ตอนที่ 81
มือเรียวสวยผลักบานประตูเปิดเข้าห้องส่วนตัว ที่อยู่ห่างจากห้องคุณแดเนียล แต่ทว่าก่อนที่เธอจะดันประตูปิดกลับมีบุรุษหนุ่มลึกลับแทรกกายเข้ามา พร้อมด้วยการกดล็อกประตูจนแน่นหนา พาธินีย์ถอยหลังครูดด้วยความตกใจ พยายามควานหาอาวุธเพื่อป้องกันตัว
“เป็นอะไรหรือแม่สาวน้อย” เสียงทุ้มห้าวดังขึ้น
“คุณ...คุณเป็นใคร ออกไปนะ” พาธินีย์บังคับตัวเองไม่สั่นกลัว พลางถอยหลังไปเรื่อย เมื่อเจ้าของเสียงทุ้มต่ำเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับแสงไฟภายในห้องสว่างโร่ พาธินีย์ยกสองมือขึ้นปิดปากตนเองไว้ด้วยความตกใจ เมื่อได้เห็นโฉมหน้าของผู้บุกรุก หัวใจดวงน้อยหล่นวูบ ลำคอแห้งผาก ความหวาดกลัวประเดประดังเข้ามาจนเธอนิ่งงัน
“จำได้หรือยังล่ะแม่สาวน้อย” ผู้บุกรุกย่างสามขุมเข้าใกล้ร่างบางที่สั่นกลัวเป็นลูกนกมากขึ้นเรื่อยๆ เ
ตอนที่ 82“พีช!” พัทตราสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ก่อนหันมองคนข้างกายที่ยังคงหลับสนิท พัทตราค่อยๆ ลุกออกจากเตียง มาหยุดที่กรอบรูปของน้องสาวเพียงคนเดียว แล้วหยิบรูปนั้นขึ้นมา เธอเฝ้ามองภาพนั้นนิ่งเนิ่นนาน หวนให้คิดถึงความฝันที่เสมือนจริง พัทตราพยายามคิดว่ามันคือความฝัน และอาจเป็นเพราะช่วงนี้เธอไม่ได้รับการติดต่อจากพาธินีย์เลย นับแต่จากไป ‘พีช สบายดีใช่ไหม ทำไมพี่เป็นห่วงเราจัง’ พัทตรายิ้มบางๆ ให้กับรูปภาพนั้น ก่อนไล้ปลายนิ้วแผ่วเบา ก่อนวางกรอบรูปไว้ที่เดิม แล้วเข้าไปล้างหน้าล้างตา กลับมาทิ้งกายลงนอนเช่นเดิม “ที่รัก เป็นอะไรไป นอนไม่หลับหรือไง” แอนโทนี่พลิกกายมากกกอด ร่างนุ่มไว้แนบอก กดจมูกโด่งสันแนบสนิทกับซอกคอหอมกรุ่น “ฉันขอโทษที่ทำให้คุณตื่น” พัทตราพลิกกายเ
ตอนที่ 83เช้าวันใหม่ สองหนุ่มสาวเดินกระหนุงกระหนิงตระกองกอดกันและกันเดินลงมาจากชั้นบน โดยมีเจมส์ทำหน้าที่ยกกระเป๋าเดินทางของเจ้านายหนุ่มตามมาห่างๆ ใบหน้าคมเข้มของบอดี้การ์ดหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางหลงเมียของผู้เป็นนาย และด้วยความอยากแกล้ง เจมส์ก็แสร้งทำเสียงดังใส่ เมื่อคนเป็นนายกำลังจะแสดงความรักกับนายหญิงอะแฮ่ม!สิ้นเสียงของบอดี้การ์ดรู้ใจ แอนโทนี่ละใบหน้าออกห่าง แล้วหันไปถลึงตาใส่บอดี้การ์ดจอมจุ้น ที่มักเป็นก้างขวางคอเขาได้ตลอด ส่วนเจมส์ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วขอตัวเดินเลี่ยงนำกระเป๋าใบโตไปจัดเก็บไว้ที่รถ เพราะรู้แน่ๆ ว่าถ้าขืนยังยืนอยู่นี่ มีหวังได้กินลูกตะกั่วแทนข้าวแน่“คุณเอริค เลิกทำหน้ายักษ์ได้แล้ว เจมส์เดินไปไกลแล้วนะ คุณนี่” พัทตราแกล้งแซวและนึกขอบใจบอดี้การ์ดของชายหนุ่มเหลือเกิน เพราะทำให้เธอไม่ต้องทนอับอายกับความไร้ยางอายของเขา ที่คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ ก่อนแอบยิ้มกริ่มด้วยความชอบใจที่ได้เอาคืนคนเจ้าเล่ห์เสียบ้าง แต่ทว่าได้ขึ้นชื่อว่าเจ้าเล่
