หยางไท่หมิงและฟงเฉิงฮ่าว ได้เข้าพักในโรงเตี๊ยมผู่เฉิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ทั้งสองยังไม่ยอมพักผ่อนเนื่องจากรอฟังข่าวจากไห่หยุน ผู้รับคำสั่งจากฟงเฉิงฮ่าวไปสืบความเป็นมา เกี่ยวกับสตรีที่เจ้านายให้ความสนใจ ทันทีที่มาถึงเมืองผู่เถียน ซึ่งมิใช่แค่ไห่หยุนที่แปลกใจ แต่บ่าวที่ติดตามเจ้านายทั้งสองคนก็รู้สึ
“คุณหนูเล็กตั้งแต่ข้าเติบโตมาในหมู่บ้าน ไม่เคยมีผู้ใดเข้ามาสอบถามเกี่ยวกับช่างทอผ้าฝีมือเก่งกาจเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรก ที่ผู้อาวุโสได้พบเจอเช่นกันขอรับ”เมื่อเรื่องราวที่ได้รับรู้ดูผิดปกติ ซูอันจึงไม่อาจวางใจได้อีกต่อไป “อวี้เหลียนเจ้ากำชับคนที่จะไปเฝ้าดูหมู่บ้านให้ดี และบอกกับชาวบ้านว่า อย่าได้เล่
ผ่านค่ำคืนที่แสนมีความสุขของจวนตระกูลจิน พวกเขารู้สึกโล่งอกที่ผ้าไหมและผ้าปักของร้าน มีลูกค้าให้ความสนใจอย่างล้นหลาม เพียงเปิดร้านวันแรกก็ขายดีจนผ้าบางผืนเหลือไม่กี่พับ ส่วนเรื่องสินค้าที่เหลือน้อยได้รับการแก้ไขจากบุตรสาวคนเล็กของครอบครัว มู่ถงกับฮูหยินอย่างจือเหมยจึงได้วางใจเพราะซูอันรู้ดีว่าบิดาม
‘รับทราบขอรับคุณหนูเล็ก’แต่ขณะที่ฟงเฉิงฮ่าวคิดจะเอาคืนสหายอยู่นั้น เขาพลันได้ยินเสียงสนทนาฝั่งตรงข้ามเสียก่อน เมื่อหันไปมองก็กวักมือเรียกหยางไท่หมิงทันที “อาหมิง ๆ ๆ พวกนางมาที่ร้านผ้าไหมแล้วเจ้ารีบมาดูสิ เด็กดื้อของเจ้ายามนางพูดคุยกับเทพธิดาของข้า ช่างดูสดใสร่าเริงแต่พอหันไปสั่งงานบ่าวไพร่ กลับมีด
หยางไท่หมิงรอจนหลงจู๊เหวยฉินนำน้ำชาและของว่าง วางลงบนโต๊ะและกลับออกไปเสียก่อน จึงได้เริ่มสนทนากับซูอัน โดยมีฟงเฉิงฮ่าวกับเยี่ยนหลิง นั่งฟังการสนทนาของทั้งสองคน“รบกวนคุณชายพูดธุระของท่านมาเถิด ข้ากับพี่สาวยังมีงานที่ต้องทำอีกมาก”หยางไท่หมิงมองซูอันนิ่ง ๆ อย่างชอบใจกับท่าทางของนาง จากนั้นจึงได้พูด
เมื่อข่าวนี้กระจายกันไปปากต่อปาก เหล่าบุรุษในหมู่บ้าน จึงถืออาวุธที่หาได้ไว้ในมือ และให้คนในครอบครัวที่เป็นสตรี รวมถึงเด็กกับคนชราหลบอยู่ในบ้าน ส่วนพวกเขามารวมกันกับหัวหน้าหมู่บ้าน ที่มีเจียนฉางยืนถือดาบอยู่ด้านหน้าด้วยระยะทางจากหมู่บ้านซานอี๋ถึงตัวเมืองผู่เถียน ใช้เวลาไม่นานกับการขี่ม้าของจ้าวถา
กู้ต้าหลางเก็บความเคียดแค้น ที่ถูกซูอันทำให้อับอายต่อหน้าพวกชาวบ้าน และยังทำให้เขาบาดเจ็บมีรอยแผลเป็น ลูกน้องคนสนิททั้งสองอย่างอูหานกับอี๋ซื่อยังบาดเจ็บหนัก ต้องรักษาตัวอยู่นานนับเดือนกว่าจะหายเป็นปกติเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านซานอี๋ หลังจากกู้ต้าหลางกลับถึงจวน จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนให้บิดา
ซูอันที่ยามนี้สีหน้าของนางบ่งบอกถึงความโกรธ จ้องมองไปยังกู้ต้าหลางจากบนหลังม้า และยังได้พูดถึงคำเตือนของนางเมื่อครั้งก่อนหน้า “คำเตือนของข้าเจ้าคงไม่ยอมจดจำไว้ในหัวขี้เลื่อยของเจ้าเลยสินะ กู้ต้าหลาง เจ้าคิดว่าคนอย่างจินซูอันผู้นี้ เพียงแค่พูดเล่น ๆ ไม่กล้าลงมือกับเจ้าใช่หรือไม่ เจ้าถึงได้กล้าพาคนกลั
ในวันนี้ที่หยางไท่หมิงกลับมาถึงเมืองผู่เถียน ช่างประจวบเหมาะกับการกลับมาของไห่หยุน ที่ได้รับมอบหมายภารกิจสืบประวัติครอบครัวของซูอัน ว่ามีความเป็นมาอย่างไร“ว่าอย่างไรไห่หยุน ได้เรื่องอันใดกลับมาบ้างรีบพูดมาให้ละเอียด พวกข้าสองคนรอฟังอยู่” ฟงเฉิงฮ่าวถามคนของตนทันทีที่ไห่หยุนเข้ามาพบไห่หยุนค้อมตัวทำค
