LOGINShare
บทที่ 469
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 470
ทันทีที่ผู้อาวุโสพูดคำเหล่านี้ เขาก็ได้ยินเสียงบูดบึ้งของเฟิงยวี่ "นางเป็นผู้รักษาที่ห่วย นางดูดซับพลังของเหยียนเอ๋อร์ และบรรเทาอาการบาดเจ็บของเหยียนเอ๋อร์ได้ นางฉลาดแกมโกงมาก"“เฟิงยวี่ แม้ว่าเราจะรู้ว่าเจ้ากำลังทำเพื่อผลประโยชน์ของตระกูล แต่อย่าเพิ่งทะเลาะกับเหยียนเอ๋อร์ก่อน”“ใช่สิ เมื่อครอบครัวมีความสามัคคีเท่านั้น จึงเจริญรุ่งเรืองได้”เหล่าผู้อาวุโสชักชวนเฟิงยวี่เฟิงยวี่เหลือบมองผู้อาวุโสเหล่านี้อย่างเย็นชา เมื่อก่อนเขาเคยเป็นเหมือนกับเฟิงเหยียน ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่าผู้อาวุโสเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ที่แสวงหาผลไร้ประโยชน์เท่านั้นเขาตะคอกอย่างเย็นชา "พวกเจ้ากลัวเขา แต่ข้าไม่กลัว"หลังจากเฟิงยวี่พูดจบ เขาก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขาวิ่ง ไปในทิศทางที่เฟิงเหยียนจากไปในก่อนหน้านี้ในไม่ช้า เฟิงเหยียนสังเกตมีใครบางคนกำลังไล่ตามเขาดังนั้นเขาจึงหันกลับมาทันที และโจมตีด้วยพลังวิเศษอันทรงพลังต้องบอกเลยว่าแม้ไม่อยากยอมรับก็ตาม แต่อาจมีความเข้าใจโดยปริยายระหว่างพ่อลูกบ้างเพราะเฟิงยวี่พุ่งเข้ามาและโจมตีด้วยพลังวิเศษอันทรงพลังในการโจมตีระหว่างพ่อและลูกครั้งนี้ ไม่มีใครหยุดยั้งพล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 471
เฟิงยวี่พูดต่อจนถึงจุดนี้ ทันใดนั้นเขาดึงดาบประจำตระกูลของเขาออก และดาบอันแหลมคมก็เสียบเข้าไปในฝักดาบจากนั้นเขาปรับเสื้อคลุมของเขาเบา ๆ สีหน้าและท่าทางของเขาก็กลับมาสง่างามและมั่นคงอีกครั้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ราวกับว่ารูปลักษณ์ที่บ้าคลั่งและโกรธเคืองของเขาในก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพลวงตาเขาพุ่งมาอย่างกะทันหัน และจากไปอย่างสง่างามเฟิงเหยียนยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ มือที่ถือกระบี่เสวียนเหยียนวางที่ข้างกายเขาดวงตาคู่นั้นที่สวยงามและลุ่มลึกมาโดยตลอดดูเหมือนจะไม่มีสมาธิในขณะนี้ และสายตาของพวกเขาก็ว่างเปล่าเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังคิดฟุ่งซ่านอยู่ และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จ้านหลูยืนอยู่ไม่ไกล เขาได้เห็นเหตุการณ์นี้อย่างชัดเจน เขาจึงรีบเดินเข้ามาและพูด "ท่านขอรับ"จ้านหลูโกรธเล็กน้อย เขาได้แสดงความโกรธบนใบหน้าของเขา เขาพูดว่า "เขาจะพูดเช่นนั้นกับท่านได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะเขา ท่านคงไม่เป็นเช่นนี้..."แม้ว่ายามใหม่จะไม่รู้เรื่องที่เกี่ยวกับเฟิงเหยียนและภูมิหลังของเฟิงเหยียน แต่ผู้พิทักษ์เงาที่อยู่กับเขามาหลายปีต่างทราบคร่าว ๆเนื่องจากความดุร้า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 472
และเฟิงเหยียนเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากของตระกูลเฟิงในรอบศตวรรษเมื่อเฟิงเหยียนถึงอายุครบตามเกณฑ์ เขาไปที่สวนดาบ เพื่อเข้าร่วมกระบวนการขั้นสุดท้ายของการหลอมดาบประจำตระกูล เช่นเดียวกับสมาชิกในตระกูลของเขา แต่หลังจากเฟิงเหยียนไปที่นั่น เขาจึงตระหนักว่าการให้ดาบประจำตระกูลจำเจ้าของของมันได้ เป็นเพียงส่วนหนึ่งของกระบวนการเท่านั้นอีกส่วนหนึ่งคือต้องมาวัดดูว่า พลังศักดิ์สิทธิ์ของหงส์แดง สามารถบูรณาการเข้ากับเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบหรือไม่เดิมทีเขาคือผู้ที่ได้รับความคาดหวังและเป็นความหวังทั้งหมดจากตระกูลของเขาสุดท้ายเขาก็ไม่สามารถเข้ากับพลังศักดิ์สิทธิ์ของหงส์แดงอย่างสมบูรณ์แบบพลังศักดิ์สิทธิ์ของหงส์แดงอันรุนแรงนั้นเริ่มทำร้ายเขาทันทีเขาเป็นเพียง...ภาชนะที่ไม่ สมบูรณ์แบบในเวลานี้ เฟิงเหยียนจึงทราบ เพื่อรักษาพลังวิเศษที่อยู่ในสายเลือดของตระกูลเฟิง ตระกูลเฟิงทำอะไรบ้างและมีการตัดสินใจเช่นใดเขายังรู้ด้วยว่าทำไมท่านแม่ของเขาถึงต้องเสียชีวิต ตั้งแต่เด็ก เขาได้ยินเรื่องซุบซิบมากมาย นั่นเป็นคำพูดเสียดสีที่เกิดจากความอิจฉาพรสวรรค์ของเขาเช่น เจ้าภูมิใจในสิ่งใด พรสวรรค์ของเจ้าได้มาเพราะตอนที
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 473
จ้านหลูไม่ทราบต้องตอบอย่างไรดีเมื่อได้ยินคำพูดนี้เขาตอบอย่างไรดีเขาคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดอย่างจริงจังว่า "อย่างไรก็ตาม ข้าไม่คิดว่าท่านจะไร้ศีลธรรมเหมือนเขา"เฟิงเหยียนกระซิบ "ข้าก็เคยคิดอย่างนั้น แต่บางครั้งข้าก็สงสัยว่าจะมีสักวันหนึ่งไหมที่ข้าไม่มั่นใจและควบคุมทุกอย่างไม่ได้หรือไม่..."เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ "ท้ายที่สุดแล้ว ผู้คนสามารถทนต่อความมืดได้ชั่วคราว แต่ความมืดถาวร การลงโทษด้วยที่ต้องอยู่ภายใต้ความมืดชั่วนิรันดร์ และความเจ็บปวดจากการเผาร่างกายตลอดเวลา..."“ข้าทนชั่วได้ครู่หนึ่ง แต่ตลอดชีวิต...แม้แต่ข้าเองก็ไม่มั่นใจข้าทำได้หรือไม่” จริง ๆ แล้ว เฟิงเหยียนไม่ค่อยคิดเรื่องนี้แต่เมื่อครู่นี้ เฟิงยวี่พูดเช่นนั้นอย่างบ้าคลั่ง ดูเหมือนช่วยงัดความคิดที่ถูกซ่อนอยู่ในที่ลึก ๆ ของสมองของเฟิงเหยียนออกมาในทันทีทำเองได้จริงหรือ เขาจะไม่เหมือนเฟิงยวี่ได้จริง ๆ หรือแต่ผู้คนมักจะ...กลายเป็นผู้คนที่ตัวเองไม่ชอบมากที่สุดไม่ใช่หรือ เขามีความมั่นใจว่าตัวเองไม่เหมือนพ่อของเขาด้วยเหตุใดล่ะเฟิงยวี่อาจคิดว่าเขาเป็นบุตรแห่งโชคชะตาตั้งแต่แรกแล้ว และเขาอาจคิดว่าเขาสามารถเปลี่ยนชะตากร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 474