ตอนที่ 84“ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณเหมือนตอนแรกแล้วนี่” จบคำพูดของหญิงสาว ไหล่กว้างใหญ่ก็ห่อลงเหมือนกับผิดหวังอยู่ในที มือหนาเชยคางมนให้เงยขึ้นเพื่อสบตากับเขา“แต่ผมรักคุณนะ” คำบอกรักแบบห่ามๆ และไม่คิดว่าจะได้ยินทำให้คนฟังนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แต่ทว่าเธอยังไม่ทันได้พูดหรือทวนถามเพื่อความแน่ใจ เรียวปากได้รูปก็ประกบมอบจุมพิตแสนหวานให้เธออย่างนุ่มนวล ก่อนละออกห่าง“ไม่เกลียด งั้นก็หมายความว่าคุณก็รักผมเหมือนกันใช่ไหม” เสียงทุ้มกระซิบถามชิดเรียวปากอิ่ม“เออ...” คนถูกถามก็เกิดอาการอ้ำอึ้ง พูดไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ“ว่าไงครับ ที่รัก” เขาถามย้ำพร้อมกับไล้เรียวปากอุ่นเลาะลิ้มชิมกลีบปากบอบบางของเธอไปด้วย วนเวียนอยู่อย่างนั้นเพื่อรอคำตอบจากปากของหญิงสาว“คนบ้า ถามมากอยู่ได้ แค่รู้ว่าฉันไมได้เกลียดก็พอแล้วนี่” พัทตราเริ่มงงกับตัวเองเสียแล้ว เมื่ออยากจะพูดว่ารักเขาเช่นกัน แต่ทว่าเหมือนมีบางสิ่งมากั้
ตอนที่ 85“บอกเหตุผลหน่อยสิไมร่า หรือคุณคิดว่าอาของคุณคิดจะทำร้ายผม” แอนโทนี่บอกอย่างไม่สะทกสะท้าน เพราะตัวเขาเองก็พร้อมรับมือเรื่องนี้อยู่แล้วเช่นกัน เพียงแต่รอเวลาว่ามันจะถึงวันสิ้นสุดเมื่อไหร่เท่านั้นเอง“ก็แล้วแต่คุณจะคิดเถอะ ไมร่าแค่อยากจะมาเตือนคุณในฐานะเพื่อนเก่า และเราคงไม่ได้พบกันอีกนาน เพราะไมร่าจะเดินทางกลับอิตาลี” เรียวหน้างดงามเชิดขึ้น เพราะเธอคงทำได้ดีที่สุดแค่นี้“ผมขอบคุณสำหรับความหวังดี และมิตรภาพที่เราเคยมีให้กัน หวังว่าคุณกับคุณกฤษ คงอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข” แอนโทนี่บอกเสียงทุ้ม พลางมองอย่างจับสังเกตอดีตคู่นอน ที่มีท่าทีว่ารักหนุ่มไทยคนนี้เข้าอย่างจัง “ขอบคุณสำหรับคำอวยพร ไมร่าก็หวังให้คุณได้ครองคู่กับผู้หญิงไทย คนที่คุณเลือกอย่างมีความสุขเช่นกันนะคะ” จบประโยคจากสาวสวยเซ็กซี่ แอนโทนี่โค้งศีรษะให้เล็กน้อย แล้วมองเพื่อนใหม่และอดีตคู่ควงเดินกลับเข้าไปในรถเบนซ์คันงาม“โชคดีนะไมร่า” เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ยกมือโบ
ตอนที่ 86 “.พี่มั่นใจว่าพี่รักเขา แล้วแพทล่ะ รักคุณเอริคเหมือนกันใช่ไหม” พี่ชายคนดีตอบรับพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนหันกลับมารอฟังคำตอบจากปากของน้องสาวที่กำลังก้มหน้างุด“ก็...คงใช่มั้งค่ะ แพทรู้สึกเป็นห่วงเขา คิดถึงเขา ทั้งที่เพิ่งจะจากกันไปไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ” บอกเสียงเบา แก้มขาวผ่องทั้งสองข้างเริ่มแดงระเรื่อ ปลายนิ้วแข็งแรงเกลี่ยเล่นเบาๆ อย่างหยอกล้อ ธนกฤษบอกกับตัวเองแล้ว เขาไม่ต้องห่วงน้องสาวทั้งสองคนนี้อีกแล้ว เพราะเธอทั้งสองมีคนที่ดีคอยดูแล“ดูสิ เขินใหญ่แล้ว แพทนี่เวลาเขินก็น่ารักดีนะ ถึงว่าคุณเอริคถึงได้ตกหลุมรัก” สิ้นเสียงล้อเลียนจากพี่ชาย พัทตรายกมือน้อยๆ ฟาดไปบนท่อนแขนแข็งแรงของคุณหมอหนุ่มด้วยความเขินอาย พลันลุกขึ้นก่อนร่างจะโงนเงนเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้“แพท!
