ ตระกูลจั๋วข้าต้องมีอำนาจตัดสินใจ แล้วก็ไม่ใช่ว่ามีพวกกลุ่มที่กระโจนตัวลากใบหน้าแก่ๆ ออกมาสั่งโน่นสั่งนี่กับข้า"จั๋วหลานฟังถึงคำนี้ ในใจก็อดสั่นกึกขึ้นไม่ได้เขาฟังออกถึงความหมายเชิงลึกในคำพูดนาง...ถ้าหากวันไหนที่นางไม่มีอำนาจตัดสินใจในตระกูลจั๋ว นางก็จะตัดการส่งมอบให้ได้ตลอดเวลา พวกเขาไม่มีทางเลือกเลยแม้แต่น้อยดังนั้น ไม่ว่าในใจเหล่าผู้อาวุโสที่นี่จะมีความคิด 'ฟังนางไปก่อนชั่วคราว หลังจากนี้ค่อยว่ากัน' แค่ไหน ตอนนี้ก็ต้องดับมอดลงไปทันทีจั๋วซือหรานพ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 939
ทุกคนเห็นว่าบนหน้าจั๋วซือหรานมีรอยยิ้มจางๆ อยู่ตลอดแม้จะไม่มีความหมายอะไร ลอยอยู่ผิวเผิน แต่ก็มีอยู่มาตลอดจนตอนที่คำพูดนี้ออกมา รอยยิ้มผิวเผินบนหน้านางเหล่านั้นก็หายวับไปทันทีเหลือเพียงความเย็นชาไร้ความรู้สึกนางบอกกับคนวังจดบันทึกที่อยู่ข้างๆ "รบกวนเจ้าด้วย"คนวังจดบันทึกรู้ว่าคนผู้นี้เป็นตัวตนที่สำคัญแค่ไหนสำหรับฝ่าบาทดังนั้นท่าทีจึงนอบน้อมมาก หยิบม้วนผ้าไหมเลืองทองออกมาคลี่ออกใครก็เห็นลายมังกรที่อยู่บนนั้น...นี่มันคือราชโองการ!คนวังจดบันทึกหยิบพู่กันออกมา เริ่มตวัดเขียนขึ้นบัญชาสวรรค์ จักรพรรดิรับสั่ง ตระกูลจั๋วมีบุตรสาว ชื่อนามหรูซิน จึงขอพระราชทานงานอภิเษกให้กับฉินตวนหยางปราชญ์แห่งกรมดาราศาสตร์...หลังจากได้ยินคนวังจดบันทึกอ่านประกาศร่างราชโองการจั๋วหรูซินยังคงเป็นลมไม่ได้ เพราะยาเม็ดนั้นที่จั๋วซือหรานให้มาอหังการเหลือเกิน บอกว่าจะทำให้นางสติตื่นตัว ก็ทำให้ตื่นตัวได้จริงๆดังนั้นนางจึงโกรธแค้นจนเกินทน กระอักเลือดสดออกมาจั๋วซือหรานลุกขึ้นยืน ในดวงตาไม่มีคนผู้นี้อยู่อีก ราวกับว่า ล้างแค้นสิ่งที่ควรทำเรียบร้อยคนอย่างจั๋วหรูซิน ไม่จำเป็นต้องมาอยู่ในสายตานางอี
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 938
ถังหยวนมองสภาพจั๋วหรูซินตอนนี้ เขาอดมีสายตาสับสนขึ้นมาไม่ได้ตรงหน้าเขามีภาพตอนที่จั๋วซือหรานถูกลงโทษแวบผ่านขึ้นมา กระดูกสันหลังที่ไม่ยอมคดงอนั่นเก้าแส้ฟาดลงไป หน้าขาวซีด เหมือนจะร่วงพับสิ้นสติ สภาพซมซานน่าเวทนาแต่ในสีหน้าท่าทาง ไม่มีท่าทีเจ็บปวดร้องไห้ชักกระตุกให้เห็นกระทั่งว่า ถังหยวนเกิดความรู้สึกลวงขึ้นมา ว่ามันควรจะเป็นเช่นนี้หรือเปล่า?แต่ตอนนี้พอเห็นท่าทางของจั๋วหรูซิน จึงมีปฏิกิริยาเข้าใจขึ้นทันที จั๋วหรูซินแบบนี้ต่างหากที่เป็นสภาพปกติแต่แบบจั๋วซือหรานนั่น เป็นตัวตนที่แตกต่างจากคนอื่นจั๋วหลานมองจั๋วซือหราน "เสียวจิ่ว พอสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง?"จั๋วซือหรานเดินขึ้นไปทีละก้าวทุกคนล้วนคิดว่า หญิงสาวคนนี้ยังไม่สะใจพอ ต้องเข้าไปมองความเจ็บปวดทรมานของจั๋วหรูซินใกล้ๆ จึงจะพอใจจั๋วอวิ๋นชินอดทนอยู่ข้างๆ แม้เขาจะไม่พอใจน้องสาวคนนี้นัก แต่ถึงอย่างไรก็เป็นน้องสาวจะอย่างไรก็ยังมีความรู้สึกทนไม่ไหวอยู่ เขาเตรียมจะยัดยาลูกกลอนให้กับจั๋วหรูซินแล้วแต่ตอนนี้พอเห็นจั๋วซือหรานเดินขึ้นมา แม้เขาจะหยุดเท้าลง แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจั๋วอวิ๋นชินเอ่ยขึ้นเสียงขรึม "จั๋วซือหราน หรูชินได้ร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 937