คนผู้นั้นไปทางไหนก็ตาม ล้วนมีแต่ความทุกข์บุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉีฮ่าว แม่ทัพแห่งหน่วยป้องกันเมืองเขามักจะเป็นแม่ทัพที่มีศักดิ์ศรี น่าเชื่อถือ และน่าชื่นชมอย่างมากแต่ในขณะนี้ ทหารทั้งหมดหนีไปแล้ว แต่พวกพ้อง ผู้ใกล้ชิตของเขา และร้อยโทที่อยู่รอบตัวเขาไม่อยากละทิ้งเขา ดังนั้นพวกเขาจึงตามเขาที่รอบ ๆ และพยายามจับกุมเขาพวกเขาอยากปราบแม่ทัพ เพื่อไม่ให้เขาทำร้ายผู้คนอีก ผู้ใกล้ชิดและร้อยโทถูกฉีฮ่าวทำร้ายร่างกายแล้วร้อยโทลฺหวี่เหลียงปิดแขนของเขา มีรูเลือดที่แขนของเขา และมีชิ้นเนื้อถูกกัดออกตอนนี้กำลังมีเลือดไหลออกจากแผล ยิ่งกว่านั้น ลฺหวี่เหลียงสวมชุดเกราะหนังน้ำหนักเบาอยู่แล้ว หากผู้คนนั้นไม่ได้เป็นคนบ้าคลั่งจริง ๆ เขาจะกัดแรงขนาดนี้จนฉีกชุดเกราะหนังจนเป็นรู จนกระทั่งเนื้อและเลือดถูกดัดออกพร้อมกับชุดเกราะได้อย่างไร“ทุกคน ตามมา อย่าให้แม่ทัพทำร้ายใครอีก” ลฺหวี่เหลียงตะโกน“ขอรับ” ฝูงองครักษ์ยอมรับคำสั่งด้วยเสียงทุ้มลึก พวกเขาต่างได้รับบาดแผลเช่นกันพวกเขารู้อยู่แล้วว่าอีกไม่นาน พวกเขาอาจจะกลายเป็นคนตีโพยตีพายเหมือนแม่ทัพเช่นกัน...แต่ตราบใดที่พวกเขามีสติอยู่หนึ่งวินาที พวกเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 475
ในสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนจั๋วซือหรานยืนอยู่ที่นั่น ดูยังคงเหมือนเดิม สงบราวกับกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนลฺหวี่เหลียงจ้องมองหญิงสาวในชุดสีแดง ราวกับกำลังจ้องมองนางฟ้าลงมาจากท้องฟ้า และเขาก็งุนงงเล็กน้อยเขางุนงงไปสักพัก จึงถาม "นาง...นางเป็นใคร"และลู่เหลียงก็ตระหนักได้ว่าในก่อนหน้านี้ เขามองเห็นอะไรจากหางตาของเขา พวกมันคือ... เส้นไหมสีขาวสองสามเส้นที่อยู่รอบคอของแม่ทัพเช่นนั้นหรือเพราะเส้นไหมนั้นบางมาก ถึงแม้จะมีหลายเส้นก็ตาม ก็ไม่สามารถสังเกตเห็นได้ชัดเจนนักในเวลานั้นเขาไม่รู้ว่าเส้นไหมนั้นทำจากวัสดุชนิดไหน แต่จริง ๆ แล้วเพราะไฟของคบเพลิงที่อยู่ในค่ายทุกที่สะท้อนแสงบนเส้นไหมเหล่านั้น จึงทำให้ผู้คนสังเกตเส้นไหมนั้นลฺหวี่เหลียงไม่สามารถบอกได้ว่านั่นคืออะไรด้วยตาเปล่าแต่สิ่งเหล่านี้ที่ดูเหมือนเส้นไหม ซึ่งมีความแข็งแกร่งมหาศาล เส้นเหล่านั้นบีบคอของแม่ทัพและหยุดยั้งความรุนแรงของแม่ทัพได้ ราวกับสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ลฺหวี่เหลียงอดไม่ได้ที่ต้องมองหญิงสาวที่สวมชุดแดงด้วยความตกใจ นาง... แข็งแกร่งมากด้วยความโดดเดี่ยว ด้วยความสูงที่ไม่เท่ากัน นางกลับสามารถหยุดยั้งการโจมตีที่รุนแรงของแม
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 476
ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ พวกเขารู้สึกร่างอันสูงที่ผิดปกติและเอาชนะยากเหมือนจะ... เล็กลงกว่าเดิมด้วยซ้ำในขณะที่มือของจั๋วซือหรานยังเหลือเข็มยาวอยู่หนึ่งเข็มลฺหวี่เหลียงและผู้คุมส่วนตัวต่างเห็นร่างที่น่ากลัวและวูบวาบของผู้หญิงคนนั้นหยุดเคลื่อนไหวที่เฉียบแหลมและอันแหลมคมของนางอย่างกะทันหันทันใดนั้นนางก็หันมามองพวกเขาซึ่งทำให้พวกเขารู้สึก...ไปทั้งตัวพวกเขารู้สึกเหมือนเป็นเพียงการมองเบา ๆ แต่ทำให้พวกเขารู้สึก... ราวกับว่ามันน่าหวาดกลัวกว่าการถูกจ้องมองปกติของแม่ทัพ"ท่าน..." ลฺหวี่เหลียงพูดอย่างระมัดระวัง "มีคำสั่งอันใดหรือ"“พวกเจ้ามารับไว้หน่อย” ทุกคนได้ยินเสียงที่ชัดเจน เสียงนั้นสงบและไม่มีความรู้สึกใด ๆ อยู่ในเสียงนั้น“อ้าว ขอรับ” ลฺหวี่เหลียงรีบพาฝูงผู้รับใช้ใกล้ชิดเดินเข้าไปในความเป็นจริง ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้แม่ทัพ พวกเขาคิดแค่ว่าจะใช้เชือกและโซ่จากระยะไกลมากที่สุด เพื่อหยุดยั้งไม่ให้แม่ทัพสร้างความหายนะต่อเพราะตอนแรก ๆ เมื่อพวกเขาพยายามเข้าไปใกล้ ต่างถูกแม่ทัพทำร้ายตัว และพวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บ จนกระทั่งพวกเขากลัวแต่ตอนนี้พวกเขาอ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 477
ร้อยโทลฺหวี่เหลียงและเหล่าทหารส่วนตัวต่างเห็นว่าดวงตาของแม่ทัพไม่คลั่งไคล้เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปจะเห็นได้ว่าเขาได้สติกลับมาแล้วพวกเขาไม่เคยคิดว่าแม่ทัพจะฟื้นคืนสติได้ พวกเขาทั้งหมดตื่นเต้นเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง และยามสองคนถึงกับซึ้งใจจนตาแดง"แม่ทัพ"“ท่านแม่ทัพ ท่านหายดีแล้ว ช่างดีใจเหลือเกิน”ฉีฮ่าวหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งแล้วจ้องมองที่จั๋วซือหราน“ แม่นางจั๋วจิ่ว ” เสียงของฉีฮ่าวดูแหบแห้ง ดูเหมือนว่าสำหรับเขา เขาพูดได้ยากมาก เหมือนเขาต้องใช้แรงอย่างมาก เมื่อเขาต้องออกเสียงทุกพยางค์แต่เขายังคงขอร้อง "ขอเจ้า ฆ่าข้าเถิด"“ท่านแม่ทัพ อย่านะ” ลฺหวี่เหลียงรีบพูด ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงยามที่มีตาสีแดงในก่อนนี้ก็คุกเข่าลงต่อหน้าจั๋วซือหราน " คุณหนูจิ่ว ท่านมีทักษะทางการแพทย์ที่ดีเยี่ยม ช่วยท่านแม่ทัพด้วยขอรับ"“อย่า...พาลหาเรื่อง” ฉีฮ่าวดุ “อาการของข้า...ข้ารู้ดี”ดวงตาของฉีฮ่าวแดงก่ำ และส่วนตาขาวที่มีเส้นเลือดดูเป็นสีเขียวดำ และดูเหมือนว่ามีของอะไรบางอย่างคลานอยู่ข้างใน“การป้องกันเมือง...มีความสำคัญมาก หากหน่วยป้องกันเมืองอยู่ในความวุ่นวาย...เมืองหลวงจะอยู่ในความวุ่น
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1114
ตอนที่ลุกขึ้นยืนก็มีข้อสรุปขึ้นมา "วิชาของสำนักเมฆาวารีหรือ"จั๋วซือหรานพอได้ยินก็เลิกคิ้ว ยิ้มตาโค้ง "ดูเหมือนเจ้าจะเป็นวิชาหุ่นเชิดสินะ!"ปันอวิ๋นเอียงตาเหล่มองนาง "ที่เจ้าจงใจวางไว้แบบนี้ ไม่ใช่เพื่อจะดทสอบว่าข้าเป็นจริงหรือเปล่าไม่ใช่เรอะ"จั๋วซือหรานก็มีความหมายนี้อยู่จริงๆ ตอนนี้ถูกปันอวิ๋นจี้เข้ามา นางก็ไม่มีอะไรต้องรู้สึกผิดนางหัวเราะเอ่ยขึ้นว่า "ถ้าเจ้าไม่เป็น พวกเราก็ไม่มีความจำเป็นต้องมาเสียเวลาบนวิชาหุ่นเชิดอีก"แต่ในเมื่อปันอวิ๋นเป็น...