ตอนที่ 87‘แม่จ๋า พีชขอโทษนะคะที่ไม่ได้อยู่ดูแลแม่ พี่แพท อย่าโกรธพีชเลยนะคะ ที่พีชต้องทำแบบนี้’ เสียงเศร้าพึมพำกับของในมือ หยาดน้ำตาที่พากันรินไหลไม่หยุด เมื่อเธอไม่อาจให้ใครมาทนเห็นสภาพของเธอและรับรู้เรื่องชั่วช้าที่เกิดขึ้นกับเธอได้ในตอนนี้ และเธอคงไม่กล้าไปพบคุณแดเนียลได้อีกแล้ว หญิงสาวพยุงร่างให้ลุกขึ้นแล้วเลื่อนเก้าอี้ตัวเดิมออก ก่อนแง้มประตูเพียงเล็กน้อย เรียกสาวใช้ที่ยังคงยืนรออยู่ตามที่ได้บอกไว้ก่อนหน้า ด้วยสีหน้ากังวลและเป็นห่วงเจ้านายสาวเมื่อสาวใช้คนเดิมเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด ทว่าหญิงสาว ร่างท้วมก็แทบทำของเหล่านั้นหล่นจากมือ เมื่อได้เห็นใบหน้าที่บวมช้ำของเจ้านายสาว หนำซ้ำตามแขนเรียวที่พ้นเสื้อคลุมออกมายังมีรอยเขียวช้ำจนน่ากลัว“คุณพีชเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ให้ดิฉันตามคุณแดเนียลดีไหมคะ” สาวใช้ร้องถามด้วยความตกใจระคนเป็นห่วง วางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงกับพื้น เพื่อออกไปตามนายท่าน“ไม่นะ! ไม่ต้องตาม ฉะ...ฉัน...เอ่อฉัน
ตอนที่ 88สองร่างชายหญิงอิงแอบกันบนโซฟาตัวยาวที่หน้าระเบียง อากาศยามเย็นที่ดวงตะวันได้ลาลับขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ ปลายนิ้วแกร่งไล้เกลี่ยบนแก้มนุ่มของคนในอ้อมกอดอย่างแสนรัก เมื่อคุณหมอหนุ่มเข้าใจตนเองแล้วว่าหลงรักหญิงสาวต่างแดนคนนี้หมดหัวใจ “ไมร่า พรุ่งนี้ผมจะทำเรื่องย้ายไปอิตาลีนะครับ” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูเล็ก พร้อมทั้งกดปลายจมูกโด่งสูดดมความหอมกรุ่นจากซอกคอระหง “อีกนานไหมคะคุณกฤษ ไมร่าเริ่มเบื่ออากาศร้อนแล้วล่ะค่ะ อีกอย่าง ไมร่าก็คิดถึงเพื่อนๆ แล้วด้วย” เสียงหวานออดอ้อน ฝ่ามือนุ่มลูบไล้แผงอกกำยำ ก่อนช้อนดวงตาหวานหยดขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งกำลังอมยิ้มกรุ้มกริ่ม “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หรืออาจจะเป็นเดือนก็ได้นะครับ” คนที่กำลังแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์เพราะนึกอยา
ตอนที่ 89ห้องพักภายในเรือกาสิโน บอดี้การ์ดหนุ่มจับจ้องไปที่หน้าประตูห้องพักของเจ้านายหนุ่ม ที่กว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้ก็ทำเอาโทมัสยืนกระวนกระวายไปนานหลายชั่วโมง เมื่อเขาเฝ้าเคาะประตูหน้าห้องอยู่นาน แต่หาได้ยินเสียงตอบรับกลับมาไม่ ซึ่งก็ไม่ต่างจากห้องพักของนายหญิง ที่โทมัสได้สอบถามจากสาวใช้ซึ่งก็บอกเพียงแต่ว่าคุณพีชตื่นนานแล้ว แต่ต้องการพักผ่อนต่อและขออยู่ตามลำพัง“มีอะไรหรือเปล่าโทมัส ดูหน้าตาแกไม่ค่อยดีเลย” เสียงทุ้มจากเจ้านายเหนือหัว