บทที่ 890

ในระดับหนึ่ง อาจกล่าวได้ว่าทั้งจิ่งโม่เยี่ยและเฟิ่งชูอิ่งได้พบกับโชคดีในคราวเคราะห์

พวกเขาได้มีเวลาสงบสติอารมณ์และไตร่ตรองถึงปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างกัน อีกทั้งยังมีความอดทนและความเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น

เรื่องของความรักนั้น ย่อมต้องอาศัยการปรับตัวเข้าหากันอยู่เสมอ

เหมยตงยวนถามว่า “เรื่องครั้งนั้นเจ้าลืมได้จริงหรือ”

เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “ตอนนี้ยังลืมไม่ได้หรอก ข้าลำบากมามาก”

“แต่เพราะเรื่องนั้น จิ่งโม่เยี่ยจะระมัดระวังเวลาปฏิบัติตัวกับข้ามากขึ้น และจะไม่ใช้อารมณ์อีก”

“และเพราะเรื่องนั้น ข้าก็จะสามารถรังแกเขาได้ทุกอย่าง”

พูดจบนางก็แค่นเสียงในลำคอเบาๆ “ข้าจะต้องรังแกเขาให้หนัก เอาคืนความเจ็บใจและความน้อยใจที่เคยได้รับจากเขาทั้งหมด!”

เหมยตงยวนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย “ถ้าเจ้าตัดสินใจแน่วแน่แล้วก็ดี”

พูดถึงตรงนี้เขาก็ถอนหายใจเบาๆ “หากข้าสามารถลดทิฐิลงได้เหมือนจิ่งโม่เยี่ย คงไม่ต้องแยกทางกับแม่ของเจ้า”

เฟิ่งชูอิ่งมองเขาแล้วพูดว่า “เรื่องในอดีตท่านพ่ออย่าคิดมากเลย ตอนนี้พวกเราต้องตามหาท่านแม่ให้เจอก่อน”

เหมยตงยวนพยักหน้าเบาๆ

เฟิ่งชูอิ่งถามต่อ “ช่วงนี้ท่านพ่อตามหาจิ้งจอกสือซานเห