เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 668
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 669
ฮ่า! นี่เป็นอีกองค์ชายที่ล้มลงหมดสติ ฮวงจุ้ยของจวนตากอากาศของเขานี่มันสุดยอดจริงๆ!เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดกับจิ่งโม่เยี่ย "เลิกแกล้งได้แล้ว ลุกขึ้นมาเถอะ!"เฟิ่งชูอิ่งได้ยินคำพูดนั้นก็หันกลับไปมอง นึกถึงตอนที่เขาช่วยนางออกมา ตอนนั้นมีคานบ้านหล่นลงมาทับหลังของเขาและหลังจากนั้นเขาก็แบกนางออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางจึงคิดว่าเขาไม่เป็นอะไรปู๋เยี่ยโหวยื่นมือไปดึงจิ่งโม่เยี่ย แต่กลับมีเลือดเปื้อนมาเต็มมือเขาตกใจมาก "ไม่จริงน่า นี่เจ้าบาดเจ็บจริงๆ หรือ?"เฟิ่งชูอิ่งพูดเสียงเข้ม "พยุงเขาขึ้นมา"แม้ว่าปกติปู๋เยี่ยโหวจะเคยแกล้งจิ่งโม่เยี่ยบ่อยๆ แต่พอเห็นเขาบาดเจ็บขนาดนี้ ปู๋เยี่ยโหวก็ร้อนใจกว่าใครๆเขาพาจิ่งโม่เยี่ยไปยังห้องพักที่อยู่ไม่ไกล วันนี้มีคนมาเยอะ ถ้าใครรู้ว่าจิ่งโม่เยี่ยบาดเจ็บคงจะมีปัญหาวุ่นวายมากมายแต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่จิ่งโม่เยี่ยที่หมดสติ ยังมีจิ่งสืออวิ๋นและจิ่งสือเยว่ด้วย จึงสั่งให้คนพาพวกเขาไปด้วยกันเลยตอนนี้เขารู้สึกเสียใจมาก ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ เขาคงไม่จัดงานวันเกิดที่นี่เด็ดขาดนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!เขาเพิ่งสั่งให้องครักษ์พาจิ่งโม่เยี่ยและคนอื่นๆ ออกไป จิ่
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 670
ในมุมมองของเหมยตงยวน การช่วยชีวิตเฟิ่งชูอิ่งครั้งแรกของจิ่งโม่เยี่ย อาจถือได้ว่าเป็นการชดเชยความเจ็บปวดที่เขาเคยทำร้ายนางในอดีตการช่วยชีวิตนางอีกครั้งที่สอง ก็ถือว่าเป็นการติดหนี้บุญคุณอันยิ่งใหญ่ต่อจิ่งโม่เยี่ยแม้ว่าเหมยตงยวนจะฝึกฝนวิถีไร้ใจ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักแยกแยะถูกผิดเขาไม่พูดพร่ำทำเพลง หยิบเข็มเงินขึ้นมาแล้วเริ่มฝังเข็มให้จิ่งโม่เยี่ยเฟิ่งชูอิ่งถามเบาๆ "ท่านพ่อ เขาจะตายไหม?"เหมยตงยวนพูดเสียงเรียบ "ไม่ต้องกังวล ชะตาชีวิตเขาแข็งแกร่งมาก ไม่มีทางตายหรอก"จิ่งโม่เยี่ยมีพลังมังกรหนาแน่นในร่างกาย คนแบบนี้มีสวรรค์คุ้มครอง โดยทั่วไปแล้วไม่มีทางตายเขามองจิ่งโม่เยี่ยแวบหนึ่ง แล้วแค่นเสียงเบาๆ ก่อนจะฝังเข็มต่อไปเขาฝังเข็มไปพลางพูดกับเฟิ่งชูอิ่งไปพลาง "ร่างกายเจ้ายังไม่หายดี วันนี้ยังต้องตกใจอีก ไปพักผ่อนก่อนเถอะ""ที่นี่มีข้าอยู่ ไม่ต้องกังวลว่าจิ่งโม่เยี่ยจะเป็นอะไร"ตอนนี้ค่ำมากแล้ว เฟิ่งชูอิ่งเองก็รู้สึกเหนื่อยอยู่เหมือนกัน เฉี่ยวหลิงก็ได้จัดเตียงให้นางในห้องข้างๆ เรียบร้อยแล้วนางมองจิ่งโม่เยี่ยแวบหนึ่ง ใบหน้าของเขาซีดขาว ดูน่าสงสารอยู่บ้างนางบอกตัวเองว่าอย่าใจอ่อน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 671