เรียกให้สติสตังที่ล่องลอยของโทมัสกลับมา ก่อนเพ่งมองเสี้ยวหน้าของเจ้านาย“เมื่อคืน ผมคิดว่าท่านอาจโดนวางยาครับ” โทมัสตัดสินใจพูดออกไปอย่างคนอ้ำอึ้ง เพราะกลัวตนเองอาจจะคิดมากไป แต่เหตุการณ์หลายอย่างมันก็ทำให้เขาอดระแวงไม่ได้“วางยาฉันงั้นเหรอ”“ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจครับท่าน” โทมัสตอบกลับเสียงเครียด เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่ามันเป็นจริงหรือไม่“แกสงสัยใครโทมัส แล้วหนูพีชล่ะ” คราวนี้เป็นฝ่ายเจ้านายเหนือหัวบ้าง ที่เอ่ยเสียงกังวล และนึก
ตอนอวสาน “น้องทาม ฟังแม่นะครับ” เมื่อได้ยินเสียงมารดา ลูกชายตัวน้อยก็หันมองมารดาด้วยความสงสัย ก่อนพยักหน้ารับฟังแต่โดยดี“ลุงคนนั้น เขาเป็นพ่อของน้องทามครับ น้องทามจำได้ไหม ที่แม่แพทเอารูปของคุณพ่อวางไว้ข้างเตียงของน้องทาม” หลังจากได้ฟังสิ่งที่มารดาบอก เด็กชายวัยสี่ขวบเศษค่อยๆ หันไปมองคุณลุงที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มมาให้ “จำได้ครับ จริงๆ เหรอครับแม่แพท” เพียงเท่านั้นเสียงของน้องทามเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ กระโดดกอดแม่แพทจนแทบจะล้มไปด้วยกัน “จริงครับ แต่ตอนนี้ แม่ว่าน้องทามขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะครับ เปียกฝนแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย ส่วนเ
ก่อนอวสานน้องทามกระโดดเหยงๆ บนเตียงนุ่ม ออกอาการดีใจเมื่อได้เห็นคุณลุงคนที่พ่อหนุ่มน้อยเฝ้าคิดถึง ก่อนที่ดวงตากลมใสของพ่อหนุ่มน้อยจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ซึ่งแม่แพทคนสวยนำมาวางไว้นับตั้งแต่ตนอายุได้สามขวบ พลันให้หันไปจ้องมองภาพถ่ายนั้นพร้อมกับการชะเง้อมองคนที่อยู่ข้างล่าง“เหมือนกันเลย” เสียงร้องด้วยความดีใจของพ่อหนุ่มน้อยลั่นคับห้อง ก่อนหันกลับมากระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียงเช่นเดิมทันทีที่ได้เห็นหน้าพ่อหนุ่มน้อยซึ่งยิ่งโตก็ยิ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เป็นต้นแบบของเด็กหนุ่ม ก็ชะงักมือแล้วส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น แถมท้ายด้วยการยักคิ้วให้ลูกรัก ซึ่งน้องทามก็เฉลียวฉลาดยักคิ้วกลับไป แล้วรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ก่อนเลียบๆ เคียงๆ มองหามารดา พอมารดาเผลอ สองเท้าเล็กๆ ทำท่าย่องเบา แล้วไปคว้าเอาร่มกันฝน พอได้ก็รีบวิ่งไปหน้าร้านทันที “คุณลุงครับ ทามเอาร่มมาให้ครับ” มือน้อยยื่นร่มในมือให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อยิ่ง