จั๋วซือหรานถามขึ้น "ทำไมถึงมองออกว่าเป็นวิชาของสำนักเมฆาวารี? ข้าดึงตะปูวิญญาณกับห่วงวิญญาณทิ้งไปแล้ว...""ง่ายมาก" ปันอวิ๋นยกมุมปาก รอยยิ้มดูแล้วมีความประชดประชันอยู่ แต่ก็ไม่ได้เพ่งเป้ามาทางจั๋วซือหรานบนความรู้สึก ดูคล้ายจะเพ่งไปทางสำนักเมฆาวารีมากกว่าปันอวิ๋นเอ่ยต่อว่า "มีแค่สำนักเมฆาวารีที่เท่านั้นจะทำได้ระดับต่ำแบบนี้ อักขระคำสาปบนตัวก็ขาดความสมบูรณ์แบบ แต่ว่านี่็เป็นลักษณะของทางสำนักเมฆาวารี พวกเขาชอบเน้นไปที่พลานุภาพของหุ่นเชิดความมืด รู้สึกแค่ว่า ถ้าให้คนอื่นมองปราดเดียวแล้วรู้ว่าเป็นหุ่นเชิดความมืด ก็สามารถข่มขู่ฝ่ายตรง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1113
ในใจเหมือนมีเสียงที่กำลังกู่ก้องขึ้นอย่างไร้ซุ่มเสียงแต่หลังจากที่ในใจกู่ก้องออกมาอย่างไร้ซุ่มเสียงแล้ว ตัวเขาเองก็ตกตะลึงไปทำไมในใจถึงได้มีเสียงเช่นนี้ ทั้งที่ควรจะไม่มีความรักกับความรู้สึกใดแล้วแท้ๆแต่ตอนนี้ความรู้สึกในใจมันเหมือนกับไม่ได้เป็นเช่นนั้นแล้วเจิ้นเจียงยังคงตักอาหารให้เขา แต่เขากลับกินอย่างไม่รู้รส กลืนลงไปอย่างยากลำบากส่วนอีกด้าน จั๋วซือหรานเดินมาถึงเรือนหลังโรงเตี๊ยมแล้วร่างสูงใหญ่ของปันอวิ๋น ยังคงตามอยู่ด้านหลังนางหลังจากมาถึงเรือนหลังโรงเตี๊ยม แม้ทั้งสองคนดูแล้ว ระยะห่างเหมือนจะไม่แตกต่างอะไรก่อนหน้าแต่อันที่จริงในพริบตานี้ ระหว่างทั้งสองคนก็เหมือนมีความห่างเหินกันขึ้นมาจั๋วซือหรานหมุนตัวไปทางปันอวิ๋น ขณะที่หมุนตัวหันไป เธอก็ถอยหลังออกมาครึ่งก้าวแค่ระยะห่างสั้นๆ เพียงครึ่งก้าวเท่านั้น กลับเหมือนดึงกว้างห่างออกมาเท่ากับทางช้างเผือกปันอวิ๋นสังเกตถึงความห่างเหินที่นางจู่ๆ ก็ดึงออกมาแล้ว เขาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบว่า "ช แม่นางจั๋วนี่ใช้งานเสร็จก็โยนทิ้งกันเสียแล้ว...ิ"ในเสียงของจั๋วซือหรานมีรอยยิ้มจางๆ "เจ้าหุบเขาปันพูดแล้วมัน...ข้าไปใช้ประโยชน์อะไรจากเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1112
คิ้วของปันอวิ๋นขมวดเบาๆ แหงนตาสบมองนาง "เจ้ไาปสัมผัสกับสิ่งเย็นมืดอะไรมา?""อื๋อ?" จั๋วซือหรานตอนนี้ก็งงงันไปหน่อยๆ นางคิดไม่ถึงว่า ปันอวิ๋นจะจับออกมาได้จริงๆนางยิ้มโบกไม้โบกมือ ตอบว่า "ไม่มีอะไร ก็แค่ชิงหุ่นเชิดความมืดมาตัวหนึ่ง คิดจะค้นคว้าดูเล่นๆ ปราณหยินเข้าสู่ร่างกายเสียแล้วหรือ? ไม่เป็นไร ไม่กี่วันก็สลายหมดแล้ว"พอได้ยินนางพูดเช่นนี้ ปันอวิ๋นก็จ้องนาง ครู่ต่อมา ในน้ำเสียงก็เหมือนมีความจนใจหรือไม่ก็อารมณ์อะไรสักอย่างอยู่ ถอนใจเอ่ยขึ้นว่า "เจ้านี่มัน...อะไรก็กล้าแย่งมา กล้าเอามาเล่นทั้งหมดเลยจริงๆ"จั๋วซือหรานได้ยินคำนี้ ก็ฟังออกถึงความหมายของเขา นางตอนนั้นกระทั่งกู่ของเขาก็ยังแย่งมา ตอนนี้ยังแย่งหุ่นเชิดความมืดของคนอื่นมาอีกจั๋วซือหรานคิดๆ ถามขึ้นว่า "จริงด้วย เจ้าไม่ใช่คนพรมแดนใต้หรือ? เคยค้นควัาวิชาหุ่นเชิดบ้างไหม?""