ตอนที่ 90
“โทมัส ไปตามสาวใช้ที่ดูแลหนูพีชมาเดี๋ยวนี้” สิ้นคำสั่งเสียงกร้าว โทมัสพยักหน้ารับและถอยฉากออกไป พลันเหยียบเข้ากับของบางอย่างที่หล่นอยู่บนพื้นพรม ทำให้ความคิดจะไปตามสาวใช้ก็ไม่จำเป็นเสียแล้ว เมื่อได้พบหลักฐานหล่นอยู่ที่พื้น โทมัสถอยห่างออกมาจากอาวุธสีมันวาวนั่นเล็กน้อย ก่อนย่อตัวลงอย่างช้าๆ อย่างคนใช้ความคิด
“ปืน” โทมัสพึมพำเบาๆ แต่ทว่ามันกลับทำให้คนเป็นนายหันมามองด้วยเช่นกัน โทมัสล้วงผ้าออกมาจากกระเป๋า แล้วใช้มันหยิบปืนกระบอกนั้นขึ้นมาเพ่งพิศด้วยความใคร่รู้ ทั้งเจ้านายและบอดี้การ์ดคู่ใจที่ต่างก็ตกตะลึงกับสิ่งที่พบ
“ริชาร์ด!” ทั้งสองต่างอุทานระคนตกใจพร้อมๆ กัน ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ด้วยความกรุ่นโกรธอย่างที่สุด รับรู้ได้ถึงความเลวร้ายที่ร่างไร้วิญญาณของคนในอ้อมกอดได้รับ หยาดน้ำตาหยดลงบนแก้มนวลระคนที่ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ที่เป็นถึงมาเฟียใหญ่ทว่าแค่หญิงสา
ตอนที่ 91พัทตราพาร่างซวนเซออกจากห้องน้ำมาทรุดนั่งลงที่เตียง เริ่มรู้สึกถึงอาการไม่ปกติของตนเอง“ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย” เสียงหวานพึมพำเบาๆ ด้วยยังไม่แน่ใจอะไรหลายๆ อย่าง ทำให้เธอยังไม่พร้อมหากต้องมีอีกหนึ่งชีวิตเกิดมา แล้วไหนยังจะเรื่องน้องสาวเธออีก ทำไมทุกคนถึงหายหน้าไปกันหมด“คุณเอริค ทำไมคุณไม่ติดต่อมาหาฉันบ้างนะ สุดท้ายคุณก็หลอกฉันจริงๆ ใช่ไหม ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนโกหก ไอ้คนใจดำ ไม่มีหัวใจ” น้ำเสียงตัดพ้อของหญิงสาวร่างเล็กเปรยขึ้นเบาๆ โดยมีเพียงเจ้าหวานเย็นเท่านั้นที่รับรู้ และเป็นเช่นนี้อยู่ทุกวี่วัน จากที่นับเป็นวันก็ผ่านเลยเป็นสัปดาห์ จนนานเป็นเดือน จวบจนเจ้าของร้านสปาเพลินรักคนสวยอุ้มท้องลูกชายของคนโกหกได้สี่เดือนเศษ แต่ทว่าเธอไม่เคยได้รับข่าวคราวจากใครเลยสักคนที่พากันจากเธอไปเสียหมด ไม่ว่าจะเป็นพี่หมอ คุณเอริค แม้แต่น้องสาวเพียงคนเดียวของเธอ สุดท้ายหยาดน้ำตาก็ไหลอาบสองแก้มเป็นเพื่อนระบายความเหงาเศร้า“ยัยแพท มานั่งตา
ตอนที่ 92สาวใช้ที่รับอาสาจะส่งมอบสิ่งของบางอย่างให้กับเจ้าของร้านสปาเพลินรัก เป็นต้องรีบหมุนร่างเดินกลับในทันทีเมื่อของที่ว่าหายไปจากกระเป๋าถือส่วนตัวทั้งที่ก่อนหน้ามันจะอยู่ในกระเป๋าสะพายส่วนตัวตลอดเวลา“คุณพีช ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ แล้วฉันจะรีบเอาของนั่นมาให้พี่สาวของคุณโดยเร็ว” เสียงสาวใช้พึมพำเบาๆ ก่อนเดินกลับไปที่รถแท็กซี่ซึ่งจอดรออยู่นานแล้ว “เป็นไงมั่ง หลิน เอาของไปให้เขาหรือยัง” เมื่อเข้ามานั่งเป็นที่เรียบร้อยพร้อมด้วยรถแท็กซี่เคลื่อนตัวออกมาได้สักพัก เพื่อนสาวชาวไทยนามว่าสุธิตาก็เอ่ยถามระคนร้อนใจ เพราะตั้งแต่กลับมาจากมาเก๊าที่ตนบินไปหาเพื่อนและอยู่เที่ยวกันนานนับเดือน และมีเรื่องให้วุ่นวายอยู่ พักใหญ่ การเดินทางกลับประเทศไทยก็ช้าไปกว่ากำหนดอีกหลายเดือน ทำให้เพื่อนสาวชาวต่างชาตินำของสำคัญที่อดีตนายสาวฝากฝังไว้มาถึงล่าช้า “นี่แก ฉันก็ว่าฉันเอาใส่กระเป๋าไว้ตลอดเวลานี่นา แล้วนี่ม
ตอนที่ 93“คุณรู้จักยัยพีชด้วยเหรอคะ แล้วนี่น้องสาวของฉันเป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงน้องสาวมากๆ ค่ะ ยัยพีชไม่ได้ติดต่อมาหลายเดือน” พัทตราละล่ำละลักถามด้วยความดีใจ เธอจะต้องรีบไปบอกแม่ของเธอ“เอ่อ..”“ว่าไงคะ คุณรู้จักหรือเปล่า แต่ว่าฉันได้ยินคุณเรียกยัยพีช ว่าคุณพีช แสดงว่าคุณต้องรู้จักยัยพีชแน่ๆ ” พัทตราเขย่าแขนของหลินอย่างรบเร้า ทว่าหลินกลับอ้ำอึ้งไม่ตอบ ก่อนล้วงเอาห่อกระดาษนั้นส่งให้พัทตราแทน แล้วรีบขอตัวกลับไปทันที เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้ถึงสาเหตุการเสียชีวิตของคุณพีช เพราะหลังจากที่รู้ว่าคุณพีชเสียชีวิตไปแล้ว คุณแดเนียลก็หายไปจากเรือกาสิโน มีเพียงคุณแอนโทนี่เท่านั้นดูแลอยู่เพียงลำพัง และก็มุมานะทำงานหามรุ่งหามค่ำ แต่ทว่าหากว่างจากงานก็มักจะขึ้นไปยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือ เหม่อมองอยู่เป็นนานสองนาน และก็เป็นเช่นนี้หลายเดือนติดต่อกันพัทตราก้มมองของที่อีกฝ่ายยัดใส่มือด้วยความสงสัย ก่อนรีบตามไป ทว่าเห็นหลินขึ้นรถแท็กซี่จากไปเสียแล้ว พัทตราจึงตัดใจเดินกลับเข้าไปที่ร้านตรงไปยังซุ้มดอกไม้มุมโปร
ตอนที่ 94ไม่นานร่างของพัทตราก็ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน โดยมีคุณหมอหนุ่มและผู้เป็นมารดาเดินวนเวียนอยู่หน้าห้อง รอคอยด้วยความเป็นห่วงระคนร้อนใจ สงสัยไม่ต่างกันเพราะไม่เคยเห็นพัทตราร้องตะโกนโวยวายดังขนาดนี้ ซึ่งมันเหมือนว่าคนที่นอนให้คุณหมอช่วยชีวิตอยู่ในห้องมีเรื่องอัดอั้นตันใจและปิดบังอะไรอยู่‘มันเกิดอะไรขึ้นกับยัยแพทนะ’ คนเป็นแม่พึมพำพร้อมทั้งเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเพียงลำพัง เมื่อธนกฤษขอตัวกลับไปเอาโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ในรถเพื่อโทรหาคนรัก แจ้งข่าวเลื่อนการเดินทางกลับอย่างกะทันหัน เมื่อคุณหมอหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงพัทตรายิ่งนักไม่นานธนกฤษมาถึงที่รถและกดโทรหาคนรัก