ตอนที่ 108สามปีผ่านไป...หลังจากเจมส์จากไปในวันนั้นจวบจนมาถึงวันนี้วันที่เด็กชายเอเรส อายุย่างเข้าสู่วัยห้าขวบ ซึ่งกำลังแผลงฤทธิ์นิสัยเอาแต่ใจที่ได้เชื้อจากพ่อมาแบบเต็มๆ ทพัทตราวิ่งวุ่นกับการตามหาลูกชายตัวน้อยที่มักเล่นซน แล้วชอบหาที่หลบซ่อนทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเหนื่อยแทบทุกวัน ส่วนลูกชายตัวดีก็แอบหนีไปเล่นที่ซุ้มดอกไม้มุมโปรดของมารดา ก่อนปาก้อนหินลงไปในน้ำเล่นอย่างเพลิดเพลิน โดยมีเจ้าเฉาก๊วยและเจ้าไอติม บรรดาลูกหลานของเจ้าหวานเย็นอดีตลูกสุนัขพันธุ์บลูด๊อกตัวโปรดของมารดา คอยเฝ้าคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ฝ่ามือน้อยของเด็กชายเอเรสลูบที่ศีรษะของเจ้าลูกหมาแสนน่ารัก ด้วยความรักและเด็กน้อยก็มีเจ้าสองตัวเป็นเพื่อนเล่นอยู่ตลอด ในเวลาที่มารดายุ่งอยู่กับงานในร้านจ๋อม! เสียงปาก้อนหินลงในแม่น้ำซึ่งมีแนวกั้นตลอดแนวเพื่อความปลอดภัยยังคงดังไม่หยุด ก่อนที่เด็กชายเอเรส อันน์เบริกส์ จะหยุดปาเมื่อเมื่อยแขน ดวงตากลมใสไร้เดียงสาเริ่มเห
ตอนที่ 107ในค่ำคืนที่ว้าเหว่ยามบนท้องกำลังโปรยปรายหยาดฝน ภายในห้องนอนพัทตราวางภาพถ่ายของน้องสาวลงอย่างช้าๆ เมื่อได้อ่านข้อความข้างหลังภาพจบลง ความรู้สึกที่ปักใจเชื่อมาตลอดว่าคุณแดเนียลทำร้ายน้องสาวของเธอเริ่มกระจ่างแจ้ง ความโกรธค่อย ๆจางหายไป เมื่อได้รับรู้ความจริงที่ชายหนุ่มพร่ำบอกเธอในวันที่เธอรู้ว่าน้องสาวได้จากโลกนี้ไป ในตอนนั้นพัทตรายอมรับกับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด เพราะพ่อของเขาเป็นคนทำให้พีชต้องตาย เธอเชื่ออย่างนั้น! แต่ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเองที่ผิด ผิดที่ไม่เชื่อในตัวเขาและยังเอาความโกรธมาตัดสินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด‘คุณเอริค ฉันขอโทษ ฉันคงเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าที่สุดเลยใช่ไหม’ แววตาเศร้าหมองก้มมองลูกน้อย สายใยรักที่เขาได้ฝากไว้ให้เธอและยังเป็นแรงใจให้เธอต่อสู้กับความว้าเหว่ในวันที่ไม่มีพ่อของเขาเคียงข้าง“แม่ขอโทษนะครับน้องทาม” เสียงเศร้าของผู้เป็นแม่พึมพำเบาๆ ก่อนจัดการห่มผ้าให้ลูกน้อยที่อากาศภา
ตอนที่ 106หนึ่งปีผ่านไป...ภายในร้านสปาเพลินรัก เจ้าของร่างบอบบางวุ่นวายอยู่กับการสวมเสื้อผ้าให้ลูกน้อยที่กำลังซุกซน โดยการดิ้นหนีไม่ยอมให้มารดาสวมเสื้อผ้าให้ พัทตราส่งสายตาดุไปยังลูกน้อย ก่อนยกมือปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก เมื่อตั้งแต่ตื่นเช้ามาเธอก็วิ่งวุ่นกับการเปิดร้าน เมื่อพนักงานในร้านลาหยุดกะทันหันถึงสองคนแล้ว ไหนพอลูกชายตัวแสบตื่นนอนมาก็ร้องกระจองอแง ครั้นพอได้เห็นหน้ามารดาเท่านั้นเจ้าลูกชายตัวแสบก็เงียบกริบ ทั้งยังส่งยิ้มแป้นหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พานทำให้ผู้เป็นมารดานึกถึงคนเป็นพ่อที่นิสัยเอาแต่ใจคงได้กันมาแบบเต็มๆ“น้องทาม นอนนิ่งๆ นะครับ เดี๋ยวแม่แพทจะใส่เสื้อให้นะครับ ดูสิเนี่ย เสื้อน่ารักไหม ลายการ์ตูนด้วย เห็นไหมครับ น่ารักไหมครับ” เมื่อส่งตาดุๆ ไปปรามเจ้าลูกชายตัวแสบก็หาได้รู้เรื่องไม่ คนเป็นแม่ก็พยายามหว่านล้อมหลอกล่อด้วยเสื้อลายการ์ตูนโดเรมอน เพียงเท่านั้นเจ้าของดวงตากลมโตใสวัยขวบเศษนอนนิ่งจ้องเขม็ง เรียวปากจิ้มลิ้มแย้มยิ้ม ก
ตอนที่ 105ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งใกล้เนินหญ้าเขียวขจี ดวงตาคู่คมภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทเฝ้ามองหลุมฝังศพของบิดา ซึ่งอยู่เคียงคู่หลุมศพของพาธินีย์“คุณพ่อ คุณพีช ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ สบายดีใช่ไหมครับ” เจ้าของแววตาคู่คมกล่าวเพียงเบาๆ ก่อนย่อตัวลงนำช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้หน้าหลุมศพของคนทั้งสอง“คุณพีช ผมเอาดอกลิลลี่ช่อโตที่คุณชอบมาให้แล้วนะครับ บ้างทีช่อนี้อาจจะอยู่นานหน่อยนะครับ อีกนานกว่าผมจะได้มาเยี่ยมและเปลี่ยนดอกไม้ให้คุณ” สิ้นเสียงทุ้มที่พึมพำเช่นนี้ทุกครั้งนับแต่กลับมาพักพิงอยู่ที่เมืองไทย เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่หันไปมองเสียงรถที่แล่นเข้ามาใกล้และจอดนิ่งสนิท เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ ก่อนเดินเข้าไปจับมือกับเจมส์รซึ่งได้นัดพบกันหลังจากที่แอนโทนี่ได้ให้เจมส์ติดต่อกว้านซื้อที่ดินและเกาะส่วนตัวเพื่อสร้างอนาคตใหม่ และในวันนี้ยังทำให้เขาได้รับทราบข่าวดีว่าตอนนี้ลูกน้อยที่เฝ้ารอได้ลืมตาดูโลกแล้ว และยิ่งดีใจเป็นที่สุดเมื่อดวงใจคนแรกเป็นลูกชาย“ลูกชาย! แพทมีลูกช
ตอนที่ 104สามเดือนต่อมา... ร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากท่านคาร์ลอส จนทำให้แอนโทนี่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย เพราะความปลอดภัยรวมทั้งหญิงสาวที่หลานชายรัก เมื่อท่านคาร์ลอสยังไม่แน่ใจว่าจะมีใครจ้องเล่นงานหลานชายอยู่หรือไม่ เพราะข่าวการเสียชีวิตของอดีตหัวหน้ามาเฟียแห่งอิตาลีแพร่ออกไป ทำให้เหล่าคนที่คิดจะฮุบทรัพย์สมบัติของคนในตระกูลอันน์เบริกส์อาจหันมาทำร้ายแอนโทนี่ได้ ซึ่งนั่นเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายของแดเนียลที่ได้ส่งจดหมายลับมายังตนและขอร้องให้ดูแลธุรกิจของตระกูลอันน์เบริกส์ต่อ ซึ่งก็เข้าใจเหตุผลที่แดเนียลไม่ต้องการให้บุตรชายบุญธรรมอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายและระหว่างที่แอนโทนี่พักรักษาตัว เมื่อเขาถูกกระสุนปืนยิงเฉียดหัวใจไปเพียงนิดเดียว ที่เรือกาสิโนและธุรกิจอีกมากมายของตระกูลอันน์เบริกส์ในตอนนี้ก็เข้าสู่ภาวะปกติ เมื่อโทมัสเข้ามาจัดการดูแลแทนเจ้านายหนุ่มที่ยังต้องนอนพักรักษาตัว และเฝ้ามองซองสีน้ำตาลที่นายใหญ่สั่งให้มอบให้กับ