รู้นิดหน่อย ทำไมหรือ?" ปันอวิ๋นมองนาง ถามขึ้นว่า "อยากให้ข้าสอนหรือ?"เขายิ้มขึ้นมา ในสายตามีปราณชั่วร้ายขึ้นมา "ก็ได้นะ ข้าจะสอนเจ้า เจ้าหมั้นกับข้าสิ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่พูดไว้แล้วหรือ..."จั๋วซือหรานพอได้ยินคำนี้ ถ้าตามนิสัยของนาง น่าจะคงตอบกลับคำพูดนี้ทัน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1111
"คุณหนูของเจ้าล่ะ อยู่ที่ไหน?"พอได้ยินคำนี้ของเขา เจิ้นเจียงก็มีปฏิกิริยาขึ้นมาเจิ้นเจียงคิดอยู่นานถึงคำเรียกตัวเขา จึงเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมว่า "เจ้าหุบเขาปัน คุณหนูของข้ายังไม่ได้แต่งงาน ท่านอย่าได้พูดจาส่งเดชเลย มันจะเสียหายไปถึงชื่อเสียงคุณหนูข้า"เจิ้นเจียงอันที่จริงก็สั่นเทาหน่อยๆ ถึงอย่างไรก็สามารถเดาได้ว่าคนตรงหน้าคนนี้เป็นบุคคลที่ร้ายกาจแค่ไหนแต่ในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณหนู เจิ้นเจียงก็ไม่มีลังเลแม้แต่น้อย พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาทันทีและพอได้ยินคำนี้ของเจิ้นเจียง ปันอวิ๋นก็เหมือนจะโกรธแล้วคิ้วยาวเลิกขึ้น ดวงตาเรียวยาวคู่นั้น เหมือนยกหางตาขึ้นบางๆ "เจ้าไม่เชื่อหรือ? อย่าไม่เชื่อเลย คุณหนูของเจ้าตกลงกับข้าไปนานแล้วว่าจะแต่งงานกับข้า"เจิ้นเจียงตกตะลึงขึ้นมา เรื่องนี้ เขาไม่เคยรู้มาก่อน แต่เขาเองก็จะปฏิเสธว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นไม่ได้ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ดังนั้นจึงทำได้แค่นิ่งเงียบเพียงแต่ไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า เจิ้นเจียงรู้สึกหนาวหน่อยๆ...เหมือนรอบตัวมีลมเย็นที่พัดออกมาจากถ้ำน้ำแข็งอะไรแบบนั้นเจิ้นเจียงยังไม่ทันมีปฏิกิริยาว่าปราณเย็นพัดมาจากไหนก็ได้ย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1110
"ใช่แล้ว น้องชายของแม่นางเราถูกพาตัวไป เป็นฝีมือของสำนักเมฆาวารี เป้าหมายการเดินทางครั้งนี้ของแม่นางก็คือเรื่องนี้" เจิ้นเจียงเอ่ยขึ้น น้ำเสียงฟังแล้วดูกังวลหน่อยๆ"แม่นางอยู่ที่เมืองหลวงแม้จะประสบความสำเร็จในทุกที่ แต่ถึงอย่างไรครั้งนี้มาอยู่ในสถานที่แปลกหน้า ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเผชิญหน้ากับสำนัก ดังนั้นแม่นางจึงต้องยิ่งเตรียมตัวอย่างระมัดระวัง..."