ก่อนสายตาเหลือบไปพบของบางอย่างที่อยู่บนเบาะหลังรถ ธนกฤษรีบกล่าวลาคนรักในทันที เมื่อจำได้ว่ากระดาษยับยู่ยี่นั้นมันหล่นจากมามือของพัทตรา แล้วเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาคลี่ออกอย่างช้าๆ แล้วไล่สายตาอ่านทุกตัวอักษรที่อยู่ในนั้น“พีช!” คุณหมอหนุ่มครางออกมาด้วยความตกใจและสะเทือนใจอย่างที่สุด นึกสงสารหญิงสาวเหลือเกินที่ถูกคนชั่วช้าข่มเหงรังแก ก่อ
ตอนที่ 95ช่วงสายๆ วันต่อมา ที่สุสานอันกว้างไกลและเวิ้งว้างเงียบสงบ หาแต่กลิ่นอายความรักความห่วงหาอาทรที่มีต่อหญิงสาวร่างเล็กผู้ซึ่งมีรอยยิ้มสดใสยังคงอยู่ในความทรงจำของหนุ่มใหญ่ไม่จางหาย ดวงตาคู่คมเฝ้ามองช่อดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์แห้งกรอบวางเรียงรายอยู่บนเนินฝังร่างไร้วิญญาณของหญิงอันเป็นที่รักไม่วางตา “หนูพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ” เสียงทุ้มกล่าวออกมาเช่นนี้ทุกครั้งและทุกวัน นับตั้งแต่พาตัวเองกลับมาที่เมืองไทยและพักอาศัยอยู่ที่บ้านพักริมหาด เมื่อมอบหมายงานและวางมือกับการเป็นผู้กุมบังเหียนธุรกิจนับพันล้านบาท และลงจากตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟีย ยกให้กับบุตรชายเพียงคนเดียวสานต่อกิจการทั้งหมด แม้จะรู้ดีว่ามันหนักหนาแค่ไหนที่จะยืนหยัดอยู่ได้ เพราะการเป็นมาเฟียก็ย่อมมีศัตรูรอบด้านและหาคนไว้วางใจได้ยากอย่างที่สุด!“หนูพีช ผมขอโทษที่ยังไม่ได้แก้แค้นให้คุณ” หลังจากวางช่อดอกลิลลี่สีขาวส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ใกล้กับช่ออื่นๆ ที่เริ่มแห้งกรอบ ทว่าหนุ่มใหญ่ก็มิคิดที่จะนำดอกไม้เหล่านั้นไปทิ้ง แม้คนที่จ้างมาเพื่อดูแลสุสาน
ตอนที่ 96“ไมร่า! แกมาได้ยังไง” คนเป็นอาตะคอกใส่ด้วยความฉุนเฉียว เพราะเซฟเฮ้าส์แห่งนี้ตนไม่ต้องการให้หลานรู้ เพราะยังไม่ไว้ใจ ก่อนหันไปมองจัสตินที่ยืนก้มหน้านิ่งอย่างรู้สึกผิด ที่พลั้งปากบอกตำแหน่งที่ตั้งของเซฟเฮ้าส์ หลังจากถูกไมร่าไล่ต้อน และยังใช้คำขู่อีกสารพัด แม้จะรู้ดีว่าถึงนายใหญ่จะดุด่าหลานสาวเพียงใด แต่ท่านก็รักและเอ็นดูหญิงสาวมากที่สุด และที่สำคัญเขาก็แอบรักหลานสาวของเจ้านายมาเนิ่นนาน แต่ก็เจียมตัว เพราะไม่คู่ควร“แล้วทำไมไมร่าจะมาที่นี่ไม่ได้ล่ะ หรืออาริชาร์ดกำลังปิดบังอะไรอยู่” ใบหน้าเรียวสวยเชิดขึ้นเล็กน้อย เพราะเป็นคนที่ถูกตามใจมาแต่เด็ก และไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกแก แล้วก็รีบกลับไปหาไอ้หมอหนุ่มนั่นซะ ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก” คนเป็นอาบอกเสียงเข้ม พลางตวัดสายตามองจัสตินสลับการสังเกตหลานสาว“กลับแน่ค่ะ เพราะไมร่าตัดสินใจแล้วว่าจะไปใช้ชีวิตกับคุณกฤษที่เมืองไทย และที่ไมร่ามาวันนี้ก็เพื่อมาลา และขอบคุณที่อาเลี้ยงดูไมร่ามาตลอดนับตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่ของไมร่าจากไป