ตอนที่ 103“ได้! แต่แกต้องรับปากว่าจะปล่อยเอริคไป และห้ามทำอะไรลูกชายฉัน ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตข้างหน้า” แดเนียลบอกเสียงเครียด แม้จะไม่มั่นใจว่าเพื่อนรักจอมเจ้าเล่ห์จะทำตามสัญญาหรือไม่ แต่ขอให้แอนโทนี่ไปให้พ้นจากที่นี่ โอกาสรอดก็มีมากกว่า“ฮ่าๆๆๆ งั้นแกก็สั่งสอนลูกของแกด้วยสิ แล้วฉันจะทำตามที่แกขอร้อง”“เอริค รับปากพ่อสิ ว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเรือนี้อีก รับปาก” แดเนียลหันไปถามบุตรชายที่ยังตะลึงงันกับการตัดสินใจของบิดา เขาไม่เคยคิดเสียดาย หากต้องหันหลังให้กับเส้นทางนี้ เพราะเขาเองก็เฝ้าถวิลหาการมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะไม่ร่ำรวยมากมาย แต่นั่นมันคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอด แต่เมื่อก้าวเข้ามาอยู่ในเส้นทางนี้ที่บิดาบุตรธรรมเป็นผู้เลือกให้ เขาก็จำเป็นต้องละทิ้งความฝันนั่น แต่ทว่าในวันที่พ่อของเขาต้องการให้เขาละทิ้งทุกอย่างแล้วแลกกับการมีชีวิตรอดกลับไปเพียงคนเดียว แล้วทิ้งให้บิดาต้องตายอยู่ที่นี่เขายอมไม่ได้!“ไม่ครับ ผมไปไม่ได้ ผมจะทิ้งพ่อได้ยังไง” แอนโทนี่ยืนกรานที่จะไม่ไป แต่เมื่อถูกบิดาผลักออก แล้วตะคอกใส่เสียงดังอย่
ตอนที่ 102 ระหว่างทางเดินเข้ามายังเรือกาสิโน แอนโทนี่พร้อมเหล่าบอดี้การ์ดเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ ก่อนที่โทมัสจะออกคำสั่งกับลูกน้องให้ช่วยคุ้มกันเจ้านายหนุ่ม ด้านแอนโทนี่รีบมุ่งตรงไปยังห้องส่วนตัวของบิดาในทันที เมื่อมีลางสังหรณ์บางอย่างให้ไปที่นั่น เพียงแค่เดินเข้ามาด้านในแอนโทนี่กลับไม่พบใครเลยสักคนก่อนรีบตรงไปยังห้องพักของบิดา พลันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องส่วนตัวของพาธินีย์ที่ถูกปิดตายมาหลายเดือน แต่ทว่ามันกลับเป็นแผนจากริชาร์ดเมื่อได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเหยื่อน่าโง่อย่างแอนโทนี่กำลังมาที่เรือ ทำให้ริชาร์ดสั่งให้ลูกน้องเปิดทางให้เข้ามาแบบง่ายๆ บานประตูถูกผลักเข้าไป แอนโทนี่ถลาเข้าไปหาบิดาโดยทันที ที่ตอนนี้ร่างของบิดาชุ่มโชกไปด้วยเลือด ซึ่งไม่ต่างจากริชาร์ดด้วยเช่นกัน “คุณพ่อ!” สิ้นคำเรียกจากบุตรชาย สายตาคมกริบจ้องไปยังบอดี้การ์ดอย่างโทมัสเพื่อเอาผิดที่ปล่อยให้เอริคเข้ามาถึงในนี้ ด้านโทมัสโค้งศีรษะให้เล็ก