2 เงินก้อนสุดท้าย

คำเตือน!!!! เนื้อหาต่อไปนี้จะมีภาษาอีสานเข้ามาแทรกและจะมีคำแปลที่เป็นภาษากลางไว้ให้

ขออภัยอย่างยิ่งหากนักอ่านคนใดรู้สึกขัดใจ

มาเฟียไซด์ไลน์

[ ไลบร้าxวีนัส ]

ตอนที่ 2

เงินก้อนสุดท้าย

3วันต่อมา

“ว๊าวววว ฮือออ สวยมากลูกแม่ สวยที่สุดเลย” วีนัสร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อได้สำรวจกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่ที่เธอพึ่งออกไปซื้อมา ตอนอยู่ในร้านดีใจอะไรมากไม่ได้ แต่เมื่อเธอถึงห้องก็กระโดดโลนเต้นอย่างอารมณ์ดี วันก่อนแม่เธอส่งเงินมาให้แล้วเธอก็รีบไปซื้อทันทีก่อนที่ของมันจะหมดเสียก่อน

“สวยๆๆๆๆๆ สวยที่สุดเลย วันนี้เข้าไปนอนกับแม่นะลูก จะห่มผ้าให้เป็นอย่างดีเลย ฮ่าๆๆๆ” วีนัสเดินเอากระเป๋าใบรักใบใหม่เข้าห้องนอน ก่อนที่ตัวของเธอเองจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปชำระล้างความเหนื่อยล้าของวันนี้ออกไป

Rrrrrrr Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr

“โอ๊ยยย ใครเนี่ย แสบตาอ่า~” เธอกำลังสระผมอยู่แต่ก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็เลยวิ่งออกมารับโทรศัพท์ทั้งอย่างนั้นจนฟองน้ำยาสระผมเข้าตาไปหนึ่งข้าง ทำให้เธอกดรับสายที่โทรเข้ามาไม่ทัน

“ไม่รู้ด้วยแล้ว อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวค่อยโทรกลับไปแล้วกัน” มันคงไม่ใช่สายเร่งด่วนอะไรหรอกมั้ง เอาไว้เธออาบน้ำขัดสีฉวีวรรณก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวจะรีบโทรกลับไปเลย

30นาทีต่อมา

“หื้ม? แม่งั้นหรอ”

เมื่อวีนัสเห็นว่าสายที่โทรเข้ามาแล้วเธอไม่ได้รับนั้นคือแม่ เธอก็รีบกดโทรกลับไปทันที

“โหล แม่มีหยัง โทรมาค่ำแท้ /(ฮัลโหลแม่ โทรมาตอนค่ำมีอะไรหรือเปล่า)”

เธอพูดกับครอบครัวเธอจะชอบพูดภาษาบ้านเกิด เพราะถ้าเธอพูดไทยไปแล้วฝั่งนั้นตอบกลับมาเป็นภาษาอีสานเธอนี่แหละจะพูดตกภาษาเองฮ่าๆ

“แม่โอนเงินไปมื้อก่อนนะ เห็นบ่ /(แม่โอนเงินไปให้เมื่อวันก่อน เห็นหรือเปล่า)”

“เห็นอยู่ เป็นหยัง อีให้ใหม่ติ /(เห็นอยู่ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าจะให้เงินอีกรอบ)” วีนัสพูดติดตลกออกไป แต่ถ้าเธอได้ก็ดี

“บ้าไปละติ โทรมาถามซื่อๆ แล้วก็มีเรื่องอีบอก /(บ้าหรอ โทรมาถามเฉยๆแล้วก็มีเรื่องจะมาบอกด้วย)”

“อีหยัง? /(อะไร?)”

“หล้ากะฮู้แม่นบ่ ปีนี้อ้อยมันขายได้เงินบ่ดี เงินที่แม่ส่งให้ไปฮั่นนะเป็นเงินกินก้อนสุดท้าย แม่เหลือให้ได้แต่ค่าเทอมเด้อ อีหล้าไปหาเฮ็ดงานบ่ หรือว่าอีหล้าออกมาอยู่บ้านเฮากะได้ /(ลูกรู้ใช่ไหมว่าปีนี้อ้อยขายได้ราคาไม่ดี แล้วเงินที่แม่ส่งไปให้เมื่อสองวันก่อนก็เป็นเงินที่ใช้สำหรับกินอยู่ก้อนสุดท้าย แม่จ่ายให้ได้แต่ค่าเทอม ลูกจะหางานทำไหม หรือว่าจะลาออกแล้วกลับมาอยู่บ้าน)”

“แม่บ่ได้ตั๋วะหล้าแม่นบ่ /(แม่ไม่ได้หลอกหนูใช่ไหม)”

“แม่บ่ได้ตั๋วะ ตอนนี้อ้อยมันขายบ่ขึ้นแท้ๆ แค่แม่จ่ายค่าจ้างคนงานก็แทบอีเบิ่ดแล้ว หล้าอีเอาจั๋งใด๋ คั่นอีกลับมาบ้านก็มาโซ่ยงานแม่นี่ /(แม่ไม่ได้โกหก ตอนนี้อ้อยราคาไม่ดี แค่แม่จ่ายค่าจ้างคนงานเงินก็แทบจะหมดแล้ว หนูจะเอายังไง ถ้าจะกลับมาอยู่บ้านก็เข้ามาช่วยงานแม่ก็ได้)”

“คะ….คันเป็นจั๋งสี้หล้าอีลองหางานเฮ็ดอยู่นี่เบิ่งก่อน คันอยู่บ่รอดหล้าอีกลับไปดอก /(ถ้าเป็นอย่างนี้หนูจะลองหางานทำที่นี่ดูก่อน ถ้าทำแล้วไม่ไหวจริงๆหนูจะกลับไป)”

วีนัสพูดกับแม่ของตัวเองด้วยเสียงสั่นเครือ เธอไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอและครอบครัวของเธอ

“เอาจั๋งซั่นก็ได๋ แม่ตามใจหล้า คันบ่ไหวก็กลับมา ซั่นแม่วางสายละเด้อ โชคดีเด้อลูกหล้า /(เอาอย่างนั้นก็ได้ แม่ตามใจหนูถ้ามันไม่ไหวจริงๆก็กลับมา งั้นแม่วางสายแล้วนะ โชคดีนะลูก)”

“จ้า หล้าฮักแม่กับพ่อเด้อ /(จ้า หนูรักแม่กับพ่อนะ)”

หลังจากวางสายของแม่ไปวีนัสก็นิ่งเงียบทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อกลางวันเธอยังทำตัวสุขสบายราวกับคนละคนกับตอนนี้ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นกับเธอและครอบครัวไวมาก ทุกอย่างที่เคยคิดว่าอยากทำอะไรก็ทำไม่อยากทำอะไรก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว

“อึก ฮึก เราทำให้แม่ลำบากหรือเปล่าเนี่ยยัยวีนัส”

วีนัสมองไปที่กระเป๋าและของแบรนด์เนมต่างๆที่ตัวเองซื้อมาด้วยความชอบพอ ก่อนจะค่อยๆร้องไห้ออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวจนตัวเธอแทบจะแบกรับไม่ไหว เธอไม่ได้โง่ถึงขนาดจะไปกรี๊ดกร๊าดใส่พ่อแม่ตัวเองหรอก ต่อไปนี้ชีวิตของเธอจะต้องเปลี่ยนไป จากที่เคยอยู่หรูสบายต่อไปเธอต้องไปหางานทำแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอต้องเรียนไม่จบแน่ๆ อย่างน้อยก่อนที่จะกลับบ้านไปจริงๆก็ขอมีใบปริญญากลับไปฝากพ่อแม่ดีกว่า

“อึก ส..สู้สิวะ เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้แล้ว” วีนัสพูดให้กำลังใจตัวเอง ก่อนที่ตัวเธอจะเริ่มมองดูสิ่งของที่อยู่ในห้องว่าสิ่งไหนมันสามารถขายออกมาเป็นเงินได้บ้าง

“อะไรเนี่ย ทำไมมีแค่นี้เนี่ย”

เธอหัวเสียเล็กน้อยเมื่อมองดูของราคาแพงที่ตัวเองซื้อมานั้น ถ้าขายออกก็จะเป็นอีกราคาหนึ่งซึ่งน่าจะถูกกว่าตอนที่เธอซื้อมาใช้ใหม่ รวมๆกันก็ไม่ถึงสองแสนเลยด้วยซ้ำ จะพอกับค่าเทอมของเธอในเทอมหน้าหรือเปล่าก็ไม่รู้

“เอาเถอะ โพสต์ขายดีกว่า ถ้าไม่พอก็ต้องไปทำงานเพิ่มนั่นแหละ อีกแค่สองปีเองเดี๋ยวก็จบแล้ว แกทำได้อยู่แล้วยัยวีนัส สู้ๆ”

เมื่อวีนัสตัดสินใจแล้วเธอก็ถ่ายรูปของที่จะขายลงบนโซเซียลอย่างขมักเขม่น ดีหน่อยตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ช่วยให้มียอดฟอลโลเวอร์ติดตามเธอจากการเล่นโซเซียลอยู่บ้าง เลยให้ให้โพสต์ของขายลงแป๊บเดียวก็มีคนมาซื้อไปหมดเกลี้ยงในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

1ชั่วโมงผ่านไป

“โชคดีจัง ยังไงก็ได้มาสองแสนนิดๆ ต่อไปก็เป็นเวลาที่จะออกไปหางานทำแล้ว พรุ่งนี้เตรียมเอกสารแล้วค่อยเดินไปสมัครงานดูดีกว่า” วีนัสมองยอดเงินในบัญชีหลังจากที่ขายของได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเห็นยอดเงินนั้นเป็นเพียงแค่เศษเงิน แต่ตอนนี้เธอต้องมองยอดเงินนั้นให้เป็นดังขุมทรัพย์ที่ไม่สามารถใช้จ่ายได้อย่างฟุ่มเฟื่อยเหมือนดังเคย เธอต้องรู้จัการประหยัดก่อนที่ตัวเธอจะอดตาย

เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยังคงกัดฟันสู้ต่อแม้ภายในใจของเธอจะไม่ได้เข้มแข็งดังภายนอกที่เธอสร้างกำแพงไว้ให้คนเห็น ลูกสาวไร้อ้อยมาจากบ้านนอกที่ถูกเลี้ยงดูดังลูกเทวดา ตอนนี้เธอต้องหัดมีชีวิตด้วยตัวเอง และเธอจะต้องดูแลพ่อแม่ของเธอให้ได้ด้วย เพื่อไม่ให้พวกท่านต้องเป็นห่วงและมาลำบากกับเธอ

'พ่อแม่ยังเลี้ยงเราให้สบายได้ ทำไมเราจะเลี้ยงพ่อแม่ให้สบายบ้างไม่ได้ล่ะ'

วีนัสคิดประโยคนั้นอยู่ภายในหัวตลอดเวลา จนเธอเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้