เขาเหลือบมองจิ่งโม่เยี่ยที่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาลึกล้ำขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดเบาๆ ว่า “บางครั้งพอเห็นเจ้า ข้าก็เหมือนเห็นตัวเอง”“น่ารำคาญเหมือนกัน จนปัญญาเหมือนกัน”หลังจากพูดจบ เขาก็ทิ่มเข็มเงินลงบนตัวจิ่งโม่เยี่ยอย่างแผ่วเบา ไม่เหมือนตอนแรกที่แทบจะทิ่มแทงจิ่งโม่เยี่ยให้ตายจิ่งโม่เยี่ยมีไข้สูงตอนใกล้รุ่งสาง เริ่มละเมอเพ้อว่า “ชูอิ่ง อย่าไปนะ ข้าจะไม่ดุเจ้าอีกแล้ว…”“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษนะ…”เหมยตงยวนมองจิ่งโม่เยี่ยที่เป็นแบบนี้ ทำให้นึกถึงคำพูดที่เขาเคยพูดกับแม่ของเฟิ่งชูอิ่งมากที่สุด นั่นก็คือคำว่าขอโทษในโลกนี้ ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาอีกแล้วว่าคำว่า “ขอโทษ” เป็นคำที่ไร้ประโยชน์ที่สุดแล้วก็ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาว่าในคำว่า "ขอโทษ" นั้นซ่อนความเสียใจไว้มากมายเพียงใดเหมยตงยวนไม่ชอบจิ่งโม่เยี่ย แต่ก็รู้สึกว่าจิ่งโม่เยี่ยเหมือนกับตัวเองในตอนนั้นมากเขาถอนหายใจเบาๆ แล้วหยิบยาลูกกลอนลดไข้ป้อนให้จิ่งโม่เยี่ยกินจิ่งโม่เยี่ยไม่กลับมาทั้งคืน ฉินจื๋อเจี้ยนรู้สึกเป็นห่วง จึงรีบเดินทางมาหาในตอนเช้าตรู่ตอนที่เขาเห็นจิ่งโม่เยี่ย หน้าของเขาก็ซีดเผือด “ท่านอ๋องเป็นอะไรไป?”เหมยตงยวนพูดอย่างใจเ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 672
เหมยตงยวนเห็นสภาพการณ์แบบนี้แล้วก็หรี่ตาลง เขามองไปที่จิ่งโม่เยี่ยที่ยังไม่ฟื้นเหตุการณ์เมื่อคืนเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จิ่งโม่เยี่ยไม่มีทางสมรู้ร่วมคิดกับฉินจื๋อเจี้ยนได้ แต่ทั้งสองคนนี้กลับมีความเข้าใจกันดีมากจิ่งโม่เยี่ยบาดเจ็บเพราะช่วยเฟิ่งชูอิ่ง เหมยตงยวนก็ไม่สามารถขับไล่เขาออกไปได้โดยตรงฉินจื๋อเจี้ยนบอกว่าจะเรียกคนจากจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมาโดยเร็ว แต่รอจนพลบค่ำก็ยังไม่เห็นคนจากจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนมาแต่ไข้ของจิ่งโม่เยี่ยเริ่มลดลง และเขาก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาตอนที่เขายังงุนงงอยู่นิดหน่อยก็ได้ยินเสียงของปู๋เยี่ยโหว "ชูชู เจ้าอย่าได้หลงกลจิ่งโม่เยี่ยเด็ดขาด""เขาตั้งใจบาดเจ็บเอง เพื่อมาเรียกความสงสารจากเจ้า""เขาช่างมีเล่ห์เหลี่ยมลึกล้ำ การกระทำแบบนี้ช่างน่ารังเกียจ เจ้าอย่าได้ใจอ่อนเด็ดขาด!"จิ่งโม่เยี่ยเดิมทียังไม่ค่อยรู้สึกตัวดีนัก แต่หลังจากได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกตัวอย่างสมบูรณ์ เขาอยากรู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งมองเรื่องนี้อย่างไรเฟิ่งชูอิ่งพูดเสียงเรียบ "ถึงแม้เขาจะใช้กลอุบายทำร้ายตัวเอง แต่เรื่องที่เขาช่วยข้าก็เป็นความจริง""ความรู้สึกระหว่างข้ากับเขาขาดสะบั้นไปแล้ว ไม่มีทาง
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 673