เจิ้นเจียงเองก็น่าจะไม่มีใครที่พูดด้วยได้ ในใจอดกลั้นไว้ไม่น้อย พวกเชลยที่คุณหนูจับมาก่อนหน้านั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ล้วนเป็นคนของสำนักเมฆาวารี เขาเองก็พูดอะไรด้วยไม่ได้คนคุ้มกันตระกูลเหอที่คุณหนูพากลับมาพวกนั้น ก็ยังได้รับบาดเจ็บอยู่ พูดอะไรไม่ได้ด้วยเช่นกันดังนั้นตอนนี้ พอเจอกับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตคุณหนู จึงเหมือนกับเปิดประตูน้ำออกอย่างไรอย่างนั้นขณะที่พูดแรงก็เริ่มมา ไม่วา่จะเรื่องที่คุณหนูออกจากเมืองหลวงอย่างไร รับมือกับพวกลอบโจมตีอย่างไร จัดการแก้ไขวิกฤติ รับมือกับอีกฝ่าย จับคนของสำนักเมฆาวารีมาเป็นเชลยอย่างไรหลังจากมาถึงเมืองหยางแล้วรับมือกับตระกูลเหออย่างไร เล่าออกมาจนหมดและขณะที่ 'คุณชายเยี่ยน' กำลังกินข้าวอย่างไม่รีบไม่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1109
จั๋วซือหรานตอนที่ควรบ้าก็จะบ้า แต่อันที่จริงถ้าพูดขึ้นมา นางเองก็ไม่ได้มีนิสัยพูดจาใหญ่โตดังนั้นก่อนหน้าจึงไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ออกมาโดยละเอียด และเพราะตอนนี้ยังเป็นแค่ความคิดเริ่มต้นเท่านั้น ยังไม่ได้เริ่มเขียนเส้นแรกเลยด้วยซ้ำแต่ต่อให้ในใจตนเองคิดไว้ดิบดี ต่อให้ตนเองเข้าใจวิชาหุ่นเชิดอย่างถ่องแท้ แล้วสามารถใช้ไหมกู่มาควบคุมหุ่นเชิดได้จริงล่ะก็...การจะสร้างกองกำลังหุ่นเชิดของตนเองออกมา ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่เป็นไปไม่ได้แต่ว่าเนื่องจากยังไม่ทันได้เริ่มอะไรทั้งนั้น ดังนั้นจึงแค่คิดไว้ในใจตนเอง ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูดออกมาเพียงแต่สำหรับเหล่าก้อนเนื้อของตนเอง ถึงอย่างไรพวกมันก็คงไม่เอาไปบอกใครอยู่แล้ว ดังนั้นการที่นางเอ่ยขึ้นมา ปัญหาจึงไม่ได้ใหญ่โตอะไรจั๋วซือหรานใช้เวลาไปพักหนึ่งอย่างตั้งอกตั้งใจ จัดการคัดลอกอักขระคำสาปทั้งหมดบนตะปูวิญญาณ วงแหวนวิญญาณ แล้วก็บนตัวของหุ่นเชิดความมืดออกมาค้นคว้านี่เป็นงานละเอียด จำเป็นต้องใช้เวลาเว้นเรื่องความยุ่งวุ่นวายในมิติของนางไปก่อนเวลานี้ อีกด้านหนึ่งในโถงหน้าของโรงเตี๊ยม ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่หน้าโต๊ะ กำลังกินอาหารบนโต๊ะอย่างไ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1108
จั๋วซือหรานมองตะปูวิญญาณสีดำในมือเล่มนั้น ตรงหน้ายังมีร่างของหุ่นเชิดความมืดนอนอยู่ตะปูวิญญาณของมันถูกจั๋วซือหรานดึงออกมาแล้ว วงแหวนสีดำบนมือกับเท้าก็ถูกจั๋วซือหรานรื้ออกมาเพื่อจะค้นคว้าดังนั้นตอนนี้มันจึงเป็นแค่ร่างเปลือกที่ไม่มีชีวิตเท่านั้นจั๋วซือหรานตรวจสอบอักขระคำสาปประหลาดซับซ้อนเหล่านั้นบนตะปูวิญญาณอย่างละเอียด ค้นคว้าอย่างตั้งใจ ดินสอในมือตวัดไม่หยุด คัดลอกอักขระคำสาปเหล่านั้นมาทั้งหมดอย่างครบถ้วนส่วนพวกก้อนเนื้อสีต่างๆ ก็นั่งเรียงกันอยู่บนไหล่นางซ้ายขวาฝั่งละสาม บนหัวยังมีอีกตัวหนึ่ง อยู่ด้วยกันกับนาง จ้องมองอักขระคำสาปบนตะปูวิญญาณเหล่านี้อย่างตั้งใจเพียงแต่พวกมันอ่านไม่เข้าใจเท่านั้นแต่ก็ยังอยากรู้อยากเห็น"นายท่านจะ...ทำ ทำอะไรหรือ?" ขนมปุยเมฆถามขึ้นเสียงแผ่ว เพราะมันมันอยู่ในสภาพดังเดิมที่สุดมาตลอด ยังไม่ได้ย้อมสีอะไรเลยดังนั้นจนถึงตอนที่จั๋วซือหรานพาพวกมันไปกลืนกินแมลงกู่ของพวกปรมาจารย์กู่พรมแดนใต้ก่อนหน้านี้ ขนมปุยเมฆจึงเพิ่งได้รับการวิวัฒนาการ ถึงพูดได้ขึ้นมาก่อนหน้านี้ทำได้แค่เปล่งเสียงออกมาเป็นพยางค์ๆ ไม่ค่อยชัดเจนเท่านั้นความคิดของขนมถั่วแดงปราดเป
