มันดูคุ้นๆ

"ท่างป้อ ท่างป้อข้าขาย...ข้าขายเอง ท่างป้อ ข้าขายเปาเอง" ลู่จิวบอกกับพ่อ พร้อมกับแย่งพ่อหยิบซาลาเปาไปด้วย เมื่อมีลูกค้ามายืนรอซื้อซาลาเปาที่หน้ารถเข็น ที่จอดขายอยู่ที่หน้าร้านขายผ้า ของคุณชายหลี่เป็นการถาวร และเขาอยู่ในชุดเสื้อผ้าที่เป็นคนเหอเป่ย์ พร้อมกับผมที่ถูกมัดเอาไว้สูง อย่างคนเหอเป่ย์ที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วเขามัดกัน ทำให้เขาดูเป็นคนเหอเป่ย์มากขึ้น

"ลู่จิว...เจ้าอย่าบีบซาลาเปาเช่นนั้น จับเบาๆลูก" ชัดกระซิบบอกกับลูกชายเสียงเบา เพราะว่าลูกค้ายืนรออยู่ ลูกค้ามายืนรอซื้อกันเยอะเป็นพิเศษ เพราะว่าเขาเปิดขายวันแรก เขาก็เลยติดป้ายลดราคา เท่ากับราคาที่อี้เฉินขายไปเมื่อวาน มีผู้คนมารุมซื้อกันมากมาย จนทะเลาะกันว่าใครมาก่อนมาหลัง เขาก็เลยให้อู๋ห่างมาขึงเชือกให้คนยืนเข้าแแถวซื้อ ถ้าใครอยู่นอกเชือก เขาก็จะไม่ขายให้ ซึ่งตอนแรกก็มีคนดื้อไม่ยอมเข้าไปอยู่ในเชือก แต่พอเขาไม่ขายให้จริงๆ ทำให้มีการทะเลาะและด่าทอกัน ก่อนที่คุณชายหลี่จะให้คนมาช่วยจัดการให้ มาถึงตอนนี้ผู้คนมาเข้าแถวซื้อซาลาเปากันอย่างเป็นระเบียบ โดยที่มีคนของคุณชายหลี่เดินดูความเรียบร้อยให้ตลอดเวลา

"คุณชายหลี่ขอรับ ข้าหาได้เคยเห็นเช่นนี้ไ