แต่ตอนนี้เขาทำให้นางรู้สึกว่าเขาดูอ่อนแอและน่าสงสารน้ำเสียงของนางอ่อนลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว "ยังเจ็บแผลอยู่ไหม?"จิ่งโม่เยี่ยรู้ว่าตอนนี้เขาต้องควบคุมความรู้สึกเอาไว้ การแสร้งท่าทางน่าสงสารเกินไปอาจทำให้นางรู้สึกไม่พอใจ แต่ถ้ายังคงแข็งกร้าวเหมือนเดิม ก็จะสูญเสียความหมายของการยอมเจ็บตัวครั้งนี้เขาพูดเบาๆ "ก็ยังดี เจ็บนิดหน่อย แต่ยังทนได้"เฟิ่งชูอิ่งคราวนี้เมื่อจัดการแผลให้เขา พบว่าแผลที่มือตอนเขารับกระบี่ของเหมยตงยวนเพื่อปกป้องนางครั้งก่อนยังไม่หายดีเมื่อคืนตอนที่เขามาช่วยนาง แผลที่มือก็เปิดอีกครั้งวันนั้นนางรู้ว่าเขาบาดเจ็บ และรู้ว่าเขาบาดเจ็บค่อนข้างหนัก แต่ไม่รู้ว่าเขาจะบาดเจ็บหนักขนาดนี้หากวันนั้นถ้าเหมยตงยวนใช้แรงมากกว่านี้อีกนิด อาจจะตัดมือเขาขาดไปแล้วบาดแผลแบบนั้นต้องเจ็บมากแน่ แต่วันนั้นเขากลับไม่พูดอะไรเลยสักคำนางถามเขา "เจ้าบาดเจ็บบ่อยหรือเปล่า? บาดเจ็บขนาดนี้แต่ไม่พูดอะไรเลย?"จิ่งโม่เยี่ยตอบ "ไม่บ่อยหรอก แต่ทุกครั้งที่บาดเจ็บก็ไม่ใช่แผลเล็กๆ""หลังจากเสด็จพ่อของข้าสวรรคต พระสนมสวี่ก็ไม่สนใจข้า เสด็จย่าก็อายุมากแล้ว แล้วข้าก็ไม่ได้อยู่ในวังหลวง ไม่อยากให้ท่านเป็นห
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 674
จิ่งโม่เยี่ยพูดถึงตรงนี้แล้วหัวเราะเบาๆ "สำหรับข้า การมีชีวิตอยู่จริงๆ แล้วไม่มีความหมายอะไร เพราะข้าไม่มีความสุขกับชีวิต""แม้เวลาที่อยู่กับเจ้าจะแสนสั้น แต่มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของข้า""ข้ารู้ว่าถ้าข้ายังมีชีวิตอยู่ต่อไป คงต้องอาศัยความทรงจำช่วงนั้นเป็นกำลังใจ ดังนั้นถึงตายไปก็ไม่เป็นไร"เฟิ่งชูอิ่งไม่คิดว่าเขาจะคิดเช่นนี้เกี่ยวกับเรื่องการหย่าร้างของพวกเขานางยันไม้เท้าลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป จิ่งโม่เยี่ยนอนมองนางอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดอะไรนางเดินไปได้สองสามก้าวก็หันกลับมามองเขาและถาม "ถ้าอย่างนั้น ทำไมเจ้าถึงยอมหย่ากับข้า?"จิ่งโม่เยี่ยตอบ "เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เจ้าเรียกร้อง เจ้าอยากหย่ากับข้า การหย่าจะทำให้เจ้ามีความสุข"เฟิ่งชูอิ่ง "......"ความรู้สึกของนางซับซ้อนขึ้นมาทันทีจิ่งโม่เยี่ยพูดต่อ "หลังคืนวันแต่งงาน ข้าได้สาบานไว้ว่าถ้าสวรรค์ช่วยให้เจ้ามีชีวิตรอด ข้าจะยอมทำทุกอย่าง""ตั้งแต่รู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าก็ได้สาบานว่าต่อไปจะไม่ทำอะไรที่เป็นการบังคับเจ้าอีก""เจ้าอยากหย่า ข้าก็จะหย่าให้เจ้า""เจ้าไม่อยากเจอข้า ต่อให้ข้าคิดถึงเจ้าแค่ไหนก็จะไม่มารบกวนเ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 675