ตอนที่ 97 ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีชามองไปยังเนินหญ้าเขียวขจี แต่ทว่ามันกลับถูกปกคลุมด้วยช่อดอกไม้นับสิบที่แห้งกรอบ ยิ่งมองก็ยิ่งสะท้อนให้ความกรุ่นโกรธภายในใจปะทุขึ้นเรื่อยๆ แม้จะบอกบิดาหลายครั้งแล้วว่าให้ตามไปลากคอคนชั่วมาขอขมาหญิงสาวที่น่าสงสารคนนี้ซะเมื่อรู้แน่แล้วว่าอาริชาร์ดกบดานอยู่ที่ไหน แต่เมื่อถูกบิดาคัดค้านทำให้แอนโทนี่ได้แต่เฝ้ารอวันชำระแค้น และมุ่งมั่นกับการบริหารงานของตระกูล อันน์เบริกส์ที่มีอยู่ จนทำให้ปลีกตัวออกมาได้อย่างยากลำบากนัก แต่วันนี้วันที่ทุกอย่างที่เขาอดทนทำมาตลอดหลายเดือน และเฝ้านับวันเพื่อกลับมาหาหญิงสาวและลูกน้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกก็เป็นจริง“คุณพีชเอาใจช่วยผมหน่อยนะครับ ผมหวังว่าพี่สาวคุณคงไม่โกรธที่ผมหนีหายไปหลายเดือน ผมมันคงเป็นผู้ชายที่แย่มากสินะครับคุณพีช ที่ทิ้งให้พี่สาวคุณรอคอยอยู่นานแสนนาน แต่คนรู้ไหมทุกวันทุกเวลาไม่เคยมีวันไหนที่ผมจะไม่คิดถึงพี่สาวคุณเลย” เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ กับห
ตอนที่ 98“ผมรู้ว่ามันอาจทำให้คุณโกรธ แต่ผมก็บอกคุณได้แค่นี้จริงๆ ผมไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมขอโทษที่ปิดบังคุณ...แพท” เจ้าของร่างสูงใหญ่พยุงตัวขึ้น แล้วขยับตัวเข้าใกล้หญิงสาวอีกครั้ง ฝ่ามืออบอุ่นเลื่อนไปหมายจะกุมมือเธอไว้ แต่พัทตรากลับสะบัดออกอย่างแรง“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันเกลียดคุณ!” แม้ปากจะบอกว่าเกลียดเขามากมายแค่ไหน แต่ทว่าหัวใจกลับร่ำร้องว่ารักและโหยหาสัมผัสรักที่เขาเคยมอบให้ ก่อนพยุงตัวลุกขึ้นโดยมีเจมส์ช่วยประคองเมื่อแอนโทนี่จะเอื้อมมือไปช่วยแต่ก็ถูกปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย แววตาคู่คมเศร้าสลดมองตามอย่างปวดใจ เมื่อคนที่เคียงข้างหญิงสาวต้องเป็นเขาสิ ไม่ใช่เจมส์“แพท คุณฟังผมก่อนได้ไหม” เสียงทุ้มเว้าวอนเมื่อหญิงเดินถอยห่างออกไปจากเขาทุกขณะ ยิ่งจะเดินเข้าใกล้เธอมากเท่าไหร่ พัทตราก็ยิ่งมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ซึ่งยังคงแอบซ่อนความรักมากมายเอาไว้ในใจ เธอคิดถึงเขา เธออยากให้เขากอดเธอ แต่เธอก็ทำใจไม่ได้หากจะให้เขามาถูกเนื้อตัวเธอในตอนนี้ ในเมื่อพ่อของเขาทำให้น้องสาวของเธอต้องตาย แล
