บทที่ 347

แต่ตอนนี้เขาแสดงบทบาทเป็นภิกษุผู้สูงส่งที่มีความคิดลึกล้ำยากหยั่ง การตอบสนองแบบนี้ก็นับว่าเหมาะสมกับบทบาทดี

หวูเหวยจื่อมองเฟิ่งชูอิ่งด้วยความตกตะลึงอย่างมาก นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ยันต์อสนีบาตเป็นยันต์ที่น่ากลัวที่สุด แล้วก็เป็นยันต์ที่ปรมาจารย์ด้านยันต์วาดสำเร็จยากที่สุด

เพราะว่ายันต์ประเภทนี้ต้องใช้ความสามารถที่สูงมาก คนทั่วไปมีเก็บไว้สักหนึ่งถึงสองแผ่นก็ถือเป็นสมบัติล้ำค่าแล้ว สามารถใช้ในยามคับขันได้

แต่เฟิ่งชูอิ่งกลับหยิบออกมาเป็นกอบเป็นกำเหมือนสินค้าขายส่งตามท้องตลาด ศิษย์สิบกว่าคนโดนยันต์อสนีบาตจากนางคนละหนึ่งแผ่น

ศิษย์ทั้งหมดที่เขาพาออกมาด้วย เดินออกมาด้วยเท้า แต่กลับถูกแบกกลับเข้าไปทุกราย

เขามองเฟิ่งชูอิ่งแล้วถามว่า “เจ้าเอายันต์อสนีบาตมาจากไหนมากมาย?”

เฟิ่งชูอิ่งตอบ “ก็ต้องวาดขึ้นมาน่ะสิ”

นางกล่าวจบก็หันมองเจ้าอาวาสแวบหนึ่ง “ท่านอาจารย์เป็นคนสอนข้าเอง”

เจ้าอาวาสตัวสั่นเล็กน้อย แต่ไม่กล้าโต้แย้งคำพูดของนาง

ทั้งสองคนสบตากัน จากนั้นก็แลกเปลี่ยนสายตากัน สุดท้ายก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

คำพูดของนางดังก้องในหูของหวูเหวยจื่อ เขาพลันเข้าใจไปว่านัดบวชทุกคนในอารามส