จั๋วอวิ๋นฉียืนอยู่ท้ายกลุ่มคน ผู้อาวุโสเจ็ดจั๋วอี้ยืนอยู่ข้างเขา ดึงแขนเขาอย่างตื่นเต้นไม่ยอมปล่อย เหมือนกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีหายไปอย่างไรอย่างนั้นทั้งสองคนยืนอยู่แบบนั้นที่ท้ายกลุ่มคน ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของจั๋วซือหรานด้านในจั๋วอี้อดถอนใจขึ้นมาไม่ได้ เขากระซิบเสียงแผ่วเบาข้างหูกับจั๋วอวิ๋นฉี "ตอนนั้นถ้าเจ้ามีนิสัยแบบนางก็คงดี"จั๋วอวิ๋นฉีพอได้ยินก็ยิ้มบางๆก็ไม่มีจริงๆ นั่นล่ะคำพูดเมื่อครู่ของจั๋วซือหราน เหมือนแทบจะพูดออกมาตรงๆ ว่าจะกำจัดจั๋วหรูซินออกไปถ้าท่านลุงถังลงมือ ดุจากจำนวนโบยที่จั๋วหรูซินต้องโดน นางได้พิการแน่สิ่งเดียวที่จะเดิมพันได้ก็คือ...การหวดทีเดียวของจั๋วซือหราน ว่าจะเบามือกว่าหรือไม่แต่ ให้ใครมาอยู่ในมุมของจั๋วหรูซิน ที่มีความแค้นเก่ากับจั๋วซือหรานมากขนาดนั้น จะกล้าเดิมพันให้จั๋วซือหรานลงมือเบาหน่อยได้หรือ?ใครจะกล้าเดิมพันกัน? ต่อให้เป็นคนอื่น ก็คงไม่กล้าเดิมพันเช่นนี้แต่นี่ก็เป็นความหวังสุดท้ายแล้ว นี่ต่างหากที่ทรมานคนมากที่สุดจั๋วอวิ๋นฉีอดถอนใจไม่ได้ นางจับทางใจคนได้พอเหมาะพอเจาะดีจริงๆจั๋วซือหรานไม่รีบร้อนเลยสักนิด มองดูจั๋วอวิ๋นชินกับจั๋วหรูซินอย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 936
จั๋วซือหรานมองนางเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม ไม่ต้องพูดอะไร ในดวงตาเหมือนเขียนคำว่า 'เจ้ากำลังพูดบ้าอะไร? ข้าต้องจงใจอยู่แล้ว' เอาไว้จั๋วอวิ๋นชินที่อยู่ข้างๆ สูดลมหายใจลึก บอกกับผู้อาวุโสใหญ่ว่า "ผู้อาวุโสใหญ่ หรูซินทำผิด เป็นเพราะพี่ชายอย่างข้าไม่สั่งสอนนางให้ดี..."แต่ผู้อาวุโสใหญ่ก็คิดว่าเขาคงคิดจะทำเหมือนจั๋วเห้อหรงก่อนหน้านี้ คิดจะรับโทษแทนนาง จึงส่ายหัวเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องพูดอะไร ใครทำใครก็รับ นางทำผิด นางก็ต้องรับโทษด้วยตนเอง!"จั๋วอวิ๋นชินพอได้ยินคำนี้ ก็รู้ว่าผู้อาวุโสใหญ่เข้าใจผิดแล้ว "ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้จะขอร้องแทนนาง เพียงแต่ว่า ถึงอย่างไรข้าที่ไม่ได้สั่งสอนน้องสาวให้ดี ดังนั้นถ้าหากเป็นไปได้ ข้าก็อยากจะลงมือเอง หวังว่าท่านจะเห็นด้วย"จั๋วหลานได้ยินคำนี้ ก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไรในเมื่อไม่ได้ปฏิเสธทันที ก็ถือว่ายังมีหวังนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จั๋วอวิ๋นชินจะช่วยน้องสาวคนนี้แม่จะไม่สามารถใจดีหรือใจอ่อนเกินไปได้ แต่อย่างน้อยก็ยังพอจะเบามือลงในขอบเขตที่เป็นไปได้จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มข้างๆ "ในเมื่อท่านพี่รักและสงสารขนาดนี้ เช่นนั้นก็ตรงไปตรงมาหน่อย..."นาง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 935
