ข้าต้องขออภัย

"คุณชายหลี่ ข้าออกไปเดินเล่นที่ด้านนอกได้หรือไม่ อยู่แต่ในห้องเช่นนี้ ข้าหามีสิ่งใดทำไม่" ชัดบอกกับคุณชายหลี่ ที่นั่งเขียนหนังสือหรืออ่านอะไรอยู่ก็ไม่รู้ บนโต๊ะเขียนหนังสือ ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจ เพราะเขาคิดว่าคุณชายหลี่คงจะทำงานของตัวเองอยู่ เขาก็เลยไม่อยากไปรบกวน แต่ตอนนี้ความอดทนของเขาหมดแล้ว เพราะว่าปกติ เขาต้องไปยิมเพื่อเล่นกล้าม หรือไม่เขาก็จะต้องไปซ้อมยิงปืนที่สนามยิงปืนของนาย ที่มีเอาไว้ให้ลูกน้องซ้อมยิงปืนโดยเฉพาะ

"ถ้าเช่นนั้น เจ้าอยากไปที่หัวเมืองหย่งอานหรือไม่เล่า ที่นั่นมีผู้คนและร้านค้ามากมาย ข้าเองก็อยากจะไปดูที่ดิน ที่ข้าให้คนของข้าซื้อเอาไว้เปิดร้านค้าขายด้วย" หลี่หยางวางพู่กันลง ก่อนที่เขาจะหันไปถามเฟยหง ที่นั่งทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่บนเตียง

"ท่านจะเปิดร้านที่หัวเมืองหย่งอานเช่นนั้นรึ ท่านค้าขายอะไรบ้าง ให้ข้าทำงานค้าขายกับท่านได้หรือไม่เล่า" ชัดลุกขึ้นไปหาคุณชายหลี่ พร้อมกับถามด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น

"หือ...เจ้าเคยค้าขายเช่นนั้นรึ แล้วเจ้าเขียนหนังสือได้หรือไม่" หลี่หยางมองหน้าของเฟยหงด้วยความแปลกใจ เพราะว่าทาสที่รับใช้ในบ้านอย่างเข่อซิง ไม่น่าที่จะอ่านออกเขียนได้ ทาสรับ