ปู๋เยี่ยโหวที่ถูกถลึงตาใส่ทำหน้างง เขาคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา!หลังจากเฟิ่งชูอิ่งเดินออกไปถึงพบว่าตอนนี้นางก็อาศัยอยู่ในเรือนแห่งเดียวกันนั้น จึงเดินกลับมาบอกปู๋เยี่ยโหวว่า "เจ้าไปเตรียมที่พักใหม่ให้ข้าหน่อย"พอได้ยินคำนี้ ปู๋เยี่ยโหวก็ยิ้มกว้างทันที "ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย!"หลังจากเขาจากไป เฟิ่งชูอิ่งก็ถือไม้เท้าไปนั่งบนก้อนหินข้างๆตอนนี้อากาศเย็นลงแล้ว หลังจากค่ำลง ลมที่พัดมาก็ทำให้สมองของนางแจ่มใสขึ้นบ้างนางยกมือขึ้นลูบหน้าผากเบาๆ พอหันไปก็เห็นเหมยตงยวนยืนอยู่ข้างๆ นางก็ชะงักไปครู่หนึ่งเหมยตงยวนถามนาง "ต้องการให้ข้าฆ่าจิ่งโม่เยี่ยไหม?"จิ่งโม่เยี่ยมีพลังมังกรปกป้องคุ้มครอง ปกติแล้วเขาไม่สามารถฆ่าจิ่งโม่เยี่ยได้แต่ตอนนี้จิ่งโม่เยี่ยบาดเจ็บสาหัส แค่เขาจัดการกับยาของจิ่งโม่เยี่ยนิดหน่อย เขาก็จะตายอย่างแน่นอนเฟิ่งชูอิ่งพูดเบาๆ "เขาเพิ่งช่วยชีวิตข้า แต่ข้ากลับจะฆ่าเขา นั่นนับเป็นการเนรคุณ ข้าทำไม่ลงจริงๆ"เหมยตงยวนจ้องมองนางนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยจึงถามว่า "ทำไมท่านพ่อถึงมองข้าแบบนี้ล่ะ?"เหมยตงยวนตอบไม่ตรงคำถาม "เจ้ายังไม่ได้ตัดขาดความรู้สึกกับเขาอย่างส
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 676
ไม่ต้องอะไรมาก แค่คิดว่าจิ่งโม่เยี่ยอาศัยอยู่ที่นี่ก็ทำให้เขารู้สึกไม่สบายไปทั้งตัวแล้วลานเล็กๆ ที่เคยสงบร่มเย็น หลังจากจิ่งโม่เยี่ยมาถึงก็กลายเป็นนรกบนดินปู๋เยี่ยโหวด่าจิ่งโม่เยี่ยในใจอย่างรุนแรงเฟิ่งชูอิ่งหลังจากคุยกับจิ่งโม่เยี่ยวันนั้นแล้ว ก็ไม่มาพบเขาอีกเลยจิ่งโม่เยี่ยก็เป็นคนเด็ดขาด พอบาดแผลหายจนลุกจากเตียงได้ เขาก็กลับจวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนทันที ไม่ได้อยู่เกาะติดข้างกายเฟิ่งชูอิ่งเรื่องนี้ทำให้ฉินจื๋อเจี้ยนร้อนใจมาก "ท่านอ๋อง ท่านจะกลับไปแบบนี้ได้อย่างไร?"จิ่งโม่เยี่ยพูดเสียงเรียบ "ไม่กลับแบบนี้ แล้วจะให้ทำอย่างไร?"ฉินจื๋อเจี้ยนตอบ "อย่างน้อยก็ควรสนิทสนมกับพระชายาให้มากขึ้น สร้างความรู้สึกดีๆ ร่วมกัน"ดวงตารูปดอกท้อของจิ่งโม่เยี่ยลึกล้ำยากจะคาดเดา "สิ่งที่ข้ากับนางต้องการตอนนี้ไม่ใช่การสร้างความรู้สึกดีๆ ร่วมกัน แต่เป็นการเว้นระยะให้นางปล่อยวางความเจ็บปวดที่ข้าเคยก่อไว้""เรื่องนี้เร่งรัดไม่ได้ ต้องใช้เวลาเยียวยา"ฉินจื๋อเจี้ยนรู้สึกร้อนใจ "แล้วต้องรออีกนานแค่ไหน?"จิ่งโม่เยี่ยเลิกม่านรถม้ามองออกไปข้างนอก พูดเสียงเรียบ "ไม่รู้"ฉินจื๋อเจี้ยนถาม "ถ้าพระชายาปล่อยว
บทล่าสุด
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 780
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 779
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 778
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 777
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 776
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 775
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 774
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 773
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 772