ตอนอวสาน “น้องทาม ฟังแม่นะครับ” เมื่อได้ยินเสียงมารดา ลูกชายตัวน้อยก็หันมองมารดาด้วยความสงสัย ก่อนพยักหน้ารับฟังแต่โดยดี“ลุงคนนั้น เขาเป็นพ่อของน้องทามครับ น้องทามจำได้ไหม ที่แม่แพทเอารูปของคุณพ่อวางไว้ข้างเตียงของน้องทาม” หลังจากได้ฟังสิ่งที่มารดาบอก เด็กชายวัยสี่ขวบเศษค่อยๆ หันไปมองคุณลุงที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มมาให้ “จำได้ครับ จริงๆ เหรอครับแม่แพท” เพียงเท่านั้นเสียงของน้องทามเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ กระโดดกอดแม่แพทจนแทบจะล้มไปด้วยกัน “จริงครับ แต่ตอนนี้ แม่ว่าน้องทามขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะครับ เปียกฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย ส่วนเ
ก่อนอวสานน้องทามกระโดดเหยงๆ บนเตียงนุ่ม ออกอาการดีใจเมื่อได้เห็นคุณลุงคนที่พ่อหนุ่มน้อยเฝ้าคิดถึง ก่อนที่ดวงตากลมใสของพ่อหนุ่มน้อยจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ซึ่งแม่แพทคนสวยนำมาวางไว้นับตั้งแต่ตนอายุได้สามขวบ พลันให้หันไปจ้องมองภาพถ่ายนั้นพร้อมกับการชะเง้อมองคนที่อยู่ข้างล่าง“เหมือนกันเลย” เสียงร้องด้วยความดีใจของพ่อหนุ่มน้อยลั่นคับห้อง ก่อนหันกลับมากระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงเช่นเดิมทันทีที่ได้เห็นหน้าพ่อหนุ่มน้อยซึ่งยิ่งโตก็ยิ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เป็นต้นแบบของเด็กหนุ่ม ก็ชะงักมือแล้วส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น แถมท้ายด้วยการยักคิ้วให้ลูกรัก ซึ่งน้องทามก็เฉลียวฉลาดยักคิ้วกลับไป แล้วรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ก่อนเลียบๆ เคียงๆ มองหามารดา พอมารดาเผลอ สองเท้าเล็กๆ ทำท่าย่องเบา แล้วไปคว้าเอาร่มกันฝน พอได้ก็รีบวิ่งไปหน้าร้านทันที “คุณลุงครับ ทามเอาร่มมาให้ครับ” มือน้อยยื่นร่มในมือให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อยิ่ง
ตอนที่ 108สามปีผ่านไป...หลังจากเจมส์จากไปในวันนั้นจวบจนมาถึงวันนี้วันที่เด็กชายเอเรส อายุย่างเข้าสู่วัยห้าขวบ ซึ่งกำลังแผลงฤทธิ์นิสัยเอาแต่ใจที่ได้เชื้อจากพ่อมาแบบเต็มๆ ทพัทตราวิ่งวุ่นกับการตามหาลูกชายตัวน้อยที่มักเล่นซน แล้วชอบหาที่หลบซ่อนทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเหนื่อยแทบทุกวัน ส่วนลูกชายตัวดีก็แอบหนีไปเล่นที่ซุ้มดอกไม้มุมโปรดของมารดา