ภารกิจบนภูเขาผู่ถัวผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ช่างทอผ้าทุกคนปลอดภัยไร้บาดแผล ส่วนลูกน้องของเหยียนโจวเฟิงถูกสังหารทั้งหมด เนื่องจากไม่มีผู้ใดยอมวางอาวุธในมือเพื่อยอมแพ้ พวกเขายอมตายดีกว่าถูกจับตัวไปทรมานฟงเฉิงฮ่าวพาทั้งทหารและช่างทอผ้าลงจากเขา และกลับมาถึงศาลาว่าการเมืองผู่กังในยามเว่ย หยางไท่หมิงจึงให้ทหาร
ทางฝั่งของอู๋ซูกับทหารห้าสิบนาย ที่มาถึงจวนตระกูลเหลียง ท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่จวนใกล้เคียง ที่เริ่มออกมาจับจ่ายซื้อหาอาหารให้เจ้านาย ต่างขยับเท้าเข้าไปใกล้กำแพงจวนอย่างช้า ๆ เนื่องจากอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับตระกูลนี้อู๋ซูไม่รีรอที่จะใช้เท้าของตนถีบประตู แม้จะมีบ่าวไพร่ยืนเฝ้าอยู่ก็ตาม ปัง
“ขอรับคุณชาย”เสียงของความวุ่นวายภายในจวน แม้แต่เสียงกรีดร้องตกใจของสตรีที่อยู่ในเรือนของตน ก็ให้เกิดความงุนงงยิ่งนัก ว่าผู้ที่บุกรุกเข้ามาไล่จับตัวพวกตนนั้นคือผู้ใด ส่วนตัวเจ้าเมืองถูกทหารนายหนึ่ง ลากตัวมาพร้อมกับอนุสี่ทำให้ยามนี้ ภายในห้องโถงที่ดูใหญ่โตกลับคับแคบไปทันตาตุบ ตุบ โอ๊ย!เจ้าเมืองเจิ้
“ขอรับใต้เท้า พรุ่งนี้บ่าวจะรีบไปที่จวนนายท่านเหลียงแต่เช้า”“อืม เอาล่ะวันนี้ข้าอารมณ์ดีจะไปค้างที่เรือนอนุสี่ หากคนของฮูหยินถามเจ้าก็ตอบนางไปตามจริงก็พอ”“ขอรับใต้เท้า”ลับร่างเจ้าของเรือนใหญ่ในจวน สองพี่น้องอู๋ที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด ได้ยินสิ่งที่เจ้าเมืองเจิ้งพูดคุยกับบ่าวคนสนิททุกคำ พวกเขาได้จดจ
ด้านหยางไท่หมิงและฟงเฉิงเฮ่าพร้อมผู้ติดตามทั้งสาม ได้ขี่ม้ามาสมทบกับทหารจำนวนสองร้อยนาย ที่เขาได้เอ่ยขอไว้กับเจ้าเมืองปิงชุน ก่อนจะพาขบวนขนาดใหญ่นี้ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังเมืองผู่กัง เพื่อจับตัวผู้ที่ให้ความร่วมมือกับเหยียนโจวเฟิง รวมถึงการช่วยเหลือช่างทอผ้า ที่ถูกลักพาตัวมาให้กลับไปหาครอบครัวด้วยค
ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ” หลังจากสั่งงานกับลูกน้องจบ เจ้าเมืองปิงชุนจึงขอตัวกลับไปทำงานต่อทันทีหยางไท่หมิงเดินกลับไปหาซูอัน เพื่อบอกกับนางเรื่องที่ต้องไปจัดการภารกิจที่เมืองผู่กัง “คุณหนูเล็ก ข้ากับอาฮ่าวคงต้องขอตัวไปทำภารกิจต่อแล้ว ส่วนของตอบแทนที่ท่านกับพี่สาวตั้งใจจะมอบให้ รบกวนท่านเตรียมไว้ หลังจากเ
เมื่อเหยียนโจวเฟิงพ่ายแพ้ให้กับซูอันอย่างไม่เต็มใจ มิหนำซ้ำยังถูกนางใช้ผ้าผูกผมบนศีรษะ มัดรวบข้อมือของตนที่ไขว้หลังอย่างแน่นหนา พอจะเรียกหาลูกน้องให้มาช่วยเหลือ กลับกลายเป็นว่าคนนับสิบ ล้วนถูกสังหารนอนตายเกลื่อนกลาด มีเพียงฉู่เฟยที่บาดเจ็บจากการต่อสู้กับเว่ยโฉว ถูกดาบปลายแหลมชี้หน้าในท่ากึ่งนั่งกึ่ง
พรึบ!“นะ นะ นั่นมัน ทะ ทะ ทองคำจริง ๆ ด้วย!!”“โอ้สวรรค์ ข้าเห็นผ้าไหมและผ้าปักลวดลายมามากมาย จนผ่านมาหลายสิบปีสิ่งที่เคยผ่านดวงตาคู่นี้ของข้า ยังไม่อาจเทียบได้กับผ้าไหมทองคำ ที่ปักดอกอวี้หลานได้อย่างวิจิตรงดงามผืนนี้”“ข้าจะต้องประมูลผ้าไหมผืนนี้ให้ได้ หลังจากนั้นจะนำไปเป็นสมบัติของตระกูลข้า”“สอง