จั๋วอวิ๋นชินถูกน้องสาวคนนี้ทำให้โกรธมาก ชัดเจนว่า ที่นางมีวันนี้ ก็เพราะความผิดของตัวนางเองทั้งนั้นกระทั่งการกระทำลายตัวเองของจั๋วหรูซิน ไม่เพียงแต่ทำร้ายตัวนางเองเท่านั้น แต่ยังทำร้ายท่านพ่อด้วยหลังจากที่จั๋วเห้อหรงรับกฏของตระกูลแทนจั๋วหรูซินครั้งที่แล้ว สภาพก็ย่ำแย่มาตลอด เดิมทีที่อำนาจในตระกูลถูกรีบกลับไปยังไม่พอสภาพร่างกายเองก็ได้รับผลกระทบจากการถูกโบยตามกฏตระกูลด้วยด้วยเหตุนี้จึงอดพูดไม่ได้ ว่าจั๋วซือหรานคืออัจฉริยะ หลังจากถูกโบยไปเก้าครั้ง ก็ยังทนมาได้โดยไม่พิกลพิการ แล้วยังมีฝีมือความสามารถความสำเร็จแบบในตอนนี้อีกไม่ง่ายเลยจริงๆกระทั่งว่า จั๋วอวิ๋นชินมาคิดอย่างละเอียด การทำลายตัวเองของจั๋วหรูซิน ยังทำร้ายทั้งตระกูลจั๋วอีกด้วยแม้จะบอกว่า ที่จั๋วซือหรานรู้สึกย่ำแย่ต่อตระกูลจั๋วขนาดนี้ ก็เพราะวิธีการที่ตระกูลจั๋วปฏิบัติต่อนางมาตลอดแต่ว่า สาเหตุหลักยังคงเป็นเพราะจั๋วหรูซินวางแผนร้าจการเกินไปเป็นลูกหลานตระกูลเดียวกันแท้ๆ นางกลับจะเอาชีวิตของจั๋วซือหรานมาล้อเล่น...ถ้าหากไม่ใช่ด้วยฝีมือของจั๋วซือหรานเอง เช่นนั้นก็จะต้องจับคู่กันไปทั้งชีวิตเลยนะ เสน่ห์หนอนพิษกู่ไม่ใช
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 934
คนเหล่านั้นไม่กล้าอิดออดอีก ทยอยกันคุกเข่าลงหลังจากตอนที่ได้ยินเสียงหัวเข่ากระแทกหนักๆ ตึงๆๆตอนที่ผู้อาวุโสใหญ่จั๋วหลานรีบพุ่งไปเข้าไปขวางตรงหน้าจั๋วซือหราน นางก็ไม่ได้ตบเขาออกไปผู้อาวุโสใหญ่มองจั๋วซือหราน เอ่ยขึ้นว่า "ข้าลงโทษพวกเขาแล้ว ถ้าเจ้ายังไม่พอใจ เจ้าไปลงโทษพวกเขาด้วยตนเองได้เลย ด้วยฝีมือของเจ้า คิดจะลงโทษพวกเขาไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว"จั๋วซือหรานพอได้ยิน มุมปากก็ยกขึ้น "ก็ไม่ยากจริงๆ"จั๋วอวิ๋นฉีถอนหายใจเงียบๆ ถอนหายใจกับการตัดสินใจของนางคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเหล่านั้น ตอนนี้ก็เพิ่งจะรู้สึกตัวขึ้นมาจริงด้วย ด้วยฝีมือของนาง เธอแค่คนเดียวก็จัดการรับมือกับคนเถื่อนได้นับสิบ แล้วทำไมตอนที่พวกเขาพูดอะไรไม่น่าฟัง นางถึงไม่ตบพวกเขาจนคว่ำไปล่ะ?นางมีฝีมือจะตบพวกเขาจนคว่ำอยู่แล้วแท้ๆพวกเขาตอนนี้เข้าใจแล้ว นางจงใจทำ จงใจจะให้ตระกูลจั๋วมารับมือพวกเขา ให้พวกเขาตบหน้าพวกเขากันเองนางจะให้พวกเขาได้รู้:พวกเจ้าคิดจะทำให้ข้ารู้สึกสะอิดสะเอียนแค่ไหน ข้าก็จะให้พวกเจ้ากินขี้ของพวกเจ้ากลับไป ลองดูสิว่าใครจะสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าถ้าหากพวกเขาไม่ญาติดีกับท่าทีของนาง เช่นนั้นนางก็จะไม่