ก่อนปาก้อนหินลงไปในน้ำเล่นอย่างเพลิดเพลิน โดยมีเจ้าเฉาก๊วยและเจ้าไอติม บรรดาลูกหลานของเจ้าหวานเย็นอดีตลูกสุนัขพันธุ์บลูด๊อกตัวโปรดของมารดา คอยเฝ้าคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามือน้อยของเด็กชายเอเรสลูบที่ศีรษะของเจ้าลูกหมาแสนน่ารัก ด้วยความรักและเด็กน้อยก็มีเจ้าสองตัวเป็นเพื่อนเล่นอยู่ตลอด ในเวลาที่มารดายุ่งอยู่กับงานในร้านจ๋อม! เสียงปาก้อนหินลงในแม่น้ำซึ่งมีแนวกั้นตลอดแนวเพื่อความปลอดภัยยังคงดังไม่หยุด ก่อนที่เด็กชายเอเรส อันน์เบริกส์ จะหยุดปาเมื่อเมื่อยแขน ดวงตากลมใสไร้เดียงสาเริ่มเห
ตอนที่ 107ในค่ำคืนที่ว้าเหว่ยามบนท้องกำลังโปรยปรายหยาดฝน ภายในห้องนอนพัทตราวางภาพถ่ายของน้องสาวลงอย่างช้าๆ เมื่อได้อ่านข้อความข้างหลังภาพจบลง ความรู้สึกที่ปักใจเชื่อมาตลอดว่าคุณแดเนียลทำร้ายน้องสาวของเธอเริ่มกระจ่างแจ้ง ความโกรธค่อย ๆจางหายไป เมื่อได้รับรู้ความจริงที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเธอในวันที่เธอรู้ว่าน้องสาวได้จากโลกนี้ไป ในตอนนั้นพัทตรายอมรับกับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด เพราะพ่อของเขาเป็นคนทำให้พีชต้องตาย เธอเชื่ออย่างนั้น! แต่ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเองที่ผิด ผิดที่ไม่เชื่อในตัวเขาและยังเอาความโกรธมาตัดสินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด‘คุณเอริค ฉันขอโทษ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าที่สุดเลยใช่ไหม’ แววตาเศร้าหมองก้มมองลูกน้อย สายใยรักที่เขาได้ฝากไว้ให้เธอและยังเป็นแรงใจให้เธอต่อสู้กับความว้าเหว่ในวันที่ไม่มีพ่อของเขาเคียงข้าง“แม่ขอโทษนะครับน้องทาม” เสียงเศร้าของผู้เป็นแม่พึมพำเบาๆ ก่อนจัดการห่มผ้าให้ลูกน้อยที่อากาศภา
ตอนที่ 106หนึ่งปีผ่านไป...ภายในร้านสปาเพลินรัก เจ้าของร่างบอบบางวุ่นวายอยู่กับการสวมเสื้อผ้าให้ลูกน้อยที่กำลังซุกซน โดยการดิ้นหนีไม่ยอมให้มารดาสวมเสื้อผ้าให้ พัทตราส่งสายตาดุไปยังลูกน้อย ก่อนยกมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก เมื่อตั้งแต่ตื่นเช้ามาเธอก็วิ่งวุ่นกับการเปิดร้าน เมื่อพนักงานในร้านลาหยุดกะทันหันถึงสองคนแล้ว ไหนพอลูกชายตัวแสบตื่นนอนมาก็ร้องกระจองอแง ครั้นพอได้เห็นหน้ามารดาเท่านั้นเจ้าลูกชายตัวแสบก็เงียบกริบ ทั้งยังส่งยิ้มแป้นหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พานทำให้ผู้เป็นมารดานึกถึงคนเป็นพ่อที่นิสัยเอาแต่ใจคงได้กันมาแบบเต็มๆ“น้องทาม นอนนิ่งๆ นะครับ เดี๋ยวแม่แพทจะใส่เสื้อให้นะครับ ดูสิเนี่ย เสื้อน่ารักไหม ลายการ์ตูนด้วย เห็นไหมครับ น่ารักไหมครับ” เมื่อส่งตาดุๆ ไปปรามเจ้าลูกชายตัวแสบก็หาได้รู้เรื่องไม่ คนเป็นแม่ก็พยายามหว่านล้อมหลอกล่อด้วยเสื้อลายการ์ตูนโดเรมอน เพียงเท่านั้นเจ้าของดวงตากลมโตใสวัยขวบเศษนอนนิ่งจ้องเขม็ง เรียวปากจิ้มลิ้มแย้มยิ้ม ก