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1107
ความสามารถของนางถึงอย่างไรพออยู่ที่นั่น ก็ถูกลิขิตไว้แล้วไม่ให้นางเป็นคนธรรมดา สุดท้ายก็ต้องถูกจับตาอยู่ดีชาตินี้เป็นเช่นนี้ ชาติก่อนก็เช่นกันคนธรรมดาพอมีหยกก็มีความผิด นางแบกความสามารถเช่นนี้ไว้ ก็ถูกกำหนดให้คนอื่นต้องคอยจับจ้องไว้เป็นธรรมดาไม่ว่าจะโลกไหน ไม่ว่าจะเส้นทางไหน ก็ไม่เคยขาดคนหรือองค์กรที่มีความคิดที่ว่า "ถ้าไม่ได้มาก็จะทำลายทิ้ง"ที่ไหนก็มีทั้งนั้นจั๋วซือหรานชาติที่แล้วก็เจอกับสถานการณ์อันตรายมาด้วย ไม่เช่นนั้นไม่มีทางตายอย่างเวทนาจนข้ามภพมาที่นี่สรุปคือ จั๋วซือหรานเคยนำวัตถุที่ปล่อยสารกัมมันตรังสีได้เข้ามาแล้วในอันตรายจากชาติที่แล้วตอนนั้นนางสะบัดโยนเข้ามาในมิติ เนื่องจากสถานการณ์เร่งด่วน และไม่มีตัวเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้วนางยังคิดว่าจบเห่แล้วด้วยซ้ำ แค่รังสีของสารกัมมันตรังสีพวกนั้น ระยะเวลาในการย่อยสลายน่าสะพรึงมาก คิดว่าตนเองคงกลายเป็นฟอสซิลไปแล้ว สารกัมมันตรังสีพวกนั้นก็ยังไม่หายไปไหนด้วยซ้ำและในมิติของตนเอง ก็เป็นเหมือนแดนสวรรค์เขียวชอุ่มนอกโลก...ถ้าหากพื้นดินถูกปนเปื้อน แหล่งกำเนิดน้ำถูกปนเปื้อนล่ะก็จบเห่กันพอดีนางกอดความคิดสิ้นหวังเข้ามิติมา
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1106
"เสร็จแล้ว พวกเจ้าค่อยๆ พักฟื้นไป เดี๋ยวพอพวกกองหนุนสำนักเมฆาวารีพวกนั้นของผู้เฒ่าเหอมาถึง พวกเราค่อยออกเดินทาง เรื่องนี้สำหรับข้ามันสำคัญมาก จะล่าช้าไม่ได้เด็ดขาด"จั๋วซือหรานเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "ดังนั้นเวลาพักฟื้นของพวกเจ้าเดิมทีก็เหลือไม่มากแล้ว อย่าไปทำอะไรบ้าๆ บอๆ อีก""รับทราบ!" เหลียนเจินขานรับเสียงขรึม"ข้าจะรักษาให้พวกเขา จากนั้นเจ้าก็เอายาทาให้พวกเขาเสีย แค่อย่าไปทำอะไรบ้าๆ บอๆ ทายาตามเวลา ไม่นานก็หายดีแล้ว"จั๋วซือหรานหลังจากรักษาคนคุ้มกันไปหลายคน ก็กลับมาที่ห้องตนเอง ไปค้นคว้าบัวเจ็ดดอกเจ็ดใบแกนกลางเทียนเจ้าสิ่งนี้ล้ำค่ามากจริงๆ แต่ในเมื่อเขาให้นางมาแล้ว นางเองก็พอจะรับได้อยู่ ดังนั้นจึงไม่ต้องเกรงใจเกินไปนักตอนที่จั๋วซือหรานย้ายบัวเจ็ดดอกเจ็ดใบแกนกลางเทียนไปปลูกที่ดินในมิติแล้ว ราชาแมงมุมหน้าผีกับแมงมุมหน้าผีตัวอื่นๆ แล้วก็แมงมุมกู่ ก็มาล้อมอยู่ข้างๆ นางแมงมุมที่ขนาดใหญ๋กว่าปกติหลายเท่า ล้อมนางเอาไว้ ฉากนี้ถ้าหากคนอื่นมาเห็น ก็คงรู้สึกหวาดผวาขึ้นแน่ๆแต่สีหน้าของจั๋วซือหรานก็นิ่งอย่างมาก กระทั่งบนหน้ายังยิ้มละไม หลังจากปลูกบัวเจ็ดดอกเจ็ดใบแกนกลางเทียนไว้ในดินแล
