ข้าเดิงเอง

"เข่อซิง...เจ้าตื่นขึ้นมากินยาก่อน เจ้าไม่สบาย เจ้าลุกขึ้นมากินยาก่อนได้หรือไม่" หลี่หยางค่อยๆประคองเข่อซิงให้ลุกขึ้นมากินยา หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาเมื่อตอนเช้ามืด เขาเห็นว่าเข่อซิงนอนเพ้ออยู่ เขาก็เลยเข้าไปปลุกเรียก ทำให้เขารู้ว่าเข่อซิงมีไข้ตัวร้อน

"ท่างป้อ ท่างป้อตึ่งเย็วๆ ท่างป้อตึ่งไย้แย้ว" ลู่จิวเข้าไปเขย่าพ่อ เมื่อเขาเห็นว่าพ่อไม่ตื่นสักที

"จุ๊ๆ ลู่จิว เจ้าอย่าได้จับตัวของพ่อเข่อซิง ไม่เช่นนั้นเจ้าจะติดไข้จากพ่อเข่อซิง" หลี่หยางห้ามพร้อมกับจับมือของลู่จิวเอาไว้ ไม่ให้มือของลู่จิวโดนตัวของพ่อเข่อซิงได้

"ท่างป้อข้า ข้าม่ายจัก ท่างป้อข้าม่ายจักแย้ว ข้า...ข้าม่ายติกไข้แย้วนะ" ลู่จิวบอกกับพ่อ พร้อมกับเอามือเล็กไปไขว้เอาไว้ทางด้านหลังของตัวเอง เพราะเขากลัวว่า ตัวเองจะนอนไม่ตื่นอย่างพ่อเข่อซิง

"คุณชายหลี่ ข้าขอนอนต่อได้หรือไม่ ข้าปวดร้าวไปหมดทั่วทั้งตัว ข้าลุกไม่ไหว" ชัดพูดออกมาเสียงอู้อี้ ก่อนที่เขาจะพยายามปรือตาขึ้นไปมองหน้าของคุณชายหลี่

"เข่อซิง เจ้าไม่สบาย เจ้าต้องตื่นขึ้นมากินยาก่อน แล้วเจ้าค่อยนอนต่อได้หรือไม่เล่า นี่ยา...เจ้ากลั้นใจกินยาสักนิดนะ" หลี่หยางป้อนยาเข่อซิงด้วยความอ