ตอนที่ 105ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งใกล้เนินหญ้าเขียวขจี ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทเฝ้ามองหลุมฝังศพของบิดา ซึ่งอยู่เคียงคู่หลุมศพของพาธินีย์“คุณพ่อ คุณพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ สบายดีใช่ไหมครับ” เจ้าของแววตาคู่คมกล่าวเพียงเบาๆ ก่อนย่อตัวลงนำช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้หน้าหลุมศพของคนทั้งสอง“คุณพีช ผมเอาดอกลิลลี่ช่อโตที่คุณชอบมาให้แล้วนะครับ บ้างทีช่อนี้อาจจะอยู่นานหน่อยนะครับ อีกนานกว่าผมจะได้มาเยี่ยมและเปลี่ยนดอกไม้ให้คุณ” สิ้นเสียงทุ้มที่พึมพำเช่นนี้ทุกครั้งนับแต่กลับมาพักพิงอยู่ที่เมืองไทย เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่หันไปมองเสียงรถที่แล่นเข้ามาใกล้และจอดนิ่งสนิท เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปจับมือกับเจมส์รซึ่งได้นัดพบกันหลังจากที่แอนโทนี่ได้ให้เจมส์ติดต่อกว้านซื้อที่ดินและเกาะส่วนตัวเพื่อสร้างอนาคตใหม่ และในวันนี้ยังทำให้เขาได้รับทราบข่าวดีว่าตอนนี้ลูกน้อยที่เฝ้ารอได้ลืมตาดูโลกแล้ว และยิ่งดีใจเป็นที่สุดเมื่อดวงใจคนแรกเป็นลูกชาย“ลูกชาย! แพทมีลูกช
ตอนที่ 104สามเดือนต่อมา... ร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากท่านคาร์ลอส จนทำให้แอนโทนี่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะความปลอดภัยรวมทั้งหญิงสาวที่หลานชายรัก เมื่อท่านคาร์ลอสยังไม่แน่ใจว่าจะมีใครจ้องเล่นงานหลานชายอยู่หรือไม่ เพราะข่าวการเสียชีวิตของอดีตหัวหน้ามาเฟียแห่งอิตาลีแพร่ออกไป ทำให้เหล่าคนที่คิดจะฮุบทรัพย์สมบัติของคนในตระกูลอันน์เบริกส์อาจหันมาทำร้ายแอนโทนี่ได้ ซึ่งนั่นเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของแดเนียลที่ได้ส่งจดหมายลับมายังตนและขอร้องให้ดูแลธุรกิจของตระกูลอันน์เบริกส์ต่อ ซึ่งก็เข้าใจเหตุผลที่แดเนียลไม่ต้องการให้บุตรชายบุญธรรมอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายและระหว่างที่แอนโทนี่พักรักษาตัว เมื่อเขาถูกกระสุนปืนยิงเฉียดหัวใจไปเพียงนิดเดียว ที่เรือกาสิโนและธุรกิจอีกมากมายของตระกูลอันน์เบริกส์ในตอนนี้ก็เข้าสู่ภาวะปกติ เมื่อโทมัสเข้ามาจัดการดูแลแทนเจ้านายหนุ่มที่ยังต้องนอนพักรักษาตัว และเฝ้ามองซองสีน้ำตาลที่นายใหญ่สั่งให้มอบให้กับ
ตอนที่ 103“ได้! แต่แกต้องรับปากว่าจะปล่อยเอริคไป และห้ามทำอะไรลูกชายฉัน ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตข้างหน้า” แดเนียลบอกเสียงเครียด แม้จะไม่มั่นใจว่าเพื่อนรักจอมเจ้าเล่ห์จะทำตามสัญญาหรือไม่ แต่ขอให้แอนโทนี่ไปให้พ้นจากที่นี่ โอกาสรอดก็มีมากกว่า“ฮ่าๆๆๆ งั้นแกก็สั่งสอนลูกของแกด้วยสิ แล้วฉันจะทำตามที่แกขอร้อง”“เอริค รับปากพ่อสิ ว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรือนี้อีก รับปาก” แดเนียลหันไปถามบุตรชายที่ยังตะลึงงันกับการตัดสินใจของบิดา เขาไม่เคยคิดเสียดาย หากต้องหันหลังให้กับเส้นทางนี้ เพราะเขาเองก็เฝ้าถวิลหาการมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะไม่ร่ำรวยมากมาย แต่นั่นมันคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด แต่เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในเส้นทางนี้ที่บิดาบุตรธรรมเป็นผู้เลือกให้ เขาก็จำเป็นต้องละทิ้งความฝันนั่น แต่ทว่าในวันที่พ่อของเขาต้องการให้เขาละทิ้งทุกอย่างแล้วแลกกับการมีชีวิตรอดกลับไปเพียงคนเดียว แล้วทิ้งให้บิดาต้องตายอยู่ที่นี่เขายอมไม่ได้!“ไม่ครับ ผมไปไม่ได้ ผมจะทิ้งพ่อได้ยังไง” แอนโทนี่ยืนกรานที่จะไม่ไป แต่เมื่อถูกบิดาผลักออก แล้วตะคอกใส่เสียงดังอย่
ตอนที่ 102 ระหว่างทางเดินเข้ามายังเรือกาสิโน แอนโทนี่พร้อมเหล่าบอดี้การ์ดเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ก่อนที่โทมัสจะออกคำสั่งกับลูกน้องให้ช่วยคุ้มกันเจ้านายหนุ่ม ด้านแอนโทนี่รีบมุ่งตรงไปยังห้องส่วนตัวของบิดาในทันที เมื่อมีลางสังหรณ์บางอย่างให้ไปที่นั่น เพียงแค่เดินเข้ามาด้านในแอนโทนี่กลับไม่พบใครเลยสักคนก่อนรีบตรงไปยังห้องพักของบิดา พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องส่วนตัวของพาธินีย์ที่ถูกปิดตายมาหลายเดือน แต่ทว่ามันกลับเป็นแผนจากริชาร์ดเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเหยื่อน่าโง่อย่างแอนโทนี่กำลังมาที่เรือ ทำให้ริชาร์ดสั่งให้ลูกน้องเปิดทางให้เข้ามาแบบง่ายๆ บานประตูถูกผลักเข้าไป แอนโทนี่ถลาเข้าไปหาบิดาโดยทันที ที่ตอนนี้ร่างของบิดาชุ่มโชกไปด้วยเลือด ซึ่งไม่ต่างจากริชาร์ดด้วยเช่นกัน “คุณพ่อ!” สิ้นคำเรียกจากบุตรชาย สายตาคมกริบจ้องไปยังบอดี้การ์ดอย่างโทมัสเพื่อเอาผิดที่ปล่อยให้เอริคเข้ามาถึงในนี้ ด้านโทมัสโค้งศีรษะให้เล็ก